บทที่ 1204 คุณจำฉันไม่ได้เหรอ?

บุริศร์ฟังมิลินร้องไห้ขณะพูดเรื่องพวกนี้จบ มองเธอก้มศีรษะ ติดพื้นคำนับให้ตนไม่หยุดด้วยท่าทีที่ต่ำต้อย แต่เขาไม่ได้พูด อะไร

ใบหน้าหล่อดูดีนั้นเปื้อนไปด้วยสีทองหนึ่งชั้นในขณะนี้ แสงสี

ขาวค่อยๆ จางลงไปทีละนิด สุดท้ายก็หายไปทั้งหมด

สีหน้าบุริศร์กลับมาสู่สภาพสีปกติ

เขาพิงที่ขอบเตียง ไม่รู้กำลังคิดอะไร

ทะเลเลือดล้างแค้นอันไม่มีสิ้นสุดของหมู่บ้านดารายนริบหรี่ อยู่ในหัวสมองเขาอย่างต่อเนื่องเหมือนในภาพยนตร์

เขาเห็นคนแปลกหน้า และเห็นคนคุ้นเคย

หนึ่งในนั้นมีคุณท่านตนวรตอนยังหนุ่ม

เขาหยิบแก้วน้ำข้างๆ มาเล่นอย่างราบรื่น

แก้วน้ำนี้นรมนเตรียมให้บริศร์ ในนั้นยังมีน้ำอุ่น

ขณะเดียวกันที่บริศ เอาแก้วน้ำมาเล่น น้ำในนั้นกระเซ็นออก มาเยอะมาก สาดลงบนมือเขา มันอุ่นเหมือนกับความรู้สึกที่นร มนมีให้เขา

นรมนอ่า!
ดวงตาบุริศร์เป็นคลื่นเล็กน้อย

ทําไมเป็นหลานสาวของคุณท่านตนวรล่ะ?

มิลินไม่ได้ยินเสียงบุริศร์นานมาก เงยหน้าขึ้นเหลือบมองเขา

อย่างช่วยไม่ได้ ทันใดนั้นแก้วน้ำใบหนึ่งก็โยนไปหาเธอทันที

เธอไม่กล้าหลบ ทําได้แค่ฝืนทน

แก้วน้ำเฉียดแก้มมิลินไปกระทบผนังด้านหลังทันที เกิดเสียง เพลง มันแตกออกเป็นหลายส่วน

มิลินกลืนน้ำลายดังอีก

บุริศร์ในตอนนี้นิสัยแปลกประหลาด ไม่รู้เพราะอิทธิพลของพิษ สีทองหรือไม่ แต่ยิ่งทำให้รู้สึกหวาดกลัวและตระหนกตกใจ

บุริศร์ยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย พูดขึ้นเรียบๆ “เรื่องนี้ใครก็ห้าม

พูด แม้แต่กิจจากห้ามให้เขารู้ เข้าใจไหม?”

“ค่ะ”

“ในเมื่อเธอบอกว่า ในเลือดฉันมีพิษในความทรงจำ งั้นใน

ลูกชายฉันกับกิจจาจะมีสิ่งตกค้างไหม?”

คำพูดบุริศร์ทำให้มิลินส่ายหน้าทันที

“ไม่มีค่ะ พิษในความทรงจำนี้มันส่งต่อรุ่นสู่รุ่น ส่งต่อแค่รุ่น เดียว ถึงแม้รุ่นนี้จะไม่สามารถทำภารกิจสำเร็จได้ ก่อนตายก็จะ ต้องปลูกให้คนรุ่นต่อไป

“เฮอะๆ”
บุริศร์หัวเราะขึ้นมาทันที มีความเสียดสีไร้ขอบเขต ทำให้มีลิน แสบแก้วหูนิดหน่อย แต่ไม่กล้าเงยหน้าขึ้นไปมองชายคนนี้

“หมู่บ้านดารายนถึงแม้จะไม่ถูกคนพวกนั้นเผา ฉันก็จะพาคน ไปเผาหมู่บ้านตารายน

เมื่อประโยคนี้พูดออกไป ก็ทำให้มิลินตกใจกลัวทันที

“คุณท่าน คุณ……”

“ทำร้ายลูกตัวเองแบบนี้ มีความเป็นพ่อแม่สักนิดไหม? ใน เมื่อนอกจากพวกเธอเลี้ยงพิษ ก็ทำเรื่องโหดร้ายแบบนี้กับลูกตัว เอง งั้นจำเป็นต้องเก็บไว้ไหม? หมู่บ้านล้อมรั้วที่ชั่วร้ายแบบนี้ แค่ เผาก็เป็นวิธีที่เบาแล้ว

บุริศร์พูดถึงตอนสุดท้าย ก็แสดงอารมณ์โกรธทันที ดวงตาเย็น ชานั้นมีประกายไฟสีแดงสด ราวกับรู้แจ้งอย่างสูงสุด อุ้งมือสีแดง สดกางออก ต้องการฉีกคนตรงหน้าให้เป็นชิ้นๆ

ความเกลียดชังอันรุนแรงนั้นเหมือนพายุทอร์นาโด ราวกับ สามารถฉีกคนเป็นชิ้นๆ ในทุกนาที

มิลินรู้สึกลมหายใจตัวเองจะหยุดลงแล้ว

เธอรู้ความเกลียดชังที่บุริศร์มีต่อป้าโอ และรู้บริศร์ปฏิเสธพิษ จากสัตว์ แต่นี่มันชะตากรรมของตระกูลดารายนพวกเขานะ

ในขณะนี้บริศร์เป็นคุณท่านของหมู่บ้านดารายน กลับพูดจา น่ากลัวแบบนี้ออกไป ไม่ทำให้มิลินใจสั่นได้อย่างไร?
“คุณท่าน คุณไม่สามารถ…….

“หุบปาก!”

บุริศร์เอ่ยปากทันที เสียงเย็นชาน่าสะพรึงกลัวนั้นมีความ แหลมนิดหน่อย เหมือนสามารถทะลุเข้าไปในวิญญาณได้ ทำให้ มิลินตกใจกลัวรีบหยุดพูด

ความไม่สบายนิดหน่อยทำให้บริศร์รู้สึกแย่ คิ้วเขาขมวดแน่น ทันใดนั้นก็ดึงเข็มเงินจุดฝังเข็มบนร่างกายตัวเองออกมา แล้ว โยนลงพื้นทันที

เลือดสี ปล่อยควันสีขาวขึ้นมาทันที

มุมปากบุริศร์ยกยิ้มเสียดสีและขมขื่นอีกครั้ง

“คุณแม่ หล่อนรู้ความหมายของสองคำนี้ไหมว่าคืออะไร? ฉัน กับตรินท์ถือเป็นลูกสำหรับหล่อนไหม? ถือว่าเป็นไหม?”

เสียงบุริศร์อ่อนโยน เหมือนเป็นคำถาม แต่สร้างความกดดัน

อย่างแรงให้มิลิน

เธอไม่รู้ตัวเองต้องตอบอย่างไรถึงจะถูกต้อง แต่ก็ไม่รู้อีกว่าถ้า ไม่ตอบจะกระตุ้นบุริศร์ให้โกรธหรือไม่

“ไสหัวออกไป! บอกพวกนรมน ภายในครึ่งชั่วโมงห้ามเข้า มารบกวนฉัน”

เมื่อบริศ พูดคำนี้ออกไป มิลินก็โล่งใจอย่างอธิบายไม่ได้ นี่ถึง พบว่าทั้งหลังตัวเองเปียกชื้นไปหมดแล้ว
“ค่ะ”

มิลินรีบลุกขึ้นแล้ววิ่ง แต่ได้ยินบุริศร์พูดขึ้น อีกอย่าง ฉันจะไว้ ชีวิตนงลักษณ์”

มิลินตกตะลึงเล็กน้อย จากนั้นก็พูดอย่างเคารพ “ค่ะ จากนี้ไป ฉันจะไม่ทำอันตรายใดๆ กับนงลักษณ์อีก

“ไม่จําเป็น เธอควรไล่ฆ่าหล่อนยังไงก็ทำไป แค่ไม่เอาชีวิต หล่อนไปก็พอ ฉันจะเก็บชีวิตหล่อนไว้ และไม่ทำให้เธอตายด้วย ยังไงแล้วเธอก็เป็นอาจารย์ของกิจจา

คำพูดนี้ของบุริศร์ทำให้มิลินเข้าใจทันที

ชีวิตของเธอยังอยู่ต่อได้ ไม่ใช่เพราะเธอคือลูกหลานหมู่บ้าน ดารายน แต่เพราะเธอคืออาจารย์ของกิจจา

และบริศร์ให้เธอไล่ฆ่านงลักษณ์อย่างที่ควรทำ เพื่อทำให้

เจ้าของประเทศ สับสน ซึ่งหมายความว่า บุริศร์ตั้งใจจะลงมือ

ประเทศ

มิลินไม่แน่ใจว่าในใจรู้สึกอย่างไร

ถ้าเหล่าบรรพบุรุษหมู่บ้านดารายนรู้ว่าสิ่งที่ตัวเองส่งต่อรุ่นต่อ รุ่นถูกบุริศร์รังเกียจจนขั้นนี้ พูดด้วยความเกลียดชังด้วยซ้ำ ไม่รู้ ว่าพวกเขาจะยิ่งนอนตายตาไม่หลับหรือเปล่า

แต่คำพูดเหล่านี้ เรื่องพวกนี้มิลินไม่กล้าถาม

คุณท่านคนก่อนเป็นอย่างไรมิลินไม่รู้ แต่บุริศร์ในขณะนี้เป็นคนอย่างไรเธอรู้ดี

ถ้าหากบุริศร์ถูกกระตุ้นจนโกรธ อย่าว่าแต่เธอคือลูกหลาน หมู่บ้านดารายน ถึงจะเป็นจักรพรรดิก็ไม่เท่าสีหน้าแววตา และ นํ้าตาหยดเดียวของนรมน

ในท้ายที่สุดเหล่าบรรพบุรุษของหมู่บ้านดารายนก็แพ้แล้ว

มิลินเดินออกไปนอกห้อง บุริศร์ก็สะดุดล้มลงบนเตียงทันที เกิดเสียง “พริบ” เลือดสีแดงสดกระเซ็นบนเตียง สะดุดตาเป็น พิเศษระหว่างของเหลวสีดำ

คุณท่าน?

เฮอะๆ ……

ของที่เขาเคยรังเกียจแทบตาย แต่ในขณะนี้มันอยู่ในร่างกาย

เขาแล้ว

ป้าโออ่า คุณเคยเห็นผมเป็นลูกจากใจจริงเหรอ?

ในสายตาคุณ ฉันคือเครื่องมือ คือแผนการ คือการสมรู้ร่วม คิด ถึงจะเป็นการกลับใจอย่างรวดเร็วครั้งสุดท้าย ก็ยังเพื่อ หมู่บ้านดารายน

บุริศร์ไม่รู้ว่าหมู่บ้านดารายนมีความหมายอะไรสำหรับป้าโอ กันแน่ แต่เพื่อหมู่บ้านล้อมรั้วกากๆ หมู่บ้านเดียว ทำให้บ้านเขา แตกสาแหรกขาด ใช้ชีวิตไม่เหมือนคนและไม่เหมือนผี และยัง คิดจะให้เขาขอความเป็นธรรมให้คนเหล่านั้นของหมู่บ้านดาราย นอีก?
ฝันไปเถอะ!

บุริศร์ยิ้มเยาะรู้สึกถึงความคาวหวานของเลือดในลำคอ

กระอักเลือดออกมาอีกครั้ง ความรู้สึกปวดประสาทหายไปอย่างสิ้นเชิง ในขณะนี้ร่างกาย

ไม่รู้สึกอึดอัดแล้ว แต่กลับอ่อนแรงอย่างมาก

เขาดึงผ้าปูเตียงออก ล้มลงบนเตียงทันทีแล้วหลับไป

ขณะที่มิลินออกไปจากห้องก็พบว่านรมน กิจจา กานต์และกมล ล้วนรอในห้องรับแขก ช่วงที่เห็นเธอ สีหน้าแววตามองมาหา อย่างพร้อมเพรียงกัน ทำให้เธอกดดันอย่างมาก

“เขา ไม่เป็นอะไรแล้ว แต่ตอนนี้ร่างกายอ่อนแอมาก อาจจะ ต้องพักผ่อนครึ่งชั่วโมง

มิลินเพิ่งพูดจบ นรมนก็ลุกขึ้นทันที วิ่งไปที่ห้องนอน แต่ถูกมิลิ

นหยุดไว้

“นรมน เขาบอกต้องการพักผ่อน ไม่ว่าใครก็ห้ามเจอ

“ออกไป!”

ดวงตานรมนเย็นชา ไม่พอใจอย่างมากกับการห้ามของมิลิน ถ้าไม่เห็นแก่หน้ากิจจา เกรงว่าตอนนี้จะลงมือไปตั้งนานแล้ว

มิลินไม่ขยับเลยสักนิด พูดขึ้นอย่างเย็นชา “เขาบอกไม่ว่าใคร ก็ห้ามเจอ

คำพูดนี้พูดได้อย่างน่าประหลาด คิ้วนรมนขมวดแน่น
“ฉันเป็นภรรยาเขา

“ฉันแค่รู้ว่าเขาบอกว่าไม่ว่าใครก็หาเจอ ไม่ได้บอกว่าภรรยา เป็นข้อยกเว้น

การใช้อำนาจบาตรใหญ่ของมิลินปรากฏต่อหน้านโมนและ คนในตระกูลโตเล็กเป็นครั้งแรก

กิจจารู้สึกไม่ดีลึกๆ รีบพูดขึ้น “อาจารย์ หม่ามีผมแค่อยากเจอ

แด๊ดดี้ผม คุณห้ามแบบนี้มันไม่เหมาะสม

“ฉันแค่บอกต่อเจตนาของเขาเท่านั้น”

มิลินเหลือบมองกิจจา ความรู้สึกหลากหลายอยู่ภายในใจ ตอนนี้เธอสามารถมีชีวิตยืนตรงนี้ได้ ไม่ใช่เพราะตัวเองคือลูก หลานของหมู่บ้านดารายน แต่เป็นเพราะกิจจา

ประเด็นนี้บริศร์เน้นอย่างมาก

เห็นได้ชัดถึงระดับความสำคัญของบุริศร์ที่มีต่อกิจจา เขากำลังบอกมิลิน ถ้าคุณคิดจะมีชีวิตอยู่ ทางที่ดีให้ปฏิบัติกับ กิจจาดีๆ เขาเป็นยันต์ช่วยชีวิตของมิลิน

ตัวมิลินเองมีความรู้สึกซับซ้อนกับกิจจาอยู่แล้ว ในขณะนี้ยิ่ง

ไม่รู้ว่าควรพูดอะไรดี

“อาจารย์?”

กิจจาไม่เข้าใจสีหน้าในดวงตามลิน จึงเอ่ยปากอีกครั้ง
นรมนฉวยโอกาสขณะนี้สร้างความสับสนแล้ววิ่งไปทันที “นรมน คุณเข้าไปหาความตาย! ตอนนี้เขาอารมณ์ไม่คงที่ ดุร้าย โหดเหี้ยมมาก คุณ…..

คำพูดมิลินยังพูดไม่จบ มือก็ถูกกิจจาจับเอาไว้ “อาจารย์ คุณก็เหนื่อยแล้ว มาดื่มน้ำสักแก้วเถอะ

มือกิจจานุ่มนิ่ม เสียงก็อบอุ่น ทำให้มิลินอยากร้องไห้ทันที เธอเห็นนรมนก้าวเข้าไปก่อนเวลาอันควร สุดท้ายก็ถอน หายใจก่อนจะตามกิจจามานั่งในห้องรับแขก

นรมนกังวลใจและเป็นห่วง ขณะที่เปิดประตูห้องนั้น กลิ่นคาว เหม็นก็พุ่งเข้ามา ทำให้เธอแทบยืนไม่ไหว ของเหลวสีดำบนผ้าปูเตียงทำให้นรมนขมวดคิ้วแน่น เก็บของ

ขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว เหลือบมองบุริศร์อีกครั้ง ในขณะนี้สีหน้า

ซีดเซียวเหมือนกระดาษ นอนหลับอยู่บนเตียงอย่างสบายตามใจ

ชอบ

นรมนตกตะลึงเล็กน้อย

บุริศร์ได้รับการศึกษาชั้นสูงมาตั้งแต่เด็ก ถึงแม้จะนอนหลับก็ ไม่ทำตัวสบายตามใจชอบแบบนี้

นี่มันเกิดอะไรขึ้น?

นรมนรีบเดินไปข้างหน้า ยื่นมือไปสัมผัสหน้าผากบริศร์ยงด
อุณหภูมิไม่ต่างจากคนปกติแล้ว

ขณะที่เธอโล่งใจ มักรู้สึกว่าบุริศร์นอนแบบนี้มันจะรู้สึกแย่เกิน ไป กำลังจะพลิกร่างบุริศร์ให้นอนดีๆ แต่ไม่เคยคิดเลย เธอเพิ่ง แตะโดนบุริศร์ ดวงตาบุริศร์ก็เปิดขึ้นทันที มือใหญ่เหมือนดื่ม เหล็กคู่หนึ่งบีบคอนรมนทันที ความเย็นยะเยือกอันน่าสะพรึงกลัว แผ่ขยายออกมาในพริบตาเดียว เหมือนมือที่มองไม่เห็น ทำให้ หายใจไม่ออก

นรมนอึ้งอย่างแท้จริง

บริศร์ในขณะนี้ดูแล้วไม่ต่างจากตอนปกติอะไร แต่สีหน้าแวว ตาเย็นเฉียบไร้ความอบอุ่น ขณะที่มองเธอก็เหมือนมองคนตาย

จู่ๆ เขาก็ยกมุมปากขึ้น อารมณ์ในดวงตาเหมือนเยาะเย้ย และ

ไม่แยแส แต่มันมีแสงดาวเล็กน้อยพัวพันอยู่ด้วยกัน ทำให้รู้สึก

คลุมเครือและไม่เข้าใจ

“ฉันบอกแล้วไงไม่ให้ใครมารบกวนฉัน เธอไม่เข้าใจเหรอ? หม?”

เสียงบุริศร์อ่อนโยนราวกับขนนกลูบไล้หัวใจ น่าหวาดกลัว อย่างอธิบายไม่ถูก ราวกับเซลล์ทั้งร่างกายถูกแช่แข็งทันทีด้วย สถานการณ์และเสียงแบบนี้

“บุริศร์ คุณจำฉันไม่ได้เหรอ?”

นรมนถามโดยไม่รู้ตัว รู้สึกใจคอไม่ดี
เป็นแบบนี้ได้อย่างไร?

เกิดอะไรขึ้นกับบริศร์? หรือมิลินทำอะไรบางอย่างกับเขา?

ขณะที่กำลังครุ่นคิด ใบหน้าหล่อเหมือนปีศาจของบริศร์ก็แนบ เข้ามา กลิ่นคุ้นเคยแต่มีความเย็นยะเยือกน่ากลัว

ทันใดนั้น เสียงหัวเราะเยาะเย้ยราวกับปีศาจก็ดังข้างหูนรมน มือที่อยู่บนคอเธอก็กระชับแน่นขึ้นทันที……..

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ