บทที่ 1114 คุณบุริศร์ คุณมันหน้าไม่อายจริง ๆ
นรมนอยากจะตีบุริศร์ให้ตาย
บอกว่าช่วงบ่ายเจตต์นัดพวกเขาออกไปเตะบอล ปรากฏว่า เธอสามารถลุกขึ้นมาได้ก็ปาเข้าไปสี่โมงกว่าแล้ว
“บุริศร์ คุณจงใจ! ”
นรมนทุบบุริศร์อย่างโมโห
บุริศร์ไม่สนใจการตีโพยตีพายของเธอ แถมยังกล่าวอย่างใจ กว้าง “อืม ผมจงใจ”
บริศ ตรงไปตรงมาอย่างหน้าไม่อายเช่นนี้ นรมนยังจะพูด
อะไรได้?
เธอรีบโทรหาเจตต์ แต่ทางฝั่งนั้นกลับไม่มีคนรับสายตลอด
บริศ กล่าวอย่างเรียบเฉย ไม่ต้องโทรแล้ว เขาอาจกำลังสอน ขวัญตาเตะบอลอยู่ก็ได้ คุณโทรไปตอนนี้ไม่เสียอารมณ์เหรอ?
“คุณออกไปเลยนะ!
นรมนไม่อาจมองหน้าบุริศร์ได้อีก
ตอนนี้ผู้ชายคนนี้ไร้ยางอายเกินไป
เห็นภรรยาเหมือนจะโกรธจริง บุริศร์รีบพูด “ก็แค่เตะบอล ไม่ใช่เหรอ? ทำไมคุณต้องอยากไปหาเจตต์ด้วย? เขากำลังจะแต่งงานแล้ว ว่ากันว่าข้าวใหม่ปลามันหอมหวานที่สุด คุณจะไป เป็นก้างขวางคอทําไม? ถ้าชอบเตะบอลจริง ผมจะพาคุณไปเล่น โปโลที่คอกม้าดีไหม?
นรมนมีชีวิตชีวาขึ้นทันที
“เล่นโปโล? แบบที่แสดงบนทีวี แบบที่ตีกอล์ฟด้วยไม้เท้าบน หลังม้าเหรอ? ”
สามารถอธิบายโปโลได้แบบนี้ บุริศร์ก็ยอมแพ้ เพียงแค่เพราะ คนที่พูดคือภรรยาของตนเอง เขาก็ทำได้เพียงยอมรับ
“อืม แบบนั้นแหละ อยากเล่นไหม? ”
นรมนรู้สึกตื่นเต้น แต่มองดูเวลา ก็พูดอย่างท้อใจ “สี่โมงกว่า แล้ว ตอนนี้เป็นฤดูหนาว อีกไม่ถึงชั่วโมงก็มืดแล้ว จะไปทำ อะไร? ดูความมืดเหรอ? หรือวิ่งในความมืด
บุริศร์กลับไม่ได้สนใจเวลา เขากล่าวด้วยรอยยิ้ม “ก็ไม่ใช่ว่า จะไม่ได้ไปดูแข่งม้าก็ได้ พรุ่งนี้ตอนกลางวันค่อยเล่นโปโล คืนนี้ พักที่นั่น”
“แล้วลูกๆ ล่ะ?
นรมนมุ่ยปาก แต่ในใจอยากไป
เวลาที่ตนเองได้อยู่กับบุริศร์น้อยมาก ถึงแม้จะได้อยู่ด้วยกัน หลังจากกลับมา แต่ก็เพราะเรื่องนั้นเรื่องนี้จึงไม่สามารถใช้เวลา ร่วมกันได้อย่างที่ตั้งใจ วันนี้บริศร์ทิ้งบริษัททั้งหมดให้ชัยยศ จัดการ อยู่กับตนเองได้ทั้งวัน นรมนจะไม่สนใจก็โกหกแล้ว
มองออกว่านรมนอยากไป บุริศร์ยิ้ม “ลูก ๆ ก็เล่นอยู่ที่บ้านไป หรือจะพาไปด้วยกัน? ”
เขาเพียงแค่พูดออกมาอย่างไม่คิดอะไร นึกไม่ถึงว่านรมนจะ รีบพยักหน้า
“ก็ได้ ๆ พากมลไปด้วย พรุ่งนี้กานต์ต้องเข้ารับการให้คำ ปรึกษาทางสุขภาพจิต พากมลกับกิจจาไป กิจจาเอาแต่อ่าน หนังสือทั้งวัน ออกไปทำกิจกรรมสักหน่อยก็ดี
ได้ยินนรมนพูดแบบนี้ บุริศร์กลุ้มใจทันที
เขาอยากออกไปเที่ยวสองคนกับภรรยา ตอนนี้ต้องเอาตัว ภาระทั้งสองไปด้วยจะดีหรือเนี่ย?
เพียงแต่มองเห็นท่าทางที่เต็มไปด้วยความสนใจของนรมน บุ
ริศร์ก็ไม่อาจทําลายความตื่นเต้นของเธอ
“ได้ ผมจะไปบอกลูก ๆ คุณเก็บของนะ อีกสักพักจะออกเดิน
ทาง”
“โอเค”
นรมนรีบลุกขึ้นอย่างมีความสุข แต่เกือบจะล้มลงไปบนพื้น
โชคดีที่บุริศร์อุ้มเอาไว้
“ระวังหน่อย”
“ก็เป็นเพราะคุณนั่นแหละ น่ารำคาญจริง ๆ ฉันขอเตือนคุณ เอาไว้นะ ตอนไปสนามม้าคุณห้ามแตะต้องตัวฉัน! ”
นโมนพูดอย่างจริงจัง
บุรีศรีบพยักหน้า แต่ในใจกลับรู้สึกน่า
ทุกครั้งเอาแต่พูดว่าห้ามแตะต้องตัวเธอ แต่ทุกครั้งก็ไม่อาจ ต้านทานเสน่ห์ผู้ชายอย่างเขาได้จริงไหม?
ครั้งนี้บุริศร์รู้สึกว่าเกิดมาหน้าตาหล่อนั้นมีข้อดี
นรมนกลับไม่รู้ว่าบุริศร์กำลังคิดอะไรอยู่ รีบไปอาบน้ำใน ห้องน้ำ
ส่วนบริศร์ก็ไปอาบน้ำข้างๆ จากนั้นเปลี่ยนเสื้อผ้า ถึงจะลงไป ข้างล่าง
กิจจากำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ในห้องรับแขก ส่วนกมลกำลังกิน
ของอร่อยไปดูการ์ตูนไป ท่าทางมีความสุขมาก
บริศร์ก็ไม่ได้รบกวนพวกเขา ตรงไปที่ห้องหนังสือ กานต์ยังคงเขียนรหัส เขาแปลกใจเล็กน้อยเมื่อเห็นบริศ เข้า
“จะมาอวดความสำเร็จกับผมเหรอ? ”
คำพูดของกานต์มีความยั่วยุเล็กน้อย
แต่บุริศร์กลับพูดอย่างมีความสุข “เรื่องแบบนี้แกอิจฉาไม่ได้ หรอก ยกเว้นตอนนี้แกจะโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว”
“คุณบุริศร์ คุณมันไร้ยางอายจริงๆ”
กานต์ก้มหน้าลงทันที ขี้เกียจสนใจเขา
บุริศร์นั่งลงตรงหน้าเขาอย่างอารมณ์ดี ถือโอกาสหยิบรหัสที่ กานต์เขียนขึ้นมาดู “รหัสนี้ผิด
“ผิดตรงไหน?
กานต์แปลกใจเล็กน้อย
บริศร์หยิบปากกาขึ้นมาขีดเขียนรหัสจำนวนหนึ่งลงไป
แววตาของกานต์เป็นประกายขึ้นมาทันที
จําเป็นต้องพูดว่า ผู้ใหญ่มักจะมีประสบการณ์มากกว่า
กานต์พูดอย่างเลื่อมใส “ผมไม่ได้คิดถึงตรงนี้
“ดังนั้นแกจึงต้องพยายามทุ่มเท อีกสักพักฉันกับหม่ามีของแก จะพากมลกับกิจจาไปสนามม้า คืนนี้ไม่กลับมา แกอยู่บ้านคน เดียวได้ใช่ไหม?
“ไม่มีปัญหาครับ”
กานต์ส่ายหน้า
บุริศร์นึกถึงปัญหาทางสุขภาพจิตของกานต์ จึงกล่าวขึ้นมา อย่างอดไม่ได้ เอาแบบนี้ดีกว่า แกไปเก็บของนะ เดี๋ยวฉันจะพา แกไปส่งที่ป้อง คืนนี้แกค้างที่ตระกูลพรรณโรจน์ พรุ่งนี้จะได้ไม่ ต้องไปๆ มาๆ ดีไหม? ”
กานต์รู้ว่าบุริศร์เป็นห่วงว่าตนเองอยู่บ้านคนเดียวแล้วจะฝัน ร้าย จนแม้แต่เรื่องที่ถูกยิงจะยังรบกวนการนอนหลับอยู่จึงจัดแจงแบบนี้
เขาพยักหน้า “ครับ”
“เด็ก”
บริศ ยื่นมือออกไปลูบเส้นผมของกานต์อย่างนุ่มนวล ทำให้ กานต์กลอกตามองบน
“อย่าลูบผม”
“แล้วทำไมถึงไม่ขัดขืนเวลาหม่ามีของแกลูบ? ”
กานต์เหลือบมองบุริศร์อย่างเย็นชา “หม่ามีตั้งท้องผมมาสิบ เดือน ชีวิตของผมเป็นของหม่ามี้ คุณเปรียบเทียบสิ่งนี้กับหม่าม ของผมได้ไหม?
บุริศร์สําลักทันที
“ถ้าไม่มีการหว่านเมล็ดพันธุ์จากฉัน แกก็เกิดมาเป็นคนไม่ได้
หรอก”
เขาพูดโต้แย้งเบาๆ
กานต์ส่งเสียงทางจมูกอย่างเย็นชา “อย่าเอาเมล็ดพันธุ์ของตัว เองมาพูดหน่อยเลย ไม่มีเมล็ดพันธุ์ของคุณ หม่ามีก็ยังท้องได้ เหมือนเดิม แต่ถ้าไม่มีท้องของหม่ามี้ คุณมีเมล็ดพันธุ์ไปก็ เท่านั้น? ”
พูดจบ กานต์ก็หันตัวเดินออกไปจากห้องหนังสืออย่างเมินเฉย ทิ้งบุริศร์ให้สับสนอยู่ในห้องหนังสือคนเดียว
ไอ้เด็กคนนี้เป็นลูกของเขาจริงไหมเนี่ย?
เขาส่ายหน้า และเดินตามออกไปจากห้องหนังสือทันที
หลังจากมาที่ห้องรับแขกก็เล่าเรื่องที่จะไปสนามม้าให้กมลกับ กิจจาฟัง กมลตื่นเต้นมาก แต่กิจจากลับขมวดคิ้วเล็กน้อย
เขายังอ่านตำราแพทย์ไม่จบเลย
“พี่กิจจา พี่ไปเป็นเพื่อนฉันนะ
กมลเขย่าแขนของกิจจา ท่าทางออดอ้อนทำให้กิจจาไม่อาจ ปฏิเสธได้
“ได้”
เขายิ้มและปิดตาราแพทย์ลงทันที
หลังจากนรมนจัดเก็บของเสร็จจึงลงมาชั้นล่าง พบว่าลูกๆ เก็บ ของเสร็จนานแล้ว สองมือของกานต์ล้วงกระเป๋า มองท่าทางสน อกสนใจของกมล จึงอดพูดไม่ได้ “ตอนไปเรียนขี่ม้าที่สนามม้า ต้องขอย่างระมัดระวัง อย่าตกลงมา
“เข้าใจแล้ว จู้จี้จังเลย”
กมลแลบลิ้นปลิ้นตาใส่กานต์
นรมนรู้สึกว่าคนในครอบครัวอยู่พร้อมหน้าพร้อมตากันแล้ว ช่างมีความสุขเหลือเกิน
“รอปีใหม่ พวกเราหาเวลาออกไปเที่ยวช่วงฤดูใบไม้ผลิกันคิด ว่าไง? ”
ข้อเสนอของนรมนทำให้กานต์นิ่งไปสักพัก กิจจากลังเลใจ
บริศ เหลือบมองพวกเขา และรีบพูดขึ้นมา “ไม่มีปัญหา จริง ไหม? กานต์ กิจจา? ” แด๊ดดี้เรียกชื่อ เด็กทั้งสองคนทำได้เพียงพยักหน้า
นรมนดีใจสุด ๆ
“หม่ามี้ เอาชุดขี่ม้ามาให้หนูหรือเปล่าคะ? ”
คำพูดของกมลทำให้นรมนรู้สึกว่าข
“เอามาแล้วจ้ะ
“เป็นสีแดงที่หนูชอบหรือเปล่า?
“แน่นอน”
“ขอบคุณค่ะหม่ามี้”
กมลจุ๊ฟลงบนใบหน้านขนมหนึ่งที่
สมาชิกครอบครัวทั้งห้าคนออกจากบ้านอย่างครึกครื้น
บริศร์ขับรถครอบครัวออกมา เด็กๆ พากันขึ้นรถอย่างมีความ สุข มือถือของนรมนกลับดังขึ้น
สำหรับสิ่งนี้ บุริศร์รู้สึกไม่สบายใจ
“อย่าไปสนใจมือถือเลย ขึ้นรถก่อนเถอะ”
คำพูดของบุริศ วนเวียนอยู่ข้างหูของนรมน
แต่เธอกลับไม่ได้ฟังบุริศร์ หยิบขึ้นมาทันที พบว่าเป็นสาย เรียกเข้าจากเจต
นึกขึ้นได้ว่าตนเอง โทรหาเจตต์ เดาว่ากลับมาเห็นจึงโทรกลับ นรมนาของในมือวางบนรถ จากนั้นกดรับสาย
“ตอนบ่ายทำไมไม่มา? ”
เจตต์จากปลายสายหอบเสียงดัง เหมือนเพิ่งจะออกกำลังกาย เสร็จ
นรมนรู้สึกอายมาก ไม่รู้จะอธิบายอย่างไร ก็ได้ยินบุริศร์พูด อย่างเย็นชา “ช่วงบ่ายมีธุระ ลูก ๆ อยู่บ้านกันหมด ยุ่งจนลืมดู เวลา”
มองเห็นบริศร์โกหกหน้าตาย นรมนนับถือมาก เจตต์ได้ยินบุริศร์พูดแบบนี้ จึงค่อนข้างเข้าใจ
“อืม โอเค เอาไว้มีเวลาแล้วค่อยเจอกัน
“ได้”
ตั้งแต่นรมนรับสายก็ไม่ได้พูดอะไร บุริศร์เป็นคนพูดให้เอง ทั้งหมด วันนี้คิดไม่ถึงว่าผู้ชายสองคนจะวางสายลงตรงหน้าเธอ จู่ๆ เธอก็รู้สึกว่าตนเองรับสายนี้แล้วเป็นส่วนเกิน
ไม่สิ
นี่เป็นความตั้งใจของบุริศร์
นรมนถลึงตามองเขาอย่างโหดเหี้ยม
บุริศร์ถามอย่างไม่เป็นเดือดเป็นร้อน “ยังไม่ขึ้นรถอีก
ในตอนนี้เด็ก ๆ ต่างพากันมองนรมนอย่างเฝ้าคอย นรมนจึง ต้องก้าวขึ้นรถ
เธอใช้เท้าเหยียบบุริศร์ “คุณจงใจใช่ไหม? ”
“อืม”
บุริศร์ไม่ได้หลบเลี่ยง
“ไอ้คนขี้หึง”
นรมนส่งเสียงดออกมาเบาๆ อย่างกลุ้มใจ บุริศร์ก็ขับรถไป เมื่อขับมาถึงสนามม้า นรมนพบว่าที่นี่มีคนเยอะมากจริงๆ “ฉันคิดว่าที่นี่จะมีคนไม่เยอะซะอีก
เนื่องจากหิมะเพิ่งจะตก และอากาศที่หนาวเช่นนี้ นรมนจึงคิด ว่าทุกคนจะพากันอยู่ในบ้านอื่นๆ ใครจะไปคิดว่าที่นี่จะมีคน จํานวนมาก
บริศ ขับรถมาในโรงแรมด้านหลังสนามม้า
เขาเอ่ยเสียงเบา “ด้านหน้าเป็นสนามม้าของประชาชนทั่วไป พวกเราไม่ไปที่นั่น ด้านหลังมีสนามม้าในร่ม อุณหภูมิเหมาะสม ตระกูลของพวกเรามีสนามฝึกม้าโดยเฉพาะอยู่ที่นี่พอดี จึงไม่ต้องไปเบียดกับคนอื่น”
นรมนเพิ่งจะรู้เป็นครั้งแรกว่าบุริศร์ยังมีสนามฝึกซ้อมมาอยู่ที่นี่ จึงถามอย่างตื่นเต้น “ตระกูลโตเล็กของพวกเราลงทุนในสนาม ม้านี้ด้วยเหรอ? ”
บุริศร์ยิ้ม “คุณนายบุริศร์ ทางที่ดีคุณควรจะกลับไปตรวจดู ทรัพย์สมบัติของตระกูลโตเล็ก ทั้งสนามม้านี้เป็นของตระกูลพวก เรา”
*หา? ”
นรมนค่อนข้างเซอร์ไพรส์
บริศ ชอบท่าทางของเธอในเวลานี้มาก จึงบีบจมูกของเธอ อย่างอดไม่ได้
“เอาล่ะ เข้าไปที่ห้องในโรงแรมก่อน
บริศร์ทิ้งกุญแจรถเอาไว้ให้พนักงานรับรถ จากนั้นกล่าวอย่าง เรียบเฉย “ช่วยย้ายกระเป๋าให้พวกเราด้วย ห้องเพรสซิเดนเซียล สวีท ชั้นบนสุด”
“ครับ”
พนักงานรับรถพยักหน้า
เมื่อกมลลงมาจากรถ นรมนก็ค้นพบปัญหาร้ายแรงทันที
Please enter a description
Please enter a price
Please enter an Invoice ID
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ
