บทที่ 1185 เพราะว่าคุณคือคุณ มันก็แค่เท่านี้

“ผมหมายถึงอย่างนั้นซะที่ไหนล่ะ? แค่ล้อคุณเล่นเท่านั้น โกรธจริง ๆ แล้วเหรอ?”

พอเห็นภรรยาน้อยใจ บุริศร์ก็หยอกล้อเธอขึ้นมาทันที

นรมนกลับหัวเราะพรืดขึ้นมาทันที

“ฉันก็ล้อคุณเล่นเหมือนกันค่ะ”

“ดีนี่ เดี๋ยวนี้รู้จักแกล้งทำให้ผมตกใจแล้วใช่ไหม? ?”

บุริศร์หยุดนิ่งไปครู่หนึ่ง พอเห็นในดวงตาของภรรยามีแวว ซุกซนกะพริบผ่านไป ก็อดไม่ได้ที่จะยื่นมือไปจั๊กจี้เธอที่ใต้รักแร้

“ไม่เอา! ฮา ฮา! จั๊กจี้!”

นรมนรีบวิ่งหนีขึ้นมาทันที

“อย่าหนีนะ! ถ้าวันนี้ไม่จัดการคุณสักหน่อย ผมดูท่าคุณจะ ซุกซนจนเสียคนแล้ว”

บุริศร์แสร้งทำเป็นดุ แล้วก็วิ่งไล่ตามนรมนขึ้นมา
นามนจะไปกล้าให้เขาตามทันได้ยังไง?

วิ่งไปด้วยแล้วก็หัวเราะไปด้วย เสียงหัวเราะที่ไพเราะเด่นชัด นั่นดังอยู่ในค่ำคืนที่ว่างเปล่าฟังแล้วช่างเสนาะหูยิ่งนัก

ธรณีจ้องมองเงาร่างของบุริศร์และนรมนวิ่งไล่กันห่างออกไป เรื่อย ๆ จากหน้าต่าง แล้วก็อดไม่ได้ที่จะคลี่มุมปากยิ้มขึ้น

“ตอนนั้นรมนมีชีวิตอย่างกับเด็กคนหนึ่ง เห็นได้ชัดว่าบุริศร์ดี กับเธอมากจริง ๆ”

“ประธานบริศร์ดีกับคุณหนูมากจริง ๆ ครับ

ไม่รู้ว่าพ่อบ้านจัดการธุระเสร็จแล้วกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่ และ มายืนอยู่หลังธรณี และจ้องมองดูพวกบุริศร์และนรมนไปด้วย “เมื่อกี้ฉันยังกลัวว่านรมนจะเสียใจเพราะว่าเรื่องของพี่รอง

แค่ผ่านไปนานแค่ไหนเอง? ก็อารมณ์ดีขนาดนี้แล้ว ดูท่าบุริศร์จะ

มีวิธีเอาอยู่จริง ๆ”

พ่อบ้านนิ่งไปครู่หนึ่ง แล้วพูดขึ้นว่า “คุณชายสี่ครับ ทำไมคุณ ไม่ให้คุณหนูเข้าร่วมกับเรื่องนี้ด้วยครับ? เป็นเพราะว่ากลัว คุณชายรองจะคิดไม่ซื่อกับคุณหนูเหรอครับ?”
ดวงตาของธรณีขรึมลงหลายส่วน แล้วพูดเสียงต่ำ นว่า “ตอน นี้พี่รองอยู่ที่ไหนก็ยังไม่รู้ อยู่ที่ประเทศสถานะจะเป็นยังไงบ้างก็ ไม่ชัดเจน ถ้าอยู่ ๆ นรมนก็ไป แล้วทั้งสองคนเกิดต่อสู้กันขึ้นมา มันก็จะคือการเข่นฆ่ากันเอง และอีกอย่างผู้หญิงอย่างนงลักษณ์ ลึกซึ้งจนยากที่คาดเดาได้ ที่เธอมาหาฉัน นายนึกว่าแค่มาบอก เล่าเรื่องราวเมื่อตอนนั้นให้ฉันรู้เหรอ? เธอบอกว่าติดค้างพี่สะใภ้ คิมไว้ทั้งชีวิต ก็เลยมาบอกเล่าเรื่องราวให้ชัดเจน เพื่อจะได้คือ ความจริงให้พี่ใหญ่และพี่สะใภ้ หึ! คำพูดแบบนี้นายเชื่อเหรอ? คนก็ตายไปแล้ว คืนความจริงให้แล้วมีประโยชน์อะไร

สมองของพ่อบ้านหมุนไม่ค่อยทันเท่าไหร่

“คุณชายสี่ งั้นคุณว่าเธอมาพูดเรื่องพวกนี้ที่บ้านตระกูลทวี ทรัพย์ธาดาเพื่ออะไรกันครับ?”

“เพื่ออะไรเหรอ? เพื่อยืมคนมั้ง ขอแค่พวกเรารู้ว่าพี่รองยังมี ชีวิตอยู่ ก็จะต้องส่งคนไปตามหาเบาะแสของพี่รองที่ประเทศ แน่ แต่พอคนของเราเหยียบลงบนแผ่นดินประเทศFปุ๊บ ก็จะต้องโดน เธอเอาไปใช้เป็นประโยชน์แน่ พอถึงตอนนั้นเธอมาพูดว่าคนของ ตระกูลทวีทรัพย์ธาดาเราเป็นกองหนุนของเธอ นายรู้สึกว่าผู้นำ ของประเทศจะเชื่อเธอหรือว่าเชื่อพวกเราล่ะ?”
พอคําพูดของธรณีพูดออกไป สีหน้าของพ่อบ้านก็เปลี่ยนไป ทันที

“ก็จะต้องเชื่อเธออยู่แล้ว! ผู้หญิงคนนี้นี่เจ้าเล่ห์มากจริง ๆ” ดวงตาของธรณีมีแววเยือกเย็นกะพริบผ่านไป

“ถึงแม้ว่าฉันจะไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงต้องการให้คนของตระกูล ทวีทรัพย์ธาดาเข้าไปแทรกในประเทศ แต่ว่าพี่รองยังไงฉันก็ยัง ต้องตามหาอยู่แล้ว ตอนนั้นพ่อพลีชีพไปกะทันหัน ท่านจึงไม่ค่อย รู้เรื่องการตัดขาดของพี่รองนัก แต่ว่าแม่รู้ดี หลายปีมานี้ พี่รอง เป็นบาดแผลที่อยู่ในใจของแม่มาตลอด เพียงแต่แค่ไม่ได้เอ่ยมา ตลอดก็เท่านั้น หลังจากที่พี่ใหญ่พลีชีพแล้ว แม่ก็ยังขังตัวเองไว้ ในห้องหลายวันไม่ยอมออกมา จนสุดท้ายได้หมดสติไปเพราะว่า ไม่ได้กินอะไรมาหลายวันจนต้องส่งตัวไปช่วยเหลือฉุกเฉินที่โรง พยาบาล เวลานั้นแม่น่าจะคิดถึงพี่รองมาก ที่จริงหลายปีมานี้ แม่ ไม่เคยยอมแพ้ที่จะตามหาเบาะแสของพี่รองเลย แต่น่าเสียดาย ตอนนั้นพี่รองไม่ได้บอกเราไว้ว่าไปประเทศไหน แล้วใครจะไปคิด ล่ะว่าเขาจะไปประเทศ? จนแม่เสียชีวิตไป แล้วมีการรายงาน ข่าวที่ใหญ่โตมากขนาดนั้น แต่พี่รองก็ไม่ปรากฏตัวออกมา ตอน นั้นฉันคิดว่าเขาน่าจะไม่อยู่บนโลกนี้แล้ว และคิดไม่ว่าจะยังสามารถมีข่าวคราวของเขาอีก เพราะฉะนั้นยัง ฉันยังไง มีสถานะอะไรอยู่

มือของธรณีก๋าเข้าหากันแน่น

พ่อบ้านนิสัยของธรณี และตอนไม่อะไรแล้ว ขอชายสั่งมา เขาก็จะรีบไปตาม

หลังจากที่บุริศร์และนรมนูหยอกเล่นพักหนึ่งแล้ว ร่างกายก็หนาวมากแล้ว

ใบหน้าของเธอดูแดงระเรื่อ มองไปแล้วดูเสน่ห์น่ารักมาก

ขึ้นเถอะ บนรถเครื่องปรับอากาศ

บริศร์จูงมือนรมนขึ้นรถ

ทั้งสองคนเปิดเครื่องปรับอากาศในรถขึ้น จากนั้นก็จ้องมอง ซึ่งและกัน แล้วอยู่ ก็หัวเราะขึ้นมา

เมื่อกี้พวกเหมือนอย่างกับเป็นเด็กเลย

“คุณนะ คาดเข็มขัดนิรภัยให้เรียบร้อยเลย พวกเราจะโรง พยาบาลกันแล้ว”
บุรี รหัวเราะขึ้นหัวเราะจาง ๆ ความรักและเอ็นดูที่ระหว่างคิ้ว ใช้ได้ดีกับนรมนมาก

ตอนที่ทั้งสองคนขับรถมาถึงโรงพยาบาลนั้น ได้เป็นเวลา

กลางคืนแล้ว คน ในโรงพยาบาลก็น้อยลงไปเยอะ บุริศร์จูงมือนรมนเอาไว้แล้วก็มาถึงห้องหน้าห้องไอซียูที่ปาณี

อยู่อย่างรวดเร็ว

นภดลนั่งอยู่ตรงนั้น และจ้องมองไปข้างในอย่างเป็นกังวล หัว คิ้วขมวดกันแน่น ตอนที่รู้สึกว่ามีคนมาก็รีบเงยหน้าขึ้นมาทันที แล้วก็เห็นว่านรมนจูงมือบุริศร์เดินเข้ามา

นรมนจ้องมองนภดลที่อยู่ตรงหน้า

ไรหนวดของเขาขึ้นมาแล้ว ในดวงตาก็มีเส้นเลือดฝอยแดงชัด ขึ้น เห็นได้ชัดว่าน่าจะไม่ได้พักผ่อนดี ๆ หรือจะพูดว่าตั้งแต่ที่ปาณี โดนยิง เขาก็อาจจะไม่ได้พักผ่อนเลย

“ปาณียังสบายดีไหม?”

นรมนเปิดปากพูดขึ้น

นภดลส่ายหน้า แล้วพูดขึ้นอย่างรู้สึกผิดว่า “ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ หมอบอกว่ากระสุนยิงทะลุกระดูกไหล่ อาจจะเป็นแผลเป็น และที่ สําคัญต่อไปแขนขวาอาจจะอ่อนแรง เวลาวันฝนตกก็อาจจะปวดด้วย”

ตอนที่พูดมาถึงตรงนี้ ดวงตาของนภดลมีความสงสารและ ความซับซ้อนที่ไม่รู้ว่าคืออะไรพาดผ่านไป

นรมนสามารถมองออกได้ว่า นภดลนั้นชอบปาณีอยู่ เพียงแต่ แค่คนคนนี้ค่อนข้างยึดติดอยู่กับคำมั่นสัญญาที่เคยให้ไว้กับฉัตร ยาที่ตายไปแล้วเท่านั้น

คนเห็นแก่คำสัญญาไม่ใช่ว่าไม่ดี แต่ว่าจะชดใช้ด้วยทั้งชีวิต ของตัวเองไม่ได้

นรมนจ้องมองนภดล แล้วพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เย็นเล็กน้อยว่า “ทั้ง ๆ ที่ปาณีสามารถมีชีวิตแบบอื่นได้ ถ้าหากไม่ใช่เพราะว่า เธอชอบนาย เธอก็คงจะไม่มาบังกระสุนให้นาย เรื่องนี้ฉันคิดว่า ฉันไม่ต้องพูดนายก็น่าจะรู้แล้วนะ”

“ผมรู้ครับ ผมจะไม่ทำให้เธอเสียใจครับ

อยู่ ๆ นภดลก็ตัดสินใจได้ซะที

ในใจนรมนรู้สึกโล่งใจไปได้เปลาะหนึ่ง

เธอรู้ว่านภดลเป็นคนดื้อด้าน ถ้าได้ทำการตัดสินใจอะไรไป แล้วก็จะไม่ยอมเปลี่ยนแปลงง่าย ๆ มาวันนี้การเสียสละของปาณี เขาก็เห็นกับตาแล้ว และเพราะว่าก่อนหน้านี้ก็มีความรู้สึกกับปาณีอยู่แล้ว และการมาต เจ็บครั้งนี้ก็ยิ่งมาผลักดันความรู้สึกให้กับทั้งสองคน ในจุดนี้ทั้งบุ ริศร์และเธอต่างก็มองเห็นได้ชัดเจน

แต่ว่านรมนก็พูดเสียงต่ำขึ้นว่า “ความรักกับการสำนึกในบุญ คุณนั้นจะเอารวมกันไม่ได้นะ นภดล ถ้านายไม่รักเธอ ก็อย่ามา ให้คำมั่นสัญญาอะไรง่าย ๆ บุญคุณมันมีวิธีที่จะทดแทนได้ มากมาย วิธีที่จะใช้ร่างกายมาทดแทนนั้นเป็นวิธีที่โง่เขลา แล้วก็ ไม่ใช่สิ่งที่ปาณีอยากจะได้ด้วย นายต้องรู้ไว้นะ ว่าสิ่งที่เธอ ต้องการมาตลอดคือความรักที่บริสุทธิ์เท่านั้น ไม่ใช่เงินทองของ นาย ไม่ใช่ตำแหน่งหน้าที่การงานของนาย เพียงแค่นายเป็นนาย แค่เท่านั้น”

ร่างกายของนภดลสั่นไปครู่หนึ่ง เขารู้ว่าสิ่งที่นรมนพูดมานั้นคือความจริง สำหรับปาณีแล้ว มันคือการสำนึกบุญคุณเหรอ? นภดลไม่รู้

หัวสมองของเขานึกย้อนไปที่เรื่องราวต่าง ๆ นานา ในตอนที่ ได้อยู่กับปาณีอย่างรวดเร็ว

ที่จริงเวลาที่อยู่กับปาณีนั้นไม่ได้นานมาก แล้วก็แค่ไม่กี่ครั้ง แต่ว่าเขาก็สามารถนึกถึงท่าทางที่มีรอยยิ้มของปาณีขึ้นมาได้

เวลาเธอยิ้มขึ้นมามันดูอ่อนโยนมาก ทำให้คนรู้สึกสงบสุข เสี้ยวหนึ่งขึ้นมาจากก้นบึงหัวใจ

เขาชอบเวลาที่ได้อยู่กับปาณี

ความรู้สึกแบบนี้ไม่เกี่ยวกับการสำนึกบุญคุณ เขารู้

อยู่ ๆ นภดลถึงเพิ่งพบว่า ถึงแม้เวลาที่ได้อยู่กับปาณีจะไม่นาน แต่ว่าทุกครั้งก็เป็นเวลาที่เขารู้สึกสบายใจที่สุดและมีความสุข ที่สุด ถึงแม้ว่าปากของเขาจะไม่พูด แต่ว่าความรู้สึกในใจนั้น หลอกลวงคนไม่ได้หรอก

เขาชอบปาณี!

นี่มันเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?

นภดลไม่รู้ แต่กลับเพิ่งจะรู้สึกตัว

หรืออาจจะเริ่มจากวินาทีที่ปาณีช่วยเขาบังกระสุน หรืออาจจะ เริ่มจากช่วงเวลาก่อนหน้านี้ที่ปาณีล้อมหน้าล้อมหลังเขาอยู่ หรือ อาจจะยิ่งเริ่มจากตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอกับปาณี

เขาจำไม่ได้แล้ว แต่กลับจำได้ว่าทุก ๆ รอยยิ้มของปาณีล้วน ยิ้มให้กับตัวเอง ทุกครั้งที่จะต้องลําบากก็เพื่อตัวเอง

ความรู้สึกชอบแบบนี้ไม่ได้ปรากฏออกมานานหลายปีแล้ว ตั้งแต่ตอนที่อายุสิบแปด ฉัตรยาบอกกับเขาว่าชอบเขา รอบยิ้มของเธอสวยมาก เหมือนกับดวงอาทิตย์ยังไงอย่างงั้น

ในตอนนั้นหัวใจของนภดลก็สั่นไหวอยู่ แต่เพราะว่าความรู้สึก ชอบของฉัตรยา เขาต้องทนทุกข์กับการด่าทอทุบตีของคุณนาย ตระกูลจันทรวงศ์ ตอนนั้นเขารู้ดีว่าตัวเองไม่คู่ควรกับฉัตรยา

แล้วรักครั้งแรกของเขาก็จบลงภายใต้สถานการณ์กดดันแบบ

ไม่รู้ว่าเริ่มตั้งแต่เมื่อไหร่ ฉัตรยากลายเป็นความรับผิดชอบ อย่างหนึ่งของเขาไป และยิ่งไปกว่านั้นก็คือความรู้สึกผิด

ในเมื่อเด็กสาวแบบนั้นสามารถมีทางเลือกที่มากกว่านี้ได้ แต่ กลับเลือกที่จะทะเลาะกับแม่เพราะเขา ทุกครั้งที่ทะเลาะกันก็จะ โดนคุณนายตระกูลจันทรวงศ์กักบริเวณ แต่ฉัตรยาก็จะเริ่มใช้ทุก วิถีทางเพื่อที่จะได้เจอเขา
อดอาหาร และ ฆ่าตัวตาย

ถึงแม้ความพยายามแต่ละครั้งจะทําให้นภดลซาบซึ้งมาก แต่ กดดันมาก

ความรู้สึกแบบนี้มันโดนคุณนายตระกูลจันทรวงศ์แทรกเข้ามา ทำให้เปลี่ยนแปลงไปตั้งนานแล้ว

แต่ทำยังไงได้ในเมื่อฉัตรยายังคงยืนหยัดมาตลอด นภดลจึง ได้แต่ต้องอยู่เป็นเพื่อนด้วย

ต่อมาคุณนายตระกูลจันทรวงศ์ทนฉัตรยาที่ลุ่มหลงอยู่ใน ความรักมากเกินไปไม่ไหวแล้ว ก็เลยร่วมมือกับคนนอกขาย นภดลไป

ครั้งนั้นนภดลรู้สึกดีใจมากจริง ๆ

ถึงแม้ว่าการโดนคนขายไปในเมืองใต้ดินทำให้เขารู้ว่า อนาคตตัวเองอาจจะตายได้ แต่ว่าเขาก็โล่งอกไปได้เปลาะหนึ่ง ยังไงไม่รู้ หนำซ้ำยังรู้สึกว่าก้อนหินใหญ่ที่อุดอยู่ในใจก็ได้โดน ยกออกไปแล้ว

ในที่สุดเขากับฉัตรยาก็ได้แยกจากกันแล้ว

เขาจะได้ไม่ต้องเผชิญหน้ากับแววตาที่อ่อนโยนของฉัตรยา อย่างรู้สึกผิดอีกแล้ว แล้วก็ไม่ต้องมีชีวิตอยู่อย่างยากลำบาก ท่ามกลางคุณนายตระกูลจันทรวงศ์กับฉัตรยาอีกแล้ว

ฉัตรยาเหมือนกับนางฟ้า ส่วนคุณนายตระกูลจันทรวงศ์ก็เหมือนกับปีศาจ

ชีวิตที่มีสวรรค์กับนรกอยู่รวมกันแบบนี้ นภดลอยมามาก พอแล้ว แต่กลับไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธ

ในตอนที่เขาโดนพาตัวเข้าไปในเมืองใต้ดินนั้น นภดลรู้สึกว่า ในที่สุดเขาก็ได้หลุดพ้นแล้ว

ถึงแม้ว่าจะโดนคนฆ่าตายไป ดูดเลือดจนแห้งไปก็เป็นการ ตายที่มีความสุขทั้งนั้น

ความรักที่ติดค้างฉัตรยาอยู่ เขาเอาชีวิตมาชดใช้ ก็พอแล้ว

แต่ว่าเขากลับคิดไม่ถึงว่า เพื่อเขาแล้วฉัตรยาจะตามมาถึง เมืองใต้ดิน ไม่เพียงแค่มาเมืองใต้ดิน แต่ยังมีความเกี่ยวข้อง และเชื่อมโยงกับนรมนอีก

ที่จริงตอนนั้นนภดลไม่อยากจะไปจริง ๆ แต่ทำยังไงได้เพราะที่

เมืองใต้ดินมันวุ่นวายมากเกินไป ถ้าฉัตรยาเป็นอะไรไปที่นี่ ถึง

แม้ว่านภดลจะต้องตายก็คงจะตายตาไม่หลับ

เขาก็เลยจําเป็นต้องส่งตัวฉัตรยากลับไป

แต่ว่าครั้งนี้กลับทำให้ฉัตรยาออกมาไม่ได้อีกเลย เธอป่วย แล้วต่อมาก็ตายไป และเอาความรักมากมายที่มีให้กับนภดลไปจากโลกนี้ด้วย
วินาทีนั้น นภดลรู้สึกสิ้นหวังมาก เขาจะชดใช้บุญคุณที่มีต่อฉัตรยายังไงดี?

ในตอนแรกยังมีความหวังอยู่เสี้ยวหนึ่งว่าจะสามารถใช้ชีวิต อย่างคนทั่วไปได้ ถึงแม้ว่าจะต้องตายก็ยังจะสามารถหลุดพ้นได้ แต่ทํายังไงได้ในเมื่อก่อนฉัตรยาจะตายได้ฝากฝังให้เขาดูแลพ่อ แม่เธอด้วย และถือได้ว่าเป็นเป้าหมายและแรงขับเคลื่อนที่ทิ้งไว้ ให้เขามีชีวิตต่อไป

แต่ว่าฉัตรยาไม่เคยรู้เลย ว่าที่จริงแล้วนภดลนั้นรู้สึกเหนื่อยตั้ง นานแล้ว

ในความรักครั้งนี้ ไม่มีความซาบซึ้งและความหวั่นไหวอย่าง ตอนแรกทั้งนานแล้ว สิ่งที่เหลืออยู่มีแต่เพียงความเหนื่อยล้าและ บาดแผลมากมาย

แต่ว่าแม้แต่สิทธิ์ที่จะตายเขาก็ยังไม่มี

เขาไม่มีวิธีที่จะพูดคุยเรื่องทุกอย่างกับฉัตรยา แม้แต่โอกาส แค่นิดเดียวก็ไม่มี เขาได้แต่มีชีวิตอยู่อย่างซากศพเดินได้ตัวหนึ่ง และคิดไม่ถึงว่าจะได้เจอกับปาณีเข้า

ปาณีเป็นคนที่มาช่วยให้เขามีชีวิตรอด ทำให้หัวใจที่เหมือน กับตายไปแล้วของเขามีชีวิตขึ้นมาอีกครั้ง แต่ว่าเขาก็รู้ว่าชาตินี้ เขาไม่มีทางที่จะสลัดคุณนายตระกูลจันทรวงศ์หลุดได้ แล้วเขาจะให้ปาณีมาตกนรกไปกับตัวเองด้วยได้ยังไง?

มาวันนี้ความไม่คิดชีวิตของปา ทําให้นกดลไม่มีทางที่จะ

หลีกหนี และไม่มีทางที่จะไม่สนใจความรู้สึกของตัวเองได้อีก วินาทีนี้ เขารู้แล้วว่า เพื่อปากแล้ว เขาจะเป็นอย่างนี้ต่อไปอีกไม่ ได้แล้ว

พอคิดมาถึงตรงนี้ นภดลก็เงยหน้าขึ้นมาทันที แล้วอยากจะพูด อะไร แต่อยู่ ๆ เสียงสัญญาณฉุกเฉินในห้องไอซียูก็ดังขึ้นมา สีหน้าของนรมน บุริศร์ รวมทั้งนภดลเปลี่ยนไปทันทีเลย

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ