บทที่ 1120 ตุลยาล่ะ?

บริศ คิดไม่ออก และไม่เข้าใจ

แต่ในเมื่อป้องไม่ต้องการให้เขาอยู่ เขาจึงทำได้เพียงออกจาก ห้องนอนไปสูดอากาศ

เห็นบริศร์ออกไป สีหน้าของป้องเคร่งขรึม

“จากผลการตรวจเลือด เธอมีเม็ดเลือดขาวและเม็ดเลือดแดง สูงมาก เหมือนจะเป็นหวัดแต่ก็ไม่ใช่ ผมไม่สงสัยความชำนาญ ในการรักษาของรมิดา ในเมื่อรมิดาตรวจว่าเป็นการอักเสบติด เชื้อ แล้วเพราะอะไรการอักเสบจึงไม่ลดลง?

รมิดากล่าวอย่างไม่สบายใจ “ยาทั้งหมดที่ฉันใช้ไปคือยาลด การอักเสบ แต่ไม่ได้ผลเลย

หลังจากโพนี่ตรวจทั้งร่างกายของนรมนจึงกล่าวเสียงเบาว่า “นโมนมีอาการอักเสบติดเชื้อ แต่กลับรุนแรงมาก ลักษณะแบบนี้ ไม่ว่าจะมองอย่างไรก็ไม่ใช่อาการอักเสบติดเชื้อจากภายในของ ผู้หญิง”

“คุณมีความเห็นว่าอย่างไรบ้าง? ”

ป้องรู้ว่าภรรยาของตนเองทำวิจัยทางด้านนี้ จึงรีบถาม

หัวคิ้วของโพนี่ขมวดแน่น

“ฉันสงสัยว่านี่ไม่ใช่การอักเสบติดเชื้อที่เกิดขึ้นจากภายในร่างกายของนรมน

“เธอหมายถึงปัจจัยภายนอกเหรอ? ”

รมิดามีปฏิกิริยาตอบสนองทันที

“แต่ฉันถามพี่รอง แล้ว นรมนไม่เคยออกไปไหนคนเดียว เพียง แต่คุณท่านตนวรเป็นลมไป เธอจึงไปโรงพยาบาลแค่นั้นเอง หรือ จะติดเชื้อจากระบบทางเดินหายใจ? ตอนนี้ภูมิต้านทานของเธอ ต่า และแบบนี้อาจจะไม่มี

โพนส่ายหัวให้กับคำพูดของรมิตา

“ไม่เหมือนกับการติดเชื้อจากระบบทางเดินหายใจ พวกเรา ตรวจทั้งร่างกายของเธออีกรอบ ดูว่ามีตรงไหนได้รับบาดเจ็บ ภายนอกไหม”

โพนี่พูดออกมา ป้องก็รู้ว่าตนเองควรจะออกไปข้างนอก

เขามองโพนี่อย่างเป็นห่วง “ถ้าคุณเหนื่อยก็พักสักหน่อย เพียง แต่พยายามหาเหตุผลให้เจอ ไม่อยากนั้นผมกลัวว่าพี่รอง รองคงจะ อยู่ต่อไปไม่ไหว”

โพนี่และรมดาต่างเข้าใจคำพูดของป้อง ทั้งสองคนพยักหน้า มองเห็นป้องออกไปจากห้อง โพนี่กล่าว “ถอดเสื้อของนรมน

ออก ฉันจะตรวจท่อนบน ส่วนเธอตรวจท่อนลง

“ได้”

รมิดารู้สึกกังวลอยู่ตลอด
นรมนเป็นไข้มานานขนาดนี้ ถ้าหาเหตุผลไม่เจอ ลดไข้ลงมา ไม่ได้มีความเป็นไปได้สูงที่จะทำให้นรมนเป็นไข้จนสมองเสื่อม

โพนี่กับรมดาแบ่งงานกันชัดเจน โพนพบจุดสีแดงขนาดเท่า เข็มบริเวณหลังมือของนรมน

“รมิดา เธอรีบมาดูเร็ว นี่คืออะไร? ”

รมิตารีบก้าวขึ้นมา คิ้วขมวดแน่น

“เกิดจากปัจจัยภายนอกจริง ๆ ด้วย

ถึงแม้จะหาปัจจัยภายนอกเจอ แต่พวกเธอไม่รู้ว่าปัจจัย ภายนอกที่นรมนได้รับมาเป็นอะไร ตอนนี้ทำได้เพียงเจาะเลือด ของนรมนไปตรวจอย่างละเอียด แต่การตรวจนี้ใช้เวลาค่อนข้าง นาน ประมาณสี่ถึงห้าชั่วโมง ซึ่งตอนนี้ใครก็ไม่กล้ารับรองว่านร มนจะเป็นอย่างไร

รมิดากับโพนี่ตึงเครียดทันที

“ทำไงดี ควรบอกพี่รองไหม? ”

โพนี่อยากจะร้องไห้ด้วยความทุกข์ใจ

ระหว่างนรมนกับบุริศร์ต้องเจอกับอะไรมาเยอะเกินไป ตอนนี้ ยังต้องมาแบกรับสิ่งนี้อีก พวกเขาจะทนได้อย่างไร?

รมิดาก็อึดอัดใจเช่นกัน แต่กลับพูดอย่างแน่วแน่ “ต้องบอกพี่ รอง โดยเฉพาะอย่างยิ่งพี่รองอยู่กับนามนตลอด พวกเขาสัมผัส กับใครมา ใครน่าสงสัยพี่รองรู้ดีที่สุด พวกเรามาเตรียมตัวกันเถอะ พี่สะใภ้สามเธอตรวจสอบส่วนประกอบเลือดของนรมนไป ส่วนฉันกับพี่รองจะไปตามหาปัจจัยภายนอก ไม่ว่าใครจะหา ผลลัพธ์ได้ก่อน นั่นคือวิธีการเดียวในเวลานี้

โพนี่ก็ยอมรับว่านี่คือทางเลือกที่ดีที่สุด แต่รู้สึกกลัดกลุ้มใจ อยากร้องไห้

ทั้งสองคนลงมืออย่างรวดเร็ว

หลังจากรมิดาออกมาก็รีบไปหาบุริศร์ เล่าผลการตรวจให้เขา

ทั่วทั้งตัวของบุริศ เยือกเย็นขึ้นมาทันที

“คุณพูดอะไรนะ? คุณบอกว่ามีคนแอบทำร้ายนรมน เธอจึง เป็นแบบนี้?

“ใช่”

คำพูดของรมดาทำให้แววตาบุริศร์ปรากฏความดุร้ายอย่าง

ไม่อาจควบคุมได้

“ตุลยา”

ถ้าบอกว่า ใครเป็นผู้ตกสงสัยที่สุด นอกจากตุลยาแล้วจะมีใคร

อีก?

ตอนอยู่ในโรงพยาบาล ตุลยายั่วยุนรมน นรมนดึงคอเสื้อของ เธอ ทั้งสองคนซื้อกันไปมาสักพัก ดูจากระดับความจงเกลียดจง ซึ่งของตุลาที่มีต่อนรมน ต้องเป็นตุลยาแน่นอนไม่ต้องสงสัย
มิน่าล่ะนรมนจึงรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติมาตลอด

การเป็นลมของคุณท่านตนวรเป็นแค่เพียงชนวน ล่อให้นรมน เข้าไป ตุลยาจะได้มีโอกาสทำร้ายนรมนในระยะประชิด

คิดถึงตรงนี้ บุริศร์หันตัวทันที พูดด้วยความโกรธ “ผมจะไป จับตัวเธอมาเอง กานต์ แกเฝ้าหม่ามี้นะ มีเรื่องอะไรให้โทรมา

“ครับ”

ดวงตาคู่สวยของกานต์ก็มืดมนลงเช่นกัน

เป็นครั้งแรกที่เขาอยากจะฆ่าคนทํา

นรมนไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับเรื่องนี้ เธอรู้สึกเหมือนถูกทอดอยู่ ในกระทะ เจ็บปวดทรมานทุกวินาที

เธอคิดอะไรไม่ออก ทำได้เพียงตะโกนเรียกชื่อบริศร์ไม่หยุด

หมดหนทางและสิ้นหวัง

โพนี่ไปทําการตรวจสอบ ส่วนรมิดากับบริศร์ไปหาตุลยา ป้อง ทำได้เพียงให้น้ำเกลือนรมนอีกถุง

ถึงแม้จะไม่มีผลอะไร แต่อุณหภูมิร่างกายยังคงรักษาระดับอยู่ ที่สี่สิบองศาไม่เพิ่มขึ้น เขาทำได้เพียงภาวนาให้น้ำเกลือยังพอ ควบคุมผลของยาได้

เมื่อบุริศร์กับรมิดาไปถึงตระกูลพรโสภณ คุณท่านตนวรกำลัง ให้ปาณีเป็นมาเดินเล่นที่ห้องรับแขก

“นี่มันอะไรกัน? ”
คุณท่านตนวรมองเห็นบริศร์มีท่าทางโกรธ จึงอดถามไม่ได้

ถึงแม้บุริศร์จะโกรธมาก แต่ยังคงปฏิบัติต่อคุณท่านตนวรด้วย ความเคารพ

เขาระงับความเกลียดชังของตนเอง “คุณตา ตุลยาล่ะครับ?

“อยู่ในห้อง เธอจะหาหล่อนทำไม?”

“ผมมาหาเธอเพราะมีเรื่องนิดหน่อย

บุริศร์ไม่ได้บอกว่าเพราะอะไร

ตอนนี้ร่างกายของคุณท่านตนวรไม่แข็งแรง ถ้ารู้ว่าตอนนั้นร มันอยู่ในระหว่างความเป็นความตายอีก ไม่รู้ว่าจะเป็นห่วงขนาด

ไหน

แต่วันนี้จําเป็นต้องพาตัวตุลยาไป

“คุณตา ผมต้องการพาตัวตุลยาไป ตอนนี้เลย”

น้อยมากที่บุริศร์จะพูดกับคุณท่านตนวรอย่างแข็งกร้าว

คุณท่านตนวรรู้ว่าเขาเป็นคนอย่างไร วันนี้บริศ ต้องการพาตัว ตุลยาไปอย่างไม่ยอมแพ้เช่นนี้ หัวใจของคุณท่านตนวรกระตุกอ ย่างห้ามไม่ได้

“โตษิน ไปเรียกตุลยามา

ถึงแม้คุณท่านตนวรจะงงงวย แต่เขาก็ไม่ถามเยอะ สั่งให้โต บินไปพาตุลยามาทันที
ณ จุดนี้บริศ ถอนหายใจโล่งอก

เขากลัวว่าคุณท่านตนวรจะไม่ยินยอม ถึงตอนนั้นตนเองคง ต้องโกรธกับเขา

โตนได้ยินคุณท่านตนวรพูดแบบนี้ จึงไปที่ห้องของตุลยา

ทันที

เมื่อตุลยาถูก โตนนิ้วออกมา เธอยิ้มอย่างใจเหี้ยม

“นรมนตายหรือยัง? ”

ทันทีที่เธอพูดออกมา บุริศร์ต่อยเข้าไปทันที

บริศร์ทำร้ายผู้หญิงน้อยมาก แต่ตุลยาเป็นกรณีพิเศษ

ถ้าสามารถจัดการตุลยาได้เร็วกว่านี้ บางทีคงจะไม่เกิดเรื่อง ขึ้นกับนรมน

ไม่มีใครคิดว่าตุลยาคนที่ไร้ชื่อเสียงเรียงนามจะสามารถ ทำร้ายนรมนอย่างไม่คาดฝัน

เป็นพวกเขาเองที่ประมาท

หมัดเดียวของบริศ ทำให้ดุลยาเลือดกบปาก เธอเหมือนกับ ตุ๊กตาเศษผ้าที่จะโบยบินออกไป

คุณท่านตนวรหน้าเปลี่ยนสีทันที

“เกิดอะไรขึ้นกับนรมน? ”

“คุณตา เดี๋ยวผมจะเล่าให้ฟัง ผมขอพาผู้หญิงคนนี้ไปก่อน เธอจะอยู่หรือตายคุณตาไม่ต้องสนใจ

ความเกลียดชังเต็มไปทั่วร่างกายของบุริศร์ เหมือนผู้ส่งสาร จากนรก

ตุลยารู้สึกว่าคางจะหลุด ในปากมีกลิ่นสนิม

เธอยเลือดออกมา พูดด้วยรอยยิ้มบ้าคลั่ง “นรมนใกล้ตาย แล้วใช่ไหม? นานขนาดนี้แล้ว มันควรจะตายได้แล้ว! บุริศร์ ฉันชนะแล้ว!

บุริศร์ก้าวขึ้นมา ถีบไปที่หน้าอกของเธอ มือขวากระชากผม ยาว บังคับให้เธอต้องปะทะกับใบหน้าดุร้ายของเขา

เขากล่าว “ถ้านรมนตายขึ้นมาจริง ๆ ฉันจะหั่นแกเป็นชิ้น ๆ

“ฉันไม่สน ฉันตายแล้วก็สามารถลากมันไปด้วยกันได้ ฉันยัง คงได้กําไร พวกแกไม่ชอบฉันไม่ใช่เหรอ? ต่างก็ชอบนรมนผู้ หญิงคนนั้นกันหมดใช่ไหม? ฉันจะต้องให้มันตายไปกับฉัน ด้วย! เจ็บใจใช่ไหม? ทรมานใช่ไหม? ฮา ๆ ๆ ฉันมีความสุข จังเลย เพียงแค่นรมนตาย ฉันก็มีความสุข”

ตุลยาหัวเราะเสียงดังเหมือนคนบ้า แต่หัวเราะได้ไม่นานก็ถูกบุ ริศ บีบคอ

เธอหายใจไม่ออกทันที จนแม้แต่รู้สึกหวาดกลัว

ในเวลานี้ ในที่สุดเธอก็รู้ตัวว่าบุริศร์ต้องการฆ่าเธอจริง ๆแววตาของตุลยาหวาดกลัว
เธอพยายามดิ้น กลับดิ้นไม่หลุด รู้สึกแค่เพียงพลังชีวิตใน ร่างกายถูกคนสูบออกไปเล็กน้อย

คุณท่านตนวรคิ้วขมวดแน่น

เขาเคยอย่างคิดไร้เดียงสาว่าตุลยาจะดีขึ้น จนถึงตอนนี้เขาถึง รู้ตัวว่าไร้เหตุผลขนาดไหน

การเป็นลมของตนเองไม่ใช่เรื่องบังเอิญ

นี่เป็นเรื่องเดียวที่เขาคิดได้ในเวลานี้

ตุลยาไม่มีโอกาสเข้าใกล้นรมน โอกาสเดียวคือช่วงเวลาใน โรงพยาบาลหลังจากตนเองเป็นลม

ถ้าตุลยาลงมือกับนรมน ช่วงเวลานั้นคือโอกาสที่ดีที่สุด ส่วนเขา ในฐานะคุณตาของนรมน คุณตาที่รักนรมนสุดหัวใจ

คิดไม่ถึงว่าช่วยตุลยาทำแผนการชั่วร้ายอย่างไม่รู้ตัว

เมื่อเข้าใจแบบนี้ทำให้หน้าอกของคุณท่านตนวรปั่นป่วน รสชาติของเลือดพุ่งขึ้นมาที่ลำคอทันที

“คุณท่าน”

โตบินสังเกตเห็นสีหน้าคุณท่านตนวรผิดปกติ จึงรีบเข้ามา

ปาณีสัมผัสบริเวณตับอ่อนของคุณท่านตนวรเป็นอย่างแรก จากนั้นกระซิบว่า “พี่โฆษิณ ไปเอาสมุนไพรมา เร็ว”

“ได้”
ปาณีเป็นคนของนรมน แน่นอนว่าโดษิณเชื่อใจ

บุริศร์มองเห็นคุณท่านตบุวรเป็นเช่นนี้ก็รู้สึกผิดไม่น้อย แต่เพื่อ นรมน เขาจึงไม่อาจสนใจได้

“คุณตา ตอนนี้นรมนยังไข้สูงไม่ลด ถ้าคุณเป็นอะไรไปอีกคน ถึงแม้นรมนจะฟื้นขึ้นมาก็จะโทษตัวเอง ดังนั้นได้โปรดดูแลตัว เองเพื่อนรมนด้วยครับ

เสียงของบริศแหบแห้ง

คุณตาพยักหน้า กลืนกลิ่นคาวเลือดลงไป

ตุลยากลอกตามองบน

รมิดารีบพูด “พี่รอง อย่าฆ่าเธอนะ ตอนนี้สิ่งที่สำคัญที่สุดคือ ต้องถามว่าเธอใช้อะไรกับนรมน เพียงแค่ตามหาสิ่งนั้นพวกเราก็ จะสามารถถอนพิษได้

ใช่แล้ว

ในตอนนี้ รมิดาแน่ใจว่านรมนถูกวางยา

บริศ อยากจะหั่นตุลยาให้เป็นชิ้น ๆ แต่รมดาก็พูดถูกต้อง เพื่อนรมน เขาไม่สามารถฆ่าเธอได้

เขาโยนตุลยาไปด้านข้างอย่างโหดเหี้ยม

ตุลยาหายใจเฮือกใหญ่ เหมือนกับปลาที่ขาดน้ำ แต่แววตา ของเธอกลับยังคงบ้าคลั่งและดุร้าย

“พวกแกอย่าคิดว่าจะได้รู้ว่านรมนถูกฉันวางยาอะไร! ชาตินี้อย่าคิดว่าจะได้รู้

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ