บทที่ 1195 เธอมาทำอะไรที่นี่

“คุณบอกว่าเพราะแม่ของฉันไปหาคุณ จึงถูกเข้าใจว่าเป็นคุณ และโดนวางยาพิษ? ”

ร่างกายของนรมนสั่นไหว ดวงตาคู่นั้นอยากจะฉีกนงลักษณ์ เป็นชิ้น

นํ้าตาของนงลักษณ์ใหลรินอย่างไม่รู้ตัว

“ขอโทษ ขอโทษจริงๆ

“คุณคิดว่าขอโทษคำเดียวก็หายเหรอ? คุณคิดว่าขอโทษค่ เดียวจะได้รับคำว่าไม่เป็นไรจากฉันหรือไง? นั่นแม่ของฉันนะ! ตอนคุณเป็นวัยรุ่นคุณคิดร้ายกับเธอ ทำให้เธอกับพ่อของฉันต้อง จากกันชั่วชีวิต ทำให้ฉันตั้งแต่เกิดมาก็ไม่รู้ว่าพ่อแม่ของตัวเอง เป็นใคร ฉันต้องผ่านพ้นความทุกข์ยากและในที่สุดก็พบแม่ผู้ให้ กำเนิดของฉัน แต่กลับรู้ว่าเธอเป็นมะเร็ง ไม่นานก็จากไป เรื่อง ราวมากมายคุณมีสิทธิอะไรถึงคิดว่าขอโทษคำเดียวก็ชดเชย ได้? นงลักษณ์ คุณมีสิทธิ์อะไร? หรืออาศัยที่คุณมีสายเลือด เดียวกับแม่ของฉัน จึงอาศัยความเป็นญาติกับฉัน?

นรมนผลักนงลักษณ์ด้วยความโมโห สองมือที่สั่นไหวอยากจะ บีบคอของเธอ ออกแรงบิดและโยนทิ้งไป

นงลักษณ์แผลฉีก ตัวสั่นและชักเกร็งด้วยความเจ็บปวด แต่ กลับไม่ตอบโต้
“ฉันรู้ว่าเธอเกลียดฉัน และฉันก็รู้ว่าฉันทำผิดต่อคิม แต่ฉันจะ ทำอะไรได้? ตั้งแต่ฉันเกิดมาก็ถูกลิขิต ให้โชคชะตาน่าเวทนา ฉัน เพิ่งจะคลอดออกมาไม่กี่ชั่วโมงก็ถูกคนพรากไปจากแม่ เธอรู้ไหม ว่าหลายปีที่ผ่านมาฉันมีชีวิตอย่างไร? ไม่ เธอไม่รู้ พวกเธอทุก คนไม่มีใครรู้!

นงลักษณ์น้ำตาอาบแก้มทันที

“ตั้งแต่เด็กฉันถูกทิ้งในป่าดงดิบ แย่งกินอาหารกับสัตว์ร้าย เหล่านั้น ฉันเรียนรู้การเอาตัวรอดในสภาพแวดล้อมที่เลวร้าย ความรู้สึกที่ฉันถูกสัตว์ร้ายกัดฉีกผ่านความตายครั้งแล้วครั้งเล่า เธอไม่รู้ว่าฉันเฝ้าปรารถนาการปกป้องและความรักจากพ่อแม่ มากแค่ไหน แต่ทุกครั้งที่ตื่นขึ้นก็คือความผิดหวังครั้งแล้วครั้งเล่า ฉันออกมาจากป่าอย่างยากลำบาก เมื่อถูกทิ้งที่เกาะร้างและถูก ฝึกกับเด็กในวัยเดียวกัน ฉันคิดว่าชีวิตของฉันจะเปลี่ยนไป แต่ เปล่าเลย นั่นคือการเข่นฆ่ากันเอง ฉันไม่ฆ่าก็ต้องถูกฆ่า

“เธอรู้ไหมว่าการฆ่าคนครั้งแรกรู้สึกยังไง? ปีนั้นฉันเพิ่งจะ แปดขวบ ตอนแปดขวบเธอทำอะไรอยู่? ออดอ้อนอยู่ในอ้อม กอดของพ่อแม่? เมื่อกำลังลุ้นว่าพรุ่งนี้จะมีเสื้อผ้าใหม่ใส่หรือ เปล่า ส่วนฉันกลับฆ่าคน! อายุสิบแปดปี อายุเท่ากัน พวกเธอ เพ้อฝันถึงความรัก จินตนาการว่าเจ้าชายขี่ม้าขาวเป็นยังไง แต่ ฉันล่ะ? ฉันถูกฝึกให้เป็นนักฆ่ามืออาชีพ เพื่อทำงานให้สำเร็จ การเสียสละเสน่ห์ของผู้หญิงนั้นไม่สำคัญ ทำงานสำเร็จไม่มี รางวัล เพียงแค่มีชีวิตเหมือนศพเดินได้ แต่ถ้าไม่สําเร็จ การ ลงโทษนั้นคือนรกบนดิน เป็นความโหดร้ายที่พวกเธอคิดไม่
“ฉันจะทําอย่างไร? ฉันจะทำอะไรได้ ? ฉันเคยต่อต้าน เคยหนี แต่ฉันดิ้นไม่หลุด ฉันเหมือนกับปลาบนเขียง ทำได้เพียงปล่อยให้ คนอื่นฆ่า เมื่อฉันได้รับภารกิจให้เข้าใกล้คุณท่านรอง เป็นครั้ง แรกที่ฉันรู้ว่าฉันก็มีพ่อแม่และน้องสาว แต่น้องสาวกลับเป็นเป้า หมายในภารกิจของฉัน ฉันเห็นหล่อนปรนนิบัติอยู่ข้างพ่อแม่ หลายปี เห็นหล่อนชอบเจ้าชายขี่ม้าขาวของตัวเอง เธอรู้หรือ เปล่าว่าตอนนั้นฉันทั้งเกลียดทั้งอิจฉามากแค่ไหน? ทำไมคนที่ ถูกจับไปไม่ใช่หล่อนแต่เป็นฉัน? ฉันรู้ ความคิดแบบนี้มันบ้าไป แล้ว ฉันด่าตัวเองทุกวันไม่หยุด แต่กลับต้องทำหน้าที่ไม่มีใครรู้ ความทรมานในใจฉัน

“ฉันคิดจะแสดงตัวกับหล่อน อยากบอกว่าฉันคือพี่สาวฝาแฝด ของหล่อน แต่เมื่อฉันเพิ่งจะมีความคิดนี้ก็ถูกจับได้ เธอรู้ไหม เพราะความคิดนี้ฉันต้องผ่านอะไรมาบ้าง? ฉันถูกคนกดหัวลงน้ำ ชั่วโมงกว่า! ความรู้สึกเจ็บแสบเหมือนมีดที่อๆ กรีดลงบนเนื้อ ฉันดิ้นไม่หลุด กลับตายไม่ได้ ทรมานจิตใจของเธอครั้งแล้วครั้ง เล่า เฆี่ยนตีเนื้อหนังมังสาของเธอ ขจัดความสงสารและความ เมตตาเล็กๆ น้อยๆ ที่เหลืออยู่ให้หมดไปโดยสิ้นเชิง ฉันเป็นนัก ฆ่า! ไม่สามารถมีความรู้สึก ไม่สามารถมีอิสระ จนแม้แต่ไม่ สามารถมีความคิดอื่นด้วยซ้ำ! ฉันอยากมีชีวิต ฉันอยากได้ อิสระของฉันเองก็จำเป็นต้องเสียอะไรสักอย่าง นรมน ฉันแค่ อยากมีชีวิต การมีชีวิตอยู่ สำหรับพวกเธอมันง่าย ค่อนข้างง่าย แต่สําหรับฉัน นั่นเป็นความเพ้อฝันอย่างหนึ่ง เป็นสิ่งที่ต้องถูกเหยียบย่ำในนรกถ้าอยากได้มัน! เธอเข้าใจไหม? ” นงลักษณ์ร้องไห้สะอึกสะอื้น

จู่ ๆ นรมนไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไร

เธอไม่เคยสัมผัสชีวิตแบบนั้น เธอไม่รู้ว่าจะต้องทำอย่างไรถ้า ตนเองแลกสถานะกับนงลักษณ์

คำวิจารณ์ค้างอยู่ในลำคอทันที ไม่สบายใจอย่างรุนแรง กลับ ตะโกนสักค่าออกมาไม่ได้

เกลียดไหม?

นรมนคิดว่าเธอเกลียดนงลักษณ์

ในเมื่อเป็นเพราะเธอ พ่อกับแม่ของคนเองจึงต้องคลาดกันชั่ว

ชีวิต

แต่สงสารไหม?

นรมนยังรู้สึกสงสาร

เห็นนงลักษณ์ร้องไห้อย่างควบคุมไม่อยู่ คิดไม่ถึงว่าอยากจะ เข้าไปกอดเธอเอาไว้ แล้วบอกว่า “ไม่เป็นไรตอนนี้คุณกลับมา บ้านแล้ว คุณยังมีฉันกับญาติคนอื่นอยู่

แต่คำพูดเหล่านั้นไม่ว่าอย่างไรก็พูดออกมาไม่ได้

ความคิดร้อยแปดผุดขึ้นในใจ กลับไม่รู้ว่าจะเผชิญหน้ากับ นงลักษณ์อย่างไร
ทันใดนั้นนรมนูหันตัวเดินออกจากห้องไป

เมื่อประตูปิดลง เธอได้ยินเสียงร้องไห้ในห้องของนงลักษณ์ดัง ออกมา อย่างไม่เกรงใจ อึดอัดใจ เสียใจ และทุกข์ใจ แต่ละ ความรู้สึกผสมผสาน กลายเป็นตาข่ายตาถี่ยิบ ตาข่ายที่เธอดิ้น ไม่หลุด กลับทรมานจนหายใจไม่ออก

ไม่รู้ว่านงลักษณ์ร้องไห้นานแค่ไหน อาจจะร้องจนเหนื่อย หรือ

อาจจะร้องจนเป็นลม สุดท้ายเสียงเงียบไป

นรมนกลัวเธอเป็นอะไรไป จึงเรียกหมอกับพยาบาลมา หลัง จากตรวจดู ได้ยินหมอพูดว่าแค่เป็นลมไปจึงพยักหน้า

เธอคิดไตร่ตรอง และโทรหานภดล

อาการบาดเจ็บของนภาลไม่รุนแรงมาก เมื่อรับสายของนรมน ก็แปลกใจเล็กน้อย แต่ไม่ได้พูดอะไร

“คุณนาย”

“เอาคนเก่งๆ ของอาณาจักรรัตติกาลย้ายมาคุ้มครอง นงลักษณ์”

คําพูดของนรมนอ่อนแรง กลับทำให้นภดลชะงักไปเล็กน้อย “คุณนาย ผมถูกปลดออกจากตำแหน่งแล้ว

“ตั้งแต่ที่นายถูกคุณนายตระกูลจันทรวงศ์ทำร้าย นายได้กลับ

สู่หน้าที่แล้ว”

นรมนพูดจบก็วางสายไป
เธอกดดันมาก เหมือนกับมีเมฆดำเต็มท้องฟ้า ปิดออกไปไม่

นรมนเดินอยู่ที่ระเบียงทางเดินคนเดียว ในสมองกลับไปคิดถึง เรื่องที่นงลักษณ์เพิ่งจะพูด ทันใดนั้นก็ตระหนักอะไรบางอย่าง

นงลักษณ์คือนักฆ่า!

และเป็นนักฆ่าที่เก่งมาก!

งั้นคนที่สามารถทําร้ายนงลักษณ์ต้องฝีมือดีแค่ไหน?

นี่มันไม่ถูกต้อง!

นงลักษณ์บาดเจ็บตรงหน้าอก ถ้าเธอเตรียมป้องกันตัว ไม่มี ทางที่ตนเองจะบาดเจ็บร้ายแรงแบบนี้ นอกเสียจากคนนั้นคือ เพื่อนเก่าของเธอ

ความคิดเช่นนี้ทำให้นรมนหันตัวทันที รีบกลับไปที่ห้องพักผู้

ป่วยของนงลักษณ์ น่าเสียดายที่ในห้องว่างเปล่า

นงลักษณ์ไม่อยู่แล้ว!

นรมนคิ้วขมวดทันที

เมื่อสักครู่พูดมาตั้งเยอะ ทั้งหมดคือการวางแผนทรมานตนเอง เพื่อให้พวกเธอไว้ใจใช่ไหม?

ทั้งหมดเป็นกลยุทธ์เพื่อทำให้เธอสับสนและหนีไปใช่ไหม? นรมน มือแน่น จนแม้แต่อยากฆ่าคน
นงลักษณ์

นังตัวดี!

ตนเองผ่านอะไรมามากแบบนี้ ไม่คิดว่าความรักจะทำให้ ตาบอด ถูกนงลักษณ์หลอกใช้ประโยชน์อีก

นรมนหันตัวเดินไปอย่างโมโห กลับมองเห็นรอยเลือดที่ขอบ

หน้าต่าง

เธอคิ้วขมวดเล็กน้อย จากนั้นโทรหานภดลอย่างหงุดหงิด

“ไม่ต้องส่งคนมาแล้ว แต่ส่งคนออกไปค้นหาทั่วเมือง หาที่อยู่ ของนงลักษณ์มา ไม่อย่างนั้นนายตาย

พูดจบ นรมนเตะกระถางดอกไม้ด้านข้างทันทีด้วยความโกรธ เพลง! กระถางดอกไม้แตกละเอียด ดอกไม้ด้านในกระเด็น ออกมาทันที

“น่ารังเกียจ! นงลักษณ์ เธอมันน่ารังเกียจเกินไป!”

นรมนูหันตัวเดินจากไปอย่างโมโห

แต่เธอออกไปได้สักพัก มีร่างหนึ่งร่วงมาจากหลังผ้าม่าน ระเบียง ใบหน้าขาวซีดเหมือนกระดาษ ไม่ใช่นงลักษณ์แล้วจะ เป็นใครไปได้อีก

เธอมองทิศทางที่นรมนออกไป หัวเราะขมขื่น

สุดท้ายยังผลักไสคนที่มีความสัมพันธ์ใกล้ชิดที่สุดกับตนเองออกไป
รอยยิ้มของนงลักษณ์เศร้าโศกและกลัดกลุ้มใจ

เธอสูดลมหายใจเข้าลึก ลุกขึ้นอย่างโซเซ เปิดประตูมองซ้าย มองขวาถึงจะเดินออกไป

คนของนรมนออกไปตามหาเธอ ตอนนี้ด้านในจึงปลอดภัย ที่สุด

นงลักษณ์เข้าไปในห้องทำงานของพยาบาล ขโมยชุด พยาบาลมาใส่ และสวมผ้าปิดปาก จากนั้นเดินออกมาอย่างเปิด เผย

เธอมองซ้ายขวา พบว่าไม่มีอะไรน่าสงสัย จึงรีบเดินไปด้าน

หลัง

นรมนเดินออกมาจากเงามืด มองทิศทางที่นงลักษณ์เดินไป แววตาเหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่าง

เธอแอบตามไป

นรมนตามไปข้างหลัง เปลี่ยนเส้นทางและทิศทางเป็นครั้ง คราว แต่ไม่คลาดกับนงลักษณ์

ในเวลาอันรวดเร็ว นงลักษณ์ลงจากรถที่สุสานพรสรรพ์

นรมนสงสัย

สุสานพรสรรพ์ ?

เธอมาทําอะไรที่นี่?

นงลักษณ์ยังคงมองไปรอบๆ อย่างระมัดระวัง ถึงจะเดินเข้าไป
นรมนรู้ ตนเองทำแบบนี้อันตรายมาก แต่สายเกินไปที่จะจัด คนอื่น วันนี้เธออยากเห็นว่า แท้จริงนงลักษณ์คิดจะทําอะไร?

นงลักษณ์มุ่งตรงมาที่ป้ายหลุมศพหนึ่ง น้ำตาไหลรินออกมา ทันที

เธอคุกเข่าตรงหน้าป้ายหลุมศพ กอดป้ายหลุมศพเอาไว้ทันที ร้องไห้อย่างเสียใจ

เพราะนรมนอยู่ไกล จึงมองเห็นไม่ชัดว่าชื่อบนป้ายหลุมศพ เป็นใคร เพียงแต่นงลักษณ์ร้องไห้อย่างเจ็บปวด

ผู้หญิงคนนี้อยากเอาน้ำตาที่ไม่เคยร้องมากว่าสิบปีร้องออก มาให้หมดภายในวันเดียวใช่ไหม?

นรมนรอคอยด้วยความสงสัย

หลังจากนงลักษณ์ร้องไห้ไปได้สักพัก ก็ไม่รู้ว่าพูดอะไร อยู่ห่าง เกินไปฟังไม่ชัด เพียงแค่ได้ยินเสียงสะอึกสะอื้นของนงลักษณ์ดัง

มาไม่หยุด

หลังจากเธอร้องไห้เสร็จก็เคาะหัวสามครั้งบนป้ายหลุมศพ ลุก ขึ้นเดินออกไป

นรมนรีบเข้าไปดู ตกใจทันที !

รูปบนป้ายหลุมศพคือคุณยายของเธอ!

ไม่คิดว่าคุณยายจะฝังอยู่ที่นี่?

นรมนไม่เคยได้ยินว่าหลังจากคุณยายเสียแล้วฝังที่ไหน คิมก็ไม่เคยพูด คุณท่านตนวรยิ่งไม่เคยพูดถึง เธอคิดไม่ถึงว่าคุณยาย จะฝังอยู่ในสุสานพรสรรพ์ สุสานสาธารณะแบบนี้

ลองคิดดูแล้ว ตอนคุณยายจากไป มีเพียงเทย่าอยู่ข้างกาย ชีวิตตกอับไม่เป็นรูปเป็นร่าง จะมีเงินฝั่งเธอในสุสานส่วนตัวได้ อย่างไร?

เพียงแต่นงลักษณ์รู้ได้อย่างไร?

หรือจะบอกว่าเมื่อสักครู่นงลักษณ์ร้องไห้ให้กับคุณยายที่นี่? นรมนคิดอย่างไรก็ไม่เข้าใจ

เธอมองดูร่างของนงลักษณ์ค่อยๆ ไกลออกไป เคาะหัวสาม ให้คุณยายอย่างอดไม่ได้จากนั้นรีบตามไป เพียงแต่เมื่อถึงประตู ก็มองเห็นว่ามีคนกำลังรออยู่ตรงนั้น

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ