บทที่ 1291 พวกเราแค่หลงเข้ามา

ระหว่างที่พรวลัยตกลงไปก็จับนมนแน่น และตอนที่กำลังจะ ตกถึงพื้นก็คิดจะรองรับ แต่นรมนเข้าใจดี ดึงเธอเข้ามาในอ้อม กอดทันที

พรวลัยประหลาดใจมาก

นรมนกระซิบ “เธอคือผู้หญิงของบุณพจน์ พวกเรารับปากเขา แล้วจะดูแลเธออย่างดี ตอนนี้เธอท้องลูกของเขา ถ้าหากตกลงไป คงจะอันตรายแน่

พูดจบนรมนก็ผลักพรวลัยขึ้นด้านบน ส่วนตัวเธอเป็นเบาะรอง

เอง

ความเจ็บปวดรุนแรงประกอบกับความเร็วของที่ตกลงมา

เกือบทำให้นรมนรู้สึกว่ากระดูกซี่โครงตัวเองจะหัก

สายตาของพรวลัยฉายแววซาบซึ้ง

นับแต่เป็นผู้หญิงของบุณพจน์ เธอถูกบอกว่าไม่ว่าใน สถานการณ์ใดเธอจะต้องดูแลความปลอดภัยของบุณพจน์ ต่อ ให้ต้องแลกด้วยชีวิตของตัวเองก็ตาม จะปล่อยให้บุณพจน์เป็น อันตรายไม่ได้

แต่นรมนกับบุริศร์คือคนที่บุณพจน์แคร์มากที่สุด ตามเหตุผลแล้วเธอรู้สึกว่าตัวเองควรจะปกป้องพวกเขา ไม่อย่างนั้นบุญพจน์ จะเสียใจ แต่นึกไม่ถึงในสายตาของนรมน เธอกลับมีความ สําคัญ

สิบกว่าปีแล้ว เธอเป็นเงามาตลอด มีหน้าที่เป็นบอดี้การ์ดใน มุมมืด เป็นหมากที่จะถูกโยนทิ้งเมื่อไหร่ก็ได้ แต่เวลานี้เธอถึง รู้สึกว่าตัวเองคือคน และมีคนใส่ใจและให้ความสำคัญ

ความรู้สึกนี้นอกจากบุณพจน์มอบให้เธอแล้ว นรมนนับเป็นคน ที่สองที่ทำให้เธอรู้สึกเช่นนี้

เธอรู้สึกคัดจมูกอยากจะร้องไห้ พูดเสียงอู้อี้ “ขอบคุณค่ะ

นรมบ”

“ไม่ต้องเกรงใจ แต่เธอควรจะดึงฉันขึ้นไปนะ ฉันเจ็บมาก

นรมนรู้สึกว่าตัวเองจะหักเป็นแปดส่วนแล้ว เจ็บสุดๆ พรวลัยรีบประคองเธอลุกขึ้น สองคนเพิ่งลุกขึ้นมาได้ ก็มีปาก กระบอกปืนเย็นเฉียบจ่อที่หลังหัว

“อย่าขยับ! หันไป!”

เสียงที่เย็นเยือกไร้อารมณ์ทำให้รมนกับพรวลัยตะลึง ใจเต้น รัว เกรงว่าเรื่องที่พวกเขากลัวจะเป็นจริงแล้ว

ที่นี่เป็นสถานที่ของคนของพิรุณจริงๆ หรือ

นรมนก้มหน้า เห็นว่าอีกฝ่ายสวมรองเท้าบูตทหาร ขาก็สวม กางเกงของทหารรับจ้าง ใจก็อดรู้สึกหนักอึ้งไม่ได้
ขณะที่เธอแอบคิดว่าจะหยิบปืนพกติดตัวออกมาจากในอกเสื้อ แต่ถูกอีกฝ่ายออกก่อน

“บอกแล้วไง อย่าขยับ! ไม่งั้นแกโดนระเบิดหัวแน่ คำพูดนี้แน่นอนว่าเต็มไปด้วยการข่มขู่

ต่อให้นรมนอยากจะสู้ตาย แต่ตอนนี้เธออยู่กับพรวลัย ทำให้ เธอไม่กล้าประมาท

อีกฝ่ายแย่งปืนของพวกเขาไปอย่างรวดเร็ว

บุริศร์ไม่รู้ตกลงไปตรงไหนแล้ว ตอนนั้นรมนร้อนใจมาก

“พวกแกเป็นใคร พวกเราแค่หลงเข้ามา

“หุบปาก! ตามพวกเรามา!”

อีกฝ่ายไม่อยากฟังคำอธิบายของนรมน

พรวลัยดึงแขนเสื้อนรมน กระซิบ “ตามพวกมันไปก่อนเถอะค่ะ ตอนนี้พวกเราไม่มีทางเลือกอื่น

“แต่บริศ เขา…”

“เขาน่าจะอยู่แถวนี้ นั่นเป็นค่ายกลแปดทิศหยินหยาง อาจจะ เป็นเพราะเลือดของฉันกระตุ้นค่ายกล ทำให้พวกเราตกลงมา แต่ บริศร์ไม่น่าจะอยู่ไกลจากพวกเรามากนักค่ะ”

เมื่อได้ฟังพรวลัยพูดเช่นนี้ นรมนก็ค่อยวางใจลงหน่อย ขอแค่บุริศร์อยู่ห่างจากพวกเขาไม่ไกลมาก นรมนก็มีวิธีหาเขาเจอ

พวกเธอสองคนตามทหารรับจ้างสองคนเดินเข้าไปเต็นท์ข้าง หนึ่ง

นรมนมองรอบๆ ที่นี่มีเต็นท์ราวสิบกว่าหลัง สร้างกลางแจ้ง ทั้งหมด หรือว่าที่นี่สร้างขึ้นเพื่อดักตอรอกระต่ายจับพวกเธอ

พวกเธอเดินมาแล้วสามวัน แต่ยังหนีไม่พ้นอีกหรือ

หรือว่าถูกพิรุณจับได้แล้ว

เมื่อนึกถึงพิรุณ นรมนก็รู้สึกโกรธ ดูเหมือนตัวเองเดินวนไป เวียนมานานขนาดนี้ สุดท้ายก็ยังเหมือนตัวตลกตกอยู่ในมือเขา ความรู้สึกนี้แย่สุดๆ

“เข้าไปรอ! อย่าเล่นลูกไม้!

ผู้ชายคนหนึ่งเร่งพวกนรมนเข้าไปในเต็นท์หนึ่ง

ในเต็นท์นี้ไม่มีคน มีแค่นรมนกับพรวลัยสองคน เต็นท์ค่อน ข้างกว้าง ผู้ชายคนนั้นไม่ได้ตามเข้ามา เพียงแต่ยืนเฝ้าอยู่ด้าน บอก

นรมนเห็นที่นี่มีอาหารและน้ำดื่ม คิดถึงสุขภาพของพรวลัย เธอพูดเสียงเบา “ไม่ว่าต่อไปพวกเราจะเจออะไร กินอะไรก่อน เถอะ ดีกว่าไม่มีแรง

สีหน้าของพรวลัยซีดเซียวมาก ถึงกับมีเหงื่อเย็นผุดที่หน้าผาก
สภาพจิตใจของเธอแย่มาก

นรมนกลัวว่าเป็นอย่างนี้ต่อไปพรวลัยจะเกิดเหตุไม่คาดฝัน ถึง กับรักษาเด็กในท้องไว้ไม่ได้ รีบให้เธอเอนพิงถุงนอนพักผ่อน

เธอยกอาหารมาวางตรงหน้าพรวลัย แล้วกินอาหารกับเธอ

พรวลัยดูเหนื่อยมาก เธอกินอิ่มแล้วก็ผล็อยหลับไป ขณะที่นา มันไม่กล้าหลับ นั่งอยู่ข้างๆ ตลอด มองทหารรับจ้างที่อยู่ข้างนอก

ได้ยินเสียงเปลี่ยนกะด้านนอก ในใจว่างเปล่าไม่รู้จะทำอย่างไร

บุริศร์ตกลงมาใกล้ๆ กับพวกเธอแล้วก็ถูกทหารรับจ้างจับตัว เช่นกัน ถูกพามายังเต็นท์ที่อยู่ด้านนอกสุด

“พวกแกอย่าทำอะไรเมียฉัน ไม่อย่างนั้นฉันสาบานจะทำให้ พวกแกเสียใจแน่ๆ”

บริศร์ไม่สนใจตัวเองทั้งนั้น ในหัวมีแต่เงาของนรมน

เมื่อตกอยู่ในมือของพิรุณ พวกมันคงจะทำอะไรรุนแรงแน่

เมื่อนึกถึงความเป็นไปได้นี้ บุริศร์ก็กังวลมาก ถึงกับไม่สนใจ ความเป็นความตายอยากจะหนีออกไป แต่ถูกคนที่เข้ามาทำให้ ตกตะลึง

“เป็นไงบ้าง เราเพิ่งเจอกันไม่นานนี้เอง ไม่รู้จักกันแล้วหรือ คริชณะยิ้มตาหยีเดินเข้ามา

บริศ นึกว่าตัวเองตาลาย รีบขยี้ตา ก็เห็นว่าคริชณะมาถึงข้าง ตัวแล้ว และยังยกมือขึ้นต่อยเขาที่หนึ่ง
“แกยังเหมือนเดิม ไม่สนใจอะไรทั้งนั้นมาหาฉันถึงที่นี่ ไม่รู้ หรือไงตอนนี้นายมีอันตรายมากแค่ไหน

“พี่ใหญ่?”

บุริศร์ถูกต่อยที่หนึ่งถึงตอบสนอง ดวงตาพลันรู้สึกร้อน

“นายไม่เป็นอะไรแล้วหรือ

“ไม่เป็นไรแล้ว นั่งลงคุยกันเถอะ”

คริชณะดึงให้บริศร์นั่งลง และให้คนเอาของกินเข้ามาให้

“วางใจเถอะ ฉันจัดให้น้องสะใภ้กับผู้หญิงคนนั้นอยู่ในเต็นท์ อีกหลังแล้ว แล้วก็จัดอาหารเครื่องดื่มให้ด้วย ตอนนี้ไม่เป็น อะไร”

คริชณะรู้ว่าบุริศร์กำลังคิดอะไร รีบอธิบายให้เขาฟัง

บริศร์ถึงค่อยวางใจ

“พี่อยู่ที่นี่จริงๆ!”

คำพูดของบุริศร์ทำให้คริชณะอึ้งนิดหนึ่ง

“ได้ยินบุณพจน์พูด เดิมที่คิดว่าเขาหลอกซะอีก เห็นพี่กับคน ข้างนอกผมก็รู้แล้ว คนพวกนี้น่าจะเป็นทหารใช่มั้ย”

บริศรดื่มน้ำอีกหนึ่ง รู้สึกว่าคอแห้ง

คริชณะพยักหน้า “ถือว่าใช่ แต่เป็นทหารที่ปลดประจำการ แล้ว เรื่องที่ฉันสืบจะใช้ทหารปัจจุบันไม่ได้ เพื่อป้องกันสบาย ก็เลยต้องทําอย่างนี้ เมื่อกี้นายพูดถึงบุพจน์หรือ ลูกชายของ พิรุณงั้นหรือ นายติดต่อกับเขาจริงๆ หรือ ผู้ชายคนนั้นเย็นชาไว้ หัวใจ”

บุริศร์ได้ยินตรีขณะประเมินบุณพจน์อย่างนี้ ก็ชะงักนิดหนึ่ง “เขาเป็นพี่ชายคนละพ่อของผม

“หา”

คริชณะประหลาดใจไม่น้อย แต่คริชณะรู้เรื่องของหมู่บ้านดา รายนไม่น้อย เขาจึงเข้าใจทันที

“ที่แท้เขาคือลูกชายของป้าโอหรือ

“ใช่แล้ว เขาก็เลยขัดขวางไม่ให้ผมมาที่นี่ มีบางเรื่องที่ผม แทรกแซงไม่ได้ ผมคิดว่าน่าจะอยู่ที่นี่ ก็เลยตัดสินใจลองมาดู อีกอย่างเรื่องของหมู่บ้านดารายนเกี่ยวข้องกับคุณน้าชัญญาและ คุณอาบุญทิวา คุณชายธเนศพลก็อยากให้ผมมา

“คุณชายธเนศพลหรือ

คริชณะแปลกใจ แต่ก็เข้าใจอย่างรวดเร็ว

“ฉันเข้าใจแล้ว ภารกิจครั้งนี้เดิมทีนายท่านทีปกรสั่งฉันลับๆ คุณชายธเนศพลรู้บางอย่างก็ไม่เสียหายอะไร

บริศพยักหน้า กินอะไรนิดหน่อย แต่คุณชายธเนศพลรู้ไม่มาก”

“เขาไม่มีทางรู้เยอะเกินไปแน่นอน ตอนก่อนที่ฉันจะมา บางทีฉันก็ไม่มีทางรู้มากเกินไป บุริศร นายคิดดีแล้วใช่มั้ย ถ้าฉันบอก เรื่องที่ฉันรู้ นายจะต้องเข้าร่วมกับภารกิจครั้งนี้ และจะเลิกกลาง คันไม่ได้ ตอนนี้นายยังมีตำแหน่งทหาร ขั้นตอนเกษียณยังไม่ เรียบร้อย ถ้าจะพูดให้ถูกนายยังเป็นทหาร ถ้านายรู้เรื่องทั้งหมด แล้ว ก่อนที่ภารกิจจะเสร็จสิ้นนายจะถอยไม่ได้

คริขณะมองบุริศร์อย่างระมัดระวังมาก

บุริศร์กลับยิ้ม “ผมมีทางเลือกหรือครับ หมู่บ้านดารายนเป็น เรื่องที่ผมไม่อาจปัดความรับผิดชอบ ตอนนี้ในตัวผมมีพิษทองคำ ที่หมู่บ้านดารายนวางไว้ กระทั่งความจริงที่ตอนนั้นหมู่บ้านดา รายนถูกทำลายผมก็ต้องการคำตอบให้คนรุ่นต่อไป แม้ว่าไม่เข้า ร่วมปฏิบัติการ ผมก็ต้องรู้ให้กระจ่างแจ้ง ถึงตอนนั้นผมทำคน เดียวยากที่จะเลี่ยงไม่ทำลายแผนการของพี่ อย่างนี้ผมเข้าร่วม ไม่ได้”

คริชณะได้ยิน บุริศร์พูดอย่างนี้ ก็ถอนหายใจ “ถ้าหากเป็นไป ได้ ฉันไม่อยากให้นายเข้าร่วมจริงๆ ฉันรู้กฎของปฏิบัติการครั้งนี้ เมื่อไหร่ที่ภารกิจเกี่ยวข้องกับตัวนาย ก็จำเป็นต้องหลีกเลี่ยง อันตราย แต่ตอนนี้ถ้าหากจะหลีกเลี่ยงอันตราย บางทีมีหลาย เรื่องมากที่สืบได้ไม่ชัดเจน ดังนั้นครั้งนี้เดี๋ยวฉันจะพูดกับเบื้องบน เป็นพิเศษ”

บริศพยักหน้า แล้วกินอาหารอีกหลายคำ

สามวันนี้เขาเหน็ดเหนื่อยมาก ครชนะเห็นว่าเขาอ่อนล้า ก็ยิ้มแล้วตบไหล่เขา “กินอิ่มนอนพักสักหน่อย รอนายพักผ่อนแล้วเราค่อยคุยกัน ไม่ต้องห่วงเมีย นาย มีคนของฉันดูแลเป็นอะไรหรอก

ครับ”

ถูกไล่ฆ่ามาตลอดทาง บุริศร์แทบไม่ได้พักผ่อน ตอนถึงบ้านแล้ว นอนหลับถุงนอน

ขณะที่นรมนสุดท้ายฝืนไม่ไหว ฟุบลงบนถุงนอนหลับเช่น

พวกเขานอนหลับสนิท กระทั่งตื่น ในเช้าวันขึ้น

พรวลัยประหลาดใจ เธอไม่เคยหลับเป็นตายมานานมากๆ การนอนหลับครั้งสบายจริงพวกที่อยู่ข้างนอกไม่เข้า มาสร้าง

นรมนตื่นขึ้นเห็นพรวลัย ใช้เข็มเงินทดสอบในอาหารเช้า

ว่าไม่พิษพูดกับนรมน กินหน่อยเถอะค่ะ”

ค่ะ

สองคนกินข้าวเสร็จ คนอยู่ด้านนอกบอกนรมน ให้พวก เธอพักผ่อน

เมื่อได้ยินข่าวรมนก็ขมวดคิ้วหนึ่ง ดีกับพวกเราขนาดหรือเปล่า พรวลัยไม่พูดอะไร สายยังคงระมัดระวังเต็มที่
หลังจากบุริศร์อื่นก็ถูกคริขณะเรียกออกไป

ไม่รู้ว่าเขามีอะไรที่พูดในเต็นท์ไม่ได้ แต่เมื่อเขากับคริชณะยืน ที่เชิงเขามองเห็นทุกสิ่งทุกอย่างเบื้องหน้า บุริศร์ก็ตกตะลึง

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ