บทที่ 1342 ไม่นึกว่าจะหยาบคายเช่นนี้

“พวกเธอรีบเข้าไปซ่อนในตู้เร็ว

คำพูดของสัญญาทำให้นรมนกับบริศร์ค่อนข้างประหลาดใจ แต่ทว่าก็ไม่มีเวลาอธิบายอะไรมาก เพื่อความปลอดภัยบุริศร์จึง ต้องรีบดึงนรมนเข้าไปซ่อนใน

เรื่องนี้บริศ เชื่อคําพูดของชัญญาอย่างบอกไม่ถูก

หลังจากนรมนเข้าไปซ่อนก็โดนบุริศร์กอดอยู่ในอ้อมอก ลม หายใจของทั้งสองคนปะปนเข้าด้วยกัน ในที่ว่างแคบๆ รูปร่างที่ ค่อนข้างใหญ่ของบริศร์ เห็นได้ชัดว่าห้อมล้อมบรมนเอาไว้อย่าง แน่นหนา แต่ความรู้สึกอย่างนี้ยังคงแปลกใหม่มาก

เสียงโซ่เหล็กดังขึ้นเรื่อยๆ แม้ว่านรมนกับบริศร์จะอยู่ในตู้ก็ยัง ได้ยินอย่างชัดเจน ทั้งสองคนสบตากัน แล้วก็ได้ยินเสียงที่เย็นชา ของชัญญาลอยเข้ามา

“พวกนายอยากให้ฉันหิวตายหรือไง? ช่วงเวลาส่งอาหาร นานขึ้นเรื่อยๆเลยนะ ทำไม? ตอนนี้สมชัย ใกล้หมดความอดทน กับฉันแล้วงั้นสิ?”

ถึงนรมนจะไม่รู้ว่าชัญญากำลังคุยกับใคร แต่ทว่าฟังจากน้ำ เสียงแล้วแย่มากๆ

เสียงโซ่เหล็กหยุดลงแล้ว ตามมาด้วยเสียงทุ้มต่ำของผู้ชายที่ ดังขึ้น
“คุณชัญญาตลกแล้ว พระราชาของพวกเราใส่ใจคุณชัญญา มากนะครับ

“งั้นเหรอ?”

ชัญญาครามออกมาอย่างเย็นชา มองสิ่งของในมือของอีก ฝ่าย จึงยิ้มเยาะพูดขึ้น “เดี๋ยวพายุหิมะก็จะมาแล้ว พระราชาของ พวกนาย ให้สิ่งของกันหนาวฉันแค่นี้น่ะเหรอ? วางแผนจะให้ฉัน ตายใช่ไหม? ที่นี่กลายเป็นเซตรกร้าง เครื่องให้ความอุ่นก็ไม่ ทำงานแล้ว ยังไม่เตรียมถ่านมาให้ฉันอีก ในฤดูที่เย็นยะเยือก อย่างนี้ ฉันจะใช้ชีวิตยังไง?”

ฝ่ายชายพูดขึ้นด้วยท่าทีนอบน้อม: “คุณชัญญา ช่วงนี้ภายใน ประเทศมีเรื่องที่ค่อนข้างสำคัญต้องสะสาง พระราชาบอกว่าใน ช่วงไม่กี่วันนี้ให้คุณทนไปก่อน เดี๋ยวจะจัดการให้ครับ

“เฮอะๆ ในช่วงไม่กี่วันนี้ให้ทนไปก่อนงั้นเหรอ? สงสัยเขา อยากให้ฉันหนาวตายน่ะสิ หลายปีมานี้ไม่ได้อะไรที่มีคุณค่าจาก ตัวฉันเลย จึงอยากจะยอมแพ้ฉันแล้ว ให้ฉันเอาตัวรอดเองใช่ ไหมล่ะ?”

ชัญญาเต็มไปด้วยความเดือดดาล แต่ยังไงด้วยนิสัยที่หนัก แน่นของอีกฝ่าย ก็ยังคงพูดอย่างนอบน้อม : “คุณชัญญาพูดเล่น แล้ว ตัวตนของคุณมีคุณค่ามากที่สุดอยู่แล้วครับ พระราชาไม่ ยอมให้คุณตายแน่นอน แต่พระราชาได้ยินมาว่ามีคนแปลกหน้า เข้ามาในเขตรกร้างที่ด้านนี้ ยังหวังอีกว่าคุณชัญญาจะไม่ติดต่อ กับคนนอกสะเปะสะปะนะครับ
“น่าขำจริงๆเลย ที่นี่โดนพวกนายจัดการจนกลายเป็นเขต รกร้างไปแล้ว ไม่คิดเลยว่าจะมีคนแปลกหน้าเข้ามา ผีหรือ เปล่า?” ชัญญารามอย่างเย็นชา ไม่ไว้หน้าอีกฝ่ายอย่าง ชัดเจน

ฝ่ายชายมองไปรอบๆอยู่ครู่หนึ่ง เห็นน้ำชากับถ้วยน้ำชาสาม ใบที่ยังร้อนๆอยู่ จึงอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว

“คุณชัญญาที่นี่มีแขกเหรอครับ?”

“แขก? งั้นก็คงเป็นพวกนายนั่นแหละที่ให้คนเข้ามา

ชัญญาก็มองไปที่ถ้วยชาบนโต๊ะโดยปริยาย แต่ทว่าสีหน้ายัง คงไม่เปลี่ยนแปลง จึงทำให้ฝ่ายชายค่อนข้างไม่แน่ใจ

“คุณชัญญาแล้วถ้วยน้ำชาสามใบนี้คือ…….

“ฉันอยู่คนเดียวมันเงียบเหงาเกินไป จึงจินตนาการว่ามีคนมา นั่งคุยเล่นกับฉันที่นี่ ฉันชงชาให้เขา แล้วพูดคุยกันไม่ได้เหรอ?”

คำพูดนี้ของชัญญาเหมือนกับเกิดอะไรขึ้นแล้วจริงๆ

ฝ่ายชายไม่ค่อยเชื่อ อยากจะเข้าไปดูในห้องนอนของสัญญา สักหน่อย แต่กลับเห็นชัญญาเข้ามายืนขวางเอาไว้ ตะโกนออก มาอย่างเย็นชา: “กำเริบเกินไปแล้วนะ! นายมันตัวอะไร? ยังกล้า จะเข้าห้องของฉันอีก?”

“ไม่กล้าครับ แต่ว่าคุณชัญญาถ้าซ่อนคนอื่นไว้ที่นี่ กระผมก็จน ปัญญาที่จะอธิบายกับพระราชานะครับ ดังนั้นเพื่อให้ดีกับทุกฝ่าย คุณชัญญาหลบให้ผมเข้าไปดูจะดีกว่า”
แม้อีกฝ่ายจะท่าทางเคารพนอบน้อม แต่คำที่พูดออกมากลับ น่ารังเกียจ อย่างน้อยที่สุดตอนนี้ก็ทำให้ชัญญาสะอิดสะเอียน มาก

“สถานะตัวตนของฉันง่ายที่จะให้นายท่าตัวกำเริบเสืบสานนัก ใช่ไหม! อีกอย่างนะ ห้องใหญ่ขนาดนี้ นายคิดว่าจะซ่อนคนเอา ไว้ได้เหรอ?”

“งั้นก็ต้องดูนะครับจะได้รู้

ฝ่ายชายพูดจบก็ผลักซัญญาออกไป ท่าทางไม่มีความเคารพ เลย ทำให้ชัญญา โมโหจนเช่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน อยากจะกำจัดเขา ทิ้งไปซะจริงๆ

ใจของนรมนตื่นเต้นลนลานขึ้นมาทันที

ผู้ชายคนนี้เป็นใครกันแน่?

ไม่นึกว่าจะหยาบคายเช่นนี้

บุริศ เตรียมพร้อมอยู่ตลอดเวลา แค่ผู้ชายคนนั้นเปิดตู้ เขาก็ จะเอาชีวิตของผู้ชายคนนั้นทันที

บรรยากาศที่ตึงเครียดพร้อมจะระเบิดออกมาได้ทุกเมื่อ

หลังจากชายคนนั้นเข้ามาสำรวจไปรอบๆห้องสักครู่ เมื่อเห็น ว่ากำลังจะเดินไปทางตู้ ชัญญาจึงขมวดคิ้วเล็กน้อย แล้วโยนถ้วย น้ำชาในมือออกไปทันที

ถ้วยน้ำชากระแทกเข้าไปที่กลางหัวของชายคนนั้นพอดี เขาซะงักงัน แล้วก็ได้ยินเสียงคำรามที่เย็นชาของชัญญาพูดขึ้น “นายอยากตายจริงๆ ใช่ไหม? ฉันกลับไม่ถือสาที่จะฆ่าสุนัขที่สม ชัยส่งมาหรอกนะ ถึงยังไงถ้านายตายไปก็ต้องมีคนอื่นมาแทน นายอยู่แล้ว”

พูดอย่างเย็นชา ถึงกับไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ชัญญา กำลังถือมีดสั้นเอาไว้ในมือ ประกายความโหดเหี้ยมสาดเข้ามา ในดวงตาของฝ่ายชาย เห็นได้ชัดว่ากำลังครุ่นคิด

“คุณชัญญาพูดเล่นแล้ว นี่เป็นของที่พระราชาเตรียมไว้ให้คุณ กินสามวัน ถ้าไม่มีเรื่องอะไร คุณชัญญาพยายามกินให้น้อย หน่อยนะครับ เพราะพายุหิมะกำลังจะมาแล้ว พวกผมคงออกมา ไม่ได้”

ท่าทีนอบน้อมของฝ่ายชายกลับอีกครั้ง แต่ชัญญาไม่สนใจเลย สักนิด

“ไสหัวไป!”

ผู้ชายคนนั้นก็ไม่ใส่ใจท่าทีของชัญญา หลังจากที่ชัญญาพูด จบก็ออกไป

เสียงโซ่เหล็กลอยเข้ามาอีกครั้ง ตั้งแต่ระยะใกล้ๆจนออกไป ไกล

นรมนอยากจะผลักประตูตู้ออกไป แต่กลับโดนบุริศร์ห้ามเอาไว้เขาส่ายหน้า ใส่เธอ
นรมนแปลกใจเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้ขยับตัวอีก ในสถานที่อย่าง นี้ เธอเชื่อมั่นบุรีศร์ไปโดยไม่รู้ตัว ไม่ว่าจะเป็นการตัดสินใจใดๆ แค่บุริศร์รู้สึกว่าทำได้ก็จะทำได้

ทั้งสองรออยู่อีกสักพัก ชัญญาก็ยังไม่เข้ามา แต่กำลังยกถ้วย น้ำชาอยู่ที่ด้านนอก เทน้ำชาทิ้งไป แล้วยกถ้วยน้ำชาขึ้นมาอีก ครั้ง พูดกับตนเอง: “ธเนศพล มา ดื่มชา ลองชิมผู่เอ๋อร์ที่น่าเพิ่ง ต้มสี ถ้าซึมแล้วบอกได้ว่าเป็นแบบดั้งเดิมหรือแบบสมัยใหม่ น้า จะมีรางวัลให้นะ

นรมนตะลึงเล็กน้อย บุริศร์เองก็ชะงักไป

แม้จะตกอยู่ในสภาพอย่างนี้ ในใจของสัญญาก็ยังคงคิดถึง ธเนศพล

ค่าเล่าลือจากโลกภายนอกที่บอกว่าเธอเลี้ยงธเนศพลเหมือน กับลูกในไส้ ดูแล้วคงจะเป็นเรื่องจริง

นรมนรู้สึกเห็นอกเห็นใจผู้หญิงคนนี้

ก็ในตอนนี้เอง ไม่มีเสียง โซ่เหล็กดังขึ้น แต่ชายคนก่อนหน้านี้ กลับผลักประตูเข้ามา

ชัญญาโยนกาน้ำชาร้อนๆออกไปทันที “นายอยากตายใช่ไหม?”

อาจจะเป็นครั้งแรกที่ชายคนนั้นได้เห็นชัญญา โมโหขนาดนี้ จึง หลบไปโดยอัตโนมัติ แต่กลับหลบไม่พ้น
กาน้ำชาของสัญญาไม่ได้โยนไปทางเขา แต่ขว้างไปที่กำแพง น้ำร้อนจึงกระเด็นออกมาลวกไปที่ใบหน้าของชายคนนั้นทันที

“ann!”

เขาร้อง แล้วกระโจนเข้ามาด้วยท่าที่ดุดัน การต่อต้านอย่าง ผลุนผลันของเขา กลับโดนสัญญาเตะเข้าไปที่ท้อง ทั้งตัวจึง กระเด็นออกไป

ชัญญาราวกับอยากจะฆ่าเขาขึ้นมาจริงๆ ยกเก้าอี้ที่อยู่ด้าน ข้างคิดจะทุ่มลงไปบนร่างของชายคนนั้น

เขาก็ไม่กล้าตอบโต้ เมื่อเห็นว่าจะทุ่มมาที่ตนเองแล้ว จึงรีบ

เอ่ยปาก

“คุณชัญญา ผมไม่ได้มีเจตนา ผมแค่จะกลับมาบอกคุณ พระ ราชาบอกว่าช่วงนี้ไม่ค่อยสงบ ไม่อยากให้คุณออกไปข้างนอก

เก้าอี้ของชัญญา หยุดอยู่ห่างจากบนหัวของเขาเพียงห้า

เซนติเมตรเท่านั้น

สีหน้าของเธอเย็นยะเยือกราวกับน้ำแข็ง น้ำเสียงยิ่งปะปนไป ด้วยความโมโห

“ถ้ายังกล้าสอดส่องฉันอีก ฉันรับรองเลยว่าครั้งหน้าจะระเบิด สมองนาย!”

ชัญญาไม่ได้ล้อเล่น เขารู้สึกได้ หัวใจเต้นแรง ฝ่ามือเต็มไป ด้วยเหงื่อเย็นๆ
เขารับรู้ถึงความน่ากลัวของชัญญามาโดยตลอด ผู้หญิงคนนี้ โดนขังเอาไว้ที่นี่หลายปีขนาดนี้ ระบบประสาทก็คงไม่ปกติไปตั้ง นานแล้ว คนส่งอาหารก่อนหน้าเขาที่ตายไปตั้งหลายคน พระ ราชาเพียงแค่ให้เงินก้อนใหญ่ปลอบใจครอบครัวพวกเขาเท่านั้น เอง ส่วนเรื่องอื่นๆก็ไม่ได้สนใจอีก

แน่นอนว่าเขาไม่อยากเดินตามหลังคนอื่นๆ ดังนั้นหลังจากที่ เขารับช่วงต่อหน้าที่นี้ ก็ถือว่าเขาปฏิบัติต่อสัญญาด้วยความนอบ น้อมจริงๆ

เขารู้สึกว่าแค่ตนเองปฏิบัติต่อสัญญาอย่างสมเกียรติ ชัญญา จะไม่สร้างความลำบากให้วันนี้เป็นเพราะรู้สึกได้ถึงความผิด ปกติ เขาจึงคิดจะดำเนินการจับกุมถึงได้ย้อนกลับมาอีกครั้ง แต่ กลับคิดไม่ถึงว่าจะเป็นการยั่วโมโหชัญญาเช่นนี้

อย่ามองว่าชัญญาเป็นผู้หญิง แต่พละกำลังตอนที่สติหลุด ผู้ชายต่างก็กลัวกันทั้งนั้น นึกถึงเก้าอี้เมื่อครูที่จะทุ่มลงมาบนหัว ของตนเองไม่แน่สมองอาจจะแตกกระจายก็ได้

เหงื่อซึมออกมาจากหน้าผากของเขา

“คุณชัญญา ผมลืมประโยคนั้นไปจริงๆ ถึงได้กลับมาบอกคุณ

ฝ่ายชายรีบพูดขึ้น

ชัญญารู้ว่าเขาไม่ได้พูดความจริง แต่ตอนนี้ก็ขี้เกียจจะคิด จุกจิกกับเขาแล้ว

เธอขว้างม้านั่งที่อยู่ใกล้ๆ มือออกไป พูดอย่างเย็นชา “ไสหัวไป

“ครับๆๆ ผมจะใสหัวไปเดี๋ยวนี้!

เขาลนลานออกไป

ชัญญาขมวดคิ้วแน่นมองทางที่เขาออกไป

ชายคนนั้นออกไปได้สักพัก ชัญญาก็ยังไม่ได้เคลื่อนไหว บุริศร์ จึงไม่ให้นรมนออกไป

นรมนนึกถึงเมื่อครู่ถ้าไม่เชื่อฟังบุริศร์ เป็นไปได้มากว่าตนเอง คงจะเผยตัว ให้อีกฝ่ายจับไปแน่ๆ

แค่นึกถึงตรงนี้ เธอก็ค่อนข้างใจหาย

ผ่านไปหลายนาทีแล้ว บุริศร์จึงพูดกับนรมนเบาๆ “ออกไปได้ แล้ว”

“ต้องรออีกหน่อยไหม?”

นรมนยังกลัวว่าผู้ชายคนนั้นไปแล้วจะกลับมาอีก ถามขึ้นด้วย ใบหน้ากังวล

บุริศร์ยิ้มบางๆส่ายหน้า: “ไม่เป็นไรแล้ว น่าจะไปแล้วแหละ อารมณ์ที่โหดร้ายเมื่อกี้ของคุณน้าธนเกียรติโกศล สงสัยว่าจะ ทำให้เขาขวัญหนีดีฝ่อไปแล้ว

“ฉันก็ขวัญหายไปด้วยแล้วเนี่ย

คำพูดของนรมนทำให้บริศ อดไม่ได้ที่จะยื่นมือออกไปติดหน้า ผากเธอ
“ความกล้าหาญของคุณมันเหลือแค่นี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?” “ตอนนี้ไง มีคุณอยู่ข้างๆ ความกล้าหาญของฉันก็เล็กที่สุด เลย”

ไหว

นรมนแลบลิ้น บุริศร์เห็นท่าทางทะเล้นนั้นแล้วค่อนข้างหวั่น

ผู้หญิงตัวเล็กๆ คนนี้พักนี้ล่อใจเขาขึ้นเรื่อยๆแล้วนะ

บริศ ยกแขนของนรมนเดินออกมาจากในตู้

ชัญญาเห็นพวกเขาแล้ว พูดขึ้นเบาๆ “เธอรู้สึกแล้วใช่ไหม?”

“ครับ”

บริศพยักหน้า แต่นรมนกลับงงงัน

“รู้สึกอะไรเหรอ?”

จู่ๆเธอก็รู้สึกว่าไม่เข้าใจบทสนทนาระหว่างบุริศร์กับชัญญาเลยเกิดอะไรขึ้น?

บริศร์มองท่าทิ้งงงันของนรมน จึงพูดขึ้น: “ครั้งแรกตอนที่ ผู้ชายคนนั้นเข้ามามีเสียง โซ่เหล็กด้วย แต่ครั้งที่สองตอนที่เขา กลับเข้ามาอีกครั้งไม่มีเสียงโซ่เหล็ก แสดงว่าที่นี่อาจจะมี ทางออกหรือทางเข้าสองทาง

“ใช่ ฉันคิดมาโดยตลอดว่าที่นี่มีทางเข้าออกแค่ทางเดียว ถึง ยังไงประตูใหญ่ก็โดนปิดตายไป แต่ตอนนี้ดูแล้ว เห็นๆอยู่ว่าฉันคิดผิด แล้วก็ เมื่อกี้ผู้ชายคนนั้นละเอียดรอบคอบ เขาน่าจะรู้สึก ได้ถึงความผิดปกติของที่นี่ คงไม่กล้าทำอะไรฉัน จึงกลับไปขอ ให้สมชัยสั่งการแล้วแหละ ตอนนี้พวกเราเสี่ยงมาก ฉันแค่อยาก ถามว่า พวกเราจะออกไปได้ไหม?”

คำพูดของชัญญาทำให้พวกนรมนประหม่าขึ้นมาทันที

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ