บทที่ 1347 ไม่ได้คาดหวังอะไรก็ต้องสบายใจบ้างอยู่แล้ว

หลังจากราเชนเข้ามา ก็เห็นน้องห้าที่ไม่ค่อยโชว์ตัวให้ใครได้ เห็นสักเท่าไหร่กำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้ตัวยาว ท่าทางเรื่อยเปื่อย เหมือนกับลูกแมวเหลือเกิน

“ญาณิน ได้ยินว่าเธอเป็นหวัดแล้ว วันนี้ดีขึ้นหรือยัง?”

เขาเดินย้อนแสงเข้ามา ร่างสูง180บดบังแสงอาทิตย์ส่วนหนึ่ง เอาไว้ แต่กลับทำให้ในใจของหงส์สั่นไหวเล็กน้อย

ไม่ได้เจอตั้งหลายปี พรองคนนี้สูงขึ้นไม่น้อยเลย ยังจำตอน เด็กๆที่พี่รองผอมแห้งได้ดี ท่าทางไม่น่าโตอย่างนั้น ไม่นึกว่าจะมี ชีวิตรอดมาได้

ข้อมูลของราเชนหงส์ก็มี ตอนที่รู้ว่าเขาชอบผู้ชายเธอไม่ได้ เหยียดหยามสบประสาท แต่กลับรู้สึกว่าเขาทุ่มเทเพื่อความรัก มากจริงๆ เขาเองไม่มีความคิดที่จะช่วงชิง แต่ดันโดนบีบบังคับ จนกลายเป็นอย่างตอนนี้

เป็นคนที่น่าสงสารคนหนึ่ง

“ขอบคุณสําหรับความเป็นห่วงนะคะพี่รอง แค่อาการหวัด เล็กๆน้อยๆ รองก็ยังใส่ใจ ขนาดพ่อยังไม่เคยถามถึงเลย”

หงส์ก้มหน้า ราวกับค่อนข้างเสียใจ

ราเชนมองน้องห้าที่อยู่ด้านหน้า นึกถึงตนเองในอดีต จึงอดสงสารไม่ได้

“เขายุ่งเรื่องสำคัญอยู่ทั้งวัน จะมาสนใจเรื่องเล็กๆพวกนี้ได้ยัง ไงล่ะ? นี่เป็นยาแก้หวัดที่พี่ให้คนชงมาให้ ใช้ยาจีนเป็นส่วน ประกอบ ไม่มีผลข้างเคียง เธอดื่มสักหน่อยเถอะ ร่างกาย คล่องแคล่วปราดเปรียวขึ้นแล้ว ตัวเราถึงจะกระปรี้กระเปร่า อยู่ที่ นี้ ถ้าตนเองไม่รู้จักเป็นห่วงตนเอง คนอื่นก็ยิ่งไม่ใส่ใจเธอนะ”

หงส์ชะงักเล็กน้อย

พูดตามจริง อยู่ในพระราชวังนี้ เธอใช้ชีวิตอย่างไร้ตัวตน บาง ครั้งองครักษ์กับสาวใช้ต่างก็ลืมการมีตัวตนของเจ้านายอย่าง เธอ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงพวกพี่ชายน้องสาวพวกนั้นเลย ตอนนี้ราเชน มาที่นี่กลับทำให้เธอมีความระแวงเล็กน้อย

“ขอบคุณค่ะพี่รอง ธีรตา ไปยกยามาให้ฉัน

“ค่ะ องค์หญิง”

ธีรตาเดินไปรับยามาจากในมือของราเชน ส่งไปให้หงส์ หงส์ดื่มอย่างไม่ลังเล กลับทำให้ราเชนค่อนข้างประหลาดใจ “น้องห้าไม่กลัว วางยาพิษเหรอ?”

“คนอย่างฉันที่เกือบจะโดนลืมเลือนไปแล้ว พี่รองจำเป็นต้อง เปลืองแรงวางยาพิษฉันด้วยเหรอคะ?”

หงส์พูดอย่างเจ็บปวด

นี่เป็นความเศร้าของลูกๆชนชั้นสูงอย่างพวกเขา
ถ้าเกิดคุณไม่ใช้ประโยชน์จากสิ่งที่มีมูลค่านี้จะไม่มีใครจำคุณ ได้ ต่อให้เป็นพ่อของตนเองก็เป็นเช่นนี้ เธอรู้ดี ตอนนี้ตนเองยัง ต้องเป็นองค์หญิงที่คอยปรนนิบัติรับใช้อยู่ แต่ยังมีจุดประสงค์ อื่นอีกด้วย

องค์หญิง ตั้งแต่อดีตกาลก็ต้องแต่งงานเชื่อมความสัมพันธ์ เพื่อพลังอำนาจที่แข็งแกร่ง

หงส์แค่ไม่รู้ว่าพระราชาจะให้ตนเองรับหมั้นใคร แต่ไม่ว่าจะ เป็นใคร ตอนนี้เธอมีที่พึ่งแล้ว

ถึงยังไงบุริศร์ก็มาแล้วไม่ใช่เหรอ?

แต่ราเชนกลับไม่รู้ถึงสิ่งที่หงส์คิดอยู่ในใจ ได้ยินเธอพูดอย่าง นี้จึงอดไม่ได้ที่จะไม่สบายใจ

“ใช่สิ เหมือนคนอย่างพวกเราถ้าตนเองไม่พยายามทำให้เขา เห็นความดีของพวกเรา คงไม่สามารถมีชีวิตอยู่ที่นี่ต่อไปได้ หงส์นิ่งไปเล็กน้อย

“พี่รองมาเป็นพันธมิตรกับฉันเหรอ? นี่ไม่ใช่ความคิดที่ดีนะคะ ฉันไม่เคยสนใจแย่งชิงตำแหน่งของพวกพี่เลย

ราเชนกลับหาที่นั่งนั่งลงไปอย่างไม่ใส่ใจ แล้วมองธีรตาที่อยู่ ด้านข้าง หงส์จึงเข้าใจขึ้นมาทันที

“เธอออกไปก่อนเถอะ”

“คะ”
ธีรตาถอยออกไปแล้ว

ตอนที่ในห้องรับแขกเหลือแค่หงส์กับราเซน ราเชนถึงมอง หงส์ตรงๆ พูดขึ้น: “น้องห้า พี่รองรู้ว่าเราสองคนไม่ได้สนิมสนม กัน พูดเรื่องความสัมพันธ์ในครอบครัวอยู่ที่นี่ก็น่าขำจริงๆนั่น แหละ แต่ว่านอกจากเธอที่นี่ พี่รองนึกถึงที่อื่นไม่ออกแล้ว”

“พี่รองมีเรื่องอะไรกันแน่? พูดมาตรงๆ เลยค่ะ ถึงฉันจะไม่ สนใจแย่งชิงตำแหน่งจากพวกพี่ แต่ทว่าได้รับความเอ็นดูจากพี่ ชายมากขึ้น ก็รู้สึกดีกว่าอยู่ตัวคนเดียวอย่างโดดเดี่ยวเยอะเลย ถึงยังไงฉันก็ดื่มยาของพี่รองไปแล้วไม่ใช่เหรอ?”

หงส์ส่งวิ้งค์ให้อย่างซุกซน ท่าทางทะเล้นๆนั้นกลับทำให้ ราเชนแปลกใจ

เขาจึงตะลึงไปโดยปริยาย แล้วก็หัวเราะขึ้นมาทันที “ชีวิตในวังของน้องห้ากลับไม่มีความกังวลใจเลยนะ”

“ไม่ได้คาดหวังอะไรก็ต้องสบายใจบ้างอยู่แล้วสิคะ คำพูดของหงส์ทำให้ในใจของราเชนสั่นไหวเล็กน้อย

ไม่ได้คาดหวังอะไรงั้นเหรอ?

ก็จริง ตอนแรกตนเองก็ไม่ได้ปรารถนาที่นี่เลยสักนิดถึงอยาก จะออกไปไม่ใช่เหรอ? แต่ตอนนี้กลับต้องดิ้นรนอยู่ในความ วุ่นวาย

แววตาของเขาปรากฏความเจ็บปวดออกมาชั่วขณะ แต่กลับทำให้หงส์มองเห็นอย่างชัดเจน

สำหรับพี่ชายพวกนี้ หงส์ไม่มีความรู้สึกอะไรเลย แต่เพราะ ความสัมพันธ์ที่เกี่ยวข้องกับนรมน เธอถึงคิดจะตีสนิทกับราเซน สักหน่อย จึงพูดขึ้น: “นี่พี่รองประสบเรื่องลำบากอะไรเข้าแล้วใช้ ไหม?”

“ก็ไม่ได้มีอะไร แค่องครักษ์คนหนึ่งของที่ได้รับบาดเจ็บเล็ก น้อย แต่ทว่าเขาผิดใจกับกล้าณรงค์ที่ปรึกษาข้างกายของน้อง สาม อยู่กับพี่ยากที่จะปกป้องชีวิตเอาไว้ได้ ดังนั้น จึงอยากถาม น้องห้าว่าที่นี่พอจะมีห้องว่าง ให้พี่ยืมหน่อยไหม

ราเชนพูดขึ้น แต่หงส์กลับขมวดคิ้วเล็กน้อย

“พี่รองทำให้ฉันลำบากใจแล้วนะ กล้าณรงค์ที่ปรึกษาข้างกาย ของพี่สามตามที่เล่ากันว่าพ่อก็ยังต้อนรับอย่างมีมารยาท คนที่ ผิดใจกับเขาไม่ได้หาเรื่องตายหรอกเหรอ? พี่รองส่งคนอย่างนี้ มาที่ฉัน เพราะคิดว่าน้องสาวอย่างฉันใช้ชีวิตสงบสุขเกินไปใช่ ไหมคะ?”

แม้หงส์จะยิ้ม แต่ในดวงตากลับมีความดุดันเล็กน้อย

เด็กที่เติบโตในสภาพแวดล้อมอย่างนี้ไม่ใช่คนที่รับมือได้ง่าย หรอก ราเชนรู้มาโดยตลอด ถึงน้องห้าญาณินจะดูไม่สนใจโลก สุขสงบไร้ความกังวล แต่อยู่ในวังนี้ได้ด้วยตัวคนเดียว คนที่ไม่ พึ่งพิงอำนาจใดๆก็เอาตัวรอดได้จากทุกเรื่อง จะเป็นคนที่ไม่มี ความสามารถได้ยังไงกัน?

นี่ก็เป็นหนึ่งในเหตุผลที่ราเชนมาหาญาณิน
“น้องห้า พี่รองหมดหนทางแล้วจริงๆ องครักษ์คนนี้สำคัญกับ รองมาก”

“อ้อ? สําคัญยังไงคะ? ไม่นึกว่าจะทำให้พี่รองลากน้องสาวลง น้ำไปด้วยอย่างไม่เสียดายเลย ถ้าฉันรู้ว่าน้ำหนักของยาแก้หวัด หนักเช่นนี้ ฉันคงไม่ดื่มหรอก

ญาณินค่อนข้างเย็นชา

อยู่ที่นี่ แม้เธอจะไม่ยินยอมเป็นญาณิน แต่กลับต้องทำ เพื่อบุรี ศร์ แล้วก็เพื่อตนเอง

ราเชนมองเธอ ไม่นึกว่าจะมองไม่ออกถึงด้านหลังของดวงตาที่

เย็นชาคู่นั้นว่ากำลังคิดอะไรอยู่

เขารู้ว่ามาหาญาณินที่นี่ไม่ต่างจากการพยายามในสิ่งที่เป็นไป ไม่ได้ อันที่จริงก็ไม่เข้าใจอะไรเธอเลย แค่อาศัยลางสังหรณ์ เท่านั้นถึงได้มา

ไม่ใช่ว่าไม่เคยมีใครสืบหาเบื้องหลังของญาณิน แต่ว่าล้ม เหลวกันหมด ตามที่เล่ากันว่าพระราชาสมชัยก็เคยสืบหา แต่ยัง คงหาไม่เจออะไร

ผลลัพธ์อย่างนี้มีแค่สองเหตุผลเท่านั้น ข้อแรกก็คือญาณินใส สะอาดเกินไป ไม่มีอะไรให้พึ่งพิงได้ ส่วนอีกข้อหนึ่งก็คือภูมิหลัง ของญาณินแข็งแกร่ง จนทำให้พวกเขาไม่รู้จะเริ่มจากตรงไหน

องค์หญิงคนหนึ่งที่ออกไปจากวังเมื่ออายุสิบปี หลังจากอายุ ยี่สิบกว่าปีถึงได้กลับมา ใครก็ไม่กล้า ดูถูกทั้งนั้น แค่ใช้ชีวิตอย่างสงบสุขมาโดยตลอด ไม่มีส่วนร่วมในอำนาจใดๆ แต่ก็ยัง ใช้ชีวิตได้อย่างผ่อนคลายไร้กังวล

ตอนนี้โสธรบาดเจ็บสาหัส ถ้ายังไม่ได้รับการรักษาอาจจะ ตายได้

เขาเป็นคนของนรมน ราเชนจึงไม่อยากให้เขาตาย เพียงแต่ ตอนนี้เป็นช่วงที่ปิดประเทศ ข้างนอกก็มีพายุหิมะ อยากจะส่งโส

ธรออกไปรักษาก็ยากมากจริงๆ

ญาณินเป็นเพียงหนทางเดียวของเขา

แต่ตอนนี้ถ้าพูดตัวตนของโสธรออกมา ราเชนก็ไม่กล้ารับ ประกันว่าญาณินจะลงมือกับโสธรหรือเปล่า อันที่จริงเขาไม่เข้า ใจญาณินเลย

ราเชนครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง จึงพูดขึ้น “น้องห้า บอกตามตรง เขาเป็นเพื่อนที่อยู่ประเทศของพี่”

ถึงยังไงพวกพี่น้องในครอบครัวก็สืบเจอเรื่องที่เขาชอบผู้ชาย แล้ว ต่อให้บอกญาณินไปเช่นนี้ก็คงไม่เป็นอะไร เพียงแต่ไม่ยุติ ธรรมกับโสธรก็เท่านั้น

แต่ว่าสำหรับตอนนี้ ถ้าต้องเลือกระหว่างความไม่ยุติธรรมกับ การเอาชีวิตรอด ราเชนคิดว่ามันไม่ใช่เรื่องที่โสธรจะไปใส่ใจ อะไรแล้ว

ญาณินกลับตะลึงเล็กน้อย

เรื่องของราเชนกับซินดี้เธอรู้อยู่แล้ว บางทีพวกพี่น้องในวังทั้งหมดก็คงรู้ด้วย ดังนั้นช่วงก่อนหน้านี้ตอนที่ราเชนขอลูกสาว ของรัฐมนตรีอาวุโสแต่งงานถึงได้ไม่สำเร็จ แต่เพราะว่าองค์ชาย สามบอกเรื่องนี้แก่ลูกสาวของรัฐมนตรีอาวุโส เป็นตายยังไงอีก ฝ่ายก็ไม่ยอมแต่ง เนื่องด้วยเหตุนั้นทำให้พระราชารู้เรื่องนี้เข้า ตอนนั้นจึงเดือดดาลอยู่ไม่น้อยเลย

แต่ตามที่เล่ากันมาราเซนรักซินดี้อย่างลึกซึ้ง ผู้ชายที่จู่ๆก็โผล่ ออกมาคนนี้เป็นใครกันแน่? ญาณินสงสัยมาก

“พี่รอง พี่ควรรู้ไว้นะ เด็กที่เติบโตอยู่ในครอบครัวของพวกเรา อย่างนี้ไม่ควรปรารถนาที่จะมีเพื่อนมากจนเกินไป

“พี่รู้ แต่เขาเป็นน้องชายห่างๆของซินดี้ ซินดี้เพิ่งได้รู้จักกับเขา ก็จากไปซะแล้ว พี่รับปากซินดี้เอาไว้ว่าจะดูแลเขาอย่างดี จึงหวัง ว่าน้องหาจะช่วยพี่หน่อย

ตอนนี้ราเชนทำได้เพียง ให้โสธรกับซินดี้เกี่ยวข้องกัน ในใจ ของเขาเจ็บปวดเหลือเกิน เดิมที่เป็นเพียงความรักที่บริสุทธิ์ ตอน นี้หลังจากคนที่รักจากไปแล้วยังต้องโดนเขาใช้ประโยชน์อีก ราเชนเหยียดหยามตนเอง แต่เขาทำอะไรได้บ้างล่ะ?

ตอนนี้เขารู้สึกว่าการที่ซินดี้ไม่อยู่แล้วอาจจะเป็นเรื่องดีก็ได้ไม่

งั้นคงจะเกลียดเขาแล้วสินะ

ดวงตาของราเชนปรากฏความเสียใจออกมาชั่วครู่แต่ก็ไม่ รอดพ้นจากสายตาของญาณิน

เธอก็ซาบซึ้งกับความรู้สึกที่พี่รองมีให้ผู้ชายคนนั้น ทุกคนต่าง ก็รู้กันอยู่โดยที่ไม่ต้องพูดออกมาบางที่กล้าณรงค์อาจจะเป็นลูกนอกสมรสของพระราชา แต่ราเชนดันเลือกที่จะประหารชีวิตแม่ ของกล้าณรงค์เพื่อซินดี้ ด้วยเรื่องนี้จึงรู้ว่าเขาจริงใจต่อชิ้นดีจริงๆ ตอนนี้เพื่อลูกพี่ลูกน้องของเขาก็เลยมาขอร้องเธอ มันก็พอช่วยได้ แต่ญาณินรู้สึกอยู่ตลอดเลยว่าเรื่องนี้ไม่ได้ง่ายดายขนาดนั้น

แต่ก็ไม่ได้มีอะไร แค่คนอยู่ที่นี่ เธออยากจะสืบหาเรื่องอะไรคง หาออกมาได้อยู่แล้ว

“พี่รองอาศัยความรู้สึกของตนเองในการมีชีวิตอยู่ กลับทำให้ ฉันรู้สึกอิจฉา ถ้าตอนนี้ฉันปฏิเสธ คงจะไม่เห็นใจคนอื่นจนเกินไป แน่ๆ อีกอย่างฉันก็ดื่มยาของพี่รองไปแล้ว ก็ได้ค่ะ พาคนของพี่ เข้ามาเถอะ”

เห็นญาณินยินยอมจนได้ ราเชนจึงวางใจที่แขวนเอาไว้ลงได้

เพียงแค่โสธรเข้ามาในพระราชวังของญาณินได้ กล้าณรงค์ คิดจะทำอะไรก็ต้องครุ่นคิดหน่อยแล้ว อีกอย่างเขาก็มีลาง สังหรณ์ แม้จะเห็นว่าญาณินผ่อนคลายสบายๆ แต่กลับเหมือน กำแพงที่แข็งแกร่งแน่นหนา ใครคิดจะเข้ามาก็คงไม่สำเร็จ

“ขอบคุณนะน้องห้า พรองติดค้างน้ำใจจากเธอ วันหลังจะ เลี้ยงหม้อไฟเป็นการตอบแทน”

“ค่ะ คำนี้ฉันจำไว้แล้ว พี่รองผิดคำพูดไม่ได้นะ

ญาณินยิ้มบางๆ รอยยิ้มที่มีเมตตาน่านับถือนั้นกลับคำนึงถึง ผลดีผลเสียอย่างมีมารยาทอีกครั้ง

ราเชนสั่งให้คนยกโสธรเข้ามา
ญาณินคิดว่าเป็นแค่บาดแผลเล็กน้อยภายนอก แต่ตอนที่ได้ เห็นสภาพเกือบตายของโสธร ทั้งร่างกายมีบาดแผลเล็กๆ ใหญ่ๆ เต็มไปหมด ถึงขั้นเลือดท่วมไปทั่วทั้งตัว ยิ่งไปกว่านั้นใบหน้ายัง โดนทำร้ายจนมองไม่ออกถึงเคล้าเดิมแล้ว

สภาพอย่างนี้ยังมีชีวิตอยู่ได้ ตัวเขาเองคงมีปาฏิหาริย์สินะ

จู่ๆญาณินก็รู้สึกสนใจ

ผู้ชายคนนี้ยั่วโมโหกล้าณรงค์ยังไงกันแน่? ไม่นึกว่าจะได้รับ การปฏิบัติที่โหดร้ายเช่นนี้

ถึงกล้าณรงค์จะโหดเหี้ยม แต่อยู่ที่ประเทศก็ยังออมมือไป บ้าง โดยเฉพาะตอนนี้ตัวตนของเขาไม่ชัดเจน ปัจจุบันทำงานอยู่ ภายใต้คำสั่งของพี่สาม ยิ่งไม่กล้าอาละวาดไปทั่วจนเกินเหตุ แต่ ดูจากอาการบาดเจ็บของโสธรแล้ว เห็นได้ชัดว่ากล้าณรงค์ไม่มี ความจําเกรงอะไรเลย

แววตาของญาณินปรากฏการครุ่นคิดออกมา สีหน้าขรึมลง เล็กน้อย

“พี่รอง องครักษ์คนนี้ไม่เหมือนที่พี่บอกว่าได้รับบาดเจ็บนิด หน่อยเท่านั้นเลยนะ ถ้าเขาตายอยู่ที่นี่ พี่จะตำหนิฉันหรือเปล่า?”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ