บทที่ 1202 ถ้าฉันไม่ต้องการสิ่งนี้ล่ะ?

กิจจาไม่มีการแสดงออกอะไรกับคําตอบของมิลิน หลังจาก

เก็บโทรศัพท์ก็เดินมาตรงหน้านรมน นรมนยังมือบุริศร์อยู่ คิดว่าทำแบบนี้จะทำให้เขาอบอุ่นขึ้น นิดหน่อย แต่ไอร้อนทั้งร่างกายบริศ เหมือนถูกแช่แข็ง ไม่ว่าเธอ

จะทำอย่างไรก็ไม่มีทางทำให้เขาอบอุ่นได้

“หม่ามี้ เธอตกลงแล้ว เดี๋ยวจะมา คุณออกไปรอเถอะครับ

ขอบตากิจจาบวมจนเจ็บปวดเนื่องจากน้ำตาไหล

เขาทนเห็นเหตุการณ์แบบนี้ไม่ได้ มันทำให้เขานึกถึงพ่อตัวเอง โดยไม่ได้ตั้งใจ

คนที่ปลอมตัวเป็นครินท์คนนั้น

เขาสะสมความรู้สึกจริงใจจากแก่นแท้กับเขาเหมือนกัน โดย เฉพาะตอนสุดท้ายที่เสียชีวิต

หัวใจกิจจาปั่นป่วนอย่างรุนแรง

เขาห้ามให้คนในครอบครัวตัวเองเกิดอุบัติเหตุอีก ห้ามเด็ด ขาด แม้ว่าต้องทําเรื่องอะไรบางอย่างเพื่อปกป้องคนใน ครอบครัว เขาก็ไม่สนเรื่องอื่น

ไม่ใช่ฟังไม่ออกถึงความกริ้วโกรธและความรู้สึกแย่ของมิลิน และไม่ใช่ว่าไม่ใส่ใจความรู้สึกมิลินโดยสิ้นเชิงจริงๆ แต่เขาไม่สนใจเรื่องอื่น

บอกว่าก็ได้ บอกว่าอะไรก็ได้ เขาแค่หวังว่าคนในครอบครัว จะไม่น้อยลงอีกก็พอแล้ว

กิจจาไม่รอให้นมนตอบ พูดแล้วก็ลุกขึ้นเดินออกไป

นรมนมองแผ่นหลังกิจจา ไม่รู้ควรพูดเกี่ยวกับเด็กคนนี้อย่างไร ดี มักรู้สึกว่าเด็กคนนี้แบกความรับผิดชอบที่ไม่ใช่ของตัวเองไว้ บนร่างกายตัวเองทั้งหมด

เธอกลัวกิจจาเป็นแบบนี้จะยากลำบากเกินไป แต่ตอนนี้กลับ ไม่รู้ว่าตัวเองยังพูดอะไรบางอย่างให้ดีขึ้นได้บ้าง

การเดินออกไปของกิจจาทำให้ภายในห้องเหลือเพียงบริศร์ และนรมนสองคน

เธอมือบุริศร์ สีหน้าแววตาไม่ได้ตื่นตระหนกแบบตอนแรก

และมีความสงบมากขึ้น

ไม่ว่าหนทางข้างหน้าจะเป็นอย่างไร จะยากลำบากก็ดี เหยียบ กระดูกข้างหน้าก็ดี เธอก็จะตามเขาไป โดยไม่เจ็บแค้นและ เสียใจภายหลัง

นรมนทำให้อุณหภูมิภายในห้องสูงขึ้นสองสามองศา

คลื่นความร้อนกระทบใบหน้าเธอ ทำให้ทั้งร่างเธอเหงื่อไหล แต่นรมนเห็นร่างบุริศร์ยังไม่มีท่าทางจะบรรเทาลง ก็รู้สึกเสียใจ อย่างช่วยไม่ได้
มิลินมาเร็วมาก ไม่รู้ว่าอยู่ละแวกนี้หรือมีวิธีการอื่นๆ เธอไม่สน และไม่อยากคิดเรื่องพวกนี้

เมื่อกิจจาเห็นมิลินมาถึง สีหน้าก็เหมือนปกติ เอ่ยเรียก “อาจารย์” อย่างเรียบๆ

กานต์รู้สึกประหลาดใจนิดหน่อย ในดวงตามีความจริงจัง ความสงสัยที่กิจจามีต่อมิลินเขาก็รู้ แต่ตอนนี้กลับเรียกมิลิ

นมา นั่นแสดงว่าอาการคุณบุริศร์แย่มาก

เขานึกอะไรบางอย่างขึ้นได้ทันที พูดกับกิจจาว่า “พี่ แหวนฉัน ล่ะ?”

ตอนแรกที่กานต์รับแหวนมาจากมือป้าโอก็ไม่รู้ว่าสิ่งของนั้น มันดีอย่างไร ต่อมาเพื่อไปตามหาหนังสือโบราณเล่มนั้นที่ หมู่บ้านดารายน กานต์เอาแหวนนั้นให้โสธร ต่อมาโสธรกับบร มนแสดงละครร่วมกันออกมา ทำให้คนอื่นนึกว่าโสธรหักหลังนร มน แหวนวงนี้ก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย

แต่ไม่มีใครรู้ แหวนวงนี้อยู่ในมือกิจจา

นี่มันอยู่ในมือกิจจากได้อย่างไร คนอื่นไม่รู้ แต่กานต์ โสธร

ให้คนเอาไปให้กิจจา

เดิมทีแล้วคิดว่ากิจจาเป็นลูกศิษย์มิลิน มิลินเป็นคนของ หมู่บ้านดารายน และกิจจาก็ยังเป็นพี่ใหญ่ของกานต์ ดังนั้นให้ กิจจาที่เหมาะสมที่สุดแล้ว

หลังจากกิจจาเอากลับมาแล้วก็คืนให้กานต์ น่าเสียดายตอนนั้นกานต์ขี้เกียจเก็บสิ่งนี้ไว้ เลยให้กิจจาช่วยเก็บมัน

ในตอนนี้เห็นมิลินมาที่นี่แล้ว ถึงไม่รู้ว่าแหวนวงนี้มันมีความ หมายอะไรกับป้าโอ แต่สามารถทำให้ป้าโอมอบแหวนวงนี้กับ กานต์เป็นมรดกตกทอดก่อนตายได้ กานต์รู้สึกว่ามันไม่ใช่ของ ธรรมดา

คนอื่นอาจจะมองอะไรไม่ออก แต่มิลินที่เป็นคนของหมู่บ้านดา รายนเหมือนกันจะมองไม่ออกเหรอ?

ประเด็นนี้กานต์ไม่กล้ายืนยัน แต่ก็จะลองเสี่ยงดู

ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม ต้องปกป้องคุณบุริศร์ก่อนเสมอ

กิจจาไม่รู้ว่าชั่วขณะหนึ่งกานต์คิดอ้อมค้อมเยอะมากขนาดนี้ แต่เมื่อได้ยินกานต์ในตอนนี้พูดถึงแหวนวงนั้น ความคิดเดียวคือ นั่นเป็นของของหมู่บ้านดารายน บางทีอาจจะมีประโยชน์กับบุรี ศร์ เป็นไปได้มากทีเดียวว่าพิษนี้มันแพร่กระจายมาจากแหวน

แต่ไม่จริงสิ แหวนวงนี้เหมือนบุริศร์ไม่ได้สัมผัสมันมาก่อน

กิจจาคิดไปคิดมาก็ไม่มีทางเข้าใจ แต่ก็ยังหยิบแหวนวงนั้น ออกมาจากกระเป๋าอย่างราบรื่น ส่งให้กานต์ต่อหน้ามิลินอย่าง เคร่งขรึม

“อยู่นี่”

เมื่อมิลินเห็นแหวนวงนั้นดวงตาก็หดลง อารมณ์ที่ไม่เข้าใจ ผ่านไปทันที
“แหวนวงนี้…….

“ยายโอของผมก่อนตายทิ้งไว้ให้แด๊ดดี้ แต่ผมชอบมันเป็น พิเศษ แต๊ดดี้เลยให้ผมเอามาเล่น มันทำไมเหรอครับ?”

กานต์ไม่ได้บอกว่าแหวนวงนี้เอาให้เขา แต่บอกว่าให้บริศร์ มันทำให้ใบหน้ามิลินมีการครุ่นคิดอะไรบางอย่างโดยทันที “เขาอยู่ที่ไหน?”

ในขณะนี้ มิลินมีความกังวลเล็กน้อย

ถึงแม้กิจจาไม่รู้ว่าแหวนวงนี้มีประโยชน์อะไร แต่ตอนนี้เมื่อ เห็นว่าทำแบบนี้ก็เข้าใจแล้วว่ากานต์จงใจ

แต่แบบนี้ก็เป็นผลลัพธ์ที่พวกเขาต้องการเช่นกัน แน่นอนว่าไม่ คิดแล้วว่าทําไม

“อยู่ทางนี้ครับ”

กิจจารีบพามิลินขึ้นไปข้างบน

คุณท่านตนวรสงบเยือกเย็นอยู่มุมหนึ่งในห้องรับแขกตลอด เวลา ไม่มีความรู้สึกถึงการมีอยู่ แต่กำลังไตร่ตรองอย่างไม่แน่ใจ

“โตษิน เกิดอะไรขึ้นกับบุริศร์?”

“อาการปวดประสาทกำเริบครับ คุณชายกิจจาเป็นลูกศิษย์ ของมิลิน ตอนนี้เรียกเธอมาน่าจะมาดูอาการให้ประธานบริศร์ล่ะ มั้งครับ? ยังไงแล้วการปวดประสาทมันน่าทรมานมาก

เรื่องที่บุริศรปวดประสาท ไม่ใช่ความลับในครอบครัว
ถึงแม้คุณท่านตนวรรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ แต่คำพูดโต บินไม่มีปัญหา แค่ขมวดคิ้วพูดขึ้น “ให้คนไปเตรียมซุปบำรุง เลือดลมหน่อย อาการปวดประสาทนี้จะรุนแรงหรือไม่รุนแรง ถ้า มิลินรักษาบุริศร์ให้หายดีได้จริงๆ น้ำใจนี้ก็ต้องจำเอาไว้

“ครับ คุณท่าน”

โตษินไปสั่ง

คุณท่านตนวรถอนหายใจ พึมพำกับตัวเอง “ปีใหม่นี้พักผ่อน ไม่สบายใจเลย เฮ้อ!”

เขาส่ายหน้ากลับไปที่ห้อง

มิลินถูกกิจจาพาขึ้นไปข้างบนแล้ว พอเปิดประตูห้อง คลื่น ความร้อนก็ลอยเข้ามา

ทั้งร่างนรมนเปียกชื้นไปด้วยเหงื่อ แต่มองบุริศร์บนเตียงอีก ครั้ง ทั้งร่างกายเย็นเฉียบไร้เหงื่อ ใบหน้าล้อมรอบไปด้วยสีเขียว ไร้ชีวิต เมื่อมองแวบแรกคือถูกวางยาพิษจริงๆ แต่สีหน้ามิลิน เปลี่ยนไปทันที

เมื่อนรมนได้ยินประตูห้องเปิดก็หันศีรษะกลับไป เห็นมิลินและ กิจจา ก็ให้ทางเดินอย่างช่วยไม่ได้

“ยมราช รบกวนคุณด้วย

การไหว้วานในดวงตานรมนทำให้มิลินตกตะลึงเล็กน้อย หรือนงลักษณ์กลับมาไม่ได้มาหานรมน
เป็นไปได้อย่างไร?

ข่าวที่เธอได้รับไม่ใช่ของปลอม

แต่ตอนนั้นรมนวางใจให้เธอมาช่วยชีวิตบริศร์ ทำได้แค่พิสูจน์ ว่าการคาดเดาของตนถูกต้อง สำหรับนรมนแล้ว ไม่มีใครสำคัญ กว่าบุริศร

มองท่าทางบริศร์ในตอนนี้ขณะนี้อีกครั้ง สีหน้ามิลินก็เปลี่ยน ไปเล็กน้อย พูดขึ้นเสียงทุ้ม “ฉันต้องรักษาเขาคนเดียว พวกคุณ ออกไปให้หมด ทางที่ดีปิดกล้องวงจรด้วย นรมน ฉันรู้เธอสงสัย ฉัน และไม่ค่อยไว้ใจด้วย แต่ตอนนี้เธอทำได้แค่เชื่อฉัน

ดวงตานรมนเย็นชาเล็กน้อย สีหน้าแววตาที่มองมิลินมีความดุ เดือดเล็กน้อย

“คุณมั่นใจว่าจะช่วยเขาได้ใช่ไหม?”

“มั่นใจ”

“มั่นใจกเปอร์เซ็นต์?”

“เก้าสิบเปอร์เซ็นต์”

เมื่อมิลินพูดคำนี้ออกมา นรมนก็โล่งใจในที่สุด

“โอเค ไม่ว่าคุณต้องการอะไร ฉันตกลงทั้งหมด แค่คุณช่วย ชีวิตเขาได้”

ค่าพูดนี้ถือว่าค่อนข้างไม่อะไร

มิลินตกตะลึงอย่างช่วยไม่ได้ พูดขึ้น “ถ้าฉันต้องการชีวิตนงลักษณ์ล่ะ?”

ในเวลาต่อมา ในมือนรมนมีมีดสั้นเพิ่มหนึ่งด้ามตั้งแต่ตอน ไหนไม่รู้ แต่มันไม่ได้วางบนคอมิลิน แต่วางบนคอตัวเอง

“หม่ามี้!”

กิจจาตกใจจนหน้าซีด มิลินก็ประหลาดใจนิดหน่อย “นรมน เธอหมายความว่าไง?”

นรมนพูดอย่างเย็นชา “ถ้าวันนี้คุณช่วยชีวิตบุริศร์ ตระกูลโต เล็กและฉันได้รับความกรุณาจากคุณ ต่อไปคุณต้องการอะไร ตราบใดที่มันไม่ทำร้ายชีวิตคนในครอบครัวฉัน ฉันตกลงคุณได้ ทุกอย่าง”

“ถ้าฉันไม่ต้องการสิ่งนี้ล่ะ?”

มิลินฟังความหมายในคำพูดนรมนออก

เธอกำลังปกป้องนงลักษณ์

ประเด็นนี้ทำให้นรมนค่อนข้างประหลาดใจ

เท่าที่เธอรู้ นงลักษณ์และนรมนไม่ได้มีความสัมพันธ์ลึกซึ้ง ก่อนที่นงลักษณ์ยังไม่กลับมาเมืองชลธี ความรู้สึกที่นรมนมีต่อ นงลักษณ์นั้นเป็นแค่คนแปลกหน้าที่มีก็ได้ไม่มีก็ได้เท่านั้น

ถึงแม้มีราเชนอยู่ นรมนก็ไม่ได้มีความกระตือรือร้นมากนักใน การติดต่อเชื่อมความสัมพันธ์ในครอบครัวอะไรกับนงลักษณ์ แต่ ตอนนี้นรมนกลับปกป้องนงลักษณ์
ทําไม?

ระหว่างพวกเขาเกิดเรื่องอะไรบางอย่างที่เธอไม่รู้เหรอ?

ถึงขนาดทำให้ก้นบึงหัวใจนรมนมองนงลักษณ์อยู่ในขอบเขต คนในครอบครัว

นรมนเป็นผู้หญิงที่ปกป้องคนในครอบครัวตัวเอง

ตราบใดที่เธออยากช่วยเหลือสนับสนุนนงลักษณ์ ถ้าอย่างนั้น เธอก็จะไม่ให้ตนทำสำเร็จง่ายๆ

นึกถึงภารกิจของตัวเอง คิ้วมิลินก็ขมวดแน่น

นรมนเหมือนรู้นานแล้วว่ามิลินจะพูดแบบนี้ ก็ยิ้มเยาะขณะพูด ขึ้น “วันนี้คุณมาที่นี่ ทุกคนข้างนอกเห็นหมดแล้ว รวมถึงคนของ ฉัน คนในตระกูลพรโสภณ คนในตระกูลโตเล็กและคนในตระกูล ทวีทรัพย์ธาดา ถ้าคุณไม่รักษาบุริศร์ให้หาย ฉันจะตายต่อหน้า คุณ คุณคิดว่าทำให้ตระกูลโตเล็ก ตระกูลทวีทรัพย์ธาดา และ ตระกูลพรโสภณไม่พอใจในเวลาเดียวกัน คุณจะเดินออกไปจาก เมืองชลธีได้ไหม? ฉันรู้ บางทีคุณอาจจะแค้นสามครอบครัวนี้ แต่ ไม่ว่าจะแค้นแค่ไหนก็ต้องมีชีวิตอยู่ คุณคิดว่างั้นไหม?”

มิลินสั่นสะท้านทันที

เธอไม่เห็นการล้อเล่นในดวงตานรมนเลยแม้แต่นิดเดียว

และแสดงว่านรมนตัดสินใจนานแล้ว ตราบใดที่บุริศร์เป็น อะไร เธอก็ไม่อยากมีชีวิตเด็ดขาด!
ก่อนตายถ้าสามารถดึงเธอมาด้วยกันได้ การค้าขายนี้ก็คุ้มค่า อย่างมาก

เอาทีละอย่างสองอย่างมาขู่เธอ

เห็นว่ามิลินอย่างเธอข่มเหงรังแกง่ายจริงๆ เหรอ?

ขณะที่กำลังจะโกรธ ก็เห็นกิจจาพุ่งเข้าไปในอ้อมแขนนรมน ทันที ในที่สุดก็ร้องไห้เสียงดังออกมาเหมือนเด็กสี่ห้าขวบ

“หม่ามี้ คุณอย่าตาย คุณตายแล้วผมจะทำยังไง? กานต์กับ กมลจะทำยังไง? คุณอย่าทิ้งผมไป! หม่ามี

กิจจาร้องไห้ด้วยความเศร้าสุดขีด ดวงตานรมนเปียกชื้นทันที หัวใจมิลินก็มีความเจ็บปวด

“ไม่ต้องเป็นห่วง หม่ามีเธอไม่ตายหรอก ไม่ต้องร้องไห้ หนวกหูจะตายแล้ว พาหม่ามีเธอออกไป ถ้าฉันไม่เรียกให้เธอเข้า มาก็ห้ามเข้า ได้ยินไหม?”

เมื่อมิลินพูดคำนี้ออกไป นรมนและกิจจาก็ตกตะลึงทันที

ดวงตาสองข้างที่เปื้อนน้ำตาของกิจจามองตรงไปที่มิลิน ความ ซาบซึ้งและความเชื่อใจภายในทำให้มิลินอบอุ่นหัวใจอย่างช่วย ไม่ได้

เจ้าเด็กแสบคนนี้ ถือว่ารู้จุดอ่อนของตนอย่างแท้จริง

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ