บทที่ 1065 ก็ลองออกไปดูสิ

ตุลยา?

นรมนนึกว่าตัวเองมองผิด

เธอรีบยกข้อมือขึ้นดูนาฬิกา ตอนนี้ห้าโมงครึ่ง

บอกว่าจะมาถึงสองทุ่มกว่าไม่ใช่เหรอ?

ทำไมตุลยาถึงก่อนกำหนดมากขนาดนี้?

และเหมือนเธอไม่เห็นเงาไมค์เลย?

หรือเกิดเรื่องอะไรขึ้น?

หัวสมองนรมนทํางานอย่างรวดเร็ว

แต่เธอไม่มีทางมองตุลยาหนีออกไปต่อหน้าต่อตาตนโดยที่ไม่ ทําอะไรเด็ดขาด

ไม่อย่างนั้นแผนการทุกอย่างของตนจะพังทั้งหมด

แต่ตอนนี้คนของคริชณะยังมาไม่ถึง พวกเขาเข้ามาหกโมง กว่า ยังเหลืออีกครึ่งชั่วโมง

ถ้ารอครึ่งชั่วโมง ตุลยาก็คงเป็นปลาลงมหาสมุทรไปนานแล้ว และหายไปเลย

คิ้วนโนนขมวดเข้าหากันแน่น
อย่างที่คิดไว้เลย ไม่ว่าจะเตรียมการอย่างรอบคอบแค่ไหน ก็ ไม่เท่าการเปลี่ยนแปลงรวดเร็ว

มันไม่มีเวลาให้นรมนได้คิดพิจารณาแล้ว

ตุลยาหยิบโทรศัพท์ออกมาเริ่มโทร ดูเหมือนจะติดต่อกับชาว ล่วงหน้าแล้ว ในตอนนี้ไมค์อาจจะโดนพวกมันควบคุมตัวแล้ว

นโมนขมวดคิ้วเล็กน้อย รีบสวมหมวกเดินออกไปจากห้อง

รับรอง ตุลยากำลังโทรหาซาวี เพิ่งเชื่อมต่อก็ชนกับผู้หญิงที่สวม

หมวกแก๊ปคนหนึ่ง โทรศัพท์จึงตกพื้นทันที

“ตาเธอบอดหรือไง?

ตุลยาโกรธทันที

นรมนกวาดตามอง โทรหาชา จริงๆ ด้วย

มุมปากเธอยกขึ้นเล็กน้อย กดหมวกแก๊ปลง แล้วรีบพูดขึ้น “ขอโทษนะ ฉันมองไม่เห็น

เสียงนรมนกดจนต่ำมาก พูดจบก็จะเดินออกมา แต่ตุลยาคว้า แขนเอาไว้ทันที

“ชนฉัน ทำโทรศัพท์ฉันตก พูดว่าขอโทษประโยคเดียวก็ได้เห รอ? เธอนึกว่าฉันเป็นคนพูดด้วยง่ายขนาดนั้นจริงๆ เหรอ”

ความยโสโอหังของตุลยาไม่ได้สำรวมกับสิ่งที่เกิดขึ้นก่อน หน้านี้ แต่รู้สึกว่ามีชาวอยู่ที่เมืองชลธี ตัวเองรู้สึกเชื่อมั่นมาก
นรมนหัวเราะเยาะ จากนั้นก็ควักเข็มฉีดยาที่รมดา ให้เธอ เตรียมไว้ป้องกันตัวล่วงหน้าออกมา พุ่งไปตรงหน้าดุลยาอย่าง รวดเร็วและรุนแรง โดยไม่ทันตั้งตัว

“แล้วเธอคิดจะทํายังไงล่ะ?”

นรมนเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย

ตุลยาประหลาดใจทันที กำลังคิดจะตะโกน ก็ถูกนรมนเจาะ เข็มฉีดยาหนึ่งโดสเข้าไป

“โอ๊ย คนอย่างเธอเนี่ย ทำไมโตป่านนี้แล้วยังเมาเครื่องบินอยู่

อีกล่ะ? ฉันจะพยุงเธอไปพักผ่อนที่ห้องรับรองสักหน่อยนะ

ขณะที่นรมนพูด ก็ประคองตุลยาที่หมดสติไปแล้วไปที่ห้อง รับรองของอรรณพทันที

หลังจากกลับไปแล้ว ด้านหลังนรมนก็เปียกชุ่มไปหมด

ตัวเองก็ด้นสดชั่วคราว โชคดีที่ตำรวจไล่คนของชาวให้ กระจัดกระจายไปก่อน ไม่อย่างนั้นก็ไม่รู้ว่าควรทำอย่างไรจริงๆ

แต่ตอนนี้เธอไม่สามารถพาตุลยาออกไปได้อย่างเด็ดขาด ถ้า ออกไป ด้านนอกจะต้องมีคนของชาวีซุ่มโจมตีอยู่

หัวสมองนรมนทำงานอย่างรวดเร็ว

ทําอย่างไรดี?

ไมค์คือพี่น้องที่บุริศร์ห่วงใยมากที่สุด ตอนแรกที่อยู่ต่าง ประเทศก็ยังช่วยชีวิตตน ถึงเขาจะตาบอดตกหลุมรักตุลยา แต่นรมันรู้สึกว่าความผิดเขาไม่ได้ร้ายแรงถึงขั้นเสียชีวิต

คนของทางด้านชาวก็ไม่รู้ทำอะไรกับไมค์บ้าง

ในตอนนี้ทําได้แค่รอครชนะมาแล้วออกไปพร้อมกำลังคนของ คริชณะ แต่ตอนนี้เวลาห้าโมงสี่สิบห้า อีกสิบห้านาทีเขาถึงจะมา ถึง และประสิทธิภาพของยากล่อมประสาทอันนี้จะอยู่ได้นานแค่ ไหน นรมนไม่รู้เลย

เผื่อเอาไว้ นรมมหาเชือกมามัดดุลยาเอาไว้อย่างแน่นหนา

และหาผ้าขนหนูมายัดปากเธอ

หลังจากทำเรื่องเหล่านี้เสร็จแล้ว ในที่สุดก็จะหกโมง

ด้านนอกมีเสียงฝีเท้าดังผ่านเข้ามา

“คุณนายบุริศร์ ผมคือทหารสื่อสารของหัวหน้าคริชณะ เขาให้ ผมเอาชุดมาส่งให้คุณครับ”

นรมนรีบเปิดประตูห้อง

ด้านนอกมีชายหนุ่มอายุสิบเจ็ดสิบแปดปีคนหนึ่งยืนอยู่ หน้าตาดูกระปรี้กระเปร่า

เขาส่งถุงในมือให้นรมน พูดขึ้นเสียงเบา “ด้านนอกเหมือนมี บุคคลที่ไม่รู้จัก หัวหน้าบอกว่าคุณห้ามกระทำอะไรโดยไม่ได้รับ

อนุญาตเด็ดขาด รอเขามา”

“ฉันทําไปแล้ว”

นรมนยิ้มขมขื่นเล็กน้อย
คนสื่อสารตกตะลึงเล็กน้อย

นรมนเล่าเรื่องราวให้ฟังหนึ่งรอบอย่างรวดเร็ว คนสื่อสารรีบ โทรหาคริชณะทันที

“หัวหน้าบอกว่าให้คุณรออยู่ที่นี่ เขาจะรีบมา

“โอเค”

ในที่สุดนรมนก็ทราบข้อมูลในใจแน่นอน

คริชญะมาอย่างรวดเร็ว ด้านหลังมีกำลังคนกลุ่มหนึ่งตามมา

พวกเขาสวมชุดเครื่องแบบ มันสะดุดตามาก

นรมนรีบเปลี่ยนชุดให้เรียบร้อยอย่างรวดเร็ว แบกตุลยาออก มาทันที

“พี่ใหญ่”

“เอาให้พวกเขา เธอตามหลังฉันออกไปจากสนามบิน คนที่คริชณะพามาด้วยไม่ได้เยอะมาก แต่คนปกติล้วนมอง ออกว่า นี่ล้วนเป็นกองทัพทหารผู้ยอดเยี่ยม

กลุ่มคนเดินออกไปจากสนามบิน กลายเป็นเส้นวิวทิวทัศน์ที่ สวยงาม

หลังจากพวกนรมนขึ้นรถไปแล้ว คริชณะก็เหลือบมองตึกใหญ่ สนามบินฝั่งตรงข้าม จากนั้นก็ขึ้นรถไป

คนของทางด้านชาวก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย
“ประธานชาวี วันนี้กองทัพทหารมารับอาชญากรที่ส่งข้ามแดน กลับมาจากต่างประเทศ ดูจากสีหน้าคริชณะแล้ว ที่นี่คงมีนักแม่น ปืน”

คิ้วซาวขมวดเข้าหากันแน่น

เขาไม่กล้ารับประกันว่านรมนอยู่ที่นี่หรือไม่ อย่างไรแล้วความ สัมพันธ์ของคุณชายสี่คนในเมืองชลธีก็ดีมาก แต่ได้ยินมาว่าค ริชณะเป็นคนเที่ยงธรรมไม่เห็นแก่หน้าใครทั้งสิ้น ไม่เคยบิดเบือน กฎหมายเพื่อประโยชน์ส่วนตน การส่งผู้ร้ายข้ามแดนในวันนี้ก็ กําหนดไว้สองสามวันก่อนหน้านี้ น่าจะไม่มีปัญหา

แต่ในใจชาวก็ยังไม่สงบจิตสงบใจ

โทรหาตุลยาไม่ติด ต้องมีอะไรบางอย่างเกิดขึ้นข้างในแน่นอน ตอนนี้เขาเหมือนรอคนของคริขณะออกไปแล้วจะรีบเข้าไป ตามหาตุลยา

หลังจากคริชณะขึ้นรถไป ก็บอกกับพวกเขาทันที “รถขับไป ข้างหน้าแล้วจอดที่หัวมุม ฉันเตรียมรถอีกคันและกำลังคน ปกป้องเธอกลับไปที่ลานใหญ่ ชาวไม่ใช่คนโง่ เข้าไปแล้วตาม หาตุลยาไม่เจอจะต้องเดามาถึงฉันได้แน่ ไม่แน่ว่าอาจจะจรถ ถ้า มันจี้รถจริงๆ ฉันก็จะมีหมื่นเหตุผลและข้ออ้างในการฆ่ามันให้ ตาย”

ตอนพูดเรื่องพวกนี้ สีหน้าแววตาคริชณะเย็นยะเยือก ทันใด นั้นก็ทำให้นรมนรู้สึกปรับตัวไม่ค่อยได้นิดหน่อย
เหมือนชีวิตมนุษย์ดูเปราะบางเป็นพิเศษต่อหน้าพวกเขา แต่ เธอก็รู้ ถ้าชาวกล้า รถทหารจริงๆ นั่นเป็นการละเมิดกฎหมาย แน่นอน ตายไปก็ไม่เสียใจ

นรมนพยักหน้าเล็กน้อย หัวใจค่อนข้างหนักอึ้ง

เธอนึกถึงบุริศร์อย่างช่วยไม่ได้

ครั้งหนึ่งบุริศร์เคยเป็นหนึ่งในพวกเขาเหมือนกัน อยู่ใน สนามรบยังเปราะบางแบบนี้เหมือนเดิมหรือเปล่า?

กลับมาจากสนามรบได้อย่างสมบูรณ์ก็เป็นการอวยพรและ

ป้องกันจากพระเจ้าแล้วจริงๆ

เธอกลืนน้ำลายโดยไม่รู้ตัว

รถจอดที่หัวมุมตามการเตรียมการของคริชณะ ที่นี่มีรถทหาร อีกคันหนึ่ง

นรมนและตุลยาที่หมดสติไปขึ้นรถทหาร ถูกปกป้องไปจนถึง บ้านคุณท่านตนวรตลอดทาง

เพิ่งเข้าประตูไป คุณท่านตนวรก็ให้โตษินแก้เชือกของตุลยา จากนั้นก็ขังไว้ในห้องรับแขก

เป็นยังไงบ้าง? เธอไม่เป็นอะไรใช่ไหม? ตอนที่คริชณะเจ้า เด็กนั่นโทรบอกฉันเรื่องแผนการของเธอ หัวใจฉันไม่เคยเต้นเร็ว ขนาดนี้มาก่อน นั่งหนูนี่ ใจกล้าอะไรขนาดนั้น? เธอรู้ไหมว่าทำ แบบนี้มันอันตรายแค่ไหน?”
คุณท่านตนวรเห็นนรมนปลอดภัยไม่บุบสลาย ดวงตาสองข้าง ก็แดงขึ้นมาทันที

นรมนกอดคุณท่านตนวรแล้วพูดขึ้น “คุณตา ขอโทษนะคะ ทำให้คุณเป็นห่วง ดีที่ทุกอย่างเป็นไปได้ด้วยดี โชคดีที่ทุกอย่าง เป็นไปได้ด้วยดี”

“เป็นไปได้ด้วยดีอะไร? ถ้าไม่ใช่คริชณะ ตอนนี้ก็ไม่รู้ว่าเธอจะ

เป็นยังไงบ้าง ต่อไปถ้ากล้าทำแบบนี้อีก ฉันจะตัดขาเธอซะ”

คุณท่านตนวรเพิ่งพูดจบ ทันใดนั้นก็มีเสียงปืนดังมาจากด้าน นอก มันดังถี่ยิบ ทำให้นรมนตัวแข็งไปทั้งร่างทันที

แววตาคุณท่านตนวรก็หรี่ลงเช่นกัน

“โตบิน ไปดูหน่อย เกิดอะไรขึ้น? เมืองชลธีไม่ได้ยินเสียงปืน ตั้งนานมากแล้ว”

“ครับ”

เมื่อโตบินจากไป นรมนก็กังวลขึ้นมา ชาวียอมเสี่ยงอันตรายเพราะเข้าตาจนเหรอ? ดูเหมือนตำแหน่งตุลยาในใจเขาจะอยู่สูงมากจริงๆ เลย ชีวิตนี้ของตุลยามีพ่อที่ปกป้องได้ขนาดนี้ก็ถือว่าโชคดีแล้ว นรมนรู้สึกหนักอึ้งมาก คุณท่านตนวรให้คนรินน้ำร้อนให้เธอหนึ่งแก้ว
โตบินไปครึ่งชั่วโมงแล้วกลับมา

“หัวหน้า คุณหนู ชาวพาคนมาสกัดกั้นรถทหาร ในรถมี อาชญากรระหว่างประเทศที่หัวหน้าคริชณะไปรับกลับมาจากต่าง ประเทศ พวกมันถือเป็นการบุกเข้ามาอย่างโจ่งแจ้ง และร่างกาย ก็มีอาวุธปืน ต่อสู้กับคนของหัวหน้าคริชณะ ถูกยิงตายไปแล้ว เดาว่าพรุ่งนี้คงออกข่าว

โตษินเพิ่งพูดจบ ก็ได้ยินเสียงแหลมของตุลยาดัง

ดงขนมา

“พวกแกพูดอะไรน่ะ? เกิดอะไรขึ้นกับพ่อฉัน?”

เธอรีบวิ่งลงมาข้างล่างอย่างรวดเร็ว ต้องการพุ่งออกไปข้าง นอก แต่ถูกคนหยุดไว้ทันที

“ปล่อยฉัน! นรมน แกสั่งให้พวกมันไสหัวไปซะ! ฉันจะฆ่าแก ฉันจะให้แกชดใช้พ่อฉันด้วยชีวิต!

“บังอาจ!”

คุณท่านตนวรโกรธทันที แก้วชาแก้วหนึ่งถูกเขากวาดลงพื้น ด้วยมือเดียว เกิดเสียงที่คมชัด

ตุลยาถึงได้รู้ว่าตรงหน้ายังมีชายชราคนหนึ่งอย่างคุณท่านตน วรอยู่ด้วย

อย่างไรแล้วคุณท่านตนวรก็อยู่ที่เขตทหารมาหลายสิบปี อำนาจและความน่าเกรงขามที่แผ่ออกมาทั่วทั้งร่างทำให้เธอ หวาดกลัวอย่างอดไม่ได้
“แก แกเป็นใคร? แกทำไม?”

“เขาคือคุณตาของพวกเรา พ่อของแม่

คำพูดนรมนทำให้ตุลยาตกตะลึงอีกครั้ง

เธอไม่เคยรู้มาก่อนว่าตัวเองมีคุณตาด้วย เธอนึกมาตลอดว่าคิมเป็นเด็กกำพร้า อย่างไรแล้วยี่สิบกว่าปี ไม่เคยเห็นคิมกลับประเทศไปบ้านพ่อแม่ตัวเองเลย

“แกอย่ามาหลอกฉัน ฉัน……

“โวยวายอะไร? ไม่มีกฎระเบียบเลยสักนิด โตษิน พาเธอลงไป เรียนรู้กฎระเบียบให้เต็มที่ ถ้าวันนี้เรียนรู้การฝึกทหารได้ไม่ดี ก็ อย่าคิดจะนอน”

คุณท่านตนวรเข้มงวดมาก อำนาจความเกรี้ยวกราดนั้นทำให้ ตุลยาตกใจกลัวจนไม่กล้าโมโหและไม่กล้าพูด

“คุณตา ฉันอยากไปเจอพ่อฉัน

“พ่อเธอละเมิดกฎหมาย ตายไปก็ไม่สาสมกับความผิด เธอจะ

ไปดูอะไร? ต่อไปเธอคือเด็กของตระกูลพรโสภณ ตระกูลพร

โสภณของเราอยู่ในกองทัพทหารมาหลายชั่วคนอายุ เสียคนคน

นี้ไปไม่ได้ เธอประพฤติตัวดีอยู่ที่บ้าน ให้ฉันซะ อีกอย่าง ที่นี่คือ

ลานใหญ่เขตทหาร ผู้คุ้มกันด้านนอกมีอาวุธ ถ้าเธอไม่กลัวตาย

ก็ลองออกไปดูสิ”

คำพูดคุณท่านตนวรทำให้ตุลยาน้อยใจจนขอบตาแดงก่ำทันที

“คุณตา ฉัน….……

“โตษิน พาเธอลงไป

คำพูดดุลยายังไม่ทันจบ ก็ถูกโดนพาไปแล้ว

นรมนเห็นเหตุการณ์ทางด้านนี้คลี่คลายแล้ว ก็ตั้งใจจะลุกขึ้น เดินออกไป แต่อารมณ์ก็ยังหนักอึ้งมาก เธอไม่คิดว่าจะมีผลลัพธ์ แบบนี้

ชาวีเวรกรรมตามสนอง สิ่งที่เธอรู้สึกระงับไว้คือความเปราะ บางของชีวิตมนุษย์

ทำไมหลายๆ คนไม่หวงแหนชีวิตกันนะ?

นรมนถอนหายใจ ปฏิเสธการรั้งของคุณท่านตนวรอย่าง สุภาพ แล้วโทรหานภดลทันที

ตอนนี้เธออยากกลับตระกูลโตเล็ก กลับไปอยู่สถานที่ที่มีกลิ่น

คุ้นเคยของบริศ สักพัก

แต่นภดลไม่รับสายตลอดเวลา

คิ้วนรมนขมวดขึ้นมาทันที

นภดลเฝ้าอยู่หน้าประตูคฤหาสน์หลังเก่าตระกูลโตเล็ก คงไม่ เกิดเรื่องอะไรขึ้นหรอกนะ?

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ