บทที่ 1191 มีความคับแค้นใจอะไรกับพวกเขา

“คุณอารองของเธอ? ”

ธรณียิ้มอย่างเกรงใจ “ถ้าฉันบอกว่าจําไม่ค่อยได้ เธอจะ หัวเราะเยาะฉันไหม?

“หา? ”

นรมนประหลาดใจ

“อาธรณี ล้อเล่นแบบนี้ไม่นะคะ”

“ไม่ได้ล้อเล่น ฉันกับพ่อของเธอ และอารองของเธออายุห่าง กันตั้งสิบแปดปี ตอนที่คุณย่าของเธอตั้งท้องฉันเกือบจะต้องเอา ออก ผู้คนต่างบอกว่าอายุขนาดนี้แล้วยังท้องคนจะหัวเราะเอาได้ และตอนนั้นพี่ใหญ่พี่รองก็อายุมากแล้ว กลัวพวกเขารับไม่ได้ ได้ยินว่าพี่ใหญ่กับพี่รองขอร้องฉันถึงได้เกิดมา

พูดถึงตรงนี้ ธรณีหดหู่เล็กน้อย ถึงแม้หลังจากเกิดมาคุณนาย ทวีทรัพย์ธาดาจะค่อนข้างรักเขา แต่หลังจากรู้ว่าพี่ใหญ่กับพี่รอง เป็นคนตัดสินใจให้ตนเองเกิดมา เขาจะดีใจซะที่ไหน ตอนนี้นรมนถามถึงเรื่องของอารอง ธรณีจึงต้องเล่าเรื่องนี้

นรมนก็ประหลาดใจ

ดูเหมือนเธอจะมองข้ามปัญหาช่องว่างระหว่างวัยของพ่อกับ อาธรณีมาเสมอ
ตอนนี้อาธรณีเพิ่งจะสามสิบต้นๆ นรมนเรียกเขาว่าอามา ตลอด จนเกือบลืมอายุของเขาไปแล้ว

ได้ยินธรณีพูดถึงเรื่องนี้ นรมนหัวเราะขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้

“เธอยังหัวเราะอีก? ”

หัวเราะของนรมน ทำให้ความทุกข์ก่อนหน้านี้ระหว่างพวกเขา สองคนหมดไป

ธรณีก็ไม่มีเวลาสนใจว่าเป็นปัญหาน่าอายหรือเปล่า เพียงแค่ พูดตามที่คิด “จำได้ว่าพี่ใหญ่ใจเย็นมาก ส่วนพี่รองขี้เล่นชอบ ต่อต้าน แต่มีความสัมพันธ์ระหว่างพี่น้องดีมาก เมื่อฉันเข้า อนุบาล พวกเขาก็เข้ามหาวิทยาลัยแล้ว ตอนนั้นพี่รองซอบอิสระ ชอบออกไปเที่ยวข้างนอก ถึงแม้ปิดเทอมก็ไม่กลับบ้าน ตลอดทั้ง ปีในบ้านจะได้รับโปสต์การ์ดจากพี่รองกับของขวัญที่ให้พวกเรา ทั้งสามคน อันที่จริงพี่รองเป็นคนละเอียดรอบคอบทั่วทุกด้าน มาก ถึงแม้จะไม่ค่อยเจอกับพวกเรา แต่เขารู้ความชอบของทุก คน ทุกครั้งที่ซื้อของให้พวกเราจะเป็นสิ่งที่พวกเราชอบที่สุด ดัง นั้นฉันรู้สึกมาตลอดว่าในใจของพี่รองมีพวกเราอยู่

เมื่อพูดมาถึงตรงนี้ ธรณีเศร้าใจ

“รู้ไหม นรมน เมื่อนงลักษณ์มาบอกความจริงในตอนนั้น ฉัน โกรธมากจริง ๆ โกรธที่พี่รองทอดทิ้งครอบครัวไปหลายปีเพื่อผู้ หญิงคนหนึ่ง แม้พี่ใหญ่จะเสียสละไปแล้ว เขาก็ไม่เคยปรากฏตัว หลังจากนั้นคุณย่าของเธอจากไป ข่าวครึกโครมแบบนั้น ฉันไม่ เชื่อว่าเขาไม่เห็น แต่เขาก็ยังไม่กลับมา นี่ไม่ใช่นิสัยของพี่รองนรมน ถึงแม้ต้องทะเลาะกับพี่ของตนเองเพื่อผู้หญิงคนเขามีทางกลับบ้านนานขนาดเมื่อญาติของตนเองตาย ไม่มีแต่สักค่าด้วยซ้ำ

ธรณีจ้องมองนรมน

นรมนชะงักโดยพลัน

สำหรับอารองได้ แน่นอนต้องหลักฐาน

และถ้าสิ่งธรณีพูดเป็นความอารองใช่คนทิ้ง ครอบครัวแน่นอน นอกจากจะกลับหรือกลับ

ได้

ความคิดแบบทำให้นรมนคิ้วขมวด ไม่สบายใจเล็กน้อย

อาธรณี อาคิดเกิดเรื่องอารองเหรอ”

“ใช่”

ธรณีไม่ปิดบังนรมนสักนิด เปรียบเทียบความลังเลคราวก่อน ครั้ง

เหมือนกับรู้นรมนกำลังแปลกใจก่อนหน้าฉันเรื่องที่นงลักษณ์มาหาฉัน เพราะไม่ อยากให้เธอเข้ายุ่งกับเรื่องและอยากให้เธอรู้ว่าความ ผิดพลาดพ่อแม่ของเธอมีส่วนเกี่ยวข้องกับอารองของและ นงลักษณ์ เนื่องจากไม่ว่าเป็นอารองหรือนงลักษณ์ สำหรับเธอ มีความสัมพันธ์ครอบครัวที่ซับซ้อน เรื่องนี้ทำร้ายคนเยอะมากแต่โหดร้ายกับที่สุด และเหี้ยมโหดที่สุด

ได้ยินธรณีพูดเช่นนี้ ความไม่พอใจในตอนแรกที่มีต่อเขาหาย ไป อาธรณี ฉัน

นรมนของพวกเรา

สงสาร แม้แต่เคยคิดว่า ถ้าใหญ่กับสะใภ้ใหญ่ยังชีวิต

อยู่ เธอเป็นเจ้าหญิงน้อย

คงไม่ต้องแบกรับมากมายแบบความสัมพันธ์ระหว่าง

บริศร์ราบรื่นมาก ในเมื่อตระกูลทวีทรัพย์ธาดากว่าตระ

กูล

สิ่งเหล่าคือคำพูดในใจของธรณี และธรณีรู้สึกค้างถ้าหานแบบนี้

นรมนอบอุ่นหัวใจ

ความจริงแล้วเป็นผู้หญิง

“อาธรณี สวรรค์เป็นคนกำหนดเรื่องเหล่านี้ อย่างไรเสียตอนพวกก็ได้อยู่ด้วยกันแล้วไม่ใช่เหรอ?

ใช่ ฉันหวังเธอจะความเรื่องหลังนี้ฉันกับของจะพยายามจัดการให้กังวล อย่าง ฉัน กลัวเธอหัวเรื่องอารองเธอจนเสี่ยงอันตรายที่ประเทศ F ฉันจึงไม่คิดจะพูดเรื่องเหล่านี้กับเธอ แต่คิดไม่ถึงว่า พวกเธอจะรู้เรื่องที่น่งลักษณ์มาหา

ธรณียิ้มเจื่อน

เป็นเขาเองที่ตอนนั้นประมาทเกินไป ลืมคิดว่าบุริศร์มีอำนาจ สืบว่าใครทําอะไรในเมืองชลธีได้อย่างง่ายดาย และตอนนั้นเขา ตกใจไปหน่อย จึงไม่ได้ขัดขวางและจัดการป้องกัน

ตอนนี้นรมนรู้แล้ว เห็นเธอคิดว่าจะออกไปท่องเที่ยว ธรณีจึง คิดว่าไม่มีอะไรที่เล่าไม่ได้

แน่นอนว่านรมนก็คิดถึงตรงนี้ จึงถามเสียงเบา * อาธรณี อาไม่กลัวเล่าให้ฉันฟังแล้วฉันจะเปลี่ยนใจไม่ออกไปเที่ยวหรือ ไง? ”

“เธออยากให้บริศร์เห็นด้วย ตอนนี้ไม่ว่าจะเป็นเมืองชลธีหรือ เมือง F ต่างก็วุ่นวาย ตัวเธอเองสามารถคิดจะหลุดพ้นออกไปได้ บริศร์อาจจะมีความสุขมาก โดยเฉพาะหลุดพ้นจากเรื่องเหล่านี้ ถึงจะสามารถมองได้ชัดเจนยิ่งขึ้น ดังนั้นตอนนี้ฉันจะเล่าให้ฟัง หรือเปล่า ไม่มีผลอะไรกับเธอ”

คำพูดของธรณีทำให้นรมนนิ่งไปสักพัก

เปรียบเทียบกับธรณี จู่ๆ นรมนรู้สึกว่าตนเองขาด ประสบการณ์ไปหน่อย

“งั้นตอนนี้อาธรณีคิดจะทำอย่างไร นงลักษณ์มาหาอา เพราะ อยากให้อาไปช่วยที่ประเทศ F ใช่ไหม?
“ใช่ เธอหวังให้ฉันใช้ความสามารถช่วยเธอเอาอำนาจที่ ประเทศ F กลับคืนมา

นรมนแปลกใจกับคำพูดของธรณี

“เธอแกล้งตายในประเทศ F มาตั้งหลายปี อำนาจจะถูกทรยศ พังทลายในคราวเดียวได้อย่างไร?

สิ่งนรมนไม่เชื่อ

ในตอนแรกธรณีก็ไม่เชื่อ แต่ได้ยินนรมนถามแบบนี้ จึงหยิบ ของบางอย่างส่งให้นรมน

โดยไม่ทราบสาเหตุ เมื่อรับมาดู นรมนสีหน้าเปลี่ยนทันที “นี่เป็นไปได้ยังไง? ” นรมนมองดูข้อมูลในมือ เสียงสั่นไหว

ธรณีกลับถอนหายใจ “นงลักษณ์เป็นคนที่น่าสงสาร เธอคิด ว่าตนเองสามารถกุมชะตาชีวิตได้อยู่หลายปี คิดว่าตนเองแกล้ง ตายสําเร็จ สามารถปกป้องคนที่ตนเองอยากจะปกป้องได้ แต่ สุดท้ายกลับพบว่าความพยายามทุกอย่างของตนเองไร้ค่าต่อ หน้าคนนั้น เพราะตั้งแต่เริ่มทุกการเคลื่อนไหวของเธอถูกคนนั้น ควบคุมและเห็นด้วยอยู่เงียบๆ

“คนนั้นคือเจ้าเมืองใช่ไหม? ธรณีพยักหน้าให้กับการคาดเดาของนรมน มองข้อมูล ในมือ นรมนขมวดคิ้ว
“มิลิน! ไม่คิดว่ามิลินจะเป็นคนของเจ้าเมือง นงลักษณ์รู้เรื่อง นี้ไหม? ”

“ไม่รู้ เพราะถ้ารู้ เธอคงไม่มาหาฉันที่นี่อย่างจนตรอกเพื่อให้ ส่งกำลังเสริมไปช่วยมิลิน และยิ่งไม่ให้ฉันช่วยเธอแย่งคืนอำนาจ ที่สูญเสียไป

ตอนที่ธรณีได้ข้อมูลนี้มาก็ตกใจเช่นกัน แต่ตอนนี้กลับเข้าใจ

แล้ว

“นงลักษณ์กับมิลินร่วมทุกข์ร่วมสุขกันมา จนสามารถพูดได้ว่า มิลินเป็นคนช่วยชีวิตของนงลักษณ์ ดังนั้นเธอจึงเห็นมิลินเป็นคน ของตัวเองจริง ๆ เธอปิดบังเรื่องแกล้งตายต่อเจ้าเมือง มิลิน เป็นคนช่วย หลังจากนั้นหลายปี เธอให้มิลินจัดการดูแลอำนาจ ทั้งหมด กลับไม่คิดว่ามิลินเป็นคนของเจ้าเมืองตั้งแต่แรก ไม่ว่า จะแกล้งตายหรือควบคุมอำนาจ ทั้งหมดอยู่ในแผนการของเจ้า เมือง หลายปีที่ผ่านมา อำนาจเป็นของมิลินไม่ใช่นงลักษณ์ แต่ เธอกลับเห็นมิลินเป็นพี่น้อง นี่ไม่มีอะไรเลย กลับไม่รู้ว่าสิ่งที่ร้าย แรงที่สุดคือพี่น้องที่ทรยศกันเช่นนี้ ไม่งั้นเธอคิดว่าอำนาจยิ่ง ใหญ่ขนาดนี้ เก็บตัวมาหลายปี จะเป็นเพราะคนสองคนทรยศ และจะทรยศทั้งหมดได้อย่างไร? ”

คำพูดของธรณีทำให้นรมนช็อกทันที

เธอเข้าใจว่านงลักษณ์จงใจกลับมาทำตัวน่าเวทนา เพื่อ ฉกฉวยความเห็นใจ ให้เธอกับบริศร์หรือตระกูลทวีทรัพย์ธาดา ช่วยเธอยึดอำนาจ เพื่อการต่อสู้ครั้งใหญ่ของราเชน แต่ตอนนี้เธอเพิ่งจะพบว่าแท้จริงแล้วนงลักษณ์สิ้นไร้ไม้กลับมา

พูดไม่ทันที ทุกข์ใจมาก

เป็นมิลินไปได้อย่างไร?

แค่คิดว่าเธอคนของเจ้าเมืองประเทศ F นรมนยิ่งรู้สึก

เพราะไม่เวลาที่กิจจากับมิลิน ตอน คิดแล้วนรมนหวาดกลัวไม่สิ้นสุด

ก่อนนี้เอาแต่คิดมิลินกับกิจจาเช่นนี้เพราะสูญเสีย ลูกชายของตนเองไป ตอนนั้นรมนอดคิดไม่ได้ที่มิลินกับ กิจจานี้ เพราะต้องการใช้ประโยชน์อะไรหรือเปล่า?

คิดถึงตรงนี้ นรมน มาก สบายใจมาก แม้แต่อยาก

ฆ่าด้วยซ้ำ

เธอสามารถทนกับการวางแผนและการใช้ประโยชน์แบบโดยเฉพาะอย่างยิ่งคนถูกวางแผนเป็นเด็กตนเองห่วงใย

นรมนเข้าใจเจตนาที่ธรณีเล่าทันที

เขาอยากให้พาออกไปจากวงจรอุบาทว์อย่างที่สุดอยากกิจจาได้รับอันตราย

มิลินได้รับบาดเจ็บครั้งอาจเป็นการเหยื่อของเจ้าเมืองเป้าหมายคือล่อให้คนของตระกูลทวีทรัพย์ธาดา ตระกูลโตเล็ก และตระกูลพรโสภณออกมา และการที่นงลักษณ์สามารถกลับมา เมืองชลธีได้อย่างปลอดภัยไร้กังวล เดาว่าเป็นความตั้งใจของ เจ้าเมืองเช่นกัน

เพราะนงลักษณ์เป็นเหยื่อล่อตัวหนึ่ง ที่สามารถเชื่อมโยงกับ เหยื่อของตระกูลทวีทรัพย์ธาดา ตระกูลโตเล็ก และตระกูลพร โสภณได้ ส่วนเธอก็ทั้งเป็นห่วงและเอาใจใส่มิลินขนาดนี้ มิลิน เป็นเหยื่อล่อให้นงลักษณ์เรียกกำลังเสริม ความเชื่อมโยงนี้ทำให้ คนหวาดกลัวอย่างไม่มีที่สิ้นสุด

ดูเหมือนเจ้าเมืองประเทศ F มุ่งเป้าหมายมาที่ตระกูลทวีทรัพย์ ธาดา ตระกูลโตเล็ก และตระกูลพรโสภณ

แท้จริงแล้ว ใครกันที่พยายามหาหนทางโจมตีพวกเขาเช่นนี้

มีความคับแค้นใจอะไรกับพวกเขา?

คิดถึงตรงนี้ นรมนหรี่ตาลงทันที

“อาธรณี ยี่สิบปีก่อน ตระกูลทวีทรัพย์ธาดา ตระกูลโตเล็ก และ ตระกูลพรโสภณเคยร่วมกันทำให้ใครไม่พอใจหรือเปล่า?

คำพูดของนรมนทำให้ธรณีงงงวย

“ฉันก็ไม่ค่อยแน่ใจ ยี่สิบปีก่อนฉันเพิ่งกี่ขวบเอง? คุณย่าของ เธอก็ไม่เคยพูดให้ฉันฟัง เพียงแต่ศัตรูที่มีร่วมกันของตระกูลทวี ทรัพย์ธาดา ตระกูลโตเล็ก และตระกูลพรโสภณ ฉันคิดไม่ออก น่าจะไม่มีความเกี่ยวข้องมั้ง?
ไม่มีความเกี่ยวข้อง

แต่นรมนกลับรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ