บทที่ 1322 นี่มันน่าสนใจมาก

“ยังรู้จักเจ็บนะ ลูกรู้ไหมว่าหม่ามกังวลแค่ไหนตอนที่คิดว่าลูก เกิดอุบัติเหตุ?”

ถึงปากนรมนจะพูดแบบนี้ แต่ก็ยังอุ้มกมลขึ้นมา

สองมือกมลคล้องคอนรมนไว้ ยิ้มกริ่มพูดขึ้น “หม่ามีรักหนู ที่สุด กมลก็รักหม่ามี้ที่สุดเหมือนกัน”

“ปากนี้กินน้ำผึ้งมาเหรอ?”

นรมนยิ้มขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้

กมลออดอ้อนอย่างแอ๊บแบ๊วน่ารัก ไม่ว่านรมนจะอารมณ์เสีย แค่ไหนก็หายไปหมด

พรวลัยถูกจัดให้อยู่ในเต็นท์แยกเดี่ยว บุณพจน์เฝ้าเธอด้วยตัว เอง และบุริศร์และคริชณะก็ไปข้างๆ คุยกันเรื่องที่เกิดขึ้นสองสาม วันนี้

คิ้วคริชณะขมวดเล็กน้อย พูดขึ้นเสียงทุ้ม “พิรุณคือฉัตรพล จริงๆ เหรอ? นี่มันน่าสนใจมาก

“ยังไงนะ?”

คริชณะยิ้มเยาะขณะพูดขึ้น “ถ้าเขาไม่ใช่คนในประเทศ นี่ก็ เป็นแค่ลักษณะของผู้ก่อการร้าย เราจัดการเองก็ได้ แต่เขาเป็น คนในประเทศ ซึ่งเกี่ยวกับกับหลายอย่างมากเกินไป อาจจะส่งผลกระทบต่อการทูตด้วยซ้ำ เรื่องนี้ฉันต้องแจ้งธรรค ตอนนี้เขา น่าจะอยู่ประเทศF”

“อาสามอยู่ประเทศเหรอ?”

บริศร์ค่อนข้างประหลาดใจอย่างช่วยไม่ได้

ไม่มีใครรู้ว่าธรรศถูกส่งไปปฏิบัติภารกิจที่ไหน ตอนนี้จู่ๆ ได้ยินข่าวธรรศจากศรีชญะ ก็แสดงว่าธรรคและคริชณะติดต่อกัน อยู่ตลอด

บริศ เข้าใจทันที

“การปฏิบัติการทางทหารต้องปิดบังนรมนกับพี่ใหญ่ของฉัน บริศร์รู้กฎเกณฑ์นี้ แต่ธรรคคืออาสามของนรมน เธอเป็นห่วง

ใช่ไหม?”

มากๆ อยู่เสมอ ตอนนี้รู้ข่าวของเขาแล้ว บุริศร์อยากบอกนรมน

โดยไม่กระทบต่อหลักการ

คริชณะพูดขึ้นอย่างลำบากใจนิดหน่อย “นายต้องเข้าใจวินัย”

“ก็ได้ครับ”

บุริศร์พยักหน้า ไม่พูดอะไรอีก

คริชณะพูดขึ้นเสียงทุ้ม “ยังไงแล้วบุณพจน์ก็ไม่ใช่คนของ ทหาร อยู่ที่นี่ไม่ค่อยสะดวก ถ้าเป็นไปได้ นายพาพวกเขากลับไป ที่เมืองชลธีแล้วฉันจะหาคนไปปกป้องพวกเขาดีไหม?”

“ไม่จำเป็น พี่ใหญ่มีความคิดเป็นของตัวเอง พวกเขาคงอยู่ไม่นาน”

บุริศร์ส่ายหน้าปฏิเสธ

บุณพจน์ไม่ใช่คนธรรมดา หลายปีที่ผ่านมานี้เขามีกำลังเป็น ของตัวเอง เดินอยู่ในพื้นที่สีเทา ถ้าปกป้องเขาเหมือนคนอ่อนแอ บริศ คิดว่าเป็นการเหยียดหยามบุณพจน์

“พรวลัยเป็นผู้หญิงของเขา ตอนนี้เพิ่งแท้งได้ไม่กี่วัน ถ้า ต้องการให้พรวลัยอยู่เพื่อช่วยเหลือ พี่ใหญ่ฉันก็ต้องอยู่

บริศร์รู้วินัย แต่พรวลัยไม่ใช่คนในเขตทหาร แน่นอนว่าไม่

สามารถทําตามวินัยเขตทหารได้

คริชณะได้ยินแล้วก็พูดเสียงทุ้ม “ฉันต้องขอคำแนะนำจาก เบื้องบนสักหน่อย”

“ครับ”

บุริศร์ก็ไม่ได้พูดอะไรมาก กลับไปอยู่ข้างๆ นรมนทันที

กมลและกิจจาหัวเราะอยู่ด้วยกัน นรมนนั่งเก้าอี้มองพวกเขา สองคนยิ้มแย้ม รู้สึกวันเวลาแบบนี้มันดีจัง ถ้ากานต์มาได้ก็ยิ่งดี

บุริศร์เดินไป พูดขึ้นด้วยเสียงอ่อนโยน “ในภูเขามันลมแรง คุณสวมเสื้อผ้าเยอะหน่อย

“ไม่เป็นไรค่ะ”

นรมนยิ้มเรียบๆ มีช่วงเวลาที่สงบสุข

บุริศร์ก็เลียนแบบเธอ หาเก้าอี้ตัวหนึ่งมานั่งข้างๆ มองกิจจาและกมลคุยเล่นหยอกล้อกัน แล้วพูดขึ้นเสียงทุ้ม “บาดแผล กานต์ดีขึ้นมากแล้ว ถ้าคุณคิดถึงเขา ฉันจะให้คนไปรับเขามา

“ไม่ต้อง สถานการณ์ทางนี้ยังไม่ชัดเจน ถ้าเป็นไปได้ ฉันอยาก ให้ส่งกมลกับกิจจากลับไป ต่อไปไม่ว่าจะจัดการฉัตรพลหรือไป ประเทศ พาเด็กๆ ไปมันอันตรายเกินไป

นรมนคิดถึงกานต์ แต่เป็นห่วงความปลอดภัยลูกๆ มากกว่า วิธีในตอนนี้คือส่งพวกเขากลับไปที่สหภาพQT มีวินเซนต์อยู่ ความปลอดภัยของลูกๆ จะต้องได้รับการปกป้องที่ดีที่สุด

บุริศร์ก็คิดแบบนี้เช่นกัน ได้ยินนรมนพูดแบบนี้ ก็พยักหน้า

“โอเค พรุ่งนี้ฉันจะเรียกคนไปส่งพวกเขากลับ

“ส่งวันนี้ดีกว่า”

นรมนไม่อยากจากลูกๆ ไป แต่เธอก็รู้ เอาพวกเขาอยู่ข้างกาย จะยิ่งอันตรายมากแค่ไหน

ไม่กี่วันที่กมลขาดการติดต่อ นรมนก็นอนไม่หลับแล้ว มักคิด ว่าถึงแม้ลูกจะเป็นอัจฉริยะ แต่อย่างไรแล้วก็เพิ่งห้าขวบเท่านั้น เด็กอายุน้อยขนาดนั้น ให้พวกเขามีประสบการณ์ด้านมืดเร็วเกิน ไปมันดีจริงเหรอ?

พวกเขาตระกูลโตเล็กไม่ขาดเงิน ไม่ขาดอำนาจ ทำไมต้องให้ ลูกกลุ้มใจแบบนี้ตั้งแต่เด็กด้วยล่ะ?

ทั้งๆ ที่พวกเขามีวัยเด็กที่สวยงาม ถึงจะเป็นอัจฉริยะแล้วยัง ไง? ใครกําหนดว่าอัจฉริยะไม่สามารถมีวัยเด็กแบบคนปกติ?
พวกเขาโตมาแล้วจะเป็นอย่างไรนรมนไม่รู้ แต่การจะทำอะไร ตอนอายุเท่าไรคือสิ่งแรกสุดที่เธอพิจารณา

คิดถึงตรงนี้ นรมนก็ดึงปลายเสื้อบุริศร์ไว้ แล้วพูดเสียงทุ้ม “บุ ริศร ฉันอยากปรึกษาอะไรบางอย่างกับคุณ

“คุณว่ามา”

น้อยครั้งมากที่นรมนจะพูดออดอ้อนกับตน บุริศร์รู้ถึงแม้ตอน นี้เธอต้องการดวงดาวดวงจันทร์บนท้องฟ้า คาดว่าเขาก็คงหาวิธี หามันมาให้เธอสําเร็จ

แต่นรมนไม่รู้เสน่ห์ของตัวเองในเวลานี้ ในหัวสมองล้วนเป็น เรื่องของเด็กๆ

เธอพูดเสียงทุ้ม “หลังจากเรื่องนี้จบ ฉันอยากให้กานต์ออกมา จากเขตทหาร แล้วกมลก็ไม่ต้องเรียนซุ่มยิงอะไรนั่นอีกแล้ว ฉัน อยากให้พวกเขาเหมือนเด็กทั่วไปในวัยเดียวกัน เรียนโรงเรียน อนุบาล เรียนประถมศึกษา ต่อชั้นมัธยมศึกษาตอนต้น สอบเข้า มหาวิทยาลัย จากนั้นก็หาเส้นทางของตัวเอง ฉันรู้พวกเขามี ความสามารถของตัวเอง ก็เลยอาจจะถูกเรียกว่าอัจฉริยะ แต่ พวกเขาเป็นลูกของเรา ตอนนี้พวกเขายังเด็ก ไม่รู้เลยว่าเส้นทาง ที่ตัวเองต้องการอย่างแท้จริงคืออะไร กำหนดให้พวกเขาเร็วเกิน ไป มันไม่ยุติธรรมกับพวกเด็กๆ และโหดร้ายเกินไปด้วย คุณดูสิ พวกเขาเจออะไรมา? เด็กอายุห้าขวบคนหนึ่ง เห็นความเจ้าเล่ห์ ผ่านโลก ใช้ชีวิตทั้งสุขและเศร้ามันดีจริงเหรอ? แล้วชีวิตของ พวกเขา ในอนาคตจะทำยังไง? ยังมีความคาดหวังไหม?”
นรมนเห็นท่าทางขาดความกระฉับกระเฉงของกิจจา ทั้งๆ ที่ ตอนแรกที่ได้พบเด็กคนนี้เขาไร้เดียงสาและสดใสมาก ตอนนี้ กลายเป็นแบบนี้ ถึงจะบอกว่าการเปลี่ยนแปลงฉับพลันของ ครอบครัวมีเหตุผลบางอย่าง แต่ไม่ใช่เพราะเขามีประสบการณ์ กับด้านมืดของมนุษย์เยอะเกินไปจริงๆ หรอกใช่ไหม?

หลังจากพ่อแม่จากไป มิลินรับเขาเป็นลูกศิษย์ ปฏิบัติดีกับเขา โดยธรรมชาติ ถ้าไม่เปิดเผยเรื่องที่มิลินทรยศในครั้งนี้ บางที ระหว่างกิจจาและมิลินอาจจะยังเป็นอาจารย์และลูกศิษย์ที่รักกัน ลึกซึ้ง แต่ตอนนี้ล่ะ?

หลังจากเกิดเรื่องมิลิน กิจจาก็ไม่พูดเลย แต่ใครจะไปรู้ว่าตอน กลางคืนเด็กคนนี้จะนอนหลับคนเดียวได้ไหม?

อาจารย์ที่ไว้วางใจขนาดนั้น แต่วางแผนร้ายใส่หม่าของเขา ให้เขาทนได้อย่างไร เผชิญหน้าอย่างไร?

นอกจากนี้ถึงแม้กมลจะซุ่มยิงดีมาก ก็ไม่ได้ถึงความตายและ อื่นๆ แต่ในสภาพแวดล้อมแบบนี้ ในอนาคตกมลจะเดินไปเส้น ทางแบบไหนนรมนก็ไม่รู้ แต่เธอยืนยันได้ว่ากมลจะไม่ได้ใช้ชีวิต เหมือนคนธรรมดา

สุขภาพร่างกายเธอเดิมทีแล้วไม่ดี ถึงจะปลูกถ่ายแล้ว ยา สําหรับการตอบสนองปฏิเสธก็ยังต้องทาน

นโมนไม่มีความคิดอื่น แค่อยากให้กมลเติบโตย่างปลอดภัย แข็งแรงไปจนชราได้ก็พอแล้ว

และกานต์ล่ะ?
ถ้าไม่ใช่เพราะความอัจฉริยะของเขา ไม่ใช่เพราะเขาเข้าเซต ทหารเร็วเกินไป ตอนนี้เขาจะรู้เรื่องมากมายขนาดนี้ได้อย่างไร?

หลายเรื่องแม้กระทั่งผู้ใหญ่ยังทนไม่ได้ด้วยซ้ำ? พวกเขาเอา

ความเชื่อมั่นมาจากไหนว่าเด็กห้าขวบคนหนึ่งจะทนได้?

นึกถึงการแยกหลายบุคลิกของกานต์ในคราวก่อน นรมน สงสารไม่รู้จบ

เธอพูดสิ่งเหล่านี้กับบริศร์ทีละนิด

เสียงของเธอมีความเสียใจ ทุกประโยคที่พูดมันเกิดเสียงทุบ ดังขึ้นในหัวใจบริศร์

บริศร์มองนรมน ปัญหาของลูกเขาไม่ได้คิดมันอย่างรอบด้าน เท่ากับนรมน นรมน ให้ชีวิตกานต์และกมล ใช้แรงทั้งหมดเพื่อ เลี้ยงพวกเขาจนถึงตอนนี้ เขาเป็นพ่อสำเร็จรูปราคาถูกคนหนึ่ง คิดไม่ถึงเรื่องพวกนี้จริงๆ

ในใจเขารู้สึกแย่ พูดขึ้นเสียงทุ้ม “ได้ ฉันสัญญากับคุณ ครั้งนี้ จะพากมลและกิจจากลับไป ฉันจะให้วินเซนต์แนะนำพวกเขาให้ ไปเล่นกับเพื่อนวัยเดียวกันสักหน่อย ตระกูลโตเล็กเราไม่ ต้องการอัจฉริยะโดดเด่นอะไรมากขนาดนั้น แค่พวกเขา ปลอดภัยก็พอแล้ว

“อืม”

นโมนพยักหน้า

ทั้งสองคนนั่งกอดกันและกัน กลายเป็นภาพวิวทิวทัศน์ที่งดงาม

พรวลัยไม่รู้ออกมาตั้งแต่เมื่อไร ด้านหลังมีบุณพจน์ตามมา

บุณพจน์กอดพรวลัยจากด้านหลัง ได้ยินพรวลัยพูดขึ้น “ก็ไม่รู้ เหมือนกันนะว่าระหว่างเราจะมีลูกได้ไหม มีลูกแล้วคุณจะสอน เธอยังไง?”

แววตาพรวลัยมีความอิจฉาเล็กน้อย สองมือถึงขั้นลูบท้องน้อย ของตัวเอง โดยไม่ตั้งใจ

ครั้งหนึ่งเธอก็เคยเป็นแม่ได้ ถ้าเก็บลูก ในตอนแรกไว้ได้ เดา

ว่าตอนนี้เรียนประถมแล้ว

น้ำตาใสไหลลงมาพร้อมกับหัวใจที่เสียใจ

บุณพจน์ยื่นนิ้วเช็ดน้ำตาเธอเบาๆ แล้วพูดขึ้นเสียงอ่อนโยน “เราจะต้องมีแน่ ฉันกับเธอเก่งขนาดนี้ รับรองว่าในอนาคตต้องมี ลูกแน่ ถ้าพูดแบบไม่น่าฟังคือ ถึงแม้จะไม่มี เราก็ไปรับเลี้ยงก็ได้ ไม่จําเป็นต้องไปเสียใจกับเรื่องที่ไม่ได้เกิดขึ้น ร่างกายเธอใน ตอนนี้ทนความทรมานมากๆ ไม่ได้ ถ้าไม่ใช่เพื่อแก้แค้นที่รุนแรง ของเธอ ฉันจะไม่ตกลงให้เธอมาค่ายทหารเพื่อช่วยคริชณะทำ ค่ายกลอะไรนี่หรอก”

เรื่องนี้บุณพจน์พูดไม่ผิดเลยสักนิด

เขาเติบโตเคียงข้างฉัตรพลมาตั้งแต่เด็ก เห็นแผนการ แสวงหาผลประโยชน์ ให้ตัวเองได้รับประโยชน์มากที่สุด เรียนรู้ วิธีการเอาตัวรอดจากรอยแตก ดังนั้นความเชื่อมั่นของครอบครัวประเทศชาติแน่นอนและว่างเปล่า แค่จับคนหน้า ทำเรื่องๆ ตรงหน้า พจน์

เขามานี่ ด้านหนึ่งคือเพราะความสัมพันธ์ของบริศร์และด ริชณะ เขาไม่หนึ่งเพราะความแค้นอันรุนแรงของ พรวลัยและฉัตรพล

กำลังของฉัตรพลความสามารถของเองคิดว่าไม่สามารถคุ้มครองความ ปลอดภัยของพรวลัยได้

จริงแล้วในใจบุณพจน์รู้กว่าใคร ต้อนรับ แล้วมันยังไง

ผู้หญิงของเขาอยู่ที่เขาก็ไปไหนทั้งนั้น ถ้าจะไป ต้องพา

พรวลัยออกด้วยกัน

พรวลัยอยู่กับบุณพจน์มาสิบสองปี แน่นอนว่ารู้นิสัยของบุณ พจน์ ให้เขาอยู่ที่จริงแล้วมันไม่ยุติธรรมกับบุณพจน์ ถ้าไม่เพราะความแค้นอันรุนแรง

ในขณะนี้ พรวลัยคาดหวังกว่าใครทดสอบดีเอ็นเอออกแล้วสามารถแสดงว่าบุณพจน์มี ความสัมพันธ์พ่อลูกฉัตรพล

ในขณะนี้ หมด ภาพทั้งหมดล้วนสวยงามมาก แต่ทุกคนก็รู้ มันคือความเงียบสงบก่อนเกิดสงครามใหญ่ วันที่สถานการณ์อันน่ากลัวและมืดมนกำลังจะมาถึงแล้ว

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ