บทที่ 1075 กานต์ลูกรัก

นรมนเห็นบุรีศร์ทําหน้าตาไม่ได้รับความเป็นธรรม จึงอดท่า ปากมุ่ยไม่ได้ “อะไรกัน? เชื่อถือค่าพูดของประธานบริศร์ไม่ได้เห รอเนี่ย?

“เปล่านะ ผมแค่เพียง…….

“ฉันรู้ว่าคุณไม่รักฉันแล้ว ตอนนี้ฉันแก่และไร้ประโยชน์ ไม่ได้ เป็นสาวน้อยอ่อนโยน และไม่ได้ชำนาญการแพทย์เหมือนอย่าง รมัยอะไรนั่น ที่ยอมสละชีวิตเพื่อคุณ คุณต้องรู้สึกเสียใจที่ แต่งงานกับฉันใช่ไหม? ไม่เป็นไร เพียงแค่คุณพูดมาคำเดียว ฉันรับรองว่าจะให้คุณไปหาหญิงสาวที่คุณรู้สึกดีด้วยเลยเอา ไหม? ”

บุริศร์รู้สึกว่านรมนยิ่งพูดตนเองยิ่งกลายเป็นคนชั่วร้าย เมื่อทำ อะไรไม่ได้เขาจึงทำได้เพียงใช้ริมฝีปากบางอุดปากของนรมน เอาไว้ในใจรู้สึกทอดถอนใจ ช่วงนี้ภรรยารู้สึกน้อยใจบ่อยมาก ส่วนตนเองเมื่อไหร่ถึงจะได้พลังกลับคืนมา

วันไหนจะต้องถามป้องดู

ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป เขาคงจะทนไม่ไหวจริง ๆ

นรมนเคลิบเคลิ้มไปกับจูบของเขา คาดไม่ถึงว่าจะลืมคำถาม เมื่อสักครู่ทันที

บุริศร์เห็นแววตาของเธอเลือนราง จึงถอนริมฝีปากออกมาเบา
เขาอุ้มนรมนขึ้นมา พาเธอเข้าไปในที่ตั้งกองกำลังทหาร

เป็นสามีภรรยามาหลายปีแล้ว จะทำอะไรก็ควรจะปิดประตูให้ มิดชิดก่อนจริงไหม? ให้ทหารหนุ่มเหล่านั้นมองเห็น เดี๋ยวจะเกิด อารมณ์รักกันไปหมดจริงไหม?

บุริศร์รู้สึกว่าสิ่งที่ตนเองคิดมีเหตุผลมาก

นรมนถูกโยนลงบนเตียงถึงจะมีปฏิกิริยาตอบสนอง

เธอกล่าวอย่างน้อยใจ “ฉันรู้ว่าคุณไม่ได้รักฉันแล้ว รู้ว่าฉัน บาดเจ็บก็ยังโยนฉันลงมาได้ลงคอ

บริศร์รู้สึกจนปัญญาทันที

เขาโยนเธอลงมาอย่างมีฝีมือมาก หรือจะพูดอีกอย่าง เตียงนี้ เขาให้คนเสริมผ้าห่มเพิ่มลงไปสามชั้น เธอจะเจ็บได้อย่างไร?

“บาดเจ็บเหรอ? มา ผมขอดูหน่อย

บริศร์ดึงแขนเสื้อขึ้นทันที นรมนกระโดดขึ้นด้วยความตกใจ

“คุณจะทำอะไรเนี่ย? ”

“บาดเจ็บไม่ใช่เหรอ? สามีจะช่วยให้คุณ ช่วยเป่าให้คุณ ถ้า ยังไม่ดีจริง ๆ ผมจะอุ้มคุณขึ้นมาสูง ๆ ตอบสนองความต้องการ ทางจิตใจของสาวน้อยอย่างคุณ

บุริศร์พูดแล้วก็เดินตรงมาหานรมน
นามนตกใจอย่างสิ้นเชิง

ล้อเล่น ใช่ไหมเนี่ย

ถูกเขาอุ้มขึ้นมาสูง ๆ ตนเองจะไม่ขายหน้าเหรอ?

เธอทําเป็นแอ๊บแบ๊วแกล้งทำเป็นอ่อนแอก็ยังได้อยู่ บุริศร์มา แบบนี้เธอรับไม่ได้

“ไม่ต้องแล้ว มิลินเปลี่ยนผ้าพันแผลให้ฉันแล้ว

บุริศร์ถึงจะหยุดเดิน มองนรมนด้วยรอยยิ้ม

“เป็นสามีภรรยากันมาตั้งนานแล้ว คุณกลัวอะไร? ”

“คุณสั่งสอนฉัน”

นรมนกระโดดไปอีกฝั่งของเตียงทันที

“คุณนอนพักผ่อนให้ฉันสักหน่อยเถอะ หลังจากมาที่ แอฟริกาใต้ยังไม่พักผ่อนเลยใช่ไหม? รีบ ๆ เข้าเถอะ ตอนนี้ แก้ไขปัญหาไปแล้ว ทำไมยังไม่นอนอีก? ฉันยอมให้คุณนอน สามวันสามคืนเลย”

คำพูดของนรมนทำให้บริศร์หัวเราะออกมาเล็กน้อย

“ยังไม่ได้ ผมต้องไปดูชัยณรงค์สักหน่อย ไม่ว่าจะพูดอย่างไร รมัยก็สละชีวิตเพื่อผม ถึงแม้ชัยณรงค์จะทำผิดกฎหมาย แต่มี บางเรื่องยังต้องชี้แจง
“ชี้แจงอะไร คุณจะไปชี้แจงกับเขาได้อย่างไร? เขาเป็นผู้ป่วย ทางจิต ตนเองทำอะไรไม่ได้และไม่มีความสามารถเอาพี่สาวของ เขากลับมาจากสงคราม ความรู้สึกไร้อำนาจแบบนี้บังคับให้เขา ต้องหาที่ระบาย และคุณก็โชคร้ายที่สุดกลายเป็นที่ระบายของ เขา คนคนนี้ค่อนข้างดื้อรั้น ตอนนี้คุณไปหาพูดอะไรเขาก็ไม่ฟัง หรอก หรือจะพูดอีกอย่าง ฉันไปเองจะดีกว่า คุณหลับไปเถอะ ฉัน จะไปต่อรองกับชัยณรงค์แทนคุณเอง ที่รัก ถ้าคุณยังดื้อดึงอีก ฉัน จะฉีดยาให้คุณสักเข็มหนึ่ง รับรองว่าจะให้คุณหลับจนกลับ ประเทศเลย

ท่าทางของนรมน ในตอนนี้โคตรหล่อเลย

บริศ มองเธอด้วยรอยยิ้มและถามว่า “เข็มฉีดยานั้นของ

“อ่อ ขอรมิดาเอาไว้ตอนที่มา เพื่อป้องกันตนเอง ไม่คิดว่าจะ เอาไปใช้กับชัยณรงค์ ว่ากันว่ายามีความแรงมาก ไม่รู้ว่าเขาจะ กลับไปนานแค่ไหน คุณรีบพักผ่อนเถอะ วางใจได้ เขาไม่หนีไม่ รอดหรอก”

นรมน โบกมือทันที บุริศร์ทำท่าทางถูกเธอกด แขน ดึงนรมนเข้ามาในอ้อมกอดทันที จากนั้นยื่นสอง

“นอนด้วยกัน? ”

นรมนรู้สึกว่าผู้ชายคนนี้จงใจยั่วยวนเธอ

เธอยิ้มตาหยี่และกล่าวว่า “ตอนนี้คุณไม่ได้เป็นผู้ชายปกติ นอนด้วยกันมันเสี่ยง คุณจะทำอะไรได้? ”
ใบหน้าของบุริศร์กลัดกลุ้มทันที “คุณภรรยา ช่วงนี้คุณมีความต้องการสูงจังเลยนะ”

“คุณรู้หรือเปล่าว่าผู้หญิงอายุสามสิบเหมือนหมาป่าอายุสี่สิบ เหมือนเสือ? ไม่ว่าอย่างไรก็ตามฉันใกล้จะถึงวัยของหมาป่าแล้ว คุณยังจะไม่ยอมให้ฉันมีความต้องการทางกายภาพตามปกติอีก เหรอ? ”

คำพูดของนรมนทำให้มุมปากของบริศร์ยกขึ้นทันที

“คุณถึงได้หิวกระหายมากใช่ไหม? ”

สายตาของเขาเปลี่ยนไป

“คุณภรรยา คุณต้องรู้เอาไว้นะ บางครั้งผู้ชายก็ไม่ได้ต้องการ

สิ่งนั้น”

นรมนตกใจแววตาชั่วร้ายของบุริศร์

เธอรีบหนีออกมาจากอ้อมกอดของบุริศร์ทันที และกล่าวเตือน

ว่า “คุณอย่าทำตามอำเภอใจนะ

“คุณไม่ได้ต้องการเหรอ? ”

“ไปให้ไกล ๆ เลยนะ! ฉันเป็นคนหิวโหยขนาดนี้เลยเหรอ? นรมนรรีบล้มล้างการยั่วยุก่อนหน้านี้ของบริศร์

การหาทางรอดเป็นสิ่งที่ดี

เธอแทบจะจินตนาการได้ในกรณีที่บุริศร์ต้องการทรมานตนเองจริง ๆ ผลสุดท้ายเธอจะน่าสมเพชมาก

“เอาล่ะ ฉันจะออกไปดูว่ากานต์กับกิจจากลับมาหาหรือยัง คุณ รีบนอนเถอะ”

ในขณะที่พูดนรมนก็วิ่งออกไปราวกับวิ่งหนี

บริศร์มองเห็นท่าทางอยากแต่ไม่กล้าของเธอ อดหัวเราะออก

มาเบา ๆ ไม่ได้

เพียงแต่บุริศ เหนื่อยมากจริง ๆ

กิจจากับนรมนปลอดภัย นี่คือความโล่งใจที่สุดของเขา ใน ขณะที่เปลือกตาของเขาลืมไม่ขึ้นแล้วจริง ๆ

เขารู้ว่ายังมีเรื่องที่ยังไม่ได้จัดการ แต่ตราบใดที่มีนรมนอยู่ ด้วย เขาก็รู้สึกสบายใจ

บริศ หลับตาลงอย่างห้ามไม่ได้

หลังจากนรมนออกไปก็ตบหน้าอกและถอนหายใจอย่างโล่ง

อก

เธออดคิดถึงไม่ได้ หลังจากนี้เมื่อบริศร์ฟื้นตัวกลับมาจะคิด บัญชีย้อนหลังอย่างไร?

เธออดหนาวสั่นไม่ได้

น่ากลัวจริง ๆ

หรือจะไม่ต้องคิด อาจจะหาโอกาสทรมานในตอนที่เขายังไม่ ฟื้นคืนกลับมา ถึงแม้จะโดนคิดบัญชีย้อนหลังก็ไม่เสียเปรียบจริงไม่จริง?

นรมนยิ้มอย่างปลิ้นปล้อน ก็มองเห็นกิจจาและกานต้ลงมาจาก

“กิจจา กานต์ พวกลูกกลับมาแล้ว” เธอรีบเข้าไปต้อนรับ

กานต์ยิ้มมุมปากเบา ๆ เพียงแต่ดูฝืนใจเล็กน้อย นรมนนึกถึงการกระทำที่เพิ่งจะผ่านมาไม่นานของลูกชาย จึง อดรู้สึกอดสงสารไม่ได้

“มา ลูกรัก หม่ามีอุ้มหน่อย

เธอย่อตัวลง ดึงกานต์เข้าสู่อ้อมแขนทันที มุมปากของกานต์กระตุกโดยไม่รู้ตัว เขาต้องการจะผลักหม่ามออกไปจริง ๆ ใช่ไหม?

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเขามองเห็นสมาชิกในทีมที่มาพร้อมกับ เขาสองคนกำลังมองมาทางนี้

พระเจ้า ไม่นะ หัวหน้าทีมอย่างเขายังจะเหลือหน้าอยู่ไหม เนี่ย?

กานต์หมดหนทาง แต่ต้องบอกว่า อ้อมกอดของหม่ามีช่าง อบอุ่น และความอบอุ่นนี้ได้ขจัดความหวาดกลัวก่อนหน้านี้ไม่ นานของเขาออกไปเยอะเลย
“หม่ามี้”

เสียงของกานต์ดูยากเย็นเข็ญใจ

นรมนกลับไม่ได้สังเกตเห็นความกลัดกลุ้มของลูกชาย เธอเอ่ย ถามอย่างอ่อนโยนและผ่อนคลาย “ลูกรัก มีอะไรที่ลูกอยากกิน หรือเปล่า? หม่ามีจะไปทำให้ลูกกิน

“ไม่เป็นไรครับหม่ามี้ ผมยังมีเรื่องต้องจัดการ

“ลูกเป็นแค่เด็กคนหนึ่งจะจัดการเรื่องอะไรได้? ”

นรมนไม่ยอมให้กานต์จากไป

ลูกยังเล็กขนาดนี้ต้องพบเจอเรื่องแบบนั้น เธอเป็นห่วงแทบแย่

กานต์ลูกคนนี้มักจะทำหน้าตานิ่งเฉย และเก็บทุกอย่างไว้ใน ใจ เธอรู้สึกเป็นห่วงจริง ๆ

เห็นนรมนไม่คิดจะปล่อยตนเองไป กานต์กังวลเล็กน้อย เขารีบโบกมือไปที่สมาชิกในทีมสองคนนั้น

โชคดีที่พวกเขายังรู้ความต้องการของกานต์ จึงรีบก้าวขึ้นมา และกล่าวว่า “คุณน้า พวกเรามีเรื่องต้องคุยกับหัวหน้าทีมครับ คอมพิวเตอร์ของพวกเราถูกคนโจมตี”

“หา? หัวหน้าทีม? ”

นรมนถึงจะปล่อยตัวกานต์

“หม่ามี้ เดี๋ยวผมค่อยไปหาหม่ามี้นะครับ
กานตรีบกระโดดออกมาจากอ้อมแขนของนรมน และตรงไปที่ บริเวณสํานักงานฝั่งตรงข้ามอย่างรวดเร็ว

“เฮ้ กานต์…..”

นรมนยังคิดจะเรียกกานต์ กลับได้ยินกิจจาพูดว่า “หม่ามี้ ผม เจ็บขา หม่ามี้ช่วยพยุงผมเข้าไปพักได้ไหมครับ?

ตาโต ๆ ที่น่าสงสารของกิจจานรมนจะปฏิเสธได้อย่างไร?

รู้อยู่แล้วว่าเขาช่วยเบี่ยงเบนความสนใจให้กานต์ แต่นรมนยัง คงนั่งยองลงไปอุ้มเขาขึ้นมา

กิจจาตัวเบาไปมาก

“กิจจา ลูกผอมไปนะ อยู่กับมิลินไม่ได้กินอิ่มเหรอ? ” นรมนขมวดคิ้วเบา ๆ

กิจจารีบตอบว่า “เปล่าครับ คุณครูค่อนข้างดีกับผม

“ลูกแค่พูดแก้ตัวให้เธอละสิ

นรมน มกิจจาบ่นกระปอดกระแปดเดินเข้าไป

หลังจากกานต์มองเห็นพวกเขาเข้าไปก็ถอนหายใจอย่างโล่ง

อก

สมาชิกในทีมสองคนนั้นมีอายุไล่เลี่ยกับกานต์ โตกว่าเล็ก น้อย แต่ไม่เกินหกเจ็ดปี ปกติแล้วอยู่ในเขตทหารมักจะเห็น กานต์หน้านิ่ง คิดว่าเขาไม่กลัวฟ้ากลัวดิน คิดไม่ถึงว่าจะมีคนที่ สามารถปราบได้
“หัวหน้าทีมลูกรัก? ”

มีคนไม่กลัวตายตะโกนขึ้นมา ดึงดูดสายตาอันแหลมคม เหมือนมืดของกานต์จับจ้อง

“นายอยากโดนเหรอ?

“เปล่าครับ ๆ ระบบความปลอดภัยของพวกเราถูกโจมตี อีกฝ่ายรีบกล่าวขึ้นมา

คิ้วของกานต์ขมวดแน่น

เมื่อสักครู่เขาเพิ่งจะผ่านประสบการณ์ยิ่งสิ่งมีชีวิตครั้งแรกที่ สะเทือนจิตใจ ความรู้สึกที่อัดแน่นไม่อาจระบายออกมาได้ ตอน นี้คิดไม่ถึงว่าจะมีคนปะทะเข้ามาอย่างไม่ต้องการชีวิตอีก

“ใคร? ”

“คนที่ใช้รหัสประจำตัวว่าโรคประสาทหลอน ไม่รู้ว่าเป็นใคร พวกเราตรวจไม่เจอIPของอีกฝ่าย เขาโจมตีรวดเร็วมาก ระบบ ป้องกันของพวกเราถูกโจมตีถึงสามครั้ง

หัวคิ้วของกานต์ยิ่งขมวดเข้าหากันมากขึ้น

สามครั้ง?

เขาเป็นคนวางระบบป้องกันของที่นี่ด้วยตนเอง คิดไม่ถึงว่าจะ ถูกโจมตีถึงสามครั้งภายในระยะเวลาอันสั้นแบบนี้ สามารถเห็น ได้ว่าอีกฝ่ายก็เป็นคนเก่งกาจเช่นกัน

“ฉันจัดการเอง”
กานต์เดินเข้าไปตรงหน้าคอมพิวเตอร์ นั่งลงอย่างว่องไว มือ เล็ก ๆ เริ่มพิมพ์รหัสลงบนคีย์บอร์ด

หน้าจอเปลี่ยนไปทันที

ผู้คนโดยรอบกลั้นหายใจเฝ้ามองการปฏิบัติการของกานต์ แต่ละคนต่างรู้สึกชื่นชม

ได้ยินมาตลอดว่ากานต์มีทักษะทางคอมพิวเตอร์สูงมาก แต่ไม่ เคยเห็นเขาแสดงให้เห็น ผู้คนมากมายคิดว่ามีคนพูดเกินจริงและ ต้องการประจบประแจงกานต์ ส่วนเจ้าตัวเองก็ไม่อธิบายเช่นกัน และไม่คิดปิดบัง ปล่อยให้ข่าวลือแพร่กระจายไป

วันนี้ได้เห็นกานต์ดำเนินการต่อการแฮกเกอร์ให้เห็นกับตา นิ้ว มือที่คล่องแคล่วเหมือนกับโน้ตดนตรีอันเฉียบแหลม เคาะลงบน คีย์บอร์ดส่งเสียงใส มันช่างไพเราะและน่าฟัง ส่วนอีกฝ่ายพ่าย แพ้อย่างรวดเร็วจากการติดตามด้วยโปรแกรมม้าโทรจันของ กานต์

โรคประสาทหลอนคิดจะถอนตัวออกจากระบบ กลับค้นพบ อย่างน่าเศร้า ทางหนีทีไล่ของเธอถูกปิดตายแล้ว

คาดไม่ถึงว่า ในขณะกานต์ซ่อมแซมระบบป้องกันก็วางยาพิษ คอมพิวเตอร์ของเธอด้วย!

โรคประสาทหลอนรู้สึกเพียงว่าตรงหน้ามืดไปหมด คอมพิวเตอร์ไม่มีการตอบสนองใด ๆ ทั้งสิ้น

“แม่งเอ๊ย!เธอทุบคีย์บอร์ดอย่างโกรธจัด “ปัง” คอมพิวเตอร์ระเบิดทันที

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ