บทที่ 1264 พี่เป็นอะไรไปกันแน่

บริศร์ก็ตึงเครียดเช่นกัน

ในขณะนี้ กิจจารีบหยิบขวดใบเล็กออกมาจากกระเป๋าหนังสือ เทของเหลวหยดหนึ่งลงไปบนมือ จากนั้นไปบนขมับอย่าง รวดเร็ว ทันใดนั้นความเย็นสบายส่งไปที่สมอง ทำให้เขาได้สติ ขึ้นมา

เขานำขี้ธูปใส่ลงไปในขวดอย่างรอบคอบ จากนั้นขยับกลับไป กลับไปมา

บุริศร์ไม่ได้รบกวนกิจจา กมลก็กลั้นหายใจ

ไม่รู้ผ่านไปนานแค่ไหน ในที่สุดกิจจาเงยหน้าขึ้น จากนั้นพูด กับบุริศร์และกมลด้านนอก “แด๊ดดี้ ปลอดภัยแล้ว เข้ามาได้ ครับ”

พูดจบเขาก็ฉีดพ่นของเหลวไปที่ศาลบรรพบุรุษ กลิ่นของธูป จางลงไปมาก

เห็นเขาทำทุกอย่างนี้เสร็จลง บุริศร์ถึงจะอุ้มกมลเข้าไป

“เป็นไงบ้าง? ”

“ธูปมีปัญหาครับ ด้านในใส่ควันสลบเอาไว้ และยังมีสิ่งที่ ทำให้คนเกิดอาการประสาทหลอน สภาพภูมิอากาศที่นี่มีความ พิเศษมาก มีความชื้นตลอดทั้งปี ในกรณีที่จุดเทียน จะเกิดปฏิกิริยาทางเคมีกับความชื้นในอากาศ ปรากฏภาพที่ทำให้คน คิดว่าเป็นความจริง แถมยังอยู่ในศาลบรรพบุรุษนี้ ปกติจะไม่ เปิดประตูเปิดหน้าต่าง ดังนั้นผลลัพธ์จึงยิ่งรุนแรง”

กิจจาในเวลานี้เหมือนเปลี่ยนไปเป็นคนละคน ไม่เงียบเหมือน ก่อนหน้านี้ พูดได้อย่างฉะฉานเมื่อเกี่ยวกับเรื่องทางการแพทย์ แพรวพราวเป็นพิเศษ

ราวกับบริศ มองเห็นตรินท์ตอนเด็ก

กัน

ครินท์ในตอนนั้นเหมือนจะไม่ได้ธรรมดาอย่างที่พวกเขาพูด

เขายังจำได้ว่าตนเองเคยเข้าร่วมการแข่งขันการกล่าวสุนทรพ จน์ของครินท์ ตรินท์ในตอนนั้นเหมือนจะอายุเท่ากิจจา เขายืนพูด อยู่บนเวที เผชิญหน้ากับผู้ชมสามร้อยกว่าคนด้านล่างอย่างไม่ แข็งกร้าวจนดูเย่อหยิ่งแต่ไม่อ่อนน้อมเกินควรจนดูต้อยต่ำ และ ไม่มีความตื่นเต้น สีสันในแววตาของเขาเหมือนกับกิจจา ในเวลา

ใช่แล้ว

ตอนตรินท์เป็นเด็กนั้นยอดเยี่ยม ยอดเยี่ยมเหมือนกับเขาบุรี ศร์คนนี้

ตั้งแต่เมื่อไหร่ ที่ตรินท์เริ่มเปลี่ยนไปเป็นคนธรรมดา?

บริศ คิดไม่ออก

เขาจําได้เพียงเพราะการเปรียบเทียบของตรินท์ เขายิ่งโดดเด่น ยิ่งถูกเรณุกา ให้ความสำคัญ ส่วนตรินท์ก็เหมือนค่อยๆ กลายเป็นคนไร้ตัวตน ไม่มีใครสนใจมองเขาอีกต่อไป

ความคิดของบุรีศรีล่องลอยออกไป

เขายังจำตอนเด็กที่ตนเองเล่นสนุกกับตนท์ได้

พวกเขา ในตอนนั้น ไม่มีอะไรต้องกังวล จนแม้แต่ครินท์ชก ต่อยกับคนอื่นเพื่อเขาด้วยซ้ำ แต่มันตั้งแต่เมื่อไหร่นะ ที่ความ สัมพันธ์ระหว่างพวกเขาเปลี่ยนไป?

ยิ่งครินท์มีความเคารพต่อเขา ความเป็นเพื่อนเล่นกันอย่างไร้ เดียงสาของพวกเขาก็หาไม่เจออีกแล้ว

จู่ๆ บุริศร์ก็ทุกข์ใจขึ้นมา

กิจจายังพูดอะไรอยู่ เขาไม่ได้ยินอีกต่อไป กลับเหมือนมอง เห็นตรินท

ครินท์ยิ้มให้เขา ยิ้มไปยิ้มมาก็ร้องไห้

เขากล่าว “พี่ครับ ทําไมพวกเราสองคนต้องเปรียบเทียบว่า ใครดีกว่าใครด้วย? ทำไมระหว่างเราสองคนถึงไม่เล่นสนุกกัน เหมือนพี่น้องคนอื่น พี่ครับ พี่ยังจำตอนแรกๆ ที่พวกเรามีความ สุขได้ไหม?

ร้องไห้ไปร้องไห้มา น้ำตาของครินท์กลายเป็นสีแดง

สีเหมือนเลือด

เขาพูดเสียงแหลม “พี่ครับ ผมอยากกลับบ้าน ผมคิดถึงพี่ แต่ทําไมต้องกําจัดผมออกไปจากเมืองชลธีด้วย? ทำไม? ทำไมถึง ไม่เก็บผมเอาไว้? หรือพี่ก็อยากให้ผมไปใช่ไหม? ถ้าพี่เก็บผม เอาไว้พี่จะรู้สึกเหมือนเป็นภัยคุกคามใช่ไหม? ”

“พี่ครับ หลายปีที่ผ่านมา ผมไม่เคยอยากแย่งชิงกับพี่เลย ผม แค่อยากอยู่ข้างพี่ พวกเราเป็นพี่น้องฝาแฝดท้องเดียวกัน ถึงแม้ จะซุกซ่อนความเฉลียวฉลาดของตนเอง กลายเป็นส่งเสริมให้ เด่นผมก็ไม่แคร์ ผมหวังเพียงได้อยู่กับพี่ พี่ครับ คำขอร้องง่ายๆ แค่นี้ทำไมถึงไม่ตอบรับผม? ทำไมต้องส่งผมไปเหมือนกับแม่ ด้วย? ”

“ถ้าผมไม่ได้ออกไปจากเมืองชลธี ผมก็จะไม่ตาย ไม่ต้อง หลบๆ ซ่อนๆ ผมจะยังเป็นคุณชายรองของตระกูลโตเล็ก แม้จะ เป็นแค่ลูกเศรษฐี แม้จะเป็นคนไม่มีประโยชน์ไปหน่อย อย่างน้อย ก็ได้อยู่กับพี่ไม่ใช่ตายอยู่ที่นี่อย่างโดดเดี่ยวเหมือนตอนนี้ พี่รู้ ไหมว่าหลายปีที่ผ่านมาผมรู้สึกยังไงกับพี่? ”

“ผมรักพี่ แต่ก็เกลียดพี่ด้วย เกลียดว่าทำไมตอนแรกพี่ส่งผม ไปโดยไม่สนใจไยดี เกลียดที่ทำไมถึงไม่เก็บเขมิกาเอาไว้ ปล่อยให้เธอมาเจอผมที่นี่ ถ้าไม่ได้เจอเขมิกา ผมอาจจะไม่ ตกหลุมรักเธอ และไม่เกลียดพี่แบบนี้ ตลอดเวลาที่ผ่านมาคนที่ เธอรักไม่ใช่ผม ผมเป็นแค่ตัวแทนของพี่ พี่รู้บ้างไหม? พี่ครับ ตั้งแต่เล็กจนโต ผมมีชีวิตอยู่ใต้เงาของพี่ ผมไม่ได้โง่ และ สามารถเป็นอัจฉริยะได้ แต่แม่บอกว่าตระกูลโตเล็กต้องการคน ดุมหางเสือเพียงคนเดียว ผมรู้ความทะเยอทะยานและปณิธาน ของพี่ ดังนั้นผมจึงยอมปล่อย แค่หวังจะได้อยู่กับพี่แค่นั้นพอ แต่พี่ครับ พี่ยังส่งผมไป ถ้าไม่ใช่เพราะพี่ ผมอาจจะยังไม่ตาย พี่ครับ เป็นพี่ที่ฆ่าผม! เป็นพี่!”

“ไม่ใช่! ”

บริศ เจ็บปวดหัวใจทันที “คอก” เขากระอักเลือดออกมา ร่างกาย โซเซ

“แด๊ดดี้!”

กมลตกใจ

เธอเคยเห็นท่าทางแบบนี้ของบริศร์มาก่อน

ร่างเล็กของเธอจับมือบุริศร์เอาไว้แน่น แต่บุริศร์กลับเหมือน ฝันร้าย ไม่ได้ยินเสียงร้องเรียกของเธอ

“ไม่ใช่นะ ไม่จริง ตรินท์ ฉันไม่อยากได้ตระกูลโตเล็ก ไม่อยาก เป็นคนคุมหางเสือ ฉันแค่คิดว่าฉันเป็นพี่ชาย มีหน้าที่แบกรับ ภาระของครอบครัว ให้นายสามารถใช้ชีวิตตามที่ตนเอง ต้องการโดยไร้กังวล ฉันไม่คิดจะกราบนาย ยิ่งไม่เคยคิดจะ กําจัดนาย สถานการณ์ในตอนนั้น ถ้านายไม่ออกไปก็จะติดคุก ฉันจะปล่อยให้น้องชายแท้ๆ ของฉันติดคุกได้ยังไง? ตรินท์ นาย อย่าเกลียดฉันได้ไหม? นายเกลียดฉันไม่ได้นะ! นายเป็นพี่น้อง กับฉัน! พวกเราเป็นพี่น้องสายเลือดเดียวกัน! ฉันจะไม่รักนาย ได้ยังไง? จะฆ่านายได้ยังไง? ไม่ได้ทำ! ไม่ใช่! ”

บุริศร์ร้องไห้คร่ำครวญเหมือนคนบ้า น้ำตาไหลออกมาจาก หางตา
กมลกลัวไปหมด

กิจจาก็ชะงักงัน

เขาได้ยินชื่อพ่อผู้ให้กำเนิดของตนเอง

ครินท์ชื่อนี้เขาคุ้นเคยเป็นอย่างดี แต่ครินท์ตัวเป็นๆ เขากลับ ไม่เคยสัมผัสมาก่อน เพราะเขาไม่มีโอกาส

เขาเพิ่งเกิดพ่อก็จากไปแล้ว

กิจจาเจ็บปวดหัวใจเหมือนถูกเข็มทิ่มแทง

มองดูบุริศร์ร้องไห้คร่ำครวญ เหมือนสารภาพบาป และเหมือน กับอธิบาย กิจจารู้สึกไม่สบอารมณ์อย่างมาก

เขาไม่สนใจบุญคุณและความแค้นของคนรุ่นก่อน และไม่ อยากรับรู้ แต่ในตอนนี้หัวใจกลับเจ็บปวดอย่างทรมาน จนแม้แต่ มีความปวดร้าวและความเดือดดาลลอยขึ้นมาจากก้นบึงหัวใจ

เขาเอาแต่จ้องมองบุริศร์ จ้องมองอยู่แบบนั้น สายตาไม่ชัดเจน

ในที่สุดเพราะกมลหมดเรี่ยวแรงจึงไม่ได้ประคองบุริศร์เอาไว้ เธอกับบุริศร์หกล้มลงไปบนพื้นพร้อมกัน

ความเจ็บปวดรุนแรงทำให้จมูกของกมลเริ่มแดงขึ้นเล็กน้อย เธอไม่รู้ว่าแด๊ดดี้เป็นอะไรไป และหม่ามีไปไหน?

ทำไมถึงเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น

แด๊ดดี้เข้มแข็งมาตลอดไม่ใช่เหรอ?
ทำไมตอนนี้ถึงเหมือนเด็กที่หมดหนทาง

กมลตบแขนบริศร์อย่างหวาดกลัว กระซิบว่า “แด๊ดดี้ ตื่นเถอะ แต๊ดดี้ตื่นขึ้นมาได้แล้ว ที่นี่ไม่มีคุณอา แด๊ดดี้ รีบตื่นขึ้นมาเถอะ แด๊ดดี้คิดถึงหม่ามี้ คิดถึงหนู คิดถึงพี่ชายสิคะ”

เมื่อพูดถึงพี่กิจจา กมลนึกขึ้นได้ทันทีว่ามีกิจจาอยู่ด้วย

เธอเงยหน้ามองไปทางกิจจา

“พี่กิจจา พี่ดูให้หน่อยว่าแดดดี้เป็นอะไร? พี่กิจจา…………

กิจจา ในเวลานี้เย็นซา นัยน์ตาคู่นั้นเปล่งแสงแห่งความเกลียด งด้วยซ้ำไป

เกลียดชัง?

พี่กิจจาเกลียดแด๊ดดี้

เมื่อความคิดเข้าสู่สมองของกมล เธอหวาดกลัวทันที จากนั้น รีบขวางตรงหน้าบริศร์

“พี่กิจจา พี่จะทำอะไร? ตอนนี้แดดดี้อาจจะเมาควันสลบ พี่ กิจจารีบหาวิธีสิ! ”

“คิดหาวิธี? ทำไมต้องคิดหาวิธีด้วย? เธอไม่ได้ยินหรือไง?

เป็นเขาที่ทําราบแด๊ดดี้ของพี่ เป็นเขาที่ขับไล่แอ๊ดดี้ของพี่ไปจึงทํา กมล เขากำลังสารภาพผิดเธอไม่ได้ยินหรือไง? ”

ให้แด๊ดดี้ของพี่ต้องไปตายอยู่ต่างแดน เขากำลังสารภาพผิด

นัยน์ตาของกิจจาแดงขึ้นมาโดยพลัน น้ำตาไหลรินไม่ยอมหยุด

“เห็นได้ชัดว่าพี่ก็มีครอบครัวที่สมบูรณ์ มีแดดกับหม่ามีที่รัก พี่ พวกเราสามารถมีชีวิตที่มีความสุข มีความสบายใจได้ แต่ ทั้งหมดนี้เป็นเพราะเขา เขาทำลายแด๊ดดี้ของพี่ เป็นเขาที่ฆ่าหม่า มีของพี่ ถึงทำให้กลายเป็นเด็กกำพร้า เขายังเสแสร้งเป็นคนดี เอามาเลี้ยงในตระกูลโตเล็กอีก บอกว่าดีกับพี่มากแค่ไหน แต่ พี่ยังต้องพึ่งพาอาศัยคนอื่นอยู่ไม่ใช่หรือไง? เขาทำลาย ครอบครัวของพี่ เป็นเขา! ”

อยู่ดีๆ อารมณ์ของกิจจาก็เปลี่ยนแปลง

กมลตก ใจ

นี่มันเกิดอะไรขึ้น?

ทําไมพี่กิจจาถึงพูดแบบนี้?

หรือตลอดเวลาที่ผ่านมา พี่กิจจาอยู่ในบ้านอย่างไม่มีความสุข แบบนี้?

“พี่กิจจา ไม่ใช่แบบนี้นะ ไม่ใช่ พี่เป็นอะไรไปกันแน่? พี่ กิจจา!

กมลปีนขึ้นมาจากพื้นทันที รีบวิ่งไปหากิจจา และจับแขนของ เขาเขย่าอย่างรุนแรง

“แด๊ดดี้กับหม่ามี้ดีกับพี่จริงๆ พี่สัมผัสไม่ได้เหรอ? ในตอนนั้น เพื่อพี่ หม่ามี้จึงถูกเรณุกาวางยาจนเป็นใบ้ ถูกไล่ออกไปจาก ตระกูลโตเล็ก กลับยังพาพี่ไปด้วย เพราะกลัวพี่จะถูกข่มเหง พี่ลืมไปหมดแล้วเหรอ? ตอนนี้พี่พูดออกมาแบบนี้ได้ยังไง? ถ้าหม่ามี อยู่ด้วย เธอได้ยินจะเสียใจแค่ไหน? พี่กิจจา นี่ไม่ใช่พี่ นี่ไม่ใช่ที่ ตัวจริง! พี่ตื่นขึ้นมาดีไหม? พี่กิจจา พวกเราเป็นครอบครัว เดียวกัน คือพี่ชายของหนู! พี่จะมาละเลยหนูในตอนนี้ได้ไง? พี่ตื่นขึ้นมานะ ตื่นขึ้นมา! ”

น้ำตาเม็ดใหญ่ของกมลหยดลงบนหลังมือของกิจจา

กิจจาซะงักไป

เขาเหลือบมองกมลที่กำลังร้องไห้อย่างเย็นชา หัวใจกลับเจ็บ ปวดจนหายใจไม่ออก

ทำไมถึงได้ทุกข์ใจแบบนี้?

กมลร้องไห้ทําไม?

กิจจาคิดจะเอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาให้เธอ แต่ก้นบึ้งของหัวใจ กลับเหมือนมีเสียงตำหนิเขา

“กิจจา นายจะบ้าไปแล้วเหรอ? เธอคือลูกสาวของศัตรูที่ฆ่า พ่อของนาย ไม่คิดว่านายจะสงสารเธอ?

เสียงนั้นดังขึ้นอย่างดุเดือดเช่นนี้ และซัดสาดเช่นนี้ ทำให้เขา ชะงักไปเล็กน้อย

กมลร้องไห้ไปร้องไห้มาก็หยุดลง เธอวิ่งออกไปทันที เทของ ทุกอย่างออกมาจากกระเป๋าหนังสือของกิจจา เมื่อเห็นขวดส เปรย์พริกไทย เธอนิ่งไปโดยพลัน จากนั้นรีบหยิบออก ตรงกลับไปหากิจจาเป็นอย่างแรก
“พี่กิจจา หนูต้องการให้พี่กลับมา! พี่กลับมานะ! ” กมลร้องไห้คร่ำครวญ ฉีดสเปรย์พริกไทย ในมือหน้ากิจจา

ทันที

ความแสบร้อนกระตุ้นประสาทสัมผัสทั้งห้าของกิจจา การกระ ตุ้นที่เจ็บแสบเกินบรรยายทำให้เขาล้มไปบนพื้นทันที น้ำตาไหล พรากๆ

“กมล เธอทําอะไรเนี่ย? ”

กิจจาร้องเสียงแหลม กลับทำให้กมลยิ้มออกทันที

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ