บทที่ 1193 เป็นความประมาทของผมเอง

“หม่าม ไม่ได้เหรอคะ?

อันที่จริงฝ่ามือของกมลเปียกชุ่ม แต่ดวงตาโตคู่ใสของเธอที่ มองนรมน ทำให้นรมน ใจอ่อนทันที

“ทำไมถึงอยากไปที่สถานที่แบบนั้นล่ะลูก? ”

นรมนถามอย่างอ่อนโยน จนแม้แต่ตบหลังของกมลเบา ๆ ด้วยซ้ำไป

กมลก้มหน้า ตอบเสียงเบา : “คราวก่อนได้ยินพี่ชายบอกว่า ไปเที่ยวหมู่บ้านดารายนสนุกมาก หนูเลยอยากไปดูบ้าง แต่ถ้า หม่ามีไม่อยากไปก็ไม่เป็นไรค่ะ

“จ๊ะ”

คําว่า “จ้ะ” ของนรมน ทำให้กมลมึนงง

จ้ะ?

หมายความว่าอะไร?

คือไม่ไป?

หรือว่าไป?

กมลกลุ้มใจ

แต่ถ้าตนเองยังถามอีกจะดึงดูดความสนใจของนรมนหรือเปล่านะ?

กมลกระวนกระวายใจและสับสน กลับได้ยินนรมนูพูดอย่าง

อ่อนโยน : “เจ้าหญิงน้อยของพวกเราอย่าพูดว่าอยากไป หมู่บ้านดารายนเลย ถึงแม้อยากไปนรกชั้นที่สิบแปด หม่ามีก็จะ ไปกับลูก และจะปกป้องลูกอย่างดี

กมลเงยหน้าขึ้นทันที ภายใต้แววตาที่อ่อนโยนและเอาอก

เอาใจของนรมนจู่ๆ ก็น้ำตาคลอ

“หม่ามี้”

เธอกอดนรมนแน่น เพียงแค่กอดเอาไว้

“ยัยเด็กคนนี้ อยู่ที่ตระกูลทวาทสินหลายวันนอนหลับไม่ค่อย สนิท ใช่ไหม ? คืนนี้แดดดี้กับหม่ามนอนกับลูกดีไหม?

คำพูดของนรมนทำให้กมลองไป

หม่ามี้รู้ได้ไงว่าตนเองอยู่ที่ตระกูลทวาทสินแล้วนอนหลับไม่

ค่อยสนิท?

เธอยังคิดจะถามอะไร ก็รู้สึกได้ว่านรมนกอดตนเองนอนลงไป

เธอเหมือนกับเมื่อก่อน ให้กมลนอนหนุนแขนตนเอง จากนั้น กอดกมลเบาๆ ร้องเพลงกล่อมนอนด้วยเสียงอันอ่อนโยนที่คุ้น

เคย

เสียงของนรมนแหบแห้งเล็กน้อย กลับทำให้คนฟังรู้สึกสบายเป็นพิเศษ
เดิมทีกมลยังคิดจะถาม แต่ก็ค่อยๆ หลับไปอีกครั้งท่ามกลาง เสียงเพลงนี้

นรมนมองใบหน้าหลับสนิทของลูกสาว แววตาคู่นั้นมีความ

อ่อนโยนมาโดยตลอด และตามใจเล็กน้อย

เมื่อบริศ ออกมาจากห้องอาบน้ำ นรมนรู้สึกง่วง แต่กลับมอง

กมลด้วยสายตาอ่อนโยนและอาลัยอาวรณ์

“คุณเป็นแบบนี้ผมหึงนะ”

บุริศร์ก้มลงจูบนรมน กลับทำให้เธอหัวเราะ

“หึงคนรักตัวน้อยของคุณเนี่ยนะ? อายไหมเนี่ย?”

“ไม่อาย

บริศ กอดนรมน แววตาพลุ่งพล่าน

นรมนจะไม่เข้าใจลมพายุที่อยู่ในแววตาของบุริศร์ได้ อย่างไร?

เธออดเหนียมอายไม่ได้

“ลูกอยู่นะ”

“คุณคิดว่าผมจะทำอะไร? ”

บุริศร์นิ่งไป และหัวเราะทันที

จากคำถามนี้นรมนจึงรู้ว่าตนเองเข้าใจผิดอย่างไม่คาดคิดแย่แล้ว
อับอายที่สุด น่าขายหน้าเกินไป?

“บุริศร คุณมันเลว!

ท่าทางเขินอายของนรมนได้ใจบริศร์ทันที

เขากระซิบข้างหูของเธอ” “สบายใจได้ เดียวออกจากบ้าน ไปสามีไม่มีทางปฏิเสธคำเชิญชวนของคุณ

“ใครเชิญชวนคุณ? รีบนอนซะ”

ใบหน้าของนรมนแทบจะไหม้

บุรีศร์กลับหัวเราะเบิกบาน

ทั้งสองคนเสียงดังอยู่สักพัก บุริศร์ก็ขึ้นมาบนเตียง นอนลงไป ข้างกมล กางแขนออกไป นำลูกเมียมาอยู่ในอ้อมแขนทันที จาก นั้นหลับตาลงอย่างพอใจ

อาจเพราะเครียดมาก จึงผ่อนคลายเมื่ออยู่ในตระกูลทวีทรัพย์ ธาดา หรืออาจเพราะมีบุริศร์กับลูกสาวอยู่ข้างกาย นรมนหลับ สนิทมาก เมื่อลืมตาขึ้นอีกครั้งก็เช้าแล้ว

กมลไม่ได้หนุนแขนของตนเองนานแล้ว แต่ซุกตัวอยู่ในอ้อม กอดของบุริศร์แทน ร่างกายของเธอห่มด้วยผ้าห่มบางๆ ชัดเจน ว่าบุริศร์เป็นคนห่มให้เธอ

นรมนมองสมาชิกในครอบครัวทั้งสามคน มีความสุขมาก

อย่างอดไม่ได้

เธอลุกขึ้นเบาๆ หอมใบหน้าของบุริศร์กับลูกสาวคนละที จากนั้นลุกขึ้นไปเตรียมอาหารเช้าให้พวกเขา

บุริศร์ตื่นขึ้นเมื่อเธอลุก แต่กลับไม่ลืมตา รอจนนรมนออกไป ถึงจะเหลือบมองกมลที่ยังหลับสนิทอยู่ มุมปากยกขึ้นเล็กน้อย

“เด็กขี้เช้า”

เขาพูดออกไป จากนั้นปล่อยตนเองตามสบายหลับตาพักผ่อน

ต่อ

หลายวันที่ผ่านมาเหนื่อยมาก เขาเหนื่อยจนปัญหาอาการเจ็บ เส้นประสาทกำเริบอีกครั้ง

เดิมที่ยาที่กิจจาให้เขาค่อนข้างใช้ได้ดี แต่หลายวันนี้ตอน เปลี่ยนเสื้อผ้าไม่รู้ว่าหล่นไปไหน และเรื่องค่อนข้างเยอะ เขาจึงไม่ ได้สนใจ และไม่ได้บอกกิจจา

ตอนนี้ความเจ็บปวดที่เหมือนเข็มทิ่มแทงทำให้เขาทรมานอีก ครั้ง แต่ยังคงทนไหว จึงไม่ห้ามนรมนออกไปทำอาหารเช้า

เขากลัวเธอจะเห็นตนเองหน้าซีด

บริศ คลึงขมับของตนเอง จากนั้นหลับตาลงรอให้ความเจ็บ

ปวดผ่านไป

หลังจากนรมนลงมาก็เห็นธรณีอยู่ที่ห้องรับแขกแล้ว จึงอดยิ้ม ทักไม่ได้ “อาธรณี อรุณสวัสดิ์ค่ะ”

สีหน้าของธรณีดูผิดปกติ

“อรุณสวัสดิ์”
“เป็นอะไรไป? “

นรมนยิ้มบาง ๆ ไม่ได้สนใจ กลับได้ยินธรณีพูดว่า “นรมน นงลักษณ์บาดเจ็บ เกือบตาย”

“อะไรนะ ? ”

นรมนหรี่ตาลงอย่างไม่รู้ตัว รู้สึกไม่สบายใจ

“เธอเล่นอะไรแผลงๆ อีก?

ตอนนั้นรมนไม่ชอบนงลักษณ์สักนิดเดียว ได้ยินธรณีพูดถึง ข่าวของนงลักษณ์ จึงอดรู้สึกไม่พอใจไม่ได้

ได้รับบาดเจ็บ?

เกือบตาย?

แต่เธออยู่ในบ้านของนภดลนะ

มีคนของอาณาจักรรัตติกาลคุ้มครองรอบด้าน จะบาดเจ็บได้

อย่างไร?

เกรงว่าจะเป็นอุบายของนงลักษณ์อีก คิดถึงตรงนี้ นรมนรังเกียจผู้หญิงคนนี้อย่างยิ่ง

เห็นนรมนแผ่กลิ่นอายความเกลียดชังและไม่ยอมรับ ธรณีถอน หายใจ “คราวนี้เป็นเรื่องจริง อีกฝ่ายหลบคนของเธอ ตรง เข้าไปในห้องของนงลักษณ์ แทงกริชไปที่หัวใจโดยตรง ถ้าไม่ใช่ เพราะหัวใจของเธอเอียงไปหน่อย ตอนนี้คงจะตายไปแล้ว
นรมนคิ้วขมวดแน่น

สําหรับคําพูดของธรณี เธอไม่เชื่อหมด แต่ก็คิดว่าธรณีไม่ จําเป็นต้องโกหกเธอ

นรมนหยิบมือถือไปที่ระเบียง กดโทรหาชัยยศทันที

“ทางฝั่งของนงลักษณ์สถานการณ์เป็นไงบ้าง?

ชัยยศตำหนิตนเองไม่น้อยเมื่อได้ยินเสียงนรมน

“คุณนาย ขอโทษครับ ผมปกป้องเธอได้ไม่ดี เธอยังอยู่ในห้อง ไอซียู นักฆ่าฆ่าตัวตายเมื่อถูกจับได้ น่าจะเป็นหน่วยกล้าตาย ครับ ตอนนี้นงลักษณ์ยังสลบไม่ฟื้น กริชแทงทะลุร่างกายของเธอ ดูเหมือนต้องการชีวิตของเธอจริงๆ

ได้ยินชัยยศพูดแบบนี้ นรมนตกใจ

ร่างกายถูกแทงทะลุ

ถ้าเป็นแผนทรมานตนเองเพื่อให้อีกฝ่ายไว้ใจก็คงจะโหด เหี้ยมเกินไปใช่ไหม?

ปีนี้เกิดเรื่องขึ้นมากมาย ทำให้นรมนไม่กล้าประมาท และยิ่ง ไม่กล้าให้ลูกๆ ต้องโดนลากแห่ไปด้วยเพราะความเห็นแก่ตัวที่ เรียกว่าความเมตตา เธอจึงระมัดระวังอย่างยิ่ง

“สืบดูว่าใครปลอมตัวเข้าไปในบ้านของนภดล สถานที่นั้นมี แต่คนของพวกเราอยู่ทุกที่ ทำไมถึงมีคนปลอมตัวเข้าไปได้? แถมยังเกือบแทงสําเร็จ?
ความเย็นชาของนรมนทําให้ชัยยศกระวนกระวาย

“ผมกำลังตรวจสอบอยู่ครับ อีกฝ่ายไม่ได้เข้ามาจากทางคน ของพวกเรา แต่เข้าไปจากข้างบ้านของหัวหน้านภดล ในตอน แรกดร.ฐานทัตทําการทดลองอยู่ที่นี่ เพื่อความสะดวก จึงเปิด ประตูหลังบ้านเอาไว้ เรื่องนี้พวกเราไม่รู้ หลังจากเกิดเรื่องพวก เราไปถามหัวหน้านภดลจึงได้รู้ และประตูด้านหลังนั้นถูกซ่อนไว้ พวกเราจึงไม่ได้สนใจ

ได้ยินชัยยศพูดแบบนี้ นรมนประหลาดใจมาก

“ความลับแบบนี้คนอื่นรู้ได้อย่างไร? ใครพักอยู่ข้างบ้าน นภดล? ”

เสียงของนรมนเยือกเย็นสุด ๆ

ชัยยศรู้สึกได้ว่าหน้าผากมีเหงื่อซึมออกมา

ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ที่คุณนายทำให้คนหวาดกลัวเหมือนกับ ประธานบุรีศร์?

ชัยยศเช็ดเหงื่อบนใบหน้า : “คุณนาย ผมตรวจสอบแล้ว ครับ ด้านข้างเป็นบ้านของตระกูลชุมากร บอกว่าหลายเดือนก่อน มีญาติมายืมอาศัย มีความสัมพันธ์ค่อนข้างดีกับคุณนายตระกูล จันทรวงศ์ ไม่คิดว่าคนนี้จะแทงนงลักษณ์ในวันนี้ แถมยังฆ่าตัว ตาย”

“ดังนั้นพูดได้ว่าคุณนายตระกูลจันทรวงศ์เล่าเรื่องประตูหลัง บ้านตนเองให้คนอื่นฟัง? และเป็นคุณนายตระกูลจันทรวงศ์ที่บอกนักฆ่าคนนั้น ฉันต้องจัดการให้นงลักษณ์ไปอยู่ไหม?

คําถามนี้ของนรมนเสียดแทงมาก

ชัยยศทนไม่ไหว

“คุณนาย ผมประมาทเองครับ”

“ความประมาทของนาย ชัยยศ นายต้องรู้ว่าความประมาท

ของนายทําให้คนตายได้! ”

เดิมทีนรมนไม่อยากโกรธขนาดนี้ แต่ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ระงับ อารมณ์ไม่ไหว

ถึงแม้นงลักษณ์จะไม่ชอบเธอ แต่ในเมื่อเป็นสายเลือดเดียว กับแม่ และเป็นลูกสาวคนเดียวที่เหลืออยู่ของคุณตา

แม้นงลักษณ์จะทำผิดอะไร หากจะต้องตีต้องด่าต้องลงโทษคือ

สิ่งที่เธอกับคุณตาจะทำ ไม่ใช่เกือบตายอยู่ในบ้านที่ตนเองให้

ความคุ้มครองแก่นงลักษณ์

แน่นอนว่าชัยยศฟังออกว่านรมนโมโห เขาเหงื่อตกอย่างห้าม ไม่ได้

“ผมยอมโดนลงโทษครับ”

“ฉันไม่มีเจตนาที่จะลงโทษ สิ่งที่ฉันต้องการคือผลลัพธ์ คือ ความจริง! อย่าให้เกิดเรื่องสะเพร่าแบบนี้ขึ้นอีก! นายน่าจะรู้ นะ บุริศ มอบชีวิตคนในครอบครัวให้กับนาย เห็นนายเป็นพี่น้อง ชัยยศ”
คำพูดนี้ทำให้ชัยยศรู้สึกละอายใจ เขายอมรับ เป็นเขาเองที่ไม่ใส่ใจ

เดิมคิดว่าในบ้านของนภดลปลอดภัยที่สุด ถึงมีคนคิดจะทำ อะไร ก็ต้องคิดให้ดี ยิ่งไปกว่านั้นก็แค่นงลักษณ์คนหนึ่งเท่านั้น เขาไม่คิดว่าจำเป็นต้องปกป้องผู้หญิงที่ไม่ทราบที่มาให้เป็นเรื่อง ใหญ่ ดังนั้นเมื่อถึงเวลาเปลี่ยนกะจึงออกไปซื้อบุหรี่ กลับไม่คิดว่า จะเกิดเรื่องขึ้นกับนงลักษณ์ในตอนนั้น

ชัยยศรู้ ตนเองอธิบายมากแค่ไหนก็ไม่เพียงพอที่จะชดเชย ความผิดที่ตนเองไม่ใส่ใจ จึงอดพูดไม่ได้ “คุณนาย ผมขอรับ ผิดเอง ผมรับรองว่าต่อจากนี้จะไม่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นอีก

“ตระกูลชุมากร ใช่ไหม? สืบให้ฉันด้วย ฉันอยากรู้ว่า นงลักษณ์โดนแทงมันเรื่องอะไรกันแน่ อีกอย่าง กระจายข่าวออก ไปว่านงลักษณ์ตายแล้ว”

คําพูดของนรมนทําให้ชัยยศชะงักไป แต่ก็เข้าใจทันที

“ครับ”

หลังจากวางสาย แววตาของนรมนเย็นชา เธอพบว่าตนเองตัว สั่นอย่างไม่คาดคิด ไม่รู้ว่าเพราะโกรธ หรือเพราะอย่างอื่น……..

เกือบตายเหรอ

ผู้หญิงที่แกล้งตายมายี่สิบกว่าปีคนหนึ่ง คิดไม่ถึงว่าจะเกือบ ถูกนักฆ่าฆ่าอย่างง่ายดาย
นรมนรู้สึกว่าเหลือเชื่อเล็กน้อย

ถ้าเธอกระจอกอย่างนี้จริง เดาว่าประเทศ F ที่แปลกประหลาด

และไม่แน่นอนคงมลายหายไปนานแล้ว? ทันใดนั้นเอง นรมนอยากไปดูห้องไอซียูนั้น เห็นว่านงลักษณ์ เกือบตาย

ไม่ว่าใครเป็นคนวางหมาก ต้องการอะไรจากเธอ เธอไม่สนใจ ตราบใดที่คนเหล่านั้นสามารถแบกรับความโกรธอย่างรุนแรง ของเธอได้ก็พอ

ในสมองของนรมนเต็มไปด้วยความเกรี้ยวกราด เหมือนลาวา ภูเขาไฟ เผาคนวอดวาย

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ