บทที่ 1308 หมดสติอยู่ตลอด

“ทำไมเหรอ? เกิดเรื่องอะไรขึ้นอีกแล้วเหรอ?”

พอมิลินและบุณพจน์เห็นสีหน้าของนรมนดูไม่ดีนัก ก็อดไม่ ได้ที่ถามขึ้นมาคำหนึ่ง

“ไม่มีอะไรค่ะ ฉันกลับไปก่อนสักครู่นะ มิลิน คุณช่วยดูพรวลัย อยู่ที่นี่ให้ดี ๆ นะ”

นรมนไม่ได้พูดว่าเป็นเรื่องอะไร แต่กลับไปกับนงลักษณ์อย่าง ร้อนรน

มิลินรู้สึกสงสัยขึ้นมาเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้จากไป และอยู่ตรวจ ร่างกายให้พรวลัยอย่างละเอียดรอบหนึ่ง และดูว่าจะยังสามารถ ฟื้นฟูยังไงได้บ้าง

บุณพจน์ส่งสัญญาณมือให้กับข้างนอกทีหนึ่ง จากนั้นคนสอง คนก็รีบร้อนติดตามนรมนไป และคอยปกป้องอยู่อย่างเงียบ ๆ

หลังจากที่นรมนและนงลักษณ์จากไปแล้ว ก็รีบเดินกลับไป หมู่บ้านดารายนอย่างรวดเร็ว

“ที่คุณพูดมาเป็นความจริงหมดนะ? บุริศร์กลับมาแล้วจริง ๆเหรอ”

“ใช่ กลับมาแล้ว แต่ว่าสถานการณ์ไม่ค่อยดีเท่าไหร่”

สีหน้าของนงลักษณ์ก็รู้สึกร้อนใจอยู่บ้าง

พอนรมนได้ยินว่าสถานการณ์ของบุริศร์ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ก็ ร้อนใจขึ้นมาทันที

“บาดเจ็บเหรอคะ”

“บาดเจ็บนิดหน่อย แต่ว่าเขาได้หมดสติอยู่ตลอดเวลาเลย” นงลักษณ์พูดไปแบบนี้ นรมนก็นิ่งอึ้งไปครู่หนึ่งเลย

“ทำไมเมื่อไม่บอกล่ะว่าหมดสติอยู่ตลอดเวลา? แล้วฉันก็ทิ้ง มิลินไว้ที่นี่แล้ว แล้วทางบริศร์จะทำยังไงล่ะ?”

“กิจจากำลังดูแลอยู่ เขาบอกว่าตอนนี้ยังไม่ต้องการมิลิน ชั่วคราว เพียงแต่แค่ให้ฉันมารายงานเธอ”

คำพูดของนงลักษณ์ทำให้นรมนอึ้งไปครู่หนึ่ง แล้วก็ไม่ถาม อะไรอีกเลย จากนั้นก็ขับรถกลับมาถึงหมู่บ้านดารายนอย่าง รวดเร็ว

พอเธอกลับมาถึงแล้วก็ไปที่ห้องนอนทันที ในตอนที่เห็นกิจจา นั้นในใจของนรมรก็รู้สึกร้อนรนขึ้นมาเล็กน้อย
“บุรีศร์อยู่ไหน?”

“แต๊ดดี้อยู่บนเตียงครับ

กิจจาหลบทางให้

นรมนเดินเข้าไปอย่างรวดเร็ว ก็เห็นบริศร์นอนอยู่บนเตียง อย่างสงบนิ่ง เหมือนอย่างกับนอนหลับปกติยังไงอย่างงั้น

นี่แค่ไม่เจอกันแค่ไม่กี่วัน นรมนก็รู้สึกเหมือนกับว่าผ่านมานาน แสนนานเลย

เธอเดินเข้าไปอย่างเบามือเบาเท้า เหมือนกลัวว่าจะทำให้บริ

ในตอนที่มือของเธอแตะโดนหน้าของบริศร์นั้น อุณหภูมิที่ อบอุ่นนั่นถึงจะทำให้เธอเชื่อว่าบุริศร์กลับมาแล้วจริง ๆ

“เขาเป็นอะไรไปเหรอ?”

“ไม่รู้ครับ ผมตรวจเช็กไม่เจอปัญหาอะไรเลย เพียงแต่บน ร่างกายมีแผลเล็ก ๆ ไม่กี่แผลเท่านั้น แต่ว่ากลับหมดสติมา ตลอด เหมือนกับว่ากำลังนอนหลับอยู่ครับ

กิจจาพูดเสียงต่ำไป แต่กลับทำให้ใจของนรมนตื่นตระหนก ขึ้นมา
“ในเมื่อเป็นเช่นนี้แล้ว ทำไมหนูยังไม่ให้มีลินกลับมาอีกล่ะ?” ในจุดนี้นรมนรู้สึกไม่ค่อยเข้าใจเลย

กิจจาครุ่นคิดไปครู่หนึ่ง แล้วพูดขึ้นว่า “หม่ามี้ครับ นี่เป็นความ หมายของแด๊ดดี้ครับ”

“อะไรนะ?”

นรมนอึ้งไปเลยทันที

“ไหนหนูบอกว่าเขาหมดสติมาตลอดไม่ใช่เหรอ?”

“ใช่ครับ แต่ว่าในฝ่ามือของแด๊ดดี้กำสิ่งนี้เอาไว้ตลอดเลย ครับ”

กิจจาเอากระดาษโน้ตแผ่นหนึ่งยื่นให้กับนามน

บนกระดาษเป็นลายมือของบุริศร์ ข้างบนเขียนไว้ว่า “ไม่ต้อง เป็นห่วงผม และก็ไม่ต้องตามใครมาดูอาการให้ผม เรื่องที่ผม กลับมาแล้วจะต้องเก็บไว้เป็นความลับ”

นรมนไม่รู้ว่าที่บุริศร์พูดแบบนี้ตกลงมันหมายความว่าอะไรกัน ที่หมู่บ้านดารายนนี้มีผู้คนเต็มไปหมด จะปิดบังคนทั้งหมดนั้นมัน จะเป็นไปได้ยังไง?

และที่สำคัญตกลงตอนนี้บุริศร์เป็นอะไรกันแน่?

หรือว่าจะมีอาการเหมือนกับบุณพจน์เหรอ?

“กิจจาจ๊ะ ตอนนี้หนอนพิษทองคำของแด๊ดดี้ของหนูเกิดปัญหา อะไรขึ้นมาเหมือนกันหรือเปล่า? เป็นอาการเดียวกับบุณพจน์ ก่อนหน้านั้น รอผ่านไปสักช่วงหนึ่งก็จะตื่นขึ้นมาเองใช่ไหม?

พอเจอกับคำถามของนรมน กิจจาได้แต่ส่ายหน้าแล้วพูดขึ้นว่า “ไม่ใช่ครับ ตอนนั้นคุณลุงใหญ่เพิ่งกินหนอนพิษทองคำเข้าไป ร่างกายเกินการต่อต้าน เพราะฉะนั้นถึงได้นอนหมดสติ แต่ว่า แด๊ดดี้กับหนอนพิษทองคำหลอมรวมกันมานานขนาดนี้แล้ว น่า จะไม่เกิดอาการแบบนี้แล้ว แต่ว่าชีพจรของแคดดี้สงบนิ่ง เหมือน กับว่ากำลังนอนหลับอยู่ ผมตรวจเช็กดูแล้ว มันไม่มีปัญหาอะไร จริง ๆ ครับ หม่าม หม่าไม่ต้องห่วงนะครับ ที่แด๊ดดี้ไม่อยากจะ ให้ใครรู้ว่าเขากลับมาแล้ว ก็น่าจะมีแผนการอะไรอยู่ รอให้แดด ตื่นขึ้นมาแล้วพวกเราก็จะรู้เองนะครับ”

ถึงแม้จะรู้ว่าที่กิจจาพูดไม่ผิด แต่ว่านรมนก็ยังเป็นกังวลอยู่ดี ขอแค่บุริศร์ยังไม่ตื่นขึ้นมา เธอก็ไม่วางใจอยู่ดี
“แต่ว่าตอนนี้คนตัวเป็น ๆ อย่างนี้อยู่ทั้งคน จะมาปิดบังไว้ได้ ยังไงกัน? และอีกอย่างขอแค่มิลินกลับมาแล้วก็จะต้องรู้แน่ ฉัน คงจะให้เธออยู่แต่นอกประตูไม่ให้เข้ามาไม่ได้หรอกมั้ง?”

ถึงแม้ว่านรมนไม่รู้ว่าทำไมบุริศร์ถึงต้องมีข้อเรียกร้องแบบนี้ แต่ว่าจะซ่อนคนคนหนึ่งไว้ในหมู่บ้านดารายนนั้นช่างยากจริง ๆ “อ๋อ ใช่แล้ว บุริศร์กลับมาได้ยังไง? เขาไม่อยากจะให้ใครรู้ว่าเขา กลับมาแล้ว งั้นเขาใช้วิธีอะไรกลับมากันแน่?

“ห้องโถงบูชาบรรพบุรุษครับ

คำพูดของกิจจาทำให้นรมนอึ้งไปเล็กน้อย “ห้องโถงบูชาบรรพบุรุษเหรอ?”

“แด๊ดดี้ขึ้นมาจากช่องทางใต้ดินตรงใต้โต๊ะบูชาในห้องโถง บูชาบรรพบุรุษครับ

นรมนอึ้งไปครู่หนึ่งทันที

ตอนนั้นที่เธอตกลงไปนั้น ก็รู้จักกับปีวราในนั้น ที่นั่นไม่ใช่แค่ ช่องใต้ดินหรอกเหรอ? แต่กลับเป็นเส้นทางใต้ดินเหรอ? ถ้าหาก มีอยู่ละก็ ก็น่าจะคือปีวราที่รู้จักละมั้ง

เพราะฉะนั้นปีวราเป็นคนส่งบุริศร์ออกมาเหรอ?

ในเมื่อสามารถส่งบุริศร์กลับมาได้แล้ว งั้นทำไมไม่สงกมลกลับมาพร้อมกันด้วยล่ะ?

คําถามมากมายปรากฏขึ้นมาในหัวสมองนรมน แต่กลับหาคำ ตอบที่แน่ชัดไม่ได้สักอัน

“หนูไม่มีเรื่องอะไร ไปที่ห้องโถงบูชาบรรพบุรุษทำไมจ๊ะ?” นรมนเพิ่งจะพบปัญหานี้ขึ้นมา

กิจจาพูดเสียงต่ำขึ้นว่า “กมลเป็นคนบอกผมครับ”

“กมลเหรอ? ระหว่างพวกเธอติดต่อกันยังไง?

พอได้ยินข่าวกมล นรมนก็ร้อนรนเป็นอย่างมากขึ้นมา

กิจจาเอาโทรศัพท์ออกมายื่นให้กับนรมน

“เมื่อครึ่งชั่วโมงที่แล้วกมลโทรศัพท์มาหาผม บอกให้ผมไปรับ แด๊ดดี้ที่ห้องโถงบูชาบรรพบุรุษ สัญญาณทางเธอไม่ดีเอามาก ๆ เลย พอพูดจบก็ไม่มีสัญญาณแล้วครับ”

กิจจาเองก็รู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย

นรมนไม่รู้ว่าตกลงกมลและบริศร์กำลังเล่นอะไรกันแน่ แต่ว่า ตอนนี้บุริศร์กลับมาแล้ว เธอก็เหมือนกับว่ามีที่พึ่งทางใจแล้วยัง ไงอย่างงั้น
“งั้นตอนนี้มีที่ไหนที่สามารถซ่อนคนได้บ้างล่ะ?”

พอเจอคำถามนี้ของนรมนเข้า กิจจาก็ได้แต่ส่ายหน้าเล็กน้อย

“ไม่รู้ครับ”

หมู่บ้านดารายนนี้ก่อสร้างได้โปร่งโล่งมาก ถึงแม้ว่าจะเอาบุรี ศมาไว้ในห้องนอน ก็ไม่มีทางที่จะไม่โดนคนอื่นพบเห็นเข้า

นรมนรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาเล็กน้อย

หลังจากที่นรมนกลับมาแล้ว นงลักษณ์ก็ไปที่ห้องของตัวเอง เลย แล้วก็ส่งคนไปตรวจสอบตัวตนของพิรุณต่อไป

ในขณะที่นรมนหดหูอยู่นั้น อยู่ ๆ กานต์ก็โทรศัพท์เข้ามา

“หม่ามี้ คุณบุริศร์อยู่หรือเปล่าครับ?” นรมนอึ้งไปครู่หนึ่ง แล้วก็รีบพูดขึ้นว่า “กำลังพักผ่อนอยู่จะมี

อะไรเหรอ? หาแด๊ดดี้หนูมีธุระอะไรเหรอ?”

“อยู่ ๆ ผมก็คิดถึงเรื่องหนึ่งขึ้นมาได้ นึกขึ้นมาได้ตอนที่เล่น เกมในวันนี้”
“เรื่องอะไรเหรอ?”

นรมนรู้สึกสงสัยอยู่บ้าง

กานต์พูดเสียงต่ำขึ้นว่า “ตอนที่ย่าโอเจอกับผมตอนที่อยู่ใน คุกที่เมืองหลวง เหมือนกับจะบอกผมเกี่ยวกับเรื่องของหมู่บ้าน ดารายนบางอย่าง ตอนนั้นผมลืมบอกไป และระยะเวลาห่างมา นานขนาดนี้ผมก็เกือบจะลืมไปแล้ว แต่ว่าตอนเล่นเกมเมื่อกี้ก็เพิ่ง นึกขึ้นมาได้ครับ”

นรมนนิ่งอึ้งไปครู่หนึ่ง

“ย่าโอเหรอ? โอเหรอ?”

“ครับ”

กานต์พยักหน้าเล็กน้อย

แต่นรมนกลับรู้สึกสงสัยขึ้นมาเล็กน้อยว่าโอจะบอกอะไรกับ กานต์ไปบ้าง

“เธอพูดว่ายังไงบ้างเหรอ?”

“เหมือนกับว่าย่าโอจะบอกผมว่า หมู่บ้านดารายนมีช่องทาง ลับอันหนึ่งที่สามารถทะลุผ่านไปข้างนอกได้ เหมือนกับว่าจะอยู่ ตรงที่ห้องโถงบูชาบรรพบุรุษนะครับ บอกว่าตอนนั้นเอาไว้ใช้ เป็นช่วงทางหลบภัยฉุกเฉิน แต่ว่าตอนวันที่หมู่บ้านดารายนโดน ทำลายนั้น ไม่มีใครทันได้ไปถึงที่นั่น ยังอีกอย่าง ตำแหน่งตรงตำแหน่งไปหม่ามีทาง

กานต์พูดจบวางสายโทรศัพท์เลย หนำซ้ำยังส่งตำแหน่งมา ให้นรมนทางWeChatอีกด้วย

นรมนค้นหาตามตำแหน่งที่กานต์มาไปหนึ่ง แต่พบว่า

อยู่ห้องนอนของตัวเอง

เป็นความบังเอิญ

นรมนมักจะรู้สึกว่ากานต์เป็นบอกกานต์หรือเปล่าแก้ไขความ

เธอกิจจาหาอยู่

ทั้งสองคนลองเคาะ ๆ คลำ ๆ ตั้งนอนถึงพบว่ากลไกการ

“ตอนนั้นคนที่ออกแบบหมู่บ้านทางและห้องลับพวกนี้จะเป็นเขาเหรอแต่ว่าตอนธรอยู่ประเทศ และพวกเราก็โดนตัดขาดกับประเทศ แล้ว แล้วเขาจะส่งข่าวมายังไงกัน”
ดวงตาของนรมนมีแววเคร่งขรึมพาดผ่านเสี้ยวหนึ่ง

กิจจาพูดเสียงต่ำขึ้นว่า “ไม่แน่คุณอาโสธรอาจจะบอกทิ้งไว้ ก่อนไปก็ได้ครับ”

นรมนพยักหน้าเล็กน้อย

โสธรจะสามารถรู้จักใครที่นี่ได้ล่ะ?

เรื่องที่เป็นความลับขนาดนี้ เขาก็คงจะบอกกับแต่คนรุ่นหลัง ของหมู่บ้านดารายและมั้ง

หรือจะเป็นปีวราเหรอ?

ถ้าโสธรไม่ได้บอกกับมิลิน แต่กลับเอาเรื่องนี้ไปบอกกับปีวรา ละก็ งั้นก็เห็นได้ชัดว่าโสธรเชื่อมั่นปีวรา งั้นเรื่องที่ปีวราหลอกใช้ ให้มิลินตามบุรีศร์และกมลไปตามหาคริชณะก็อาจจะต้องคิด วิเคราะห์ใหม่แล้วนะ

ชั่วขณะหนึ่งคิดเรื่องอะไรได้มากมาย แต่ว่าก็ยังย้ายบุริศร์

เข้าไปอย่างรวดเร็ว

“กิจจา แด๊ดดี้ของหนูไม่เป็นอะไรจริง ๆ นะ?”

“ไม่เป็นอะไรจริง ๆ ครับ แด๊ดดี้แค่เหมือนกับว่าเหนื่อยเกินไป และกำลังพักผ่อนอยู่ หม่ามี้ดูที่ขอบตาของเขาเป็นรอยดำทั้ง รอบเลย”

กิจจาชี้ไปที่ขอบตาล่างของบุริศร์ นรมนเองก็พบว่าขอบตาของเขามาก แต่ว่าพอเห็นเขาที่มักจะกระฉับกระเฉง อยู่ตลอดแต่กลับนอนหลับลึกได้เช่นนี้ เธอก็เลยรู้สึกไม่สบายใจ อยู่เล็กน้อย

หลังจากที่จัดแจงให้บริศร์เรียบร้อยแล้ว นรมนเองก็อยู่ที่นี่ต่อ ไม่ได้ เพราะเกรงว่าคนข้างนอกจะหาตัวไม่เจอ เธอจึงได้แต่เดิน ตามกิจจาออกไป

หลังจากที่มิลินตรวจร่างกายให้พรวลัยเรียบร้อยแล้ว และ เขียนใบสั่งยาบำรุงให้ไม่กี่ชุดแล้วก็กลับมาเลย

“เกิดเรื่องอะไรขึ้นมาใช่หรือเปล่า?”

มิลินเห็นว่านรมนจากไปอย่างรีบร้อน ก็เลยเป็นห่วงมาก จึงรีบ กลับมาหานรมน

“ไม่มีอะไร แค่สืบค้นข่าวของพิรุณเจอนิดหน่อย

สำหรับสถานะของพิรุณนั้น นงลักษณ์แค่บอกกับนามนคน เดียว และนรมนก็แค่บอกกับบุณพจน์คนเดียวเท่านั้น แล้วตอนนี้ บุณพจน์ไม่ได้กลับมาด้วย แล้วพอมิลินมาถามแบบนี้ และเพื่อไม่ ให้ความเคลื่อนไหวของบุริศร์โดนเปิดเผยไป นรมนจึงได้แต่เอา ข่าวของพิรุณออกมาพูดเลย

ไม่ใช่ว่าเธอจะไม่เชื่อมิลิน แต่ว่าเป็นช่วงเวลาที่ค่อนข้างจะ พิเศษ ในเมื่อบุริศร์กำชับมาอย่างนี้แล้ว แน่นอนว่าจะต้องมีการ วิเคราะห์สําหรับค่าสั่งนี้มาแล้ว เพราะฉะนั้นนรมนจึงได้แต่ต้องปิดบังไว้

ในตอนที่มิลินได้ยินนรมนูพูดว่าพิรุณคนนี้ไม่ใช่พิรุณตัวจริง นั้น ก็อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วขึ้นมาเล็กน้อย

“พิรุณคนนี้นี่ทำให้คนอื่นคาดเดาไม่ได้จริง ๆ เลย ถึงกลับกล้า แอบอ้างชื่อคนตายคนหนึ่งมานานหลายปีขนาดนี้ แถมยัง สามารถทำได้ถึงขั้นที่ไม่มีคนสังเกตเห็นด้วย ไม่พูดไม่ได้ว่านี่มัน ช่างเหลือเชื่อมากจริง ๆ คิดว่าอำนาจที่อยู่เบื้องหลังของเขาน่าจะ ไม่ธรรมดาแน่”

นโมนพยักหน้าเล็กน้อย

“ใช่ เพราะฉะนั้นเรื่องของหมู่บ้านดารายน ในตอนนั้นบางที อาจจะยังมีเรื่องที่พวกเราไม่รู้อีก ถ้าจะเป็นเพียงแค่เรื่องเส้นทาง แร่ละก็ ฉันรู้สึกว่าไม่น่าจะเป็นไปได้แน่ เรื่องนี้ถ้ายิ่งสืบค้นเข้ามา ก็จะยิ่งรู้สึกว่าลับลมคมในเต็มไปหมด บางทีอาจจะมีแค่ตามหา พิรุณให้เจอถึงจะรู้เรื่องบางอย่างได้ แต่ว่าตอนนี้ไม่รู้เบาะแสของ พิรุณเลย และร่างกายของพรวลัยก็ยังไม่หายดี ไม่รู้ว่าพวกเรายัง จะสามารถเสียเวลาได้อีกเท่าไหร่” นรมนรู้สึกปวดหัวขึ้นมาเล็กน้อย
มิลินเงียบขรึมไปครู่หนึ่ง แล้วก็พูดเสียงต่ำขึ้นว่า “คุณนาย หรือว่าเราจะลองไปถามอารองตระกูลทวีทรัพย์ธาดา ไม่แน่อา รองตระกูลทวีทรัพย์ธาดาอาจจะรู้สถานะของพิรุณก็ได้

คำพูดประโยคนี้ทำให้นรมนอึ้งไปครู่หนึ่ง

อารองตระกูลทวีทรัพย์ธาดาเหรอ?

ในเวลาตอนนี้ไปเจอกับอารองตระกูลทวีทรัพย์ธาดาจะ ปลอดภัยจริง ๆ เหรอ? ฟังจากความหมายของมิลินแล้ว อารอง ตระกูลทวีทรัพย์ธาดาน่าจะอยู่ละแวกใกล้ ๆ นี้ ใจของนรมนเกิด คลื่นขึ้นมาระลอกหนึ่งทันที

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ