บทที่ 1294 ผมไม่มีความสามารถจริงๆ
ตอนที่บุริศร์ออกไป นรมนมองเขาแวบหนึ่ง แต่ไม่ได้ตามไป เธอปลอบใจพรวลัยต่อไป ในเมื่อตอนนี้อารมณ์ของพรวลัยไม่ ค่อยมั่นคง และเธอยังท้องด้วย
นรมนรู้ดี บุริศร์ไม่มีทางไม่สนใจบุณพจน์ แม้ว่าเรื่องนี้จะ อันตรายไปบ้าง แต่กับพิรุณแล้ว พวกเขาต้องเผชิญหน้าอยู่ดี
หลังจากบุริศร์เดินออกไป ก็ตรงไปหาคริชณะ
“ที่นี่มีสัญญาณมั้ยครับ
ปกติแล้ว ในค่ายกลจะปิดกั้นสัญญาณ ไม่น่าจะใช้มือถือได้ คริชณะถามเสียงแผ่วเบา “นายจะติดต่อกับข้างนอกหรือ “ครับ มีธุระนิดหน่อย ผมต้องพาบุณพจน์ออกมา
บุริศร์ไม่ปิดบังคริชณะ ในเมื่ออยากจะปิดบังเรื่องนี้ก็ทำไม่ได้
อยู่ดี
คริชณะก้มหน้าครุ่นคิด ก่อนเอ่ยขึ้น “ฉันรู้สึกว่าให้เขาอยู่กับ พิรุณที่นั่นประสานงานกับเราข้างนอกจะดีกว่า”
“พี่ให้ลูกชายสู้กับพ่อตัวเอง เดิมทีก็โหดร้ายอยู่แล้ว อีกอย่า งบุณพจน์ไม่ใช่ทหารของพวกเรา ในใจเขาศรัทธาพี่หรือเปล่าผม ไม่รู้ พี่เชื่อได้อย่างไรความเป็นญาติกับผมจะทำลายความผูกพัน พ่อลูกหลายสิบปีกับพิรุณได้ และพี่คิดว่าอยู่กับพวกเรา บุณพจน์จะยอมให้พวกเราบงการหรือครับ บุณพจน์ไม่ใช่คนประเภทที่จะ ยอมถูกควบคุม ดังนั้น เริชญะ ช่วยเขาออกมาถึงจะถูกต้อง ให้ เขาอยู่กับพิรุณ เรายิ่งไม่มีโอกาสชนะ
คำพูดของบุริศร์ทำให้ครขณะขมวดคิ้วแน่น
เขาไม่ได้พูดอะไร คล้ายกับกำลังครุ่นคิดบางอย่าง
บุริศร์รู้ดี ตอนนี้คริชณะไม่ได้ครุ่นคิดถึงความสัมพันธ์ส่วนตัว ตอนนี้เขาเป็นหัวหน้า ต้องคิดเผื่อทุกคนที่อยู่ข้างหลัง และต้อง เริ่มจากสถานการณ์โดยรวม
นี่คือจุดที่บุริศร์เทียบกับคริชณะไม่ได้
คริชณะมาถึงจุดนี้ได้ เพราะเขาเป็นทายาทรุ่นที่สามของ ครอบครัวทหาร ในใจของเขามีความศรัทธาและการตัดสิน ใจเด็ดเดี่ยวที่ไม่อาจลบล้างได้ การมองสถานการณ์โดยรวมของ เขาไม่มีทางปล่อยให้ความสัมพันธ์พ่อลูกมากระทบกระเทือน สถานการณ์โดยรวม กระทั่งความชอบธรรมเหนือกว่าครอบครัว แต่บุริศร์ทำไม่ได้
ถ้าหากตอนนี้พิรุณต้องการจับนรมน บุริศร์รู้ว่าตัวเองไม่มีทาง สงบจิตใจได้แน่ แม้ว่าเขาก็มีความศรัทธา แม้ว่าเขาจะต้องเลือก แต่ไม่มีทางทิ้งนรมนเด็ดขาด
นี่คือสาเหตุที่ตอนนี้คริชณะเป็นพลโท ส่วนเขาเป็นแค่พลตรี บุริศร์ไม่ได้เร่งให้คริชณะตัดสินใจ เพียงแต่รอคอยเงียบๆ เวลาผ่านไปเรื่อยๆ คริชณะยังคงขมวดคิ้วแน่น
หลังจากบุริศรสูบบุหรี่มวนที่สามแล้ว ในที่สุดคริชณะก็พูดขึ้น
“ถ้าหากนายต้องการทำอย่างนี้จริงๆ ฉันจะให้คนกับนายสิบ คน ไม่ปิดบังนาย บุริศร์ ครั้งนี้ฉันพาคนมาไม่มาก ทุกคนเป็น ทหารชั้นยอด ฉันจะปล่อยให้พวกเขาบาดเจ็บไม่ได้ นายก็รู้ คน เก่งต้องใช้ตอนที่สำคัญที่สุด ตอนนี้บุณพจน์ไม่ใช่คนที่สำคัญ มากจนขาดไม่ได้
“ผมเข้าใจครับ สิบคนนั้นไม่ต้อง เพียงแต่พี่เปิดสัญญาณให้ ผมก็พอ หรือไม่ก็ให้มือถือผมเครื่องหนึ่งที่ติดต่อกับข้างนอกได้
คริชณะชะงักเมื่อได้ยินบุริศร์พูดเช่นนั้น
“นายจะไปช่วยเขาคนเดียวหรือไง”
“ก็ไม่ใช่ครับ ผมมีคนของผม
บุริศร์ยิ้มบางๆ มุมปากมีความมั่นใจ คริชณะไม่ค่อยสบอารมณ์ แต่ก็พยักหน้า “โอเค” พูดจบก็ส่งมือถือให้บริศร์
“มือถือ ติดต่อกับโลกภายนอกได้ แต่นายต้องไปยืนโทรตรง โน้น เพราะเป็นที่ไม่บังสัญญาณ สัญญาณทะลุไปได้”
“ขอบคุณครับ”
บุริศร์ถือมือถือไป จากนั้นก็โทรหามิลิน
มิลินนึกไม่ถึงจะได้รับสายจากบุริศร์ ซะงักไปนิดหนึ่ง แต่ก็รับ สายอย่างรวดเร็ว
ผู้ใหญ่บ้าน ฉันถึงใกล้หมู่บ้านดารายนแล้วค่ะ กิจจา โทร หาฉันแล้ว
ช่วยไปใกล้หมู่ดารายนสร้างความเคลื่อนไหวหน่อย ให้พิรุณคิดคุณได้ข่าวอะไรถึงกลับมา ต้องล่อออกมาให้ ได้
บุริศ พูดเรียบ
มิลินขมวดคิ้วนิดหนึ่ง
ผู้ใหญ่ฉันคนเดียวหรือคะ แบ็ค
“ไม่แบ็คอัพคุณหาเอง ผมรู้
บุริศร์พูดจบวางสาย
มิลินเสียงสายไม่ว่าง ปาก
ไม่แบ็คอัพล่อพิรุณออกมา ไม่ต้องสงสัยว่ารนหา
จริง แต่เธอไม่หลายทำลายหมู่บ้านดารายนจะเกี่ยวข้องโดยตรงกับพิรุณ ตอนบุริศร์พูดอย่างยิ่งการคาดเดาของมิลิน เธอถอนหายใจคุณนาย เราเจอกันหน่อยได้ไหมคะ เหลือ
นงลักษณ์ได้รับโทรศัพท์จากมิลินก็แปลกใจมาก
“เธอสร้างหลุมพรางอะไรให้ฉันกระโดดลงไปอีก”
“ไม่มีหลุมพราง ฉันแค่อยากร่วมมือกับคุณ ฉันรู้ว่าคุณอาบุญ ทิวาอยู่ที่ไหน”
คำพูดของมิลินทำให้นงลักษณ์ตื่นเต้นดีใจ
“เธอพูดจริงๆ นะ ไม่หลอกฉันใช่มั้ย”
“ฉันไม่ได้หลอก ฉันรู้จริงๆ คุณอาบุญทิวาอยู่ที่ไหน แต่ฉัน อยากขอยืมคนของคุณ ฉันรู้คุณไม่ได้มอบอำนาจที่แท้จริงใน องค์กรให้ฉัน คิดอยากจะใช้อำนาจช่วยคุณอาบุญทิวา ใช่มั้ยคะ คนพวกนั้นของคุณเป็นคนที่ภักดี เพื่อคุณแม้แต่ชีวิตก็ยอมสละได้ และกล้าหาญเป็นที่สุด ตลอดหลายปีมานี้ คุณใช้เงินจำนวนมาก เพื่อฝึกฝนพวกเขา น่าเสียดายฉันติดตามคุณนานขนาดนี้ ยังไม่รู้ คนกลุ่มนี้อยู่ที่ไหน ตอนนี้ฉันต้องการให้พวกเขาช่วยฉัน ขอแค่ คุณ
มิลินทำให้นงลักษณ์เงียบไป
เธออยู่ประเทศมานานขนาดนี้ ไม่มีทางที่จะไม่มีไพ่ใบ สุดท้าย แต่เหลือเชื่อที่มิลินรู้ว่าเธอมีไพ่ใบสุดท้าย แม้ว่ามิลินจะ ไม่รู้ว่าคนกลุ่มนี้อยู่ที่ไหน แต่ก็เพียงพอที่จะทำให้นงลักษณ์ หวาดหวั่น
“ฉันต้องได้เจอเขาก่อน
“ไม่ได้ ไม่มีเวลาแล้ว ผู้ใหญ่บ้านให้ฉันทำงานด่วนมาก ตอนนี้ฉันต้องไปทำงานให้เสร็จก่อน พองานเสร็จแล้วฉันถึงจะพาคุณ ไปหาเขาได้ รักษาชีวิตฉันได้ คุณก็จะมีโอกาสไปหาคุณอาบุญ ทิวา ไม่อย่างนั้นชาตินี้คุณก็จะหาเขาไม่เจอ
นงลักษณ์ขมวดคิ้วแน่นเมื่อได้ยินมิลินพูด
“เธอข่มขู่ฉันหรือ ฉันจะรู้ได้ยังไงเธอพูดความจริง
“คุณไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว
”
มิลินพนัน พนันความรู้สึกที่นงลักษณ์มีต่อคุณอาบุญทิวา พนัน นงลักษณ์จะตอบตกลง
ขณะที่รอคำตอบ หน้าผากมิลินก็มีเหงื่อผุดซึมตลอด
ในที่สุด นงลักษณ์ก็ตอบตกลง
“ก็ได้ ฉันจะให้เธอยืมคนของฉัน แต่มิลิน ถ้าหากสําเร็จแล้ว เธอไม่พาฉันไปหาเขา เตรียมตัวตายได้เลย”
น้ำเสียงของนงลักษณ์เย็นชาไร้หัวใจ
มิลินเหยียดยิ้มขมขื่น
พวกเธอเคยเป็นคู่หูที่ดีที่สุด เคยสละชีวิตให้กันได้ แต่ตอนนี้ นงลักษณ์กลับต้องการชีวิตเธอแลกกับคุณอาบุญทิวา
ในที่สุดก็เป็นเพราะความรักลึกซึ้งเกินไป
แต่มิลินเป็นห่วง เป็นห่วงนงลักษณ์ได้เห็นคุณอาบุญทิวาตอนนี้ แล้ว ไม่รู้จะใจเย็นได้หรือไม่
“ตกลง”
มิลินวางสายแล้ว รู้สึกจุกอกเหลือเกิน
ที่จริงเธออยากเป็นเพียงหมอเท่านั้น ทว่านับแต่รู้ว่าตัวเองเป็น คนของหมู่บ้านดารายน เธอก็ไม่มีทางเลือก
มิลินเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว
พิรุณรู้ว่าทายาทหมู่บ้านดารายนกลับมาแล้ว และยังมีหนังสือ โบราณที่สืบทอดกันมา เขาก็ตื่นเต้นดีใจ
“หนังสือโบราณของหมู่บ้านดารายนอยู่ในมือบริศร์ใช่มั้ย”
“เรียนนายท่านพิรุณ ได้ยินมาว่าบุริศร์อ่านไม่เข้าใจ ก็เลยให้ กิจจาลูกชายของเขา และกิจจากเป็นศิษย์ของมิลิน จะถึงมือมิลิ นก็ไม่มีอะไรที่เป็นไปไม่ได้ และมิลินก็เป็นทายาทหมู่บ้านดาราย น คาดว่าคงจะอ่านเข้าใจหนังสือเล่มนั้นบันทึกอะไร หรืออาจจะมี บันทึกสายแร่ครับ”
รายงานของลูกน้องทำให้แววตาลึกๆ ของพิรุณตื่นเต้น
“ฉันหาทางเข้าสายแร่ไม่เจอสักที รู้แค่อยู่บนเขาด้านหลัง หมู่บ้านดารายน หลายปีมานี้สำรวจลับๆ มาตลอด แต่ก็ถูกพลัง ลึกลับขัดขวางเสมอ ถ้าหากได้ครอบครองหนังสือโบราณนั่น ไม่ แน่อาจจะหาทางเข้าได้ ขอแค่หาทางเข้าสายแร่เจอ ภูเขาทั้งลูก ก็จะเป็นของฉัน! ไปพาคุณชายมา”
พิรุณออกคำสั่ง ก็มีคนไปที่ศาลบรรพบุรุษ
แต่ตอนที่พวกเขาเปิดประตูศาลบรรพบุรุษบุณพจน์นอนสีหน้า ซีดเซียว ดูเหมือนไม่หายใจ
“เร็ว! แจ้งนายท่านพิรุณ คุณชายบุณพจน์ คุณชายบุณพจน์ อาจจะ…”
ลูกน้องไม่กล้าพูดจาซั่ว แต่ตกใจจนตัวสั่น
พิรุณได้รู้ข่าวก็รีบไปที่ศาลบรรพบุรุษเห็นบุณพจน์นอนหายใจ เฮือกสุดท้าย หายใจออกอย่างเดียว แต่ไม่หายใจเข้า
“ทำไมเป็นอย่างนี้”
พิรุณโมโหทันที
“เรียกหมอมา! เร็ว!!
หมอถูกพาเข้ามาอย่างรวดเร็ว หลังจากตรวจบุณพจน์แล้ว ก็ ตกใจจนทรุดนั่งกับพื้น เสียงสั่นเครือ “นายท่านพิรุณ คุณชาย บุณพจน์อาจไม่รอด”
“หมายความว่าไง
พิรุณกระชากคอเสื้อหมอ ควักปืนที่เหน็บตรงเอวขึ้นมา จ่อหัว ของหมอทันที
“รักษาเขาให้หาย ถ้าเขาตาย ฉันจะให้แกตายตามไปด้วย!”
“นายท่านพิรุณ ท่านฆ่าผมแล้ว ผมก็ไม่มีทางอยู่ดี! คุณชาย บุณพจน์ถูกพิษ หนอนพิษเข้าไปในหัวใจแล้ว มัน มัน…
หมอพอจะเข้าใจพิษบ้าง เห็นสภาพบุณพจน์ตอนนี้เหงื่อเย็นไหลซึม
พิรุณลนลาน
“เป็นไปได้ไง เขาคือลูกชายของป้าโอ! ตั้งแต่เล็กจนโตอยู่กับ หนอนพิษ เขาจะถูกหนอนพิษสะท้อนกลับได้ไง ช่วยเขาเดี๋ยวนี้! ใช้หมอแผนตะวันตกก็ต้องรักษาเขา!”
หมอร้องไห้ออกมาแล้ว
“นายท่านพิรุณ ผมไม่มีความสามารถจริงๆ ตอนนี้คุณชายบุณ พจน์คงจะไม่ไหวแล้ว ดูท่าทางคุณชายบุณพจน์อย่างนี้ เกรงว่าจะ ใช้พิษทองคํา”
“พิษทองคํา เขากินพิษทองคําหรือ”
ดวงตาของพิรุณเบิกกว้างทันที
“ลูกอกตัญญู! พิษทองคำล้ำค่าขนาดไหน แกกินมันเข้าไปได้ ไง แกก็น่าจะรู้ ในโลกนี้มีพิษทองคำแค่สามแผ่น และฉันก็มีแค่ แผ่นเดียว เป็นของที่ตอนนั้นได้มาจากโอ มันมีประโยชน์กับฉัน มาก แกกินเข้าไปได้ไง”
พิรุณเตะตัวบุณพจน์ระบายแค้น และยังเตะหลายที่ติดๆ กัน
“ไอ้ลูกเนรคุณ! ถ้ารู้อย่างนี้ ฉันบีบคอแกตายไปแต่แรกแล้ว!”
พิรุณจ้องมองโกรธบุณพจน์ที่ใกล้ตาย พูดจาเย็นชา “ในเมื่อ รักษาไม่ได้ ก็ปล่อยให้มันอยู่ที่นี่ละกัน รอมันตายแล้ว ค่อยโยน มันลงในบ่อหนอนพิษ ให้มันอยู่ที่นี่เฝ้าแม่ของมันละกัน”
พูดจบพิรุณก็เดินออกจากศาลบรรพบุรุษ และให้คนล็อกประตูจากข้างนอก
Please enter a description
Please enter a price
Please enter an Invoice ID
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ
