บทที่ 1078 ครอบครัวของพวกเรายากจนเหลือแค่เงิน

ตามคำแนะนำของผู้ชายมีเครา บรมนกับนภดลมาถึงบ้าน หลังหนึ่งทางสุดทิศใต้ของตลาดมืด

บ้านหลังนี้มีความเก่าแก่ ให้ความรู้สึกลึกลับแก่ผู้คน แต่น

มนกลับมองเห็นลวดลายลิลลี่แมงมุมของบ้าน

หัวคิ้วของเธอขมวดเบา ๆ

เห็นได้ชัดเจนว่านภดลก็มองเห็น

เขากระซิบถาม “จะต้องเข้าไปเหรอครับ? ที่นี่อาจจะเป็นฐาน ที่มั่นของ HG มิลินล่อคุณมาที่นี่ไม่รู้ว่ามีเป้าหมายอะไร ตอนนี้ถ้า คุณเข้าไปแล้วเกิดอันตรายอะไร ผมไม่อาจช่วยได้ทัน

“ไม่เข้าไปจะรู้ได้อย่างไรว่าแท้จริงแล้วมิลินมีแผนการอะไร? ”

แววตาของนรมนเฉียบแหลม

“นายรอฉันอยู่ข้างนอก ทุกคนถ้าไม่มีคำสั่งจากฉันไม่อนุญาต

ให้เข้าไป

คำพูดของนรมนทำให้นภดลโต้แย้งขึ้นมาทันที

“ไม่ได้ ผมจําเป็นต้องไปกับคุณ

นรมนมองเห็นแววตาที่มุ่งมั่นของนภดล รู้ว่าเขาเป็นคนดื้อรั้น จึงถอนหายใจและกล่าวว่า “นายเข้าไปกับฉัน ส่วนคนอื่นรอฟัง คำสั่งอยู่ที่เดิม”
“ครับ”

นภดลจัดการคนด้านนอก

นโมนเปิดประตูเข้าไปทันที ด้านในไม่มีใครสักคน มีแค่เพียงมิลิน เธอไม่แปลกใจสักนิตที่เห็นนรมน และกล่าวอย่างเรียบเฉย “มาแล้วเหรอ?

“เธอพยายามทำทุกวิถีทางเพื่อพาฉันมาที่นี่ไม่ใช่ต้องการให้ ฉันเข้ามาที่นี่หรอกเหรอ? มีเรื่องอะไรก็พูดมาเถอะ ทุกคนต่าง รู้จักกันดีอยู่แล้ว ไม่มีความจำเป็นที่จะต้องทำให้มันซับซ้อน

นรมนหาที่นั่งลงไป เธอมองมิลินและถามอย่างเย็นชา “กิจจา ถูกจับตัวมาที่นี่เกี่ยวข้องกับเธอหรือเปล่า? ”

“เปล่า ฉันปฏิบัติต่อกิจจาเหมือนลูกของตัวเอง ถ้ามีสักวันที่

พวกเราต้องเป็นศัตรูกันจริง ฉันจะไม่มีทางทำร้ายกิจจาแน่นอน

คำพูดของมิลินทำให้นรมนพอใจมาก

ฉันเชื่อเธอ ตราบใดที่ไม่ทำร้ายกิจจา ฉันสามารถให้อภัยทุก อย่างที่เธอทำกับฉันได้ แต่ก่อนอื่นเธอต้องไม่ทำร้ายฉัน

“ไม่มีทาง ฉันไม่กล้าหรอก”

มิลินพูดจบ ก็เหลือบมองไปข้างใน และกล่าวเสียงเบาว่า “วัน นี้คนที่ต้องการพบเธอไม่ใช่ฉัน แต่เป็นคุณนาย

ร่างกายของนรมนซะงักงันเล็กน้อย
นงลักษณ์

ไม่รู้ว่าเพราะอะไร นรมมรู้สึกกังวล

“ทำไมถึงเลือกเจอกันที่นี่? ไม่ได้บอกว่าจะไปประเทศ F หรือ

ไง? ”

“ประเทศ F ไม่ปลอดภัย คุณนายจะถูกเปิดโปงได้ง่าย แต่ที่นี่ ไม่เหมือนกัน ที่นี่คือตลาดมืด ไม่ว่าใครก็สามารถมาซื้อของที่นี่ ได้ ผู้คนค่อนข้างวุ่นวาย แต่กลับมีความปลอดภัยที่สุด”

ค่าอธิบายของมิลินทําให้นรมนูพูดไม่ออก

เธอคิดอยู่สักพักถึงจะพูดออกมา “คนที่ขายข้อมูลคือคนของ

พวกเธอ? ”

“เข้าไปกันเถอะ”

นรมนลุกขึ้นทันที พูดกับนภดลข้างกาย “นายรออยู่ตรงนี้นะ

“แต่ว่า

“ไม่มีแต่”

ในครั้งนี้ นรมนมีความเด็ดเดี่ยวเป็นพิเศษ

นภดลเห็นเช่นนี้ เขาชะงักงันอย่างไม่ได้ตั้งใจ จากนั้นจึงหยุด อยู่กับที่

มิลินก็ไม่ได้เข้าไป เพียงแค่กล่าวเสียงเบา “เดินเข้าไปตามทางเดินร้อยเมตรแล้วเลี้ยวไปที่ห้องทางขวา

นรมนสูดลมหายใจเข้าลึก ก้าวเท้าเดินเข้าไป

อาศัยการบอกทางของมิลิน นรมนมาถึงหน้าประตูห้อง

นี่คือห้องที่มีกลิ่นอายโบราณ แต่นรมนกลับรู้สึกตึงเครียด เธอสูดลมหายใจเข้าลึกอีกครั้ง ผลักประตูเข้าไปทันที ภายในห้องมีกลิ่นไม้จันทน์จาง ๆ

มีหญิงวัยกลางคนกำลังคุกเข่าหน้าแท่นบูชากลางห้องโถง

นรมนมองเห็นแผ่นหลังที่คุ้นเคย คิดว่าเป็นคิมกลับมาเกิด

ใหม่ทันที

“แม่”

เธอร้องเรียกออกมาอย่างไม่รู้ตัว ทันใดนั้นก็ตั้งสติได้อย่าง

รวดเร็ว

คิมไม่อยู่แล้ว ถึงแม้คนตรงหน้าจะเหมือนมาก แต่ก็ไม่มีทาง เป็นคิมไปได้

แววตาของนรมนปรากฏความเจ็บปวด

นงลักษณ์หันกลับมาหลังจากได้ยินเสียง ใบหน้าที่ดูเหมือนคม ทําให้นรมนน้ำตาคลอ

นรมน? ”

เสียงอันอ่อนโยนของนงลักษณ์เรียกหาเธอ
นโมนพยายามควบคุมอารมณ์ที่ถาโถมอย่างหนัก เอ่ยถาม ด้วยรอยยิ้มบาง ๆ “คุณนายนงลักษณ์เรียกหาฉันมีธุระอะไรเห รอคะ? ”

ร่างของนงลักษณ์ชะงักไปทันที แววตา ความงงงัน

เพียงแต่เธอปล่อยวางมันลงทันที

“การนัดเธอมาเจอที่นี่ ความจริงแล้วไม่มีทางเลือก เธออย่าได้ โกรธเคืองกันเลย”

“เรียกหาฉันมีธุระอะไรเหรอคะ?

นโมนไม่อยากพูดคุยนอกเรื่องกับเธอ

นงลักษณ์คือลูกสาวคนโตของคุณท่านตนวร ซึ่งมีหน้าตา เหมือนกันจริง แต่เทคโนโลยีในปัจจุบันพัฒนาไปมากแบบนี้ หากต้องการทําหน้าให้มีความคล้ายกับคิมก็ไม่ใช่ว่าจะเป็นไป ไม่ได้ ก่อนที่ตัวตนของนงลักษณ์จะได้รับการยืนยันอย่างเป็น ทางการ บรมนไม่ต้องการปล่อยความรู้สึกของตนเองตามสบาย

เพราะความรู้สึกของคนถูกทำลายง่ายมาก

เธอถูกพ่อแม่ตระกูลธนาศักดิ์ธนทำลายมาครั้งหนึ่งแล้ว จึงไม่ อยากถูกทำลายเป็นครั้งที่สอง แน่นอนว่ายิ่งไม่ต้องการให้คุณ ท่านตนวรเจอกับความเจ็บปวดแบบนั้น

นงลักษณ์รู้สึกแปลกใจกับปฏิกิริยาและท่าทางที่นรมนมีต่อ ตนเอง
“เด็กน้อย เธอไม่รู้เหรอว่าฉันเป็นใคร? ”

“ฉันรู้ คุณคือแม่ของราเชน กล่าวกันว่าเป็นคุณป้าของฉัน พี่ สาวฝาแฝดของแม่ฉัน แต่นี่มันเกี่ยวอะไรกับฉันด้วย?

วิธีการพูดและท่าทางที่เย็นชาของนรมนทำให้นงลักษณ์ กระอักกระอ่วนใจ

“บางทีฉันอาจจะเจอกับเธออย่างฉุกละหุกไปหน่อย แต่ฉันแค่ อยากเจอหลานสาวของฉันมาก เธอเข้าใจความรู้สึกของฉันใช่ ไหม? ”

“พูดตามตรง ฉันไม่เข้าใจ ถ้าคุณต้องการเจอฉัน ก็มีโอกาส ตอนที่แม่ของฉันยังมีชีวิตอยู่คุณก็มีโอกาส แต่คุณมาเจอฉันใน ตอนที่แม่ไม่อยู่แล้ว ก็เพราะรู้ว่าฉันเป็นคุณนายบุริศร์ บางทีมิลิ นอาจจะเล่าให้คุณฟังว่าฉันเป็นคนสำคัญของบุริศร์ และยังมี ตระกูลทวีทรัพย์ธาดากับตระกูลพรโสภณอยู่ข้างหลังอีก เพราะ การมีอยู่ของสถานะเหล่านี้ คุณถึงมาหาฉันใช่ไหม? คุณจึงเลือก โอกาสแบบนี้เจอฉัน คงจะไม่เกี่ยวข้องกับราเชนใช่ไหม? ”

คำพูดที่เย็นชาของนรมนทำให้นงลักษณ์ไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไร ทันที

“เด็กน้อย เธอมีอะไรเข้าใจฉันผิดหรือเปล่า? ”

“ฉันคิดว่าไม่มีอะไรเข้าใจผิด ก็เป็นแค่เพียงข้อโต้แย้ง ถ้าคุณ ต้องการฟื้นคืนความรู้สึกกับฉัน อย่างแรกคุณควรจะทำให้ฉัน เชื่อว่าคุณเป็นญาติของฉันจริง ๆ สิ่งที่ไม่เพียงแค่รายงานการ วินิจฉัยว่าเป็นญาติกันก็สามารถพิสูจน์ได้ คุณเป็นคนฉลาด ฉันเชื่อว่ารู้ค่าพูดของฉันหมายความว่า

นโมนพูดจบก็ตัวเดินเธอกล่าวเสียงเบา คุณนาย นงลักษณ์ ฉันหวังพวกเราจะไม่กลายเป็นศัตรูกัน วันได้เจอกัน สามีของรอฉันที่ตั้งกองกำลังทหาร ขอตัวนะ

พูดจบ นรมนเดินออกไป

ครั้งนี้นงลักษณ์ไม่ได้ห้ามเธอเอาไว้ เมื่อนรมน“ไม่เป็นอะไรใช่ไหมครับ”

“ฉันปลอดภัยพวกเรากลับกันเถอะ”

นรมนไม่หันไปมองมิลิน พานภดลเดินออกข้างนอกทันที เพียงแค่เสียงเบาเมื่อเดินมิลิน คำที่เคยเอาให้ดี ว่าไม่ทำร้ายกิจจา ไม่อย่างนั้นถึงแม้โลกแตก ถึงแม้ HG พวกเธอจะอำนาจแค่ไหน จะพวกเธอทุกคน พูดทำจริง

พูด

มิลินขมวดคิ้วเบา ๆ รีบเข้าไปอย่างรวดเร็ว

“คุณนาย”

หล่อนระมัดระวังตัวมากเกินไป และเย็นชามากเกินไป แถม ยังฉลาดเป็นกรด เธอเชื่อไหมแต่เจอหน้ากัน ฉันพูดแค่เพียงสามสี่ประโยค หล่อนไม่เปิดโอกาสให้ฉันได้พูดทุกอย่างที่ ต้องการพูดเลย”

นงลักษณ์หัวเราะอย่างขมขื่น มองแสงแดดด้านนอก ดูเหมือน พึมพำกับตนเอง “หล่อนบอกว่าถ้าต้องการฟื้นคืนความรู้สึก อย่างแรกต้องทำให้หล่อนเชื่อว่าพวกเราเป็นญาติกัน ญาติเหรอ คนอบอุ่นขนาดไหน แต่ไกลแค่ไหนก็เอื้อมไม่ถึง

มิลินยืนอยู่ด้านข้างไม่ได้พูดอะไร

ผ่านไปสักพัก นงลักษณ์ถึงจะเหลือบมองเธอและกล่าวเสียง เบา “ให้คนของพวกเราถอยกลับมา นรมนพูดถูก คุณป้าอย่าง ฉันอยู่ดี ๆ ก็โผล่มา คิดจะมีชุบมือเปิบเส้นสายที่เธอสร้างขึ้นมา อย่างยากลำบากก็จะดูน่ารังเกียจไปหน่อย

“แต่ว่าทางฝั่งขององค์ชายรอง…….

มิลินคิ้วขมวด คิดจะพูดอะไรแต่ก็หยุดเอาไว้

นงลักษณ์ถอนหายใจ “ถ้าเขาต้องการจะนั่งบนตำแหน่งนี้ เข เขา ต้องพึ่งพาตนเอง จัดการให้ฉันด้วย ฉันจะอยู่ที่นี่สักวันสองวัน

“ได้ค่ะ คุณนาย”

แล้วมิลินก็จากไป

หลังจากนรมนออกมา กลับไม่ได้รีบออกไปจากตลาดมืด แต่ เดินวนไปรอบ ๆ และซื้อของเล็กน้อย ถึงจะนั่งรถกลับไปที่ตั้งกอง กําลังทหาร
เมื่อบริศ ตื่นขึ้นมาก็หานรมนไม่เจอ เขากระวนกระวายจน แทบจะขับรถออกไป เมื่อออกมาถึงประตูก็พบนรมนยถุงใบเล็ก ใบใหญ่กลับมา

“คุณออกไปช้อปปิ้งเหรอ?

“ใช่แล้ว ทำไมเหรอ? ใช้เงินของคุณแล้วมันปวดใจเหรอ?” นรมนมองบริศ อย่างซุกซน

อยู่ดี ๆ บุริศร์ก็หัวเราะอย่างจนปัญญา

“จะเป็นไปได้อย่างไร ครอบครัวของเรายากจนเหลือเพียงแค่ เงิน ถ้าคุณไม่ใช้ จะทิ้งเอาไว้ให้ราขึ้นหรือไง? ”

“คำพูดของคุณสามีน่าฟังที่สุด รู้ไหมว่าผู้ชายแบบไหนหล่อ

ที่สุด?”

บริศร์แปลกใจเล็กน้อย รู้สึกงงงวย

“ผู้ชายที่ควักเงินจ่ายหล่อที่สุด! ดังนั้นเดี๋ยวคุณไปช้อปปิ้ง เป็นเพื่อนฉันนะ ว่ากันว่าเพชรของที่นี่ค่อนข้างดี ฉันอยากซื้อ กลับไป เอาไปแบ่งให้คมทิพย์สักหน่อย ไม่ว่าอย่างไรก็ตามพวก เราก็มาแอฟริกาแล้วจริงไหม? ”

ท่าทางร่ำรวยของนรมนทำให้บริศร์หัวเราะขึ้นมาทันที

“เหนื่อยหรือเปล่า? ”

“จะไม่เหนื่อยได้อย่างไร? ปวดขาไปหมดแล้วเนี่ย ขี่หลัง หน่อยได้ไหม? ”
นรมนมองบริศ อย่างมีความหวัง

บริศ ถอนหายใจ ย่อตัวลงไปอย่างยอมรับชะตากรรม

“ขี้นมาสิ”

นรมนค่อย ๆ ปีนขึ้นไปบนหลังของบุริศร์ สองมือโอบรอบลำ คอของเขา ลมหายใจอุ่นรดใบหู

“คุณสามี คุณพักผ่อนแล้วใช่ไหม? ”

“มีอะไรก็พูดมา อย่ามายั่วเย้าผม ออกไปห่างหูของผมหน่อย

บุริศร์รู้สึกสั่นเทาไปทั่วทั้งร่างกาย

แม่สาวยั่วสวาทคนนี้ รอก่อนเถอะ สักวันเขาจะทำให้เธอต้อง ร้องขอความเมตตา

บริศ แอบคิดอยู่ในใจ

นโมนอิงแอบที่คอของเขาอย่างไม่สนใจ หายใจออกมา

“ไม่เอา”

“นรมน เคยได้ยินคำกล่าวนี้ไหม?

“หือ? ”

“แค้นนี้สิบปีก็ยังไม่สาย

คําพูดของบริศร์ดูสบาย ๆ จนแม้แต่นุ่มนวลด้วยซ้ำไป แต่ กลับทำให้นรมนตัวสั่นอย่างห้ามไม่ได้
“เชอะ ขู่ฉันเหรอ”

นโมนทาปากแบะ ยังคงขัดจังหวะและแหย่ต่อไป เย้าแหย่ ท่าทางของบุริศร์

เส้นประสาทที่ตึงของบุริศร์ในที่สุดก็ผ่อนคลาย

ทั้งสองคนจีบกันเหมือนรอบข้างไม่มีคนอยู่ สะเทือนจิตใจคน โสดจํานวนมากจริง ๆ ทหารในเขตทหารเหล่านั้นต่างมองดูพวก เขา สายตาจ้องมองมา

นัยน์ตาของบุริศร์เย็นชาทันที

“ยังฝึกกันไม่พอใช่ไหม?

ทหารเหล่านั้นแทบจะมีขางอกออกมาเพิ่มจากประโยคนั้น พวกเขาวิ่งออกไปทันที จู่ ๆ นรมนก็กล่าวขึ้นมาด้วยรอยยิ้ม “จริงสิ คุณสามี เมื่อไหร่

คุณจะแต่งตัวเป็นผู้หญิงสารภาพรักกับฉันที่ข้างถนน

บุริศร์ตัวแข็งทื่อไปฉับพลัน

ผู้หญิงคนนี้ทำไมถึงได้ดึงดันเรื่องนี้นัก? คิดไม่ถึงว่าจะยังไม่ ลืม

นรมนเห็นเช่นนี้ จึงรีบพูดขึ้น “ฉันจะบอกคุณให้นะ ก่อนคืนนี้ ถ้าคุณไม่ทำตามสัญญา ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปฉันอาจจะไม่ให้คุณ ขึ้นมานอนบนเตียง เอาที่คุณคิดว่าดีแล้วกัน”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ