บทที่ 1243 อยากให้ผู้หญิงคนนี้หลาบจำบ้าง

ตอนที่ราเชนได้รับรูปพวกนี้ยังโดนกักบริเวณอยู่

เนื่องจากเปิดเผยตัวตนของกล้าณรงค์ เขาจึงโดนลิดรอน อำนาจบางส่วน พระราชาให้คนกักบริเวณเขาชั่วคราว ถึงขั้นที่ ตอนนี้สถานการณ์ด้านนอกเป็นยังไงเขายังไม่ชัดเจนเลย รู้เพียง แค่อำนาจของแม่ตนเองนงลักษณ์เหมือนจะโดนโจมตีแล้ว และมี ลินคนที่แม่ไว้ใจที่สุดก็หายตัวไปไร้ร่องรอย

หลายปีมานี้ เขาเพิ่งจะรู้ไม่นานว่าแม่ยังมีชีวิตอยู่ แต่ทำไมถึง ไม่มีวาสนาได้เจอกันอีกสักครั้ง

เขาเคยคิดว่าจะออกไปตามหานงลักษณ์โดยที่ไม่สนใจอะไร

ทั้งนั้น แต่นึกถึงเบี้ยและอำนาจที่อยู่ในมือ เขารู้ว่าถ้าตนเองออก

ไปตอนนี้คงทําได้เพียงหาที่ตายเท่านั้น

ไม่!

เขายังตายไม่ได้!

ในขณะที่ราเชนกำลังกลุ้มใจ ก็ได้รับข้อความของบุริศร์

เดิมทีสัญญาณในพระราชวังของเขาโดนปิดกั้นเอาไว้ แต่บุริ ศร์กลับยังมีความสามารถส่งรูปภาพเข้ามาได้ แสดงให้เห็นว่าบุ ริศ ยังคงเก่งกาจ

เพียงแต่ที่ราเชนไม่รู้ก็คือ ภายในพระราชวังสำรองแห่งหนึ่งในประเทศ F หญิงสาวที่เอื่อยเฉื่อยคนหนึ่งนอนอยู่บนเก้าอี้ของ สนมเอก สาวรับใช้คนหนึ่งกำลังใช้มือประคองคอมพิวเตอร์ โน้ตบุ๊กอยู่ที่ด้านหน้า ส่วนผู้หญิงคนนั้นกำลังกดแป้นพิมพ์อย่าง รวดเร็ว หลังจากเธอตัดทอนสัญญาณบางส่วนที่ส่งเข้ามาไม่ ได้การปิดกั้นก็หลุดออกไปแล้ว

ตอนที่เห็นรูปภาพที่บุริศร์จะส่งไปให้ราเชน ผู้หญิงคนนั้นก็ได้ รับข้อความจากบริศทันที

“ส่งรูปภาพพวกนี้ไปให้ราเชน ให้เขาส่งต่อไปให้กล้าณรงค์ อย่าลืมล่ะ ต้องส่งออกไปจากมือของราเชนเท่านั้น”

หญิงสาวหน้าตาสะสวย ท่าที่เนิบนาบสง่างาม เธอหยุดลงเล็กน้อย แล้วส่งข้อความต่อไปให้ราเชน ราเชนไม่รู้ถึงความซับซ้อนในช่วงเวลานี้ ดูรูปภาพแล้ว ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง จึงลองส่งรูปภาพพวกนี้ไปให้กล้าณรงค์ ตอนที่กล้าณรงค์ได้รับรูปภาพ ก็แทบเป็นบ้าไปเลย

“ไอ้เลว! บุริศร์ แกมันไม่ใช่คน! ธิดาวีร์เป็นน้องสาวแท้ๆของ แก ไม่นึกว่าแกจะกล้าลงมืออย่างโหดเหี้ยม!”

เขาโมโหจนตัวสั่น กวาดสิ่งของข้างตัวทิ้งลงไปที่พื้นทั้งหมด

หลังจากบุริศร์จัดการเรื่องทั้งหมดนี้เสร็จ ก็ดึงมีดสั้นออกจาก หน้าอกของธิดาวีร์อย่างใจเย็น พูดกับคนด้านหลังอย่างเย็นชา “หาหมอมาตรวจ ห้ามเลือดให้เธอ มอบมีดให้เธอในทุกๆวัน จำ ไว้นะ ฉันต้องการส่วนสำคัญ ทีละนิดๆ ในแต่ละวัน แต่ต้องใช้ยาที่ที่สุดรักษาชีวิตเธอเอาไว้ ยังไงในท้องของเธอยังเลือด เนื้อของตระกูลนาคนานอยู่ เดิมทีตระกูลของค้างนาวินมากไปแล้ว ยังไงเด็กคนก็ต้องชีวิตรอด

ครับ”

ลูกน้องต่างรู้ตัวตนของธิดาวีร์กันหมดแล้ว

น้องสาวของ

แต่ผู้ชายนี้กลับไม่กระพริบตาสักนิดตอนสั่งเฉือนสำคัญของธิดาวีร์ในๆวัน ความโหดเหี้ยมอย่างนี้สั่นด้วยหวาดกลัว

ธิดาวีร์หมดเรี่ยวแรงไปในทันที

โดนเฉือนส่วนสำคัญเจ็บปวดขนาดไหน

พี่ชายของเธอเสียสติแล้วจริง!

บุริศร์ อย่างนี้กับฉัน! ไม่สิทธิ์ฉันเป็นๆของพี่ น้องสาวแท้นะ!

“รําคาญ”

บุริศร์พูดอย่างเมินเฉย มือเล็กน้อย ขากรรไกรของโดนเคลื่อนออกครั้ง

ตอนแม้แต่ตัวเธอทำไม่ได้

เห็นบริศ หันหลังไปอย่างสนใจสักนิด ธิดาวีร์ร้องตะโก นอือแต่กลับได้เท่าไหร่
ความใจดีนิดๆหน่อยๆที่บุริศร์เก็บไว้ให้ธิดาวีร์ก็โดนตัวเธอ เองทําลายไปหมดแล้ว

เดิมทีเธอคิดว่าจะได้ใช้ชีวิตอย่างดี มีความสุข

มีสามีที่รักเธอ แล้วอีกไม่นานก็จะมีลูกที่น่ารัก สามคนพ่อแม่ ลูกยังมีหุ้นส่วนของบริษัทอีกด้วย เพียงแค่ถ้าเธอไม่โดนกล้า ณรงค์ปลุกปั่น ชีวิตของเธอคงสมบูรณ์แบบสงบสุขกว่าใครๆ

ทำไมถึงโลภมากนักนะ

อารมณ์ในแววตาของบุริศร์อ่อนลงพอสมควรแล้ว จึงเดินออก ไปข้างนอก

เวลานี้ใครๆก็ไม่กล้าขวางเขาทั้งนั้น

บริศ เดินออกจากสหภาพQTอย่างอิสระ แล้วขับรถไปโรง พยาบาล

กานต์โดนเข็นเข้าไปรับการรักษา ส่วนนรมนไม่ว่าจะยังไงก็ไม่ ยอมปล่อยมือของกานต์ สุดท้ายจึงหมดหนทาง หมอทำได้เพียง ยอมให้เธอเข้าไปด้วย

สติของกานต์ค่อนข้างเลอะเลือนแล้ว แต่ทว่าเขายังรู้สึกได้ถึง ความอบอุ่นและความเอาใส่ใจของนรมน จึงอดยิ้มไม่ได้ “หม่า มี้ ผมไม่เป็นไร หม่า อย่าร้องไห้เลยครับ”

สายตาของนรมนเจ็บปวดมาก

“หม่ามีไม่ร้อง หม่ามี้จะอยู่ตรงนี้กับลูกนะ”
หมอฉีดยาชาให้กานต์

ด้วยการกระตุ้นของยาทำให้กานต์หลับไปอย่างรวดเร็ว

นรมนกำลังมองหมอช่วยชีวิตกานต์ ร่างเล็กๆนั้นนอนอยู่บน เตียงผ่าตัด โดดเดี่ยว ไร้เรี่ยวแรง

เธอปวดใจเหลือเกิน

หลังจากประตูห้องผ่าตัดเปิดออกอีกครั้ง บุริศร์ก็เดินเข้ามา

วินาทีนั้นที่เห็นบุริศร์นรมนสับสนเล็กน้อย แต่ตอนนี้เธอก็ไม่ ควรพูดอะไร แค่อยากเข้าไปดึงมือของบุริศร์เท่านั้น แต่กลับโดน บริศร์หลบเลี่ยง

เธอตกตะลึง

นรมนเงยหน้ามองตาของบุริศร์

ดวงตาเรียวยาวที่น่ามองคู่นั้นในตอนนี้ราวกับมีหมอกปกคลุม อยู่หนึ่งชั้น ทำให้มองไม่เห็นถึงความรู้สึกที่แท้จริง

จู่ๆนรมนก็ประหม่าขึ้นมาเล็กน้อย

“บริศร์ ฉัน..…………..

“หมอ ช่วยชีวิตลูกชายผมอย่างสุดความสามารถนะครับ ถ้า ลูกชายของผมเป็นอะไรไป ผมจะฝังโรงพยาบาลแห่งนี้รวมถึง หมอทุกคนไปพร้อมกันลูกชายของผมด้วย”

บริศ พูดเบาๆ แต่กลับเย็นยะเยือกเข้าไปถึงกระดูก
หมอกับพยาบาลอดไม่ได้ที่จะตัวสั่นด้วยความหวาดกลัว ตอน ที่มองไปทางบริศร์ ก็ต้องตกใจกับสายตาที่โหดร้ายของเขา

พวกเขาพยักหน้าไปพร้อมกับร่างกายที่สั่นไหวด้วยความ หวาดกลัว เริ่มลงมือผ่าตัดอย่างละเอียดรอบคอบ

“พวกนายเข้ามา พาคุณนายออกไป เสียงบุริศร์เย็นเฉียบ คำสั่งในตอนนี้ยิ่งทำให้นรมนใจจะขาด

“ฉันไม่ออกไป! บุริศร์ คุณโกรธฉันใช่ไหม? โกรธที่ฉันทำให้ กานต์บาดเจ็บ โกรธที่ฉันทำให้คุณหมดสติแล้วทำโดยพลการ ใช่ไหม? แต่นั่นก็เป็นลูกชายของฉัน ฉันจะอยากให้เขาเกิดเรื่อง งั้นเหรอ?”

“ออกไป!”

บุริศร์ไม่สนใจนรมน เสียงเย็นชามากขึ้น

นรมนปวดใจจะแย่แล้ว

ผู้ชายตรงหน้าคนนี้กำลังโกรธ

เธอแน่ใจมาก!

แต่เธอไม่ได้ตั้งใจจริงๆ

เธอแค่ไม่อยากให้มือของบริศ เปื้อนเลือดของคนใน ครอบครัวตนเอง บาปกรรมทั้งหมดเธอรับไว้เองคนเดียวก็พอ เธอแค่นึกไม่ถึงว่าธิดาวีร์จะเสียสติเช่นนี้ ถึงกับทำร้ายเด็กๆได้

เธอคิดว่าต่อให้ธิดาวีร์เกลียดเธอขนาดไหน อย่างน้อยก็ต้องมีความรู้สึกให้เด็กๆ ยังไงเสียเธอก็เป็นแม่คนหนึ่งไม่ใช่เหรอ? แต่ เธอกลับคิดผิดไปแล้ว

นรมนกัดฟันแน่น พูดอย่างเด็ดขาด “ฉันไม่ออกไป! ฉันจะอยู่ เป็นเพื่อนกานต์ตรงนี้! ฉันรับปากลูกไว้แล้ว เมื่อเขาฟื้นขึ้นมาจะ ต้องเจอฉันเป็นคนแรก

“นรมน!”

บุริศร์ดึงข้อมือของนรมนอย่างฉับพลัน แล้วผลักเธอไปที่ กำแพง ร่างสูงใหญ่เข้ามาประชิดทันที

ดวงตาเรียวยาวที่น่ามองคู่นั้น ในตอนนี้เต็มไปด้วยความ เดือดดาลและจิตใจที่ร้อนรุ่ม

“ผมไม่ควรโกรธเหรอ? คุณรู้ไหม ตอนที่ผมรู้ว่าธิดาวีร์ทำร้าย กานต์ผมเป็นห่วงขนาดไหนผมกลัวขนาดไหน!

นรมนแววตาเศร้าสลด

“ฉันคิดไม่ถึงว่าเธอจะเสียสติเช่นนี้

“คุณคิดไม่ถึง? เรื่องที่คุณคิดไม่ถึงมันเยอะเกินไปแล้ว! ความ คิดของคุณหวังดีต่อผม ไม่อยากให้ผมเปื้อนเลือดของคนใน ครอบครัว แต่คุณเคยนึกถึงตัวเองไหม? ธิดาวีร์ลงมือกับหลาน แท้ๆที่เป็นสายเลือดเดียวกันอย่างโหดร้าย ส่วนคุณเป็นคนที่ไม่ เกี่ยวข้องกับเธอเลย โดนเธอเกลียดจนเข้ากระดูกดำคุณไม่คิด บ้างเลยเหรอว่าเธอจะทำอะไรคุณบ้าง? คุณเคยคิดไหมถ้าคุณ เกิดเรื่องอะไรขึ้น ชีวิตที่เหลืออยู่ของผมจะทำยังไง? ผมจะเสียสติไหมธิดาวีร์สำคัญอะไรก็เป็นแค่คนนอกที่สายเลือดเดียวกัน เท่านั้น คุณเป็นคนรักถึงไม่ผ่านการ อนุญาตกับเห็นด้วยจากผมก่อนคุณมีสิทธิอะไร?

ดวงตาของบุริศรแดงก่ำ เบ้าตาของนรมนเหม่อลอย

เธอสะเทือนใจ

เธอว่าบุริศร์จะตำหนิเธอปกป้องว่าบุริศร์เป็นห่วงความปลอดภัยของเธอ

เขาโกรธ เขาโมโห เป็นเพราะอันตราย

ขอโทษ บุริศร์ …….

ถ้าค่าขอโทษมีประโยชน์ นรมน ผมให้หัวใจทั้งหมดแก่คุณได้ แต่ได้ถ้ากับผมเราน้อย ที่สุดผมยังอยู่ข้างคุณ ผมอันตรายได้ทันท่วงที ที่เหมือนอย่างวันนี้ ถ้าคุณเกิดเรื่องอะไรขึ้นจริงๆ แต่หลับสนิท ตอนรอให้ตื่นขึ้นมาคุณอยู่แล้ว คุณจะ ให้ผมจัดการผู้ชายใหญ่อย่างผมยังต้องการ ผู้หญิงคนหนึ่งสละชีวิตตัวเองเพื่อมาปกป้องผมงั้นเหรอ? คุณ บอกผมคนอย่างผมขลาดไร้ความสามารถมากเลยใช่ ไหมหรือว่าผมทำให้คุณรู้สึกว่าเมื่อเป็นคนครอบครัวผมจะลังเลไม่กล้าตัดสินใจ? ทำตัวเห็นดีเห็นงามอย่างไม่มีเหตุผลนั้น เหรอ?”

บุริศร์ยิ่งพูดยิ่งโกรธ ยิ่งพูดยิ่งน้อยใจ

เธอมีสิทธิอะไรมาวางยาตนเอง?

ครั้งที่แล้ว ใครบอกว่านั่นเป็นครั้งสุดท้ายแล้ว

ใครบอกว่าจะไม่วางยาเขาอีกแล้ว ใครบอกว่าต่อไปไม่ว่าจะ เกิดเรื่องอะไรขึ้นก็จะเผชิญหน้าด้วยกันแก้ปัญหาด้วยกัน

แต่วันนี้ไม่นึกเลยว่าผู้หญิงคนนี้จะทำโดยพลการอีกแล้ว ทำให้ตนเองตกอยู่ในอันตราย ทำให้เขาตกอยู่ในสภาพหมดสติ

ถ้าวันนี้คนที่ทำเรื่องนี้ไม่ใช่นรมน เขาคงทำให้สมองของคน นั้นๆบาดเจ็บไปตั้งนานแล้ว

ตอนนี้จิตใจที่ร้อนรุ่มในร่างกายของเขาแทบจะควบคุมเอาไว้ ไม่ได้ เพื่อไม่ให้ทำร้ายนรมน เขาจึงดึงแขนของเธอผลักเธอออก ไปจากห้องผ่าตัด

“ผมไม่อยากเห็นหน้าคุณสักพัก

เสียง “ปัง” บุริศรปิดประตูห้องผ่าตัดทันที

นรมนรู้ดีว่าหลังจากที่บุริศร์ฟื้นขึ้นมาอาจจะโกรธ แต่ไม่คิดว่า จะโกรธขนาดนี้

นี่เธอทําผิดจริงๆ ใช่ไหม?

ถ้าเธอกับบุริศร์ขึ้นไปบนเขาด้วยกัน กานต์ก็จะไม่บาดเจ็บใช่ไหม?

นรมนไม่รู้หรอก แต่กลับทุกข์ใจมาก

เธอนั่งยองๆกอดเข่าอยู่หน้าห้องผ่าตัด ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่บุริศร์จะ ออกมา ไม่รู้ว่าการผ่าตัดของกานต์จะเสร็จเมื่อไหร่ เธอก็เหมือน เด็กคนหนึ่งที่โดนทอดทิ้ง เศร้าเสียใจ นั่งยองๆอยู่ตรงนั้นอย่าง หมดหนทาง

บุริศร์มองท่าทางนั้นของนรมนผ่านร่องประตู เจ็บปวดใจ

นิ้วมือของเขาจกประตูของห้องผ่าตัดเอาไว้แน่น จนเล็บหักไป แล้วแต่กลับไม่รู้ตัว รู้แค่ว่าในใจราวกับโดนฉีกจนเป็นแผล ร่าง บอบบางที่อยู่ด้านนอกนั้นก็เหมือนกับกรดกำมะถัน กัดกร่อน บาดแผลของเขาอย่างรุนแรง

จู่ๆ ไหล่ของนรมนก็สั่นไหวเล็กน้อย หัวของเธอมุดลงไปในเข่า ทั้งคู่ บรรยากาศของความเศร้าเข้าครอบคลุมเธอทันที

เธอ ร้องไห้เหรอ?

หัวใจของบุริศร์เจ็บปวดขึ้นมาอย่างฉับพลัน

เขาบอกตัวเองไม่ให้ใจอ่อน ต้องให้ผู้หญิงคนนี้เข็ดหลาบสัก หน่อย แต่ขากับมือทั้งคู่เหมือนจะมีจิตสำนึกของตัวเองอย่างนั้น เปิดประตูห้องผ่าตัดออกไปทันที เดินเข้าไปหานรมน

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ