บทที่ 1234 นี่ไม่ใช่ลักษณะท่าทางของเขา

บุริศร์กับนรมนยังเที่ยวมีความสุขบนภูเขา ทันใดนั้นก็ได้รับ ข่าววินเซนต์ถูกแทงสาหัส บุริศร์ตะลึงพรึงเพริด

“วินเซนต์ถูกแทง แน่ใจนะ

ไม่แปลกที่เขาจะประหลาดใจ หลายปีมานี้วินเซนต์อำนาจ แข็งแกร่ง อาจจะได้รับบาดเจ็บบ้าง แต่ถูกแทงบาดเจ็บนั้นไม่เคย เกิดขึ้นมาก่อน

เขาแข็งแกร่งมาก บางคนอยากจะเข้าใกล้ตัวเขายังทำไม่ได้ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงถูกแทง

ในหัวเขานึกถึงทรรศยาตัวปลอมนั่นทันที

สายตาปุริส เย็นชาทันที

“ขังคนไว้ก่อน ยังไม่มีคำสั่งของวินเซนต์ห้ามลงโทษเธอ ห้าม แตะเธอ”

คำสั่งของบริศ ทำให้ลูกน้องแปลกใจ

“ลูกพี่ เธอทำร้ายพี่วินเซนต์ ตอนนี้พี่วินเซนต์ไม่รู้เป็นหรือตาย และยังฆ่าพี่น้องของเราทมโภลี ปล่อยเธออย่างนี้ไม่ง่ายไปหน่อย หรือ

“ฉันไม่ได้บอกว่าจะปล่อย แค่รอให้วินเซนต์ฟื้นขึ้นมาจัดการ เรื่องนี้เท่านั้น”
บุริศร์นึกไม่ถึงแค่ไม่กี่วันจะเกิดเรื่องมากมายอย่างนี้ อดที่จะ ขมวดคิ้วไม่ได้

นรมนเห็นบริศ ขมวดคิ้ว สายตาฉายแววโหดเหี้ยม เธอรีบกุม มือเขาแน่น “เรารีบกลับกันดีมั้ยคะ”

“แต่ผมรับปากแล้วจะถ่ายรูปกับคุณ”

บุริศร์โมโห

นรมนกลับยิ้ม “ถ่ายรูปไม่มีกำหนดเวลา ช้าหน่อยก็ไม่เป็นไรน คะ อีกอย่างวินเซนต์เป็นพี่น้องของคุณ ตอนนี้ไม่รู้เป็นตาย คุณ ไม่มีกะจิตกะใจจะถ่ายรูปกับฉันแล้ว สองสามวันนี้ฉันสนุกมาก เด็กๆ ก็เหมือนกัน คุณไม่ต้องโทษตัวเอง พวกเราเดิมทีก็มีเรื่อง มากมายที่ยังสะสางไม่เสร็จไม่ใช่หรือคะ หลายปีมานี้ วินเซนต์ ทำเพื่อคุณมาไม่น้อย ตอนนี้เขาคงต้องการให้คุณช่วย

เมื่อได้ยินภรรยาพูดอย่างนี้ บริศร์ก็พยักหน้า พูดขอโทษ “นรมน ถ้าให้คุณเลือกได้ใหม่ ถ้าคุณรู้แต่งงานกับผมแล้วจะ ลำบากอย่างนี้ คุณจะยังรักผมมั้ย จะแต่งงานกับผมมั้ย

จากคําพูดของบริศ นรมนได้ยินความไม่สงบและไม่สบายใจ

บริศร์คือใครกัน

คนที่ยืนอยู่จุดสูงสุดตลอด คาบช้อนเงินซ้อนทองมาเกิด ตอน นี้เพื่อความรักกลับพะว้าพะวังกลัวจะสูญเสียทุกอย่าง

นี่ไม่ใช่บุริศร์
เขาควรจะมั่นใจในตัวเอง

แต่นี่ก็คือบุริศร์ เพราะเขาไม่อาจทนเห็นนรมนทุกข์ใจได้อีก นี่คือความขัดแย้ง ปล่อยมือไม่ลง ทว่าเก็บไว้ก็มีแต่เจ็บปวด

ใจ

นรมนจับมือเขาแน่น “ในโลกนี้มีถ้าหากเยอะแยะขนาดนี้ ที่ไหนกันคะ รักแล้วก็คือรัก คิดมากไปก็ไม่มีประโยชน์ ขอแค่คุณ จำไว้ ความรู้สึกที่ฉันมีให้คุณไม่เคยเปลี่ยน ต่อไปไม่ว่าต้องเดิน ไปทางไหน เราจะเดินไปด้วยกัน ไม่ต้องเสียใจเพราะฉัน มีความ รักของคุณฉันถึงจะเดินไปได้ไกลขึ้น

บริศ กอดนรมนแน่น ถ้อยคำมากมายกลับจุดที่สําคอพูดไม่ ออกสักคําเดียว

สวรรค์ไม่ได้ให้ครอบครัวที่สมบูรณ์แก่เขา ไม่มีญาติที่รักเขา

แต่มอบภรรยาที่จิตใจดีและงดงามอย่างนี้ ฉะนั้นสวรรค์ไม่ได้ใจ

ร้ายกับเขามากเกินไปนักใช่ไหม

อารมณ์พลุ่งพล่านในตัวก็สงบลงช้าๆ ท่าทางดุดันที่ต้องการ กำจัดทุกอย่างให้ราบเป็นหน้ากลองก็นิ่งสงบลงช้าๆ

“พวกเรากลับกัน”

“ดีค่ะ”

พวกเขาเก็บของง่ายๆ ปล่อยให้เด็กๆ อยู่บนภูเขา แล้วสั่งให้ คนคุ้มครองพวกเขา ขณะที่นรมนกับบุริศร์ลงเขาไป
กลับเข้ามาในเมืองอีกครั้ง นรมนยังปรับตัวกับไอเสียรถยนต์

และมลพิษทางอากาศไม่ค่อยได้ แต่ไม่นานเท่าไหร่ก็คุ้นชิน คนเรามักเป็นอย่างนี้ เปลี่ยนตัวเองไปตามสภาพแวดล้อมที่

เปลี่ยนไป ปรับตัวเข้ากับสังคมนี้ ตอนที่บุริศร์พานรมนกลับไปถึงสหภาพOT ทั้งห้องโถงใหญ่

มีแรงกดดัน

ใบหน้าทุกคนมีความโกรธแค้นและต้องการฆ่าคน อยากจะ หั่นศพเกวลินใจจะขาด

“เกวลินล่ะอยู่ที่ไหน”

นรมนมองรอบๆ แต่ไม่เห็นเงาของเกวลิน

ดูจากทุกสิ่งทุกอย่างที่เกวลิน ตอนนี้ถ้าถูกขังคุก เกรงว่า คงจะรอดยาก

พฤธามองนรมนแวบหนึ่ง เดินออกมาจากกลุ่ม พูดอย่างโมโห “พี่สะใภ้ อยากจะขอร้องแทนผู้หญิงคนนั้นใช่มั้ย คุณคิดว่าผู้ หญิงคนนั้นยังสมควรได้รับการอภัยอีกหรือครับ”

เขาเพิ่งพูดจบ บุริศร์ก็เตะเขาลงไปกองกับพื้น คนรอบข้างต่างตะลึงงัน

รังสีอำมหิตของบุริศร์แผ่ออกมาทันที

“ระวังน้ำเสียงของนายด้วย! นี่คือพี่สะใภ้ของพวกนาย! ไม่ใช่ ฆาตกรแทงวินเซนต์ ว่ายังไง หลายปีมานี้ฉันไม่อยู่ที่สหภาพ ก็เลยไม่เห็นหัวฉันหรือ ฉันรู้พวกนายเป็นห่วงวินเซนต์ แต่ทำอย่าง นี้กับพี่สะใภ้ได้ยังไง พวกนายอยากจะแข็งข้อหรือไง”

สายตาของบุริศร์จ้องมองพฤธาเขม็ง ราวกับถ้าเขาพูดไม่เข้าหู

คำเดียว บุริศร์ก็จะปล่อยให้เขาเลือดนองพื้น พลังอำนาจของเขาสูงกว่าวินเซนต์ กระทั่งเลือดเย็นยิ่งกว่าวิน เซนต์

พฤธาติดตามวินเซนต์ตลอด เคยแต่ได้ยินในสหภาพมีลูกพี่ ใหญ่ แต่ไม่เคยพบหน้ามาก่อน

เขาเห็นวินเซนต์ดูแลทั้งสหภาพโคนเดียว เห็นแต่วินเซนต์ ขยายองค์กรจนตัวเองบาดเจ็บหนัก แต่ลูกพี่ใหญ่คนนี้อยู่ที่ไหน กัน

พูดตามจริง ก่อนหน้านี้พฤธาดูถูกบุริศร์ รู้สึกว่าผู้ชายคนนี้ก็ แค่คนรวยไม่ทําอะไร เพราะเป็นพี่น้องกับวินเซนต์ ถึงได้นั่งใน ตำแหน่งสูงสุด

ตอนนี้พลังอำนาจของบริศ ทำให้เขาหายใจไม่ได้ ถึงกับแขน ขาแข็งทื่อ ความเย็นชาและไร้ความรู้สึกที่มาจากกระดูกทำให้ ทุกคนรู้สึกหนาวเหน็บและสะพรึง

วินเซนต์โหดเหี้ยมกับศัตรู แต่กับพี่น้องของตัวเองเขาไม่เห็น แก่ตัว ถึงกับดูแลพี่น้องไม่ขาดตกบกพร่อง โดยไม่คำนึงถึงความ ปลอดภัยของตัวเอง แต่วันนี้พวกเขาเห็นความไร้ความรู้สึกและ สังหารในสายตาของบุริศร์
เขาเหมือนไร้ความรู้สึก เพียงแค่กล้าต่อต้านเขา เขาจะฆ่าทิ้ง ได้โดยไม่สงสารสักนิด

ในสายตาของเขามองไม่เห็นความรักพี่น้อง มีแต่ความเย็นชา

คําพูดที่ริมฝีปากพฤธาถูกกลืนลงไปทันที “ลูกพี่ ผมผิดไปแล้ว”

เป็นครั้งแรกที่เขาไม่กล้า ไม่กล้าพูดจาไม่เข้าหูบุริศร์

พฤธารีบก้มหน้า เหงื่อผุดซึมที่หน้าผาก

นรมนก็สังเกตเห็นความผิดปกติของบุริศร์เช่นกัน

นี่ไม่ใช่บุริศร์!

หรือเป็นเพราะผลของพิษทองคำ

นรมนอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ได้ยินบริศ พูดเสียงเย็น ก่อน “ฉันขอเตือนพวกนาย มีอะไรก็พูดกับฉันตรงๆ ใครกล้าไม่ เคารพเมียฉัน อย่าคิดว่าฉันไม่ไว้หน้าวินเซนต์ ฉันรู้ว่าพวกนาย เป็นพี่น้องร่วมเป็นร่วมตายที่ผ่านศึกมากมายมากับวินเซนต์ ฉัน ไม่อยากเห็นถึงตอนนั้นพวกนายทำให้ฉันแตกหักกับวินเซนต์ ได้ยินแล้วยัง”

“ครับ”

ทุกคนรอบตัวต่างตอบทันที

“พฤธา พาพี่สะใภ้ไปหาเกวลิน
บุริศร์รู้ว่านรมนคิดอะไร จึงสั่งขึ้นทันที ครั้งนี้พฤธาไม่มีท่าทางไม่เกรงใจนรมนอีก “พี่สะใภ้ เชิญทางนี้”

นรมนมองบุริศร์กังวล อยากจะพูดอะไรบางอย่างก็ได้ยินบุริศร์ พูดขึ้น “วางใจเถอะ เดี๋ยวผมจะไปดูวินเซนต์หน่อย ผมให้คนโทร ไปหาป้องแล้ว เขารีบมาที่นี่แล้ว มีป้องอยู่ ต่อให้ยมทูตอยากจะ ได้ชีวิตของวินเซนต์ พวกเราก็เจรจาได้

เมื่อได้ยินอย่างนี้ นรมนก็วางใจ ขณะที่พี่น้องรอบตัวก็โล่งใจ

เมื่อมองบุริศร์อีกครั้งสายตาก็มีความเคารพ

วินเซนต์เป็นหัวหน้าพวกเขา เดิมทีพวกเขาไม่คิดยอมรับบริศร์ แต่ครั้งนี้ พวกเขาได้ยินว่าบุริศร์เรียกป้องมา ทุกคนต่างรู้สึก ซาบซึ้งใจ

ขอแค่พาวินเซนต์กลับมาจากเส้นแบ่งความเป็นความตายได้ พวกเขาจะยอมรับเขาเป็นพี่ใหญ่ พี่ใหญ่ตลอดชีวิต

บุริศร์ก็รู้ว่าคนพวกนี้ที่จริงแล้วไม่ยอมรับตัวเอง ในเมื่อหลาย ปีมานี้วินเซนต์เป็นผู้นำพวกเขา ส่วนเขาไม่ได้ทำอะไรเลย เพียง แต่ออกเงินอยู่เบื้องหลังเท่านั้น

ความรู้สึกของตัวเขากับวินเซนต์ไม่มีอะไรที่ต้องตำหนิ แต่พี่ น้องพวกนี้ไม่ใช่ใจเดียวกับเขา

บุริศร์รู้ดี แต่ก็รู้สึกไม่สนใจ ต่อให้ยกทั้งสหภาพQT ให้วิน เซนต์เขาก็ไม่มีปัญหา แต่เมื่อครู่นี้ เขาพบว่าสายตาของคนพวกนี้เปลี่ยนไป

เขาทอดถอนใจนิดๆ

เก้าปีมานี้ ในที่สุดวินเซนต์ก็ได้รับความรักแล้ว

กับวินเซนต์แล้ว นี่นับเป็นผลดี

นรมนเห็นบริศร์ยังมีอะไรจะพูดกับพวกเขา จึงไม่รบกวน เดิน ตามพฤธาไปยังห้องด้านใน

“เกวลินตอนนี้สภาพจิตใจเป็นยังไงบ้าง

นรมนไม่รู้เกวลินคิดอย่างไรกันแน่ ระหว่างทางกลับมาเธอ ได้ยินบริศ เล่า เกวลินคนนี้หน้าตาเหมือนทรรศยามาก ตอนนี้ แทงวินเซนต์บาดเจ็บ ไม่รู้ว่ารู้สึกผิดมากแค่ไหน

ทำตัวเองเข้าทางตันที่มีแต่ความตายรออยู่เท่านั้น

ถ้าหากแค่ทำให้ทมโภลีตาย วินเซนต์บางทีอาจจะพอมีวิธี ช่วยชีวิตเธอไปได้ แต่ตอนนี้แม้แต่วินเซนต์ยังบาดเจ็บ สถานการณ์นี้มีแต่ตายสถานเดียว

แต่จะแก้ไขสถานการณ์นี้อย่างไรก็ต้องใช้สมองหน่อย

พฤธารีบรายงาน “นั่งอยู่ตรงนั้นไม่ยอมกินอะไร สายตาว่าง เปล่าไม่รู้คิดอะไรอยู่ แต่ผู้หญิงแบบนี้ควรจะฆ่าทิ้งสถานเดียว นั่น ศพเป็นชิ้นๆ ยังไม่สาสม

นรมนมองพฤธาแวบหนึ่ง ถามขึ้น “นายมีคนรักมั้ย “เอ่อ ครับ!”
พฤธาไม่รู้ทำไมนรมนจึงถามอย่างนี้ แต่ก็ตอบตามตรง นรมนถามอีก “นายรักเธอมั้ย”

“แน่นอนครับ คนอย่างพวกเราจะได้เจอผู้หญิงสักคนที่ยอม อยู่กับเราไปจนแก่เฒ่าไม่ง่ายเลย ถ้าผมไม่ดูแลเธอให้ดี ไม่ยก ทั้งหัวใจให้ อย่างนั้นก็แย่มากแล้ว

เมื่อพูดถึงตรงนี้ ใบหน้าของพฤธาก็เผยความรู้สึกเป็นสุขออก

นรมนพูดเสียงเบา “นายรู้มั้ย พี่วินเซนต์ของนายเคยอยู่ใกล้

กับความสุขแค่เอื้อม”

“อะไรนะ”

พฤธาตะลึง

เก้าปีมานี้ ทุกคนต่างไขว่คว้าความสุข แสวงหาคู่ชีวิต มีเพียง วินเซนต์ที่ไม่เคยสนใจผู้หญิง ในตอนแรกพวกเขายังล้อเล่นกับ วินเซนต์ แต่ทุกครั้งวินเซนต์จะโมโห พวกเขาถึงกับไม่กล้าพูดถึง เรื่องนี้อีก แต่เขาไม่รู้ชัดเป็นเพราะใครกันแน่

คำพูดของนรมน ในตอนนี้ทำให้เขาเสียใจอย่างไม่รู้ตัว

“พี่วินเซนต์เคยมีคนรักหรือครับ”

“ใช่แล้ว รักกันมาก แต่ผู้หญิงคนนั้นตายแล้ว ศพเป็นชิ้นๆ น่า กลัวมาก เขาล้างแค้นให้คนรักจนทำผิดวินัย ตอนนี้แม้แต่สิทธิ์จะ ไปไหว้ผู้หญิงที่ตัวเองรักที่สุดยังทำไม่ได้ นายรู้มั้ยในใจเขารู้สึกอย่างไร

คำบอกเล่าของนรมนทำให้พฤธาดวงตาแดงขึ้นมา

“พี่สะใภ้ อยากจะบอกอะไรผมหรือครับ”

พฤธาไม่ใช่คนโง่ ย่อมรู้ว่านรมนคงไม่เล่าเรื่องในอดีตของวิน เซนต์โดยไม่มีสาเหตุ เขาจึงถามขึ้น

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ