บทที่ 1250 เขาใช้ชีวิตได้สุขุมเยือกเย็นกว่าใครๆ

เกวลินตกตะลึงไปเลย เธอยังไม่ทันพูดอะไร ก็เห็นวินเซนต์ ได้สติขึ้นมาทันที ความดุดันในแววตาทำให้เธออดไม่ได้ที่จะตัว สั่น ถึงกับอยากจะวิ่งหนีไปเลย

เวลานี้ วินเซนต์กอดเกวลินเอาไว้ กอดเธอเอาไว้แน่น ผู้ชายที่ แข็งแกร่งขนาดนั้นไม่นึกว่าจะร้องไห้ออกมาแล้ว

“ทรรศยา นั่นคุณเหรอ? คุณใช่ไหม? ผมรู้อยู่แล้ว คุณคงไม่ ใจร้ายขนาดนั้น คงไม่ทิ้งผมไว้บนโลกที่แสนเย็นชานี้เพียงคน เดียว อย่าไปเลยนะ ทรรศยา ขอร้องล่ะคุณอย่าทิ้งผมไว้คนเดียว ได้ไหม?”

เกวลินเคยสัมผัสกับความโหดร้ายและไร้หัวใจของวินเซนต์ มาก่อน แต่กลับคิดไม่ถึงว่าตอนนี้จะได้เห็นวินเซนต์ร้องไห้

ไม่นึกว่าเขาจะร้องไห้

ความลึกซึ้งแบบไหนกันถึงทำให้หมดหนทางที่จะเดินออกมา แม้พี่จะจากไปเจ็ดแปดปีแล้ว?

ถ้าบุณพจน์ปฏิบัติกับเธอเหมือนวินเซนต์ เธอคิดว่าเธอคงจะ ทําทุกอย่างเพื่อเขาด้วยความยินยอม น่าเสียดายที่ผู้ชายคนนั้น ไม่เห็นคุณค่าของตนเองเลย

ดวงตาของเกวลินก็ค่อนข้างแดง
เธอตบไหล่ของวินเซนต์เบาๆ ถอนหายใจ

ตอนนี้ไม่ควรพูดอะไรเลย พูดไปก็มีแต่จะทำให้วินเซนต์เสียใจ ให้เขาได้ปลดปล่อยไปกับความฝันที่แสนสุขนี้ไปเถอะ

วินเซนต์ร้องไห้ราวกับเป็นเด็ก

เขาไม่ต้องอยากกอดร่างที่งดงามร่างนั้นหลังตื่นจากฝันกลาง ดึกแต่กลับทําได้เพียงกอดอากาศเอาไว้เท่านั้นอีกแล้ว

ทรรศยาตรงหน้าเป็นของจริง เป็นร่างอุ่นๆ สามารถสัมผัสได้

ไม่ว่าจะจริงไม่จริง ไม่ว่าจะด้วยสาเหตุอะไร วินาทีนี้ เขาแค่คิด ว่าจริงเท่านั้น

“ทรรศยา ผมคิดถึงคุณ คิดถึงมากจริงๆ คุณรู้ไหม? การไม่มี คุณ สำหรับผมแล้วโลกใบนี้ช่างเหน็บหนาว คุณแข็งใจทิ้งผมไว้ บนโลกที่เย็นยะเยือกนี้คนเดียวได้ยังไง? คุณเคยบอกว่า คุณจะ อยู่ดูดวงอาทิตย์ยามเย็นด้วยกัน พาผมกลับบ้าน คุณบอกว่าถ้า พ่อแม่ไม่ต้องการก็ไม่เป็นไร คุณต้องการผม แต่หลายปีมานี้คุณ อยู่ไหน? ทรรศยา คุณเป็นแสงอาทิตย์เพียงหนึ่งเดียวในชีวิต ของผม ผมจดจำผู้หญิงที่เปล่งประกายคนนั้นที่หันหลังให้ผมได้ เสมอ เป็นเธอที่ช่วยชีวิตผม พาผมเข้าร่วมกองกำลังทหาร พาผม เดินไปตามทางที่ผมไม่เคยคิดจะไป แต่ผมก็คิดไม่ถึง ว่าเพราะ เส้นทางนี้ คุณจะจากผมไปตลอดกาล ถ้าผมรู้ว่าจะเป็นอย่างนี้ ผมจะซ่อนคุณเอาไว้ ชีวิตนี้จะไม่ยอมให้คุณเป็นทหารเด็ดขาด”

“ทรรศยา ตอนที่คุณสละชีวิตเคยคิดถึงผมบ้างไหม? เคยคิด ใช่ไหม? คุณรู้อยู่แล้วว่าการจากไปของคุณจะทำให้ผมแตกสลาย ทำไมถึงยังทำอีก? ทรรศยา คุณเป็นห่วงคนอื่นมากเกินไป ความรักของคุณ ความภักดีของคุณ ความศรัทธาของคุณดูแล้ว สําคัญมากกว่าผม ผมควรจะเกลียดคุณ แต่ผมเกลียดไม่ได้ ผม คิดถึงคุณ คิดถึงคุณ ใจจะขาด ความรักที่ลึกซึ้งอันนั้นคุณพาไป ด้วยได้ไหม? ได้ไหม?”

วินเซนต์กำลังถาม กำลังพูด เกวลินก็หยุดร้องไห้ไม่ได้เลย เธอเข้าใจเรื่องราวทั้งหมดที่วินเซนต์กับทรรศยาได้อยู่ด้วยกัน

แล้ว

วินเซนต์เคยพูดกับเธอ

ครั้งหนึ่งวินเซนต์เคยเป็นแค่เด็กที่ดื้อรั้นคนหนึ่ง เพราะทะเลาะ กับพ่อแม่จึงออกมาจากบ้าน

เขาก็เป็นคนหัวแข็ง ตอนที่ออกมาไม่มีเงินจึงเริ่มอยู่ในสังคม

อย่างไม่มีเป้าหมาย แต่ได้รับบาดเจ็บจากการชกต่อยครั้งหนึ่ง

เกือบจะเอาตัวไม่รอด

เห็นร่างกายที่มีเลือดไหลออกมามากมายขนาดนั้น วินเซนต์ คิดว่าตนเองต้องตายแน่ๆแล้ว

เขาเพิ่งจะสิบหกปี อายุยังน้อยก็จะจบลงอย่างนี้แล้วเหรอ?

“คุณเป็นอะไรไหม?”

วินเซนต์ไม่มีทางลืมวันที่หญิงสาวที่เปล่งประกายคนนั้นยื่นมือ ออกมาให้เขาอยู่แล้ว
ครั้งหนึ่งเขาคิดว่าเธอเป็นนางฟ้าด้วยซ้ำ

เธอหน้าตางดงามอย่างนั้น อบอุ่นอย่างนั้น ไม่กลัวรอยเลือด กับสภาพที่น่าเวทนาบนร่างของเขาเลย กลับยืนหยัดที่จะ ประคองเขาขึ้นมา

เลือดบนร่างของเขาเปื้อนเดรสที่ขาวสะอาดบนร่างของเธอ แต่เธอกลับไม่รู้สึกอะไรเลย

เธอบอกวินเซนต์ว่า เป็นคนต้องใช้ชีวิตให้เต็มที่ ต้องใช้ ประโยชน์จากร่างกายที่มีประโยชน์ทำเรื่องที่มีความหมายให้ มากๆหน่อย

วันนั้น วินเซนต์ก็รู้เลยว่า หญิงสาวคนนี้ได้กลายเป็นผู้ช่วยชีวิต ของเขาไปแล้ว

เธอถามว่าเขาอายุเท่าไหร่? อยู่ที่ไหน? แต่กลับใช้เงินของ

ตนเองส่งวินเซนต์ไปรักษาตัวที่คลินิก

นั่นเป็นครั้งแรกที่วินเซนต์ต้องการปกป้องผู้หญิงสักคนหนึ่ง เป็นครั้งแรกที่อยากอยู่กับนางฟ้าที่เปล่งประกายคนนี้ด้วยกัน ตลอดไป

เพื่อผู้หญิงคนนี้ เขาเลือกที่จะกลับบ้าน กลับไปที่ที่ไม่มี อันตรายอย่างนั้นน่ะเหรอ บ้านที่ต้องต่อสู้และดิ้นรนตลอดเวลา

พวกพี่น้องของเขา เพื่อสิทธิ์ในการรับมรดกในครอบครัวจึง ใช้แผนร้ายมุ่งเป้ามาที่เขาไม่ได้หยุดหย่อน

วินเซนต์รอดจากความตายมาได้อย่างหวุดหวิด เต็มไปด้วยบาดแผล แต่กลับปรากฏตัวอยู่ข้างทรรศยาครั้ง

เขาย้ายโรงเรียนไปโรงเรียนของทรรศยา เพื่ออยู่เคียงข้าง เขาตั้งใจเล่าตกเป็นของทรรศยาเสมอ

ภายหลังทรรศยาบอกว่าว่าอยากด้วยกันไหม?

เป็นทหาร

ตอนนั้นว่าชีวิตตนเองคงไม่มาทางหรอก แต่เพราะสายตาที่ เร่าร้อนของ

ทั้งสองคนเข้าร่วมกำลังทหารโดยคงสภาพการเป็น เรียนเอาไว้

วินเซนต์ไม่ได้บอกคนครอบครัว กลับหายไปจาก ครอบครัวเฉยเลย

เขารู้หลายมานี้สูญเปล่า พวกพี่น้องจ้องหาโอกาสเล่นงาน คงเวลาแบ่งแยกชื่อเสียงและอำนาจที่เขาสะสมมาหลายมันเป็นยังไงล่ะ?

เขาต้องการแค่ทรรศยาคนเดียวเท่านั้น

เวลานั้นเป็นความสุขของพวกเขา
เขตทหารถ้าไม่มียศทหารไม่อนุญาตให้มีแฟน พวกเขาก็ ดำเนินต่อไปอย่างนี้ หลายครั้งที่ได้รับบาดเจ็บกลับมาจากการ ทำภารกิจ สิ่งแรกของเขาก็คือไปดูทรรศยา ตอนที่ยืนยันว่าเธอ ปลอดภัยไม่มีอันตรายเขาถึงจะยิ้มออกมาอย่างเข้าใจกัน

ถ้าเขารู้ว่าการเดินเข้าไปถึงส่วนบนสุดของเขตทหาร การ เข้าไปในกองกำลังพิเศษจะต้องจ่ายด้วยชีวิตของทรรศยา เขา ยอมให้ทรรศยาไม่มีวิชาความรู้ดีกว่า แค่ให้เธอทำหน้าที่ เอ้อระเหยลอยชายไปสักสองปีก็พอแล้ว

น่าเสียดายที่ทั้งหมดนี้ไม่รู้ล่วงหน้า

รอตอนที่เขาสำนึกได้ถึงอะไร ทรรศยาก็ไม่อยู่แล้ว

หญิงสาวที่เปล่งประกายคนนั้นคนที่เป็นพลังชีวิตของเขาไม่ ปรากฏตัวออกมาอีกแล้ว

คนที่น่ารังเกียจพวกนั้นพาแสงอาทิตย์กับความอบอุ่นเพียง หนึ่งเดียวในชีวิตของเขาไปแล้ว เขาจะไม่โกรธได้ยังไง? จะทน ไหวได้ยังไง?

แม้จะต้องสูญเสียชีวิตของตนเอง เขาก็จะฉีกคนพวกนั้นให้ เป็นชิ้นๆ

ด้วยธาตุแท้ของเขาก็ไม่ได้มีเมตตา แต่ไหนแต่ไรก็ไม่ใช่คนดี

อยู่แล้ว

วินเซนต์ร้องไห้เหมือนจะขาดใจ ตอนที่ทรรศยาตาย เขาไม่ร้องไห้
ตอนที่ฝังทรรศยา เขาเข้าไปในสุสานไม่ได้ ก็ไม่ร้องไห้ ถึงขนาดที่หลายปีมานี้ ทุกครั้งที่ตกใจตื่นจากความฝันกลาง ดึก เขาก็ยังคงไม่ร้องไห้

แต่วินาทีนี้ วินเซนต์เหมือนกับความรู้สึกแตกสลาย หยุด ร้องไห้ไม่ได้เลย

ใครบอกว่าผู้ชายไม่ร้องไห้ง่ายๆ

เพียงแค่ยังไม่ถึงจุดที่เสียใจเท่านั้นเอง

วินเซนต์ใช้ชีวิตอยู่ในโลกของตนเอง รู้อยู่แล้วว่าผู้หญิงตรง หน้าอาจจะไม่ใช่ทรรศยา อาจจะแค่หน้าเหมือนเธอเกินไปเท่านั้น อาจจะ……

อาจจะที่มากเกินไปก็ไม่ต้องใส่ใจ

วินาทีนี้ เขากำลังกอดร่างที่อบอุ่น ไม่ใช่อากาศที่เย็นยะเยือก

เหมือนหญิงสาวที่เปล่งประกายคนนั้นกลับมาแล้ว ปรากฏขึ้น ตรงหน้าเขาจริงๆ ลูบหัวของเขา น้ำเสียงอ่อนโยนพูดขึ้น “ขอโทษนะ วินเซนต์ ที่ฉันกลับมาช้า ขอโทษจริงๆ”

วินเซนต์อยากจะขัดผู้หญิงตรงหน้าเข้าไปในร่างกายของ ตนเองเสียเลย

เกวลินก็กำลังร้องไห้

พี่มีความสุขมากๆเลยใช่ไหม?

แม้ชีวิตของเธอจะสั้นมาก แต่เธอกลับมีผู้ชายคนหนึ่งที่รักเธอเช่นนี้ นี่ก็ถือว่าสมบูรณ์แล้วไม่ใช่เหรอ?

วินเซนต์ที่อยู่ตรงหน้าถือว่าเป็นพี่เขยของเธอ แต่พวกเขากลับ เคยมีอะไรกันไปแล้ว

เกวลินบอกตนเอง เขารักพี่ ครั้งนั้นอาจจะเป็นอุบัติเหตุครั้ง แรก เป็นการลงโทษครั้งแรก เป็นการวางเดิมพันครั้งแรกที่ไม่มี การแลกเปลี่ยนความรู้สึก

แต่ในใจของเกวลินยังคงเจ็บปวด

ผู้ชายคนนี้จริงๆแล้วก็เป็นผู้ชายคนแรกของเธอ

เห็นเขาเสียใจเรื่องจนกลายเป็นอย่างนี้ ในใจของเกวลิน ทนไม่ได้ แต่ว่าเธอทําได้เพียงกอดวินเซนต์เอาไว้แน่นๆ กอดเขา แน่นๆเท่านั้น

บริศร์กับนรมนที่ยืนมองฉากนี้อยู่ด้านนอก ก็ถอนหายใจไป

ด้วย

นรมนอยากจะเข้าไป แต่กลับโดนบุริศร์ห้ามเอาไว้

“ให้วินเซนต์ได้ปลดปล่อยอีกสักพักเถอะ”

“แต่คนๆนั้นคือเกวลิน บุริศร์ ต่อไปคุณคงไม่ให้เกวลินเป็น ตัวแทนของทรรศยาใช่ไหม?”

นรมนเป็นผู้หญิง ต้องเข้าใจผู้หญิงด้วยกันอยู่แล้ว

แม้เธอจะไม่รู้ว่าตอนนี้เกวลินหวั่นไหวในตัววินเซนต์ไปแล้ว หรือยัง แต่พวกเขาไม่สามารถ แล้วก็ไม่มีสิทธิ์ให้เกวลินไปอยู่ข้างกายของวินเซนต์ฐานะตัวแทนด้วย

บริศ เห็นภรรยาตัวน้อยของเขากำลังกระวนกระวายจึงไม่ ได้จะยิ้มขึ้นมา

ว่าตอนไหน ก็จะอบอุ่นและยุติธรรมเลย เขาขยี้หัวของนรมน พูดขึ้นอย่างอ่อนโยน คุณว่าวัน เซนต์จริงเหรอคนชีวิตได้สุขุมเยือกกว่าใครปีแล้วขาดอย่างกะทันหัน เขาแค่ใจสลายเท่านั้น แล้ว สนใจใครเลย แปดเปื้อนผู้หญิงคนไหนเลย แต่กลับต้องการ เกวลินเพียงคนเดียว

“หมายความบอกว่าตั้งแต่เริ่มแรกวินเซนต์ไ เป็นตัวแทนไหม”

บุริศร์จูงมือของนรมนเดินออกมาจากบริเวณห้องหยิบมือถือออกมาพวกนั้นส่งไปให้

ผู้หญิงในรูปต่างเงาของทรรศยาไม่มากก็น้อยปนกัน

ผู้หญิงคือ……

ครอบครัวของวินเซนต์หาตัวเขา ถึงกับคิดประโยชน์จากผู้หญิงพวกเรียกของวินเซนต์กลับแต่น่า เสียดายที่วินเซนต์ไม่หวั่นไหวใครเลย ในจำนวนไม่น้อยเลยทีเสนอตัวมาขอนอนด้วย ก็โดนวินเซนต์โยนออกไปทันที แต่ วินเซนต์กลับต้องการเกวลิน”

คำพูดของบริศ ทําให้นรมนไม่ค่อยเข้าใจ

นี่หมายความว่าไง?

บุริศร์ยิ้มแล้วพูดต่อ “จริงๆถ้าจะเรียกร้องความยุติธรรมให้หม โกลี การฆ่าเกวลินในทันทีเป็นวิธีที่ดีที่สุด แล้วก็สามารถสร้าง ความหวาดกลัวให้บุณพจน์ที่อยู่เบื้องหลังของเกวลินได้อย่าง มากด้วย แต่น่าเสียดายที่วินเซนต์ดันเลือกใช้วิธีประเภทนั้นซะ ได้”

“คุณจะพูดอะไรกันแน่?

นรมนขมวดคิ้วเล็กน้อย ไม่ค่อยเข้าใจความหมายในคำพูด ของบุริศร์

บริศ มองไปทางห้องผู้ป่วยที่วินเซนต์อยู่ พูดเบาๆ “ตอนที่คุณ ให้คนไปสืบประวัติของเกวลิน วินเซนต์ก็ส่งคนไปสืบประวัติของ เกวลินอยู่ก่อนแล้ว ไม่งั้นคุณคิดว่าทำถึงได้ข้อมูลกลับมาอย่าง รวดเร็วล่ะ? ตรวจ DNA ก็ต้องใช้เวลานะ

นรมนชะงักไปทันที

“ความหมายของคุณคือวินเซนต์รู้ว่าเกวลินเป็นน้องสาวของ ทรรศยางั้นเหรอ?”

บริศพยักหน้า
“แล้วเขายังทำอย่างนั้นกับเกวลิน? เขานี่มันช่าง………

“เขาคิดจะปล่อยวางจิตใจที่ครอบงำอยู่กับทรรศยาแล้ว แต่ เขาปล่อยวางคนในครอบครัวของทรรศยาไม่ได้ ดังนั้นกลาย เป็นลูกเขยของตระกูลตรีนิกรจึงเป็นวิธีเดียว แล้วก็เป็นวิธีที่ดี ที่สุดด้วย”

คำพูดของบริศ ทำให้นรมนตะลึงงันในทันที

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ