บทที่ 1282 นายเข้าใจฉันไหม

“อยากรู้ความลับของเหตุผลที่คุณอาบุญทิวามาหมู่บ้านตา รายนไหม? ถ้าอยากรู้ คืนนี้สี่ทุ่ม เจอกันหลังภูเขาหมู่บ้านน้ำใส จำไว้นะ แกต้องมาคนเดียว ถ้าบอกคนอื่น ชีวิตนี้แกก็อย่าคิดเจอ อารองของแกอีก”

อีกฝ่ายใช้เครื่องเปลี่ยนเสียง เสียงเก่าแก่ไร้ความอบอุ่นนั้น ทำให้นรมนฟังแล้วไม่พอใจมาก

“แกเป็นใคร?”

อีกฝ่ายวางสายไป

“หม่ามี้ แด๊ดดี้โทรมาเหรอครับ?”

กิจจาเพิ่งเดินออกไปสักครู่ กลับมาก็เห็นนรมนเหมือกับ โทรศัพท์ จึงถามอย่างช่วยไม่ได้

“เปล่า บริษัทโทรคมนาคมเร่งให้จ่ายค่าธรรมเนียม ลืมจ่าย ค่าโทรศัพท์เดือนนี้”

นรมนรีบเอาโทรศัพท์ใส่กระเป๋า ฝ่ามือเต็มไปด้วยเหงื่อ รู้สึก ขาดความเชื่อมั่นอย่างบอกไม่ถูก ราวกับทำอะไรบางอย่างไม่ดี

“หม่ามี้ สีหน้าคุณไม่ค่อยดี เหนื่อยเกินไปหรือเปล่าครับ? ไม่ งั้นคุณเข้าไปนอนพักสักหน่อย ผมจะดูให้คุณ

กิจจาเป็นห่วงสุขภาพร่างกายนรมนจริงๆ
“ไม่เป็นไร แม่ไม่ได้อ่อนแอขนาดนั้น อาจจะเพราะที่นี่เป็น ภูมิประเทศที่ค่อนข้างสูง ร่างกายแม่ตอบสนองต่อพื้นที่สูงนิด หน่อย”

คราวก่อนร่างกายนรมนก็ตอบสนองต่อพื้นที่สูง ครั้งนี้ไม่รู้ว่า เส้นทางมาที่นี่จะเป็นอย่างไร จึงไม่ได้เตรียมตัวอะไรมาก

กิจจารีบหยิบท่อออกซิเจนขนาดเล็กยื่นให้นมน

“หม่ามี้ สูดมันหน่อย

เห็นกิจจารู้ประสีประสาแบบนี้ ในใจนรมนก็มีความสุข หลังจากเธอสูดออกซิเจนเข้าไปไม่กี่ทีก็ให้เด็กๆ ไปพักผ่อน คนในหมู่บ้านน้ำใสก็ไปปักหลักตามการนำของพ่อวรา และ

นรมนมองตำแหน่งหลังภูเขาอย่างเหม่อลอยเล็กน้อย บุริศร์ยังไม่กลับมา และไม่รู้ว่าทำอะไรหลังภูเขา และคนแปลก

ประหลาดนั่นก็นัดเธอไปที่หลังภูเขา แค่เวลาต่างกัน

ระหว่างนี้มีความสัมพันธ์อะไรกันแน่? หรือว่าอีกฝ่ายไม่อยากให้บริศ ตามตัวเองไป? คิ้วนรมนขมวดแน่น คิดไม่ออกว่าเพราะเหตุใด เธอนึกถึงบุริศร์โดยไม่รู้ตัว

ถ้ามีเรื่องอะไรที่แก้ไขไม่ได้หรือคิดไม่ออก เธอจะไปหาบุริศร์ เพราะนรมนมักรู้สึกเสมอว่าบุริศร์ฉลาดกว่าตน แต่ที่นี่มีสายลับ ของอีกฝ่ายหรือไม่ นรมนก็ไม่รู้
หากผลีผลามไปหาบริศ ที่หลังภูเขาก็อาจจะแหวกหญ้าให้

นรมนดวก โทรศัพท์ออกมา ตะโกนพูดกับกิจจาและกมลใน ห้อง “เด็กๆ อยู่ไปก็เบื่อ มาเล่นเกมพระราชากัน

“หม่ามี คุณพูดจริงเหรอคะ?”

กมลวิ่งออกมาคนแรก ท่าทางมีความสุขนั้นทำให้อารมณ์ดีขึ้น

ไปด้วย

“จริงจ้ะ เพราะรู้ว่าสาวน้อยอย่างลูกจะชอบ “จริงค่ะ พี่กิจจา รีบมาส หม่ามหาคนมาเล่นเกม กมลตะโกนไปที่ห้องกิจจา

กิจจาโผล่ศีรษะออกมาอย่างประหลาดใจเล็กน้อย ยิ้มขณะพูด ขึ้น “หม่าม เข้ามาเล่นเถอะ ข้างนอกแดดมันร้อนเกินไป

“โอเคจ้ะ”

นรมนเดินไปอย่างเชื่อฟังมาก

เพิ่งเดินไป กิจจาก็ถามเสียงเบา “หม่ามี้ เจอปัญหาอะไรมา หรือเปล่าครับ?”

“มีอะไรที่สามารถมารบกวนสัญญาณได้ชั่วคราวไหม? หนึ่ง นาทีก็พอ”

นรมนก็ไม่มีทางเลือกแล้ว
ของแบบนี้ถ้ากิจจาเตรียมไม่ได้ บางทีกมลอาจจะเตรียมได้ เธอไม่เคยคิดเลยว่าสักวันหนึ่งตัวเองจะขอความช่วยเหลือจาก ลูกสองคน และลูกสองคนนี้ คนหนึ่งเรียนแพทย์ อีกคนดูเหมือน จะเป็นจอมกินจุ

กิจจาตกตะลึงเล็กน้อย กมลหยิบสิ่งของเล็กๆ ออกมาจาก กระเป๋าแล้วยื่นไป

“หม่ามี้ คุณต้องการสิ่งนี้ใช่ไหมคะ?”

นรมนเหลือบมองลูกสาว สายตานั้นค่อนข้างซับซ้อน

เธอรับเครื่องรบกวนสัญญาณในมือมา จากนั้นก็รีบหยิบ

โทรศัพท์ออกมา เรียบเรียงข้อความหนึ่งให้บริศร์ บอกบุริศร์ เกี่ยวกับเนื้อหาเบอร์แปลกที่ได้รับ จากนั้นก็ปิดเครื่องรบกวน สัญญาณ

เมื่อบริศร์ได้รับข้อความจากนรมนก็ตกตะลึงเล็กน้อย คิ้ว

ขมวดแน่น

เขาไม่ได้ตอบข้อความนรมนกลับ แต่ให้คนลงจากภูเขาไป ส่วนตัวเองก็ซ่อนตัวอยู่ในภูเขา

หลังจากนรมนและเด็กๆ เล่นเกมกันสองสามตาแล้ว พ่อวรา ก็ให้คนไปทำอาหาร ในช่วงเวลานี้ใจภักดิ์ก็ตื่นขึ้น เมื่อเห็นปีวรา ก็ยิ้มอ่อนโยนเป็นพิเศษ

“แม่ไม่เป็นอะไร ปีวรา ไม่ต้องเป็นห่วงแม่นะ”

“แม่คะ แม่ดูแม่สิ เป็นไข้แล้วไม่บอกฉัน คุณอยากให้ฉันรู้สึกแย่จริงๆ ใช่ไหม?”

ใบหน้าปีวรามีรอยน้ำตา ท่าทางเป็นห่วงอย่างมาก

กมลเห็นปีวรามีท่าทางเหมือนเด็กแบบนี้ ก็ยิ้มอย่างช่วยไม่ได้ แล้วพูดขึ้น “พี่ปีวรา ไม่คิดว่าคุณจะร้องไห้ ฉันนึกว่าพี่เป็นสาว แกร่ง”

วราชะงักอย่างช่วยไม่ได้ จากนั้นก็พูดอย่างเขินอาย “ใคร กำหนดว่าหญิงแกร่งร้องไห้ไม่ได้ล่ะ?”

“โอเคๆๆ คุณทั้งสวยและมีเหตุผล”

คำพูดนี้ทำให้ปีวรายิ่งเขินอายมากขึ้น

ใจภักดิ์เห็นปีวราเล่นกับเด็กน้อยคนหนึ่งดีมากขนาดนี้ ก็ยิ้ม อย่างช่วยไม่ได้แล้วพูดขึ้น ปีวราของเราน่ะ เป็นคนหน้าบาง

“คุณป้าใจภักดิ์คะ คุณแน่ใจนะว่าคุณหมายถึงชีวราของพวก

คุณหรือ?”

กมลถามด้วยความสงสัยและไร้เดียงสา ทำให้ป่วรารู้สึกค่อน ข้างหดหู่ทันที

“เอาล่ะๆ เธออยากกินของอร่อยๆ ไม่ใช่เหรอ? ฉันจะพาเธอ ไปกินข้าว ตามฉันมา”

ปีวราบีบบังคับลากกมลออกไป

นรมนเห็นลูกสาวเข้ากันดีกับผู้หญิงที่อายุมากกว่าตัวเองเยอะ ก็ถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้
รู้สึกมาตลอดว่าชีวิตในโรงพยาบาลห้าปีทำให้กมลค่อนข้าง สันโดษ นอกจากทานแล้วก็ไม่รู้จักอย่างอื่น ตอนนั้นรมนถึงได้ พบว่าลูกสาวไม่เพียงแค่สุขภาพแข็งแรงเท่านั้น ในใจก็ดูเหมือน มีความสุขมากด้วยเช่นกัน

เธอดีใจมากกับการเปลี่ยนแปลงเช่นนี้

สองสามคนทานอาหารกลางวันกันอย่างครึกครื้น แล้วนอน กลางวันกันอีกครั้ง ทุกอย่างดูเงียบสงบเป็นพิเศษ

นรมนก็ไม่ได้ซักถามบุริศร์ว่าทำไมยังไม่กลับมา คนอื่นก็ไม่ ถาม ราวกับลืมคนอย่างบุริศร์ไป

หลังอาหารเย็น นรมนก็ไปอาบน้ำกับกมล หลังจากกล่อมกมล และกิจจาหลับไป ก็มองดูเวลา สามทุ่มครึ่งแล้ว

เธอเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วเดินไปที่หลังภูเขา

ค่ำคืนเงียบสงัดเหมือนสายน้ำที่ไหลริน บรรยากาศโดยรอบ สดชื่นเป็นพิเศษ ถ้าไม่ใช่เพราะเป็นห่วงคุณอาบุญทิวา นรมนจะ รู้สึกว่าที่นี่สวยงามอย่างยิ่ง อย่างไรแล้วท้องฟ้าที่เต็มไปด้วย ดวงดาวเปล่งประกายนั้นมองไม่เห็นในเมืองชลธี มักรู้สึกว่ามืด

เมื่อนรมนมาถึงถ้ำหลังภูเขา ในนั้นก็จุดเทียนขึ้น

เธอไม่เห็นบุริศร์ และไม่เห็นเครื่องหมายที่บุริศร์ทิ้งเอาไว้ รู้สึก ไม่ค่อยแน่ใจ แต่เธอเชื่อว่าบุริศร์ต้องเห็นข้อความเธอแน่นอน

“ทําไม? ไม่กล้าเข้ามาเหรอ?”
ในนั้นมีเสียงไม่คุ้นเคยดังผ่านมา นรมนรู้สึกได้ด้วยจิตใต้สำนึก ว่าผู้ชายคนนี้โทรหาเธอ

เธอหายใจเข้าลึกๆ เล็กน้อย ปรับสภาพจิตใจแล้วเดินเข้าไป

ผู้ชายคนนั้นหันหลังให้เธอ ร่างนั้นทำให้นรมนรู้สึกคุ้นตาเล็ก น้อย และเหมือนเคยเห็นมาก่อน

เธอขมวดคิ้วเล็กน้อย ตะโกนออกไปโดยไม่รู้ตัว “บุริศร์?” อีกฝ่ายหันศีรษะมาอย่างช้าๆ ใบหน้าที่ค่อนข้างแปลกตาและ คุ้นเคยทําให้นมแตกตะลึงเล็กน้อย

คือบุณพจน์!

“นายเรียกฉันมาทำไม?”

นรมนถามตรงประเด็นทันที

บุณพจน์ยิ้มขณะพูดขึ้น “ได้ยินเธอถามฉันแบบนี้ ฉันก็รู้ว่าบุรี ศ คงจะบอกตัวตนของฉันให้เธอฟังแล้ว เป็นไง? ไม่คิดจะเรียก ฉันว่าพี่ใหญ่สักหน่อยเหรอ?”

“บุริศร์เรียกหรือยัง? ถ้าเขาเรียกแล้วแน่นอนว่าฉันก็จะเรียก นายว่าพี่ใหญ่ตาม”

นรมนพูดขึ้นอย่างไม่เย่อหยิ่งและไม่ถ่อมตน

บุณพจน์ตกตะลึงเล็กน้อย ยิ้มแล้วพูดขึ้นอีกครั้ง “เป็นผู้หญิง ของเจ้านั่นอย่างที่คิดไว้เลย นิสัยแข็งแกร่งมากขนาดนั้น”
“ฉันคิดว่า นายนัดกันมาที่นี่ไม่ใช่เพื่อคุยเรื่องพวกนี้หรอก บุณพจน์ คุณอารองของฉันอยู่ที่ไหน?

บรมนเป็นห่วงคุณอาบุญทิวาอย่างมาก

ไม่กี่ปีมานี้ ร่องรอยเบาะแสของคุณอาบุญทิวาสูญหายมา ตลอด นงลักษณ์บอกว่าตอนนี้เขาใช้ชีวิตตายทั้งเป็น แต่ก็หา ตำาแหน่งโดยละเอียดของเขาไม่เจอ มันทำให้ในใจนรมนยิ่งรู้สึก

เธอไม่เคยเห็นพ่อแท้ๆ ของตัวเองมาก่อน ว่ากันว่าคุณอาบุญ ทิวาและคุณพ่อเป็นแฝดกัน หน้าตาเหมือนกันเป๊ะ ดังนั้นเธอจึง เห็นแก่ตัว หวังว่าจะเจอคุณอาบุญทิวาเพื่อจะได้เหมือนเจอพ่อ ถ้า พ่อยังมีชีวิตอยู่ ตอนนี้คงหน้าตาเหมือนคุณอาบุญทิวาล่ะมั้ง

บุณพจน์ไม่ได้ตอบนรมนทันที แต่เหลือบมองไปทาง ยิ้ม ขณะพูดขึ้น “พวกเธอสองสามีภรรยาที่ไม่ชัดเจนเลยจริงๆ ทั้งๆ ที่ ฉันบอกแล้วว่าให้เธอมาคนเดียว เธอกลับให้บริศร์มารอฉันที่นี่ เธอทำผิดกฎของฉัน ทำไมเธอถึงคิดว่าฉันจะบอกเรื่องที่เธอ อยากรู้ล่ะ?”

“เพราะฉันคือบริศร์ เพราะฉันคือสามีเธอยังไงล่ะ”

บุริศร์เดินออกมาจากบริเวณมืด ในมือเขาถือปืนด้านหนึ่ง ปากกระบอกปืนเย็นชาน่าสะพรึงกลัวเล็งมาที่บุณพจน์โดยตรง

ในช่วงเวลาสั้นๆ หัวใจบุณพจน์ก็เจ็บปวด ถูกน้องชายแท้ๆ ของตัวเองจ่อปืนใส่ ความรู้สึกมันแย่มาก
เขายิ้มอย่างขมขึ้นเล็กน้อยขณะพูดขึ้น “นายคิดว่าเรื่องที่ฉัน ไม่พูด นายใช้ปืนข่มขู่ฉันแล้วฉันจะพูดเหรอ? บุริศร์ นายเข้าใจ ฉันไหม?”

“ฉันไม่จำเป็นต้องเข้าใจนาย ฉันแค่ต้องการเข้าใจความจริง

เมื่อบริศ เดินไปข้างๆ นรมน ดึงเธอไปด้านหลัง กลัวว่าบุญ พจน์จะทําอะไรไม่ดีกับเธอ

ทันทีที่เห็นบุริศร์ นรมนไม่วิตกกังวลแล้ว ในที่สุดก็เจอเขาแล้ว

เขาไม่เป็นอะไรก็พอแล้ว

นรมนกอดแขนบริศร์ไว้แน่น

บุริศร์แค่ลูบหลังมือของเธอ แล้วพูดกับบุณพจน์ว่า “ฉันไม่ อยากทําสงครามกับนาย แต่เห็นได้ชัดว่าฉันคิดไร้เดียงสาเกิน ไป”

“ฉันเคยโน้มน้าวนายแล้ว เรื่องนี้นายไม่ต้องยุ่ง นายฟังไม่ เข้าใจเหรอ? บุริศร์ นายอยากตายเหรอ? คิดว่าทำแบบนี้แล้วจะ เป็นฮีโร่เหรอ? นายรู้ไหมว่าคนที่นายต้องเผชิญหน้าคือใคร? นายกล้าบุกเดี่ยวๆ แบบนี้ไหม? นายกำลังพาคนในครอบครัว นายไปหาความตาย นายรู้ไหม?”

บุณพจน์มองบุริศร์ อยากจะต่อยให้เขาสลบแล้วส่งกลับเมือง ชลธีจริงๆ ไม่ปล่อยให้เขาก้าวเข้ามาในดินแดนนี้อีก

บุริศร์เห็นความกังวลในดวงตาบุณพจน์ ก้นบึงหัวใจก็เต้นเล็กน้อย ทันใดนั้นก็เก็บปืน พูดขึ้นอย่างราบเรียบ “ฉันคือเจ้าของ หมู่บ้านดารายนคนปัจจุบัน คนที่เรียกว่าแม่ผู้แสนดีของนายก่อน ตายได้ปลูกความทรงจำไว้ในร่างกายฉัน ทำให้ฉันเห็นอย่าง ชัดเจนทั้งวันทั้งคืนว่าคนในตระกูลถูกฆ่าล้างตระกูลอย่างโหด เหี้ยมยังไง ภารกิจที่เธอทิ้งไว้ให้ฉันคือเปิดความจริงเรื่องการเผา หมู่บ้านดารายน และให้ความเป็นธรรมกับผู้ตายเหล่านั้น นาย คือลูกชายที่พ่อแม่ปกป้องดูแล นายไม่มีภารกิจ ไม่มีหน้าที่ ก็พูด อย่างผ่อนคลายได้อยู่แล้ว แต่นายรับรู้ถึงความรู้สึกถูกความ ทรงจำรบกวนไหม? บางทีแม้แต่อะไรคือนายก็ไม่รู้เลยมั้ง?”

จู่ๆ บุณพจน์ก็ตกตะลึง

แม่เหรอ?

ไม่คิดว่าแม่จะให้บริศร์ทำแบบนี้จริงๆ?

ทําไม?

ทำไมถึงเป็นแบบนี้?

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ