บทที่ 1258 ร่างกายของหนูไม่อนุญาต

นรมนายหน้าเล็กน้อย

“คุณชายธเนศพลเป็นเพื่อนของคุณ ถึงแม้ว่าตำแหน่งของเขา ในตอนนี้เขาอาจจะมีเรื่องสงวนไว้สำหรับคุณ แต่ฉันเชื่อว่าใน เรื่องนี้นั้นเขาไม่มีทางหลอกคุณหรอก เพียงแต่แค่อยู่ ๆ ก็รู้สึกว่า บางทีข้างในนี้อาจจะมีเรื่องที่เรายังไม่เข้าใจอีก และเรื่องที่ไม่ เข้าใจนบางทีอาจจะเป็นเรื่องสำคัญก็ได้

นรมนพูดตามสถานการณ์ขึ้นมา

สําหรับธเนศพลนั้น เธอไม่ค่อยเข้าใจ และก็ไม่เคยเจอด้วย เพียงแต่เคยได้ยินชื่อคนคนนี้มาไม่กี่ครั้ง เพราะฉะนั้นตกลงคน คนนี้เป็นคนยังไงเธอก็ยังไม่ค่อยจะเข้าใจ แต่ว่าบุริศร์ก็ไปหา ธเนศพลตอนที่ยากลำบากที่สุด และอีกอย่างยังบอกสถานการณ์ ของตัวเองให้กับเขา งั้นก็เห็นได้ชัดว่าธเนศพลคนนี้เป็นคนที่บุริ ศร์เชื่อมั่นได้

แน่นอนว่าคนที่บุริศร์เชื่อมั่นก็คงจะไม่ได้แย่ไปถึงไหนแน่ นรมนนี่คือกำลังสนับสนุนและปกป้องบุริศร์อยู่
หัวคิ้วของบุริศรขมวดเข้าด้วยกันแน่น แล้วก็ไม่ได้พูดอะไร ทั้งสองเงียบขรึมกันไปชั่วครู่หนึ่ง ในที่สุดก็ยังเป็นบริศร์ที่ ทําลายความเงียบลง

“นรมน ผมอยากจะไปหมู่บ้านดารายนสักเที่ยว บางทีคำตอบ ของเรื่องราวมากมายอาจจะหาได้จากที่นั่น

“ได้ค่ะ”

นรมนเดาออกได้ตั้งนานแล้วว่าต้องเดินทางในครั้งนี้ พอมา ตอนนี้ก็ไม่มีอะไรอิดออด และอีกอย่างกมลก็มีภารกิจอะไรต้อง ไปหมู่บ้านดารายนด้วย ก็พอดีเลยทุกอย่างจะได้ลงตัวพอดี

“แต่ว่าร่างกายของกานต์เหมือนกับว่ายังจะไม่ค่อยดี ครั้งนี้ อย่าเขาไปเลยนะคะ สภาพเขาในตอนนี้ต้องการการพักฟื้น อยู่ที่ นี่ฉันยังไม่วางใจเลย ยิ่งจะมาเดินทางไกลกับเราได้ยังไง หรือไม่ ก็ให้อยู่ที่ฐานใหญ่สหภาพไปก่อน จะได้มีคนมากมายช่วย ดูแล แถมยังมีวินเซนต์ด้วย ฉันรู้สึกว่าน่าจะปลอดภัยมากกว่า หน่อยหนึ่งนะ”

ในเมื่อนรมนเป็นแม่คนหนึ่ง สำหรับลูกแล้วก็ยังเป็นห่วงเป็น ใยอยู่

บุริศร์พยักหน้าแล้วพูดขึ้นว่า “ให้กานต์อยู่ที่นี่ก็ดี พอดีเลยจะได้ช่วยจิ้งจอกเงินสืบค้นเรื่องราวในตอนนั้น และเบาะแสปัจจุบันของอารองตระกูลทวีทรัพย์ธาดา จากที่ คุณชายธเนศพลพูดมา มีความเป็นไปได้สูงมากที่อารองตระกูล ทวีทรัพย์ธาดาจะอยู่ที่ประเทศ ในส่วนนี้ผมต้องการฝีมือของ กานต์และจิ้งจอกเงิน ในเมื่อตอนนี้ประเทศได้มีการป้องกันแน่น หนา แล้วพวกเราก็เข้าไปไม่ได้”

นโมนพยักหน้าเล็กน้อย

“ยังไงก็ต้องให้กานต์พักผ่อนเยอะ ๆ ในเมื่อเขาบาดเจ็บอยู่ และอีกนิดเดียวก็เกือบจะโดนที่หัวใจแล้ว

พอพูดถึงเรื่องนี้แล้ว นรมนก็รู้สึกโกรธขึ้นมา แล้วก็แทบอยาก จะตบธิดาวีร์อีกหลาย ๆ ฉาด

“อ๋อ ใช่แล้ว นาวินฟื้นขึ้นมาหรือยังคะ?”

“ยังไม่ฟื้นเลย หมอบอกว่าความอยากจะมีชีวิตอยู่ของนาวินมี ไม่มากเท่าไหร่”

บุริศร์ถอนหายใจทีหนึ่ง เขานั้นเข้าใจนาวินดี

ความรู้สึกที่มีต่อธิดาวีร์ลึกซึ้งมาแค่ไหน ตอนนี้นาวินก็เจ็บมาก แค่นั้น

ตั้งแต่เล็กจนโต นาวินแทบจะมีชีวิตอยู่เพื่อธิดาวีร์มาทั้งนั้น หนําซ้ำเพื่อธิดาวีร์แล้ว เขายังวางความโกรธแค้นที่มีต่อตระกูลโตเล็กลงด้วยซ้ำ และอยาก จะอยู่ไปจนแก่เฒ่าพร้อมกับเธอ หรือกระทั่งเพื่อธิดาวีร์แล้วยัง ยอมไปต่อสู้ฝ่าฟัน แต่ว่าความพยายามทั้งหมดสุดท้ายแล้วกลับ กลายมาเป็นแค่ด้านเขาแค่ฝ่ายเดียว

ผู้หญิงคนนั้นที่เขาประคบประหงมไว้ในมือตลอดกลับเอามีด แทงมาที่หัวใจเขาอย่างไม่มีเยื่อใยเลยสักนิด เปลี่ยนเป็นใครก็ คงจะแบกรับไว้ไม่ไหวหรอก

นรมนเองก็ถอนหายใจตามไปด้วยแล้วก็พูดเสียงต่ำขึ้นว่า “ความรัก รักลึกซึ้งเกินไป ก็จะทำให้คนเจ็บได้ง่าย

“ความรัก ตั้งแต่แรกก็เป็นดาบสองคมอยู่แล้ว ก็ดูที่ทั้งสอง ฝ่ายจะสามารถควบคุมไว้ได้หรือเปล่า เหมือนกับผม ที่เมื่อห้าปี ก่อนก็ได้ทําร้ายคุณ ทำร้ายตัวเองไปไม่ใช่เหรอ?”

พอบุริศร์นึกถึงเรื่องนี้แล้วก็รู้สึกเสียใจขึ้นมาเล็กน้อย ถึงแม้ว่า ตอนนั้นรมนจะอยู่ข้างกายเขา ทุกวันนอนตื่นมายังสามารถเห็น เงาร่างจองเธอได้ แต่ว่าไฟไหม้ใหญ่ครั้งนั้นอาจจะกลายเป็น บาดแผลที่เจ็บที่สุดและลึกที่สุดในของใจบุริศร์ และแตะโดนง่าย ๆ ไม่ได้แล้ว

นรมนจ้องมองความรู้สึกผิดและความเสียใจในดวงตาบุรีศร์ แล้วก็รีบเดินเข้าไปจับมือของเขาไว้ และพูดเสียง อ่อนโยนว่า “มันผ่านไปหมดแล้วค่ะ”

“คุณมักจะปลอบใจผมแบบนี้ แต่ว่าผมรู้ว่ามันผ่านไปไม่ได้ ถ้า เกิดไม่ใช่ผม คุณเองก็คงจะไม่กลายเป็นอย่างเช่นตอนนี้ ร่างกาย ของคุณก็คงจะแข็งแรงเป็นอย่างมาก ลูก ๆ ของเราก็คงจะไม่ ต้องสูญเสียเวลาห้าปีที่จะได้อยู่กับพ่อไป มีบางครั้งตื่นมากลาง ดึกผมยังรู้สึกขอบคุณสวรรค์เป็นอย่างมาก ของคุณสวรรค์ที่ยัง ส่งพวกคุณสามแม่ลูกกลับมาอยู่ข้างกายผมอีกครั้ง หรือกระทั่ง ผมยังรู้สึกว่าถึงจะต้องเสียทรัพย์สินทั้งหมดของตระกูลไปเพื่อ แลกกับความปลอดภัยของพวกคุณ ผมก็จะไม่เสียดายอะไรเลย ยังดี ที่ตอนนี้คุณยังอยู่ ยังดีที่ทุกอย่างยังมีโอกาสเปลี่ยนแปลง ได้ นรมน ผมกลัวว่าจะต้องสูญเสียคุณไปมากจริง ๆ เพราะฉะนั้น ไม่ว่าต่อไปจะเกิดอะไรขึ้น คุณจะแบกรับทุกอย่างไว้คนเดียวไม่ ได้นะรู้ไหม?”

พูดไปพูดมา บุริศร์ก็พูดวกกลับมาที่หัวข้อนี้อีกแล้ว

นรมนรู้ว่า เรื่องที่ตัวเองทำให้เขาสงบไปแล้วไปเผชิญหน้ากับ ธิดาวีร์คนเดียวนั้นทำให้เขามีภาพฝังใจที่ลึกซึ้งมาก แล้วก็อดไม่ ได้ที่จะถอนหายใจทีหนึ่งแล้วพูดขึ้นว่า “ได้ เรื่องของธิดาวีร์นั้นเป็นเพราะว่าฉันคิดวิเคราะห์น้อยไป ฉันรับรองว่าจะไม่เป็นอย่าง นี้อีกแล้ว”

“ผมจําการรับรองของคุณไว้แล้วนะ ถ้าหากครั้งหน้าคุณยัง เป็นอย่างนี้อีก ก็ให้สวรรค์ลงโทษผมเลย

คำพูดของบริศ เพิ่งจะจบลง นรมนก็ยื่นมือไปปิดปากของเขา ไว้ แล้วก็พูดอย่างโกรธเล็กน้อยขึ้นมาว่า “คุณพูดไปเรื่อยอะไร

“ผมรู้ว่าคุณเห็นผมสำคัญมากกว่าตัวคุณเอง และเพื่อไม่ให้ คุณทำเรื่องโง่ ๆ อีก ผมก็เลยยอมใช้ตัวเองมาเป็นตัวพนัน มีแต่ แบบนี้เท่านั้นคุณถึงจะทำตัวดี ๆ ได้

ดวงตาของบุริศร์สว่างแวววาว นรมนกลับไม่กล้าที่จะสบตา ด้วยเล็กน้อย

เธอเบือนหน้าหนีไป ในแววตากลับมีคราบน้ำตาระรื่นขึ้นมา

ความรักของผู้ชายคนนี้ลึกซึ้งเป็นอย่างมาก จนทำให้เธอจะ

พูดอะไรได้อีกล่ะ?

ทั้งสองคนอิดออดกันไปอีกพักหนึ่ง แล้วบุริศร์ก็ออกคำสั่งไป ว่าให้เตรียมเครื่องบินส่วนตัวเพื่อไปหมู่บ้านดารายนอีกครั้ง
ก่อนที่จะออกเดินทาง บุริศร์กับนรมนยังมีเรื่องต้องทำอีก

มากมาย

นรมนมาถึงห้องของกานต์

ไม่รู้ว่าเด็ก ๆ ทั้งสามคนกำลังพูดอะไรอยู่ ท่าทางดูสมัคร สมานสามัคคีกันมาก

ตอนที่เห็นนรมนเข้ามานั้น กมลก็คลี่ยิ้มออกมาทันที

“หม่ามี้ หม่ามี้กับแด๊ดดี้จู้จี้กันเสร็จแล้วเหรอคะ?”

นรมนเกือบจะโดนน้ำลายตัวเองสำลักเข้าแล้ว

“กมล หนูรู้จักศัพท์คำว่านี้มาไหนกัน?”

“หา? หรือว่าไม่ควรใช้แบบนี้เหรอ? แต่ว่าในละครมันก็อย่าง

นี้นี่คะ”

กมลกะพริบตาดวงโต ๆ ของตัวเองไป แล้วทั้งหน้าก็มีแต่ ความสงสัยและไม่รู้เรื่อง

กานต์จ้องมองนรมนอย่างหมดคำพูดแล้วพูดขึ้นว่า “ช่วงนี้

กมลกำลังดูละครแนวชีวิตอยู่

“ละครอะไรนะ?”

นรมนรู้สึกว่า โดนสะกดนิ่งไปเลย

เด็กที่อายุห้าขวบคนหนึ่งดูละครแนวชีวิตแล้วเหรอ นี่มันเป็นเรื่องจริงจังเหรอ?

กานต์พยักหน้าขึ้นอย่างเบื่อหน่ายแล้วพูดขึ้นว่า “ละครชีวิต พวกคุณอาเจ็ดคุณนายแปดอะไรพวกนั้น น่าจะดูที่บ้านคุณลุงค ริชนะมา แล้วยังดูไม่จบ พอกลับมาแล้ววัน ๆ ก็เอาแต่ถือแท็บเล็ ตดูอยู่นั่นแหละ”

กมลรีบพยักหน้าพูดขึ้นว่า “ใช่ค่ะ สนุกมากเลยนะคะ คุณป้า

งามสุดา ทุกวันเลยค่ะ”

นรมนรู้สึกหมดคำพูดอยู่บ้าง

“หนูไม่ควรจะต้องดูการ์ตูนเหรอ?”

“อ๊ย พวกนั้นมันไม่มีความหมายเลยค่ะ

กมลพูดไปอย่างผู้ใหญ่ตัวเล็กคนหนึ่ง

สําหรับการเลือกแบบนี้ของลูก นรมนไม่รู้ว่าตัวเองควรจะพูด อะไรดี จึงได้แต่รีบเปลี่ยนหัวข้อพูดไปอย่างรวดเร็ว “คือว่าหม่ามี้ กับแด๊ดดี้เตรียมตัวจะออกเดินทางแล้ว เพราะฉะนั้นหนูกับกิจจา ไปเก็บของสักหน่อยนะ”

“ไปไหนคะ?”

กมลถามขึ้นอย่างอัตโนมัติ

นรมนกลับไม่ได้ตอบ เพียงแต่แค่หัวเราะและก็พูดขึ้นว่า “ไม่ว่าจะไปที่ไหน หนูก็ชอบออกไปท่องเที่ยวไม่ใช่เหรอ? ครั้งนี้แด๊ดดี้กับหม่ามี้จะพาหนูไปเล่นซะให้พอเลย?”

“ดีค่ะ! แต่ว่าตอนนี้เป็นอย่างนี้อยู่จะทำยังไงคะ?

กานต์เองก็มองไปที่นรมน แล้วรู้สึกว่าหม่ามน่าจะมีคำพูดอะไร พูดกับตัวเอง จากนั้นก็พูดกับกมลและกิจจาขึ้นว่า “พี่ กมล พวก เธอไปเก็บของเธอ เดี๋ยวหม่าจะจัดการให้เอง

“งั้นก็ได้ค่ะ พี่พักผ่อนดี ๆ นะคะ”

ดวงตาของกมลมีแววดีใจผาดผ่านไปเสี้ยวหนึ่ง

ขอแค่สามารถออกไปจากที่นี่ได้ ก็จะสามารถมุ่งหน้าไป หมู่บ้านดารายนได้อย่างรวดเร็วแล้ว งั้นเรื่องตัวเองที่รับปากกับ พูดนัยไว้ก็จะสามารถจัดการให้เสร็จได้เร็วขึ้นแล้ว

หลังจากที่เด็กทั้งสองคนจากไปแล้ว ตอนที่ในห้องเหลือแต่ กานต์และนรมนนั้น กานต์ก็พูดขึ้นอย่างหดหูเล็กน้อยว่า “หม่ามี แด๊ดดี้กับหม่ามี้กะว่าจะไม่พาผมไปด้วยใช่ไหมครับ?”

พอเห็นท่าทางที่เสียใจเหล่านั้นของลูกชาย ในใจของนรมน เป็นทุกข์อยู่เหมือนกัน
“กานต์ ขอโทษนะจ๊ะ แด๊ดดี้กับหม่ามีเรื่องที่จะต้องไปทำ และอีกอย่างตอนนี้บาดแผลของหนูก็ไม่เหมาะกับการเดินทาง ไกล”

“ผมรู้ครับ หม่ามี้ไม่ต้องขอโทษผมหรอก หม่าม หม่ามีเรื่อง อะไรจะพูดกับผมเหรอครับ?”

ถึงแม้ว่ากานต์จะรู้สึกเสียใจที่ไม่ได้ออกไปเที่ยวเล่นกับแด๊ดดี้ และหม่ามี้ แต่ว่าก็รู้สภาพร่างกายของตัวเองเขาก็ชัดเจนดี ถ้า หากว่าแผลเปิดขึ้นมา คาดว่าแอ๊ดดี้กับหม่าจะต้องเป็นกังวลแน่

ท่องเที่ยวต่อไปมันยังมีโอกาสอีก แต่ในเมื่อร่างกายเป็นของ ตัวเอง ยังไงเขาก็เชื่อฟังคำสั่งของแด๊ดดี้กับหม่ามีดีกว่า

พอเห็นลูกชายรู้เรื่องขนาดนี้ นรมนก็รู้สึกว่ารู้สึกติดค้างกานต์ อยู่เล็กน้อย

เธอนั่งลงข้างกายกานต์ แล้วก็เอามือเล็ก ๆ ของเขามากุมไว้ ในมือตัวเอง จากนั้นก็พูดขึ้นว่า “กานต์ หนูมักจะรู้เรื่องมาก ขนาดนี้ มันทำให้หม่ามปวดใจมากเลย หม่าหวังเป็นอย่างยิ่ง ว่าหนูจะสามารถอ้อนในอกหม่า โกรธ หรือว่าจะร้องไห้สักครั้ง ก็ยังดี ท่าทางที่หนักแน่นของหนูในตอนนี้มีแต่จะทำให้หม่าม รู้สึกว่าหนูโตก่อนวัยจนทําให้คนปวดใจ

กานต์กลับอึ้งไปเล็กน้อย จากนั้นก็ยิ้มแล้วพูดขึ้นว่า “หม่ามี ถ้าผมร้องไห้ขึ้นมาครั้งหนึ่งหรือว่าโมโหโวยวายขึ้นมา หม่ากับ แด๊ดดี้ก็จะผมไปด้วยเหรอครับ?”

“แบบนั้นไม่ได้ ร่างกายของหนูยังไม่อนุญาต”

นรมนรีบส่ายหน้าแล้วพูดขึ้น

กานต์ยักไหล่แล้วพูดขึ้นว่า “เพราะฉะนั้น ในเมื่อผลก็ออกมา เหมือนกัน งั้นถ้าผมจะร้องไห้ครั้งหนึ่งหรือว่าโมโหโวยวายสัก รอบมันจะไปมีความหมายอะไร? ในเมื่อไม่มีความหมาย ผมจะ เสียแรงกายแรงใจไปครั้งหนึ่งทำไม? ยังสู้จัดการเรื่องราวอย่าง ฉลาด และคิดถึงเรื่องราวต่อไปไม่ดีกว่าเหรอ”

พอได้ยินลูกชายพูดแบบนี้แล้ว ใจของนรมนก็รู้สึกไม่ค่อยดี เท่าไหร่

ดูซิ นี่มันเหมือนคำพูดของเด็กห้าขวบคนหนึ่งซะที่ไหน แต่ว่านรมนเองก็รู้ว่าสิ่งที่กานต์พูดมานั้นก็อยู่ในหลักการ เพียงแต่ว่าเขาแค่ค่อนข้างมีเหตุมีผล ค่อนข้างหนักแน่นเท่านั้น

นรมนถอนหายใจทีหนึ่งแล้วพูดขึ้นว่า “กานต์หนูมักจะเป็นอย่างนี้ เหมือนกับแดดที่หนูมากเลยนะ

“ก็ผมเป็นลูกของคุณบุริศร์ ถ้าไม่เหมือนเขาก็เหมือนกับว่าจะ พูดผ่านไปไม่ได้แล้วนะ

เอาเถอะ นรมนรู้สึกว่าตัวเองพูดคุยกับลูกชายยังไงก็เหมือน กับว่าจะไม่มีทางชนะ ก็เลยไม่พูดเรื่องพวกนี้แล้ว แล้วก็พูดขึ้น ตรง ๆ เลยว่า “แด๊ดดี้ของหนูหวังว่าหนูกับจิ้งจอกเงินจะสามารถ ช่วยสืบค้นเรื่องอารองตระกูลทวีทรัพย์ธาดาของหม่าหน่อย เบาะแสที่รู้ในตอนนี้คือเขาอาจจะอยู่ที่ประเทศ และอีกอย่าง สถานการณ์อาจจะไม่ดีเอามาก ๆ อย่างอื่นก็ไม่รู้อะไรแล้ว หม่ามี รู้ว่าเรื่องนี้อาจจะทำให้หนูลำบาก ในเมื่อหนูยังเป็นป่วยอยู่ แต่ ว่าตอนนี้นอกจากหนูและจิ้งจอกเงินแล้ว ถ้าให้คนอื่นไปสืบค้น หม่ามี้กับแด๊ดดี้ก็จะไม่วางใจ ในเมื่อตอนนี้สถานการณ์ของบ้าน เราค่อนข้างพิเศษอยู่

นรมนรู้ว่าสำหรับกานต์แล้วจะมาใช้วิธีที่เลี้ยงเด็กทั่วไปมอง เขาไม่ได้ ก็เลยเอาเรื่องทั้งหมดเปิดเผยกับเขาไปเลย

กานต์ฟังไปอย่างเงียบ ๆ หัวคิ้วย่นขึ้นมาเล็กน้อย หลังจากที่ นรมนพูดจบแล้ว เขาก็พูดเสียงต่ำขึ้นว่า “หม่า ทำไมคุณปูรอง ถึงไปที่หมู่บ้านดารายนล่ะครับ?
และนี่ก็คือจุดที่หมาและแด๊ดดี้ของหนูสงสัยเหมือนกัน และ อีกอย่างเวลาของตอนนั้นก็เหมือนกับว่าจะไม่ค่อยถูกต้องเหมือน กัน แต่ว่าตอนนี้ก็ไม่มีเบาะแสอะไรเลย เพราะฉะนั้นหม่ากับ แด๊ดดี้ก็เลยกะว่าจะไปที่หมู่บ้านดารายนอีกครั้ง”

คำพูดของนรมนทำให้หัวคิ้วของกานต์ขมวดกันแน่นขึ้น เหมือนกับว่าจะนึกอะไรออก และก็เหมือนกับว่าจะนึกไม่ออก

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ