บทที่ 1147 ความไว้วางใจอย่างแท้จริง
คิดแบบนี้ นรมนกำลังจะวางสาย แต่คมทิพย์รับสายพอดี
“นรมน? มีอะไรหรือเปล่า? ”
ทางฝังคมทิพย์หอบแฮก ๆ
นรมนอิจฉาความกระปรี้กระเปร่าของคมทิพย์ทันที ดูเหมือน นานแล้วที่ตนเองไม่ได้เหงื่อออกแบบนี้
“เธอทำอะไรอยู่? ฟังเหมือนกำลังออกกำลังกายอยู่เลย
นรมนยิ้มถาม
คมทิพย์ตอบด้วยรอยยิ้ม “ใช่แล้ว ฉันกำลังฝึกเต้นอยู่ ครูรี ชาร์ดบอกว่ารูปร่างของฉันไม่ค่อยดี เพิ่งเพิ่มคลาสร่างกายให้ ฉัน ช่วงนี้เธอเป็นไงบ้าง ? ฉันยุ่งเหมือนลูกข่างเลย ไม่มีเวลา โทรหาเธอ”
นรมนไม่สบอารมณ์
“อืม ฉันก็ยุ่งเหมือนกัน”
“เอาล่ะ ๆ อย่าโกรธนะ อีกไม่กี่วันฉันจะกลับไปเลี้ยงข้าวเธอ ใกล้จะปีใหม่แล้ว ปีนี้ฉันกับพฤกษ์อาจจะไปร่วมกับครอบครัว พวกเธอด้วย เธอก็รู้ พวกเราไม่มีญาติที่ไหน ถ้าพวกเธอไม่ว่า อะไร ฉลองปีใหม่ด้วยกันไหม? ”
คมทิพย์ยังคงหัวเราะ แต่ฟังออกว่า คุมทิพย์ชอบชีวิตในตอนนี้มาก และกระฉับกระเฉงมีชีวิตชีวา
นรมนยิ้ม “ตกลง แต่พวกเราจะย้ายไปฉลองปีใหม่ที่คฤหาสน์ ของคุณตา ทุกคนอยู่กันครบ พวกเธอก็มา คนเยอะคึกคักดี”
“โอเค อย่ารังเกียจที่ฉันรบกวนก็พอ แค่นี้ก่อนนะ ครูสอนเต้น เรียกฉันแล้ว วางก่อนนะ เอาไว้ค่อยคุยกันใหม่ บาย
นรมนได้ยินเสียงตุ๊ด ๆ ยิ่งอดรู้สึกว่างเปล่าและหดหูไม่ได้ เธอก็อยากเป็นผู้หญิงแกร่ง! นรมนปฏิญาณในใจ ก็เห็นบุริศร์ออกมาจากห้องของป้อง
“เป็นไงบ้าง? ”
เธอรีบถาม
บุริศร์กับป้องตอบ ” ไม่มีอะไร ผมสอบถามความชำนาญ ทางการแพทย์ของกิจจาแล้ว สามารถช่วยกานต์ได้
“นั่นก็ดีเลย”
นรมนวางใจลง
ทั้งสามคนคุยกันต่อ กานต์กับปวีราเดินออกมา
เห็นได้ชัดว่าปาราอาลัยอาวรณ์กานต์มาก ส่วนกานต์ ปลอบโยนเธอเหมือนสุภาพบุรุษตัวน้อย ท่าทางอ่อนโยนเป็น
พิเศษ
นรมนรู้สึกว่ากานต์ไม่เคยอ่อนโยนแบบนี้กับตนเอง
เฮ้อ ทำไมจู่ ๆ เธอก็รู้สึกเหมือนลูกชายที่ตนเองเลี้ยงมาจะถูก คนอื่นแย่งไป?
บุริศ เห็นนรมนหดหู จึงรีบกุมมือของเธอ “คุณมีผมนะ”
เสียงของเขาไม่ดัง แต่เพียงพอให้นรมนได้ยินชัดเจน ความหดหู่ของนรมนได้รับการปลอบโยนทันที หลังจากกานต์ร่ำลากับปวีรา นรมนกับบริศร์ก็พาเขากลับบ้าน
กิจจาก็รับกมลกลับมา
ในขณะนี้ บ้านตระกูลโตเล็กมีความครึกครื้น “พี่ ช่วยฉันหน่อยสิ เมื่อกมลเห็นกานต์ก็รีบเข้าไปหา ซื้อให้เขาช่วย
นรมนคิดถึงสถานการณ์ของกานต์ตอนนี้ จึงอดพูดกับกมลไม่ ได้ “กมล พี่เขาเหนื่อยอยู่ ลูกให้พี่เขากลับห้องไปพักก่อน ไหม? ”
“หา พี่ไม่สบายเหรอ? ทำไมหน้าตาดูแย่แบบนี้? ”
กมลเพิ่งจะสังเกตเห็นว่าสีหน้าของกานต์ดูไม่ดี กานต์กลับพูดด้วยรอยยิ้ม “ไม่เป็นไร แค่เหนื่อยนิดหน่อย
“งั้นพี่ไปนอนก่อนเถอะ รอพี่ตื่นแล้วฉันค่อยไปหา กมลพูดแล้วก็ผลักกานต์เข้าไปพักผ่อนในห้อง
สําหรับการบังคับด้วยความหวังดีของน้องสาว กานต์ไม่อาจ ปฏิเสธได้ ทำได้เพียงไปพักผ่อนในห้องนอน
กิจจาถูกบุริศร์เรียกไปที่ห้องหนังสือ
หลังจากกมลออกมา ไม่เห็นกิจจา จึงรีบถาม “หม่ามี้ พี่กิจจา ล่ะ? ”
“แด๊ดดี้มีธุระคุยกับพี่กิจจา มา เล่าให้หม่ามีฟังหน่อย เล่นที่
บ้านคุณอาอรรณพสนุกไหม?
“ไม่สนุก”
กมลนั่งลงบนโซฟาอย่างหดหู ทำปากมัย “ไอราคนนั้นป่า เถื่อนเกินไป หนูไม่ชอบเธอ”
“ทำไมถึงไม่ชอบเหรอ? หม่ามกลับคิดว่าไอราตรงไปตรงมา น่ารักมากเลยนะ”
นรมนนั่งลงข้างกมล
เธอไม่ได้รับความสนใจจากกานต์แล้ว จะไม่ได้รับความสนใจ
จากกมลอีกไม่ได้
กมลได้ยินนรมนูพูดชมไอรา ปากยิ่งมุ่ยกว่าเดิม
“แต่หนูไม่ชอบเธอ”
นรมนเห็นลูกสาวไม่สบอารมณ์ จึงอดกล่าวด้วยรอยยิ้มไม่ได้ “ให้แม่เดานะ เป็นเพราะไอรามีทักษะป้องกันตัวดีกว่า กมลเลย ไม่ชอบเธอใช่ไหม? เพราะตนเองสู้ไม่ได้เลยไม่ชอบเขาใช้?
หม่ามี้ หม่าพูดแบบกับสาวตัวเองกมลถูกพูดใจ เธอหดมาก
นรมนลูบศีรษะของกมล ลูกรัก ความถนัดของแต่ละคนไม่ เทียบกับจุดแข็งของคนอื่น โดยเฉพาะอย่างยิ่ง โลกใบคนเก่ง มากมาย พวกเราทำตัวเองให้อิจฉา อย่า
จริงเหรอคะ? ในสายของหม่า หนูคือเจ้าหญิงน้อยที่ สวยที่สุด?
กมลเอียงคอถาม
แน่นอนจ้ะ ลูกคือ
คำพูดของนรมนเอาใจกมลอย่างเห็นชัด
เธอหน้าลงไม่อิจฉาไอรา เธอเก่งจริง ๆ ส่วนพริมาเธออยู่กับพี่ชาย อยาก
เมื่อหม่ามี้ไม่พูดหรือไง? อย่าเปรียบเทียบกับคน อื่น ทำตัวเองดีพอ โดยเฉพาะยิ่งกมลของเราน่า รักที่สุด เฉลียวฉลาด คือแข็งของกมล จริงไหม”
“ใช่แล้ว หนูยังกินเก่งมาก! กินจุมาก! ไอรากับพริมากินได้ ไม่เก่งเท่าหนู!
กมลพูดออกมา บรมนอยากร้องไห้ทันที
ลูกสาว การกิน ก็นับว่าเป็นจุดเด่นเหรอ?
แต่เห็นท่าทางมีความสุขของกมล จนแม้แต่มีท่าทางตะกละ ด้วยซ้ำ นรมนใจไม่แข็งพอที่จะห้ามปรามเธอ
แม่ลูกคุยกันสักพัก กมลหาวง่วงนอน “ง่วงเหรอ หม่ามีอุ้มไปนอนที่ห้องไหม? ” กมลได้ยินก็พยักหน้าดีใจ
“ค่ะ หม่าเล่านิทานให้หนูฟังก่อนนอนด้วย หม่าไม่ได้เล่า ให้ฟังนานแล้ว ตั้งแต่อยู่กับแด๊ดดี้อีกครั้ง หม่ามีไม่ชอบนอนกับ หนูเลย”
กมลมุ่ยปากฟ้องอย่างเศร้าโศก
นรมนกระอักกระอ่วนทันที
ช่วงนี้ดูเหมือนจะพลอดรักกับบุริศร์นานเกินไป ไม่ได้สนใจลูก
เลย
“ได้ หม่ามี้จะเล่านิทานก่อนนอนให้ฟัง
นรมนอุ้มกมลไปที่ห้องของเธอ
กมลกอดคอนรมนอย่างมีความสุข ใบหน้าแนบชิดกับนามนจากนั้นจึงกล่าวอย่างอิ่มเอมใจ หม่ามี้ ชอบตอนนี้เลย จะ เป็นเจ้าหญิงน้อย
นรมน ละลายทันที
ยังจําเพิ่งจะคลอดได้ เธอหายใจรวยริน นรมนยากจินตนาการว่า อนาคตจะสามารถชีวิตที่เธอขอบคุณบุริศร์ และดีใจตอนหลังจากสองเข้ามาในห้อง กมลง่วงมาก ให้นมันเล่านิทานก่อน
ความจริงนรมนเธออยากฟังนิทานซะไหน? เพียงแค่อยาก อยู่กับตนเองนาน
นรมนถอด
อ่อนโยน คืนหม่าจะนอน
จริงเหรอ?
แววตาของกมลเปล่งประกายอย่างความสุข
นรมนมากเช่นนี้
อืม จริงจ้ะ หลับตา หม่าจะ
“ค่ะ”
กมลเกาะแขนนรมนอย่างมีความสุข
เมื่อเสียงที่น่าฟังของนรมนดังขึ้น ในไม่ช้ากมลก็หลับไป นรมนมองใบหน้าที่หลับใหลอย่างพอใจของลูกสาวอด หัวเราะเบา ๆ ไม่ได้
บริศ เล่าสถานการณ์ของกานต์ให้กิจจาฟัง กิจจามีสีหน้า เคร่งขรึมมาก
“แด๊ดดี้ แด๊ดดี้แน่ใจนะว่ากานต์เป็นโรคหลายบุคลิกจริง
“แน่ใจและมั่นใจ ดังนั้นกิจจา เรื่องนี้ต้องขอร้องลูก ไม่ สามารถให้คนอื่นรู้เรื่องนี้ได้ ถ้าเป็นไปได้ ทางที่ดีลูกอย่าบอก เขา ตั้งแต่วันนี้ลูกต้องพักอยู่ห้องเดียวกับเขา ใช้โอกาสสะกดจิต รักษาให้เขา ลูกทําได้ไหม? ”
กิจจาปฏิเสธข้อเสนอของบุริศร์ทันที
“แด๊ดดี้ นี่เป็นไปไม่ได้ แด๊ดดี้กับผมต่างรู้ว่าบุคลิกหลักของ กานต์มีจิตใจที่แข็งแกร่งมาก ถ้าผมต้องสะกดจิตเขา แล้วเขาไม่ ร่วมมือผมก็ทำไม่ได้นะครับ”
ถึงแม้บุริศร์ก็กังวลแบบนี้เช่นกัน แต่หลังจากได้ยินกิจจาพูด ออกมา เขาก็ยังกลุ้มใจ
“แด๊ดดี้ วางใจเถอะ ส่งเรื่องนี้ให้ผม
กิจจากลับพูดอย่างมั่นใจ
เป็นครั้งแรกที่บุริศร์รู้สึกว่ากิจจาโตแล้ว
เขายังตัวสูงขนาดนี้ แต่เห็นได้ชัดว่า นิสัยกับด้านอื่น ๆ เปลี่ยน
“กิจจา ขอบคุณนะลูก”
“แด๊ดดี้ไม่ต้องเกรงใจครับ”
กิจจายิ้มบาง ๆ จากนั้นหยิบขวดสีขาวออกมาจากกระเป๋า
“นี่คืออะไร? ”
บริศร์แปลกใจ
กิจจากระซิบตอบ “นี่คือยารักษาอาการเจ็บเส้นประสาทที่ผม ศึกษาและคิดค้นให้แก่แด๊ดดี้ ลองกินดูนะครับ ถ้าแดด ไม่ สบายใจ สามารถเอาให้อาป้องไปตรวจสอบได้
“ไม่ต้องหรอก ลูกชายของแด๊ดดี้ตั้งใจผลิตยาให้ แด๊ดดี้เชื่อ
ใจอยู่แล้ว”
บุริศร์ยิ้มเล็กน้อย กินเข้าไปหนึ่งเม็ดต่อหน้ากิจจา
กิจจาอึ้งไป
เขาคิดถึงความเป็นไปได้มากมาย ในเมื่อตนเองยังเป็นเด็ก เป็นปกติที่จะถูกคนคาดเดาและไม่เชื่อใจ และยังเป็นยาที่ต้องกิน เข้าไป ถ้าคนอื่นจะระมัดระวังก็เป็นเรื่องปกติ แต่บุริศร์กลับไม่พูด อะไร ไม่สงสัยสักนิดเดียว กินลงไปตรงหน้าเขาทันที
กิจจารู้สึกอบอุ่นหัวใจ
“อร่อยดีนะ”
คำพูดของบุริศร์ทำให้กิจจาไม่รู้จะพูดอะไร นี่ยังเป็นครั้งแรกที่ เขาได้ยินคนพูดว่ายาอร่อย เขารู้สึกประทับใจ
“แด๊ดดี้ วางใจได้ครับ ผมจะต้องรักษากานต์ให้หาย
“อืม แด๊ดดี้เชื่อลูก”
บริศ มอบความไว้วางใจกับกิจจาอย่างแท้จริง
เมื่อทั้งสองออกมาจากห้องหนังสือ กานต์ กมลและนรมนต่าง ไม่อยู่แล้ว
กิจจาไปที่ห้องของกานต์ ส่วนบริศร์กลับไปที่ห้องนอน เมื่อไม่ เห็นนรมน จึงไปที่ห้องของกมล กลับเห็นสองแม่ลูกกอดกันนอน หลับฝันหวาน
ทันใดนั้นเอง บุริศร์ก็หดหู่ใจ
ดูเหมือนเขาจะถูกภรรยาทอดทิ้ง
ทําไงดี?
คืนนี้คงจะต้องนอนคนเดียวเหงา ๆ ใช่ไหม?
Please enter a description
Please enter a price
Please enter an Invoice ID
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ
