บทที่ 1273 พูดอย่างนี้เป้าหมายคือฉันสินะ

“คุณหนูกมลพอดีฉันมีธุระ ตอนนี้ไปไม่ได้แล้วค่ะ”

ปีวราเพิ่งพูดจบก็รู้สึกได้ถึงสายตาที่โหดร้ายพุ่งเข้ามาอย่าง รวดเร็ว ทําให้เธอตกใจจนตัวสั่น

กิจจาหันกลับมาทันที พูดอย่างเย็นชา “วันนี้ต่อให้ฟ้าจะถล่ม ลงมา พี่ก็ต้องให้ผมดูบาดแผลให้เสร็จก่อนแล้วค่อยว่ากัน ไม่งั้น น้องสาวผมจะซึมไปทั้งวันแน่ๆ

คำพูดนี้ทำให้ปวรายกมุมปากขึ้นมาอีกครั้ง

นี่คงเป็นสไตล์ที่รักน้องสาวมากๆสินะ เธอรู้สึกว่าเด็กสองคนที่อยู่ตรงหน้าใครก็หาเรื่องไม่ได้

“เร็วๆหน่อย!”

กิจจาพูดจบก็หมุนตัวเดินไป

กมลมองวรายิ้มอย่างเบิกบาน รอยยิ้มนั้นเปล่งประกาย เหลือเกิน แต่กลับทําให้เธอเสียวสันหลัง

“ฉันไป ฉันไปยังไม่พอใจอีกเหรอ?”

ปีวราส่งมือถือไปให้ลูกน้อง พูดเบาๆ “รีบกลับไปดูหน่อย อย่า ให้เกิดเรื่อง อีกเดี๋ยวฉันจะกลับไป
“ครับ”

อีกฝ่ายรีบออกไป

ปีวราตามพวกกมลเข้ามาในห้อง กิจจาให้เธอนอนลงบนเตียง

เขาตรวจร่างกายให้ปวรารอบหนึ่ง แล้วพูดขึ้นอย่างไม่ใส่ใจ “แค่อาการบาดเจ็บภายนอกทั้งนั้น ไม่ถึงกับตายหรอก ทายนิด หน่อยก็หายแล้ว วันละสามครั้ง สามวันก็ดีขึ้นแล้ว”

พูดจบกิจจากโยนขวดยาไปให้ชีวรา แต่ตอนที่หันไปหากมล กลับสีหน้าอ่อนโยน

“กมล เหนื่อยไหม? อยากนอนพักหน่อยไหม? งั้นเธอไม่ต้อง ตามพี่ไปหรอก อยู่บ้านเป็นเพื่อนหมาเถอะ”

“ไม่เอา หนูว่าหม่ามีก็คงไม่อยู่บ้าน หนูไปเปลี่ยนชุดก่อน พี่ กิจจาต้องรอหนูนะ”

กมลพูดจบก็หมุนตัววิ่งออกไป

ปีวราเห็นเธอออกไปแล้วถึงเป้าปากคลายกังวลลงได้

เจ้าปีศาจน้อยอยู่ตรงนี้ เธอกดดันมากจริงๆรู้ไหม

แต่กิจจากลับพูดขึ้นอย่างไม่ชอบใจ “เหมือนจะไม่ค่อยมี ไมตรีกับน้องสาวผมเลยนะ”

“ไม่ ไม่ใช่นะ คุณหนูกมลน่ารักขนาดนั้น ทำไมฉันจะไม่ชอบ เธอล่ะ?”

ปีวราพูดออกไปไม่เหมือนกับที่ใจคิด ยิ้มสดใสสุดๆ
แต่กิจจากลับพูดอย่างเย็นชา “ด้วยหลักจิตวิทยาบอกว่าตอน ที่คนๆหนึ่งโกหกมักจะมีการกระทำเล็กๆ ที่ไม่ได้ใส่ใจออกมาเพื่อ ปกปิดความคิดที่แท้จริงในใจ เมื่อกี้พี่บิดชายเสื้ออยู่นะ”

เพิ่งพูดจบ รอยยิ้มของปีวราก็ฝันเอาไว้ไม่ได้แล้ว

ตระกูลโตเล็กนี่เป็นปีศาจกันหมดเลยเหรอ?

ไม่ต้องพูดถึงเด็กห้าขวบที่น่ารักเหมือนตุ๊กตานางฟ้าแต่เป็น มือปืนซุ่มยิง เด็กชายตรงหน้าก็เหมือนจะไม่ได้โตกว่ามาก ไม่นึก ว่าจะมีความรู้ด้านจิตวิทยาอีก?

ปีวรารู้สึกว่าความคิดกับความรู้สึกของตนเองโดนทำลายไป แล้ว

“เอาเถอะ ไม่มีอะไรพี่ก็ไปได้แล้ว ผมจะเปลี่ยนเสื้อผ้า

นี่เป็นการไล่แขกกลับไปอย่างโจ่งแจ้ง

กมลไม่อยู่ ใบหน้าของกิจจากขี้เกียจจะรักษามารยาทขั้นพื้น ฐานเอาไว้แล้ว

อันที่จริงเขารู้สึกแย่มากๆ

ตอนที่ภัยอันตรายมาเยือน เขาไม่คิดว่าจะโดนหม่ามทำให้ หมดสติไปเฮ้อขายหน้าชะมัดเลย

คิดอย่างนี้ สีหน้าของกิจจายิ่งแย่กว่าเดิมอีก
ปีวราจึงไม่กล้าอยู่นานอยู่แล้ว รีบลุกออกไป บริศร์ไปที่ถ้ำ

ทหารรับจ้างพวกนี้โดนบอดี้การ์ดของบุริศร์จับตาดูอยู่ที่นี่ กําลังบีบบังคับให้สารภาพออกมา แต่เห็นได้ชัดว่า ปากของพวก เขาแข็งมาก

ตอนที่เห็นบุริศร์มาถึง บอดี้การ์ดพวกนั้นจึงพูดขึ้น “ประธาน ริศร์ กระดูกของพวกเขาแข็ง ใช้ได้เลยครับ”

“กระดูกแข็งไม่เป็นไร วิธีของฉันแข็งกว่า พวกนาย ไปหาคม ปากยาวมาอันหนึ่ง ฉันได้ยินว่าเอาซี่โครงออกมาจากตัวคนน่า จะไม่ถึงตาย แต่ไม่รู้ว่าเจ็บหรือเปล่า ฉันก็ไม่ใช่หมอซะด้วย แต่ ทว่าให้ลงมือก็เชี่ยวชาญพอตัวนะ”

บริศร์นั่งลงไปที่ด้านหน้าของทหารรับจ้างพวกนั้นตามอำเภอ ใจ กำลังมองท่าทีที่ไม่เกรงกลัวต่อความตายของพวกเขา รอย ยิ้มที่ราวกับยมทูต ทำให้คนตัวสั่นไหวด้วยความหวาดกลัว

ทหารรับจ้างสองคนอดไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลาย

เลาะซี่โครงออกมาจากตัวคน นี่คงไม่ใช่ความเจ็บปวดธรรม ดาๆ ถึงขั้นตายได้เลย

เหมือนมองออกถึงความคิดของพวกเขา บุริศร์จึงยิ้มอย่าง โหดเหี้ยมพูดขึ้น “ตายสักคนสองคนก็ไม่เป็นไร ยังไงซะก็จับได้ ตั้งหลายคน ฉันไม่เชื่อว่าสุดท้ายแล้วจะไม่เหลือศัตรูที่จับไว้ได้สัก คนเลย ต่อให้ตายหมดก็ไม่เป็นไร มีการจู่โจมครั้งแรกก็ต้องมีครั้งสอง ครั้งนี้สำเร็จยังครั้งที่สองอีก ฉัน

พูดนี้โจมตีทันที

“อย่า อย่ากับพวกอย่างนี้ พวกเราจะบอก

“หยุด!

คนอื่นยังคิดห้ามคนไว้ แต่เมื่อบริศร์ส่งสายออกไป คนอุดปากของพวกเขาไว้อย่างรวดเร็ว บวมด้วย

ทหารรับจ้างสองคนขดตัวเล็กน้อย พูดขึ้น พวกเราก็ไม่รู้ ว่านายจ้างเป็นใคร แค่ให้พวกเรามาฆ่าคุณ ไม่ได้คำสั่ง

ฆ่า? พูดอย่างเป้าหมายคือนะ”

บุริศร์ขมวดคิ้วเล็กน้อย

“ใช่ แค่บอกคุณ

ใครเป็นสั่ง”

คําของบริศ ทำให้ทหารรับจ้างสองกลุ้มใจ

“พวกเราไม่ของพวกให้เงินค่อนข้างเยอะ พวกเราเลยรับงานนี้

เท่าไหร่ที่ใช้ซื้อชีวิตของฉัน?

“สิบล้าน ดอลลาร์สหรัฐ”
ทหารรับจ้างพูดอย่างระมัดระวัง แต่บุริศร์กลับยิ้ม “คิดไม่ถึงว่าชีวิตของฉันจะมีมูลค่าใช้ได้เลยนะ”

หลังจากพูดจบบริศร์ก็ยืนขึ้น แล้วเดินออกไปด้านนอก

“ฆ่าไปเลยแล้วกัน ไม่มีข้อมูลที่เป็นประโยชน์สักเท่าไหร่

หลังจากบริศ ออกคำสั่งอย่างเย็นชา ด้านหลังจึงมีเสียงร้อง โหยหวนดังขึ้น แล้วทั้งหมดก็กลับมาเงียบสงบเหมือนเดิม

อากาศด้านนอกค่อนข้างสดชื่นปลอดโปร่ง แต่บุริศร์กลับรู้สึก กลัดกลุ้ม

คนที่อยากได้ชีวิตเขาเยอะเกินไป แต่คนที่รู้ว่าเขามาที่นี่ไม่ เยอะ จะเป็นใครได้ล่ะ?

บุณพจน์สามคนวิ่งออกมาจากในหัวของเขา แต่กลับโดนเขา

ระงับเอาไว้

ดวงอาทิตย์ขึ้นมาถึงกลางท้องฟ้าแล้ว ถ้ายังไม่ออกเดินทาง อีกคงสายแน่ๆ

บุริศร์กลับไปที่ห้องนอน นรมนก็เปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้วกำลัง รออยู่

“ทำไมไม่นอนอีกหน่อย?”

ตอนที่บริศ เห็นนรมนอารมณ์ก็สงบลงแล้ว นรมนยิ้มพูดขึ้น “พักพอแล้ว เด็กๆล่ะ?”
“น่าจะอยู่ในห้อง ผมไปเรียกพวกเขาให้

“ไปด้วยกันเถอะ”

นรมนลุกขึ้นคล้องแขนของบริศ เอาไว้

กลิ่นหอมอ่อนๆที่อัดแน่นอยู่ในจมูกของบุริศร์นั้น ทำให้เขา ค่อนข้างใจลอย แต่คิดถึงว่าวันนี้ต้องไปทำอะไรบ้าง เขาจึงต้อง ปรับสภาพจิตใจให้ดี ยิ้ม ให้นรมนแล้วเดินออกไป

กิจจากับกมลรออยู่ที่ห้องรับแขกแล้ว

กมลสวมชุดกระโปรงเจ้าหญิงสีขาว ถักเปียเล็กๆสองเปีย น่า รักมาก ราวกับตุ๊กตาเซรามิคเลย

กิจจาสวมสูทสีดำทั้งชุด ท่าทางเคร่งขรึมสง่าผ่าเผย

“กิจจา ดีขึ้นหรือยัง?”

ยิ้มหวานของนรมนทำให้กิจจาค่อนข้างทำตัวไม่ถูก

“หม่ามี้ คราวหน้าในสถานการณ์อย่างนี้ห้ามทำให้ผมสลบอีก

นะ”

“โอ้โหว กิจจาของพวกเราโกรธเหรอเนี่ย?”

นโมนพูดหยอกเย้า

ถ้ามีอีกครั้ง เธอคงทำแบบนี้อยู่ดี

กิจจาพูดขึ้นอย่างเคอะเขิน “ไม่ใช่สักหน่อย ผมแค่ แค่……. เขาแค่มาครึ่งวันแล้วแต่ก็ยังพูดเหตุผลไม่ออก
“เอาล่ะ สายมากแล้ว พวกเราไปกันเถอะ

บริศ เอ่ยปากได้ทันเวลา ตัดบทสถานการณ์ที่น่าอึดอัดของ

พวกเขา กิจจาจึงมองเขาด้วยสายตาขอบคุณ แล้วรีบเดินตามไป ตอนที่ผ่านข้างกายของบุริศร์ กิจจาพูดขึ้นเบาๆ “แด๊ดดี้ ผม คิดดีแล้ว โควตา ผมไม่เอาแล้ว ให้กานต์หรือกมลเถอะครับ

“ลูกแน่ใจ?”

บุริศร์ค่อนข้างประหลาดใจ แต่ก็ไม่ได้เกินกว่าที่คาดคิด

กิจจาพยักหน้า พูดขึ้น “ผมยืนยันแล้วก็แน่ใจมาก ผมไม่ ต้องการโควตานี้แล้ว ไม่เป็นแพทย์ทหารผมเป็นแพทย์ทั่วไปก็ได้ เพียงแค่ทักษะการรักษาของผมโดดเด่น อยู่ที่ไหนก็เป็นคนมี พรสวรรค์ได้ทั้งนั้น”

“เจ้าเด็กแสบ!”

บุริศร์ไม่ได้พูดต่อ แต่แฝงไปด้วยความลึกซึ้งเล็กน้อย กิจจาฟังไม่เข้าใจ แต่กลับรู้สึกสบายใจ โล่งใจขึ้นมาก หลังจากพวกเขาขึ้นรถก็ไปที่หลุมศพของตนท์

บริศร์หาคนมาสร้างสุสานไว้ที่นี่ ซื้อที่ดินผืนนี้ไว้แล้ว ดังนั้นนี่ จึงเป็นสุสานส่วนตัวของตระกูลโตเล็ก

หลังจากกิจจามาถึงที่นี่ก็รู้สึกหน่วงๆ แต่ก็แค่หน่วงๆเท่านั้น

ตรินท์มอบสิ่งที่ตราตรึงในใจให้เขาแค่การอยู่ด้วยกันเพียงไม่ กี่เดือน แต่คนๆนั้นกลับไม่ใช่พ่อที่แท้จริงของเขา
ดังนั้นสําหรับพ่อคนนี้ กิจจาไม่รู้ว่าในใจควรจะมีความรู้สึกยัง ไงต่อเขา

บุริศร์จูงมือกิจจาเดินเข้าไป

ครินท์ที่อยู่บนรูปภาพยังหนุ่มอยู่มาก สวมเครื่องแบบตำรวจ ท่าทางยิ้มแย้มเล็กน้อยทำให้กิจจาเจ็บปวดใจ ดวงตาแดงก่ำขึ้น มาทันที

“แด๊ดดี้”

เสียงของกิจจาเบามาก เบาจนแทบจะฟังไม่ชัดเจน

บุริศร์มองป้ายชื่อหน้าหลุมศพที่อยู่ด้านหน้า ในใจก็ค่อนข้าง

ซับซ้อน

“ตรินท์ ฉันพากิจจามาเยี่ยมนายแล้วนะ ไม่รู้ว่านายอยู่ข้าง ล่างเป็นยังไงบ้าง ฉันกับเด็กๆสบายดี นายไม่ต้องเป็นห่วง

นรมนยืนอยู่ข้างๆ ไม่ได้พูดอะไร

เธอมองต้นสนไซเปรสที่เขียวชอุ่มอยู่รอบๆ แล้วก็ดูฮวงจุ้ยของ ที่นี่ ด้านหน้ามีสายน้ำหล่อเลี้ยงด้านหลังมีภูเขาให้พักพิง ช่าง เป็นฮวงจุ้ยที่เต็มไปด้วยความเจริญรุ่งเรือง

“กมล หม่ามี้พาลูกออกไปเดินๆดูดีกว่า”

นรมนรู้ว่าบุริศร์กับกิจจาคงมีคำพูดที่อยากบอกตรินท์ มากมาย เธอจึงพากมลเดินออกไป

“ค่ะ”
กมลก็ยื่นมือเล็กๆไปให้นรมนอย่างว่าง่าย แล้วเดินไปตาม ทางกับนรมนจนถึงอีกที่หนึ่ง

“หม่ามี้ ถ้าหากคุณอายังอยู่ ตอนนี้จะเป็นยังไงเหรอ?”

กมลเงยหน้า ดวงตากลมโตใสแป๋วกำลังมองนรมนถามขึ้น นรมนชะงักเล็กน้อย “หม่าก็ไม่รู้ บนโลกนี้จะมีถ้าหาก มากมายขนาดนั้นที่ไหนกัน

กมลพยักหน้า พูดเบาๆ “หนูรู้สึกว่าแด๊ดดี้น่าสงสารจัง คุณอา ไม่อยู่ คุณน้าก็กลายเป็นอย่างนั้น คุณปู่คุณย่าก็ไม่อยู่อีก ข้างๆ แด๊ดดี้มีแค่พวกเราแล้ว หม่า ต่อไปหนูจะรักแด๊ดดี้ให้เต็มที่ หม่า อย่าทิ้งได้ไหม?

นรมนกลุ้มใจขึ้นมาทันที

“เด็กโง่ หม่ามี้จะหึงอะไร ลูกเป็นลูกรักของหม่ามี้กับแด๊ดดี้นะ เราหวังว่าพวกลูกจะมีความสุขดีก็พอแล้ว แต่ว่าเจ้าหญิงน้อย ของหม่ามี้เริ่มมีเรื่องปิดบังหม่ามี้แล้วนะ”

กมลประหลาดใจขึ้นมาทันที แต่ก็เพียงชั่วครู่ ยิ้มพูดขึ้น “หม่า มี้ ถ้ารู้แล้วแต่ไม่เปิดโปง เราจะยังเป็นแม่ลูกที่ดีต่อกันนะคะ”

“ถ้ารู้แล้วเปิดโปงก็เป็นไม่ได้แล้วเหรอ?” นรมนตั้งใจยอกย้อนคำพูดของเธอ กมลไม่เห็นด้วยขึ้นมาอย่างฉับพลัน “หม่ามี้ ทำไมเป็นแบบนี้อะ?”
“หม่ามี้เป็นแบบไหน?”

สองแม่ลูกถกเถียงกันขึ้นมา

จู่ๆ เหมือนกมลเห็นอะไรผ่านไปอย่างรวดเร็ว

เธอเคยเรียนใช้ปืนซุ่มยิงมาก่อน จึงตอบสนองกับแสงสะท้อน รวดเร็วเป็นพิเศษ แทบจะพร้อมๆกัน ที่กมลผลักนรมนออกไป แล้วเธอเองก็กระโจนเข้าไปบนตัวของนรมน

“อร้าย!”

นรมนตกใจ ทั้งตัวล้มลงไปบนพื้น และในเวลาเดียวกัน ขณะที่ กมลกระโจนเข้ามา กระสุนเม็ดหนึ่งก็เฉียดผ่านหัวของกมล

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ