บทที่ 1123 ฉันจะปล่อยให้เธอใช้ชีวิตอยู่อย่างดี

กานต์ไม่สนใจสักนิดว่าตุลยาจะคิดเกี่ยวกับตัวเองอย่างไร และยิ่งไม่สนว่าเธอจะหวาดกลัวหรือไม่

ทันทีที่เธอตัดสินใจลงมือกับนรมน ก็เท่ากับการฆ่าตัวตายเสีย

แล้ว

แม้เขาจะอายุน้อย แต่เขาเคยยิงปืน และเคยฆ่าคน แล้วเขายัง จะสนเธอไหม?

หม่ามอดทนมามาก ผ่านอะไรมามาก เป็นเพราะตุลยาเป็น น้องสาวของหม่ามีหรือที่จะทำผิดแล้วยังลอยนวยอยู่ข้างนอก ได้?

ตอนนี้ตรวจไม่ได้ว่าร่างกายของหม่ามีโดนพิษอะไร ไม่มีอะไร

พิสูจน์ แต่ถ้าไม่มีหลักฐานล่ะ?

เขามีวิธีที่จะทรมานตุลยา

บุริศร์และนรมน ไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับสิ่งที่กานต์ ความคิดทั้งหมดของบุริศร์ อยู่ในรมน และตอนนี้นรมนยังคง หลับใหลอยู่

จริงๆ แล้วเธอไม่ได้หลับอย่างจริงแท้

นรมนรู้สึกว่างเปล่า โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากที่ความรู้สึก ของไฟที่กำลังมอดไหม้หายไป
ราวกับร่างกายถูกเจาะเป็นรูโบ๋ เหนื่อยและอึดอัดเป็นพิเศษ

เธอไม่รู้ว่าตัวเองหลับไปนานแค่ไหน และไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น กับเธอ แต่เธอรู้สึกว่าหน้าอกของเธออึดอัดมาก เหมือนเธอถูก กดทับด้วยอะไรบางอย่าง หายใจไม่ออกเล็กน้อย

นรมนพยายามอย่างหนักที่จะตื่นขึ้น

เธอรู้ว่าบุริศร์ดูแลตัวเองมากแค่ไหน รู้ว่าลูกๆ ไม่สามารถห่าง จากตัวเองได้ และรู้ว่าตอนนี้เธอทำให้ลูกๆ กลัว

บริศร์ต้องทำงานหนักเพื่อตัวเธออยู่ข้างนอก เธอจะมัวมานอน อยู่ไม่ได้

นรมนดิ้นรน และในที่สุดก็ค่อยๆลืมตาตื่นขึ้น

ห้องมืดมาก มืดจนไม่เห็นแสงสว่าง เธอรู้สึกว่ามีมืออันทรงพลังคู่หนึ่งโอบเอวของเธอไว้ ลม

หายใจที่คุ้นเคยทำให้หัวใจของเธอสงบลงในทันใด

ลมหายใจที่เสมอกันดังอยู่ข้างหูของนรมน

เธอหันหน้าไปมองเล็กน้อย แต่เธอมองไม่เห็นบุริศร์ เพราะมัน มืดเกินไป

นรมนคลาหาสวิตซ์เพื่อเปิดไฟ

บริศ ตกใจตื่นขึ้นมา

“นรมน?”
น้ำเสียงของเขาแหบ แต่ก็เจือความตื่นเต้นไว้ด้วยเช่นกัน

นรมนยิ้มอ่อน รู้สึกว่าคอเธอแห้งผาก

“คุณอยากดื่มน้ำไหม? ผมจะรีบไปรินให้

บุรีศรลุกจากเตียงอย่างรวดเร็ว ก่อนจะเทน้ำอุ่นหนึ่งแก้วให้นร

เขาตื่นเต้นอย่างมาก

นรมนตื่นแล้ว!

ในที่สุดเธอก็ตื่น!

บริศ ค่อยๆประคองนรมนขึ้น ก่อนจะนำแก้วน้ำไปวางไว้บน

ขอบปากเธอ

นรมนกระหายน้ำมาก

ราวกับเธอเดินอยู่ในทะเลทราย ถูกแสงแดดแผดเผา ราวกับ ทั่วทั้งร่างเสียพลัง น้ำอุ่นเปรียบเสมือนน้ำเย็นชุ่มคอก็มิปาน ทำให้เธอดื่มรวดเดียวอย่างห้ามตัวเองไม่อยู่

แก้วน้ำถึงก้นแก้วอย่างรวดเร็ว แต่นรมนยังคงดูเหมือนจะ กระหายน้ำอยู่

บุริศร์รีบรินน้ำอีกแก้วให้เธออย่างเร็ว

หลังจากน้ำสามแก้วใหญ่ติดต่อกันเข้ามาอยู่ในท้อง นรมนถึง ค่อยรู้สึกสบายขึ้นมาเล็กน้อย
เธอมองไปยังห้องที่ไร้แสงสว่าง ก่อนจะถามเสียงต่ำ “บุริศร์ ทำไมไม่เปิดไฟละคะ?”

ร่างกายของบุริศร์สั่นไหว

แสงอาทิตย์อัสดงสะท้อนสีอันเจิดจ้ามายังหน้าต่างสูงจากพื้น จนจรดเพดาน ในขณะนั้นดวงตาของบุริศร์ก็สั่นสะท้าน

ราวกับหัวใจถูกอะไรบางสิ่งรัดแน่นขึ้นเล็กน้อย จนเจ็บปวด

บริศร์ยื่นมือออกมา ก่อนจะโบกไปมาต่อหน้านชมน

ดวงตาของนรมนไร้แสง ไม่มีโฟกัส

หัวใจของบริศ หม่นลงอย่างกะทันหัน

“ไฟดับนะ”

บริศร์ไม่รู้จะพูดบอกเหตุผลอย่างไร หัวใจของเขาเจ็บปวดไป

หมด

นรมนของเขา มองไม่เห็น

การรับรู้อย่างนี้เข้าทำให้เขาท้อใจ แต่กลับ

“ผมจะไปโทรหารมิดากับโพนี่ให้มาดูคุณ

ต้องอดทน

นรมนจับมือบุริศร์ขวางเอาไว้ ก่อนพูด “ช่างเถอะ ค่ำมืดแล้ว โพนี่ก็ท้องอยู่ อย่าไปกวนเลย ฉันไม่เป็นไรค่ะ รอให้ฟ้าสว่างก่อน ค่อยว่ากัน”

ดวงตาของบริศ เปียกชื้นในทันทีทันใดก็มีหมอกหนาปกคลุมรอบดวงตาหงส์ที่สวยงามของเขา

“ถ้าอย่างนั้นผมจะให้รมดาเข้ามาดูแล้วกัน อย่างไรให้เธอมา ดูหน่อยก็ดี ผมถึงจะวางใจ

“คุณตก ใจหรือคะ?”

นรมนยิ้มจาง

รอยยิ้มของเธอช่างสวยงามเหลือเกิน แต่ดวงตาของเธอกลับ หลุด โฟกัส

ยิ่งบุริศร์มองดูมันก็ยิ่งทุกข์ใจ

“อืม คุณทําให้ผมตกใจกลัวแทบตาย”

บุริศร์จับมือนรมนไว้แน่น

นรมนรู้สึกอ่อนแอมาก แต่เธอยังยิ้มและพูดว่า “ฉันก็ไม่รู้ว่า เป็นอะไร อาจจะเป็นไข้ รู้สึกราวกับกำลังถูกไฟเผา แต่หลังจาก นั้นก็สบายดี สุขภาพร่างกายไม่เหมือนเดิมแล้ว ฉันอาจจะเป็น หวัดเมื่อไปสนามแข่งมาเมื่อวานนี้ ไม่ต้องกังวลนะ

เมื่อวาน?

บริศร์ อยากจะบอกว่ามันไม่ใช่เมื่อวาน

สามวันแล้วตั้งแต่เกิดอุบัติเหตุกับนรมน

สามวันที่ราวกับคุกกลางใจของเขา

แต่ตอนนี้นรมนตื่นแล้ว แม้ว่าตอนนี้จะมองไม่เห็น แต่เขาก็ยังดีใจยังชีวิตอยู่ เธอชีวิตอยู่ได้

บริศ กอดนรมนแน่น และกระซิบ “ขอโทษ เป็นเพราะผม ไม่ฉันไม่ควรต้องการคุณบ่อยควบคุมตัวเองไม่ได้

ใบหน้าของ

คุณทำราวกับฉันตุ๊กตากระเบื้องเปราะบาง

“เป็น

บริศร์รู้สึกปวดใจมาก

หลังจากประสบพบเจอกับเรื่องนรมนกับบุริศร์สักเธอ

เปลือกตาของหนักเล็กน้อย

นรมไหล่ของบริศร์ และพูดเบา “บุริศร์”

“หืม”

ฉันง่วงมาก

พูดของนรมน ทำให้หัวใจของบุริศร์

เขากลัว!

กลัวว่านโมนจะเป็นหลังจากหลับแต่ก่อนที่บุริศร์จะได้พูดอะไร เธอก็หลับไปเสียแล้ว
บริศ ไม่แน่ใจว่าเกิดอะไรขึ้นในสถานการณ์ตอนนี้ เขาวางนร มนนอนเรียบให้ดี ก่อนจะวิ่งไปออกไปหารมิดาและโพนี่ให้มาดู

เมื่อทั้งสองได้ยินว่า นรมนไม่สามารถมองเห็นได้อีกต่อไป ก็

อดที่จะตกตะลึงไม่ได้

พวกเธอรีบมาอยู่ข้างกายนามนอย่างรวดเร็ว และทำการตรวจ ร่างกายนรมนหลายครั้ง แต่ก็ไม่พบปัญหาใด

และดวงตาของนรมนก็ไม่มีปัญหาอะไร สำหรับสาเหตุที่นรมน มองไม่เห็น พวกเธอก็ไม่สามารถให้เหตุผลได้

บริศ เงียบ

มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?

เขานึกถึงตุลยา

“ตุลยายังไม่พูดอะไรอีกเหรอ?”

ลูกน้องของเขารีบรายงาน

“ไม่ครับ”

บุริศร์ให้คนมาดูแลนรมน ก่อนที่เขาจะลงมาหาตุลยาด้วยตัว

เอง

บุริศร์ชะงักไปเล็กน้อย เมื่อเห็นรูปลักษณ์ของตุลยา

“ใครทํา?”

“คุณชายกานต์สั่งครับ
บริศร์รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยและไม่รู้จะรู้สึกอย่างไรกับค่า พูดจากลูกน้องของเขา

เขารู้ว่า กานต์เข้าข้างในเรื่องปัญหาของนรมน แต่วิธีการที่

โหดร้ายเช่นนี้ ก็ยังเหี้ยมเกินไปสำหรับอายุของเขาในปัจจุบัน “กฎหมายอาญายังคงมีอยู่ ตั้งแต่วันนี้ไป รับคำสั่งแค่จากฉัน

เข้าใจไหม?”

บุริศร์กำลังปกป้องลูกชายของเขา

ตุลยาอดไม่ได้ที่จะนึกถึงพ่อของเธอ ชาว

ถ้าชาวยังมีชีวิตอยู่ เขาจะต้องกลับมาช่วยเธออย่างแน่นอน แต่พ่อคะ ทำไมจากไปเร็วอย่างนี้

ทำไมพ่อไม่พาดุลยาไปด้วย?

ดวงตาของตุลยาสั่นระริกไปด้วยหยาดน้ำตา แต่สำหรับบุริศร์ เธอน่าขยะแขยงสิ้นดี

เขาหยิบเกลือขึ้นมา ก่อนจะไปทางตุลยา

ดวงตาของตุลยาเบิกกว้างขึ้นทันที

“แกจะทําอะไร?”

“แกวางยาพิษอะไรให้นรมนกันแน่?”

ทั้งร่างของบุริศร์มีท่าทีแข็งกระด้าง

ตุลยารู้ว่าถ้าตัวเองไม่พูดอะไร เกลือในมือของบุริศร์จะปะทะเข้าหน้าของเธอเป็นแน่

แต่ถ้าหากพูด นรมนก็จะรอด

แล้วความทุกข์ทั้งหมดที่เธอได้รับละ?

ไม่!

พูดไม่ได้!

มันถึงตอนนี้แล้ว อย่างไรเธอก็ต้องดึงนรมนลงมาตายด้วยกัน เมื่อตุลยาคิดถึงจุดนี้ เธอก็ยิ้มอย่างบ้าคลั่ง “ฉันไม่บอกแก หรอก! นรมนต้องถูกฝังไปพร้อมกับฉัน!”

ทันทีที่พูดจบ บุริศร์ก็บีบคอเธออย่างแรง

เขาพูดทีละคำ “เชื่อไหม เอาฉันจะเอาเลือดของนรมน ให้แก ดื่ม เธอถูกพิษแล้ว แกก็อย่าคิดว่าจะรอด”

ตุลยาหดตัว แต่ก็ยังพูดราวกับหญิงบ้าอยู่ “แม้จะทำให้ฉัน ตาย ฉันก็ไม่บอกพวกแก พวกแกหาไม่เจอ แม้จะเป็นหมอที่ เก่งกาจก็ไม่รู้ว่านี่พิษอะไร นรมนจะตาบอด จากนั้นหัวใจของเธอ จะแห้งลงและตายไปอย่างช้าๆ

หัวใจของบุริศร์กระตุก เมื่อได้ยินตุลยาพูดว่าตาบอด ตาบอดเป็นปฏิกิริยาหลังจากถูกพิษใช่ไหม? เมื่อนึกถึงท่าทางที่มองไม่เห็นของนรมน เธอจะกลัวแค่ไหนที่

จะอยู่ในความมืดเพียงลำพัง
ถ้าคนเราเกิดมา โดยไม่เห็นแสงสว่าง อย่างนั้นแสงสว่างก็เป็น เพียงจินตนาการและความใฝ่ฝัน แต่นรมนไม่ได้ตาบอดแต่ กำเนิด เธอเคยได้เห็นโลกที่เต็มไปด้วยสีสัน เคยได้มองเห็นลูกๆ ของเธอ และเคยได้มองเห็นบริศร์ที่หล่อเหลา แล้วจู่ๆจะมาอยู่ใน ความมืดได้อย่างไร?

ชีวิตของเธอควรมีสีสันไม่ใช่สีดำ

ความโกรธของบุริศร์กำลังลุกโชน

เขาแทบทนไม่ไหว อยากจะบีบคอดุลยา ให้ตาย แต่เมื่อคิดอีก ที อย่างนี้มันง่ายเกินไป

แล่เนื้อเธอเป็นชิ้นๆ ก็ไม่เพียงพอต่อการระบายความโกรธ

เมื่อตุลยาคิดว่าในที่สุดตัวเองจะได้รับการปลดปล่อย บุริศร์ก็ คลายมือลง

“ฉันจะให้แกใช้ชีวิตให้ดี ผ่านไปแต่ละวันอย่างดี”

น้ำเสียงของบุริศร์ไม่ได้แปรปรวนเท่าไหร่ แต่กลับทำให้ใจ

ของตุลยาไม่สบายใจ

“ฆ่าฉันเถอะ! บุริศร์ ฆ่าฉันเสียที!”

ตุลยาตะโกน

‘เธอทนการทรมานแบบนี้ไม่ได้จริงๆ

ถ้าเธอรู้ว่าพิษคืออะไร บางทีเธออาจจะบอกบุริศร์ให้หาทางบรรเทามัน แต่เธอไม่รู้
ทุกคนรู้ว่าเธอให้ยาพิษแก่นรมน แต่ไม่มีใครรู้ว่าพิษของเธอ ได้รับมาจากกล้าณรงค์

ตอนที่หญิงคนนั้นให้ยาพิษเธอมา ก็ไม่ได้บอกว่าเป็นยาพิษ

อะไรนี่! เธอจงใจยั่วยุบริศร์และกานต์เพื่อร้องขอความตาย แต่ตอนนี้ เธอแทบจะทนไม่ไหวแล้ว เธอควรจะทำอย่างไร?

กล้าณรงค์สมควรตาย!

ทำไมยังไม่มาช่วยเธออีก?

เธอไม่อยากมาตายที่นี่ สักนิดก็ไม่

แต่ตุลยาก็รู้ตัวเองดี เธอเกรงว่าจะถูกโยนมาที่นี่ในฐานะเด็กที่ ถูกทอดทิ้งอีกครั้ง

จะทําอย่างไร?

เธอจะออกไปจากที่นี่ได้อย่างไร?

บุริศร์และกานต์เป็นเหมือนมารร้ายต่างขนาดกันสองตัว ตอน นี้จะร้องขอชีวิตก็ไม่ได้ร้องขอความตายก็ไม่ได้

เธอจะอดทนได้ไม่นานแล้วจริงๆ

ในตอนที่ทุกคนกำลังร้อนใจกับนรมน ในที่สุดทางฝั่งของเจต ต่ก็รับรู้ข่าวการป่วยของนรมน

หัวใจของเขากังวลอย่างกะทันหัน เขากำลังจะไปหานรมนอ ย่างรวดเร็ว แต่เขากลับได้พบกับขวัญตาที่มีสีหน้ามืดมนตรงหน้าประตู

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ