บทที่ 190 ตระกูลโตเล็กทำให้คนเกลียดจริงๆ

บทที่ 190 ตระกูลโตเล็กทำให้คนเกลียดชังจริงๆ

บุริศร์ยังไงก็คิดไม่ออกว่านี่มันยังไงกันแน่ แต่ตอน นี้ก็ไม่ใช่เวลามาคิดเรื่องนี้ เขาทิ้งปัญหาเหล่านี้ไปข้าง หลังก่อน เริ่มตั้งใจศึกษาเรื่องที่เกี่ยวกับการพูดคุยบ้าน ตระกูลวัชโรทัยในตอนกลางคืน

เขาหาภาพโครงสร้างของตอนนั้นได้จากแถวบ้า

นที่รเมศซื้อ

บุริศร์พบว่าช่องระบายอากาศของที่นี่มีรูรั่ว สามารถมุดเข้าไปได้ ตอนกลางคืนเขาได้ส่งข้อความ ให้พฤกษ์ ให้เขาดูแลแม่บุริศร์กับเด็กๆ ตัวเองได้มาถึง จุดที่ไม่ไกลจากคฤหาสน์ของรเมศ.

ตระกูลวัชโรทัยแสงไฟสว่างทุกจุด ดูแล้วเหมือน เมืองที่ไม่หลับไหลยังไงอย่างงั้น แต่ที่น่าแปลกใจคือร เมศไม่ได้ออกจากบ้านทั้งวันเลย

บุริศร์มองดูกล้องวิดีโอที่ตัวเองซ่อนไว้ รู้สึกจุดนี้ มันน่าแปลจริงๆ

ได้ยินมาว่ารเมศเป็นคนที่สุขุมรอบคอบและ ระมัดระวังกับงานมาโดยตลอด ถึงขั้นเพื่องานแล้วไม่ หลับไม่นอนหลายคืนเลย หลายครั้งที่ใช้ออฟฟิศเป็น บ้าน แต่ตอนนี้ไม่นึกเลยว่าเขาไม่ได้ไปที่บริษัทหลาย วันแล้ว นี่ดูยังไงก็ไม่สมเหตุสมผล
อีกอย่างตั้งแต่วันนี้ที่เขาเริ่มปิดประตูไม่ออกจาก

บ้าน เป็นวันที่งานประมูลFallen heavenเสร็จสิ้นพอดี ในนี้ถ้าบอกว่าไม่มีความเกี่ยวข้องกันเลย บุริศร์ไม่ค่อย เชื่อสักเท่าไหร่

เขาหาช่องระบายอากาศของตอนนั้นเจอ จากนั้น ได้คลานเข้าไปอย่างเร็ว

สิ่งแวดล้อมของที่นี่ชื้นมาก จุดของท่อระบาย อากาศยิ่งทำให้คนทนไม่ไหว ลมเย็นหนาวเข้า กระดูกดำ แต่บุริศร์กลับไม่มีความรู้สึกใดๆเลย

เขาอาศัยแผนที่ๆอยู่ในหัวมาถึงในคฤหาสน์ของร

เมศ

รเมศนั่งดื่มชาอยู่บนโซฟา ในมือถือรูปถ่ายไว้ใบ นึ่ง เขาหรี่ตาลงมา สามารถดูออกลางๆว่านั่นเป็นผู้ หญิงที่คล้ายนรมนในห้าปีก่อนมาก

จะเป็นรูปถ่ายของนรมนหรือเปล่า?

แต่ว่าดูจากชุดแต่งกายแล้วไม่เหมือนเสื้อผ้าของ สมัยนี้ หรือว่าเมื่อห้าปีก่อนนรมนเคยถ่ายรูปสมัยก่อน มา?

บุริศร์ค่อนข้างสงสัย

ในขณะนี้เอง รเมศถอนหายใจเบาๆทีนึ่ง เอารูป ถ่ายวางไว้บนโต๊ะน้ำชา จากนั้นก็ลุกขึ้นมือกอดอกและ ครุ่นคิดขึ้นมา

ผู้หญิงที่อยู่ข้างกายหน้าตาเหมือนเลขาถามเสียงเบา: “ประธานรเมศคะ รูปถ่ายนี้เอามาจากไหนคะ? นี่ ไม่ใช่หน้าตาของคุณนรมนเมื่อห้าปีก่อนหรอคะ? ยัง โผล่อยู่นี่ได้ยังไงคะ? ฉันจำได้ว่าฉันได้ทำลายรูปถ่าย ทั้งหมดทิ้งไปแล้วนี่คะ”

“นี่ไม่ใช่เธอ นี่คงจะเป็นรูปถ่ายของผู้หญิงที่ หน้าตาคล้ายเธอมาก”

รเมศหันหน้ามา ขมวดคิ้วและพูด: “นี่เป็นรูปถ่ายที่ ฉันค้นมาจากบนตัวเธอ ถึงอยู่ที่Fallen heaven เธอก็ ไม่เคยทำให้รูปถ่ายใบนี้หาย แม้กระทั่งวางอยู่ใกล้ตัว ถ้าไม่ใช่คนสำคัญที่เธอแคร์มาก แล้วจะทำเป็นของ ล้ำค่าที่พกติดตัวไว้ตลอดทำไม?”

“นี่จะเป็นรูปถ่ายที่คุณนรมนถ่ายสมัยก่อนหรือ

เปล่าคะ?”

“ไม่หรอก รูปถ่ายนี้ก็นานพอสมควรแล้ว ตรงมุม เหลืองหมดแล้ว น่าจะเป็นรูปถ่ายเก่า ผู้หญิงที่อยู่ในรูป นี้ดูแว้บแรกเหมือนนรมนมากก็จริง แต่ถ้าดูอย่าง ละเอียด ดวงตาและคิ้วของพวกเธอไม่เหมือน ก็ยังมี จุดต่างกันอยู่”

ตอนที่บุริศร์ได้ยินรเมศพูดคำนี้ คนทั้งคนค่อนข้าง ที่จะโกรธและริษยา

นรมนในห้าปีก่อนหน้าตาเป็นยังไง ไม่นึกเลยว่าร

เมศจะจำได้ชัดเจนขนาดนี้ ถ้าบอกว่าเขาสามารถลืม

นรมนแล้วไปชอบพอกับผู้หญิงคนอื่น บุริศร์ยังไงก็ไม่

เชื่อ
เลขาพูดอย่างลังเล: “ประธานรเมศคะ วันนี้ดิฉัน พบว่ามีคนตรวจสอบบัญชีส่วนตัวของคุณค่ะ”

“ใคร?”

รเมศหันหน้ากลับมาอย่างกะทันหัน แววตามีแสง ของความเยือกเย็นแว๊บผ่าน

เลขารีบส่ายหน้าและพูด: “ไม่ทราบแน่ชัดค่ะ ตรวจสอบไม่ได้ว่าฝ่ายตรงข้ามคือใคร น่าจะเป็นคนที่ มีฝีมือยอดเยี่ยมในด้านคอมพิวเตอร์ ที่สามารถตรวจ สอบได้ล้วนแต่เป็นบัญชีของต่างประเทศ แต่โดยปกติ ทั่วไปล้วนแต่เป็นมาเฟียใช้มาฟอกเงิน ดังนั้นถ้าอยาก

ตรวจสอบว่าฝ่ายตรงข้ามคือใครจริงๆ ….”

พริบตาเดียว รเมศก็ขมวดคิ้วขึ้นมา

“ตรวจสอบบุริศร์หรือยัง? หลายวันมานี้เขาทำ

อะไรอยู่?”

“ได้ยินว่ากลับไปในประเทศเที่ยวนึง ตระกูลโต เล็กเกิดเรื่องนิดหน่อย แต่เหมือนว่าจับป้าโอได้แล้วค่ะ”

คำพูดของเลขาทำให้รเมศยิ่งขมวดคิ้วแน่นขึ้น

“ป่าโอถูกจับแล้ว?เป็นไปได้ยังไง?”

“จริงค่ะ พวกเราได้ข่าวว่า ป้าโอถูกคุมตัวอยู่ที่ ตระกูลทวีทรัพย์ธาดาค่ะ”

“ตระกูลทวีทรัพย์ธาดา?”

แววตาของรเมศแหลมคมขึ้นมากะทันหัน
“เรื่องนี้เกี่ยวอะไรกับตระกูลทวีทรัพย์ธาดา?”

เลขารีบพูด: “ดิฉันก็ไม่ทราบแน่ชัดค่ะ แต่ว่า ตระกูลทวีทรัพย์ธาดาเข้ามาเกี่ยวข้องจริงๆ ได้ยินว่า คุณชายธรณีเป็นห่วงเรื่องนี้มากเป็นพิเศษ ยังมีเจตต์ ของ ตระกูลรัตติกรวรกุล ก็เข้าร่วมด้วยค่ะ ดีที่แม่ของ เจตต์ฆ่าตัวตายกะทันหัน เจตต์ถึงไม่ได้ตามมาค่ะ”

“ตระกูลทวีทรัพย์ธาดากับตระกูลรัตติกรวรกุล ก็ เข้ามาแทรกแซงด้วย หรือว่าพวกมันก็ชอบนรมน ด้วย?”

เลขาไม่กล้าตอบคำถามของรเมศ ได้แต่ยืนเงียบๆ

ไว้

ผ่านไปสักพัก มีคนรับใช้มาขอคำแนะนำ

“ประธานรเมศคะ คุณผู้หญิงที่อยู่ด้านล่างก็ยังไม่ ทานอะไรอีกเช่นเคยค่ะ จะทำยังไงดีคะ?”

EGO รเมศโยนแก้วน้ำชาที่อยู่ตรงหน้าออกไป

“เศษสวะ!”

น้ำร้อนกระเด็นออกมา คนรับใช้กับเลขากลับไม่มี ใครกล้าหลบ

รเมศในตอนนี้ก็เหมือนคนที่โกรธสุดขีดจนระเบิด อารมณ์ออกมา ไม่รู้ว่าจะกำเริบเมื่อไหร่ ผู้ชายที่สุภาพ เรียบร้อยของก่อนหน้านี้เหมือนได้หายไปแล้ว ตอนนี้ ทุกคนเห็นเขาต่างก็พากันอกสั้นขวัญแขวน
คนรับใช้ถูกน้ำร้อนลวกจนตัวสั่น ได้แต่ยืนอยู่ ข้างๆไม่กล้าส่งเสียงดัง

สุดท้ายเลขาหายใจลึกๆทีนึงแล้วพูด:”ประธานร เมศคะ คุณกักขังไว้อย่างนี้ตลอดก็ไม่ได้นะคะ ดิฉัน ได้ยินมาว่าแม่บุริศร์มาอเมริกาแล้วค่ะ อยากบริจาคไต ให้กับลูกสาวของบุริศร์ แต่ดูเหมือนไม่เข้ากัน แต่กลับ ตัดสินแล้วว่าจะอยู่ที่นี่ค่ะ”

“ตระกูลโตเล็กนี่ทำให้คนเกลียดชังจริงๆ” รเมศหันมานั่งที่โซฟา แววตาเยือกเย็นเล็กน้อย

“ในเมื่อแม่บุริศร์ชอบที่จะอยู่กับหลานสาว งั้นก็อยู่ ด้วยกันเถอะ แต่ว่าให้คนของโรงพยาบาลเราเล่น ตุกติกใส่กมลหน่อย ให้พวกมันสามารถไสหัวกลับไป ในประเทศได้ ตอนนี้ฉันไม่อยากเห็นพวกมันแม้แต่ วินาทีเดียว!”

เลขาตกใจจนหน้าซีด เธอรีบคุกเข่าลงมา

“ประธานรเมศคะ ไม่ได้นะคะ ร่างกายของคุณหนู กมลทนรับยาใดๆไม่ได้อีกแล้วค่ะ ถ้าเราเพิ่มขนาดยา อีก คุณหนูกมลอาจจะออกจากโรงพยาบาลไม่ได้จริงๆ แล้วนะคะ”

“งั้นก็ตายซะ! ฉันยื้อชีวิตของเธอมาห้าปีแล้ว ฉันก็ ถือว่าดีกับเธอแล้ว ถ้าไม่ใช่เห็นแก่นรมน ถ้าไม่ใช่เพื่อ รั้งนรมนไว้ ทำไมฉันต้องทุ่มเทแรงกายทุ่มเทแรงใจต่อ อายุให้เธอด้วย? เธอไม่ใช่ลูกสาวของฉันกับนรมนสักหน่อย!”

นาทีนี้รเมศก็เหมือนปีศาจที่ออกมาจากนรก นี่ ทำให้เลขายิ่งกลัวเข้าไปใหญ่แล้ว

“แต่ว่าถ้าคุณนรมนรู้ว่าคุณหนูกมลก็เกิดเรื่อง

เกรงว่า…”

“เกรงว่าอะไร? เกรงว่าจะไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่องั้น เหรอ? ตอนนี้เธอเป็นคนของฉัน ถึงจะเป็นศพเดินได้ ฉันก็จะให้เธออยู่เคียงข้างฉันตลอดชีวิต!อีกอย่างใน มือของฉันยังมีไม้ตาย ถึงกมลตายไป ฉันก็มีวิธีให้นร มนเชื่อฟังและปฏิบัติตามคำพูดของฉัน

วาสนาของเธอกับบุริศร์สิ้นแล้ว จะไม่มีการติดต่อ ใดๆอีกต่อไป ตอนนี้คิดหาวิธีเดี่ยวนี้ ให้พวกมันรีบไป

ให้พ้น

มีแต่บุริศร์ไปจากอเมริกา ฉันถึงจะนอนหลับฝันดี เดิมทีกมลก็เป็นคนที่มีอำนาจถดถอยอยู่แล้ว ให้

ได้

เธอมีชีวิตอยู่ มีแต่จะทำให้นรมนเกิดความคิดถึง อยาก กลับไปที่ข้างกายของบุริศร์อยู่ตลอดเวลา ในเมื่อแบบ นี้ ฉันก็ตัดความคิดถึงของเธอขาดทุกอย่าง ระหว่าง ทางที่บุริศร์กลับประเทศเตรียมมือสังหารไว้ด้วย มันก็ เก็บไว้ไม่ได้”

ความร้ายกาจของรเมศ ทำให้บุริศร์ค่อนข้างช็อค

จริงๆ
นี่เป็นผู้ชายที่สุภาพเรียบร้อยอ่อนโยน เพอร์เฟคที่ นรมนพูดถึงจริงๆเหรอ?

ทำไมภาพที่เขาเห็นกลับไม่ใช่อย่างนั้นเลย?

ลูกบุญธรรมที่ถูกตัวเองดูแลมาห้าปี ไม่นึกว่าเขา บอกให้ตายก็ให้ตายเลย นี่ทำให้บุริศร์แปลกใจมาก จริงๆ

เลขาไม่กล้าพูดจาแล้ว คนรับใช้ก็ไม่กล้าขยับ ร เมศเงียบสงบอยู่คนเดียวนานมาก ถึงขจัดความ ร้ายกาจบนตัวออกไป จากนั้นก็พูดเสียงต่ำ: “ฉันไปดู นรมนหน่อย”

รเมศพูดจบ ก็ได้ลุกขึ้นเดินไปที่ชั้นใต้ดิน

บุริศร์อยู่ที่ช่องระบายอากาศมองเห็นอย่างชัดเจน ที่แท้นรมนอยู่ที่ตระกูลวัชโรทัยจริงๆ ตอนนี้เขาแทบอยากจะโดดลงไปช่วยนรมนออก มาทันที แต่เขารู้ว่าตัวเองทำแบบนั้นไม่ได้

เขาตัวคนดียวคนน้อยกำลังน้อย ไม่มีหนทาง

พานรมนออกไปอย่างปลอดภัยเลยด้วยซ้ำ ยิ่งไปกว่า นั้นคำพูดเมื่อกี้ของรเมศทำให้เขาอกสั่นขวัญหายจริงๆ

เขาจะต้องจัดเตรียมแม่บุริศร์ กิจจาและกมลให้ เรียบร้อยก่อน

บุริศร์หนาวจนแขนขาค่อนข้างด้านชา แต่ว่าเขาก็ ยังอยากดูสถานการณ์ของชั้นใต้ดินอีกหน่อย แต่เสียดายระยะห่างของที่นี่ไกลมาก มองไม่เห็น สถานการณ์ของด้านในเลยด้วยซ้ำ ยิ่งไม่ได้ยินเสียง สักนิดเลย

เลขาได้ลุกขึ้นหลังจากที่รเมศจากไป เธอถอน หายใจไปคำนึงแล้วพูด: “ประธานรเมศเปลี่ยนไปแล้ว จริงๆ เปลี่ยนไปจนน่ากลัวมาก”

“คุณไพลิน คุณไม่ต้องพูดแล้วค่ะ รีบไปเถอะ” คนรับใช้รีบปิดปากเธอไว้ กลัวว่ารเมศจะได้ยิน

ตอนที่เลขาจากไป บุริศร์รู้ว่าตัวเองอยู่ที่นี่ต่อไม่ได้ แล้ว มีความเป็นไปได้สูงที่นาทีต่อมาเลขาก็จะโทรหา

ทางโรงพยาบาล

บุริศร์ถอยออกจากช่องระบายอากาศโดยเร็ว แล้ว

โทรหาพฤกษ์ในเวลาแรก

“ประธานบุริศร์?”

“นายฟังฉันพูด ตอนนี้พากมล กิจจาและแม่ของ ฉันออกจากโรงพยาบาลอย่างเงียบๆ” บุริศร์รู้สึกใจใกล้จะตกลงไปอยู่ที่ตาตุ่มอยู่แล้ว

นี่เป็นการเดินหมากรุกที่อันตราย

หลายปีมานี้กมลไม่ออกจากโรงพยาบาลเลย เขา ไม่รู้พากมลออกไปสุ่มสี่สุ่มห้าอย่างนี้จะทำให้กมลเกิด เรื่องอะไรหรือเปล่า แต่ว่าถ้าเทียบกับความอำมหิตของ รเมศแล้ว เขาก็ไม่ไว้วางใจเอาลูกสาวไว้ที่โรงพยาบาลเซนต์ปีเตอร์สเบิร์ก

พฤกษ์ค่อนข้างประหลาดใจ

“ประธานบุริศร์ครับ ไหนบอกว่าคุณหนูกมลออก จากโรงพยาบาลไม่ใช่เหรอครับ นี่ทำไม ….”

“นายอย่าเพิ่งถามเลย รีบพาพวกเขาไป! ถ้าเจอ หมอหรือพยาบาล ก็พากมลไปเดินเล่นที่หลังสวน อย่า เผยพิรุธอะไรออกมา ฉันจะรีบกลับไปสมทบกับพวก นายที่โรงพยาบาล”

บุริศร์พูดจบก็ได้วางสายทิ้ง

ตอนนี้เวลาคับขันเกินไป เขาได้แต่มองคฤหาสน์ ของรเมศอย่างลึกซึ้งที่นึ่ง

ทั้งๆที่รู้ว่านรมนอยู่แค่ข้างใน ทั้งๆที่รู้ว่าเธอกำลัง จ้องมองตัวเองไว้ให้ไปช่วยเธอ แต่ตอนนี้เขากลับได้ แต่ไปช่วยลูกๆก่อน

อารมณ์ของบุริศร์ทรมานสุดๆ

นรมน คุณรอผมก่อนนะ ผมช่วยลูกๆออกมาก่อน

หลังจากบุริศร์พูดอยู่ในใจคำนึง ก็ได้ขับรถไปจาก ตระกูลวัชโรทัยอย่างไว ใช้ความเร็วสูงสุดขับไปที่โรง พยาบาลเซนต์ปีเตอร์สเบิร์ก

หลังจากพฤกษ์ได้รับสายจากบุริศร์อีกทีก็รู้ว่าอาจ จะเกิดเรื่องแล้ว แต่ว่าก็ไม่มีเวลาอธิบายกับแม่บุริศร์ แล้ว ได้แต่บอกว่านี่เป็นความต้องการของบุริศร์
แม่บุริศร์ได้ยินว่าเป็นความต้องการของบุริศร์ ย่อมไม่ได้ถามอะไรอีก

เธอยิ้มให้กับกมลและพูด: “กมล ย่ายังไม่เคย เยี่ยมชมโรงพยาบาลเซนต์ปีเตอร์สเบิร์กเลย ได้ยินว่า หลังสวนของที่นี่สวยมาก พวกเราไปเดินเล่นดีมั้ยคะ?”

น้อยมากที่กมลจะออกจากห้องผู้ป่วยหลัง พระอาทิตย์ตกดิน แต่ว่าพอเห็นหน้าตาของแม่บุริศร์ที่ อยากไปมาก เธอได้พยักหน้าและพูด: “ได้ค่ะ แต่ว่าหนู ต้องใส่เสี้แผ้าเยอะๆหน่อย คุณหมอบอกว่าหนูเป็นหวัด ไม่ได้ค่ะ”

“เด็กดีจริงๆเลย!”

ฉวยโอกาศตอนที่กมลไปเปลี่ยนเสื้อผ้า พฤกษ์ได้ ให้กิจจาเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ว จากนั้นก็เดินออกไปก่อน

พวกเขาตัดสินใจจะแยกออกเป็นสองชุด กิจจา กับพฤกษ์ไปก่อน เพราะยังไงซะไม่ใช่เป้าหมายหลัก ส่วนแม่บุริศร์กับกมลตามมาทีหลัง ถึงเจอหมอกับ พยาบาล ก็ง่ายที่จะหาข้ออ้าง

แต่ว่าหลังจากกิจจากับพฤกษ์จากไป ในขณะที่แม่ บุริศร์ก็พากมลออกไป กลับถูกหมอที่มาอย่างเร่งรีบ ขวางเอาไว้

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ