บทที่ 1328 มีคุณอยู่ ฉันไม่กลัว

เหตุการณ์ฉับพลันแบบนี้ทำให้คริชณะและบริศร์ก็ยุ่งขึ้นมา ถึง ขนาดเคร่งขรึมด้วยซ้ำ และถึงแม้ว่านรมนกับพรวลัยจะพยายาม ปิดผนึกมัน แต่ก็ยังทำให้บางคนโดนพิษ

เห็นคนเหล่านั้นตายต่อหน้าอย่างตะลึงงัน นรมนหนักรองเท้า บูตโศกเศร้าที่พูดไม่ออกมันปกคลุมพวกเขา ทำให้ทุกคนหดหู เป็นพิเศษ

แพทย์ยังคงปฐมพยายามเบื้องต้น นรมนผลักพรวลัยให้ เข้าไปในเต็นท์ ทั้งสองคนพูดไม่ออก ในชั่วขณะหนึ่ง

สถานการณ์เช่นนี้ไม่มีใครอยากเห็น ตอนนี้เห็นแล้วก็รู้สึกทันที ว่าชีวิตมนุษย์มันเปราะบางเช่นนี้ เปราะบางจนคนที่คุยกับคุณ ก่อนหน้านี้หนึ่งวินาที ก็เสียชีวิตในวินาทีต่อมา จากลาคุณไป

นโมนไม่เคยหมดหนทางแบบนี้มาก่อน เมื่อเผชิญหน้ากับภัย พิบัติธรรมชาติและอันตรายที่ไม่รู้มาก่อน เป็นครั้งแรกที่เธอ พิจารณาอย่างจริงจังและระมัดระวัง จากนั้นก็ไปที่เต็นท์คริชณะ

คริชณะเพิ่งคุยกับเบื้องบนเกี่ยวกับสถานการณ์นี้เสร็จ เห็นนร มนเดินเข้ามา สีหน้าเขาก็ไม่ดีมากนัก แต่ก็ยังถามเสียงทุ้ม “เกิด อะไรขึ้น? มีเรื่องเหรอ?”

“พี่ใหญ่คริชณะ ฉันคิดว่าตอนนี้เราหยุดภารกิจนี้ชั่วคราวดี กว่านะคะ”
นรมนไตร่ตรองอย่างถี่ถ้วนแล้วถึงได้พูดคำนี้ออกมา แต่สีหน้า ครีขณะยังคงหนักอึ้ง

“นี่ไม่ใช่การตัดสินใจของฉันคนเดียว ฉันรู้ความกังวลของเธอ ในตอนนี้ จริงๆ แล้ว ในใจฉันก็ไม่ได้รู้สึกดีไปมากกว่าเธอหรอก พวกเขาเป็นคนที่ฉันพาออกมาเอง พวกเขาเสียชีวิตไปต่อหน้า ฉันโดยที่ฉันทำอะไรไม่ได้ ฉันไม่รู้สึกแย่เหรอ? แต่นี่คือคำสั่งจาก เบื้องบนที่สั่งเรา เราคือทหาร นรมน เชื่อฟังคำสั่งเป็นหน้าที่แรก ของทหาร เราไม่มีทางเลือก

คริชณะก็รู้สึกแย่มากเช่นกัน ก็รู้ว่านรมนพูดถูก แต่ตอนนี้ หลายคนรู้เกี่ยวกับแร่นี้แล้ว ล้วนจับตามองที่นี่ นี่คือ ทรัพยากรธรรมชาติของประเทศ ภารกิจที่เราได้รับคือไม่ให้ ทรัพยากรธรรมชาติของประเทศไหลสู่ภายนอก

คริชณะจึงขัดแย้งอย่างมากเช่นกัน

คิ้วนรมนขมวดแน่น ขณะที่ไม่รู้ว่าควรพูดอะไรดี บุริศร์ก็เดิน เข้ามา

“ฉันคิดว่าตอนนี้เราต้องหยุดการปฏิบัติการขุดแร่ชั่วคราว”

ความคิดของบุริศร์และนรมนเหมือนกัน คริชณะถอนหายใจ ไม่พูดอะไร แต่เขารู้ว่าบุริศร์เข้าใจ

บริศ เข้าใจปัญหาของคริชณะจริงๆ เขาเดินไปข้างๆ นรมน ดึงนรมนมานั่งเก้าอี้ข้างๆ จากนั้นก็พูดเสียงทุ้ม “ต้องการทำ ภารกิจนี้ให้สำเร็จไม่ใช่ว่าเป็นไปไม่ได้ แต่ต้องหาคนคนหนึ่งก่อน ถ้าได้รับการช่วยเหลือจากคนคนนี้ เราอาจจะลดความสูญ เสียได้มากขึ้น และทำภารกิจสำเร็จ

“ใคร?”

ดวงตาคริชณะเป็นประกายทันที นรมนก็มองบุริศร์ ถึงจะไม่ พูด แต่รู้ว่าบุริศร์ต้องมีวิธีการแน่นอนถึงได้พูดแบบนี้

เผชิญกับสายตากระตือรือร้นของพวกเขา บุริศร์ก็พูดเสียงทุ้ม

“คุณอารองบุญทิวา

เมื่อพูดคำนี้ออกไป นรมนและคริชณะก็ตกตะลึงทันที

“คุณอารอง?

ไมเป็นคุณอารอง?”

ความสงสัยของนรมนก็คือความสงสัยของคริชณะ

บริศ หยิบข้อมูลบางส่วนออกมา แล้วพูดอย่างราบเรียบ “นี่ คือข้อมูลของคุณอารองบุญทิวา ตอนเรียนมหาวิทยาลัยเขาเรียน เอกโบราณคดี จากนั้นก็ศึกษาการสำรวจธรณีวิทยาและการ สำรวจแร่ ที่สำคัญที่สุดคือ คุณอารองบุญทิวามาที่หมู่บ้านดาราย นก่อน และพักอยู่ที่นี่ในช่วงเวลาหนึ่ง ถึงแม้มีคนบอกว่าเขามาที่ นี่เพื่อตามหานงลักษณ์ แต่ก็มีคนบอกว่าเขามาที่นี่เพื่อการวิจัย แร่นี้ เราไม่คุ้นเคยกับแร่นี้เลย บุกเข้าไปโดยไม่ได้เตรียมตัวแบบ นี้มีแต่จะได้ไม่คุ้มเสีย ยังไงแล้วถ้าไม่อยากให้ภารกิจตามหาคุณ อารองบุญทิวาและการขุดแร่เกิดความขัดแย้งกัน ทำไมไม่ตาม หาคุณอารองบุญทิวาก่อนล่ะ? แต่ที่นี่ ยังไงมันก็หนีไปไม่ได้ เรา เปิดแร่นี้ไม่ได้ คนอื่นก็อาจจะเปิดไม่ได้เหมือนกัน ในเมื่อเป็น แบบนี้ เราไปตามหาคุณอารองบุญทิวาก่อนจากนั้นค่อยกลับมาท่าแร่นี้ ก็เป็นการยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัวไม่ใช่เหรอ?”

ดวงตาคริชณะเป็นคลื่นเพิ่มขึ้น อารมณ์ของนรมนก็ค่อนข้าง ตื่นเต้น

สําหรับการตามหาคุณอารองบุญทิวา เธอยกสองมืออนุมัติ

คริชณะมองบุริศร์ ถามขึ้นเสียงทุ้ม “ในเมื่อนายเสนอคำขอ แบบนี้ได้ แสดงว่ามีที่อยู่ของคุณอารองบุญทิวาแล้วใช่ไหม?”

“เปล่าครับ แต่มีคนรู้ว่าเขาอยู่ที่ไหน

คำพูดของบุริศร์ทำให้นรมนนึกถึงคนคนหนึ่งอย่างรวดเร็ว

มิลิน!

แต่เธอไปแล้วไม่ใช่เหรอ?

“คุณรู้เหรอว่ามิลินอยู่ที่ไหน?”

บุริศร์มองภรรยาตัวเอง ระหว่างคิ้วมีความอ่อนโยน

“โอเค เรื่องนี้ให้นายจัดการแล้วกัน”

คริชณะก็ไว้วางใจบริศร์

ในเมื่อแร่ไม่สามารถขุดได้ชั่วคราว คำนึงถึงสภาพร่างกายพร วลัย โดยธรรมชาติจึงหาสถานที่ที่ดีสักหน่อยเพื่อให้พรวลัยพัก ฟื้นร่างกาย และบุณพจน์ก็อยู่ด้วย นรมนตามบุริศร์ออกไปจาก ถ้ำ กลับไปที่หมู่บ้านล้อมรั้วของหมู่บ้านดารายน
หลังจากนรมนเข้าไปในห้องก็ถามขึ้นอย่างกังวล “มีดินอยู่ ไหน?”

“เธอไม่ได้ไปไหนไกลอยู่แล้ว อยู่แถวๆ นี้ตลอด

คำพูดบุริศ ทำให้นรมนขมวดคิ้วเล็กน้อย

“นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?

บุริศร์ถอนหายใจเบาๆ แล้วพูดขึ้น “ในใจมิลินยังคงมีหมู่บ้าน ดารายนและกิจจา เธอเลยไม่จากไป และมาหาฉัน บอกทุกอย่าง กับฉัน”

“ทุกอย่าง? บอกเหตุผลว่าทำไมเธอถึงทรยศหมู่บ้านดารายน ใช่ไหม?”

“ใช่”

บุริศร์พยักหน้า พูดขึ้นเสียงทุ้ม “พระราชาประเทศยึดเถ้า กระดูกลูกชายเธอเอาไว้ ให้เธอต้องทำตามคำสั่ง

แค่ประโยคหนึ่งที่ทำให้ปากนรมนอ้ากว้างทันที

“เถ้ากระดูก? แม้แต่เถ้ากระดูกของเด็กน้อยคนหนึ่งพระราชา

ไม่ปล่อยไปเหรอ? ลูกชายเธอไม่ใช่ว่าฝังไปแล้วเหรอ? หรือว่า

“ใช่ ถูกขุดขึ้นมา”

น้ำเสียงบุริศร์มีความกริ้วโกรธเพิ่มขึ้น

ล้วนกล่าวกันว่าคนตายสำคัญที่สุด แต่วิธีการของพระราชาประเทศ ในตอนนี้เป็นการดูถูกถึงขีดสุด

เด็กน้อยคนหนึ่งตายไปตั้งหลายปีแล้ว ไม่คิดว่าจะให้เขาตาย ไม่สงบสุขจริงๆ นี่มันความเกลียดชังอะไรกันเนี่ย?

นโมนเข้าใจความรู้สึกของมิลินทันที

คนที่เธอใส่ใจมากที่สุดก็คือลูกชายตัวเอง แต่ลูกชายตายไป แล้ว เธอทำได้แค่ฝากความคิดถึงทั้งหมดให้กับกิจจา ตอนนี้พระ ราชาสติฟั่นเฟือนไปแล้ว ไม่คิดว่าแม้แต่คนตายก็ไม่ปล่อยไป

ถึงแม้มิลินจะถูกเขาควบคุม แต่ก็ปล่อยผ่านไปไม่ได้จริงๆ ก็ ไม่มีเหตุผลที่จะไม่ไปหาบุริศร์และบอกทุกอย่าง

หลังจากนรมนเข้าใจเรื่องพวกนี้แล้ว ก็ถอนหายใจเบาๆ ก่อน พูดขึ้น “เธอก็เป็นคนน่าสงสาร แต่ที่เธอใส่ให้กับคุณฉันไม่ สามารถให้อภัยเธอได้

“เรื่องนี้เธอเคยอธิบายกับฉันแล้ว ที่ตอนแรกใส่ให้กับฉัน เพื่อช่วยชีวิตฉัน สำหรับใยทองแล้ว มันเป็นแค่ของเด็กเล่น เท่านั้น เธอเตรียมยาแก้ให้ฉันตั้งนานแล้ว เพื่อทำให้พระราชา ประเทศ สับสน ให้พระราชาปล่อยลูกชายเธอไปเท่านั้น

บุริศร์ไม่รู้เหตุและผล ตอนนี้รู้แล้ว เขาอยากหันพระราชา ประเทศFเป็นชิ้นๆ เลย

ถึงอย่างไรก็ตาม มิลินก็เป็นคนในหมู่บ้านดารายน เป็นกลุ่ม คนในหมู่บ้านดารายนที่เหลือไม่มากแล้ว พระราชาประเทศ ทำ กับเธอแบบนี้ก็เป็นการดูถูกบุริศร์
แค้นนี้บุริศร์ต้องชำระมันอย่างแน่นอน

หลังจากนรมนรู้เหตุและผลแล้ว ก็เกลียดมลืนไม่ลง จู่ๆ เธอก็นึกถึงหัวข้อเมื่อครู่นี้ รีบถามขึ้น “มิลินรู้ที่อยู่คุณอา รองของฉันจริงๆ เหรอ?”

“เธอรู้ คุณคิดดูสิ ถึงแม้ว่าพระราชาประเทศต้องการหลอก ใช้คุณอารองบุญทิวาเพื่อควบคุมนงลักษณ์ แต่ถึงแม้คุณอารอง บุญทิวาจะตายไปแล้ว นงลักษณ์ก็ยังมีลูกชายอีกคนไม่ใช่เหรอ? ใช้ลูกชายมาขู่แม่ ผลลัพธ์มันดีกว่าการที่ไม่ได้อยู่กับคนรักทั้ง ชีวิตอีกไม่ใช่เหรอ? ดังนั้นที่บอกว่าพระราชาประเทศ สั่งให้ไว้ ชีวิตคุณอารองบุญทิวาเพื่อควบคุมนงลักษณ์ มันไม่น่าเชื่อถือ นอกจากว่าคุณอารองบุญทิวายังมีประโยชน์อื่นๆ

ได้ยินบริศ พูดแบบนี้ นรมนก็เข้าใจทันที

“คุณหมายความว่าคุณอารองของฉันรู้วิธีเปิดแร่ หรือไม่ก็รู้วิธี เข้าไปในแร่เพื่อดำเนินการขุดด้วยการสูญเสียน้อยที่สุด พระ ราชาประเทศ ก็เลยไม่ฆ่าเขาใช่ไหม?”

คำพูดนรมนทำให้บริศพยักหน้า ในแววตาเผยความชื่นชม ออกมา

“ใช่ มิลินบอกฉันว่าหลายปีมานี้ พระราชาบังคับถามคุณอา รองบุญทิวาเกี่ยวกับวิธีเข้าไปในแร่อยู่ตลอด แต่คุณอารองบุญ ทิวา ให้ตายยังไงก็ไม่พูด ด้วยเหตุนี้เลยถูกทรมาน แต่พระราชา ให้เขาตายไม่ได้ จึงบอกได้ว่าเขาใช้ชีวิตตายทั้งเป็น
คำพูดบุริศ ทำให้อารมณ์ของนรมนเศร้ามาก นั่นคือญาติทางสายเลือดของเธอนะ

เธอไม่รู้จริงๆ ว่าเขาแบกรับมามากขนาดนั้น

ตอนนี้ถ้าสามารถตามหาคุณอารองบุญทิวาเจอ นรมนสาบาน ว่าจะไม่ให้ใครมาทําร้ายคุณอารองบุญทิวาอีก

บริศร์นรมนกำลังคิดอะไร เขาเดินไปข้างหน้าหนึ่งก้าวอย่าง สงสาร กอดนรมนไว้ในอ้อมแขน พูดขึ้นเสียงทุ้ม “มีฉันอยู่ แค่ เป็นสิ่งที่คุณอยากทํา ฉันจะช่วยคุณหมดเลย”

ประโยคนี้เหมือนการสนับสนุนอันแข็งแกร่ง ทำให้หัวใจนรมน มีทิศทาง

“โอเค เราจะต้องช่วยชีวิตคุณอารองออกมาให้ได้ ตอนนี้เรา ไปตามหามิลินก่อนดีกว่า”

นรมนจะถอนตัวออกจากอ้อมกอดบุริศร์อย่างรอไม่ไหว ถึง

ขนาดอยากไปตามหามิลินโดยทันทีด้วยซ้ำ แต่บุริศร์ห้ามเอาไว้

“ไม่ต้องรีบ ตอนนี้ยังไม่ถึงเวลา

บุริศร์พูดขึ้นเสียงทุ้ม “มิลินไม่สามารถอยู่กับเราแบบโจ่งแจ้ง ได้ เธอต้องหาเวลามาคุยเรื่องนี้กับเรา ฉันนัดกับเธอไว้เรียบร้อย แล้ว ตอนสองทุ่ม เราจะไปเจอกันที่ห้องโถงบรรพบุรุษ

“ห้องโถงบรรพบุรุษ?”

นรมนขมวดคิ้วเล็กน้อย แต่ก็ไม่พูดอะไรอีก เธอเชื่อว่าที่บุริศร์เตรียมการแบบนี้จะต้องมีประโยชน์อย่างแน่นอน

บุริศพยักหน้า

ออกไปจากคนพวกนั้นแล้ว อารมณ์ของนรมนก็ผ่อนคลายไม่ น้อย แต่นึกถึงเหล่าทหารที่ตายโดยไม่ทราบสาเหตุ นรมนก็ออก ไปซื้อเงินกระดาษนิดหน่อยทำการระลึกถึงสองสามรอบ ถึงจะ บอกว่ามีความหมายของเรื่องไสยศาสตร์ แต่มันเป็นการ ปลอบโยนจิตใจเท่านั้น

บริศ เห็นนรมนูทำสิ่งเหล่านี้ก็ไม่ได้ห้ามเช่นกัน สำหรับผู้ที่เสีย ชีวิตไป ในใจเขาก็รู้สึกแย่เหมือนกัน

อารมณ์ของนรมนและบริศร์ในวันนี้ไม่ดี ทั้งสองคนอยู่ในห้อง สะสมพลังและความแข็งแรง ยามราตรีย่างกรายมาเงียบๆ หัวใจนรมนก็รู้สึกเครียดไม่มาก

ก็น้อย

เธอไม่รู้ว่ามิลินจะหลอกพวกเขาอีกครั้งไหม ไม่รู้ว่าครั้งนี้พวก เขาจะสามารถตามหาคุณอารองได้อย่างราบรื่นไหม? ยิ่งไม่รู้ว่า ตอนนี้คุณอารองกำลังเผชิญหน้ากับอะไร เดินไปกับเธอได้หรือ ไม่

คำถามมากมายกำลังหมุนไปรอบๆ สมองนรมน เธอกังวลไม่ สบายใจ แต่ไม่มีกำลังจะช่วยอะไรได้

เมื่อยามราตรีปกคลุมแผ่นดินอย่างสมบูรณ์ บุริศร์ก็จับมือนร มน สายตาเป็นประกาย
“กลัวไหม?”

“มีคุณอยู่ ฉันไม่กลัว

นรมนมองดวงตาแผดเผาของบุริศร์ ทันใดนั้นภายในใจก็สงบ ลงมากขึ้น บางทีอาจจะเป็นพลังแห่งความเชื่อ

ไม่รู้เริ่มตั้งแต่เมื่อไร บุริศร์กลายเป็นความเชื่อของนรมนไป แล้ว

บุริศร์ยิ้มเล็กน้อย ทันใดนั้นก็จับมือนรมนแน่นและเดินไปที่ ห้องโถงบรรพบุรุษอย่างรวดเร็ว

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ