บทที่ 1208 แค่อยากแกล้งเธอเท่านั้น

นรมนรู้สึกถึงสายตาที่เปลี่ยนไปของบริศร์ กระโจนเข้าหาอ้อม แขนเขาอย่างเขินอายทันที พูดขึ้นเสียงทุ้ม “โอ๊ย คุณอย่ามอง เข็นจะตายอยู่แล้ว”

มุมปากบุริศร์ยกขึ้นเล็กน้อย ดวงตายิ้มแย้มยิ่งอ่อนโยน เหมือนน้ำมากขึ้น

“ผู้หญิงที่ม”

เธอที่มจริงๆ ล่ะ

ด้วยเงื่อนไขของนรมน ถ้ารักผู้ชายปกติ แน่นอนว่าจะใช้ชีวิตมี ความสุขมากกว่าตอนนี้ แต่เธอรักเขา บุริศร์ที่มีสถานะน่าอึดอัด มีปัญหาเยอะแยะมากมาย แค่ความรักลึกซึ้งนี้ก็ทำให้บริศร์รู้สึก ยกย่องมากแล้ว

ไม่ใช่ครั้งแรกที่นรมนได้ยินสามคำนี้ออกจากปากบุริศร์

ทุกคนคิดว่าเธอโง่ คิดว่าเธออุทิศเพื่อความรักมาตลอด แต่ถ้า บุริศร์ไม่ดีกับเธอ เธอจะทนต่อไปได้อย่างไร?

อุปสรรคจะมากแค่ไหนเธอไม่กลัว สิ่งที่เธอกลัวมีแค่จิตใจของ ชายตรงหน้าเปลี่ยนไป ตราบใดที่เขารักเดียวใจเดียวกับเธอ ไม่ ว่าเส้นทางข้างหน้าจะมีขวากหนามแค่ไหน มันก็ไม่มีค่าอะไร สําหรับเธอ
คิดถึงตรงนี้ มีอนรมนก็กอดเอวบุริศร์แน่น พูดขึ้นเสียงทุ้ม “บุรี ศร์ เราจะมีความสุขตลอดไปใช่ไหม?”

“ใช่ ใช่แน่นอน”

บริศร์รู้สึกได้ถึงความไม่สบายใจของนรมน

บางทีอาจจะเพราะท่าทางปัจจุบันของตัวเองทำให้นรมนค่อน ข้างกังวล บางทีอาจจะเพราะความจริงของหมู่บ้านดารายนทำ ให้เธอหวาดกลัว แต่ไม่ว่าจะเพราะเหตุใด ตราบใดที่มาขัดขวาง ความคืบหน้าความรักของพวกเขา บุริศร์จะไม่ยอมให้มันเกิดขึ้น

ถ้าความจริงของหมู่บ้านดารายนทำให้นรมนไม่สบายใจแบบ นี้ ถ้าอย่างนั้นไม่ตรวจสอบก็ได้ ตราบใดที่เป็นเรื่องที่เขาไม่อยาก ท่า ใครก็บังคับเขาไม่ได้ ถึงจะเป็นสิ่งของเก่าแก่พวกนั้น ถึงจะ เป็นพิษสีทอง ก็ควบคุมเขาไม่ได้

ดวงตาบุริศร์มีความเย็นชา แต่ก็แวบผ่านไป

นโมนที่ได้คําตอบแน่นอน ก็ยิ้มเหมือนเด็กพึงพอใจ

ความต้องการของเธอที่มีต่อเขานั้นเรียบง่ายแบบนี้อยู่เสมอ บุริศร์พูดขึ้นด้วยเสียงอ่อนโยน ไม่งั้นเราไปเมืองกันดีไหม”

“เมืองYเหรอ? นั่นมันที่ไหน?”

นรมนเงยหน้าขึ้นมา ดวงตามีความสงสัย

มุมปากบุริศร์ยกขึ้นเล็กน้อย ออกแรงอุ้มนรมนขึ้นมา จากนั้นก็ วางนั่งบนตักตัวเอง
นรมน โอบคอเขาไว้โดยไม่รู้ตัว แต่รู้สึกว่าท่าทางนี้มัน คลุมเครือไปหน่อย

เธออยากลงจากขาบุริศร์ แต่บุริศร์หยุดเอาไว้ “อย่าขยับ ตอนนี้ฉันทนการกระตุ้นคุณไม่ได้ หน้านรมนยิ่งแดงขึ้นมา

“ค-ใครกระตุ้นคุณ? ท่าทางนี้มันไม่ดี

เสียงเธอเขินอายนิดหน่อย ทำให้บริศร์ยิ่งดีใจ

“ไม่ดียังไง? ฉันรู้สึกว่ามันดีมาก

“โอ๊ย ก็แก่กันหมดแล้ว ถ้าถูกลูกๆ เห็นเข้า……

“นี่ห้องนอนเรานะ นรมน เด็กๆ ไม่ได้สายตามีปัญหาขนาด

นั้น”

บริศ ชอบท่าทางนรมน ในตอนนี้จะตายอยู่แล้ว

ตั้งหลายปีแล้ว เธอไม่เพียงแต่รักเขาเหมือนเดิม แม้แต่การ แสดงออกที่เขินอายก็เปลี่ยนไปไม่มาก เหมือนต้นไมยราบตั้งแต่ ต้นจนจบ ทำให้เขาอยากจะยั่วยุอย่างควบคุมไม่ได้

หน้านรมนยิ่งแดง

“น-นั่นก็ไม่ดี เด็กๆ อยู่ข้างล่างรออยู่นะ”

“ก็ให้พวกเขารอไป

บุริศร์พูดจบ ก็จูบปากนรมนทันที การกระทำที่กำเริบเสืบสานการแสดงออกที่ชั่วร้าย มอบประสบการณ์ใหม่ทั้งหมดแก่นรมน

เธออยากดันออก แต่ดันออกไม่ได้ ทำได้แค่ปล่อยให้บริศทา ตามใจชอบ

เมื่อนรมนจะหายใจไม่ออกแล้วก็ถูกบุรีศร์ปล่อย

“พักหายใจ”

บริศ ตลกขบขันเล็กน้อย

ผู้หญิงคนนี้ตอนนี้ช่าง…

เขาส่ายหน้า เซลล์ทั้งร่างกายล้วนร้องโห่ แต่ถ้าตอนนี้ทำอะไร กับนรมนจริงๆ เกรงว่าต่อไปผู้หญิงคนนี้จะไม่มีทางเผชิญหน้ากับ ลูกๆ

บริศพยายามข่มความปรารถนาของตัวเอง พูดด้วยเสียง แหบพร่า “คุณลงไปก่อน ฉันจะอาบน้ำ”

“อาบน้ำตอนเช้ามันไม่ดี”

ตอนนี้นรมนค่อนข้างมีปมในใจที่บุริศร์อาบน้ำตามลำพัง จึง พูดออกไปโดยไม่รู้ตัว ไม่ได้ตระหนักว่าสิ่งที่ตัวเองพูดออกไปมัน มีอิทธิพลกับบุริศร์มากแค่ไหน

“หืม? คุณหมายความว่าฉันมีอะไรกับคุณได้เหรอ?” คําถามนี้ทําให้ใบหน้านรมนจะร้อนรนอีกครั้ง “ฉันไม่ได้พูดแบบนี้”
เธอกระโดดลงมาจากตักบุรีศรีทันที ค่อนข้างเป็นอายและมี

ความสุข

แต่งงานมาตั้งหลายปี ความปรารถนาของบริศ ที่มีต่อเธอยัง เหมือนเดิม เหมือนผู้ชายอายุสิบเจ็ดสิบแปด ยังไงแล้วนี่มันก็ ทำให้นรมนรู้สึกมีความสุขมาก

แต่ตอนนี้โอกาสมันไม่เหมาะสมจริงๆ

บุริศร์เห็นเธอเป็นแบบนี้ ก็ยิ้มขณะพูดขึ้น “ลงไปก่อนเถอะ ฉัน ไม่เป็นอะไร ฉันรับประกันว่าครั้งนี้ฉันจะไม่ล็อกประตู ถ้าคุณ อยากเข้ามา ก็เข้ามาได้ทุกเมื่อ

พูดคำนี้ออกมา นรมนอยากจะหารแล้วมุดหนี “ฉันไม่ได้หมายความแบบนั้น ฉันก็แค่ โอ๊ย ไม่พูดกับคุณ แล้ว”

นรมนเท้าวิ่งออกไป แต่บุริศร์ที่อยู่ด้านหลังเปล่งเสียงหัว เราะเบาๆ

เขาไม่รู้ได้อย่างไรว่าเธอไม่ได้หมายความแบบนี้? แค่อยากแกล้งเธอเท่านั้น

บุริศร์ลุกขึ้นไปห้องน้ำ

หลังจากนรมนลงมาข้างล่าง สีหน้ายังคงเห่อแดงนิดหน่อย เด็กๆ เก็บของเรียบร้อยแล้วอยู่ที่ห้องรับแขก

คุณท่านตนวรเห็นนรมนลงมา ในดวงตากำลังครุ่นคิด
“นรมน มาที่ห้องทำงานหน่อย ฉันมีเรื่องจะคุยกับเธอ

คำพูดคุณท่านตนวรทำให้นรมนชะงักไป ความคิดในใจที่ อ่อนโยนเมื่อครู่นี้ก็สำรวมไม่น้อย

“ค่ะ”

นรมนพยักหน้า ตามคุณท่านตนวรเข้าไปในห้องทำงาน

คิ้วคุณท่านตนวรขมวดแน่น ไม่รู้กำลังคิดอะไร นรมนก็ไม่ เร่งเร้าเขา

ก่อนหน้านี้ไม่นานคำถามที่บุริศร์ถามคุณท่านตนวรทำให้เธอ ตกใจนิดหน่อย แต่ตอนนี้ก็มีปฏิกิริยาแล้ว ไม่ว่าบุริศร์จะเป็น อย่างไร เธอก็จะต้อนรับขับสู้ ไม่มีทางให้คนสองคนที่สนิทกับเธอ มากที่สุดเกิดเรื่องที่ไม่พึงประสงค์เด็ดขาด

“คุณตา คุณหาฉันมีเรื่องอะไรเหรอ?”

นรมนออกตัวเอ่ยปาก

เธอรู้ ในใจคุณท่านตนวรสงสัย บุริศร์ในตอนนี้ไม่เหมือนเดิม มากเกินไป เมื่อเผชิญหน้ากับคุณท่านตนวรก็ไม่เรียกคุณตาด้วย

คุณท่านตนวรชะงักไป ดวงตาที่มองนรมนมีความซับซ้อนนิด

หน่อย

“เกิดอะไรขึ้นกับบริศร์เหรอ? ฉันรู้สึกเหมือนเขาผิดปกติ มากๆ”
“ไม่มีอะไรค่ะ ช่วงนี้เขาปวดประสาทไม่ใช่เหรอคะ? มิลินมา รักษาให้เขา อาจจะพูดอะไรบางอย่าง คุณไม่ต้องเก็บมาใส่ใจ บุ ริศ ยังคงกตัญญูกับคุณมาก

นรมนโยนความผิดไปให้มิลินโดยตรง

ไม่มีทางเลือก ตอนนี้เธอรู้สึกดีกับมิลินไม่ได้จริงๆ

ผู้หญิงคนนี้ไม่เพียงแต่ไล่ฆ่านงลักษณ์ ตอนนี้เพราะเธอเลย ทำให้บริศ กลายเป็นแบบนี้อีก ถึงจะบอกว่าเป็นการช่วยชีวิตบุรี ศร์ ทางอ้อม แต่ทําไมต้องช่วย? ไม่ใช่เพื่อหมู่บ้านดารายนเหรอ?

ไม่ใช่แผนของหมู่บ้านดารายนเหรอ? ดังนั้นความรักนั้นรมนไม่อยากรับ เมื่อได้ยินนรมนพูดแบบนี้ ดวงตาคุณท่านตนวรก็หรี่ลง “มิลินเป็นคนในหมู่บ้านดารายนเหรอ?”

ก่อนหน้านี้บางทีอาจจะไม่รู้ ก่อนหน้านี้บางทีไม่ได้สังเกต แต่ ตอนนี้คุณท่านตนวรตระหนักได้แล้ว

ถึงเขาจะอายุมากแล้ว แต่ยังไงก็เคยอยู่ตำแหน่งสูง บางเรื่อง แค่จับเบาะแสได้นิดหน่อยก็คิดได้หลายเรื่อง

นโมนพยักหน้า ก็ไม่ได้ปิดบัง

ถ้าคุณท่านตนวรต้องการจัดการมิลินจริงๆ เธอก็ไม่ถือสา ไม่ ว่าความจริงในอดีตของหมู่บ้านดารายนจะเป็นอย่างไร ตอนนี้ เธอแค่อยากให้ครอบครัวเล็กๆ ของเธอมีความสุข เรื่องอื่นไม่ค่อยอยากสนใจ

บอกว่าเธอเห็นแก่ตัวก็ได้ อย่างไรก็ได้ทั้งนั้น ตอนนี้สิ่งที่เธอไม่

ต้องการมากที่สุดคือ ให้บริศร์เข้าไปยุ่งเรื่องหมู่บ้านดารายน เพราะหมู่บ้านดารายน ชีวิตของบุริศร์อาจกล่าวได้ว่าถูก วางแผน ในขณะนี้ยังอยากหลอกใช้บริศร์ให้ไปแก้แค้นอีก?

ไม่ว่าคนพวกนั้น ในตอนแรก โดนปรักปรำมากแค่ไหน มีความ ไม่พอใจมากแค่ไหน มีสิทธิอะไรมาหลอกใช้บริศร์อย่างไม่ต้อง สงสัยกันล่ะ?

มีสิทธิอะไร?

ก้นบึ้งหัวใจนรมนก็ไม่พอใจ

ใบหน้าคุณท่านตนวรหนักอึ้งลงเล็กน้อย ในดวงตามีความ รอบคอบ

“คนในหมู่บ้านดารายนออกมาได้ยังไง? หรือยังมีเหลืออยู่?”

คำพูดนี้คุณท่านตนวรเหมือนพูดพึมพำกับตัวเอง และเหมือน ถาม นรมนก็ไม่แน่ใจ จึงแค่ตอบเรียบๆ “เดิมทีแม่บ้านป้าโอ ใน ครอบครัวบุริศร์เป็นคนในหมู่บ้านดารายน ต่อมายั่วยุให้เกิด ปัญหามากมาย เดาว่าเป็นฝีมือเธอทั้งหมด ตอนนี้ก็มิลินอีกคน คุณตาคะ หมู่บ้านดารายนนี่มันเกิดเรื่องอะไรกันแน่?

นรมนไม่ได้พูดเรื่องที่ป้าโอเป็นแม่แท้ๆ ของบุริศร์ออกมา เรื่องนี้ถือเป็นความลับในตระกูลโตเล็ก โชคดีที่เรณุกาไม่ได้เปิด เผย ในตอนนั้นรมนไม่อยากให้ใครรู้เลยสักนิดว่าบุริศร์มีสายเลือดของหมู่บ้านดารายน

อย่างไรแล้วตอนนี้ความจริงที่ว่าหมู่บ้านดารายนถูกเผาจะเป็น อย่างไร ไม่มีใครแน่ใจ และคุณท่านตนวรมีท่าทีอะไร นรมนก็ไม่ เข้าใจ

นี่เป็นครั้งแรกที่หลอกลวงคุณท่านตนวร แต่เพื่อปกป้องบุริศร์ เธอจึงต้องทําแบบนี้

คุณท่านตนวรเงยหน้าทันที เหมือนได้รับการตกใจ และ เหมือนนึกอะไรบางอย่างได้ แต่สุดท้ายก็ไม่ได้พูดอะไร โบกมือ ให้นโมนออกไป

“คุณตา คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหม?”

นรมนมองคุณท่านตนวรอย่างเป็นห่วง

เรื่องเผาหมู่บ้านดารายนเกรงว่าคุณท่านตนวรจะรู้ความจริง และไม่ได้รู้แค่นิดหน่อยด้วย

ไม่รู้ทำไม อารมณ์ในใจนรมนค่อนข้างหนักอึ้ง

“ไม่เป็นอะไร เธอกับบริศร์ออกไปเที่ยวระวังความปลอดภัย ด้วย คุณตาไม่ไปส่งพวกเธอแล้วนะ”

พูดจบนรมนก็ถูกเชิญออกไป ไม่นานนักคุณท่านตนวรก็แต่ง

ตัวเรียบร้อย ให้โตชินออกไปข้างนอกเป็นเพื่อน

คิ้วนรมนขมวดเล็กน้อย รู้สึกอัดอั้นตันใจของสถานการณ์ที่มี สัญญาณว่าจะเกิดการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่
และความรู้สึกอัดอั้นตันใจตรงกลางใจอาจจะเพราะพวกเขา อยู่ที่นี่

ตอนนี้เธออยากรีบออกไปจากที่นี่ ออกไปจากใจกลางนี้ ออก ไปได้จะดีที่สุดเลย

เมื่อบริศร์ลงมาข้างล่างก็เห็นนรมนมองไปทางประตูใหญ่

อย่างครุ่นคิด ไม่รู้กำลังคิดอะไร

“เกิดอะไรขึ้นเหรอ?”

ทั้งร่างบุริศร์มีกลิ่นหอมจางๆ หลังอาบน้ำ แต่มันมีความหอม เย็นๆ นิดหน่อย

ความหอมเย็นๆ นี้หลังจากเขาฟื้นขึ้นมาก็มีมันแล้ว บอกไม่ได้ ว่าชอบหรือไม่ชอบ จู่ๆ ก็รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย

“บนตัวคุณมีกลิ่นอะไร?”

คำพูดของนรมนทำให้บริศร์ตกตะลึงเล็กน้อย

“กลิ่นอะไร? บนตัวฉันมีกลิ่นอะไรเหรอ?”

เขายกแขนขึ้นมาดม แต่ไม่ได้กลิ่นอะไร

กานต์ที่อยู่ข้างๆ ไม่พูดอะไรทันใดนั้นก็พูดขึ้น “เหมือนกลิ่น ดอกพุด แต่ก็ไม่ค่อยเหมือน พูดไม่ถูก แต่มันหอมมาก

ได้ยินกานต์พูดแบบนี้ คิ้วบุริศร์ก็ขมวดเล็กน้อยทําไมเขาไม่ได้กลิ่น
หรือเป็นกลิ่นหอมที่พิษสีทองนำพามา

ดอกพุด?

พิษสีทองกับดอกพุดมีอะไรเกี่ยวข้องกันเหรอ?

บริศ สงสัยเล็กน้อย แต่เขายังคิดพิจารณาไม่แน่ใจ ทันใดนั้น โทรศัพท์เขาก็ดังขึ้นมา

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ