บทที่ 232 นี่คือวิธีที่คุณตอบแทนผมอย่างนั้นเหรอ

เมื่อตุลยาพูดประโยคนี้ออกมา ทุกคนต่างตกใจชะงักงัน

สีหน้านรมนดูแย่มาก

บุริศร์เป็นสามีของเธอ วันนี้กลับมีคนมาประกาศต่อหน้าตัว เองว่าจะตามจีบบุริศร์ ใบหน้านรมนถึงกับจมดิ่งลงในบัดดล

“คุณตุลยา ฉันคิดว่าเธอคงเข้าใจผิดแล้ว”

“ฉันจะเข้าใจผิดหรือไม่เธอไม่ต้องสนใจแล้ว นรมน นึกไม่ ถึงจริงๆว่าเธอจะบุญถึงขนาดนี้ แต่ว่าฉันถูกใจผู้ชายคนนี้ แล้ว ฉันไม่สนด้วยว่าเธอกับเขาจะเป็นอะไรกัน ตั้งแต่ตอนนี้

ไปฉันจะตามจีบเขา!”

ตุลยาพูดอย่างหนักแน่น

เมื่อกมลได้ยินก็ร้องไห้ขึ้น

“คุณเป็นผู้หญิงไม่ดี แด๊ดดี้เป็นของหนู คุณจะมาแย่งแด็ดดี้ ของหนูไม่ได้!”

เธอกอดบุริศร์ไว้แน่น การปรากฏตัวกะทันหันของตุลยา ทำให้กมลรู้สึกไม่ค่อยดี

ตุลยา มองเธออย่างเย็นชา : ฉันไม่ได้จะแย่งหนูสักหน่อย หนูจะเครียดทำไม หนูวางใจเถอะ ฉันไม่ได้สนใจตัวหนู

หรอก”

กมลจึงร้อง”แง”ดังขึ้น
“แด็ดดี้ หนูไม่ชอบผู้หญิงไม่ดีคนนี้ ไล่เขาไปหน่อยค่ะ!”

กมลกอดบุริศร์แล้วร้องไห้

สีหน้าบุริศร์ดูแย่มาก

“คุณตุลยา เชิญคุณออกไป!”

“ฉันยังพูดกับนรมนไม่เสร็จเลย ฉัน….”

“ออกไป!”

น้ำเสียงบุริศร์ดุดันขึ้น บรรยากาศในห้องเต็มได้ด้วยความ ตึงเครียด แม้แต่กิจจาก็ถึงกับตัวสั่น

น่ากลัวจัง!

แด๊ดดี้คนเดิมกลับมาอีกแล้ว!

เขาจึงคว้ามือของนรมนไว้

นรมนก็ตกใจเล็กน้อย

น้อยมากที่บุริศร์จะมีอาการแบบนี้ แต่ตุลยาก็ไปสะกิดโดน ขีดความอดทนสุดท้ายของพวกเขาเข้าจริงๆ

กมลเป็นดวงใจของพวกเขา และตุลยาไม่เพียงแต่กระทำ เช่นนี้ต่อกมล ตอนนี้ยังจะมาประกาศศึกกับนรมนอีก ต้องการ จะแย่งบุริศร์ไป นี่เป็นเรื่องที่ไม่สามารถอดทนต่อไปได้อีก

ตุลยาก็ตกใจด้วยเช่นกัน

ตั้งแต่เล็กจนโตยังไม่เคยมีใครกล้าพูดกับเธอเช่นนี้ แต่ว่า เธอก็แค่ชะงักไปเพียงชั่วครู่เท่านั้น จากนั้นก็พูดอย่างตื่นเต้น ว่า : ว้าว สุภาพบุรุษมากๆ! ฉันชอบ!”

สีหน้านรมนดูแย่ขึ้นอีกครั้ง
“คุณตุลยาเธอต้องการอยากคุยอะไรกับฉัน ก็พูดมา”

เธอจับมือของตุลยาไว้ แล้วดึงตุลยาออกมาแกมบังคับ กิจจากลัวจะเกิดเรื่องขึ้นกับเธอ อยากจะตามไปด้วย แต่ก็ ถูกนรมนผลักเข้าไปในบ้าน

กมลร้องไห้อย่างเสียใจ บุริศร์ที่ถึงแม้อยากจะเข้าไปช่วย นรมน ก็ไม่สามารถทำได้ เขารีบก้มตัวไปปลอบกมล

หลังจากตุลยาถูกนรมนดึงกระชากออกมา ก็สะบัดมือเธอ ทิ้งในทันใด

“อย่ามาแตะต้องตัวฉัน! เธอมันผู้หญิงหลอกลวง!”

นรมนรู้สึกว่าตัวเองเหมือนทำคุณบูชาโทษ

ถ้าหากไม่ใช่เพราะเห็นใจที่ตุลยาเสียโฉม เธอก็ไม่มีทาง บอกที่อยู่ของMrs.Yanให้กับตุลยา ใครจะไปรู้ว่าตุลยาจะ เป็นคนแบบนี้ ทันใดนั้นเธอรู้สึกว่าเหมือนตัวเองจะก้าวก่าย เรื่องคนอื่นมากเกินไป

“ไม่ว่าเธอจะคิดอย่างไร ที่อยู่กับเบอร์โทรที่ฉันให้ไปล้วน เป็นของจริง สำหรับเรื่องที่Mrs.Yanทำไมถึงไม่ยอมรักษา หน้าให้เธอนั้น นั่นก็เป็นเรื่องของMrs.Yan ระหว่างฉันกับคุณ ก็ไม่มีอะไรต้องคุยกันอีก นับตั้งแต่นี้ต่อไปคุณกับฉันก็ไม่ จำเป็นต้องติดต่อข้องเกี่ยวกัน”

เมื่อพูดจบ นรมนหันตัวเพื่อจะกลับ

แต่ตุลยามาขวางเธอไว้

“เธอหมายความว่าอย่างไร เธอไล่ตามฉันที่สถานพักฟื้น หาว่าฉันเป็นผู้ต้องสงสัย ทั้งหมดนี้เธอจงใจใช่ไหม พูดมาสิเธอเล็งฉันไว้ตั้งแต่เนิ่นๆแล้วใช่ไหม ตั้งใจให้ฉันกลายเป็นคน โง่ใช่ไหม”

นรมนรู้สึกประหลาดใจกับคำพูดของตุลยา

“ตุลยา ฉันไม่รู้หรอกว่าลึกๆแล้วเธอเป็นคนอย่างไร แต่เมื่อ สักครู่ฉันได้บอกไปแล้วว่า เรื่องMrs. Yanนั้นฉันตั้งใจอยาก ช่วยเธอจริงๆ แต่สำหรับMrs.Yanทำไมถึงไม่ช่วยเธอนั้น ฉัน จะไปรู้ได้อย่างไร” “น้อยๆหน่อย ถ้าสิ่งที่เธอพูดเป็นเรื่องจริง อย่างนั้นตอนนี้

เธอก็โทรหาMrs.Yanส ถ้าหากว่าเขาบอกว่ารู้จักเธอ อย่าง

นั้นฉันก็จะไม่หาเรื่องเธออีก”

คำพูดตุลยาทำให้นรมนถึงกลับกลัดกลุ้ม แต่คิดๆดูแล้วก็ ไม่เห็นที่ตัวเองจะต้องกลัว จึงได้หยิบโทรศัพท์โทร หาMrs.Yan

แต่เมื่อโทรไปยังเบอร์ที่เคยโทรเป็นประจา คู่สายนั้นกลับ เป็นสายไม่ว่าง จนกระทั่งสายตัดไป แล้วนรมนก็ได้โทรกลับ ไปอีกครั้ง แต่คู่สายนั้นกลับกดสายทิ้ง

Mrs.Yanเป็นแบบนี้ดูไม่เหมือนกับคนที่นรมนเคยรู้จัก!

ทำไมถึงเป็นแบบนี้

ตุลยามองเธอแล้วหัวเราะเยาะ : “เป็นไงล่ะ ยังจะตอแหล อีกไหม ตอแหลต่อไม่ได้แล้วสิ ตอนแรกฉันก็คิดว่าเธอนั้นหวัง ดีต่อฉัน ตอนนี้ดูแล้วหลอกลวงทั้งเพ บุริศร์คงตาบอดมากที่ เลือกอยู่กับเธอ หรือไม่ก็ถูกเธอสะกดจิต อย่าคิดนะว่าเธอให้ กำเนิดลูกของเขาแล้วจะเหนือกว่า ฉันจะบอกให้ ฉันตุลยา ผู้ชายที่ฉันอยากได้ ไม่เคยไม่ได้ รอให้รูปโฉมใบหน้าของฉันฟื้นกลับคืนมาก่อน แล้วคอยดูแล้วกันนะ!”

เมื่อพูดจบตุลยาก็หันหลังจากไป แต่ขณะที่เดินผ่านร่างนร มนนั้น ก็ได้ใช้ไหล่ชนเธอเข้าจังๆอย่างแรง

นรมนเกือบจะล้มลง ตุลยาหัวเราะเยาะแล้วก็จากไป

สำหรับความท้าทายของตุลยา ทำให้นรมนโกรธโมโหมาก แต่ว่าในหัวสมองกลับรู้สึกแปลกๆ

ทำไมMrs. Yanถึงไม่รับโทรศัพท์ของเธอ

หรือว่าเกิดอะไรขึ้นกับMrs.Yan

เมื่อนึกถึงความเป็นไปได้นี้ นรมนก็รู้สึกคร่ำเครียดขึ้น

ห้าปีที่Mrs.Yanเป็นทั้งครูเป็นทั้งเพื่อนกับเธอ ช่วยรักษารูป โฉมใบหน้าเธอให้กลับคืนมา บุญคุณที่เขามีต่อเธอ นรมนจะ ลืมได้อย่างไร

Mrs.Yanวันนี้ไม่มีทางไม่รับโทรศัพท์เธอ นอกเสียจากว่ามี อะไรเกิดขึ้น

แต่ว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นกับเธอได้ล่ะ

จู่ๆนรมนก็นึกถึงเรื่องของรเมศขึ้น

รเมศเป็นคนแนะนำเธอให้รู้จักกับMrs.Yan ห้าปีมานี้ถึง แม้ว่าเธอจะมีความสัมพันธ์ที่ดีกับMrs.Yan แต่ว่าความ สัมพันธ์ของMrs. Yanกับรเมศก็ไม่เลวเช่นกัน

วันนี้โทรศัพท์ของMrs.Yanไม่มีคนรับสาย สิ่งแรกที่เธอคิด คืออยากจะโทรถามรเมศ แต่กลับรู้สึกว่าโทรศัพท์ที่อยู่ในมือ นั้นช่างหนักเหลือเกิน
กับรเมศที่เดินมาถึงจุดจุดนี้ เธอยังคิดไม่ออกว่าจะไป เผชิญหน้ากับรเมศอย่างไรดี

ความขัดแย้งระหว่างบุริศร์กับรเมศนั้นเธอก็รู้ดี แต่เธอก็ ยอมที่จะเป็นนกกระจอกเทศเอาหัวมุดดิน ไม่อยากจะสนใจ ไม่อยากรับรู้หรือถามอะไรทั้งนั้น ปล่อยให้พวกเขาทั้งคู่นั้น ฟาดฟันกันเอง

เพราะรเมศได้ทำเรื่องที่ไม่ดีไว้กับกมลจริงๆ บุริศร์ก็มีสิทธิ์ ที่จะโต้ตอบคืนไป แต่สำหรับเธอนรมนแล้ว รเมศนั้นมีบุญคุณ กับเธอ ในจุดนี้เธอจะมองข้ามไปไม่ได้

ความขัดแย้งของจิตใจเช่นนี้ทำให้เธอไม่รู้ว่าตัวเองควรจะ โทรหารเมศดีไหม

ช่างเวลาที่ลังเลใจนี้ นรมนได้โทรหาMrs.Yaทอีกหลายครั้ง แต่ก็ยังไม่มีคนรับสายอยู่ดี

จึงยิ่งเพิ่มความวิตกกังวลให้กับเธอ

เมื่อนึกถึงเรื่องการหายตัวไปของพ่อแม่ตระกูลธนาศักดิ์ธน นรมนก็ต้านไม่ไหวกับความเป็นห่วงที่มีอยู่ภายในใจ จึงได้ โทรไปหาหมายเลขโทรศัพท์ที่คุ้นเคย

เมื่อเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นสองครั้ง ก็ได้ยินเสียงของคู่สาย รับสายขึ้น

“ผมรเมศครับ”

เสียงคุ้นๆของรเมศได้ดังขึ้นที่ข้างหูของนรมน

เสียงของเขาทุ้มต่ำและเย็นชาเช่นอย่างเคย

ในใจนรมนรู้สึกอึดอัดมาก พูดเสียงเบาๆว่า: ฉันคือนรมน
“ในที่สุดก็นึกขึ้นได้ว่าต้องโทรหาผมแล้วเหรอ หรือคุณโทร มาเพื่ออยากจะพูดแทนบุริศร์ว่า ให้ผมนั้นปล่อยมือ” รเมศได้ยินเสียงของนรมนก็ไม่ได้ประหลาดใจแต่อย่างใด ราวกับรู้ว่านี่เป็นหมายเลขของเธอเสียด้วยซ้ำ

จิตใจนรมนรู้สึกแย่ เมื่อถูกรเมศถามขึ้นแบบนี้ ก็ยิ่งไม่รู้ ว่าจะตอบอย่างไรดี

เธอเป็นแม่ของกมล สิ่งที่รเมศทำกับกมลนั้นทำนรมนโกรธ มาก แต่รเมศนั้นเคยช่วยเหลือเธอ ถึงแม้ว่ามันจะเป็นคนละ เรื่องกัน แต่ความรู้สึกที่ซับซ้อนเช่นนี้ทำให้เธอไม่รู้จะทำ อย่างไรดี

นรมนหายใจเข้าลึกๆแล้วพูดขึ้น : “รเมศ เหมือนมีบางอย่าง ผิดปกติกับ Mrs.Yan ฉันได้โทรหาเธอแต่ไม่มีคนรับสาย คุณ ไปดูเธอหน่อยได้ไหมว่ามีเรื่องอะไรเกิดขึ้นกับเธอหรือเปล่า”

“ตอนนี้คุณมีเวลาเป็นห่วงMrs.Yanแล้วเหรอ ทำไม ถูกผม กักขังหน่วงเหนี่ยวแล้ว ยังถูกบุริศร์กักขังด้วยอีกคนเหรอ ตอนนี้คุณแม้แต่สิทธิ์จะออกไปข้างนอกก็ไม่มีแล้วเหรอ หรือ ว่าMrs.Yanในสายตาคุณก็แค่คนที่ผ่านมาแล้วผ่านไปเท่านั้น ก็จริงสินะ ในใจคุณก็ไม่มีใครสำคัญเท่าบุริศร์อยู่แล้วนิ เพื่อบุ ริศร์แล้ว ต่อให้สูญเสียทุกอย่างคุณก็ยอมถูกไหม”

แต่ละคำพูดของรเมศนั้นเชือดเฉือนที่มแทงร่างของนรมน ให้เจ็บปวด

“ทำไมคุณต้องพูดจาไม่น่าฟังเช่นนี้ด้วย”

“ไม่น่าฟังอย่างนั้นเหรอ ถึงแม้ผมจะเคยกักขังหน่วงเหนี่ยว คุณ แต่ว่านรมน เป็นผมไม่ใช่เหรอที่ช่วยคุณจากFallenheaven ถ้าไม่มีผม คุณก็รู้จุดจบของตัวเองเป็นเช่นไร ถ้าห้า ปีก่อนไม่มีผม คุณจะสามารถร่วมมือกับบุริศร์มาตลบหลังผม อย่างตอนนี้เหรอ”

“ฉันไม่ได้สักหน่อย!”

นรมนถูกรเมศย้อนถามขึ้นจนถึงกับลนลาน

“ไม่ได้ร่วมมือกับบุริศร์ตลบหลังคุณ”

“ไม่ได้ร่วมมืออย่างนั้นเหรอ ถ้าไม่ได้ร่วมมือจริง ทำไมถึง ต้องบอกว่าผมกักขังหน่วงคุณ ทั้งๆที่บุริศร์นั้นช่วยเธอออกไป แล้ว อีกทั้งยังมาตามหาคนที่บ้านตระกูลวัชโรทัยอีก ทั้งหมด นี้ไม่ใช่เพราะคุณเห็นด้วยอย่างนั้นเหรอ ทำให้บุริศร์เริ่มเล่น งานและซื้อธุรกิจกิจการตระกูลวัชโรทัย อย่าบอกว่าคุณไม่รู้ นไม่ เรื่อง คุณรู้เรื่องทั้งหมด แต่ว่าคุณทำอะไรบ้าง นรมนคุณ ได้ทำอะไรทั้งนั้นถูกไหม คุณเบิกตาดูสิ่งที่บุริศร์กระทำต่อผม กระทำต่อตระกูลวัชโรทัย นี่คือวิธีที่คุณตอบแทนผมอย่างนั้น เหรอ หา”

อารมณ์ของรเมศนั้นคุกรุ่นขึ้นอย่างเห็นได้ชัด

นรมนที่เดิมที่ไม่อยากพูด แต่ว่าเมื่อได้ยินรเมศพูดเช่นนี้ เธอจึงพูดเสียงเบาๆขึ้น : “คุณไม่รู้ว่าหรือว่าทำไมฉันถึงต้อง ทำแบบนี้ ห้าปีก่อนคุณได้ช่วยฉันไว้ ฉันคิดว่าคุณคือผู้มี พระคุณ เห็นคุณเป็นเพื่อน ฉันคิดว่าในโลกใบนี้คุณคือผู้ชาย ที่ดีเลิศที่สุด แต่ทำไมคุณถึงทำเรื่องแบบนั้นกับกมล เธอยัง เด็กมาก! เธอจะทนความทรมานจากมอร์ฟีนได้อย่างไร ถ้า หากไม่มีการสั่งการลับๆจากคุณ กมลบางทีก็คงจะไม่เป็น อย่างทุกวันนี้ คุณดีกับฉันได้ ทำไมถึงไม่สามารถดีกับลูกสาว ได้”
“ผมยังดีกับเธอไม่พอเหรอ นรมน ห้าปีมานี้ไม่ใช่เป็นผมเห รอที่ออกเงินค่ารักษาให้เธอ แต่คุณก็รู้อยู่ว่าเธอเป็นภาวะไต วายแต่กำเนิด ต่อให้เธอได้รับการรักษาก็มีชีวิตอยู่ได้ไม่นาน ทำไมผมถึงต้องการอยากให้เธอตาย เพราะว่าผมรู้ว่าการมี ชีวิตอยู่ของเธอจะทำให้คุณกลับไปซบอกของบุริศร์อีกครั้ง! ความรู้สึกที่ผมมีต่อคุณ คุณก็รู้มาโดยตลอด แต่ว่าเพื่อกมล แล้ว คุณก็เลือกกลับประเทศแล้วไม่ใช่เหรอ ผมก็แค่อยากให้ คุณอยู่ข้างๆ ถ้าหากกมลแข็งแรงเหมือนกับกานต์ ผมจะทำ อย่างนั้นกับเธอได้อย่างไร ผมก็แค่ต้องการบรรเทาอาการ เจ็บปวดของเธอให้ทุเลาลงก็เท่านั้นเอง”

“พอแล้ว!”

นรมนรู้สึกว่ารเมศเป็นแบบนี้ ช่างไม่เหมือนกับคนที่เคยรู้จัก ทำไมเขาถึงพูดเหมือนว่าเป็นเรื่องที่สมควร ทำไมถึงทำเรื่องราวที่โหดร้ายเช่นนี้แล้วบอกว่าเป็นการ หวังดีต่อเธอ

“ถ้าหากความสุขของฉันต้องแลกด้วยชีวิตของลูกสาวแล้ว อย่างนั้นฉันยินยอมที่จะไม่รับความสุขนี้! รเมศ ฉันไม่คู่ควร กับคุณ ฉันเคยบอกว่าคุณคู่ควรกับผู้หญิงที่ดีกว่า ทำไมคุณ จะต้อง..” “หัวใจที่มอบออกไปจะเอาคืนกลับมาได้เหรอ ถ้า หากได้ คุณช่วยสอนผมหน่อยได้ไหม ช่วยสอนผมให้เป็นคน ใจร้าย ไร้ความรู้สึกเยี่ยงคุณหน่อย!”

ประโยคนี้ของรเมศทำให้นรมนถึงกับสะอึก

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ