บทที่ 1093 เธอธิดาวีร์ อะไรก็ไม่ใช่

นโมนกลับไม่ได้รีบร้อนที่จะโต้ตอบเธอ แต่มองเธออย่างเป็น ชา แค่มองเธออยู่อย่างนี้ ธิดาก็รู้สึกเหมือนกับว่าตัวเองโดนคน ถอดเสื้อผ้าออกจนหมดเกลี้ยงแล้วยังไงอย่างงั้น และมีสภาพน่า อนาถดูไม่ได้

“คุณมีสิทธิ์อะไรมาว่าฉัน? ตัวคุณเองก็แค่เห็นแก่ความร่ำรวย ของพี่ชายฉัน เห็นแก่สถานภาพของตระกูลโตเล็กเหมือนกัน ถ้า หากว่าบุริศร์ไม่มีอะไรเลย คุณยังจะแต่งงานกับเขาเหรอ?” ธิดาร้องตะโกนขึ้นอย่างหน้าตาดุร้าย

“ฉันจะแต่ง”

นัยน์ตาของนรมนมีแววสงสารพาดผ่านเสี้ยวหนึ่ง

“ฐานะครอบครัวของฉันถึงแม้ว่าจะเทียบกับตระกูลโตเล็กไม่ ได้ แต่ว่าก็ไม่ได้เป็นครอบครัวเล็ก ๆ ทั่วไป และที่สำคัญตั้งแต่ ต้นจนจบฉันก็แต่งงานกับความรัก ไม่ว่าเขาจะมีเงินหรือว่าไม่มี เงินก็เหมือนกัน และฉันก็ยังไม่ได้ทอดทิ้งเขาไปเพราะเรื่อง วุ่นวายพวกนี้ของตระกูล โตเล็ก แล้วก็ยังไม่มีทางทอดทิ้งเขาไป อย่างไม่มีเยื่อใยในตอนที่เขาต้องการความห่วงใยมากที่สุด ธิดาวีร์ ทั้ง ๆที่เธอรู้อยู่แล้วว่าตอนนี้นาวินต้องการเธอมากแค่ไหน แล้วเธอ เลือกยังไงล่ะ?”

คําพูดของนรมนราวกับเป็นมีดแหลมคม ที่เชือดเฉือนลงกลาง ใจธิดาวีร์ทีละครั้งทีละครั้ง

ในเมื่อเสแสร้งต่อไปอีกไม่ได้แล้ว งั้นก็ไม่ต้องเสแสร้งแล้ว

สีหน้าของธิดาวีร์เคร่งขรึม จ้องมองนรมนอยู่อย่างเย็นชาแล้ว พูดขึ้นว่า “คุณจะทำยังไงกับฉันได้? ตอนนี้ที่นี่ไม่ใช่เมืองชลธีนะ และก็ไม่มีคนของตระกูลโตเล็กกับคนของตระกูลทวีทรัพย์ธาดา คุณจะสามารถจับกุมตัวฉันไว้ได้เหรอ? คุณเชื่อไหม ขอแค่ฉัน โทรศัพท์ออกไปสายเดียว ลูกพี่ลูกน้องของฉันก็จะพาคนมา จัดการคุณให้ราบคาบแล้ว ถ้าเกิดว่าคุณตายไป บุริศร์ก็จะบ้า คลั่งแน่ พอถึงตอนนั้นลูกพี่ลูกน้องของฉันออกโรงมา ตระกูลโต เล็กก็จะกลายเป็นของพวกเรา และความแค้นของแม่ฉันก็จะได้ สะสางซะที”

“ในที่สุดก็เสแสร้งไม่ไหวแล้วใช่ไหม? ในที่สุดก็สามารถ เผชิญหน้ากับด้านที่เห็นตัวที่สุดในก้นบึงหัวใจของตัวเองแล้วใช่ ไหม?”

นรมนยิ้มเย็นขึ้น “ธิดา ถ้าเธอทำตัวดี ๆ ทำอย่างที่คุณหนู ใหญ่ตระกูลโตเล็กคนหนึ่งควรจะทำทั้งชีวิตของเธอก็จะสวยงามมาก มีผู้ชายที่ดีอย่างนาวินคอยรัก เธอ ยังมีลูกที่อยู่ในท้องคอยอยู่เป็นเพื่อนเธอ มีครอบครัว สุขสันต์ไม่ใช่เหรอ? ทำไมยังต้องมาเดินทางที่ผิดด้วยล่ะ?”

“ทางที่คุณคิดว่าผิด แต่เป็นทางที่ฉันต้องการพอดี”

ธิดาวี ไม่อยากจะพูดไร้สาระกับนรมนอีกต่อไป

เธอดึงปืนไรเฟิลAK47ออกมาจากถุงอย่างรวดเร็ว แล้วยกขึ้น หันไปทางนรมน แต่น่าเสียดายเธอคาดคะเนความสามารถและ การเคลื่อนไหวของนรมนผิดพลาดไป และลืมไปว่าตอนนี้ตัวเอง กำลังตั้งท้องอยู่

นรมนเตะทีหนึ่งจนปืนของเธอกระเด็นไปไกล และเกิดเสียงที่ ดังกึกก้องขึ้น

ในขณะเดียวกัน พวกพฤกษ์และคนอื่น ๆ ก็พุ่งเข้ามา แล้ว

ควบคุมตัวธิดาวีร์ไว้เป็นอันดับแรก

ธิดาวีร์ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเพียงแค่ครู่เดียวตัวเองก็พ่ายแพ้ ลงแล้ว เธอจ้องมองพฤกษ์ที่อยู่ ๆ ก็ปรากฏตัวออกมา แล้วถาม อย่างตกใจขึ้นว่า “นายมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง? นายต้องอยู่ที่ยูนนาน ไม่ใช่เหรอ?”

“เมื่อวานคุณปรากฏตัวขึ้นที่นี่ พอประธานบริศร์ได้รับข่าว ก็ เรียกผมมาที่นี่ชั่วข้ามคืน ธิดาคุณ ช่างทำให้คนผิดหวังจริง ๆ”

นัยน์ตาของพฤกษ์มีแววโหดเหี้ยมเสี้ยวหนึ่งพาดผ่าน

ถ้าหากว่าเธอไม่ใช่น้องสาวแท้ ๆ ของบุริศร เขาแทบอยากจะ สับเธอ ให้เป็นหมื่น ๆ ชิ้นแล้วจริง ๆ

ธิดาวีร์ถึงเพิ่งจะรู้ตัวขึ้นมา

ถ้านรมนอยู่ที่นี่ งั้นบุริศร์ก็จะต้องอยู่ที่นี่ด้วยแน่ ๆ แต่ว่าตอนนี้ กลับไม่เห็นบริศร์ จึงพูดได้แต่ว่าบุริศร์ไม่อยากจะเผชิญหน้ากับ ตัวเอง หรือไม่อยากจะเห็นหน้าเธออีกแล้ว

อยู่ ๆ ธิดาวีร์ก็รู้สึกกลัวขึ้นมาเล็กน้อย

“พี่ฉันล่ะ? ฉันจะเจอพี่ชายของฉัน!

“อย่าคิดเลย ชาตินี้ฉันจะไม่มีทางให้เธอได้เจอเขาอีก การมี ตัวตนอยู่ของเธอนอกเหนือจากที่มแทงเขาและทำให้เขาเจ็บปวด แล้ว ก็ไม่มีประโยชน์อะไรเลย”

นรมนจ้องมองธิดาวีร์จากที่สูงลงต่ำ แล้วพูดขึ้นเสียงเย็นว่า “เอาเธอไปขังไว้ ฉันได้ยินมาว่าที่นี่มีคุกสากลอยู่แห่งหนึ่ง และ ไม่มีใครสามารถหนีออกมาจากที่นั่นได้ ขอแค่ให้เงินถึง เอาตัว เธอไปขังไว้ที่นั่นเถอะ รอให้ลูกคลอดออกมาแล้วค่อยส่งไปให้นาวินเลี้ยงดูต่อไป

อยู่ ๆ สีหน้าของธิดาก็ขาวซีดขึ้นมา

“ไม่! นรมน เธอจะทำอย่างนี้กับฉันไม่ได้นะ! ฉันเป็นน้องสาว แท้ ๆ ของบุริศร์นะ?! ลูกพี่ลูกน้องของฉันคือกล้าณรงค์นะ เขาจะ ต้องมาช่วยฉันแน่! เธอมันก็เป็นแค่คนนอกคนหนึ่ง เธอมีสิทธิ์ อะไรมาลงโทษฉัน?”

“ก็สิทธิ์ที่ฉันเป็นภรรยาของบุริศร์ไง แค่จุดนี้ก็เพียงพอแล้ว พา ตัวไปเถอะ”

สีหน้าของนรมนูเคร่งขรึมอยู่ตลอด

พฤกษ์จ้องมองนรมนที่หนึ่ง

ช่วงระยะเวลาที่ผ่านมาเธอเป็นผู้ใหญ่ขึ้นมาแล้วจริง ๆ

พฤกษ์สะบัดมือทีหนึ่ง คนของอาณาจักรรัตติกาลก็มาอุดปาก ของธิดาวีร์ไว้เลย จากนั้นก็พาตัวออกไป

นรมนหมุนตัวเดินออกมาข้างนอก

กิมจิเห็นนรมนจัดการคนคนหนึ่งได้อย่างเฉียบขาดอย่างนี้ ประกายในดวงตาก็แวววาวขึ้นมารอบด้าน

“นายหญิง ผม.…………..
รักษาตัวเองให้ดี ๆ รักษาชาให้หายไว ๆ แล้วก็รีบกลับมา ช่วยฉัน คนของอาณาจักรรัตติกาลยังคงมอบให้นายดูแลต่อไป

คำพูดของนรมนทำให้กิมจิรู้สึกซาบซึ้งเป็นอย่างมาก

ในที่สุดนรมนก็ให้อภัยเขาทุกอย่างแล้วจริง ๆ ใช่ไหม? เขารู้สึกแต่เพียงว่าจมูกจี๊ด ๆ ขึ้นมาเล็กน้อย

ช่วงระยะเวลาหนึ่งปีที่ผ่านมา เขาต้องแบกรับอะไรเยอะมาก สูญเสียไปก็เยอะมาก แต่ว่าเขารู้ สิ่งที่ตัวเองไม่อยากจะสูญเสีย ไปที่สุดก็คือนายหญิงแบบนรมน

“ขอบคุณครับนายหญิง”

นรมนยิ้มให้เขาเล็กน้อย จากนั้นก็เดินออกไปจากโรงแรม

ที่ขอบฟ้าได้เริ่มมีหิมะลอยละล่องมาแล้ว

พฤกษ์เห็นคนของอาณาจักรรัตติกาลเอาตัวธิดาวีร์ยัดเข้าไป ในรถ แล้วพูดเสียงต่ำขึ้นว่า “ผมตามไปด้วยตัวเองดีกว่า จะได้ ไม่ต้องเกิดเรื่องผิดพลาดอะไรขึ้น ในเมื่อกล้าณรงค์ได้ติดต่อกับ เธอ ก็จะต้องส่งคนมาเฝ้าอยู่รอบข้างแน่ ผมกลัวว่าระหว่างทางจะเกิดอะไรเปลี่ยนแปลงเข้า

หัวคิ้วของนรมนขมวดขึ้นเล็กน้อย

ธิดาวีร์จําเป็นจะต้องขังไว้ให้ได้ ในเมื่อจะฆ่าก็ไม่ได้ จะปล่อย ก็ไม่ได้ เมื่อมีความสัมพันธ์ชั้นนี้กับบริศร์อยู่ ธิดาวีร์ก็จะตายไม่ ได้ ฉะนั้นส่งไปเข้าคุกสากลเป็นทางเลือกที่ดีที่สุดแล้ว แต่ว่าที่ พฤกษ์พูดถูก กลัวว่ากล้าณรงค์จะลงมือเข้านะ

นรมนครุ่นคิดไปครู่หนึ่ง แล้วพูดขึ้นว่า “รอฉันเดียว ฉัน โทรศัพท์สักหน่อย”

พูดจบเธอก็หมุนตัวไปอีกข้างหนึ่ง แล้วก็กดโทรศัพท์โทรหาม

ลิน

“ฉันขอสายนงลักษณ์หน่อย

นรมนไม่ได้เรียกแทนสรรพนาม แต่กลับเรียกชื่อโดยตรงเลย

มิลินขมวดคิ้วขึ้นเล็กน้อย และรู้สึกไม่พอใจอยู่บ้าง แต่ว่าก็เอา โทรศัพท์ส่งให้กับนงลักษณ์

“นโมนเหรอ?”

เห็นได้ชัดว่านงลักษณ์รู้สึกแปลกใจอยู่บ้าง ในเมื่อการพูดคุย เมื่อครั้งที่แล้วของทั้งสองคนไม่ได้ถือว่าราบรื่นมากนัก เธอคิดไม่ ถึงด้วยซ้ำว่า
นรมนจะโทรศัพท์หาตัวเอง

นรมนลืมไปคำหนึ่ง แล้วก็พูดขึ้นว่า “มีอยู่เรื่องหนึ่งอยากจะขอ ให้คุณช่วยหน่อย เพื่อเป็นการแลกเปลี่ยน ต่อไปฉันจะลอง พิจารณาช่วยเหลือราเชนตามดุลยพินิจดูก็แล้วกัน”

“ได้”

นงลักษณ์ตอบได้อย่างเด็ดเดี่ยวมาก แต่กลับเป็นนรมนที่นิ่ง อึ้งไปครู่หนึ่ง

“ไม่ถามว่าเป็นเรื่องอะไรเหรอ?”

“ไม่ว่าจะเป็นเรื่องอะไร ในเมื่อคุณมาหาฉันแล้ว งั้นก็แสดงว่า ฉันสามารถทำได้แน่ ไม่ใช่เหรอ?”

นงลักษณ์เป็นคนที่ฉลาด และก็โปร่งใสมาก

นี่คือความรู้สึก ในตอนนี้ของนรมน

อยู่ ๆ เธอก็รู้สึกดีต่อนงลักษณ์ขึ้นมาบ้างเล็กน้อย แต่ว่าก็แค่ เล็กน้อยบ้างเท่านั้น

นรมนพูดเสียงต่ำขึ้นว่า “กล้าณรงค์เป็นคนขององค์ชายสาม ตอนนี้ฉันอยู่ต่างประเทศ แล้วก็จับตัวธิดาลูกพี่ลูกน้องของเขา เอาไว้ได้ ฉันอยากจะส่งเธอเข้าไปเข้าคุกสากล แต่ฉันกลัวว่า ระหว่างทางจะเจอกล้าณรงค์มาแย่งคนตัดหน้า ที่นี่ค่อนข้างใกล้ กับประเทศ ฉันอยากจะถามสักหน่อยว่า จะสามารถขอช่วยสร้างกล้าณรงค์ปลีกตัวมาได้ ให้องค์ชายสามไม่เวลาคำนึงถึง ทางฉัน ”

นงลักษณ์เงียบขรึม

นรมน

หากทั้งสองคนร่วมมือจะต้องแสดงความจริงใจ ออกมาบ้าง นงลักษณ์หน่อยก็เท่านั้น

นงลักษณ์เองรู้ เมื่อนรมนใจที่อยากจะส่งธิดาวีร์เข้าไป เข้าสากล แน่นอนว่าอำนาจจะโทรศัพท์เธอ งั้นก็ชัดเจนแล้วนรมนอยาก

เธอ หรือกระทั่งอยากจะเดินหน้าก้าวหนึ่งด้วย

การรับรู้แบบรู้สึก

ได้ มอบให้เป็นหน้าที่ฉันเลย ครึ่งชั่วโมง อีกครึ่งชั่วโมง คุณค่อยออกเดินทาง

นงลักษณ์ให้ตอบเวลาที่แน่ชัดออกมา หัวคิ้วที่ขมวดกันแน่นอยู่ของนรมนคลายออก
“ขอบคุณมาก”

หลังจากที่วางสายแล้ว นรมนก็ให้พฤกษ์พาตัวธิดาวีร์กลับ เข้าไปในโรงแรมอีกครั้ง

ธิดาวีร์โดนมัดมือมัดเท้าและอุดปากไว้ โดนโยนลงไปบน เตียง

เธอจ้องมองนรมน ดวงตาคู่นั้นเยือกเย็นราวกับว่ากินยาพิษ เข้าไปยังไงอย่างงั้น แต่ว่าสำหรับนรมนแล้วกลับไม่สะทกสะท้าน ตอนนี้ธิดาวีร์ข่มขู่เธอไม่ได้เลยสักนิด

สิ่งที่เธอพึ่งพาก็มีแค่กล้าณรงค์เท่านั้น แต่ว่าเบื้องหลังนรมน อำนาจที่มากพอที่จะสกัดกล้าณรงค์อยู่ แต่ว่าสิ่งเหล่านี้ไม่มี ความจำเป็นที่จะต้องให้ธิดาวีร์

นรมนล้วง โทรศัพท์ออกมา แล้วก็เห็นข้อความที่บุริศร์ส่งมาให้ ตัวเอง

“เรื่องยังไม่เสร็จเหรอ?”

“ใกล้แล้ว อีกหนึ่งชั่วโมงฉันก็จะกลับไปอยู่เป็นเพื่อนคุณแล้ว ไข้ลดหรือยังหรือว่ากลับมาเป็นอีกแล้ว?”

ในตอนที่นรมนจ้องมองรูปโปรไฟล์WeChatของบุริศร์นั้น แววตาก็อ่อนโยนลงมาก แรงอาฆาตก็ลดลงเยอะทั้งตัวแผ่ซ่านกลิ่นหอมหวานอย่างหนึ่งออกมา ธิดาวี เห็นแล้วก็ โกรธเกลียดจนเข้ากระดูก

ผู้หญิงคนนี้มีสิทธิ์อะไรได้มีชีวิตอยู่อย่างสดใสสวยงาม

เธอมีสิทธิ์อะไร?

แต่ว่านรมนกลับไม่ได้สนใจสายตาของเธอเลยแม้แต่น้อย

พอบริศร์เห็นว่านรมนเป็นห่วงตัวเอง ก็รีบพูดขึ้นว่า “ไม่เป็น อะไรแล้ว กินข้าวต้มไปหน่อยหนึ่ง รู้สึกดีขึ้นมากแล้ว”

“งั้นก็ดี สะสมเรี่ยวแรงไว้อีกหน่อย อีกเดี๋ยวฉันกลับไปแล้ว เรา มาฉลองคริสต์มาสกัน

“ได้”

บริศร์จ้องมองหน้าจอโทรศัพท์อยู่ มุมปากก็คลี่ขึ้นเล็กน้อย แล้วก็ได้ยินเสียงพฤกษ์พูดขึ้นมาในโทรศัพท์ว่า “ประธานบุริศร์ ครับ คุณนายจะให้ส่งธิดาไปเข้าคุกสากลครับ”

คุกสากลงั้นเหรอ?

ดวงตาของบุริศร์เคร่งขรึมลงหลายส่วน

“เอาตามนั้นแหละ ให้เงินไปเยอะหน่อย ให้พวกเขากับด้านอาหารการกินของธิดาหน่อย ในเมื่อลูกที่อยู่ในท้องเธอ

นั้นเป็นลูกของนาวิน รอให้ลูกคลอดออกมาแล้ว ก็ปล่อยเธอไป ตามยถากรรมไว้ในนั้นก็แล้วกัน” น้ำเสียงของบุริศร์เย็นชามาก เหมือนกับว่าในกระดูกนั้นแฝง

ไว้ด้วยความเยือกเย็นเสี้ยวหนึ่ง

ญาติเหรอ?

เหอ เหอ!

ญาติแบบนี้ ไม่มียังจะดีซะกว่า

นัยน์ตาของบุริศร์มีความโหดเหี้ยมเสี้ยวหนึ่งพาดผ่าน

นรมนเก็บโทรศัพท์ให้เรียบร้อย แล้วเห็นธิดาอี้เหมือนอยาก จะพูดอะไร ในเมื่ออยู่เฉย ๆ ก็ว่างอยู่ แล้วนรมนก็เอาผ้าที่อุด ปากเธอไว้ออก

“ลูกพี่ลูกน้องของฉันจะต้องไม่ปล่อยพวกแกไปแน่! แกกล้าส่ง ฉันไปเข้าคุกสากลเลยเหรอ? นรมน ฉันจะบอกอะไรแกให้นะ ถ้า หากว่าแกกล้าส่งฉันไป ฉันก็จะฆ่าลูกที่อยู่ในท้องของฉันซะ! ทำให้ตระกูลนาคนานไม่มีคนสืบทอด! พอถึงตอนนั้นฉันก็จะดู ว่าพวกแกจะตอบนาวินว่ายังไง!

“จําเป็นจะต้องตอบด้วยเหรอ? เธอยังนึกว่าจะไม่มีใครมาแทนที่เธอได้จริง ๆ เหรอ? ธิดาวีร์ ใครให้ความคิด ผิด ๆ แบบนี้กับเธอกัน? เธอไม่สนใจความเป็นความตายของ นาวินแล้วด้วยซ้ำ เธอยังรู้สึกว่าเพื่อเธอแล้วเขาจะไม่ยอม แต่งงานตลอดชีวิตเลยเหรอ? ถ้าเธอจะฆ่าเด็กให้ตายไปนั้นก็ยิ่ง เข้าไปใหญ่เลย ตอนแรกฉันยังเห็นแก่เด็กว่าจะให้เธอใช้ชีวิต อยู่สุขสบายสักหน่อย แต่ในเมื่อตัวเธอเองก็ไม่เอาเด็กแล้ว งั้นก็ ดื้อดึงให้เต็มที่เลย รอให้ไม่มีเด็กแล้ว ชีวิตที่ลำบากเธอก็จะเริ่ม ต้นขึ้นแล้ว ส่วนนาวินนั้นอย่างมากสุดก็คงจะเศร้าใจสักสามปี พอสามปีให้หลังฉันกับบริศร์ก็จะหาลูกผู้ดีมีสกุลสักคน ขา เขาก็ยังคงจะมีลูกได้อีก ส่วนเธอก็จะค่อย ๆ โดนแทนที่ไปใน ความทรงจําของเขา และโดนหลงลืมไปในที่สุด

คําพูดของนรมนพูดได้ช้ามาก แต่กลับทำให้ธิดาวีร์ลืมตาโต ขึ้นทันที

“ไม่! ไม่มีทาง! แกไม่มีทางทำแบบนี้ได้หรอก!”

“งั้นก็ปกป้องท้องของเธอไว้ให้ดี! ลูกของเธอยังอยู่ ตอนนี้เธอ ยังถือได้ว่าปลอดภัยอยู่ ยังสามารถมีชีวิตสุขสบายได้ และดื่ม กับช่วงเวลาตั้งท้องไม่กี่เดือนที่เหลือให้ดี ๆ เถอะ เพราะว่าต่อไป เธอจะพบว่า พอไม่มีลูก ไม่มีตระกูลโตเล็ก ไม่มีความรักและ ห่วงใยที่บุริศร์มีต่อเธอแล้ว เธอธิดาวีร์ อะไรก็ไม่ใช่”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ