บทที่ 210 กิจจาหายไปไหน
หลังจากที่บุริศร์และนรมนเล่นกันสักพัก ทั้งสองก็ นอนเงียบๆบนเตียง และมีความสุขกับช่วงเวลานี้
นรมนรู้ว่าบุริศร์ไม่สบายใจจริงๆ ไม่ว่าใครก็รู้ว่าแม่ ที่ตนเองเรียกมาเกือบสามสิบกว่าปีนั้นไม่ใช่แม่แท้ๆ ของตนเอง ก็จะไม่รู้สึกดี แต่เธอไม่รู้จะพูดอย่างไร
ในท้ายที่สุดบุริศร์ถอนหายใจเล็กน้อย และกล่าว ว่า “ฉันไม่ได้คาดหวังว่าป้าโอเป็นแม่ผู้ให้กำเนิดของฉัน ไม่น่าแปลกใจที่แม่ปกป้องเธอเสมอ และป้องกันไม่ให้ ฉันทำร้ายเธอ นั่นเป็นเพราะเหตุผลนี้นี่เอง”
“คุณโกรธแม่ไหม?”
นรมนไม่รู้ว่าบุริศร์กำลังคิดอะไรในเวลานี้ และ ถามบุริศร์อย่างระมัดระวัง
บุริศร์ยิ้มอย่างขมขื่น และพูดว่า “โกรธของเธอคือ อะไร? เธอใจดีกับฉันหรือเธอกำลังปกปิดความจริง จากฉัน พูดตามตรง เมื่อก่อนคิดเสมอว่าแม่เป็นคนเข้ม งวดมาก อุตสาหกรรมขนาดใหญ่ของตระกูลโตเล็กได้ รับการดูแลจากแม่เพียงคนเดียว มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลย แต่ตอนนั้นฉันยังเป็นเด็ก และฉันก็อยากอยู่เคียงข้าง เธอจริงๆ”
“ตรินท์อาจจะไม่รู้สึกอะไรมากนัก เพราะตรินท์มี สุขภาพที่ไม่ดีมาตั้งแต่เด็ก และป้าโอเป็นคนดูแลตลอด แต่ฉันอยู่กับแม่ อาจเป็นเพราะฉันเป็นทายาท ของตระกูลโตเล็ก ไม่ว่าแม่จะไปที่ไหนก็พาฉันไปด้วย ตลอด ฉันเห็นเธอไม่ง่ายเลย ฉันยังรู้ว่าแม่ออกไป เจรจางานทั้งๆที่ป่วย ดังนั้นเธอและฉันอันที่จริงแล้ว สนิทกันมากที่สุด จนกระทั่งมีอยู่ครั้งหนึ่ง ป้าโอบอก ฉันว่า จริงๆแล้วแม่ไม่ได้รักพวกเรา ตอนนั้นฉันเสียใจ มาก”
เมื่อพูดถึงอดีต บุริศร์รู้สึกอึดอัดมาก แม้ว่าจะผ่าน ไปหลายปีแล้ว เขาก็ยังไม่สามารถตอบสนองจากความ รู้สึกนั้นได้
“หัวใจของป้าโอน่าจะโดนหั่นเป็นชิ้นๆ” หลังจากที่นรมนพูดจบ โดยรู้สึกอายนิด
ในอดีตไม่ว่าจะพูดอะไรก็ได้ แต่ตอนนี้ป้าโอเป็น
แม่ผู้ให้กำเนิดของบุริศร์ ดังนั้นฉันไม่รู้ว่าบุริศร์จะโกรธ หรือไม่
เธอมองไปที่บุริศร์อย่างระมัดระวัง และพบว่าบุริ ศร์กำลังมองมาที่เธอ ด้วยรอยยิ้มที่ริมฝีปาก
“ตอนนี้คุณรู้สึกกลัวแล้วเหรอ”
“ใครจะกลัวเธอ!”
นรมนถูกสอดแนมในความคิด และรีบหันหน้าหนี
บุริศร์ยื่นมือออกมาจับมือเธอไว้แน่นๆและพูดว่า “ในช่วงที่คุณหายตัวไป ฉันได้ตรวจสอบหลายสิ่ง หลายอย่าง และรู้เกี่ยวกับพฤติกรรมของป้าโอ ฉันพบว่าไฟที่เกิดขึ้นเมื่อห้าปีก่อนมีโอกาสมากที่เกี่ยวข้องกับ เธอทั้งหมด แม้ว่าผู้หญิงคนนี้จะเป็นแม่ผู้ให้กำเนิดของ ฉัน ฉันก็จะไม่เห็นแก่ตัว ฉันจะตรวจสอบสิ่งที่เธอทำ กับแม่ของฉันออกมาอย่างแน่นอน
“คุณรู้อะไร?”
จู่ๆนรมนก็นึกถึงกรณีของคุณนายตระกูลโตเล็ก คุณนายตระกูลโตเล็กไม่ได้ให้บุริศร์รู้ บางทีเธอ อาจกลัวว่าบุริศร์จะลำบาก
ระหว่างความเสียใจและความเกลียดชัง คุณนาย โตเล็กเลือกที่จะกังวลเกี่ยวกับอารมณ์ของบุริศร์ และ วางแผนที่จะทำลายคดีของตนเอง เธอไม่ต้องการให้บุ ริศร์รู้ว่าแม่ผู้ให้กำเนิดของเธอเป็นคนแบบไหน บางที อาจเป็นเพราะกลัวว่าจะทำร้ายบุริศร์
นรมนไม่รู้ว่าบุริศร์ได้ยินเสียงจากข้างนอกมากแค่ ไหน ดังนั้นจึงทำได้แค่ถาม
บุริศร์เห็นดวงตาเล็กๆของเธอกลอกไปมา ทันใด นั้นก็ถามว่า “คุณปิดบังอะไรไว้กับฉันหรือเปล่า?”
“ไม่!”
นรมนตอบอย่างรวดเร็ว แต่ก็ดูเหมือนมีความผิด เล็กน้อย
บุริศร์มองไปที่เธอ และกระซิบ “เกี่ยวกับรายงาน ร่างกายของแม่ของฉันหรือเปล่า?
“อะไร? ฉันไม่รู้”
นรมนหยุดไปชั่วคราว ยังคงพยายามแสร้งทำเป็น ตะลึง “แต่เขาได้ยินบุริศร์พูดว่า “แม่ของฉันบอกอะไร คุณใช่ไหม? เมื่อฉันผ่านไปฉันได้ยินเฉพาะสิ่งที่คุณ พูดในภายหลัง เกี่ยวกับเรื่องผู้ให้กำเนิดของฉัน ด้าน หน้าแม่ของฉันได้บอกคุณเกี่ยวกับอาการป่วยนี้ใช่ ไหม? บางทีเธออาจจะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นใช่มั้ย? มัน เกี่ยวข้องกับป้าโอ?”
เมื่อเผชิญหน้ากับปัญหาของบุริศร์ นรมนก็ทำ อะไรไม่ถูกจริงๆ
“ฉันไม่รู้ว่าคุณกำลังพูดถึงอะไร ฉันง่วงนิดหน่อย ฉันอยากนอน”
“อย่ามารบกวนฉันล่ะ!”
ตอนนี้เธอรู้สึกตนเองเหมือนนกกระจอกเทศ และ เธอไม่กล้าที่จะมองไปที่ดวงตาของบุริศร์
ในเวลานี้ ในที่สุดเธอก็เข้าใจความรู้สึกของ
คุณนายโตเล็ก คนที่ฉลาดและใจดีอย่างบุริศร์ ใครจะทำร้ายเขา
ได้?”
บุริศร์ไม่ได้ถามต่อ แต่กอดนรมนเบาๆจากด้าน
หลัง และพูดด้วยเสียงเบาๆ “พักกันก่อนเถอะ เดี๋ยวเรา ไปฟังผลสรุปของกมล”
“กมลออกมาแล้ว?”
นรมนหันไปรอบๆอย่างว่องไว โดยดูประหม่านิด
หน่อย
บุริศร์ส่ายหัว และพูดว่า “ไม่เร็วขนาดนั้น หมอบ อกว่า ผู้เชี่ยวชาญเหล่านั้นกำลังรักษากมล และดู เหมือนว่าจะมีผลบางอย่าง เด็กคนนั้นหลับไปแล้ว”
“หลับ? ได้ยังไง? เธอเจ็บมาก….”
“มีการบำบัดอย่างหนึ่ง ที่เรียกว่าการบำบัดแบบไม่ เจ็บปวด ซึ่งช่วยให้ผู้ป่วยได้รับการรักษาในสภาพที่ไม่ เจ็บปวด เทคโนโลยีนี้เพิ่งได้รับการพัฒนาในต่าง ประเทศ แต่มีการกล่าวกันว่าผลกระทบไม่เลวร้าย ดัง นั้นเราทุกคนควรให้ความมั่นใจกับกมล”
“อืม!”
เมื่อพูดถึงกมล นรมนรู้สึกหดหูเล็กน้อย
เด็กคนนี้มีปัญหาตั้งแต่เขาเกิด ซึ่งเป็นเรื่องที่น่าวิ ตกจริงๆ เมื่อนึกถึงกมล เธอก็อดไม่ได้ที่จะนึกถึงกานต์ โดยจำสิ่งที่เกี่ยวกับอาณาจักรรัตติกาลที่คุณนาย ตระกูลโตเล็กเคยบอกกับเธอ
“บุริศร์ แม่ให้ฉันนี้”
นรมนหยิบแหวนธรรมดาออกมา
บุริศร์มองดูค่อนข้างเคร่งขรึม
“แม่ให้มาเหรอ”
“อืม”
บุริศร์หยิบแหวนอีกวงออกมาจากกระเป๋าส่วนตัว ของเขา เห็นได้ชัดว่ามันคล้ายกัน แต่ดูก็รู้ว่ามันเป็น ของผู้ชาย
“นี่คือสัญลักษณ์สถานะเจ้านายของตระกูลโต เล็ก และแหวนของนายหญิงกล่าวกันว่ามีหน้าที่อื่นๆ แม่บอกคุณไหม?”
“ไม่นะ”
นรมนแสร้งทำเป็นไม่รู้อะไรเลย และวางแผนที่จะ หลอกบุริศร์ ด้วยความสงสัยว่าเขารู้มากแค่ไหน
บุริศร์ขมวดคิ้วและพูดว่า “ฉันเคยได้ยินแหวนนี้มา ตั้งแต่ฉันยังเป็นเด็ก แต่ฉันไม่เคยเห็นมาก่อน และฉัน ไม่ได้คาดหวังว่ามันจะอยู่ในมือของแม่ ช่างมันเถอะ ใน เมื่อแม่ไม่ได้พูดอะไร แน่นอนว่าจะบอกคุณในภายหลัง ตอนนี้ก็อย่าไปคิดมาก คุณต้องดูแลแหวนวงนี้ให้ดีๆ แม้ว่าฉันจะไม่รู้ว่ามันมีไว้เพื่ออะไร แต่ว่ากันว่ามีความ สำคัญต่อตระกูลโตเล็กมาก”
“เข้าใจแล้ว”
ทันทีที่นรมนวางแผนที่จะบอกบุริศร์เกี่ยวกับ
อาณาจักรรัตติกาล
ด้านนอกก็มีเสียงเคาะประตูเข้ามา
“ประธานบุริศร์ คุณหนูและผู้เชี่ยวชาญออกมา
แล้ว”
“ไป… ไปดูกัน”
บุริศร์ลุกขึ้นจากเตียง และดึงนรมนขึ้น ทั้งสอง เปิดประตู และพฤกษ์ยืนอยู่ข้างนอกด้วยความกังวล เล็กน้อย
“แล้วคนล่ะ?”
“ส่งไปในห้องผู้ป่วยพิเศษแล้ว แต่มีเครื่องมือเพิ่ม
อีกหนึ่งชิ้น”
พฤกษ์งงงวยเล็กน้อย และอธิบายสิ่งที่เขาเห็น อย่างเต็มที่
บุริศร์และนรมนรีบไปที่ห้องผู้ป่วยของกมล
กมลนอนอยู่บนเตียง ร่างกายดูผอมมาก และมี เครื่องช่วยหายใจอยู่ในรูจมูกของเธอ และมีอุปกรณ์ที่ เชื่อมต่อกับเครื่องช่วยหายใจอยู่ข้างๆ
“นี่คืออะไร?”
“เครื่องระงับปวดที่ไม่เจ็บปวด สามารถบรรเทา ความเจ็บปวดของร่างกายของคุณหนูกมลได้”
ผู้เชี่ยวชาญหลายคนดูมีอายุมาก และรีบพูดขึ้น หลังจากได้ยินนรมนพูดแบบนี้
นรมนไม่ต้องการรบกวนการพักผ่อนของกมล จึง ขอให้พฤกษ์เชิญผู้เชี่ยวชาญมาที่ห้องทำงาน จากนั้นบุ ริศร์และคนอื่นๆก็ทำตามมา หลังจากพูดคุยกับผู้ เชี่ยวชาญ นรมนได้รู้ว่าอาการของกมลไม่ใช่ว่าไม่ สามารถรักษาได้ และแม้แต่มอร์ฟีนในร่างกายก็มีแนว โน้มที่จะเลิกได้
เมื่อได้ยินสิ่งที่ผู้เชี่ยวชาญพูด ดวงตาของนรมนก็ เปียกชื้นขึ้นมา
หัวใจที่แขวนมานานในที่สุดก็โล่งสักที
ผู้เชี่ยวชาญได้วางแผนอีกสองแผน หลังจากพูด คุยกับนรมนและบุริศร์ ทั้งสองคนคิดว่ามันเป็นไปได้ และตกลงกัน
ความหมายของผู้เชี่ยวชาญก็เหมือนกับหมอนโรง พยาบาล ร่างกายของกมลไม่สามารถรับการปลูกถ่าย ไตขนาดใหญ่ได้ชั่วคราว ก่อนอื่นจะต้องเลี้ยงดู ร่างกายก่อน จุดนี้สำคัญมาก
นรมนและบุริศร์ตกลงอย่างรวดเร็ว
เพียงแค่สามารถรักษากมลให้ดีขึ้น ให้พวกเขาทำ อะไรก็ได้
จนกระทั่งถึงเวลานี้นรมนก็ตระหนักว่ามีคนหนึ่ง หายไป
“กิจจาล่ะ? ฉันจำได้ว่าเขานอนอยู่ในห้องของฉัน ตอนที่ฉันออกไป เมื่อกี้..”
ดวงตาของบุริศร์หรี่ลงเล็กน้อย
“ฉันไม่เห็นกิจจาในห้องของคุณ”
ทันใดนั้นหัวใจของนรมนวูบขึ้นมา
“พฤกษ์ กิจจาล่ะ? มีใครเห็นว่ากิจจาหายไปไหน
ไหม?”
นรมนกังวลมาก
พฤกษ์รีบหาคนมาสอบสวน
ผู้คุ้มกันที่ประตูบอกว่ากิจจาออกไปเมื่อไม่นานมา นี้ ราวกับว่าเขาไปที่หลังโรงพยาบาล
บุริศร์และนรมนรีบลุกขึ้นและวิ่งไปที่หลังโรง
พยาบาล
ตระกูลโตเล็กอยู่ในช่วงเวลาที่มีปัญหา พวกเขาไม่ ต้องการให้กิจจาเกิดปัญหาอะไรอีก ท้ายที่สุดนั่นเป็น ลูกคนเดียวของตรินท์
หลังจากที่ทั้งสองมาถึงหลังโรงพยาบาล พวกเขา ไม่พบกิจจาเลย และความกลัวที่ไม่อาจบรรยายได้ก็
ปกคลุมนรมนไว้
“เกิดอะไรขึ้น?”
“ไม่ต้องห่วง ความปลอดภัยที่นี่สูงมาก เป็นไปไม่ ได้ที่จะพาผู้คนออกไปอย่างเงียบๆ พวกเราลองไปมอง หาอีกครั้ง”
“ฉันจะไม่กังวลได้ยังไง? กานต์ก็หายตัวไปแล้ว ถ้ากิจจาเกิดอะไรขึ้นอีก ฉัน..”
“นรมน…”
บุริศร์จับมือของเธอไว้แน่นๆ แต่ก็พบว่ามีร่างเล็กๆ
2 น บุริศร์ก็กังวลมากเช่นกัน แต่นรมนเช่นนี้ คงต้อง ปลอบใจเธอก่อนนอนอยู่บนพื้นไม่ไกล ไม่ใช่ใครที่ไหนแต่เป็นกิจจา?
“เด็กคนนี้กำลังทำอะไร”
บุริศร์ถอนหายใจด้วยความโล่งอก แต่ก็โกรธเล็ก น้อยเขาเดินผ่านไปอย่างรวดเร็ว แต่นรมนหยุดไว้
“อย่าผลุนผลัน ไปดูเขาทำอะไร?
นรมนและบุริศร์เดินไปอย่างเงียบๆ เพียงเพื่อพบ ว่ากิจจานอนอยู่บนพื้น และกำลังจะจับผีเสื้อ
ที่นั่นมีต้นสร้อยอินทนิลเล็กๆต้นหนึ่ง และผีเสื้อ กำลังบินอยู่บนนั้น กิจจาเฝ้าดูนิ่งๆ ทันใดนั้นก็ลงมือ อย่างรวดเร็ว คว้าปีกของผีเสื้อโดยตรง จากนั้นเขาก็ ยิ้มและใส่ลงในขวดที่เขานำมาด้วย
ขวดนี้เป็นขวดแก้ว และมีผีเสื้อหลายตัวอยู่แล้ว
กิจจายืนขึ้นอย่างมีความสุข แต่ทันใดนั้นก็พบว่าบุ ริศร์และนรมนอยู่ข้างหลัง ค่อนข้างประหลาดใจและ เย็นชาเล็กน้อย
“แด็ดดี้ หม่า มี พวกคุณมาได้อย่างไร?”
“คุณกำลังทำอะไร?”
บุริศร์คิดอยู่เสมอว่าการจับผีเสื้อควรเป็นของเด็ก ผู้หญิง ทำไมกิจจาถึงได้ทำสิ่งที่น่าเบื่อเช่นนี้ ?
กิจจายังคงหวาดกลัวบุริศร์ เขามองไปที่บุริศร์ และเดินไปข้างหลังของนรมนอย่างเงียบๆ มือที่เปื้อน โคลนเล็กๆเหล่านั้นจับชายเสื้อของนรมน เสื้อผ้าของนรมนสกปรกไปหมด
บุริศร์มองข้ามไป และกิจจาก็รีบปล่อย แต่เพราะ ยืนไม่มั่นคง จึงล้มลงไปทั้งตัว
Please enter a description
Please enter a price
Please enter an Invoice ID
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ
