บทที่ 1244 ไม่มีใครทำร้ายนรมนได้

“อย่าร้อง!”

ในใจของบุริศร์ก็ทนไม่ได้ เขาโมโห เขาโกรธ แต่ไม่ว่าจะ อารมณ์ไหนก็ไม่ทำให้เขาปวดใจเท่ากับน้ำตาของนรมน

เขาถอนหายใจ ก้าวเข้าไปกอดนรมนเอาไว้ แต่ในทันทึกลับ โดนนรมนสะบัดออก

เธออยากจะจับเขาทุ่มอย่างชัดเจน แต่ทักษะของบุริศร์ดีเกิน ไป ตอนที่สะบัดออกตนเองก็ร่วงลงมาที่พื้นโดยสวัสดิภาพ

“นรมน!”

เขาเรียกเธออย่างเลี่ยงไม่ได้ แววตาเจ็บปวดเล็กน้อย แต่นรมนกลับไม่สามารถยับยั้งอารมณ์ของตนเอง

“คุณไม่ต้องมาเรียกฉัน! ไม่ชอบที่ฉันทำโดยพลการไม่ใช่หรือ ไง? คิดว่าตอนนั้นฉันไม่ควรวางยาแล้วทิ้งคุณไว้ใช่ไหม? ใช่ ฉัน มันก็แค่ผู้หญิงที่ชอบหาเรื่อง รู้อยู่แล้วว่าถ้าคุณเป็นออกหน้า จัดการคงทำได้ดีกว่าฉันแน่ๆ คงสร้างความหวาดกลัวได้ มากกว่าฉัน ยิ่งคล่องแคล่วรวดเร็วกว่านั้น แต่ยังไงฉันก็แค่ชอบ หาเรื่องไม่เหมือนคุณที่ต้องเปื้อนเลือดของคนในครอบครัว ฉัน แค่หวังว่าบางเรื่องที่คุณไม่สะดวกจัดการฉันก็จะทำแทนคุณได้ ใช่! ฉันคิดไม่ถึงว่าธิดาวีร์จะเสียสติจนถึงขั้นนี้ แม้กระทั่งหลาน แท้ๆของตัวเองก็แทงจนบาดเจ็บได้ ฉันยิ่งไม่รู้เลยว่าเธอจะอยากฆ่าฉัน! เป็นฉันเองที่ไม่รู้เรื่องรู้ราว เป็นฉันที่คิดไปเองว่าตัวเองทำ ถูกต้อง เป็นฉันที่ทำผิดพอใจไหม? คุณจะลงโทษฉันก็ได้ ว่าฉัน ก็ได้ โกรธฉันก็ได้ แต่คุณไม่มีคุณสมบัติ แล้วก็ไม่มีสิทธิ์มาช่วง ชิงสิทธิ์การเป็นแม่ของฉัน!

นรมนยืนขึ้นมาจากบนพื้น ใช้หลังมือเช็ดน้ำตาบนใบหน้า อย่างไม่ใส่ใจ แต่ยิ่งเช็ดก็ยิ่งเสียใจ ยิ่งเช็ดก็ยิ่งน้อยใจ เหมือน เช็ดเท่าไหร่ก็ไม่สะอาดสักที สุดท้ายจึงขี้เกียจจะสนใจแล้ว ปล่อย ให้น้ำตาไหลตามอำเภอใจ

บริศร์รู้ว่าการกระทำกับคำพูดเมื่อครู่ของตนเองทำร้ายนรมน

เข้าแล้ว พูดตามความจริงในใจของเขาก็ทนไม่ได้

เขาทําขนาดนั้นเพราะกลัวจะควบคุมอารมณ์ของตนเองไม่ได้ แล้วไปทำร้ายนรมนเข้า ถึงได้ผลักเธอออกมาจากห้องผ่าตัด

ตั้งแต่ที่พิษทองคำเข้ามาในร่างกาย เขารู้ดีกว่าใครๆว่านิสัย ของตนเองฉุนเฉียวโมโหง่าย เขาไม่รู้ว่าตนเองจะควบคุม อารมณ์ร้ายของตนเองได้หรือเปล่า ถ้าหากนรมน โดนทำร้ายไป ด้วยมันเป็นเรื่องที่เขาไม่คิดจะให้เกิดขึ้นเลยตลอดชีวิต

แต่ตอนนี้การอธิบายมีประโยชน์ไหม?

ไม่มี!

เมื่อครู่เขาดึงแขนของนรมนผลักเธอออกไปจากห้องผ่าตัด อย่างมุทะลุอย่างนั้น เรื่องนี้เขาปฏิเสธไม่ได้เลย

“บรมน ผม……”
“คุณไม่ต้องเข้ามา!”

นรมนเห็นบุรีศร์ก้าวเท้า จึงรีบคำรามออกมาเบาๆ

น้ำตาของเธอก็เหมือนกับการใช้มีดประหารหัวใจของบุริศร์ อย่างนับครั้งไม่ถ้วน ทำให้อารมณ์ที่ฉุนเฉียวโมโหง่ายของเขา ยิ่งหนักขึ้นอย่างชัดเจน

แต่เขาไม่สามารถระเบิดอารมณ์ได้ ตอนนี้นรมนเสียใจมาก เขาโกรธไม่ได้!

บริศ พยายามอดกลั้น แต่กลับควบคุมอารมณ์เอาไว้ไม่ได้ ภายในร่างกายราวกับมีแมลงที่มองไม่เห็นตัวหนึ่งกำลังกัดกิน หัวใจของเขา ความรู้สึกเจ็บปวดกับความฉุนเฉียวนั้นยิ่งรุนแรง มากขึ้น

เขากําหมัดแน่น สงบใจหน่อยแล้วกัน พูดเบาๆ “ผมจะออกไปซื้อน คุณสงบจิต

พูดจบบริศร์ก็เดินไปโดยที่ไม่หันกลับมามอง นรมนเห็นแผ่นหลังที่เด็ดเดี่ยวของเขา จู่ๆ ก็ยิ่งน้อยใจ เขาก็ไปอย่างนี้น่ะเหรอ? เขายังโทษตนเองอยู่อีกใช่ไหม?

ในใจของนรมนแสนเศร้า เธอนั่งอยู่ที่เก้าอี้ยาวบนทางเดิน กัด ริมฝีปากแน่น แต่ยังไงก็อดน้อยใจไม่ได้

แล้วตอนนี้เองเจตต์ก็โทรเข้ามา
นรมนบอกตนเองให้อดกลั้นเอาไว้ ไม่งั้นเจตจะเป็นห่วง แต่ หลังจากเธอรับสาย หลังจากได้ยินเสียงของเจตต์ นรมน น้อยใจขึ้นมาทันที

“เป็นอะไรไป? เธอร้องไห้เหรอ? บุริศรังแกเธอเหรอ?” เสียงของเจตต์สูงขึ้นเล็กน้อยทันที

แต่นรมนกลับรีบพูด “ไม่ใช่กานต์ต่างหาก กานต์ได้รับบาด เจ็บ โดนธิดาวีร์แทง ตอนนี้กำลังช่วยชีวิตอยู่ พี่ ฉันกลัว กานต์ เป็นเด็กที่ฉลาดมาตั้งแต่เล็กๆ ถ้าครั้งนี้เขาเกิดเรื่องอะไร

ความน้อยใจสุดขีดถึงข้างปากแล้ว แต่ตอนที่ได้ยินเจตต์ถาม ว่าบุริศรังแกเธอใช่ไหม สุดท้าย นรมนก็ไม่ได้พูดความน้อยใจ พวกนั้นออกไป

สุดท้ายบริศร์ยังคงเป็นคนที่เธอใส่ใจ แม้ว่าเขาจะทำให้เธอ น้อยใจ เธอก็ไม่ยอมให้คนอื่นมาว่าเขาไม่ดี

คำพูดของนรมนทำให้เจตต์พูดขึ้นอย่างปวดใจ “ให้ฉันส่งคน ไปไหม? นรมน พอดีตอนนี้ฉันไปไม่ได้ ขวัญตาเธอ ท้องแล้ว”

คำพูดนี้ทำให้นรมนชะงักไปทันที

ท้องแล้ว?

ขวัญตาท้องแล้ว? !
นี่เป็นเรื่องที่พวกเขาหวังว่าจะไม่เกิดขึ้น

สุขภาพของเจตต์มีปัญหา แต่ตอนนี้ขวัญตาท้อง นี่เป็นข่าวที่ แย่มากชัดๆ

เด็กคนนี้ไม่ควรเก็บเอาไว้เด็ดขาด

แต่ขวัญตารักเจตต์ขนาดนั้น

นรมนพอจะเข้าใจความรู้สึกของเจตต์ตอนนี้ ที่เขาโทรหา ตนเอง ก็คงเพราะทนไม่ไหวสินะ

พรรษาเพิ่งจะตายไปไม่นาน เดิมทีเจตต์ก็มีญาติแค่ไม่กี่คน แต่ วันนี้สายเลือดของตนเองที่ยังไม่มีโอกาสได้เจอกันบนโลกใบนี้ก็ กำลังจะโดนช่วงชิงสิทธิ์ในการเกิดออกไปอีก ในฐานะที่เป็นสามี ในฐานะที่เป็นพ่อ ตอนนี้เจตต์คงจะใจสลายแน่ๆ

แต่เขาก็ทรุดไม่ได้

เพราะตอนนี้ขวัญตาต้องการเขา

เขาทําได้เพียงอดกลั้นความเสียใจโทรมาหานรมน แล้วนรมน จะเอาเรื่องของตนเองมาทำให้เจตต์รู้สึกแย่อีกได้ยังไง?

“พี่ พี่สะใภ้หมายความว่าไง?”

นรมนเป็นผู้หญิง เข้าใจความเสียใจและความเจ็บปวดของผู้ หญิงในตอนนี้ที่สุด

เจตต์พูดอย่างทุกข์ใจ “ขวัญตารู้ว่าเก็บเด็กคนนี้ไว้ไม่ได้ พวก เราติดต่อหมอไว้แล้ว เพียงแต่ โพนี่ใกล้จะคลอด น่าจะผ่าตัดไม่ได้ ถ้าให้คนอื่นผ่าตัดฉันไม่ค่อยสบายใจ อันที่จริงขวัญตา อายุ ยังน้อย ฉัน……

“พี่ เดี๋ยวฉันจะโทรหารมิดา เธอได้ชื่อว่าเป็นศัลยแพทย์มือ หนึ่งระดับโลก ในด้านแผนกสูตินรีเวชถึงจะไม่ได้โดดเด่น แต่จะ ผ่าตัดให้พี่สะใภ้อย่างดี

คำพูดของนรมนทำให้เจตต์ตื้นตันใจ

“นรมน ขอบคุณมากนะ ฉันรู้ว่าตอนนี้เธอกับบริศร์ก็มีเรื่อง ต้องทำ ถ้าไม่ใช่ว่าทนไม่ไหวจริงๆ ฉันคงไม่โทรมารบกวน อีก อย่างตอนนี้กานต์ก็บาดเจ็บด้วย ฉัน…….

“พี่ ครอบครัวเดียวกันอย่าพูดอย่างนี้สิ ฉันก็หวังว่าสุขภาพ ของพี่สะใภ้จะดีขึ้น รมิดาเป็นคนลงมือ ฉันก็สบายใจบ้างแล้ว

“ขอบคุณมากนะ”

เจต วางสาย

นรมนก็ไม่กล้าล่าช้า รีบโทรหารมิดา เล่าเรื่องของเจตต์ให้ฟัง หนึ่งรอบ ด้านนั้นก็ตอบตกลงอย่างสบายใจ

หลังจากทําเรื่องพวกนี้เสร็จ อารมณ์ของนรมนก็สงบลงแล้ว

ไม่มีอาการน้อยใจอย่างเมื่อครู่ ก็ครุ่นคิดอย่างรอบคอบ เหมือนตนเองจะทำผิดในเรื่องเดิมๆอีกแล้วสินะ

ยังจำก่อนหน้านี้ที่ตนเองลงมือจัดการเพียงคนเดียวได้ ผลลัพธ์หลังจากวางยาบุริศร์เหมือนจะไม่ได้ใกล้เคียงกับสิ่งที่คาดการณ์เอาไว้เลย ตนเองก็พูดแล้วว่าต่อไปจะไม่ทําเรื่องใดๆ ตามลำพังอีก ทำไมถึงทำเรื่องโง่ๆอย่างนี้ออกมาอีกแล้วล่ะ?

มิน่าบุรีศร์ถึงได้โกรธ

ถ้าเปลี่ยนกัน ถ้ามีเรื่องอะไรแล้วตนเองโดนบุริศร์ทิ้งไว้ข้าง นอกบ้าง เธอจะโกรธไหมล่ะ?

นรมนถามตนเองกลับ แล้วก็ได้คำตอบในทันที

แต่ว่าเข้าใจก็เรื่องหนึ่ง พอนึกถึงความโมโหกับการกระทำ ของบริศ เมื่อครู่นรมนกลับยังคงเสียใจอยู่

เธอรู้ว่านิสัยของบุริศร์ได้รับผลกระทบจากพิษทองคำจึง เปลี่ยนไปมาก เขาทําอย่างนั้นเพราะกลัวควบคุมอารมณ์ของ ตนเองไม่ได้แล้วทำร้ายเธอสินะ?

หลังจากนรมนเข้าใจเรื่องพวกนี้ก็ถอนหายใจออกมา

ผู้ชายคนนั้นไปซื้อน้ำถึงไหน?

ทำไมยังไม่กลับมาอีก

หรือเขาคิดว่าตนเองยังโกรธอยู่ ตอนนี้จึงกำลังหลบตนเองนั้น

นรมนคิดถูกแล้ว

ตอนนี้บริศ นั่งอยู่ที่บันไดหน้าโรงพยาบาล ไม่ใส่ใจกางเกง

ราคาหลายพันบนร่างกายเลยว่าจะเปื้อนดินหรือเปล่า เขาไม่ได้สูบบุหรี่มานานแล้ว ตอนนี้นั่งอยู่ที่บันได ซื้อบุหรี่มาหนึ่งของ หยิบออกมาจุดไฟมวนหนึ่ง แล้วสูดเข้าไปอย่างเต็มที่

ควรทํายังไงดีล่ะ?

ความเดือดดาลอย่างนี้ของตนเองเขาก็ไม่ชอบ

จะทําให้นรมนตกใจหรือเปล่านะ?

คงจะตกใจอยู่แล้ว

แต่ก่อนเขาไม่เคยแม้แต่จะพูดเสียงดังกับเธอ ตอนนี้ไม่นึกว่า เขาจะลงมือโยนเธอออกไปจากห้องผ่าตัดด้วยความนุ่มบ่าม

หลังของบุริศร์เย็นวาบ วันนี้เขาเกือบจะลงมือกับนรมนแล้ว!

เขาเป็นแบบนี้ได้ยังไง?

เขาเก็บนรมนเอาไว้ในก้นบึ้งของหัวใจด้วยความระมัดระวัง ขนาดนั้น แต่วันนี้กลับควบคุมตนเองไม่ได้จนอยากจะลงมือกับ นรมนงั้นเหรอ?

ทํายังไงดี?

ตนเองที่เป็นอย่างนี้ เขาควรทำยังไงดี?

บุริศร์สูดควันบุหรี่เข้าไปอย่างแรง จึงสำลักออกมา เสียงไอดัง ขึ้นต่อเนื่อง

ความรู้สึกแสบร้อนจากที่ลำคอราวกับเข้าไปในส่วนลึกของ หัวใจ แสบจนเบ้าตาของเขาบวมเป่ง เหมือนน้ำตากำลังจะทะลักออกมา

จู่ๆเขาก็หยิบมีดสั้นออกมาอย่างกับเสียสติ กรีดไปที่เส้นเลือด

ใหญ่บนข้อมือของตนเอง ในทันทีเลือดสีแดงสดจึงทะลักออกมา แต่ในดวงตาของเขากลับมีเพียงความบ้าคลั่งและไม่ใส่ใจ ถ้าเลือดของเขาเป็นแหล่งสารอาหารของพิษทองคำ งั้นถ้า ตนเองยอมละทิ้งเลือดของร่างกายนี้ก็จะสามารถบีบให้พิษ

ทองคำออกมาได้ใช่ไหม?

เขาเห็นเลือดที่ข้อมือทะลักออกมาไม่หยุด จ้องตาไม่กระพริบ อยากเห็นว่าจะมีพยาธิตัวกลมสีเหลืองอะไรนั่นปืนออกมาจาก เลือดหรือเปล่า

เขารู้สึกว่าตอนที่นรมนโดนพิษ กิจจากเคยถ่ายเลือดออกให้

แต่เลือดไหลเยอะเกินไป ดวงตาของบุริศร์ที่ต้องอยู่มองจน

พอแล้ว ก็ไม่เห็นมีพยาธิตัวกลมออกมาสักนิดเลย

เขารู้ว่าถ้าปล่อยต่อไป เป็นไปได้ว่าเขาจะเสียเลือดจนตาย จริงๆ

ความบ้าคลั่งเมื่อครู่ค่อยๆระงับเอาไว้ได้ สติเพียงเล็กน้อยก็ กลับมา บุริศร์สำนึกได้ทันทีว่าเขายังตายไม่ได้

ถ้าเขาตายนรมนจะทำยังไง?

เพราะพวกเขาทะเลาะกันเขาจึงออกมา ถ้าเป็นอะไรไป กลัวว่า นรมนจะโทษตัวเองแล้วรู้สึกผิดไปตลอดชีวิตแน่ๆ
ไหนจะกานต์อีก

ลูกชายของเขายังอยู่ข้างในเป็นตายร้ายดียังไงก็ไม่รู้ ถ้าเขา ตาย เด็กๆ จะทํายังไง?

ดวงตาของบริษ ประกายความโมโหกับความหงุดหงิดออก

มาเล็กน้อย

พิษทองคำที่เขาต้องหาทางกำจัดให้ได้ แต่ทว่ายังไม่ใช่ตอน

บุริศร์รีบห้ามเลือดของเขาเอาไว้ แล้วเดินไปที่ห้องทำงานของ

หมอ

“ห้ามเลือด ให้ผม ทำแผลให้เรียบร้อย

ท่าทีที่เย็นชาของบุริศร์ทำให้หมอต้องปฏิบัติตามคำสั่งด้วย ความตกใจ

หลังจากทำแผลอย่างดีแล้ว บุริศร์ถึงได้ออกไปซื้อน้ำสองขวด แล้วกลับไปที่หน้าห้องผ่าตัด

จากที่ไกลๆเขาก็เห็นนรมนนั่งอยู่บนเก้าอี้ยาว สายตาจ้องไปที่ ห้องผ่าตัดสักพัก แล้วอีกสักพักก็มองไปที่ทางเดินด้านนอก จน กระทั่งวินาทีนั้นที่เห็นบุริศร์ แววตาของเธอถึงได้สบายใจและ คลายกังวลลงเล็กน้อย

ว่าแล้วเชียวเธอแคร์ตนเอง กำลังรอตนเองอยู่

แววตาของบริศ ประกายความอบอุ่นออกมาเล็กน้อย
เมื่อครูที่ทำร้ายตนเอง สงสัยว่าก็คงเป็นมือข้างนี้ที่ผลักนรมน สินะ

ไม่มีใครสามารถทำร้ายนรมนได้ แม้แต่ตัวเขาเอง

คิดอย่างนี้ บุริศร์ก็ถือน้ำมาที่ข้างๆนรมนแล้วนั่งลงไป “ดื่มน้ำหน่อย จะได้ชุ่มคอ ถ้ารู้สึกว่ายังไม่หายโกรธ คอไม่ แห้งแล้วผมจะให้คุณค่าต่อ

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ