บทที่ 1055 ให้ตายเหอะ

“ไปกันเถอะ ”

นรมนรู้สึกว่าไม่จําเป็นต้องอยู่ต่อไปอีก

ภาพฉากตลกนี้ได้จบไปแล้ว ตอนจบลงเอยอย่างไรได้ชัดเจน แล้ว

บุริศร์มองดูท่าทางเธอที่อ่อนเพลีย จึงถามขึ้นเบาๆ “ไม่คิดจะ ช่วยเนตราหน่อยเหรอ”

นรมนจ้องเขาเขม็งแล้วพูดขึ้น คิดว่าฉันเป็นพระแม่มารีหรือ ไง เธอแทบอยากจะฆ่าฉันให้ตาย ฉันจะช่วยเธออีกเหรอ ฉันส่ง เธอมารับการรักษาในฐานะมนุษยธรรมแล้ว ค่ารักษาของเธอ ฉันเป็นคนออก สําหรับเรื่องอื่น ฉันจนปัญญา คงจะไม่ใช่ให้ฉัน บริจาคไตให้กับเธอนะ อาการบาดเจ็บที่หลังของฉันยังไม่หายดี เลย”

บุริศร์ยิ้มขึ้นทันใด

“ผมคิดว่าคุณจะจิตใจดี”

“อย่างนั้นก็ต้องดูเป็นใคร อีกอย่างเรื่องนี้เป็นความสามารถ ของฉันจริงๆ ไปกันเถิด”

นรมนคล้องแขนของบุริศร์แล้วทำท่าจะจากไป กลับถูกแม่นรม นรั้งไว้
“นรมน หนูดูสิ ทั้งหมดนี้ล้วนเป็นความเข้าใจผิด แม่กับพ่อ ของหนูก็ถูกเนตราสารเลวนั่นหลอก หนูอย่าถือโทษโกรธเคียง พวกเราเลยนะ ความสัมพันธ์ในเมืองชลซีของบริศร์นั้นแน่นแฟ้น มาก พ่อของหนูอายุปูนนี้แล้ว หนู ให้คนช่วยเขาออกมาทีเถอะ อย่างน้อยก็เคยเป็นพ่อลูกกันไม่ใช่เหรอ”

นรมนเคยเห็นคนหน้าด้าน แต่ไม่เคยเห็นหน้าด้านขนาดนี้

“สองสามวันก่อนที่ท่านอยากจะฆ่าฉันนั้นทำไมถึงจำไม่ได้ว่า อย่างน้อยพวกเราก็เคยเป็นแม่ลูกกันล่ะ”

นรมนสะบัดแม่นรมินทิ้ง จากนั้นก็ยกเท้าก้าวเดิน ถ้าอยู่ต่อไปมีหวังหงุดหงิดตาย

บุริศร์แค่ส่งสายตา ก็มีบอดี้การ์ดเข้ามาจับตัวคุณท่าน คุณนายตระกูลธนาศักดิ์ธนไว้

เขาโอบเอวบางของนรมนแล้วพูดอย่างอ่อนโยน อย่าไป

โมโหคนที่ไม่ได้เป็นอะไรกับเรา มันไม่คุ้ม

“ฉันไม่ได้โมโห แค่รู้สึกเหนื่อยและเมื่อยเท่านั้นเอง คุณว่า

ความรักของพ่อแม่จะต้องมีความสัมพันธ์ทางสายเลือดเหรอ คุณ

ดูคู่สามีภรรยาของป้องที่มีต่อปวีรา แทบจะรักเธอเข้ากระดูก

แล้ว ทำไมคุณท่านคุณนายตระกูลธนาศักดิ์ธนถึงไม่มีหัวใจแบบ

นี้บ้าง ความจริงจะใช่หรือไม่ใช่ลูกแท้ๆของตัวเองก็ไม่เห็นเป็นไร

เลย ขอเพียงมีวาสนาต่อกัน ทุกคนก็อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขได้ไม่ใช่เหรอ”
“คนเรานั้นต่างกัน คุณอย่าคิดมากเลย ดูภาพฉากละครไป หนึ่งตอนคงเหนื่อยแล้วสินะ ปะผมจะพาคุณออกไปเดินเล่น

บริศ เห็นภรรยาอารมณ์ไม่ค่อยดี จึงอดไม่ได้ที่จะหาวิธีทำให้

เธอมีความสุข

นรมนกลับพูดอย่างไม่มีอารมณ์ “ไม่มีที่ที่อยากจะไป ฉันอยาก ไปหาลูกชายที่ค่ายทหาร ไปได้ไหม

บุริศร์รู้สึกว่าภรรยานั้นตั้งใจทำให้เขาลำบากใจ

“เขตทหารเป็นสถานที่กวดขัน ตอนนี้ผมเองก็ไม่ได้กลับ แน่นอนว่าต้องเข้าไปไม่ได้อยู่

พูดอย่างกับว่าถ้าคุณกลับแล้วฉันจะสามารถเข้าได้อย่างนั้น แหละ กฎระเบียบค่ายทหารฉันเข้าใจดี

ท่าทางนรมนที่กระปลกกระเปลี่ยทำให้เขารู้สึกกังวลเล็กน้อย

“หรือผมพาคุณไปยิงปืนสักสองสามนัดที่สโมสรยิงปืนดี

คำแนะนำของบุริศร์ทำให้นรมนเกิดความสนใจ

“สโมสรยิงปืนเหรอ เมืองชลธีมีสโมสรยิงปืนแบบนี้ด้วยเหรอ”

ตอนนั้นเพราะกานต์ถูกคุมตัวอยู่ในสโมสรยิงปืนจนเกือบจะ เกิดเรื่องขึ้น บุริศร์จึงสั่งปิดสโมสรยิงปืนทั้งหมดในเมืองชล ตอนนี้ได้ยินบุริศร์พูดเช่นนี้ นรมนรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย

บุริศร์ยิ้มแล้วพูด “ผมรู้ว่าคุณชอบไง ก็ย่อมเก็บไว้หนึ่งสโมสร อยู่แล้ว ถูกผมซื้อไว้แล้ว คนที่อยู่ด้านในล้วนเป็นคนกันเอง คุณวางใจได้ ไม่เกิดอะไรขึ้นอย่างแน่นอน”

นรมนมองบุรีศร์ไม่ว่าแอบทำอะไรมากมายขนาดนี้ รู้สึกซาบซึ้งใจเล็กน้อย และชัดความหงุดหงิดเมื่อสักลง ไปไม่น้อย

ก็ได้ เห็นแก่หน้าคุณ ไปสนุก“ขอบคุณภรรยาเห็นแก่หน้าครับ

บริศ เห็นเธออารมณ์ดีขึ้นถอนหายใจ

เมื่อขึ้นรถแล้วนรมนขึ้นฉับพลัน คำพูดของณรงค์คุณอัดเสียงไว้แล้วใช่

อัดไว้แล้ว ถึงแม้เคยคิดไตวายฉับพลันของเนตราไม่น่าเกิดกะทันหัน แต่ไม่ว่ากล้าณรงค์ต้องเสียงไว้แล้ว เป็นหลักฐานเลยเชียวนะ

บุรีศร์พลางพูดพลางยิ้ม

นรมนหยุดหัวข้อขึ้น สำหรับผลลัพธ์เนตราอย่างไร ไม่ได้สนใจแล้ว

สําหรับเธอเนตราทรยศทอดทิ้งแบบว่าเป็นการลงโทษ

แล้ว

ความแค้นระหว่างพวกเธอนั้นสิ้นกัน

ทั้งไปที่สโมสรยิงปืน

สโมสรตั้งอยู่ในเขตชานเมือง ที่พื้นที่กว้างขวาง ดีมากทำให้คนเห็นรู้สึกผ่อนคลายมีความสุข

*ใช้ได้ สภาพแวดล้อมแบบนี้ดีสุดๆ ไม่น่าเชื่อว่าจะเป็นสนาม

ยิงปืนจริงๆ” “แน่นอน ผมสร้างตามแบบสนามฝึกยิงปืนของค่ายทหารเลย

นะ”

บริศ อธิบายด้วยความภาคภูมิใจ

“ดูคุณดีใจเข้าชิ”

นรมนปรายตามองเขา ยิ้มแล้วพูด “มาประลองกัน

“เอาสิ ยากนักที่ภรรยาจะมีกะจิตกะใจ ผมขอน้อมถวายชีวิต

เพื่อภรรยา”

บริศ เองก็อยากประลองเช่นกัน

ทั้งคู่สวมชุดอุปกรณ์ความปลอดภัยเสร็จสรรพ ก็หยิบปืนแล้ว

เข้าไปในสนามยิงปืน

นรมนเริ่มก่อน ได้เก้าคะแนน

บริศ เห็นสีหน้าที่ค่อนข้างแย่ของนรมน จึงครุ่นคิดแล้วยิงที่ แปดคะแนน

“อ้าวคุณชายบุริศร์เป็นอะไรไป ไม่ใช่เกิดในค่ายทหารเหรอ ทำไมยังสู้มือสมัครเล่นอย่างฉันไม่ได้”

นโมนพูดจาอวดเบ่ง
บริศ วางปืนลงข้างๆแล้วพูดเบาๆ “ไม่ได้ฝึกซ้อมนาน ก็เลย รู้สึกไม่ชิน”

“เหรอ งั้นลองอีกที

“เอาส”

สองสามีภรรยาเกิดแรงฮึกเพิ่มขึ้น

เวลาทั้งช่วงบ่ายได้ใช้อยู่ในสโมสร แต่ทว่าบริศร์นั้นแต่ละครั้ง มักจะได้คะแนนน้อยกว่านรมนหนึ่งคะแนน

หากนรมนยังดูไม่ออกว่าบุริศร์นั้นอ่อนข้อให้กับเธอ อย่างนั้นก็

คงจะฉลาดน้อยแล้วจริงๆ

เธอนั่งพักอยู่เก้าอี้ข้างๆ แล้วถอนหายใจพูดขึ้น “คุณบอกไม่ใช่ เหรอว่าตอนฝึกซ้อมหากอ่อนข้อให้จะเป็นการทำร้ายฉัน นี่ คุณชายบริศ เป็นอะไรไป

บุริศร์วางปืนลงแล้วนั่งเขยิบเข้ามาแล้วจับมือของเธอวางไว้ที่ มือของตัวเอง จากนั้นนวดเบาๆ

นรมนรู้สึกผ่อนคลายลงมาก

“ฝึกซ้อมส่วนฝึกซ้อม ตอนนี้เป็นการเล่นเป็นเพื่อนคุณ อย่างไร ก็ต้องยอมอ่อนให้ภรรยามีความสุขไม่ใช่เหรอ”

“อ้าว ลำบากคุณชายบุริศร์แล้ว”

ถึงแม้นรมนจะพูดเช่นนี้ แต่มุมปากนั้นยกขึ้น

มีผู้หญิงที่ไหนที่ไม่ชอบให้สามีตามใจ
เธอก็เป็นผู้หญิงธรรมดาเช่นกัน

“เล่นต่ออีกไหม

บริศร์ถามขึ้น แววตาเต็มไปด้วยความอบอุ่น

“ไม่เล่นแล้ว ถูกคุณอ่อนข้อให้ตลอด เล่นไปก็ไม่สนุก ตื่นซุป เป็ดไว้ไม่ใช่เหรอ กลับบ้าน! ทานซุปกัน!

นรมนตอนนี้รู้สึกอ่อนเพลีย อยู่ๆก็คิดถึงซุปเปิดขึ้นมา

บริศร์รู้สึกว่าวินาทีนี้นรมนดูคล้ายกับกมลผู้เห็นแก่กินมาก

“อืม กลับบ้านกัน”

บุรีศร์จูงมือของนรมนแล้วเดินออกมาจากสโมสร

ตอนที่ออกมานั้นบังเอิญเจออรรณพกับรมิดา

“อ้าว พี่รองกับพี่สะใภ้รองก็มาด้วยเหรอ”

“พวกคุณก็มาเล่นที่นี่ด้วยเหรอ”

นรมนเห็นมองรมดาแวบหนึ่ง เห็นได้ชัดว่ารมิดาดูฝนๆ

“ใครบางคนอยากมา ฉันเองก็จนปัญญา”

รมิดาทำให้นรมนหัวเราะขึ้น

เมื่อทั้งคู่ขึ้นรถไปแล้ว ยังสามารถมองเห็นใบหน้าที่ไม่เต็มใจ ของรมิดาถูกอรรณพลากตัวเข้าไป

“แปลกจริงๆทำไมพวกเขาอยู่ด้วยกัน
บริศร์ยิ้มแล้วพูดขึ้น “ถูกบังคับให้แต่งงาน

“อรรณพบังคับรมิดาแต่งงานเหรอ”

“ไม่ใช่ รมิดาบังคับให้อรรณพขอเธอแต่งงาน”

“อ้าวเหรอ”

นรมนประหลาดใจ แต่บุริศร์กลับไม่ได้พูดต่อไปอีก

เธอเองก็ไม่ได้ถามต่อ แล้วค่อยกลับไปถามรมดาเอา

ในเมื่อบังคับให้อรรณพขอตัวเองแต่งงาน แล้วทำไมถึงไม่ ทำตัวดีๆกับคนอื่น ทำแบบนี้มาบอกว่าเธอบังคับ ใครจะไปเชื่อ

หลังจากที่ทั้งคู่กลับไปถึงบ้านแล้ว ป้าหวานบอกคุณท่านตนวร ได้โทรศัพท์มา บอกว่ากมลวันนี้จะค้างคืนอยู่ที่นั่น ดนัยลูกของค ริชณะวันนี้จัดงานเลี้ยงอาหารค่ำ ได้เชื้อเชิญกมล ให้ไปร่วมงาน

นโมนพูดด้วยความหงุดหงิด “คุณว่าอนานลูกสาวเราจะถูก

ล่อลวงด้วยของกินไหม

“ไม่หรอก กมลแยกแยะออก”

บริศร์ไม่รู้สึกเป็นกังวล

ป้าหวานทําอาหารเสร็จ จากนั้นยกมาเสิร์ฟให้กับบริศร์และนร

มน

นโมนทานซุปเป็ด ไม่ต้องเอ่ยถึงว่าในใจมีความสุขมากแค่ไหน
หลังจากที่ทานอาหารเสร็จ บุริศร์ก็ได้รับข้อความ บอกว่าเนต ราไตวายฉับพลัน ช่วยเหลือไม่ทัน ได้เสียชีวิตลงแล้ว

เมื่อได้ยินข่าวนี้ก็ไม่รู้สึกแปลกใจ

นรมนกลับรู้สึกหน่วงๆ

“ทําไมเหรอ ไม่อยากให้เนตราตายเหรอ”

“ไม่ใช่ แค่รู้สึกว่าชีวิตนั้นเปราะบางเกินไป ฉับพลันชีวิตก็พลิก ผันดิ่งลงเหว บุริศ คุณจะต้องราบรื่นปลอดภัยนะ

นรมนกอดบริศร์ไว้แน่น

กลิ่นหอมของตัวเธอลอยอบอวลแตะเข้ารูโพรงจมูกของบุริศร์ ทําให้เขาเกิดอาการร้อนรุ่ม แต่ด้วยสิ่งต่างรอบข้างไม่เป็นใจ ทําให้เขาอึดอัดทรมาน

ลูกกระเดือกของบริศร์เคลื่อนไหวขึ้นๆลงๆ จากนั้นกดนรมน

ลงโซฟาแล้วบรรจงจูบเธอ

นรมนจูบกลับอย่างเร่าร้อน

ให้ตายเหอะ!

บริศร์รู้สึกแต่เพียงว่าร่างกายนั้นเร่าร้อนเหลือเกิน จนแทบจะ ระเบิดแล้ว

วินาทีสำคัญ เขารีบผลักนรมนออกทันที แล้วไปห้องน้ำ ราวกับเป็นการหนี

นรมนชะงักไปชั่วครู่ จากนั้นยิ้มขึ้นผยอง
“คุณชายบุริศร์ นี่คุณเป็นอะไรไป

เธอถามขึ้นทั้งๆที่รู้

บริศแทบจะกัดฟันตัวเองให้แหลกละเอียด

“คุณรอก่อนแล้วกัน

“ฉันรออยู่แล้ว คุณก็มาสิคะ บ่าวเหงาจังเลย! ”

น้ำเสียงที่ยียวนยั่วเย้าของนรมนยิ่งเหมือนกระตุ้นอารมณ์ก็ไม่ ปาน ทำให้ภายในใจบุริศร์คันยุกยิก

เธอจะต้องตั้งใจอย่างแน่นอน!

บริศ ถอนหายใจ แล้วทำการเปิดน้ำเย็น

น้ำเย็นๆราดลงสัมผัสตัว แต่กลับไม่สามารถทำให้ไฟร้อนรุ่ม ภายในใจเย็นลงได้

นรมนก็ไม่แกล้งเขาอีกต่อไป ไปหยิบคอมพิวเตอร์แล้วส่งวิดี

โอคอลไปหาพริมา

“ทางฝั่งคุณสืบเรื่องไปถึงไหนแล้ว

“ได้หลักฐานมาแล้ว ประมาณพรุ่งนี้เช้าสามารถเชิญผู้สื่อข่าว เปิดแถลงงานได้”

ใบหน้าพริมาที่เหนื่อยล้าจากการเดินทาง

“ทางฝั่งฝากคุณจัดการด้วยนะ ฉันคงไม่ไปแล้ว”

นรมนเชื่อมั่นในตัวพริมาเป็นอย่างมาก เพราะเป็นคนของบุรีศ

พริมาพยักหน้า ลังเลสักพักก่อนพูดขึ้น ประธานนรมน เรื่องนี้ ไม่ได้ง่ายอย่างที่คิด ฉันได้ข้อมูลอย่างอื่นเพิ่มเติม แล้วจะส่งไป ให้คุณนะคะ คุณจงระวังตัวด้วย

“หือ”

นรมนชะงักงัน

ในหัวสมองของเขาผิดคําพูดของคนทิพย์

เธอบอกว่าทำไมถึงบังเอิญอะไรขนาดนั้น นักแสดงคนนั้นเพิ่ง เซ็นสัญญากับบริษัทคุณก็เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นแล้ว

ตอนนี้พริมาก็พูดแบบนี้ หรือว่ามีคนแอบทำร้ายเธอจริงๆ นรมนรู้สึกว่าตัวเองนั้นเป็นที่รังเกียจทั้งๆที่ไม่ได้ทำอะไรสัก อย่าง

กว่าจะผ่านเรื่องราวทรมานจากตระกูลโตเล็กมาได้ ตอนนี้ ต้องการทำธุรกิจเล็กๆเพื่อเลี้ยงครอบครัว กลับยังมีคนไม่ชอบ

เธอ

ช่างเหอะ

ทหารมาใช้ขุนพลต้าน น้ำมาใช้ดินต้านแล้วกัน

“โอเค ส่งมาแล้วกัน”

หลังจากที่นรมนวางสายวิดีโอคอลแล้ว บุริศร์ก็เดินออกมา
เขาออกมาด้วยความรีบร้อน ผมเผ้ายังไม่ทันเช็ดให้แห้ง หยด น้ำจึงได้ไหลตามปลายผมผ่านใบหน้าที่รูปงาม ไหลจากบนลงสู่ ล่าง ผ่านกระดูกไหปลาร้าไปยังกล้ามเนื้อหน้าอกที่แน่นตึง

นรมนกลืนน้ำลายขึ้น

ข่มใจไว้

จู่ๆเธออยากจะกระโจนไปหาผู้ชายคนนี้จัง ทำอย่างไรดี

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ