บทที่ 237 ฉันไปไม่ได้

เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านี้จากแยม ข้างใจจิตใจของนรมนก็

เย็นวาบ

ความจริงแล้วเธอเป็นหนามตำใจของแยมตั้งแต่แรกแล้ว แต่เธอสามารถเสแสร้งได้เป็นเวลาห้าเหมือนหนึ่งวันนั้นเธอ ทำได้สำเร็จ ทำให้นรมนถึงกลับต้องชื่นชม

“เธอลักพาตัวพ่อแม่ของฉันก็เพื่อรเมศอย่างนั้นเหรอ” นรมนไม่อยากฟังเรื่องระหว่างแยมกับรเมศ

เธอคิดว่าพวกเขานั้นบริสุทธิ์ในกันมาตลอด แต่แยมพูด ออกมาแบบนี้ เป็นไปได้ที่รเมศอาจจะหลอกใช้แยม

เพราะฉะนั้นอะไรคือความจริงกันแน่

ตัวเธอก็ไม่รู้ ตอนนี้ที่อยากรู้คือพ่อแม่ตัวเองอยู่ที่ไหน แยมเห็นนรมนที่ไม่ได้อยากสนใจเรื่องของเธอกับรเมศ จึงยิ้มขึ้นอย่างขมขื่น

“ความรักที่เขามีให้เธอหยั่งรากฝังลึก แต่เธอกลับเย็นชา เช่นนี้ นรมนบางที่ฉันคิดว่าหัวใจของเธอทำจากก้อนหิน

“เธอไม่ใช่ฉัน เธอจะรู้ความรู้สึกของฉันได้อย่างไร ฉัน ขอบคุณรเมศที่ห้าปีก่อนได้ช่วยฉันไว้ และฉันก็ขอบคุณ เธอที่ช่วยศัลยกรรมให้ฉัน แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นไม่ได้แปลว่า ฉัน จะต้องยอมอารมณ์และความรู้สึกทั้งหมดของพวกคุณที่มีต่อฉัน พูดง่ายๆก็คือ ฉันไม่ได้ขอให้รเมศมาชอบฉัน และ ฉันก็ไม่ได้บังคับให้เธอมาเป็นเพื่อนกับฉัน พวกคุณคิดเอง เออเองที่จะทำดีกับฉัน ส่วนฉันคิดว่าพวกคุณนั้นดีจริงๆ ดี จนจำไว้ขึ้นใจ แต่ตอนนี้เธอกลับมาบอกกับฉันว่าอะไรนะ ทั้งหมดนี้ล้วนจอมปลอมทั้งนั้น อย่างนั้นอะไรคือความจริง ล่ะ แยม ห้าปีที่ผ่านมานี้ เธอเคยจริงใจกับฉันสักครั้งหรือ เปล่า ฉันปฏิบัติต่อเธออย่างไรเธอคงจะรู้ดี ฉันปฏิบัติต่อร เมศอย่างไร เธอก็เห็นอยู่เต็มสองตา ฉันเกรงว่าจะไม่ สามารถตอบสนองความรู้สึกของเขาได้ จึงทำได้เพียงให้ ตัวเองพยายาม ให้ตัวเองทำให้เขามีแนวทางในการสร้าง การเงินหลายทาง ฉันมีวิธีการการตอบแทนบุญคุณของฉัน แต่ไม่ใช่การทรยศต่อความรู้สึกของฉัน”

เดิมทีนรมนไม่อยากจะพูดเรื่องราวเหล่านี้ แต่ว่าเห็น ท่าทางดื้อรั้นของแยม เธอก็อดไม่ได้ จึงถอนหายใจแล้ว พูดออกมา

แยมชะงักงันอยู่ชั่วครู่ แล้วจู่ๆก็พูดขึ้น : ดังนั้นบางทีฉันก็ รู้สึกอิจฉาเธอ เธอรู้เสมอว่าสิ่งใดคือสิ่งที่ตัวเองต้องการ สิ่ง ใดที่ต้องการรักษา ซึ่งต่างจากฉัน เพื่อผู้ชายคนเดียว เพื่อ ความรักจนทำให้สูญเสียความเป็นตัวเองไป”

ตอนนี้เธอกำลังสำนึกผิดอยู่เหรอ

นรมนไม่เข้าใจ กลับยิ่งรู้สึกร้อนรน

“เธอต้องการให้ฉันทำอย่างไร ฉันจึงจะสามารถเจอพ่อ แม่ของฉันได้”

นรมนมองดูแยมไม่แยแสการถอนหายใจของเธอ
แยมยิ้มขมขื่น : ลักพาตัวพ่อแม่เธอเป็นความคิดของร เมศ เขาต้องการใช้พ่อแม่เธอเพื่อควบคุมเธอ และรับรู้ ข้อมูลชีวิตทั้งหมดของเธอในช่วงเวลาห้าปี นอกจากเขาก็ คือฉัน เขารับบทคนเลวไม่ได้ ก็จำเป็นต้องเป็นฉันที่ต้องรับ บทแทน”

“เพราะฉะนั้นก่อนหน้านี้ที่โทรหาพ่อแม่ฉัน ให้พวกเขาทำ พาสปอร์ตเพื่อไปต่างประเทศก็คือเธอ”

นรมนปะติดปะต่อเรื่องเข้าด้วยกัน

เคยคิดว่าเป็นนาวิน จริงๆแล้วไม่ใช่ ตอนนั้นยังรู้สึก แปลกๆ คือใครกันนะที่รู้รายละเอียดข้อมูลของเธอดีขนาด นี้ แล้วยังรู้เรื่องพ่อกับแม่ของเธออีก

ที่แท้ก็เป็นแยม!

อีกทั้งยังเป็นความคิดของรเมศ!

นั่นก็หมายความว่าเริ่มมีการวางแผนตั้งแต่ตอนนั้นแล้ว เขาบอกจะปล่อยเธอกลับประเทศเพื่อไปหาบุริศร์ เพื่อ ให้กมลได้รับการรักษา ทั้งหมดทั้งมวลล้วนแล้วเป็นข้ออ้าง

เขากลัวว่านรมนจะไม่กลับมา กลัวนรมนกับบุริศร์จะคืนดี กัน ดังนั้นจึงคิดที่จะใช้พ่อแม่ในการควบคุมนรมน

เพียงแต่คิดไม่ถึงว่าเรื่องราวในครั้งนั้นถูกทำลายโดยเธอ กลับบุริศร์ จนกระทั่งที่ว่าเพื่อต้องการรั้งพ่อแม่ไว้ เธอเกือบ จะพูดสถานะของตัวเองออกมา ก็มีเพียงแต่แยม กับรเมศ เท่านั้นที่จะเข้าใจเธอ
ต่อให้เธอจะรู้ว่าพ่อแม่ตระกูลธนาศักดิ์ธนนั้นถูกหลอก ล่อให้ออกนอกประเทศ แต่ในสถานการณ์ในตอนนั้น นร มนก็ไม่กล้าที่จะพูดความจริงกับพ่อแม่ ดังนั้นจึงได้ปิดบัง พ่อแม่ และทำให้พวกเขาใช้พ่อแม่เป็นเหยื่อล่อได้อย่าง ราบรื่นใช่ไหม

“พวกคุณทำอะไรกับพวกท่าน”

แววตานรมนเริ่มเย็นชา

ถูกคนใกล้ชิดทรยศเดิมทีก็เป็นเรื่องที่เกินจะรับได้อยู่ แล้ว แต่มาวันนี้ความรู้สึกของการถูกตลบหลังทำให้เธอยิ่ง โกรธ

เรื่องราวมาถึงขนาดนี้แล้ว แยมก็ไม่จำเป็นที่จะต้อง ปิดบังอีก

เธอหยิบแก้วน้ำชาขึ้นเพื่อจิบเบาๆ : “ฉันเคยบอกว่าฉันไม่ ได้ทำอะไรพวกท่าน รูปภาพที่เธอเห็นนั้นตัดต่อทั้งนั้น อย่า บอกนะว่าเธอดูไม่ออก แต่บางทีก็คงด้วยความเป็นห่วง กังวลแหละ เดิมที่รเมศต้องการควบคุมพ่อแม่ของเธอเพื่อ ทำให้เธอกลับมาอยู่ข้างๆเขา ต่อให้ใจไม่กลับมา กลับมา เพียงร่างกายก็ไม่เป็นไร แต่ว่าฉันได้เปลี่ยนความคิดลง”

“หมายความว่าอย่างไร”

นรมนฟังออกว่าแยมกับรเมศมีการขัดแย้งกัน

แยมพูดเสียงเบา: “ฉันต้องการรเมศ ต้องการมาตลอด ห้าปีที่ผ่านมาฉันได้ปฏิเสธการขอแต่งงานจากคนอื่น ทั้งหมด ก็เพราะฉันรู้ว่าฉันต้องการเป็นภรรยาของรเมศคุณนายแห่งตระกูลวัชโรทัย ดังนั้นฉันจะไม่ยอมให้เธอมา ทำลายแผนการของฉันเด็ดขาด”

“เธอต้องการจะฆ่าฉันอย่างนั้นเหรอ”

นรมนตกใจ

นี่เป็นแยมที่เธอเคยรู้จักหรือเปล่า

ถึงแม้ว่าความรู้สึกของห้าปีที่ผ่านมาอาจจะจอมปลอม แต่ว่าการฆ่าเธอนั้นเธอทำได้ลงจริงเหรอ

แยมมองดูท่าทางตกใจของนรมน จึงยิ้มอย่างขมขื่นขึ้น ทันใด : ในใจเธอตอนนี้ฉันก็คงมีลักษณะเช่นนี้ใช่ไหม”

“ไม่ใช่ ฉันก็แค่ตกใจ”

นรมนสงบสติตัวเองลง ถึงได้พบว่าตัวเองเมื่อสักครู่นั้น ผลนผลันเกินไป

เรื่องแยมชอบรเมศ เธอกลับเพิ่งมารู้เรื่องนี้

ทั้งคู่เงียบกันไปชั่วครู่ แยมดื่มน้ำชาอย่างเงียบๆ แต่กลับ ไม่รู้กลิ่นรสของชาอีกแล้ว

คนบางคนเมื่อความรู้สึกได้เปลี่ยนไป ก็ไม่สามารถ หาความรู้สึกเดิมนั้นได้อีก

แยมได้วางถ้วยน้ำชาลง พูดเสียงเบาๆขึ้น : “นรมน เธอ ไปเถอะ พาพ่อแม่ สามีและลูกๆของเธอไปจากที่นี่ กลับไป ที่เมืองชลธีไป ต่อไปไม่ต้องกลับมาที่สหรัฐอเมริกาอีกได้

ไหม”

นรมนตกใจอีกครั้ง
เธอเงยหน้ามองแยมแล้วเห็นถึงความปวดที่อยู่ข้างใจ แล้ วอยู่ๆก็รู้สึกเจ็บปวดขึ้นทันใด

“นี่เธอจะเสี่ยงทำแบบนี้เหรอ”

“ฉันยังมีทางเลือกอื่นอีกเหรอ ตั้งแต่วินาทีที่ฉันชอบรเมศ . นั้น ฉันก็ไม่มีทางให้ถอยได้อีก ฉันรู้ทั้งรู้ว่าเขาชอบเธอ รู้ ทั้งรู้ว่าหลายปีมานี้เขาบ้าคลั่งเพราะเธอ แต่ฉันก็อดไม่ได้ที่ จะติดตามเขาไป วันนี้เธอหาเจอทางเลือกของเธอ มีลูก ของพวกเธอ แล้วทำไมถึงไม่กลับไป พวกเธอจะอยู่ที่ สหรัฐอเมริกาต่อไปทำไม ไม่ว่าจะอย่างไร ที่นี่ก็เป็นที่ของร เมศ ต่อให้บุริศร์จะเก่งกาจแค่ไหน อยู่ที่นี่ก็ทำอะไรไม่ได้ อยู่ดี เธอไม่มีทางรู้ความคิดที่ซ่อนอยู่ด้านในของรเมศได้ วันนี้ที่ฉันลักพาตัวพ่อแม่ของเธอ ก็เพราะหลอกล่อเธอออก มา ทั้งหมดนี้ล้วนเป็นแผนการของรเมศ อีกทั้งยังใช้สื่อใน การถ่วงเวลาของบุริศร์ไว้ เธอรู้หรือเปล่า อีกไม่นานคน ของเขาก็จะมาถึง ถึงเวลานั้นเธออยากจะไปก็ไปไม่ได้ แล้ว”

แยมพูดออกมามากมายด้วยความลำบากใจ

นรมนพูดเสียงเบาๆ : เธอปล่อยฉันไปแล้วรเมศจะทำ อย่างไรกับเธอ”

“เรื่องนี้เธอไม่ต้องสนใจ ฉันมีวิธีของฉัน เพียงแต่ต่อไปนี้ พวกเราไม่ต้องติดต่อกันอีก ระหว่างความสัมพันธ์ของเธอ กับฉันขาดกัน”

“เพื่อผู้ชายคนเดียวเนี่ยะนะ
นรมนรู้สึกเจ็บปวดหัวใจ เธอยังมีความรู้สึกดีๆ ให้กับแยม แยมรีบเบือนหน้าหนี

“ใช่ เพื่อผู้ชายคนเดียว บางครั้งความรู้สึกของผู้หญิงมัน ก็น่าข่า บอกว่าแน่วแน่แค่ไหน บอกว่าดีอย่างไร แต่เพื่อ ผู้ชายคนเดียวกันแล้ว มิตรภาพระหว่างเพื่อนก็เปราะบาง ลง ฉันเป็นเด็กกำพร้าตั้งแต่เด็ก ที่ประสบความสำเร็จอย่าง ทุกวันนี้ ก็ด้วยตัวลำแข้งฉันเองทั้งนั้น เพราะฉะนั้นฉันจะ ไม่มีวันปล่อยผู้ชายที่ฉันชอบไปโดยเด็ดขาด ห้าปีระหว่าง เธอกับฉันนี้ก็ถือว่าจบสิ้นกันเสียที ”

แยมหายใจเข้าอย่างลึกๆ จากนั้นลุกขึ้นแล้วเดินเข้าไป ข้างในตัวบ้าน

นรมนรู้สึกเจ็บปวดในใจ แต่ก็รู้ว่าพูดมากไปตอนนี้ก็ไม่มี ประโยชน์ เธอไม่สามารถจะอยู่ที่นี่ได้นาน เพราะทางบุริศร์ บางทีอาจต้องการความช่วยเหลือจากเธอ และทางพ่อแม่ ตอนนี้ก็ไม่รู้เป็นอย่างไรบ้าง

เธอจึงรีบลุกขึ้นแล้วเดินตามหลังแยมมาถึงห้องอีกห้อง

หนึ่ง

“พ่อ แม่–”

นรมนมองดูพ่อกับแม่ด้วยความเป็นห่วง พวกท่านนอนไม่ กระดุกกระดิกอยู่บนเตียง ทำให้นรมนตกใจมาก

แยมได้ขวางเธอเอาไว้
“เธอไม่ต้องเป็นห่วง พวกท่านแค่หลับไปชั่วขณะเท่านั้น ฉันได้ฉีดยาสลบให้พวกท่าน ผ่านไปสักพักถึงจะฟื้นขึ้นมา ฉันได้เตรียมเรือไว้แล้ว เธอไปกับพวกท่านก่อน แล้วค่อย ให้บุริศร์และลูกๆของเธอตามไป ฉันจะหาคนพาพวกเขา ออกไป”

คำพูดแยมทำให้นรมนถึงกับอึ้งชะงัก

“ทำไมจะต้องให้ฉันไปให้ได้ ลูกสาวของฉันจะไปจากที่นี่ ตอนนี้ไม่ได้! เธอทนไม่ได้กับการเดินทางที่ทรมานและ ยาวนาน อีกทั้งถ้ารู้ว่าฉันไม่อยู่ เธอจะต้องร้องไห้!”

“นรมน ฉันไม่ได้คุยเงื่อนไขกับเธอนะ ถ้าหากเธอไม่ไป ตอนนี้ พวกเธอจะต้องตายอยู่ที่นี่แน่นอน นอกจากเธอ พ่อ แม่เธอ สามีเธอ และก็ลูกๆของเธอ ไม่มีใครรอดสักคน !” คำพูดของแยมทำให้นรมนตกใจแทบช็อก

“รเมศต้องการทำอะไร เขาต้องการจะทำอะไร”

“เขาต้องการจะทำอะไรเธอยังไม่เข้าใจอีกเหรอ เขา ต้องการเธอ! นอกจากเธอแล้ว คนอื่นในบ้านตระกูลโตเล็ก รวมถึงลูกๆของเธอ เขาจะไม่ปล่อยไว้ ตั้งแต่บุริศร์จาก เมืองชลธีมาถึงที่นี่ ก็ลอบทำร้ายเขา แม้กระทั่งบังคับให้ ตระกูลวัชโรทัยยอมจำนน นี่เป็นการหยามตระกูลวัชโรทัย เป็นการท้าทายรเมศ ทำไมเธอถึงใสซื่อบริสุทธิ์คิดว่ารเมศ นั้นเป็นเหมือนอย่างภายนอกที่ดูสง่าและอ่อนโยน ซึ่งจริงๆ เขาคือพญาอินทรี เขาไม่มีทางยอมให้คนของตระกูลโต เล็กมีชีวิตต่อไป เพราะเขาต้องการเธอ ต้องการให้เธอเป็น ของเขาอย่างสมบูรณ์! ถ้าคนของตระกูลโตเล็กยังมีชีวิตต่ออีก จะทำให้เธอยังเหลือเยื่อใย เธอคิดว่าเขาจะวางใจ ได้เหรอ”

น้ำเสียงแยมสูงขึ้นในบัดดล นรมนเหมือนถูกสายฟ้าฟาด

“ไม่ ไม่มีทาง! เขาไม่มีทาง! กมลคือคนที่เขาเห็นตั้งแต่ เล็กจนโต เขา..”

“ใช่สิ กมลคือคนที่เขาเห็นตั้งแต่เล็กจนโต แต่ว่าก็ยังวาง ยามอร์ฟินกมลไม่ใช่เหรอ”

คำพูดของแยมนี้ราวกับการถูกฟ้าผ่าลงมากลาง กระหม่อมนรมนในวันที่ฟ้าสดใส

เธอต้องการที่ลืมเรื่องนี้มาโดยตลอด จนถึงขั้นที่ไม่กล้า เผชิญหน้า นึกไม่ถึงว่าสุดท้ายก็ถึงเวลาที่ไม่อาจเบือนหน้า หนีได้อีก

แยมกลับไม่ได้สนใจว่านรมนกำลังคิดสิ่งใดในขณะนี้ เธอพูดอย่างเย็นขา : ด้านหลังมีเรืออยู่หนึ่งลำ เธอหนีไป กับพวกท่านก่อน

“ไปสิ!”

“ฉันไม่ไป! ฉันไปไม่ได้”

นรมนเกิดความเด็ดเดี่ยวขึ้นฉับพลัน

“เธอบ้าไปแล้วเหรอ”

“แยม ฉันรู้ว่าเธอหวังดีต่อฉัน ฉันรู้ว่าเธอไม่ต้องการที่จะ

ทำร้ายพ่อแม่ของฉัน และฉันก็รู้ว่าถ้าหากฉันไปแล้วจริงๆ รเมฆไม่มีทางที่จะปล่อยบุริศร์ ยิ่งไม่มีทางที่จะปล่อยลูกๆ ของฉัน ที่เธอบอกว่าจะพาพวกเขามาหาฉัน ก็เป็นแค่คำ พูดปลอบโยน แต่ความจริงแล้วเธอกับฉันต่างก็เข้าใจดีว่าร เมศนั้นต้องทำบางอย่างถูกไหม”

การถามกลับของนรมนทำให้สีหน้าแยมถึงกับดิ่งลง

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ