บทที่ 1314 พวกเขาทั้งสองเป็นพ่อลูกกัน

นรมนกับบริศร์หนีกลับมาที่หมู่บ้านตารายนอย่างจนตรอก

ทำไมถึงเรียกว่าหนี

เพราะลมหายใจของนรมนมีความยุ่งเหยิง ส่วนบริศร์ก็เกือบ ถูกนงลักษณ์พบเข้า

แค่เกือบไป

ถ้าบุริศร์ช้ากว่านี้หนึ่งนาที พวกเขาอาจจะถูกพบไปแล้ว

เรื่องวันนี้สำหรับนงลักษณ์ อัปยศน่าละอาย ไม่ควรให้คนอื่นรู้ โดยเฉพาะหลานอย่างนรมน แต่พวกเขากลับรู้เยอะขนาดนี้โดย ไม่ตั้งใจ

นรมนยังคงไม่มีการตอบสนองจากเรื่องเมื่อสักครู่นี้ เธอขดตัว ทุกข์ทรมาน แค่นึกถึงสภาพอับจนไร้หนทางของนงลักษณ์ สีหน้า ที่ถูกข่มเหงรังแก ความโกรธในใจของเธอก็โหมกระหน่ำ

ลูกสาวของตระกูลพรโสภณเคยถูกรังแกแบบนี้เมื่อไหร่?

นั่นคือคุณป้าของเธอนะ!

แน่นอนบุริศร์รู้ว่าตอนนี้นรมนเสียใจ เขาก็ไม่พูดโน้มน้าว แต่ เทน้ำอุ่นส่งให้เธอ

“ดื่มน้าสักหน่อย สงบจิตสงบใจ เรื่องวันนี้พวกเราจําเป็นต้อง ค่อยๆ ปรึกษากันให้ดี
บรมนมองร่างที่คุ้นเคยตรงหน้า หัวตาร้อนผ่าว

“ฉันไม่คิดเลยว่าป้าจะต้องลำบากแบบนี้ ฉันคิดว่าเธอแค่ถูก ลักพาตัวไป จากนั้นใช้ความสามารถของตนเองจนได้เป็น ท่านผู้หญิงเจ็ดของพระราชาประเทศ F จนแม้แต่คลอดราเชน ออกมา ฉันคิดว่าชีวิตของเธอสูงส่ง สามารถกุมชะตาชีวิตของ ตนเองได้ แต่คิดไม่ถึงว่าเธอจะมีชีวิตต่ำต้อยแบบนี้ มิน่าล่ะ มิน่า ล่ะเธอถึงกลับบ้านไม่ได้ มิน่าล่ะเธอถึงไม่อาจรู้จักกับคุณตาได้ มิน่าล่ะเธอถึงเอาแต่ไม่สนใจราเชน จนแม้แต่ไล่ราเชนออกไป จากประเทศ F ด้วยซ้ำ ที่แท้ทุกอย่างเป็นเพราะชีวิตของเธอไม่มี อิสระ ถ้าพูดแบบนี้ ปีนั้นทุกสิ่งที่ทำกับคุณอารองก็ทำไปเพราะ ฝืนใจ? ”

นํ้าตาของนรมนไหลริน

คุณป้าของเธอ

หญิงสาวที่สูงส่ง กลับมีชีวิตอย่างต่ำต้อยอยู่ในที่ที่คนอื่นมอง ไม่เห็นเช่นนี้

อาจมีเพียงผู้หญิงด้วยกันถึงจะเข้าใจความโศกเศร้าของผู้

หญิงในเวลานี้

นโมนเข้าอกเข้าใจ

บริศ ถอนหายใจออกมา ดึงนรมนมาไว้ในอ้อมแขน กล่าว เสียงเบา “ทุกคนต่างมีความจำใจ แต่ผมคิดว่าทุกคนต่างมี ขอบเขตเป็นของตนเอง ถึงแม้ผมจะไม่รู้ว่าขอบเขตของนงลักษณ์ อยู่ตรงไหน แต่ถ้าเกินขอบเขตนั้น นงลักษณ์จะไม่ทำอย่างนั้นแน่นอน”

“ขอบเขต คนที่แม้แต่ชีวิตที่มีเกียรติยังเป็นเรื่องเพ้อฝันอย่าง หนึ่งยังจะมีขอบเขตด้วยเหรอ?

นรมนเงยนัยน์ตาที่พร่ามัวมองบุริศร์ ท่าทางเจ็บปวดใจทําให้ หัวใจของบุริศร์เจ็บปวดเบาๆ

“มีสิ คุณอาบุญทิวา และราเชนต่างเป็นขอบเขตของเธอ

นรมนอดนึกถึงการกระทำของนงลักษณ์ก่อนหน้านี้ไม่นานขึ้น มาไม่ได้

เพื่อคุณอาบุญทิวา นงลักษณ์เป็นหุ่นเชิดมานานหลายปี เพื่อ ราเชน เธอคุกเข่าขอร้องผู้ชายคนนั้น เห็นได้ว่าสองคนนี้ในใจ ของนงลักษณ์มีความสำคัญมาก

บริศ เห็นนรมนูหน้าตาเหมือนกับคิดออก จึงพูดต่อ “ถึงแม้ผม จะไม่รู้ว่าผู้ชายคนนั้นเป็นใคร แต่ดูจากเรื่อง ในวันนี้ คุณอาบุญ ทิวายังคงมีชีวิตอยู่แน่นอน ไม่อย่างนั้นเขาจะใช้อะไรควบคุม นงลักษณ์ ถึงแม้จะมีราเชนอยู่ในมือ น่าจะไม่มีโอกาสชนะมาก นัก ไม่อย่างนั้นนงลักษณ์คงจะไม่สามารถเด็ดขาดได้แบบนี้

นรมนถึงจะพยักหน้า

เธอดื่มน้ำอุ่น ในมือ เมื่อน้ำอุณหภูมิอื่นไหลลงสู่ลำคอ เธอถึง จะรู้สึกอบอุ่นเล็กน้อย

“ผู้ชายคนนั้นเป็นใคร? ”
นัยน์ตาของนรมนเปล่งแสงแห่งความโกรธและเกลียดชัง เหยียดหยามคุณป้าของเธอแบบนี้ แค้นนี้เธอจะต้องชำระ

บริศร์กลับตอบเสียงเบา ไม่รู้สึ พวกเรามองเห็นใบหน้าไม่ ชัดเจน บางทีตัวตนของเขาอาจมีเพียงนงลักษณ์ที่รู้

“แต่เธอคงจะไม่พูดหรอก พวกเราก็ไม่อาจถามได้

แค่ถามก็ทำให้นงลักษณ์รู้ว่าพวกเขามองเห็นเรื่องวันนี้ทั้งหมด บุรีศร์ก็เงียบไม่พูดจา

สมองของนรมนทำงานอย่างรวดเร็ว

“ผู้ชายคนนี้มีความเกี่ยวข้องกับพิรุณ จนแม้แต่ควบคุมความ เคลื่อนไหวของประเทศ F ตัวตนของเขาไม่ธรรมดาแน่นอน บางทีเขาอาจจะเป็นคนประเทศ F”

บุริศร์ได้ยินนรมนพูดแบบนี้ ก็อดนิ่งไปไม่ได้

“เดิมคิดว่ากล้าณรงค์คือ BOSS ใหญ่ ตอนนี้มองดูแล้ว กล้า ณรงค์ไม่ได้สำคัญเลย ในทางกลับกันพิรุณถึงจะคุ้มค่าให้คนคิด

ไตร่ตรอง”

“คุณมีแนวทางไหม? ”

แววตาของนรมนแจ่มแจ้งทันที

“ถ้าผู้ชายคนนั้นมีความเกี่ยวข้องกับประเทศ F พิรุณก็อาจจะ เป็นคนประเทศ F จนมีความเป็นไปได้ว่าอยู่ในตำแหน่งสำคัญ ด้วยซ้ำไป”
ได้ยินบุรีศร์พูดแบบนี้ นรมนอึ้งไป จากนั้นเกิดความคิดแบบ ขึ้นมาในสมองกะทันหัน

“ฉันนึกออกแล้ว”

“อะไรเหรอ?”

นรมนคว้าแขนของบุริศร์ด้วยความตื่นเต้น ตอนที่ฉันเจอพิรุณ รู้สึกคุ้นๆ เหมือนว่าเคยเจอเขาที่ไหน แต่เห็นได้ชัดว่าฉันไม่เคย เจอเขามาก่อน แล้วทำไมถึงรู้สึกแบบนี้

“เพราะบุญพจน์ใช่ไหม? พวกเขาเป็นพ่อลูกกัน

“ผิด ถึงแม้พวกเขาจะเป็นพ่อลูกกัน แต่บุณพจน์ไม่เหมือนพิรุณ เลยสักนิด ในทางตรงกันข้ามกลับเหมือนป้าโอมาก ลูกชาย เหมือนแม่ยังมีดีอยู่บ้าง แต่บุณพจน์ไม่มีเงาของพิรุณอยู่บน ร่างกายเลยสักนิด บุริศร์ ฉันไม่เคยเจอพิรุณ ดังนั้นคุณจึงเอา แบบนี้ แต่ฉันเคยเจอแล้ว พิรุณไม่เหมือนกับบุณพจน์สักนิดจริงๆ ตรงกันข้ามกลับมีคนหนึ่งที่เหมือนเขามาก

บุริศร์ได้ฟัง งุนงงทันที

“ใครกัน? ”

“ราเชน! ”

คำตอบของนรมนทำให้บริศร์อึ้งไปอีกครั้ง

“ใครนะ ? ”

นรมนรู้ว่าบุริศร์แปลกใจ แม้แต่ตัวเธอเองยังแปลกใจด้วยซ้ำแต่ตอนนี้คิดดูแล้ว พวกเขาสองคนมีความคล้ายคลึงกันมากเกิน ไป

“พิรุณคล้ายกับราเชนมาก พูดให้ถูกคือ จมูกและดวงตาของ ราเชนเหมือนกับพิรุณมาก ส่วนปากของเขาเหมือนกับคุณป้า มาก

หลังจากนรมนพูดออกมา เธอค่อยๆ ตั้งสติ รู้ว่าบุริศร์กำลัง คาดเดาอะไรอยู่ พูดตามตรงเธอก็กำลังคาดเดาเหมือนกัน เธอมองบุริศร์ กระซิบว่า “คุณคิดว่าพิรุณจะเป็นพระราชาของ

ประเทศ f หรือเปล่า? ”

“ไม่มีทาง

บริศ ปฏิเสธทันที

“พระราชาของประเทศ F อยู่ในประเทศตลอด และเมื่อ สามสิบปีก่อนพระราชาของประเทศ F ยังมาเยี่ยมเยือนประเทศ ของพวกเราอยู่เลย สิ่งที่อยู่ในบันทึก พิรุณในตอนนั้นกลับอยู่ที่ หมู่บ้านดารายน ยกเว้นเขามีเทคนิคโคลนนิ่ง ไม่อย่างนั้นไม่มี ทางเป็นแบบนี้แน่นอน

“งั้นเป็นไปได้ไหมว่า พิรุณกับพระราชาของประเทศ F จะเป็น ฝาแฝดกัน? ”

นรมน ใช้ความคิดอย่างเต็มที่

บริศร์ยื่นมือออกไปจิ้มจมูกของนรมน หัวเราะอย่างเอาอก เอาใจ “คุณโง่หรือเปล่าเนี่ย? ยืนของฝาแฝดนั้นสืบทอดกัน แต่พระราชบุตรและพระราชธิดาก็ดี หรือจะเป็นเจ้าหญิงต่างไม่มี ใครสักคนเป็นฝาแฝด

“งั้นทำไมถึงเหมือนขนาดนี้ล่ะ? ”

นรมนกระซิบกระซาบ สีหน้าเศร้าหมอง

บุรีศร์กลับพูดขึ้นว่า “อยากจะรู้เรื่องนี้ก็ไม่ใช่ว่าจะเป็นไปไม่

ได้”

“คุณมีวิธีเหรอ?

ยังจําหงส์ของสหภาพ QTของพวกเราได้ไหม? ”

การไถ่ถามอย่างฉับพลันของบริศทำให้นรมนงุนงง จนแม้แต่ ไม่รู้เรื่องด้วยซ้ำ

ตอนนี้ไม่ได้คุยเรื่องของพิรุณอยู่หรือไง ทำไมพูดถึงหงส์

แต่นรมนก็ไม่ได้เอ่ยถาม แค่มองบุริศร์ด้วยแววตาสงสัย แวว

ตาที่มองบุริศร์นั้นทำให้รู้สึกก

เขาเอื้อมมือออกไปปิดตาของนรมน

ผู้หญิงคนนี้ไม่รู้เลยว่าแววตาสับสนนั้นของเธอดึงดูดให้คน อยากทำเรื่องผิดกฎหมายแค่ไหน

“ทําอะไรเนี่ย? ”

นรมนไม่พอใจคิดจะดึงมือบุริศร์ออก กลับพบว่าบุริศร์กอด ตนเองจากด้านหลัง วางเธอไว้บนตัก
ท่าทางที่คลุมเครือเช่นนี้ ทำให้คนเก้อเขิน เพียงแต่ทั้งสองคน อยู่ในห้อง แถมยังเป็นสามีภรรยากันมานานแล้ว และไม่มีใคร เห็น

นรมนคล้อยตามเขา

“พูดก็พูดมาส คุณทำอะไรเนี่ย?”

นโมนพยายามดิ้นสองครั้งตามอำเภอใจก็ยอมแพ้ อิงแอบ หน้าอกของบริศร์ ตั้งใจฟังเสียงหัวใจเต้นแรงของเขาและกระซิบ กาม

ในที่สุดความวุ่นวายในก้นบึงหัวใจของบุริศร์ก็สงบลง เขา กระซิบว่า “หงส์อยู่ในประเทศ F

“แต่ตอนนี้ประเทศ F ปิดชายแดนอยู่ไม่ใช่? สัญญาณก็ถูก บล็อก คุณติดต่อเขาได้ยังไง? ”

“พวกเรามีวิธีการติดต่อและช่วงสัญญาณแยกออกจากกัน

ในระหว่างพูดบุริศร์นำสิ่งที่เหมือนกับเครื่องส่งโทรเลขออกมา จากเครื่องส่งสาร ของสิ่งนั้นดูเก่าไปหน่อย นรมนอดอ้าปากค้าง ไม่ได้

“ชบู่ ผมจะแสดงให้ดูก็พอ”

บริศร์ยิ้มบางๆ ประคองนรมนนั่งลงด้านข้าง จากนั้นมาตรง หน้าเครื่องส่งโทรเลขเสียบแหล่งจ่ายไฟเข้าไป เริ่มทำการเคาะ
การเคาะที่มีแบบแผนทำให้นรมนเข้าใจทันที นี่อาจเป็นช่วง คลื่นรหัส

เธอแปลกใจมาก

วิธีส่งแบบนี้โบราณมาก แต่ปัจจุบันเทคโนโลยีมีการพัฒนา ละทิ้งวิธีติดต่อแบบนี้ไปนานแล้ว กลับคิดไม่ถึงว่าบุริศร์จะเลือก หยิบใช้โอกาสนี้

วิธีการติดต่อแบบนี้ ถึงแม้ช่วงคลื่นจะถูกคนสกัดจับได้ ถ้าไม่มี รหัสพิเศษก็จะไม่ทราบเนื้อหาการติดต่อของพวกเขา

นรมนจําต้องบอกว่าสามารถเห็นเรื่องแปลกใจและดีใจจากบุ ริศร์ได้ทุกวัน

นรมนไม่รู้ว่าบริศร์ส่งอะไรไป และก็ไม่ได้เอ่ยถาม เธอแค่ยืน อยู่ด้านข้าง ชงชาให้บริศร์หนึ่งการรอคอยอยู่เงียบๆ

ผ่านไปไม่นานอีกฝ่ายก็ส่งช่วงคลื่นมา ทำให้นรมนดีใจมาก

“ติดต่อได้แล้วใช่ไหม?

“อืม”

ตรงกันข้ามกับความดีใจของนรมน บุริศร์กลับนิ่งเฉยมาก ราวกับไม่มีอันตรายแฝงเร้นในการติดต่อนี้

อีกฝ่ายว่าไงบ้าง? ”

ในขณะนี้ นรมนไม่รู้อะไรสักอย่าง แต่กลับกระวนกระวายสุดๆ บริศ เห็นท่าทางร้อนรนของเธอ จู่ๆ ก็รู้สึกว่านรมนที่เป็นแบบนี่น่ารักทีเดียวเชียว จึงอดพูดด้วยรอยยิ้มไม่ได้ ให้รางวัลผม ผมจะบอกคุณ

“ฉันต้มซามาให้คุณกาหนึ่งแล้วไม่ใช่เหรอ? “

นรมนไปที่ชาติตรงหน้า บุริศร์กลับยิ้มพูด “ผมต้องการรางวัลอย่างอื่น

บรมนนึกอะไรออกทันที หน้าแดงลามไปถึงคอ ถลึงตาใส่บุรี ศร์ “หน้าไม่อาย วันๆ คิดแต่เรื่องแบบนั้น คุณไม่กลัวได้พร่อง หรือไง”

บริศ งุนงงทันที

“ไตพร่อง? ผมแค่อยากจูบคุณ ทำไมถึงจะได้พร่อง

สินค้า นรมนรู้ว่าตนเองคิดไปอีกเรื่องหนึ่ง หน้าแดงจนเลือด แทบหยดออกมาทันที

มองเห็นท่าทางของนรมน บุริศร์จะไม่คาดเดาอะไรได้อย่างไร หัวเราะออกมาอย่างห้ามไม่ได้

“คุณภรรยา คุณคิดจะ…….

“หุบปาก! รีบพูดออกมา อีกฝ่ายว่าไงบ้าง? ”

นรมนอายจะแทบจะหาที่มุดลงไป ในขณะนี้เห็นท่าทางลำพอง ใจของบุริศร์ก็ยิ่งเขิน เธอจูบลงบนใบหน้าบุริศร์อย่างรวดเร็ว จากนั้นหันตัวเดินไป ท่าทางเขินอายทำให้คนจั๊กจี้หัวใจจริงๆ

บริศร์ยากที่จะควบคุมอารมณ์ของตนเอง ยิ้มกล่าว “หงส์บอกว่าเธอจะสืบเรื่องนี้ให้อีกสักพักจะส่งข่าวให้พวกเรา

“อีกสักพักนานแค่ไหน?

“ไม่รู้สึ อาจจะเร็วมาก หรืออาจต้องใช้เวลาสักพัก บริศร์กำลังพูด จู่ๆ เครื่องโทรเลขก็มีเสียงดังขึ้น

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ