บทที่ 1090 ทรยศฉันทำไม

นรมนขมวดคิ้ว

เรื่องของ โสธรไม่เพียงพอที่จะทำให้บริศ อารมณ์เสีย

“อย่าไปรบกวนเขา ให้เขานอนเถอะ อีกอย่างไปซื้ออาหารเช้า มาหน่อยสิ ทางที่ดีขอเป็นโจ๊กลูกเดือยนะ บำรุงกะเพราะดู ท่าทางช่วงนี้เขาสุขภาพไม่ค่อยดี

คําสั่งของนรมน ทําให้พวกเขาทั้งสองรีบเร่งไปทำ

ที่จริงแล้ว บุริศร์นง่ายมาก เป็นเพราะการฝึกในเขตทหารที่ รอบตัวมีแต่เสียงจอแจปลุกให้ตื่น แต่วันนี้เขากลับหลับลึก

หรือเขาจะนอนดึก ง่วงมาก หรือเขาป่วย

ป่วย?

นรมนขมวดคิ้วเล็กน้อย ก่อนจะรีบวิ่งเข้าไป

เธอเอื้อมมือไปแตะศีรษะของบุริศร์ มันค่อนข้างร้อน

นรมนรีบหยิบเครื่องมือวัดไข้มาวัดอุณหภูมิร่างกายของบุริศร์ อย่างรวดเร็ว

เป็นไข้จริงด้วย!

นึกไม่ถึงว่าชายคนนี้จะมีไข้

นรมนกังวลเล็กน้อย
เรียกหมอมาได้ไหม?”

นรมนพูดกับลูกน้องของเขา

หลังจากลูกน้องของเขารู้ว่าบุริศร์มีไข้ เขาก็รีบไปที่โรง พยาบาล ก่อนจะขอให้แพทย์ท้องที่มารักษาบุริศร์

หลังการรักษา หมอพูดเสียงต่ำว่า “เขาเป็นไข้เพราะเป็นหวัด แค่กินยาลดไข้ก็ดีขึ้นแล้ว แต่เขาขาดการนอนพักผ่อนจริงๆ ดัง นั้นเขาควรพักผ่อนให้มากกว่านี้

นรมนพยักหน้า ก่อนจะออกไปส่งคุณหมอด้วยตัวเอง

เมื่อเธอกลับมา บุริศร์ก็ยังไม่ตื่น

เขาไม่ค่อยทําเช่นนี้

นรมนจับมือของบริศ เอาไว้ เธอรู้สึกว่าอุณหภูมิร่างกายของ เขายังคงเพิ่มขึ้น

ผู้ชายคนนี้เป็นอะไร?

ทําไมถึงมีไข้

หรือเป็นเพราะดูดาวเมื่อคืน

แต่ก็ไม่ได้ออกไปนี่!

นรมนสงสัย เธออดไม่ได้ที่จะนึกถึงก้นบุหรี่บนดาดฟ้า

“เมื่อคืนเขานอนกี่โมง ?

“ตีห้ากว่าครับ”
นรมนรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยกับคำตอบของลูกน้อง

ผู้ชายคนนี้ทำอะไรโดยไม่ได้นอนทั้งคืน

ยืนบนดาดฟ้าคนเดียวมองทะเล?

นรมนรู้สึกกังวลเล็กน้อย

เธอไปเอาน้ำอุ่น ก่อนจะเอาผ้ามาเช็ดตัวบริศร์ และป้อนยาให้

เขา

นานกว่าสองชั่วโมงอุณหภูมิของบุริศร์ก็ลดลง ในที่สุด

เขารู้สึกอ่อนแรงเมื่อลืมตาขึ้น

“ผมเป็นอะไรไป?”

บุริศร์ต้องการจะลุกขึ้น แต่กลับรู้สึกอ่อนปวกเปียก นรมนรีบประคองเขาทันที ให้เขาดื่มน้ำอุ่น ก่อนจะพูดเสียงต่ำ

“คุณไม่สบาย

“ผม?”

บริศร์รู้สึกสับสนเล็กน้อย

เขาจะมีไข้ได้อย่างไร?

แต่การแสดงออกของนรมนก็ทำให้รู้ว่าสิ่งที่เธอพูดเป็นความ

จริง

“ขอโทษนะ ที่ทำให้คุณเป็นห่วง
“คนที่กินธัญพืชห้าชนิด จะไม่ป่วยได้อย่างไร? ทำไมคุณถึง ขอโทษฉัน กลับกันต้องเป็นฉันที่ต้องขอโทษ นอนอยู่ข้างคุณ โดยไม่รู้ว่าเป็นไข้ได้อย่างไร

นรมน โทษตัวเอง

บุริศร์จับมือเธอและพูดว่า “เป็นผมเองที่ไม่ระวังตัว เดิมที่ไม่ เคยเป็นหวัด ไม่คิดว่าจะมาเป็นที่นี่”

“คุณหิวไหม? ฉันซื้อโจ๊กลูกเดือยมา คุณต้องการดื่มอะไร

ไหม?”

นรมนถาม

“โอเค”

บริศพยักหน้า และยิ้มเบา ๆ

นรมนรู้สึกว่าดวงตาของเขามีความอ่อนโยน แต่ก็มีบางอย่าง ด้วย แต่เธอไม่เข้าใจ

เธอหยิบโจ๊กลูกเดือยมา ก่อนจะป้อนเขา

บริศร์มองหน้านรมน ที่ป้อนโจ๊กให้เขาทานทีละคำ รู้สึกอบอุ่น ขึ้นมาในหัวใจ

ผู้หญิงคนนี้เป็นผู้หญิงที่เขาจะใช้ทั้งชีวิตปกป้อง และเขาจะไม่ ปล่อยให้เธอได้รับอันตรายอีกต่อไป

หลังจากที่นรมนป้อนโจ๊กเสร็จ เธอก็โล่งใจที่เห็นเหงื่อไหล ออกมาจากหน้าผากของบุริศร์
“เหงื่อออกหน่อยก็ดี อาจจะมีอาการอ่อนแรง นอนพักสัก หน่อยเถอะ”

นรมนวางชามและตะเกียบลง

บุริศร์จับมือเธอและพูดว่า “ผมไม่ได้อ่อนแอขนาดนั้น ไม่ต้อง ห่วง นอนอีกเดี๋ยวก็หาย

“คูณพักสักหน่อยเถอะ ฉันจะออกไปข้างนอก

คำพูดของนรมน ทำให้บริศพยักหน้าเล็กน้อย

“เพราะเรื่องของโสธรเหรอ? คนจับกุมเขามาได้แล้ว จะทำ อย่างไรก็แล้วแต่ตัวคุณเอง อย่างไรเขาก็เป็นคนของอาณาจักร รัตติการ แต่อย่าโกรธมากไป บางคนก็ไม่คู่ควร คุณรู้ใช่ไหม?”

นรมนรู้ ว่าบรีส กลัวว่าตัวเองจะได้รับความเจ็บปวดจากการ ถูกหักหลังเหมือนกรณีกิมจิ

เธอพยักหน้า

“ฉันรู้น่า ฉันจะจัดการเอง คุณเองก็พักผ่อนอยู่นี่แหละ ถ้าไม่ ไหวก็ให้คนพาขึ้นไปฝั่งไปจองโรงแรมนอน ที่นี่มันหนาวไป หน่อย”

บุริศร์ส่ายหัวและพูดว่า “ตอนนี้ผมไม่อยากไปไหน ขี้เกียจเดิน พักผ่อนอยู่ที่นี่แหละ ให้แดเนียลไปกับคุณ จะได้ตามดูแล”

แดเนียลมาจากสหภาพQT นั่นคือคนเดียวกันที่ออกไปซื้อโจ๊กลูกเดือย
ถ้าไม่ใช่เพราะความอ่อนแรงหลังจากเป็นไข้ บริศร์ก็คงออก ไปเป็นเพื่อนนรมนด้วยตัวเอง

นรมนรู้ว่าเขาเป็นห่วง เธอพยักหน้าและพูดว่า “โอเค ฉันไป ก่อนนะคะ มีเรื่องอะไรก็โทรหาฉัน”

“อืม ผมนอนสักเดี่ยว เหนื่อยนิดหน่อย”

สภาพจิตใจของบริศร์ไม่ค่อยดีนัก

นรมนพูดด้วยความกังวลว่า “อย่างนั้นฉันไม่ไปแล้ว อยู่เป็น เพื่อนคุณดีกว่า คุณเป็นอย่างนี้ฉันไม่วางใจ สอบสวน โสธรเมื่อ ไหร่ก็ได้

“ผมไม่เป็นไร มีไข้นิดหน่อยแล้วก็ไม่มีแรง ไม่ต้องห่วงนะ แถม บนเรือยังมีพี่น้องอีกหลายคนอยู่ โสธรแตกต่างอย่างไรที่นี่ก็ เป็นอาณาบริเวณของเรา หากฉุกละหุกเขาหลบหนีไป มันจะเป็น อันตรายที่แฝงเร้นในอนาคต รู้ไหม ทุกความอันตรายเราไม่ สามารถแบกรับไว้ได้ ข้างหลังพวกเรายังมีเด็กๆ

คำพูดของบุริศร์ ทำให้นรมนกัดริมฝีปากล่างของเธอ

ถ้าไม่ใช่เพื่อเด็กๆ เธอคงไม่อยากออกไปไหน ในสภาพอากาศ แบบนี้

เธออยากฉลองวันเกิดสองคนกับบุริศร์ แต่แค่เพียงผ่านวัน เกิดไปเท่านั้นแหละ

นรมนจับมือบุริศร์ และพูดว่า “ฉันจะรีบกลับค่ะ
* โอเค”

นรมนเปลี่ยนเสื้อผ้าและออกไป

นี่ไม่ใช่เมืองชลธี ทุกอย่างหลังจากขึ้นฝั่งดูไม่คุ้นเคย แต่ เพราะว่ามีบุริศร์ มีคนจากสหภาพQT เธอเลยไม่กลัวสักนิด

เธอหรี่ตาและถามด้วยเสียงต่ำ “ผู้หญิงที่โสธรพบเจอเมื่อวาน

รู้แล้วหรือเปล่าว่าคือใคร?

“เจอแล้วครับ”

“คือใคร”

“ธิดาวีร์ครับ”

คำพูดของแดเนียล เกือบทําให้นรมนสะดุด

“ใครนะ?”

เธอหันกลับอย่างกะทันหัน และจ้องแดเนียล

แดเนียลพูดเสียงต่ำ “ธิดาวีร์ น้องสามีของคุณ น้องสาวของพี่

บุริศร์ เมื่อวานพี่บุริศร์ก็รู้แล้วครับ”

นรมนเข้าใจในทันที

เพราะเป็นธิดาวีร์ ดังนั้นบุริศร์เลยนอนไม่หลับตลอดทั้งคืนและ ยังสูบบุหรี่ท้าอากาศหนาวอยู่บนดาดฟ้า ดังนั้นเลยเป็นไข้ไม่ สบาย ใชไหม?

ธิดาเอ๋ย!
ญาติเพียงคนเดียวในโลกของบุริศร์

ความทรยศและความเกลียดชังของเธอราวกับกรีซแหลมคม ที่ปักนองเลือดอยู่บนอกของบุริศร์

ดวงตาของนรมนูหม่นลงเล็กน้อย

แค่แพรวาเพียงคนเดียว แต่ทำลายความสงบสุขของตระกูล

โตเล็กได้อย่างง่ายดาย

“ไปกันเถอะ”

นรมนก้าวเท้าไปข้างหน้า แต่กลับรู้สึกว่าแต่ละย่างก้าวมัน ค่อนข้างหนัก

บริศ ไม่พูด ไม่ได้หมายความว่าเขาไม่เจ็บ

เพราะความเจ็บปวดที่หัวใจ ถึงค่อยรู้สึกเศร้าเช่นนี้

นรมนเดินตามแดเนียลไปยังที่พักใกล้ๆ

มีคนเฝ้าอยู่ข้างนอก

หลังจากที่นรมนมาถึง ทุกคนก็เคารพเธอ

เธอเปิดประตูห้องพัก และเดินเข้าไป

โสธรถูกมัดไว้กับเก้าอี้ และปากเขาถูกอุดไว้ด้วยผ้าเช็ดตัว

เมื่อเขาเห็นนรมนเข้ามา เขาคิดว่ามองผิดเสียอีก

เธอมาได้ยังไง?
นรมนมาปรากฏตัวที่นี่ได้อย่างไร?

เมื่อเห็นชายที่อยู่ตรงหน้า จากเด็กที่อ่อนแอกระทั่งโตเป็น หัวหน้าทีมด้วยตัวคนเดียว นรมนเคยภาคภูมิใจกับเขา ตอนนี้ เธอยิ่งเจ็บปวดในหัวใจ

“ทําไม?”

นโมนนั่งตรงข้ามเขา และดึงผ้าเช็ดตัวออกจากปากของเขา จนกระทั่งเขาได้ยินเสียงของนรมน โสธรจึงเชื่อว่าเขาไม่ได้มี

อาการประสาทหลอน

นรมนมาที่นี่จริงๆ

โสธรรู้สึกว่าทุกอย่างถูกเปิดเผย

เขามองไปที่นรมน ก่อนพูดอย่างเหน็บแหนม “ทำไมคุณถึง ถามผมว่าทำไม? ผมไม่เข้าใจ

“ทำไมต้องทรยศฉัน?”

หลังจากเหตุการณ์ของกิมจิ การทรยศของโสธรไม่ได้มีผลกระ ทบใหญ่หลวงต่อเธอมากนัก ยิ่งกว่านั้นเรื่องที่โสธรทำผิด ขอโทษเธอ เธอต้องเสียใจเจ็บปวดอะไร

โสธรถูกรับเข้ามาเลี้ยงเป็นเพราะการฝากฝังก่อนตายของนิ ตา แต่ไม่คิดว่าตอนจบจะเป็นแบบนี้

โสธรอดหัวเราะไม่ได้เมื่อได้ยินคําถามของนรมน

“ทรยศ? ทําไมถึงทรยศ? พี่สาวผมกับคุณคือเพื่อนรักกัน แต่ตอนเธอตายคุณไปอยู่ที่ไหน? เธอตายอย่างน่าอนาถใจ คุณกล้า พูดได้อย่างไรว่าไม่ได้เกี่ยวข้องกับเธอ? คุณปิดบังผมมาตลอด ไม่ให้ผมรู้ถึงสาเหตุการตายของพี่ ถ้าอย่างนั้นคุณก็อย่ามาเลื่อน ตำแหน่งผม อย่าให้ผมมาอยู่ในตำแหน่งนี้ อย่าให้ผมต้องมาหา สาเหตุการตายของพี่ ด้านหนึ่งคุณแสร้งทำเป็นใจดี เลื่อน ตำแหน่งให้ผม แต่ในทางกลับกัน คุณกลับปกปิดการตายของพี่ สาวผม แล้วตอนนี้ยังถามว่าทรยศคุณทำไม? นรมน คุณไม่คิดว่า คุณเป็นคนที่หน้าชื่อใจคดเกินไปหน่อยเหรอ?”

แม้ว่าโสธรยิ้ม แต่น้ำเสียงของเขาสั่นเทา ปรากฏหยดน้ำ ใน ดวงตาของเขา

นรมนมองมาที่เขา และพูดคำต่อคำว่า “ที่ฉันไม่บอกนายว่า ทำไมนิตาถึงตาย นายไม่รู้เหรอว่าทำไม? พี่สาวนายทำเรื่องไม่ดี เธอได้จ่ายของแลกเปลี่ยนแล้ว ไม่จำเป็นต้องเอาชีวิตนายส่งมา ให้ฉันเลื่อนขั้น ให้นาย ไม่ใช่เพราะฉันรู้สึกผิดต่อนิตา แต่เพราะ ฉันหวังว่านายจะมีชีวิตที่แตกต่างและเป็นอิสระ ฉันรู้ว่ามีบาง เรื่องที่นายต้องรู้ไม่ช้าก็เร็ว ฉันไม่ได้ต้องการจะปิดบังเลย นาย อยู่ในตำแหน่งนี้จะหาข้อมูลอะไรก็เป็นเรื่องง่าย แต่ฉันไม่คิดว่า นายจะเลือกอย่างนี้ โสธร นายทำให้ฉันค่อนข้างผิดหวัง

“คุณผิดหวัง? นึกไม่ถึงว่าคุณจะพูดว่าผิดหวัง? คุณยังไม่รู้เห รอ? นิดาเป็นญาติเพียงคนเดียวในโลกของผม! พวกเราตระกูล ดารายนเหลือเพียงไม่กี่คน พี่สาวของผมต้องทนต่อความลำบาก เพื่อผม ผมไม่สนว่าจะทำอะไรใครบ้าง ผมไม่สนหรอกว่าเธอจะ เลวแค่ไหน แต่สําหรับผม เธอเป็นทุกอย่าง จนกระทั่งเธอตายไปผมไม่ว่าเธอเคยแบกรับอะไรไว้บ้าง นั่นพี่ของผมนะ เป็นพี่สาวท้องแม่เดียวเป็นผู้หญิงที่ตัวแทนแม่ ที่ยังอยู่! คุณให้ผมโกรธและเกลียดได้อย่างไร?”

นํ้าตาของโสธรไหลลงมา

จิตใจเขาเศร้าแต่ก็ต้องระงับเอาไว้ และแม้แต่คนทั้งห้องก็ ต้องกดมันไว้

นรมนเข้าใจอารมณ์ของเขา แต่ไม่เห็นด้วยกับเขา

“นายโกรธ พวกเขาจะไปโกรธใครโสธร นิตาตายไปแล้ว ความคับ ข้องใจทั้งหมดหายไปแล้ว ทำไมนายเริ่มต้นชีวิตอย่างถูกต้อง ล่ะ”

ผมทำได้ หลังจากรู้ความจริงทุกอย่าง ทุกวันผมนอนหลับดี ผมฝันถึงการเสียชีวิตอันน่าสลดใจของสาวทุกคืน ผม ปล่อยมันไม่ได้”

คำของโสธร ทำให้ดวงตาของนรมนหม่นลงเล็กน้อย

“ดังนายฉวยโอกาสนี้ฉันให้นายไปหาหนังสือโบราณ ไปก่อเรื่อง ใช่ไหม?”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ