บทที่ 1134 สามีช่างดีจริง ๆ

“มีอะไรเหรอ?”

บริศร์เห็นว่าสีหน้าของนรมนดูไม่ปกตินัก จึงรีบลุกขึ้นมาแล้ว เดินไปทางนั้น

นรมนนั่งเหม่ออยู่ตลอด

บุริศร์เดินมาเห็นว่าในถุงนั้นเต็มไปด้วยเลือดและกลิ่นคาว สัตว์ป่าคละคลุ้ง

มีไก่ป่า กระต่ายป่าอะไรพวกนั้น แต่ว่าทุกอย่างต่างก็เลือด สาดกระเซ็น บางตัวยังซักแหล็ก ๆ และขยับเขยื้อนอยู่ ที่มุมปาก มีเลือดไหลออกมาไม่หยุด

ภาพแบบนี้ค่อนข้างที่จะสะเทือนใจคน ถ้าหากเป็นคนที่ขวัญ อ่อน คาดว่าน่าจะตกใจจนร้องไห้ออกมาแล้ว ถึงแม้ว่านรมนจะ ไม่ได้ร้องไห้ แต่ว่าก็พยายามอดกลั้นความสะอิดสะเอียนและ อยากจะอวกอยู่ตลอด จนรู้สึกไม่ค่อยสบายนัก

“นี่คือของขวัญปีใหม่จากตระกูลทวีทรัพย์ธาดาเหรอ?”

สีหน้าของคุณท่านตนวรดูไม่ค่อยดีนัก แล้วก็จะให้โตชิน โทรศัพท์หาธรรสเลย แต่กลับโดนนรมนห้ามไว้ซะก่อน

“คุณตาคะ โทรศัพท์สายนี้หนูเป็นคนโทรเองดีกว่าค่ะ”

สีหน้าของนรมนแฝงไว้ด้วยความขอร้องเสี้ยวหนึ่ง ไม่ว่ายังไงคุณท่านตนวรก็ตัดใจปฏิเสธไม่ได้ เขาถอนหายใจทีหนึ่งแล้วก็ หันหน้าไป แต่ว่าสีหน้ากลับไม่ได้ดีขึ้นเท่าไหร่

เขาจะดูก่อนว่าทางตระกูลทวีทรัพย์ธาตาจะว่ายังไง ถ้าพูดไม่ดี

เขาจะไม่มีทางปล่อยเจ้าเด็กสองคนนั้นไปแน่

ร่างกายของนรมนยังคงสั่นเทาอยู่บ้าง บุริศร์พูดขึ้นอย่างเป็น ห่วงบ้างว่า “หรือไม่ผมเป็นคนโทรเองดีกว่า? คุณวางใจเถอะ ผม จะคิดก่อนพูดแน่ ๆ

“ไม่ต้องหรอกค่ะ ที่คุณอาส่งของขวัญปีใหม่มาให้ฉันก็ถือได้ ว่าเป็นความรักและเป็นห่วงในตัวฉันแล้ว ฉันในฐานะที่เป็นรุ่น เด็กกว่าก็ควรจะโทรไปพูดขอบคุณสักหน่อยซิ

นรมนพยายามให้อารมณ์ของตัวเองสงบนิ่งลงมา จากนั้นก็ หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วโทรไปหาธรณี

ตอนนี้ไม่รู้ว่าธรรศจะยุ่งอยู่ในกรมทหารหรือเปล่า ยังไงธรณี

อิสระและผ่อนคลายกว่าหน่อยหนึ่ง

ธรณีมองเห็นสายของนรมนโทรเข้ามา ทั้งตัวก็อึ้งไปเลย พอ คิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นมาเมื่อครั้งที่รวมญาติกันนั้น ก็รู้สึกผิดอยู่บ้าง จึงอดไม่ได้ที่ เสียงจะอ่อนลงมาเล็กน้อย

“นรมน โทรศัพท์หาฉัน ในเวลาแบบนี้ มีเรื่องอะไรหรือเปล่า?”

นรมนยิ้มแล้วพูดขึ้นว่า “คุณอาเล็ก เมื่อกี้หนูได้รับของขวัญปี ใหม่จากตระกูลทวีทรัพย์ธาดา หลากหลายอย่างมากเลยนะคะ พวกไก่ป่ากระต่ายป่าพวกนั้นยังตายไม่สนิท เลือดสด ๆ ยังพุ่งไหลออกมาอยู่เลยค่ะ ได้ยินมาว่าต้มนึ่งตอนที่ยังมีชีวิตอยู่นั้นจะ สดมากกว่า ขอบคุณอาเล็กที่ยังจำได้ว่าต้องเพิ่มสัตว์ป่ามาให้ หนูด้วย”

ธรณีอึ้งไปเล็กน้อย แล้วก็พูดขึ้น โดยสัญชาตญาณว่า “ไก่ป่า กระต่ายป่าอะไร? ฉันไม่เคยส่งของแบบนี้ไปเลยนะ! ฉันแค่ซื้อ ของบำรุงนิดหน่อยแล้วก็ให้คนส่งไปให้เธอนะ”

“ไม่ใช่อาเล็กเป็นคนส่งเหรอคะ? งั้นจะเป็นไปได้ไหมคะว่าจะ เป็นอาสามส่งมา?”

น้ำเสียงของนรมนเพิ่งจบลง ธรณีก็พูดขึ้นโดยตรงเลยว่า “เป็น ไปไม่ได้ อาสามของเธอออกไปปฏิบัติภารกิจต่างพื้นที่ ตอนนี้ยัง ไม่กลับมาเลย

พอคำพูดนี้พูดออกมา ใจของนรมนก็กระตุกขึ้นที่หนึ่ง แต่ว่าก็ ยังยิ้มแล้วพูดขึ้นว่า “งั้นอาจจะเป็นของป่าที่คนอื่นส่งมา แล้วก็มา ปนรวมกันกับของอาเล็ก ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวหนูค่อยลองถามดูอีก

“ได้ ถ้าหากว่ามีเรื่องอะไรจะต้องโทรศัพท์หาฉันด้วยนะ” ธรณีรู้สึกไม่ค่อยวางใจนัก

“ได้ค่ะ ได้ค่ะ อาเล็กไปทำงานต่อเถอะค่ะ”

พูดจบนรมนก็วางสายไปเลย

บริศ อยู่ข้างกายเธอ แน่นอนว่าได้ยินชัดเจนอยู่แล้ว หัวคิ้วก็ ขมวดขึ้นอย่างไม่รู้ตัว
คุณท่านตนวรเห็นท่าทีแบบนี้ของนรมน ก็รีบถามขึ้นว่า “ใช่ เจ้าเด็กตระกูลทวีทรัพย์ธาดาสองคนนั้นส่งมาหรือเปล่า?”

“ไม่ใช่ค่ะ”

นรมนบอกเล่าคําพูดของธรณีออกมาอีกรอบหนึ่ง ในห้องรับ เขาก็เงียบขรึมลงทันที

กล้าอ้างชื่อของตระกูลทวีทรัพย์ธาดาส่งของมาให้ตัวเอง ของ ที่ส่งมายังเป็นแบบนี้อีก ข้างในนี้ไม่ว่าจะคิดยังไงก็ไม่ใช่เรื่องดี

“ผมว่าบอกกับอาเล็กค่หนึ่ง ให้เขาช่วยเช็กให้หน่อยว่าคน มาส่งของนั้นมันเรื่องอะไร แล้วทางเราก็เอาของป่าโยนทิ้งไป เถอะ ของที่ใครก็ไม่รู้ส่งมา อย่ากินจะดีกว่า”

บริศรเสนอความคิดเห็น

เรื่องที่นรมนโดนหนอนพิษยังทำให้เขามีความกังวลอยู่ใน จิตใจ ตอนนี้ก็รับเรื่องราวแบบนี้ไม่ไหวอีกแล้ว

คุณท่านตนวรก็แสดงท่าทีว่าเห็นด้วย

นรมนเห็นว่าพวกเขาทั้งสองคนมีความคิดเห็นเหมือนกัน ก็ เลยให้คนเอาสัตว์ป่านั่นไปทิ้งซะ

ทางด้านธรณีพอได้รับข่าวแล้ว ก็เริ่มตรวจเช็กคนที่ไปส่งของ ให้นรมน แต่น่าเสียดายระหว่างทางที่คนคนนั้นกลับมาได้เกิด อุบัติเหตุขึ้น ตอนที่ไปตรวจสอบนั้นตัวยังไม่ฟื้นเลย

ข่าวนี้ทำให้นรมนรู้สึกกลัวขึ้นมาบ้าง
เรื่องนี้ทำไมดูแล้วไม่เหมือนกับว่าจะเป็นอุบัติเหตุง่าย ๆ และที่ สำคัญของป่าพวกนั้นก็ทำให้คนรู้สึกไม่ดีจริง ๆ เลย

ธรณีสาบานว่าจะตรวจสอบให้ถึงที่สุด บุริศร์และคุณท่านตนว รก็ไม่ได้โต้แย้ง

คุณท่านตนวรขมวดคิ้วแล้วพูดขึ้นว่า “หรือไม่ย้ายไปพักที่บ้าน ฉันดีกว่า คนเยอะก็ทำให้ลงมือยาก นรมน ในตอนนี้ทำให้ฉันเป็น กังวลเป็นอย่างมาก และอีกอย่างก็ใกล้จะตรุษจีนแล้ว เจตต์ก็ ใกล้จะแต่งงานแล้ว ไปพักกับฉันพวกเธอก็ช่วยเสนอความคิดได้ ง่ายด้วยใช่ไหม?”

ถ้าหากว่าไม่มีเรื่องส่งของขวัญเกิดขึ้น นรมนนั้นไม่ได้อยากจะ ไป ในเมื่อได้อยู่กันสองต่อสองกับบุริศร์นั้นจะดีมากแค่ไหน ถ้า คนเยอะขนาดนั้น ตัวเองอยากจะออดอ้อนหรือว่าทำอะไรก็จะ ต้องอดทนเอาไว้ แต่ว่าตอนนี้เกิดเรื่องอย่างนี้ขึ้น นรมนรู้ทั้งคุณ ท่านตนวรและบริศร์ต่างก็เป็นกังวลเป็นอย่างมาก ยังมีพวกเด็ก ๆ อีก ถึงแม้ว่าเด็กทั้งสองคนจะไม่ได้พูดอะไรในช่วงที่เธอโดน หนอนพิษ แต่ว่านรมนก็สามารถดูออกได้ว่า พวกเขานั้นเป็นห่วง เธอมาก

พอคิดมาถึงตรงนี้ นรมนก็จ้องมองบุริศร์ที่หนึ่ง แล้วพูดเสียง ขึ้นว่า “งั้นจะย้ายไปเหรอคะ?”

“ย้ายไปเถอะ”

ตอนนี้สิ่งที่สำคัญที่สุดสำหรับบุริศร์คือจะต้องรับประกันความ ปลอดภัยในชีวิตนรมน ถ้าหากไม่มีเรื่องโดนหนอนพิษละก็ เขาก็จะยังไม่กลัวขนาดนี้ ตอนนี้เขาเป็นกังวลทั้งวันทั้งคืน ความรู้สึก แบบนี้มันไม่ดีเลย

นรมนเห็นว่าบุริศร์เองก็พูดแบบนี้แล้ว ก็ไม่พูดอะไรมากอีกเลย

คุณท่านตนวรเห็นว่านรมนยอมตอบตกลงแล้ว ก็ดีใจแทบแย่ แล้วก็ให้โดนรีบพาตัวเองกลับบ้าน จะรีบไปเก็บกวาดห้องใน นรมน ให้เรียบร้อย

โตนเห็นคุณท่านตนวรดีใจ ตัวเองก็ดีใจขึ้นมาเหมือนกัน แล้วก็ยิ้มและพูดว่า “นายท่าน พวกเรายังจะต้องไปหาคุณชาย เจตต์อีกนะครับ”

“ใช่ ใช่ ใช่ ยังจะต้องไปหาเจตต์อีก ต้องเอาของไปให้เจ้าบ่าว อีกสักหน่อย”

พูดแล้วคุณท่านตนวรก็ลุกขึ้นแล้วขอตัวลาไปเลย

พวกเขาจากไปแล้ว ในห้องรับแขกก็เหลือแต่บุริศร์และนรมน

สองสามีภรรยา

นรมนูพิงอยู่ในอกของบริศร์ แล้วถามเสียงต่ำขึ้นว่า “คุณกลัว ว่าตัวเองจะปกป้องฉันได้ไม่ดีเหรอคะ?”

“อืม ที่บ้านคุณตาจะปลอดภัยมากกว่า ทางด้านคุณตาต่างก็ เป็นทหารหน่วยพิเศษปลดประจำการออกมา ผมจะวางใจ มากกว่า และที่สำคัญภายใต้สภาพแวดล้อมที่มีผู้คนมากมาย แล้ว คนอื่นก็ไม่กล้าทำอะไรโอ่อ่าแล้ว”

บุริศร์เองก็พูดแบบนี้แล้ว แน่นอนว่านรมนต้องไม่ปฏิเสธแน่
“พวกเด็ก ๆ ก็ส่งตรงไปที่บ้านคุณตาเลยดีกว่า”

“ได้”

นรมมหาวขึ้นมาทีหนึ่ง

บริศ เห็นเธอเหนื่อยแล้ว ก็พูดเสียงอ่อนหวานขึ้นว่า “ผมอุ้ม คุณขึ้นไปนอนพักสักหน่อยดีกว่า?”

“ได้ค่ะ แต่ว่าฉันยังคิดอยู่เลยว่าจะออกไปซื้อของขวัญปีใหม่ สักหน่อย แล้วก็ซื้อเครื่องประดับให้พี่สะใภ้สักหน่อย ถึงแม้จะให้ ของขวัญพวกเขาไปบ้างแล้ว แต่ว่าเด็กผู้หญิง ซื้อเครื่องประดับ ให้สักหน่อยยังไงก็ดีกว่า”

นรมนพูดไปก็หาวไป

บริศพยักหน้าเล็กน้อย แล้วตอบ

ตกลง

“รอคุณนอนตื่นมา ผมจะไปเป็นเพื่อนคุณ

“สามีดีจังเลยค่ะ”

นรมนจุ๊บที่แก้มของบุริศร์ที่หนึ่งอย่างซุกซน จากนั้ ากนั้นก็โดนบุริ ศรช้อนตัวอุ้มขึ้นมาเลย แล้วก็เดินไปที่ห้องนอน

นรมนไม่ได้รู้สึกว่ามีตรงไหนไม่สบาย เพียงแต่แค่รู้สึกว่า ร่างกายอ่อนเพลียหน่อย แล้วก็มักจะรู้สึกง่วงนอนเท่านั้น

บริศร์นอนเป็นเพื่อนเธอไปพักหนึ่ง นรมนก็นอนตื่นขึ้นมาแล้ว เห็นได้ชัดว่าสภาพร่างกายก็ดีขึ้นมากแล้ว

นรมนโทรศัพท์หาขวัญตา ทางด้านนั้นก็เหมือนกับว่าเพิ่งนอนตื่นมาเหมือนกัน น้ำเสียงยังสะลึมสะลือขี้เกียจอยู่บ้าง

เธอก็หัวเราะขึ้นมาทันทีแล้วพูดว่า “โยว กลางวันแสก ๆ พี่ ชายก็ไม่รู้จักพักผ่อนสักบ้าง พวกคุณเป็นแบบนี้จะทำให้คนอื่น รู้สึกอิจฉานะรู้ไหม?”

ขวัญตาหน้าแดงเล็กน้อยขึ้นมาทันที

“นี่ นรมน ในสมองของคุณทั้งวันมีแต่เรื่องพวกนี้เหรอ? ใคร บอกคุณว่าฉันกับเจตต์ทำเรื่องอย่างนั้นกลางวันแสก ๆ เหรอ?”

“อย่างไหนเหรอ?”

อารมณ์ของนรมนดีขึ้นมากแล้ว มีอารมณ์มาหยอกล้อขวัญตา

เล่นแล้ว ขวัญตาแทบจะหน้าแดงไปทั้งหน้าแล้ว ยิ้มแล้วบ่นว่าขึ้นว่า

“ไม่อยากจะพูดกับเธอแล้ว ตกลงโทรศัพท์มาทำไม?”

“จะนัดเธอออกไปเดินช้อปปิ้งไง ไปหรือเปล่า?”

คำพูดของนรมนทำให้ขวัญตาหันไม่มองเจตต์ที่หนึ่ง

หลังจากที่เทย่าตายแล้ว ปฏิกิริยาของเจตต์ไม่ได้เปลี่ยนแปลง มาก เมื่อไม่นานมานี้คุณท่านตนุวรได้เคยมาแล้ว และบอกว่าจะ จัดงานแต่งให้งานหนึ่ง เจตต์ก็ตอบตกลงแล้ว คุณท่านตนวรให้ พวกเขาย้ายไปอยู่ที่คฤหาสน์กับทุกคน เจตต์ก็ตอบตกลงแล้ว แต่ว่าขวัญตาสามารถมองออกได้ว่า ในใจของเจตต์ยังมี บาดแผลหนึ่งอยู่ จะเยียวยาให้หายนั้นยังต้องการเวลาอยู่
ถ้าหากเวลานี้ให้เขาไปอยู่ด้วยกันกับนรมน บางทีอาจจะมี ผลพลอยได้ก็ได้?

ในใจของขวัญตาคิดไป จะไม่พูดก็ไม่ได้ว่าในใจยังรู้สึกแปลก ๆ นิดหนึ่งอยู่ในเมื่อผู้ชายของตัวเองยังต้องการให้ผู้หญิงอื่นมา ปลอบโยน เรื่องนี้พูดยังไงก็ไม่ค่อยสบายใจนัก แต่ว่าขวัญตา เชื่อมั่นในตัวนรมนและเจตต์ ตอนนี้พวกเขาเป็นญาติกัน บางครั้ง การอยู่เคียงข้างกันของญาติพี่น้องก็ขาดไม่ได้จริง ๆ

พอคิดมาถึงตรงนี้ ขวัญตาก็พูดเสียงต่ำขึ้นว่า “คุณรอเดี๋ยวนะ ฉันถามคนขับรถบ้านฉันก่อนว่าจะไปด้วยกันหรือเปล่า? ในเมื่อ ข้างนอกยังหิมะตกอยู่ ถ้าไม่มีคนขับรถพวกเราสองคนช้อปกันไม่ สนุกหรอก”

“ได้”

นรมนพูดจบก็วางสายไป

บุริศร์กลัวเธอจะหนาว ก็เลยลวดคว้ามือของเธอมากุมไว้ใน มือตัวเอง

“เจตต์ก็จะไปด้วยเหรอ?”

บริศ ถามชื้น

นรมนนึกว่าบุริศร์หึงหวงอีกแล้ว จึงอดไม่ได้ที่จะยิ้มแล้วพูดขึ้น ว่า “เขาไปด้วยก็ไม่กระทบต่อตำแหน่งที่คุณอยู่ในใจฉัน วางใจ ได้เลยค่ะ”

พูดจบนรมนก็ยิ้มได้อย่างสดใสร่าเริงมาก
บริศร์รู้ว่านรมนเข้าใจผิดแล้ว แล้วอยากจะอธิบาย แต่สุดท้าย ก็ทอดถอนใจทีหนึ่งแล้วพูดขึ้นว่า “เทย่าตายแล้ว อยู่ ๆ ก็กล้าม เนื้อหัวใจวาย แล้วช่วยไว้ไม่ทันกาล

“หะ?”

นรมนอึ้งไปเล็กน้อย เธอนึกว่าตัวเองได้ยินผิดไป

เทย่าทอดกลั้นมานานหลายปีขนาดนี้ เทย่าที่ไม่เคยรักใคร สนใจลูกชายตัวเองด้วยซ้ำ ทำไมถึงได้ตายไปอย่างง่ายดาย ขนาดนี้?

“คุณเป็นคนทําเหรอคะ?”

นรมนจ้องมองดูบุริศร์ ในใจยังมีความตื่นตระหนกอยู่บ้าง ถึง แม้ว่าทุกคนต่างก็รู้ว่าเทย่าสมควรตาย แต่ว่าเธอจะมาตายด้วย มือของบุริศร์ไม่ได้

ไม่ว่าจะพูดยังไง เทย่าก็เป็นแม่ของเจตต์ เจตต์เกลียดเธอ โกรธแค้นเธอ แต่ว่าก็คงจะไม่สามารถทนเห็นคนอื่นลงมือกับแม่ ของตัวเองได้

นรมนไม่มีความมั่นใจ เพียงแต่แค่จ้องมองบุริศร์อยู่อย่างตื่น ตระหนก

เธอนั้นค่อนข้างเป็นห่วงเจตต์ วินาทีนี้บริศร์รู้สึกอิจฉาอยู่บ้าง แต่ว่าเขาก็รู้ความในใจที่นรมนมีต่อตัวเอง เพราะฉะนั้นก็ปรับ เปลี่ยนอารมณ์ตัวเองไปอย่างรวดเร็ว แล้วพูดเสียงต่ำขึ้นว่า“ไม่ใช่ผม ตอนที่ผมไปถึงนั้น ทั้งเจตต์และขวัญตาต่างก็อยู่ แต่เท ย่าได้ตายไปแล้ว เธอได้ตายไปต่อหน้าต่อตาเจตต์ ผมรู้สึกว่านี่ น่าจะเป็นจุดจบที่ดีที่สุดของเธอแล้ว ถึงแม้ว่าเธอจะทำเรื่องร้าย แรงมามากขนาดนั้น แต่ว่าสุดท้ายก็ยังมีลูกชายมาช่วยเธอเก็บ ศพและส่งศพด้วย ผมได้ยินมาว่าเจต เอาเธอไปฝังไว้ที่ภูเขา ทางด้านทิศตะวันออก ฮวงจุ้ยของที่ทางนั้นไม่เลวเลย ถือได้ว่า เป็นที่ที่ดีแห่งหนึ่ง”

คำพูดของบุริศร์ทำให้หัวคิ้วของนรมนค่อย ๆ ขมวดขึ้นมา ตายต่อหน้าต่อตาเจตต์เหรอ?

นี่มันคือความบังเอิญหรือว่าเป็นอย่างอื่น?

ชั่วขณะหนึ่งนรมนรู้สึกไม่ค่อยเข้าใจนัก

แล้วก็ในเวลานี้พอดี อยู่ ๆ เสียงโทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้ ดงขนมา แล้วก็ทำให้นรมนที่กำลังครุ่นคิดอยู่ตกใจจนสะดุ้งเลย

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ