บทที่1293 ฉันอยากจะให้เธอมาทำงานด้วย

“เอาล่ะ อย่าเสียใจไป เบื้องบน ให้โอกาสแล้ว ก็รอดูบุณพจน์ ละกันจะเลือกอย่างไร นายก็ไม่ต้องเสียใจมากไป เรื่องนี้จบลง แล้ว นายอยากเกษียณก็ทำได้ หรือเผลอๆ อาจจะถึงกับได้ เกษียณอายุก่อนและได้เงินเดือนก็ได้

บริศร์รู้ว่าเกษียณอายุก่อนและได้เงินเดือนหมายความว่า อย่างไร นั่นก็คือปลดประจําการ

คนทั่วไปเกษียณอายุหกสิบปี ทหารพิเศษเกษียณอายุสามสิบ ห้า แต่ตำแหน่งทหารของเขาอยู่ตรงนั้น แม้ว่าจะเกษียณแล้วยังมี ตำแหน่ง ถึงกับมีเงินเดือน เพียงแต่ไม่ร่วมปฏิบัติการทหาร เท่านั้น

นี่คือชีวิตที่บุริศร์ต้องการ

เขาพยักหน้า สูบบุหรี่มวนหนึ่งกับคริชณะ หลังจากนั้นก็พูด เบาๆ “ผมจะไปดูบรมนหน่อย จริงสิ ค่ายกลข้างนอกเป็นมายังไง กันแน่ คือกลแปดทิศหยินหยางโบราณจริงๆ หรือครับ”

“พูดถึงเรื่องนี้ ผู้หญิงคนนั้นที่มากับพวกนายไม่ใช่คนธรรมดา ถึงได้ฝาค่ายกลได้ ไม่ธรรมดานะ”

คริชณะสนใจพรวลัย

บุริศร์ได้ฟังแล้วก็รู้ว่าพรวลัยพูดถูกต้อง อดไม่ได้ที่จะสงสัย สถานะของเธอ
“พรวลัยเป็นคนของพิรุณ

บุริศร์พูดเช่นนั้นทำให้คริชณะอึ้งไป

“พรวลัยงั้นหรือ นามสกุลอะไร

“ไม่รู้ครับ ผมรู้แค่เธอชื่อพรวลัย เป็นของขวัญบรรลุนิติภาวะที่ พิรุณ ให้บุณพจน์ แต่ดูเหมือนบุณพจน์จะแคร์เธอมาก

บุริศร์เล่าเรื่องเท่าที่รู้ให้คริชณะฟัง

คริชณะพูดเสียงเบา “ผู้หญิงคนนี้น่าจะเป็นทายาทของค่ายกล สายแร่เก่าแก่มาก ฉันบอกแล้วหมู่บ้านดารายนมีประวัติมา หลายร้อยปี ถ้าหากภูเขาลูกนี้ไม่มีค่ายกลปกป้อง บางทีอาจมีคน ค้นพบสายแร่นี้ไปตั้งนานแล้ว ไม่มีทางซ้อนได้ดีขนาดนี้ นายไม่รู้ เพื่อทำลายค่ายกลนี้ พวกเราต้องเรียกยอดฝีมือมาเท่าไหร่ ทั้ง วาดแผนที่ทั้งหาข้อมูลทั้งหลายเดือน นึกไม่ถึงพรวลัยนั่นจะแก้ได้ ง่ายๆ เธอเป็นคนมีฝีมือ ฉันอยากจะให้เธอมาทำงานด้วย

“เรื่องนี้ผมไม่มีสิทธิ์ตัดสินใจ พรวลัยผู้หญิงคนนี้มีความคิด เป็นของตัวเอง และยังฟังแต่บุณพจน์ ถ้าพี่อยากได้ตัวพรวลัย ก็ ต้องให้เกียรติบุณพจน์

ได้ยินบุริศร์พูดอย่างนี้ คริชณะก็รู้สึกลำบากใจ

“บุริศร์ นายกำลังทำให้ฉันลำบากใจ

“ผมแค่พูดความจริง พรวลัยรักบุณพจน์ และในท้องยังมีลูก ของบุณพจน์ ผมไม่สนใจพี่ต้องการคนเก่งอย่างไร อย่างน้อยจะ บังคับพรวลัยไม่ได้ และจะให้เธอเหนื่อยเกินไปไม่ได้ ผมรับปากบุณพจน์ไว้แล้ว จะดูแลแม่ลูกให้ปลอดภัย

นี่คือคําสัญญาของบริศร์ต่อบุณพจน์

ครีขณะขมวดคิ้วนิดหนึ่ง แต่ก็พยักหน้า

เห็นว่าคุยกันพอสมควรแล้ว บุริศร์ก็ถามว่านรมนอยู่ที่ไหน แล้วก็เดินจากไป

นรมนสงสัยตลอด อีกฝ่ายจัดหาอาหารมากมาให้ แต่ไม่ ยอมให้พวกเธอออกจากเต็นท์

พรวลัยกลับนิ่งสงบ แต่ความนิ่งนี้กลับทำให้รู้สึกอึดอัด

นรมนรินน้ำให้เธอ พูดขึ้น “ดื่มน้ำหน่อยเถอะ บนเขาอากาศ เย็น ดื่มน้ำอุ่นอบอุ่นร่างกาย

“ขอบคุณค่ะ”

พรวลัยรับแก้วน้ำไปแต่เพียงแค่อุ่นมือ ไม่ได้ดื่ม สายตาฉาย

แววกังวล

“คุณชายบุณพจน์เมื่อไหร่จะมาสมทบกับพวกเราคะ”

นรมนไม่รู้จะตอบอย่างไรดี

“คงเร็วๆ นี้แหละ”

ตอนที่บุริศร์เดินเข้ามา นรมนก็ประหลาดใจทีเดียว

“บุริศร์?”

“กลัวมั้ย”
บริศ ลูบหัวเธออย่างอ่อนโยน ยิ้มพลางพูด “ไม่ใช่คนของ พิรุณ แต่เป็นพี่คริชณะ”

“คริชณะหรือคะ พวกเราจับพลัดจับผลูเจอพี่คริขณะหรือคะ”

นรมนเซอไพรส์มาก

บุรีศรีพยักหน้า

ช่วงนี้ภรรยาติดตามเขาไปที่ต่างๆ เหนื่อยมากจริงๆ เมื่อได้ยินว่าเป็นทหารของคริชณะก็ขมวดคิ้วนิดหนึ่ง พูด เรียบๆ “ฉันอยากกลับไปหาคุณชายบุณพจน์ค่ะ”

บุริศร์มอง พูดเสียงเบา “ผมรับปากบุณพจน์ไว้แล้ว ให้คุณ กลับไปไม่ได้ เขาคงมีแผนของเขา คุณกลับไปจะมีแต่ทำลาย แผนของเขา อีกอย่างสภาพร่างกายคุณตอนนี้ก็ไม่เหมาะด้วย”

พรวลัยดวงตามีประกายนิดหนึ่ง มืออดลูบท้องตัวเองไม่ได้

สายตาอบอุ่นขึ้น

“ฉันท้อง ใช่มั้ยคะ”

นี่คือคําถามที่เธอถามตัวเองมาตลอด

นรมนสบตากับบุริศร์ บุริศร์พูดเสียงเบา “ครับ ตอนนี้ครรภ์น่า จะยังไม่ปลอดภัย ความหมายของคุณพจน์ก็คือ หวังว่าคุณจะ รักษาเด็กคนนี้ไว้ได้”

ดวงตาพรวลัยอุ่นนิดหนึ่ง

“แต่ถ้าไม่มีเขาแล้ว ฉันอยู่ไปจะมีความหมายอะไรคะ”
“จะไม่มีเขาได้ยังไง บุณพจน์จะต้องมีวิธีช่วยเหลือตัวเองให้ ปลอดภัยแน่นอน”

“เขาไม่มีทางค่ะ”

พรวลัยจู่ๆ ก็ตื่นเต้น

“ถ้าหากคุณชายบุณพจน์มีหนทางละก็ ไม่มีทางให้ฉันหนีมา หรอกค่ะ และยิ่งไม่มีทางให้พวกคุณดูแลเด็กคนนี้ เขาไม่ใช่คน ประเภทที่จะฝากผู้หญิงกับลูกให้คนอื่น แต่ไหนแต่ไร เขามั่นใจ ในชัยชนะ ต่อให้อยู่ในสภาพที่เลวร้ายมากแค่ไหน ยากลำบาก แค่ไหน เขาก็ไม่มีทางทิ้งฉัน เขาบอกว่า เขารอดฉันรอด เขาตาย ฉันตาย พวกเราสองคนเป็นคนเดียวกัน ถ้าตอนนี้เขาฝากฉันกับ พวกคุณ ก็หมายความว่าเขาไม่มีทางหนีแล้ว อยากจะเสี่ยงตาย วางเดิมพันทั้งหมด”

พูดถึงตรงนี้ พรวลัยก็สะอื้น สีหน้าของบุริศร์เปลี่ยนไป

“เขาเป็นลูกชายของพิรุณ พิรุณไม่มีทางปล่อยให้เขาตาย หรอกครับ”

“พวกคุณยังไม่เข้าใจพิรุณ! เขาไม่มีทางฆ่าคุณชายบุณพจน์ แต่จะทําให้เขาตายทั้งเป็น! ตายคนเดียวไม่น่ากลัว แต่น่ากลัว ตรงที่อยากตายแต่ตายไม่ได้ พวกคุณไม่มีทางเข้าใจ บุริศร์ ฉัน ติดตามพวกคุณมาก็เพราะคุณชายบุณพจน์แคร์พวกคุณ ฉันต้อง ปกป้องพวกคุณค่ะ ส่งพวกคุณไปยังที่ปลอดภัย นี่คือความตั้งใจ ของคุณชายบุณพจน์ แต่ฉันจะไม่ทิ้งเขาไว้คนเดียว”
ดวงตาของพรวลัยเปียกชื้นแล้ว

เธอพูดสะอึกสะอื้น “พวกคุณคิดว่าลำบากแล้วหรือ แต่พวก คุณเข้าใจจริงๆ มั้ยอะไรคือลำบาก บุริศร์ คุณคิดว่าตัวเองเสียใจ น่าสงสาร แม่เลี้ยงของคุณ แม่แท้ๆ ต่างเล่นงานคุณ แต่อย่าง น้อยพวกเขาก็เลี้ยงคุณอย่างคนปกติทั่วไปจนโต ถึงกับให้คุณ คาบซ้อนทองมาเกิด คุณใช้ชีวิตเทียบกับคุณชายบุณพจน์แล้ว นั่นคือสวรรค์ต่างหาก คุณมี อาจารย์ดีสั่งสอนและยังมีคนคอย ปรนนิบัติรับใช้ แต่คุณชายบุณพจน์ล่ะ เขาไม่มีอะไรเลย ตั้งแต่ เล็กเขาก็ถูกโยนไว้ที่ศาลบรรพชนหนาวเหน็บ ป้ายบูชาแตกหัก ถูกบอกว่านั่นคือแม่ของเขา คนที่ใช้พิษ ตอนที่คุณกินอยู่หรูหรา คุณชายบุณพจน์ต้องดิ้นรนท่ามกลางงูพิษ เขาไม่มีชีวิตวัยเด็ก ไม่มีช่วงเวลาที่มีความสุข เขามีแต่หนอนพิษ เขาเป็นลูกชายคน เดียวของพิรุณ แต่พิรุณไม่สนใจเขาจะเป็นจะตาย พูดให้น่าฟัง หน่อย คือเข้มงวด พูดไม่น่าฟัง นั่นก็คือเย็นชาไร้หัวใจ! พ่อแบบ นี้ พวกคุณคิดว่าเขาจะทำอย่างไรกับคุณชายบุณพจน์คะ”

บริศ รู้สึกเจ็บปวด

หลังจากพูดจบแล้ว พรวลัยก็ลุกขึ้นจากถุงนอน จัดการตัวเอง พูดเสียงเบา “ในเมื่อตอนนี้พวกคุณถึงที่ปลอดภัยแล้ว และพบ คนที่ตามหาแล้ว อย่างนั้นฉันก็จะกลับก่อน ฉันจะไปหาคุณชาย บุณพจน์ ตอนนี้เขาต้องการฉัน

“เธอจะกลับไปไม่ได้! ถ้าที่เธอพูดเป็นความจริง พิรุณก็จะไม่ ปล่อยเธอไปเหมือนกัน! บุณพจน์อยากให้ลูกคนนี้เกิดมามากแค่ ไหนรู้มั้ย ถ้าเธอกลับไป นอกจากดูแลตัวเองไม่ได้ แม้แต่เด็กในท้องก็เก็บไว้ไม่ได้ พรวลัย นี่คือความปรารถนาของบุณพจน์ เขา หวังให้เธอคลอดเด็กคนนี้”

นรมนห้ามพรวลัย

เธอเป็นผู้หญิง ย่อมสายตามิตรภาพของพรวลัยออก แต่เธอ ก็รู้ด้วย บุริศร์รับปากบุณพจน์ไว้แล้วจะดูแลพรวลัยและลูกใน ท้องอย่างดี จะยอมปล่อยเธอไปไม่ได้

สายตาบุริศร์ซับซ้อน พูดเสียงเบา “คุณอยู่ที่นี่ ผมจะไปช่วย เขาเอง”

คำพูดนี้ทำให้พรวลัยประหลาดใจ แล้วส่ายหน้าทันที

“ไม่ได้ค่ะ คุณชายบุณพจน์ไม่อยากให้คุณเกิดเรื่อง ในเมื่อคุณ มาถึงที่ปลอดภัยแล้ว จะกลับไปเสี่ยงอันตรายไม่ได้ ไม่มีคุณชาย บุณพจน์ อย่าว่าแต่ลูก ต่อให้ตัวฉันเองอยู่ไปก็ไม่มีความหมาย เขาทนลำบากคนเดียวมาตลอด ครั้งนี้เพื่อช่วยพวกคุณ ต้องบาด เจ็บ ตอนนี้เขายังอ่อนแอ ถ้าหากถูกพิรุณรู้ว่าเขาช่วยพวกคุณ ฉัน ไม่กล้าคิดจะลงเอยอย่างไร ชีวิตนี้ฉันไม่หวังอะไรอย่างอื่น ฉัน อยากจะได้ตายพร้อมกับเขา นั่นคือการได้กลับบ้านที่ดีที่สุด พวก คุณไม่ต้องเกลี้ยกล่อมฉัน ทางของฉันขอเลือกเอง ต่อให้คุณชาย บุณพจน์วางแผนไว้แล้ว แต่ถ้าฉันไม่ต้องการ ฉันก็จะไม่ยอมรับ

ในเวลานี้พรวลัยทำให้บริศร์กับนรมนมีมุมมองใหม่กับเธอ

“เธอกลับไปคนเดียวก็ทำอะไรไม่ได้ และยังอาจจะกลายเป็น จุดอ่อนของบุณพจน์ เธอไม่กลับไป พิรุณบางทีอาจจะโกรธลง โทษบุณพจน์ แต่ถ้าเธอกลับไป บุณพจน์จะต้องยอมถูกจับเพื่อเธอกับลูก เธออยากให้เป็นอย่างนี้หรือ

นรมนทำให้พรวลัยอิ้งนิดเป็นห่วงบุณพจน์ ทำให้ทรมานบุณพจน์มากรู้สึกไม่จำเป็น ใครสักคน ไม่ใช่ว่าด้วยกันถึงจะเป็นแท้ บางครั้งการรอ คอยเป็นรักอย่างหนึ่ง

พรวลัยมองนรมน คำของเธอ น้ำตาไหลออกมามาก

“ฉันแค่ต้องการฉันมากที่สุดข้างเขา จริงพวกคุณแปด พวกเราไม่แยกจากกัน ตอนนี้ไม่มีฉันอยู่ด้วย ฉัน กลัวว่าเขานอนไม่หลับ ฉัน

นรมนเดินเข้าไป กอดพรวลัยแน่น กระซิบ “ไม่เป็นไรนะ พวก เราอดทนหน่อย เชื่อบุริศร์จะหาวิธีพาบุณพจน์ ออกมาได้ พวกเขาเป็นพี่น้องกัน ก่อนบุริศร์ไม่รู้บุณพจน์เป็นใคร ถึงปล่อยให้เขาเผชิญอะไรมากมาย ตอนนี้พวกเราแล้ว จะไม่ทางนิ่งดูดาย พรวลัยเชื่อพวกเราเชื่อพวกเราจะพาบุณ พจน์เธออย่างปลอดภัย ได้มั้ย

พรวลัยทนไหวแล้วกับอกนรมนร้องไห้สะอื้น

“ขอร้องล่ะ จะต้องทิ้งชายบุณพจน์นะคะ พวกคุณคือ ความอบอุ่นและสว่างสุดท้ายของเขา”

คำพูดทำให้ก้นบึงหัวใจของบุริศร์เหมือนคลื่นซัดสาด
“ผมสัญญา”

บุรีศร์เดิมทีอยากอยู่เป็นเพื่อนนรมน แต่เมื่อได้ยินพรวลัยพูด อย่างนี้ เขาก็อยู่ต่อไปไม่ได้แล้ว

ถ้าหากความปลอดภัยของตัวเองต้องใช้ชีวิตของบุณพจน์รับ ประกัน เช่นนั้นเขาไม่ยินยอม

ในหัวของบุริศร์นึกถึงใบหน้าและรอยยิ้มของบุณพจน์ นั่นเป็น ครั้งแรกที่รู้สึกว่าการมีพี่ชายอย่างนี้ช่างดีจริงๆ

บุริศร์มองพรวลัยซบกับอกนรมนร้องไห้กระซิก แล้วก็เดินออกไป

บางทีเขาควรทำอะไรบางอย่างแล้ว

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ