บทที่ 1012 หัวเราะราวกับคนโง่

ในกล่องมีเพียงรองเท้าหัวเสือของเด็กคู่หนึ่ง

นี่คืออะไรกัน?

นรมนมองไปที่คุณท่านตนวรด้วยความอึดอัดใจ แต่คุณท่าน ตนวรรู้สึกตื่นเต้นมากกว่านรมน

เขาหยิบรองเท้าหัวเสือขึ้นมาด้วยมืออันสั่นเทา ทันใดดวงตาคู่ นั้นก็คลอไปด้วยน้ำตา

“ยายแก่เอ๋ย นึกไม่ถึงว่ายังคงเก็บไว้อยู่ ฉันนึกว่าเธอจะไม่ สนใจไปนานแล้ว”

คุณท่านตนวรนำรองเท้าเสือมาวางไว้บนใบหน้าของตัวเอง

น้ำตาอุ่นร้อนก็ไหลทะลักลงมาทันที

สิ่งที่ทำให้นรมนตกใจ

คุณท่านตนุวรเข้มแข็งมาตลอดชีวิต แม้ตอนที่คิมเสียชีวิตไป

เธอก็ไม่เคยเห็นคุณท่านตนวรเศร้าขนาดนี้

“คุณตา เป็นอะไรไปคะ? รองเท้าหัวเสือนี่มันยังไงกัน? ของแม่ หนูเหรอ?”

นรมนเดา แต่คุณท่านตนวรกลับโบกมือ ก่อนจะยันกายลุกขึ้น และนำรองเท้าคู่นั้นกลับห้องไป

เมื่อเห็นแผ่นหลังที่ดูอ้างว้างของคุณท่านตนวร นรมนก็จับบทที่ 1012 หัวเราะราวกับคนโง่

ในกล่องมีเพียงรองเท้าหัวเสือของเด็กคู่หนึ่ง

นี่คืออะไรกัน?

นรมนมองไปที่คุณท่านตนวรด้วยความอึดอัดใจ แต่คุณท่าน ตนวรรู้สึกตื่นเต้นมากกว่านรมน

เขาหยิบรองเท้าหัวเสือขึ้นมาด้วยมืออันสั่นเทา ทันใดดวงตาคู่ นั้นก็คลอไปด้วยน้ำตา

“ยายแก่เอ๋ย นึกไม่ถึงว่ายังคงเก็บไว้อยู่ ฉันนึกว่าเธอจะไม่ สนใจไปนานแล้ว”

คุณท่านตนวรนำรองเท้าเสือมาวางไว้บนใบหน้าของตัวเอง

น้ำตาอุ่นร้อนก็ไหลทะลักลงมาทันที

สิ่งที่ทำให้นรมนตกใจ

คุณท่านตนุวรเข้มแข็งมาตลอดชีวิต แม้ตอนที่คิมเสียชีวิตไป

เธอก็ไม่เคยเห็นคุณท่านตนวรเศร้าขนาดนี้

“คุณตา เป็นอะไรไปคะ? รองเท้าหัวเสือนี่มันยังไงกัน? ของแม่ หนูเหรอ?”

นรมนเดา แต่คุณท่านตนวรกลับโบกมือ ก่อนจะยันกายลุกขึ้น และนำรองเท้าคู่นั้นกลับห้องไป

เมื่อเห็นแผ่นหลังที่ดูอ้างว้างของคุณท่านตนวร นรมนก็จับ
“ฉัน?”

นรมนชะงักไป

“ใครให้นายมา”

“ไม่รู้สิ ทางเขตทหารส่งมาให้ผม

คำพูดของโตหินทำให้นรมนประหลาดใจมากยิ่งขึ้น

ในตอนนี้เองที่สมจิตเตะไปยังช่อดอกกุหลาบให้พ้นตัวออกไป อย่างเร็ว

“สมจิตทําอะไร?”

ช่อดอกไม้ถูกสมจิตเตะเสียกระจัดกระจาย นรมนรู้สึกใจคอ เหี่ยวแห้ง

“ฉันกลัวว่าภายในช่อกุหลาบจะมีอะไรทำร้ายคุณนายได้ค่ะ

คำพูดของสมจิตทำให้โตบินแทบถ่ายหน้าผาก

“เธออย่าคิดร้ายไปหน่อยได้ไหม? ที่นี่ที่ไหนกัน? บ้านตระกูล พรโสภณนะ! เธอคิดว่าของที่มาจากมือฉันจะมีปัญหาเหรอ?”

“นั่นก็ไม่แน่ค่ะ นอกจากคุณนายแล้ว ฉันไม่เชื่อใคร” สมจิตไม่ไว้หน้าโตษินสักนิด

ใบหน้าของโตนจมลงทันที

“เธอหมายความว่าอะไร? เธอหมายความว่าฉันจะทำร้ายคุณ นรมนเหรอ?”
เมื่อเห็นว่าทั้งสองคนกำลังจะลุกขึ้น นรมนก็รีบลุกขึ้นยืนทันที

“เดี๋ยวก่อน พวกเธอสองคนก็ทำเพื่อฉันทั้งคู่ ฉันรู้ แต่เราก็ไม่ ต้องหวาดระแวงอะไรเมื่ออยู่ในบ้านนี้ ถูกไหม? เอ่อ? ในนั้นมี การ์ดไหม? สมจิต ช่วยไปดูให้ฉันหน่อย ว่าใครส่งมา ฉันเป็นแม่ ของลูกๆแล้ว คิดไม่ถึงว่าใครจะส่งกุหลาบมาให้มันก็เป็นเรื่องที่ น่ามีความอยู่นะใช่ไหม?”

นรมนรู้สึกเหนื่อยใจเล็กน้อย

ทั้งโตษินและสมจิตก็อารมณ์รุนแรงด้วยกันทั้งคู่ อยู่ด้วยกัน แล้วมันอันตรายเสียจริง

สมจิตเหลือบมอง โดบิน เธอไม่ได้พูดอะไร ก่อนจะตรงเข้าไป หยิบการ์ดออกมา

นรมนเปิดการ์ด ข้างบนเขียนไว้ว่า “สวัสดีครับ หม่ามีสุดที่รัก ได้รับดอกไม้แล้วดีใจไหม? ผมคิดว่าต้องดีใจแน่ใช่ไหม? ดีใจก็ ยิ้มเถอะน่า แต่ผมอยากบอกนะว่า ดอกไม้นี่ผมไม่ได้เป็นคนซื้อ หรอก คือคุณบุริศร์เขาฝากฝังคนมากำชับผมว่า ต้องส่งช่อ ดอกไม้ให้แม่ทุกวัน เพื่อกันไม่ให้แม่ลืมเขา เอ การเป็นลูกชาย มันยากจริงๆนะครับ นึกไม่ถึงว่าต้องมาเห็นพวกคุณอวดความรัก กัน รู้ไหมว่ายากมากสำหรับผม”

ประโยคสุดท้ายลงชื่อกานต์ นรมนยิ้มขึ้นมาทันใด เจ้าเด็กคนนี้นี่!
เธอมองดอกไม้ที่เรี่ยราดเต็มพื้น ปวดใจเล็กน้อย

“นี่เป็นดอกไม้ที่ลูกชายส่งมาให้ฉัน ไม่ใช่สิ มีมิตรภาพของ สามีฉันอยู่ข้างในด้วย เธอสองคนต้องชดใช้ให้ฉัน

นรมนหดหูหัวใจราวกับเด็ก เธอเกือบจะร้องไห้ใส่โดบินกับ

สมจิต

สมจิตโทษตัวเองทันที

“หรือให้ฉันออกไปซื้อมาให้เหมือนกับช่อเดิมไหมคะ?”

“เหมือนกันได้อย่างไร? นี่เป็นดอกไม้ที่สามีกับลูกของฉันส่ง

มาให้!

นรมนก้มลงไปเก็บขึ้นมาทีละดอก

ดูเหมือนสมจิตแทบอยากจะยอมรับผิดและขอโทษอย่าง

มหันต

“คุณนาย ฉัน……

“ฉันทำไม? คราวหลังมีปฏิภาณหน่อยสิ”

โตษินสั่งสอนเธอ

สมจิตเงียบปากไป

ครั้งนี้ตัวเธอเองหุนหันพลันแล่นไป

นรมนเก็บดอกไม้ขึ้นมา เมื่อหันกลับไปเห็นท่าทางโทษตัวเอง ของสมจิต แม้จะปวดใจ แต่เธอก็ยังพูดปลอบ “เอาละ ฉันแค่ล้อเล่นน่า ฉันกลับขึ้นไปปักดอกไม้ก่อนนะ” พูดจบ นรมนก็นำดอกกุหลาบเข้าไปในห้องนอน

เธอหาแจกันที่สวยงาม ก่อนจะใส่ดอกไม้ลงไป และจัดแจงให้

ดูสวยงาม

บุริศร์นี่มีความสามารถเสียจริง ตอนนี้เขาอยู่ที่สถานีตำรวจน นึกไม่ถึงว่าจะโทรหากานต์ให้ส่งดอกไม้มาให้เธอได้

ดูท่าจะใช้โทรศัพท์ของป้องโทรแน่?

มุมปากของนรมนยกยิ้ม เธอรู้สึกว่าดอกกุหลาบเหล่านี้สดใส

และสวยงามมาก

ไม่เหมือนเขาจริงๆ

นรมนมองและยิ้มไปที่กุหลาบราวกับคนโง่ แต่ตัวเองกลับไม่ สังเกตเห็นแม้แต่น้อย

เธอคิดถึงลูกชายเล็กน้อย

นรมนนำโทรศัพท์ออกมาโทรหากานต์ แต่ฝั่งนั้นไม่รับ

โทรศัพท์

ทันใด เธอก็รู้สึกไม่ดีที่จะส่งลูกชายเข้ากองทัพ คิดอยากจะ เจอก็ไม่ได้เจอ

นรมนรู้สึกหดหู่เล็กน้อย

พอดีกับที่ธรรศโทรเข้ามาในเวลานี้พอดี
“อาสาม”

“อาได้ยินว่าหนูกลับมาแล้ว? อยู่ไหนละ? อาออกมาทำธุระ พอดี ว่าจะไปหาหนูหน่อย เด็กคนนี้นี่ ได้รับเรื่องแย่ๆขนาดนี้ยัง ไม่บอกอา ก า? คนที่มีหนูชื่ออะไร? เนตราใช่ไหม? ให้อาสาม จัดการเถอะ อาสัญญาว่าจะลอกหนังเธอออก กล้ามารังแกหลาน ของอาเธอกล้าเกินไปแล้ว”

ธรรศพูดบลาบลาเจื้อยแจ้ว แต่นรมนได้ยินแล้วก็รู้สึกดีใจและ ซาบซึ้ง

“อาสาม หนูไม่เป็นไรค่ะ แต่เรื่องนี้หนูมีอะไรให้อาช่วยด้ว

“พูดมา เพียงแค่อาทำได้ อาสัญญาว่าจะทำ

ตอนนี้แม้ว่า นรมนจะบอกว่าเธอต้องการดวงจันทร์บนท้องฟ้า คาดว่าธรรคคงจะหาวิธีไปเอามาจนได้

นรมนดีใจจริงๆ ที่เธอยังมีคนในครอบครัวเหล่านี้อยู่ แต่ใน ขณะเดียวกันเธอก็รู้สึกกลัวเล็กน้อย

ถ้าวันหนึ่งเธอไม่มีความสัมพันธ์ทางสายเลือดกับพวกเขา พวกเขาจะพลิกจากหน้ามือเป็นหลังมือเช่นเดียวกับพ่อแม่ตระกูล ธนาศักดิ์ธนไหม?

นรมนแทบจะตระหนักในทันทีว่าตัวเองกำลังคิดอะไรอยู่ และ อดไม่ได้ที่จะสาปแช่งตัวเอง

ตัดสินชี้ขาดนานแล้วใช่ไหมว่าเธอเป็นลูกสาวตระกูลทวีทรัพย์ธาดา?

ทำไมจู่ๆ ถึงนึกถึงสมมติฐานที่ไม่น่าเชื่อถือแบบนี้ขึ้นมา?

นรมนส่ายหัวอย่างรวดเร็ว โยนความคิดที่ฟุ้งซ่านเหล่านั้น ออกจากจิตใจของเธอ และพูดด้วยรอยยิ้ม “อาสาม นานมาก แล้วที่หนูไม่ได้เจอกานต์ คิดถึงเขามาก ให้หนูไปพบลูกชายได้ ไหมคะ? กฎเกณฑ์ในกองทัพของอามีมากเหลือเกิน อยากเจอ ลูกชายตัวเองตามใจคิดก็ไม่ได้ ช่างน่าเศร้าเหลือเกิน”

ธรรคคิดว่านรมนจะพูดอะไรเสียอีก เมื่อได้ยินเสียงบ่นของเธอ เขาก็ยิ้มและพูดว่า “เฮ้ นึกว่าเรื่องอะไรเสียอีก เรื่องนี้เองเหรอ?”

“ค่ะ เรื่องนี้ไม่ยากไปใช่ไหม”

“กับคนอื่นนะอาจจะยาก แต่กับอาสามแล้ว เรื่องนี้มันง่ายมาก เลยละ อาออกมาทำธุระนิดหน่อย เดี๋ยวอากลับไปเขตทหาร แล้ว จะพาหนูมาเจอเจ้าเด็กคนนี้นะ อาพูดเลยนะ ว่าหนูให้กำเนิด ลูกชายที่ดีมาก และเป็นหน้าเป็นตาให้ตระกูลทวีทรัพยธาดา”

เมื่อธรรศพูดถึงกานต์ เขาไม่สามารถหยุดพูดได้

ใจของเธอในฐานะที่เธอเป็นแม่ก็มีความสุขมากเหลือเกิน ยิ่ง คิดถึงลูกชายไปอีก

“หนูอยู่กับคุณตา เดี๋ยวอาสามมารับหนูนะคะ”

“ได้สิ เดี๋ยวค่อยคุยกัน

หลังจากคุยโทรศัพท์กับธรรศแล้ว อารมณ์ของนรมนก็ดีขึ้นมาก

กมลและกิจจาไม่อยู่ เธอยังดีที่ได้เจอกานต์ ไม่อย่างนั้นเธอ คงจะคิดถึงเจ้าพวกตัวน้อยพวกนี้มาก

เมื่อกาลังคิด ภายนอกก็มีเสียงเคาะประตูดังเข้ามา

“คุณนรมนคะ ท่านหัวหน้าให้มาตามไปทานข้าวค่ะ

“เตี๋ยวไปค่ะ”

นรมนจัดการตัวเองนิดหน่อยก่อนจะเปิดประตูลงไป

คุณท่านตนวรกลับมาเป็นเหมือนปกติ และเมื่อเห็นนรมนเดิน ลงมา เขาก็ยิ้มทัก “รีบมาทานข้าวเร็ว ไม่หิวเหรอ?”

“หิวสิคะ แต่เมื่อตะกี้ไม่ใช่คุณตาเหรอที่สะบัดมือแล้วเดินไป? ทำให้หนูหิ้วไปอีกนาน คุณตาต้องชดใช้

นรมนจับแขนของเขาอย่างซุกซน ก่อนจะเดินเข้าไปในห้อง

อาหารด้วยกัน

คุณท่านตนวรส่ายหัวอย่างตามใจ ก่อนพูด “เอาละ ชดใช้ให้ ต้องการอะไร พูดมาเลย”

“หนูไม่ต้องการอะไร นอกเสียจากต้องการรู้ค่ะว่าเกิดอะไรขึ้น กับรองเท้าหัวเสือคู่นั้น?”

คุณท่านตนวรหยุดไปครู่หนึ่ง ถอนหายใจแล้วพูดว่า “ตาจะ เล่าให้ฟังทีหลัง กินข้าวก่อน

“ค่ะ”
นรมนก็ไม่ใช่คนที่จะดึงดันอะไร อีกอย่างคนนี้ก็เป็นคุณท่าน ตบุวร เธอเลยหยุดถามเกี่ยวกับปัญหานี้

พวกเขาเดินเข้ามาก่อนจะนั่งที่โต๊ะอาหาร

พ่อบ้านยกอาหารมา นรมนก็พูดถึงความอร่อยของมัน “กับข้าวหอมมาก ถ้ากมลอยู่ เธอต้องชอบแน่

นรมนพลันแสบที่จมูกเล็กน้อย

เธอใช้เวลากับลูกสาวและลูกชายน้อยลงเรื่อยๆ ตั้งแต่กลับ ประเทศมา

ความตะกละของกมลปรากฏขึ้นในใจของเธออย่างห้ามไม่ได้ เมื่อก่อนไม่ได้รู้สึกอย่างนั้น แต่จู่ๆ ก็รู้สึกว่าภาพนั้นอบอุ่น และ

น่ารัก

“เอาละ ไม่ใช่ว่ากมลจะไม่กลับมานะ ไม่กี่วันก็จะกลับมาแล้ว

ละ หลานได้เห็นแน่ ”

“ค่ะ”

นรมนพยักหน้า แล้วพูดว่า “คุณตา เดี๋ยวสักครู่หนูจะไปเยี่ยม กานต์ที่เขตทหารกับอาสามนะคะ คุณตามีอะไรจะฝากบอกเขา ไหม”

“ให้เขาทํางานให้หนักและเรียนให้หนัก ให้เป็นคนที่มี ประโยชน์ต่อประเทศชาติ”

คุณท่านตนวรสมแล้วที่เกิดมาเป็นชายชาติทหาร นั่นคือสิ่งที่เขาบอกเมื่อเปิดปากพูด

นรมนไม่แปลกใจตรงนี้เลย เธอยิ้มตอบรับ

มื้ออาหารเต็มไปด้วยความสุข

นโมนทานของหวานหลังอาหารเย็นด้วย เธอรู้สึกแน่นท้องนิด หน่อย

เธอต้องการไปเดินเล่นที่สวนหลังบ้านสมจิตไม่เดินตาม ถึง อย่างไรก็เป็นในบ้านตระกูลพรโสภณ คนภายนอกคิดจะเข้ามาก เข้าไม่ได้

คุณท่านตนวรแก่ชราแล้ว เขาต้องการพักผ่อนหลังจากรับ ประทานอาหาร เขากลับห้องของตัวเองไป

นรมนเหยียดแขนของตัวเอง สวมเสื้อคลุมแล้วเดินไปยังสวน

หลังบ้าน

คุณท่านตนวรได้พัฒนาสวนหลังบ้านให้เป็นแปลงดอกไม้ใน ช่วง 2-3 ปีที่ผ่านมา ดอกไม้นานาชนิด ทำให้คนดูเพลิดเพลินตา ไม่น้อย

พลันได้มีเสียง “ตุบ’ ดังขึ้น ราวกับมีวัตถุหนักบางอย่างตกลง มา ทำให้นรมนระแวดระวังตัวอย่างเร็ว

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ