บทที่ 1109 ช่างเถอะ ไม่คิดแล้ว
ทางด้านธรณีก็รู้สึกผิดนิดหน่อย ในขณะเดียวกันก็เป็นห่วง เล็กน้อย
“เมื่อกี้ยังอยู่เลย ตอนนี้ไม่รู้ไปไหนแล้ว เดี๋ยวฉันไปตามหา พูดจบธรณีก็วางสายไป
หัวใจนรมนจะบินไปแล้ว แต่อย่างไรแล้วข้างหน้ารถติดหนัก มาก เธอลงรถทันที แล้ววิ่งไปที่ร้านอาหาร
ทางด้านกมลไม่รู้ด้วยซ้ำว่าผู้ใหญ่สองสามคนกำลังพลิกฟ้า เพื่อตามหาเธอ
เธอแค่เห็นเด็กชายตัวน้อยคนหนึ่งกำลังเล่นเปียโนบนเวที
เล่นได้ไพเราะมากเลย
และเขาก็หน้าตาดีด้วย
กมลถูกดึงดูดไปเองโดยไม่รู้ตัว
เธอเดินมาข้างๆ เด็กผู้ชายตัวน้อยเป็นไปอย่างธรรมชาติ ใช้ นิ้วมือจิ้มเขาแล้วพูดเสียงทุ้ม “เข้าไปข้างในหน่อย
เด็กผู้ชายตกตะลึง แต่เมื่อเห็นกมลกประหลาดใจเล็กน้อย อย่างเห็นได้ชัด
“กมล?”
“เอ๋? พี่รู้จักฉันเหรอ?”
กมลประหลาดใจมาก
ธน รู้สึกหดหู่เล็กน้อย
“เธอจําฉันไม่ได้เหรอ?”
“ฮะ? ดูเหมือนมีความทรงจํานิดหน่อย
กมลพูดอย่างกระอักกระอ่วน แต่จริงๆ แล้วในหัวสมองไม่มี ความทรงจําเลยสักนิด
พี่ชายหน้าตาดีคนนี้คือใครกันนะ?
แต่ถ้าบอกว่าไม่รู้จักจะทำให้เขาเสียความภาคภูมิใจตัวเอง หรือเปล่านะ?
ธนเห็นเธอเป็นแบบนี้ ก็ถอนหายใจอย่างอดไม่ได้ พูดขึ้น
อย่างเอาอกเอาใจ “อยากกินอะไร? พี่จะไปซื้อให้เธอ
เพื่อพูดถึงของกิน ดวงตากมลก็เป็นประกายทันที มันส่อง ประกายระยิบระยับอย่างมาก
“ฉันอยากกินสตรอว์เบอร์รี เมื่อกี้ที่หัวมุมนั้นมีคนขายสตรอว์ เบอร์รี มันอร่อยมาก!
เมื่อตอนที่กมลมากับธรณีก็เห็นมัน น่าเสียดายธรณีรีบไปเจอ แฟนสาว เธอทำได้แค่ไปเจอแฟนสาวเป็นเพื่อนปู่ธรณี
ตอนนี้พวกเขาสองคนคุยกันอย่างมีความสุข ตัวเองวิ่งออกมา ดูว่าหญิงชราขายสตรอว์เบอร์รี่ไปหรือยัง
ในขณะนี้ได้ยินธนบอกว่าจะซื้อของกินให้เธอ ก็ดีใจขึ้นมา ทันที และไม่สนว่าก่อนหน้านี้จะไม่รู้จักเขา ก็ดึงมือเขาเดินไป
“เร็วหน่อย ไม่งั้นไม่มีแล้ว
ธนเห็นมือเล็ก ม่าของเธอดึงนิ้วของตน ก็ยิ้มขึ้นมาอย่าง ช่วยไม่ได้
น่ารักจริงๆ เลยนะ
“โอเค”
ธนธีเหลือบมองกมล มองไปรอบๆ แล้วพูดขึ้น “ไม่ต้องบอก คนในครอบครัวเธอก่อนเหรอ?”
“ไม่ต้อง พวกเขายังอยู่ คาดว่าเรากินสตรอว์เบอร์รีกันเสร็จ แล้วพวกเขายังยุ่งไม่เสร็จเลยมั้ง”
กมลพูดขณะก้าวขาเล็กเดินออกไปข้างนอก
ธนยิ้มอย่างเอาอกเอาใจ ตามเธอออกไปข้างนอกทันที ที่หัวมุมมีขายสตรอว์เบอร์รี่จริงๆ ด้วย แต่จะขายหมดแล้ว กมลเห็นว่าเป็นแบบนี้จึงรีบปล่อยมือธน แล้วรีบวิ่งไปหาหญิง
ชรา
“คุณย่าคะ คุณย่าหนูอยากซื้อสตรอว์เบอร์รี!”
“กมลเธอช้าหน่อย”
ธน เห็นแล้วก็อกสั่นขวัญหาย รีบเอ่ยเดือน น่าเสียดายกมลเท้าลื่น ทั้งร่างล้มลงไปข้างหน้า
“อ๊าก!”
เธอกรีดร้อง
ธนธัขมวดคิ้วเล็กน้อย พุ่งเข้าไปยังเนื้อเธอทันที “โอ๊ย…….ฉันล้มเกือบตายแล้ว!!
กมลปิดตาไม่กล้ามอง
ธนธีแค่ทําเสียงฮึดฮัดอุดอู้ รู้สึกกมลควรลดน้ำหนักแล้วจริงๆ
หนักมาก!
เจ็บมาก!
กมลตะโกนเสร็จก็ไม่เจ็บอย่างที่คิดไว้ รีบปล่อยมือมาดู เห็น ว่าตัวเองนอนบนตัวธน
ธนธีนอนใต้ร่างเธอ ใบหน้าหล่อเหลาค่อนข้างแดงอมม่วง แต่
ผิวขาวดีมากเลยอ่า
เหมือนเยลลี่เลย
กมลคิดแบบนี้ ก็ยื่นมือไปหยิกแก้มธนทันที
ว้าว!
เด้งมากอ่า
ธน ตกตะลึงทันที จากนั้นสีหน้าก็แดงทันที
“หอมทีหนึ่ง แค่ทีหนึ่ง
กมลรู้สึกธนธีแบบนี้เหมือนเยลลี่พุดดิ้ง ต้องอร่อยมากแน่ๆ
เธอไม่รู้สักนิดว่าคําพูดตัวเองน่ากลัวแค่ไหน ทําให้ธน ตกใจ ตัวแข็งไปทั้งร่าง เห็นกมลก้มหน้าลงมาทันทีแล้วจุ๊บแก้มเขาหนึ่ง
ดวงตาธนธีเบิกกว้างทันใด
นี่เขาถูกเด็กผู้หญิงตัวน้อยหอมเหรอ?
กมลไม่รู้ความวุ่นวายในใจธนธี คิดว่าหอมธนธีแล้วรู้สึกดีมาก มันมีรสชาติหวานนิดๆ ด้วยซ้ำ
เธอจูบปากธนธีลงไปโดยไม่รู้ตัว เสียงที่งดังขึ้น ทั้งร่างธนธีจะระเบิดแล้ว เขาโตมาเจ็ดแปดขวบแล้ว เป็นครั้งแรกที่ติดอ่าง
“ทําไมเธอ…….
“อร่อย”
กมลยื่นลิ้นเลียริมฝีปากอย่างพอใจ จากนั้นก็ลุกขึ้นมาจากตัว
“พี่ นี่พี่แอบกินลูกอมมาใช่ไหม? ปากพี่หวานมากอ่า
กมลมองธน อย่างไม่ค่อยพอใจ
มีลูกอมไม่แบ่งเธอ พี่ชายคนนี้แย่มาก
ธน ร้องไห้ไม่ค่อยออกแล้ว
“พี่ไม่มีลูกอม”
เขาพูดเสียงเบา ใช้มือปิดปากตัวเองโดยไม่รู้ตัว
“โกหก”
กมลคิดว่าธนธิกำลังหลอกเธอ ไม่งั้นจะปิดปากไม่ให้เธอดู
ทําไม?
ราวกับรู้สึกว่ากผลกำลังคิดอะไรบางอย่าง ธนธีจึงพูดขึ้นอย่าง ยอมรับชะตากรรม “ไม่ใช่ว่าอยากกินสตรอว์เบอร์รีเหรอ? ถ้าไม่
ไปจะหมดแล้วนะ”
“อ่อ จริงด้วย สตรอว์เบอร์รีของฉัน!” กมลถึงได้นึกถึงสตรอว์เบอร์รีขึ้นมา ก้าวขาเล็กวิ่งไป ธนธีถอนหายใจอย่างรุนแรง
จูบแรกของเขานะ
แต่เห็นท่าทางมีความสุขของกมล มุมปากเขาก็ยกขึ้นมาเล็ก น้อยโดยไม่รู้ตัว
“เธอวิ่งช้าๆ หน่อย”
ธน ตามไป
กมล โอบกอดสตรอว์เบอร์รีที่เหลือเอาไว้ แต่เห็นธนไม่เปล่งเสียง
ธน ควักเงินในกระเป๋าตัวเองยื่นออกไปอย่างยอมรับชะตา
กรรม
หางตากผลยิ้มเป็นเส้นตรง
“ขอบคุณค่ะพี่ชาย พี่ชายดีจัง พี่ต้องยิ่งโตยิ่งหล่อแน่ๆ ใคร เห็นใครก็ชอบ ฉันไปก่อนน้า
ในกรณีปกติกมลเวลาได้ของกินแล้วก็รีบถีบหัวส่งเลย
ธนไม่อยากให้เธอจากไปแบบนี้ ดึงคอเสื้อเธอไว้ทันทีแล้ว พูดขึ้น “ยังไม่ได้ล้างเธอจะกินยังไง? ไปกันเถอะ พี่รู้ร้านอาหารนี้ มีห้องพัก พี่จะพาเธอไปล้างสตรอว์เบอร์รีก่อนค่อยกิน
กมลนึกขึ้นได้ว่าตัวเองต้องล้างสตรอว์เบอร์รี น้ำเย็นขนาดนั้น ช่างมันดีกว่า ให้พี่ชายตัวน้อยคนนี้ทำแทน
“โอเค”
กมลพยักหน้าตอบตกลง แต่หอบสตรอว์เบอร์รีเอาไว้แน่น กลัวธนธีจะแย่งของเธอไป
รอยยิ้มธนกว้างขึ้น
เขาพากมลเข้าไปในร้านอาหารจากประตูหลัง ไปที่ห้อง
พักVIPด้านหลังทันที
คนหนึ่งที่ดูเหมือนพ่อบ้านเห็นธนธี ก็รีบเดินมาข้างหน้า
“คุณชาย คุณไปไหนมาครับ?”
“ลุงชู ช่วยผมเอาสตรอว์เบอร์รีกล่องนี้ไปล้างหน่อย
ธนธไม่ได้อ่อนโยนเหมือนอยู่ต่อหน้ากมล เมื่อเห็นลุงซูสีหน้า สํารวมขึ้นมา
“ครับ คุณชาย”
ลุงซูเหลือบมองกมล โดยไม่รู้ตัว
ช่างเป็นคนน่ารักราวกับแกะสลักอย่างระมัดระวัง
“คุณชาย เด็กผู้หญิงคนนี้คือ…..
“อะไรที่คุณไม่ควรถามก็ไม่ต้องถาม
คิ้วธนขมวดขึ้นเล็กน้อย แต่ความน่าเกรงขามออกมาอย่าง ช่วยไม่ได้
แต่กมลเติบโตอยู่เคียงข้างบุริศร์มาตั้งแต่เล็ก แน่นอนว่าไม่
กลัวความน่าเกรงขามแบบนี้
เธอเดินมาที่หน้าโซฟาแล้วปีนขึ้นไปอย่างคุ้นเคย จากนั้นก็นั่ง ดีๆ สองขาเล็กแกว่งตามอำเภอใจ พูดขึ้นอย่างเบื่อหน่ายมาก “พี่ เมื่อไรจะได้กินสตรอว์เบอร์รี?”
“เดี๋ยวก็เสร็จแล้ว”
เสียงธน อ่อนโยนขึ้นอย่างช่วยไม่ได้
น้อยครั้งที่ลุงชูเห็นธนธีอ่อนโยนแบบนี้กับผู้อื่น จึงอดตกตะลึง ไม่ได้ แต่ดวงตาธนธีในวินาทีต่อมาก็ยิ่งมาเหมือนดาบคม ทำให้ เขาตกใจรีบไปล้างสตรอว์เบอร์รี
หลังจากล้างสตรอว์เบอร์รีเสร็จแล้ว ธนธีก็ให้ลุงชูเอาขนมออกมาบางส่วน
กมลรู้สึกช่วงเวลานี้มีความสุขเหลือเกิน
“พี่ชาย ฉันนึกขึ้นได้ พี่เหมือนให้เครื่องประดับหยกฉันหนึ่งชิ้น ใช่ไหม? มันสวยมาก แต่แม่ฉันเก็บไปแล้ว”
คําพูดกมลทําให้ธน รู้สึกได้รับการปลอบโยนเล็กน้อยใน
ที่สุด
สาวน้อยคนนี้นึกขึ้นได้แล้วว่าตนเป็นใคร
“อืม เธอเอากิ๊บติดผมอันโปรดของเธอให้พี่ด้วยล่ะ
“อือ”
กมลทานสตรอว์เบอร์รีไปด้วยขณะตอบรับตามใจชอบ
กิ๊บติดผมอันโปรดคืออันไหนนะ?
เธอนึกสักพัก ไม่มีความทรงจำแม้แต่ครึ่งเดียว
ช่างเถอะ ไม่คิดแล้ว
กมลเห็นธนมองตนทานอยู่ตลอดเวลา ก็ยื่นสตรอว์เบอร์รี หนึ่งชิ้นให้ธนธีอย่างรู้สึกผิดเล็กน้อย
“พี่ กินสิ”
“โอเค”
ตอนแรกนึกว่าธน จะพูดว่าไม่กิน ใครจะไปรู้ว่าธน อ้าปาก ทันที กลืนสตรอว์เบอร์รีในมือกมลภายในค่าเดียว
กมลรู้สึกหดหู่ทันที
สตรอว์เบอร์รีของเธอ…….
เมื่อเธอเห็นธน บอกว่าอร่อย ก็กอดสตรอว์เบอร์รีที่เหลือไว้ใน อ้อมแขน โดยไม่รู้ตัว
เห็นเธอปกป้องอาหารแบบนี้ ธนก็ยิ้มขึ้นมาอีกครั้ง
“พี่เล่นเปียโน ให้เธอฟังดีไหม?”
กมลรีบพยักหน้า
แค่ไม่แย่งสตรอว์เบอร์รีเธอทาน เขาบอกว่าจะซิทอัพก็ไม่มี
ปัญหา
ธนธี กว่ากมลชอบฟังดนเล่นเปียโน ก็ดีใจมากอย่างช่วยไม่
ได้ และไม่รู้สึกว่าโน้ตเพลงน่าเบื่อนั้นมันน่ารำคาญ
เขานั่งเปียโนข้างๆ สร้างอารมณ์สักพัก โน้ตเพลงราวกับเมฆ ลอยน้ำไหลก็เต็มไปทั่วห้องส่วนตัว
กมลไม่สนว่าเขาจะเล่นอะไร เห็นธนธีเล่นอย่างใจจดใจจ่อ เธอก็ยัดสตรอว์เบอร์รี่เข้าปากทีละอันสองอัน ปากเล็กถูกยัดจน เต็ม จนปูดนูน ยากที่จะกลืนลงไป
แย่แล้ว!
ติดคอ!
กมลเริ่มสะอึกทันที
เธอต้องการเรียกธนธี แต่ธน จมอยู่กับจังหวะเพลง ไม่เห็น
สภาพกมล ในขณะนี้เลย
กมลจะร้องไห้แล้ว
อย่าเล่นแล้ว!
โอ๊ย!
มองเธอหน่อยสิ!
ช่วยด้วย!
กมลสะอีกอย่างต่อเนื่อง รีบทิ้งสตรอว์เบอร์รีแล้วกระโดดลง จากโซฟาไปหยิบน้ำ แต่เพราะออกแรงมากเกินไป จึงล้มนั่งกับ พื้นด้วยสภาพหมากิน
แงๆ เจ็บมาก!
น้ำตากมลไหลออกมาทันที
ในที่สุดธนธก็ได้ยินเสียง หันศีรษะมาทันทีก็เห็นกมลนั่งอยู่บน พื้นแบบนี้ ร่างกายสั่นสะท้าน
“กมล!”
เขาตกใจรีบวิ่งมา หวนรมนขึ้นมันที ลูบหลังเธออย่างแรง
เกิดเสียง “แหวะ” สตรอว์เบอร์รีในลำคอของกมลถูกลบจน ออกมาในที่สุด พุ่งออกมาบนหน้าธนธีโดยตรง
ทั้งร่างธนธีแย่แล้ว
แต่ไม่รอให้ธนธีมีการตอบสนองอะไร กมลแหวะแล้วก็ร้องไห้
ขึ้นมา
“เจ็บมาก!”
เธอนวดหัวเข่าตัวเอง ร้องไห้ด้วยความเศร้าอย่างยิ่ง
ธนรู้สึกละอายใจนิดหน่อยทันที “ขอโทษนะ เมื่อกี้พี่ไม่เห็นเธอ กมล ไม่ร้อง ไม่ร้องนะ พี่เป่าให้
เปาก็ไม่เจ็บแล้ว”
ธนรีบเข้าไปอุ้มกมลไปที่โซฟา ยกกระโปรงเธอขึ้น เห็นเขา เธอแดงวงใหญ่ ทันใดนั้นก็สงสารเหลือเกิน
“ลุงชู ลุงชู!”
เสียงธน เปลี่ยนไปแล้ว
ลุงชูนึกว่าธนเกิดเรื่องอะไร จึงรีบผลักประตูเข้ามา
“คุณชาย เกิดอะไรขึ้นครับ?”
เขารีบเข้ามา เห็นธนธคุกเข่าข้างเดียวอยู่ที่พื้น ในมือประคอง เข้ากมลแล้วเป่าให้เธอเบาๆ
ในช่วงขณะหนึ่ง ลุงชูนึกว่าตัวเองตาลาย
Please enter a description
Please enter a price
Please enter an Invoice ID
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ
