บทที่ 1256 ผมเสียใจ เสียใจมากจริง ๆ

บริศ ไม่รู้ว่าตัวเองวางสายโทรศัพท์ไปได้ยังไง หนำซ้ำเขายัง ลืมไปด้วยซ้ำว่านรมนยังรอเขาอยู่ในร้านกาแฟ เขายืนอยู่ตรง นั้นตัวคนเดียว รถราที่วิ่งอยู่รอบข้าง ผู้คนที่เดินไปทั่วสำหรับเขา แล้วทั้งหมดต่างก็เป็นเหมือนภาพลวงที่มองไม่เห็นสัมผัสไม่ได้

ในสายตาของเขา ในหัวสมองของเขาล้วนเป็นภาพ โศกนาฏกรรมในครั้งนั้น

โศกนาฏกรรมครั้งที่ไม่มีความเป็นมนุษย์ และโหดเหี้ยมไร้ คุณธรรม

ตอนแรกนึกว่าจะมีกลลวงหรือหลุมพรางอะไรถึงได้ทำให้ หมู่บ้านดารายนพังพินาศไป แต่กลับคิดไม่ถึงว่าจะเป็นเพียงแค่ ความอิจฉาของผู้ชายคนหนึ่ง เป็นปฏิบัติการที่โหดเหี้ยมเพื่อที่จะ ฆ่าอาหญิงตระกูลธนเกียรติโกศลและบุญทิวาครั้งหนึ่งเท่านั้น

ธนเดช!

แกนี่มันสมควรตายจริง ๆ

สมควรไปลงนรกขุมที่สิบแปดเลย!

ดวงตาของบุริศร์ปรากฏเป็นสีเหลืองทองขึ้นมาอีกครั้ง หนำซ้ำเลือดทั้งตัวก็กำลังเดือดปุด ๆ อยู่

และเพราะว่าหนอนพิษแห่งความทรงจำของเขา ทำให้สามารถรู้สึกได้ถึงความสิ้นหวังและความโศกเศร้าของคนใน หมู่บ้าน ในตอนนั้นได้อย่างชัดเจน

หมู่บ้านตารายน เป็นหมู่บ้านที่สวยงามแค่ไหน ในตอนนั้น แต่ เพราะว่าการปฏิบัติการในครั้งนั้นกลับต้องมาหลั่งเลือดราวกับ เป็นสายน้ำ

อยู่ ๆ ในหัวสมองของบุริศร์ก็เกิดภาพภาพหนึ่งขึ้นมา

มีผู้หญิงที่คุ้นเคยคนหนึ่งกำลังนอนอยู่ในอ้อมกอดของผู้ชาย คนหนึ่ง ในถ้ำ ดูท่าแล้วทั้งสองคนเหมือนกับว่าเพิ่งจะทำเรื่อง อย่างว่ากันเสร็จ อารมณ์ของทั้งสองคนยังไม่สงบนิ่ง และที่ข้าง กายพวกเขาก็วางเด็กที่เพิ่งครบเดือนคนหนึ่งไว้

หญิงสาวจ้องมองชายหนุ่ม แล้วพูดขึ้นอย่างทุกข์ใจเล็กน้อย ว่า “พิรุณ ฉันแอบคลอดลูกชายคนหนึ่งให้คุณลับหลังคนใน หมู่บ้าน นี่เป็นลูกชายของเรา คุณดูซิคิ้วของเขาเหมือนฉันมาก ขนาดไหน!”

ชายหนุ่มคว้าตัวหญิงสาวมากอดไว้ที่หนึ่ง แล้วพูดขึ้นอย่าง ร้อนใจว่า “คุณไปกับผมเถอะ คุณเป็นผู้หญิงของผม ลูกชายของ เราจะขาดแม่ไม่ได้ คุณไปกับผมดีไหม?”

“พิรุณ ฉันเป็นลูกคนเดียวของพ่อฉัน เป็นนายน้อยของคนทั้ง หมู่บ้าน กฎของหมู่บ้านเราคือห้ามแต่งงานกับคนภายนอก เพราะฉะนั้นเรื่องระหว่างเรามันเป็นไปไม่ได้หรอก”

หญิงสาวร้องไห้จนหน้าตาเปรอะเปื้อน ในดวงตามีแววหมด หนทางและการยืนยันอยู่
เธอความรับผิดชอบของเธอ ไม่สามารถจะคนทั้ง

หมู่บ้านไปอย่างไม่สนใจเพราะ“พิรุณ คุณหมู่บ้านของเราหมู่สืบทอดกันมารุ่น รุ่น หนอนทองคำจะยอมรับแต่สายเลือดของคนในตระกูล

ดารายน ฉัน

งั้นผมก็จะต่อด้วย ผมกับลูกชายอยู่เป็นเพื่อนคุณ ว่าจะแต่งงานคุณไม่ไม่สามารถอยู่กับคุณอย่างเปิด เผยผมยอม ผมรักคุณ คุณก็เพื่อคุณแล้วผมสามารถทุกอย่างได้”

พิรุณกอดหญิงสาวไว้แน่น หญิงสาวเองก็กอด

หญิงสาวร้องไห้แล้วพูดว่า “พิรุณ คุณพาลูกชายของเราจากนี่ หาที่ไม่คนรู้จักพวกคุณสักแห่ง แล้วเลี้ยงของเรา ให้อย่าสอนรายนแห่งอยู่ แล้วยิ่งอย่าให้เขาว่าแม่อย่างอยู่คนหนึ่ง เขาลูกชายของพวกของจะชีวิตเป็นของตัวเอง ตัวเองได้เลือกทางตัวเองเดินเอง แต่ แล้วต้องมาสืบทอดชีวิตที่ถูกวางแล้ว มีเพียงแต่ต้องไป จากที่ไปจากหมู่บ้านดารายน เขาถึงความเป็นไปได้ ชีวิตสว่างรุ่งโรจน์ได้ ขอแค่เขาชีวิตดี อยู่ นั่นที่จะอยู่ตัวเขา นะ เขาไปช่วยฉันดูภูเขาทะเล ฉันเคยเห็นมาก่อนหากว่าคุณรักฉัน ก็รับปากฉันได้ไหมคะ?”

“คุณทำไมถึงได้โหดเหี้ยมขนาดนี้? ทําไมคุณถึงทำแบบนั้นกับ ผมได้?”

พิรุณตะคอกเสียงต่ำที่เจ็บปวดออกมา จนทำให้ลูกที่อยู่ข้าง ๆ ตกใจตื่นขึ้นมา

เด็กทารกร้องไห้เสียงดังขึ้นมา

แล้วหญิงสาวรีบวิ่งไปปลอบโยนทันที

แววตาของเธออ่อนโยนสักขนาดนั้น อ่อนโยนจนทำให้คน รู้สึกอิจฉา

ที่ข้างนอกมีเสียงฆ่าฟันกันดังลอยเข้ามา หญิงสาวรีบนิ่งอึ้งไป ทันที แล้วก็รีบใส่เสื้อผ้าขึ้นมาอัตโนมัติแล้วก็จะวิ่งไปข้างนอก เลย แต่กลับโดนพิรุณคว้าตัวมากอดไว้ที่หนึ่ง

“คุณจะไปไหน? พวกเราต่างหากที่เป็นครอบครัวเดียวกัน ไปกับผมเถอะได้ไหม? คุณไปกับผม! อย่าไปสนใจเรื่องของ หมู่บ้านเลย แค่เป็นผู้หญิงที่ใสสื่อบริสุทธิ์ไปไม่ดีเหรอ?” คุณ

“พิรุณ คุณปล่อยมือนะ ฉันเกิดที่นี่ โตที่นี่ ญาติพี่น้องเหล่านั้น เคารพและปกป้องฉันมาตั้งแต่เด็กทุกคน พวกเขาเอาของที่ดี ที่สุดเก็บไว้ให้ฉัน ฉันเป็นนายน้อยของพวกเขา ตอนนี้หมู่บ้าน ต้องเกิดเรื่องขึ้นแล้วแน่นอน ฉันจะต้องออกไปดูสักหน่อย พ่อ ของฉันยังอยู่ในบ้านอยู่เลย

หญิงสาวพูดแล้วก็จะวิ่งออกไปข้างนอกเลย แต่ว่าพิรุณกลับใช้สันมือสับไปที่คอเธอจนเธอสลบไปเลย

เขาพูดอย่างเจ็บปวดขึ้นว่า “ผมไม่สนว่าคนพวกนั้นจะเป็นหรือ ตาย แต่ว่าผมไม่อยากเห็นคุณตายไป ที่รัก คุณอย่าโกรธผมเลย นะ มีแต่หมู่บ้านดารายนไม่มีแล้ว คุณถึงจะกลายเป็นของผม อย่างแท้จริง ๆ ถึงจะอยู่กับผมและลูกของเราแล้ว ใช้ชีวิตอย่าง คนทั่วไปได้ ผมรักคุณนะ รักอย่างลำบากมาก ผมแค่ต้องการคุณ แค่คนเดียว แค่ต้องการครอบครัวหนึ่งเท่านั้น ถ้าไม่มีคุณ ผมกับ ลูกจะไปมีความสุขได้ยังไง? ขอโทษนะ ผมเองที่เป็นคนบอกเส้น ทางของหมู่บ้าน ให้คนพวกนั้น ผมเองก็รู้ว่าพวกเขาจะทำอะไรกับ ทั้งหมู่บ้านบ้าง เพราะฉะนั้นผมยิ่งไม่มีทางปล่อยให้คุณออกไป รอให้ทุกอย่างจบลงแล้ว พวกเราก็จะไปจากที่นี่ แล้วแอบซ่อน นามสกุลเอาไว้ไปมีชีวิตของพวกเราเอง สิ่งที่ติดค้างคุณในวันนี้ ต่อไปผมจะรักคุณให้มากยิ่งขึ้น คุณอย่าโทษผมเลยนะได้ไหม?

ที่ข้างนอกเสียงฆ่าฟันกันดังสนั่นหวั่นไหว ก้องไปทั่วทุกที่ แต่ ว่าชาวบ้านพวกนั้นกลับหานายน้อยของตัวเองไม่เจอเลย คนทั้งหมดล้มตัวลงบนกองเลือด

แถมพวกเขายังรู้สึกดีใจอยู่บ้าง ดีใจที่นายน้อยของพวกเขา ไม่อยู่ ดีใจที่ในที่สุดหมู่บ้านดารายนยังมีรากเหง้าหลงเหลืออยู่ ก้านหนึ่ง

ความน้อยใจของพวกเขา ความคลางแคลงใจของพวกเขา นายน้อยจะต้องช่วยพวกเขาเรียกร้องความยุติธรรมกลับมาให้ ได้แน่
ภาพหมุนวนเปลี่ยนไป หลังจากที่หญิงสาวตื่นขึ้นมาและรับรู้ ทุกอย่าง

จ้องมองศพของญาติพี่น้องในเผ่าพันธุ์ของตัวเอง จ้องมองพื้น ดินที่เปื้อนเลือดเป็นผืนใหญ่ ดวงตาของหญิงสาวค่อย ๆ มืดขรึม

ลง

“พิรุณ คุณทำแบบนี้ได้ยังไง? คุณทำแบบนี้ได้ยังไง?

นั่นเป็นครั้งแรกที่หญิงสาวเอามีดไปใส่พิรุณตรง ๆ ดวงตาของเธอไม่อ่อนโยนอีกต่อไป ไม่มีความรักแบบวันเก่า แล้ว สิ่งที่เหลืออยู่มีเพียงแต่ความโกรธและความแค้น

“ที่รัก คุณฟังผมก่อน”

“ฉันไม่อยากฟัง พิรุณ ฉันยอมรับว่าฉันรักคุณ แต่ว่าคุณกลับ ทำให้ฉันเห็นด้านที่น่าสมเพชที่สุดของตัวเอง เพราะว่าความรักที่ มีกับคุณได้ทำลายผู้คนทั้งหมู่บ้านของฉัน ทำให้ฉันกลายเป็นชั่ว ช้า ตอนนั้นคุณไม่เคยคิดเลยเหรอว่าชีวิตที่เหลือของฉันจะอยู่ยัง ไงต่อไป? ความรักของเราไม่ควรจะต้องให้คนพวกนี้มาเช็กบิล พิรุณ ระหว่างเรามันจบไปแล้ว”

ในที่สุดน้ำตาของหญิงสาวก็ร่วงหล่นลงมา แฝงไว้ด้วยความ สิ้นหวังและความเด็ดเดี่ยว ทำให้พิรุณร้อนรนไปทั้งตัวเลย

“ไม่ มันยังไม่จบ ชีวิตของเราเพิ่งเริ่มต้น ขอแค่ไม่มีหมู่บ้านดา รายน คุณก็เป็นผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่งแล้ว คุณสามารถไปดู ภูเขาทะเลกับผมและลูกได้ทุกที่ ไปทุกที่ที่คุณอยากไป ชีวิตแบบนั้นเป็นชีวิตที่คุณฝันหามาตลอดไม่ใช่เหรอ?”

“ใช่ ฉันฝันหาชีวิตแบบนั้น แต่ว่ามันไม่ควรจะต้องมาแลกกับ แบบนี้ พิรุณ ตอนนี้ฉันเป็นคนบาปของหมู่บ้านดารายนไปแล้ว บนตัวฉันแบกรับความแค้นลึกซึ้งไว้ ฉันไม่มีทางที่จะอยู่ร่วมกัน กับคุณแล้ว ยิ่งไม่กล้าคาดหวังชีวิตที่หอมหวานสามคน ครอบครัวแล้ว ตอนนี้คุณพาลูกไปจากที่นี่เถอะ ตั้งแต่นี้เป็นต้นไป ฉันจะตัดขาดกับคุณ ชาตินี้อย่าได้เจอกันอีกเลย คุณอย่าบังคับ ฉัน ไม่งั้นละก็ฉันจะตายต่อหน้าคุณเลย จะไปรับโทษพร้อมกับ คนในหมู่บ้านฉันที่นรกเลย”

หญิงสาวนั้นดูอ่อนโยน แต่หญิงสาวก็ดูเด็ดเดี่ยว

พิรุณอึ้งไปหมดทั้งตัวเลย แต่ก็ไม่กล้าบีบคั้นมากเกินไป ได้แต่ คิดว่าพอพรุ่งนี้รอเธออารมณ์ดีขึ้นมาหน่อยค่อยเกลี้ยกล่อมเธอ อีกที แต่ว่าเช้าวันที่สอง หญิงสามก็หายตัวไปไม่เห็นเงาแล้ว ถึง แม้ว่าพิรุณจะหาจนทั่วก็หาหญิงสาวไม่เจอแล้ว

ความทรงจำขาดตอนอยู่ที่ตรงนี้

บริศร์ซวนเซทีหนึ่งจนเกือบจะล้มลง มือที่อ่อนนุ่มคู่หนึ่งมา

ประคองเขาไว้เบา ๆ

“คุณยังโอเคไหม?”

น้ำเสียงที่คุ้นเคยของนรมนดังขึ้นมาที่ข้างหลัง

บริศ หันหน้าไปอย่างมีความมึนงงเล็กน้อย สีเหลืองทองใน ดวงตาได้หายไปแล้ว และก็มีน้ำตาไหลลงมาบนใบหน้าอย่างไม่รู้ตัว

“เมื่อผมเพิ่งเห็นความทรงจำของป้ากับพิรุณ แท้เธอก็ เคยใช้ใจรักผู้ชายคนหนึ่งขนาดนั้นมาก่อน หนำยังปฏิบัติ ต่อลูกชายของกับรักอย่างอ่อนโยนแบบนั้นด้วย แท้เธอ ก็เคยเป็นเหมือนผู้หญิงทั่วไปก่อน เคยจะอยากมีความแบบน่าเสียดาย…….. น่าเสียดาย……

คำพูดของบุริศร์ยังพูดไม่จบ ก็รู้สึกว่าหัวใจเจ็บปวดเป็นอย่าง มาก

ความทรงจำของหัวหน้าบ้านรุ่นจําลึกที่สุดจิตใจโอ และเพราะว่าความหนอนพิษทองคำ บุริศร์เลยรับรู้ได้หมดทุกอย่าง

เขาสามารถรู้สึกได้ความสิ้นหวังของป้าตอนสามารถรู้สึกถึงความสุขตอนเธอนอนอยู่ในอ้อมอกของพิรุณ หนำซ้ำยังสามารถรับรู้ได้ความรักของแม่อ่อนโยนตอนเธอลูบเด็กคนนั้น

สุดท้ายความรู้สึกสิ้นหวังตอนที่ว่าโดนคนรักหักหลังหมู่บ้านนั้น ก็เหมือนหายใจไม่ออก จนชักเกรง

“บุริศร์ บุริศ คุณเป็นอะไรคะสีหน้าของคุณไหมคะ

นรมนรู้สึกตกใจ
บุริศร์ในตอนนี้เหมือนกับว่าคือบริศร์ และเหมือนกับว่าไม่ใช่ เขา ความรู้สึกโศกเศร้าที่มากมายขนาดนั้นทำให้เธอรู้สึกกดดัน จนหายใจไม่ออกขึ้นมา

นรมนไม่รู้ว่าบุริศร์พบเจอกับอะไรมา แต่ว่าวินาทีนี้ เธออยาก จะให้บริศร์ไม่ไปคิดอะไรเลย และไม่ไปดูอะไรเลย

อยู่ ๆ บริศร์ก็กอดนรมนเอาไว้อย่างแรง เหมือนอย่างกับว่า กอดความอบอุ่นเสี่ยวสุดท้ายอยู่

เขาพูดอย่างสั่นคลอนขึ้น “นรมน ผมอิจฉา อิจฉาผู้ชายคนนั้น ที่ชื่อบุณพจน์ อิจฉาที่ป้าโออ่อนโยนต่อเขา คุณรู้ไหม? เธอไม่ อยากจะให้บุณพจน์รู้ชาติกำเนิดของตัวเองด้วยซ้ำ ไม่อยากจะ ให้เขารู้ว่าบนตัวมีเลือดของตระกูลดารายนไหลเวียนอยู่ เธอจะ ให้เขาเลือกทางเดินชีวิตของตัวเอง เพราะอะไร? ๆ ที่ก็เป็น ลูกชายเหมือนกัน ทำไมเธอถึงเอาความรักทั้งหมดให้กับบุญ พจน์ไป แต่กลับสามารถหลอกใช้ผมได้แบบนั้นล่ะ? หรือว่าผม ไม่ใช่ลูกชายแท้ ๆ ของเธอเหรอ? ผมไม่ใช่เลือดเนื้อที่เธอตั้งท้อง สิบเดือนคลอดออกมาเหรอ? ทำไมเธอถึงเอาความดีงามทั้งหมด ให้กับลูกชายคนนั้นไป แต่กลับเหลือเล่ห์กลและการหลอกใช้ ทั้งหมดไว้ให้ผม? แถมยังจะให้ผมช่วยแก้แค้นแทนหมู่บ้านดา รายนอีกเหรอ? มีสิทธิ์อะไร?”

นรมนไม่เห็นท่าทางบุริศร์เศร้าเสียใจแบบนี้มานานแล้ว

เธออดไม่ได้ที่จะวิ่งเข้าไปกอดเขาไว้ แล้วพูดเสียงต่ำขึ้นว่า “บุ ริศร์ คุณยังมีฉัน ยังมีลูก ๆ พวกเราจะรักคุณมายิ่งขึ้นไปอีกนะคะ

“มันไม่เหมือนกัน นรมน นี่มันไม่เหมือนกัน ถ้าหากผมไม่เห็น ความอ่อนโยนที่เธอมีต่อบุณพจน์ บางทีผมอาจจะปลอบใจตัว เองได้ บอกว่าเธอเป็นคนเลือดเย็นตั้งแต่เกิด แต่ว่าผมเห็นแล้ว ผมเห็นความทรงจำที่อยู่ลึกที่สุดในจิตใจเธอ เห็นความดีที่เธอมี ต่อบุณพจน์ ผมรู้สึกเสียใจ เสียใจมากจริง ๆ

ตอนนี้บริศร์เหมือนกับเด็กคนหนึ่งที่น้อยใจ ทำให้หัวใจของ นรมนก็รู้สึกไม่ดีนักขึ้นมาเหมือนกัน

เธอคิดจะปลอบโยนบริศร์สักสองประโยค จากนั้นก็ไม่รู้ว่า ควรจะพูดยังไงดี จะพูดได้หรือเปล่า หนอนพิษแห่งความทรงจำ สามารถนำความทรงจำมากมายที่ไม่ใช่ของเขามาให้บริศร์ ถ้า หากเลือกได้ละก็ นรมนยินดีที่จะไม่ให้เขามีหนอนพิษแห่งความ ทรงจำนี้อยู่อย่างนี้อย่างน้อยเขาก็จะไม่ได้รับการโดนทำร้าย

แล้วอยู่ ๆ ตัวบุริศร์ก็แข็งทื่อ แล้วทั้งตัวก็อ่อนยวบลงไปเลย

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ