บทที่ 1010 ฉันคิดถึงเธอ คิดถึงเธอจริงๆ

“แจ้งตำรวจไม่ได้! นรมน อย่าทำอย่างนี้

ความเร็วของแม่นรมน เกือบจะเทียบเท่ากับนักวิ่ง แต่น่า เสียดายที่คนที่อยู่ตรงหน้าเธอคือ นรมน

นรมนหันข้าง ก่อนจะกดหมายเลขหาตำรวจอย่างเร็ว

“สวัสดีค่ะ ฉันอยากแจ้งความ มีคนจะฆ่าฉัน!”

เมื่อแม่นรมนต้องการเข้ามาทำร้ายเธอ สมจิตก็รีบก้าวมา ข้างหน้าและจับกุมตัวเธอกดไว้ที่ตรงกำแพง

“อย่าขยับ ทําตัวดีๆหน่อย!!

เมื่อครูสมจิตต้องการลงมือ แต่นรมนส่งสายตาไม่ให้เธอขยับ เธอทำได้เพียงมองจากข้างๆ ตอนนี้แม่นรมน กำลังมุ่งไปทาง ด้านหลังของนรมน ทันใดเธอก็จำได้ว่าหลังของนรมนบาดเจ็บ จึงค่อยลงมือ

สีหน้าของนรมนไม่ดีเสียแล้ว

บนร่างกายของเธอมีแผล และแม่นรมน เมื่อใช้กำลังไม่ สําเร็จ คิดไม่ถึงว่าแม่นรมนจะวางแผนลงมือกับบาดแผลของตัว เองได้

เมื่อกี้นรมนยังมีความลังเลเล็กน้อยอยู่ แต่ในตอนนี้ความคิดที่ว่าจะปล่อยคนพวกนี้ไปมันไม่มีอีกต่อไปแล้ว

พวกเขาไม่สมควรได้รับความรู้สึกที่ดีของเธอ

“คุณต้องการจะทำอะไรกับฉัน

ดวงตาของนรมนมีแววดุดัน

สภาพของแม่นรมนตอนนี้เหมือนกระป๋องที่บุบ ดึงคอและพูด “ฉันพูดไปแล้ว ฉันต้องการให้แกตายไป แกแจ้งตำรวจมาจับฉัน แล้วนี่ ฉันจะให้แกมีชีวิตอยู่ไปทำไม?”

“คุณคิดว่าจะทำร้ายฉันได้เหรอ? คุณคิดแค่อาศัยความ ใจอ่อนของฉัน คิดว่าฉันไม่กล้าลงมือทำอะไร เลยทำร้ายและ ข่มเหงฉันอย่างไม่มียางอาย แต่ฉันไม่สนบุญคุณที่เคยพวกคุณ เคยเลี้ยงดูฉันแล้ว แล้วก็ยังไม่สนว่าพวกคุณจะดุด่าฉันอย่างไร ด้วย พวกคุณคิดว่าจะพึ่งอะไรเหรอถึงจะจับฉันได้? เนตราทำให้ ไอคิวของพวกคุณลดน้อยลงหรือยังไงกัน?

ทันทีที่นรมนพูดจบ สีหน้าของงามพลและแม่นรมนก็เปลี่ยนไป

ทันที

“นรมน แกไม่สนใจพวกเราแล้วจริงเหรอ?”

แม่นรมนราวกับว่าจนกระทั่งถึงตอนนี้เพิ่งจะตระหนักได้ว่า นรมน โกรธของจริง

จู่ๆนรมนก็รู้สึกเหนื่อยใจ

มันคงไร้ประโยชน์ที่จะพูดคุยกับพวกเขาอีกต่อไป
เธอ โบกมือ ก่อนพูดกับสมจิต “ดูเธอไว้ เดี๋ยวตำรวจคงมาถึง แล้ว เรื่องวันนี้ฉันหวังว่าจะจัดการอย่างเข้มงวด บอกหัวหน้า ใหญ่ด้วย”

สมจิตพยักหน้าอย่างรวดเร็ว

นรมนรู้สึกอึดอัดเมื่ออยู่ที่นี่

เธอก้าวไปยังมุมหน้าต่าง คิดอยากจะไปสูดอากาศ

แม่นรมนจู่ๆ ก็ร้องไห้โฮออกมา

“นรมน แกมันไม่มีคุณธรรม แกไม่กลัวจมน้ำตายเพราะคำพูด ของประชาชนเหรอ?”

ในขณะนี้เอง ที่ชัยยศวิ่งเข้ามา

“คุณนายครับ ไม่รู้ว่าข้างนอกใครเรียกนักข่าวมา แต่ถูกผมไล่

ไปแล้ว คุณออกไปได้แบบไม่ต้องกังวลแล้ว”

ทันทีที่พูดจบ แม่นรมนก็ชะงักไป ก่อนจะร้องไห้ขึ้นมา

เห็นได้ชัด ว่าเธอเป็นคนเรียกนักข่าวมา

เพียงแค่นรมอย่างเท้าเข้ามาในโรงพยาบาลนี้ ไม่ว่าแผนของ งามพลจะประสบความสำเร็จหรือไม่ แม่นรมนจะฆ่าเธอสำเร็จ หรือไม่ ที่หน้าประตูโรงพยาบาล เธอยังเหลือปัญหาให้นรมนอีก

เมื่อเธอและงามพลถูกตำรวจคุมตัวไป หรือเพราะว่านรมนแจ้ง ตำรวจ อย่างนั้นนรมนก็จะเป็นคนดังไปชั่วขณะหนึ่ง แต่ก็เป็นความตั้งในทางไม่ดี

แม่นรมนจ้างนักเขียนนิรนามไว้แล้ว และวางแผนจะทำให้น มนอกกตัญญู เขียนเรื่องราวที่เลือดเย็นของเธอออกมา แต่ตอนนี้ กลับโดนชัยยศทำให้มันสลายหายไปหมดแล้ว

ทันใดนั้น เธอก็ค้นพบว่านรมน ไม่ใช่นรมนที่พวกเขาเคยคุ้น เคยอีกต่อไป

อย่างที่นรมนพูดกับตัวเองไปว่า เมื่อนรมนไม่มีความรู้สึกกับ พวกเขาแล้ว พวกเขาจะพึ่งอะไรได้อีก?

ในรอบนี้พวกเขาแพ้ และเป็นความพ่ายแพ้ที่เป็นหายนะ

แม่นรมนมองไปยังแผ่นหลังของนรมน ก่อนจะพูดว่า “นรมน เห็นแก่ว่าแม่ขอร้องละ อย่าทำร้ายเนตราเลย โอเคไหม? ถ้าลูก รู้สึกน้อยใจ แม่จะชดใช้ให้ทั้งชีวิตของแม่ แค่หวังว่าลูกจะไม่ทำ อะไรเนตรา เธอเป็นแค่เด็ก

นรมนยิ้มอย่างขมขื่น

เนตราอายุเท่ากันกับเธอ คิดไม่ถึงเลยว่าแม่จะพูดว่าเธอคือ

เด็ก

แล้วเธอล่ะ?

ทำไมเธอถึงต้องยอมรับความเจ็บปวดของเนตรา

“ขอโทษ ฉันทําไม่ได้

นโมนไม่ได้หันกลับไปมอง เธอไม่อยากเห็นหน้าแม่นรมน
ถึงอย่างไรเธอยังคงไม่สามารถเผชิญหน้ากับแม่นรมินที่พูด อะไรไร้ไมตรีเซ่นนี้ได้

ตำรวจมาถึงเร็วมาก อาจเพราะคุณท่านธนาศักดิ์ธนทักทาย

พวกเขา คนที่มาคิดไม่ถึงว่าจะเป็นหัวหน้าใหญ่จริง

เมื่อเขาเห็นนรมน หัวหน้าใหญ่ก้มหัวทักทาย ก่อนจะนำตัวแม่ นโมนจากมือของสมจิตไป

เรื่องตลกนี้จบลงอย่างรวดเร็ว แม้ว่านรมนจะได้รับชัยชนะครั้ง ใหญ่ แต่เธอก็ไม่มีความรู้สึกยินดีเลย ตรงกันข้าม เธอรู้สึกเศร้า มาจากก้นบึ้งของหัวใจ

เธอคิดถึงบริศร์

ไม่รู้ว่าตอนนี้เขาเป็นยังไงบ้าง อาการเส้นประสาทของเขาจะดี ขึ้นบ้างเล็กน้อยหรือไม่

สมจิตต้องการเข้าไปหาเธอ แต่ถูกชัยยศห้ามไว้

“ให้คุณนายได้อยู่คนเดียวเถอะครับ”

ชัยยศพูดพลางดึงสมจิตไปอีกทาง

นรมนรู้เสมอว่ารสชาติการคิดถึงเป็นอย่างไร แต่น่าเสียดายที่ เธอใช้เวลาในตอนคำนึงถึงมากไป

ตอนนี้เธอไม่ต้องการทำร้ายตัวเอง นรมนหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาแล้วโทรหาป้องโดยตรง

อีกฝั่งรับสายอย่างรวดเร็ว
“เขาเป็นอย่างไรบ้าง?

“สลบไปสองครั้ง ตอนนี้ตื่นแล้ว”

ทันทีที่เสียงของป้องเงียบลง ก็ได้ยินเสียงคำรามของปริศ

แว่วมา

“ป้อง แกหุบปาก”

“ส่ง โทรศัพท์ให้เขา

นรมนรู้มาโดยตลอดว่าเสียงของบุริศร์ไพเราะ แต่ไม่คิดว่าจะ เพราะขนาดนี้ ไพเราะเสียจนเธอได้ยินแล้วอยากจะร้องไห้เลย

ป้องโยนโทรศัพท์ไปให้บริศร์

บริศร์ถอนหายใจ และพูดว่า “ผมไม่เป็นไร อย่าไปฟัง เขา กำลังทำให้คุณกลัว คุณไม่ใช่ไม่รู้ว่าคำพูดของหมอต้องฟัง อย่างละครึ่ง พวกเขาชอบทําราวกระต่ายตื่นตูม

“บุริศร์”

ทันใดนรมนก็ตะโกนออกมาด้วยน้ำเสียงแหบแห้งแฝงกับ

ความน้อยใจ ทันใดบุริศร์ก็รู้สึกปวดใจอย่างหาที่สุดไม่ได้

“เป็นอะไรไป? ใครรังแกคุณ

“ฉันแจ้งตำรวจจับพ่อแม่ตระกูลธนาศักดิ์ธน ฉันคิดว่าฉันจะ ดีใจ แต่มันไม่ใช่ ฉันเสียใจมาก ฉันอยากซบอยู่ในอ้อมกอดของ คุณ ฟังเสียงหัวใจที่กำลังเต้นของคุณ บุริศร์ ฉันเตือนคุณนะ ถ้า คุณไม่ดูแลตัวเองดีๆ ฉันก็ไม่ต้องการคุณแล้ว ฉันจะไปหาผู้ชายคนอื่น ฉันจะทำให้คุณริษยาจนตาย

ดวงตาของนรมนเปียกชื้น ในขณะที่เธอพูด

เธอคิดถึงเขามากจริงๆ

บุรีศร์พูดอย่างปวดใจว่า “ถ้าคุณลงมือเองไม่ได้ ก็น่าจะมอบ หมายให้ชัยยศทํา ไม่ต้องทรมานตัวเอง คุณก็รู้ว่าถ้าคุณเป็น แบบนี้ผมจะเจ็บปวด”

“เจ็บปวด เจ็บไป อย่างไรก็ดีกว่าเป็นโรคประสาทอย่าง

เมื่อได้ยินสิ่งที่นรมนพูด บุริศร์ก็ไม่รู้ว่าควรตอบอย่างไร

“โรคประสาทของผมไม่มีอะไรจริงๆ

“ใช่สิ ไม่มีอะไรจนเจ็บและเป็นลมไป ไม่มีอะไรจนต้องให้ป้อง ที่มีภรรยาท้องแก่อยู่ต้องวิ่งโร่ไปหา บุริศร์ คุณคิดว่าฉันเป็นเด็ก หลอกอะไรฉันก็เชื่อเหรอคะ?”

น้ำเสียงของนรมนที่พูดกระแทกมา ทำให้บริศร์พูดไม่ออก

“พูดมา”

“กำลังคิดอยู่ว่าพูดยังไงดีให้คุณไม่โกรธ

บุริศร์ก็พูดความจริงเช่นกัน

นรมนก็ยิ้มทันที

“สามี ฉันคิดถึงคุณ คิดถึงคุณจริงๆ”
เสียงที่นุ่มนวลของนรมน ทำให้บริศร์ไม่สามารถต้านทานได้ เขาต้องการบินไปข้างกายนรมนเสียเดี๋ยวนี้

“ไม่ต้องสนใจอะไรแล้ว กลับมาเถอะ ผมจะให้คนไปจัดการ หนอนบ่อนไส้ที่ซ่อนตัวอยู่เงียบๆเอง

“ถ้าอย่างนั้นคงต้องรออีกนาน แต่ฉันรอไม่ไหวแล้ว ฉันอยาก จัดการเรื่องทางนี้ให้มันจบไปเสียที จากนั้นก็ไปเที่ยวกับคุณตอน คุณแต่งงาน คุณเป็นหนีไปเที่ยวฮันนีมูนกับฉันนะ ตอนคุณไปยูน นานคุณบอกว่าจะชดใช้ให้ฉัน? ยังมีคนโง่เขลาอีกมากมายที่ คอยกวนใจเรา ดังนั้นเราจึงต้องจับผีพวกนี้ให้ได้ จากนั้นถึงจะได้ ออกไปเที่ยวอย่างมีความสุขสักครั้ง โอเคไหม?”

น้ำเสียงของนรมนอ่อนโยน ราวกับว่าความหวานแทรกซึม เข้าไปในหัวใจของบริศร์โดยตรง แม้ว่าจะไม่ได้อยู่เคียงข้าง แต่ จิตใจของบุริศร์ก็เริ่มเพ้อถึงวันที่เขาสองคนออกเดินทางท่อง เที่ยว

“โอเคสิ”

“คุณต้องเป็นเด็กดี เชื่อฟังป้อง รักษาโรคประสาทให้หายเร็ว ขึ้น ป้องจะลำบากเอานะ โพนี่ก็ท้องแก่แล้ว แถมยังมีป้องให้ต้อง ดูแลอีก ถ้าป้องต้องอยู่ข้างกายคุณนานวันเข้า คุณจะถูกคน เกลียด รู้ไหม?”

นรมนเตือน

ริมฝีปากของบริศ ยกยิ้มอ่อนโยน
“โอเค”

“แล้วก็ อย่าลืมคิดถึงฉันทุกวัน ถึงแม้ฉันเพิ่งกลับมา แต่อย่า รอช้าที่จะคิดถึงฉัน ถ้าหากเงื่อนไขผ่านแล้ว คุณควรส่งข้อความ ราตรีสวัสดิ์ อรุณสวัสดิ์มา ถ้าปวดเส้นประสาท อย่าปิดบังฉัน ทําอย่างนั้นมันจะทำให้รู้สึกว่าคุณไม่เห็นฉันเป็นภรรยาของคุณ

“โอเค”

ตอนนี้บริศ เป็นเพียงชายหนุ่มที่แสนดี นรมนพูดอะไรเขาก็โอ เคไปหมด

ป้องเขย่าตัว ก่อนจะพูดติดตลกว่า “พวกนายสองผัวเมียอย่า มาทำให้อิจฉากันได้ไหม? ลูกๆก็โตกันหมดแล้วยังจะมาหวาน ใส่กัน ไม่อายคนหรือไง”

“ไสหัวไป!”

ทันใดนั้น บุริศร์ก็รู้สึกว่าป้องเป็นก้างขวางคอชิ้นใหญ่ที่คอย ขัดขวาง น่าเสียดายที่ไม่สามารถไล่มันออกไปไหนได้ ไม่อย่าง นั้นตัวเขาเองจะคุยกับนรมนไม่ได้

ไม่ได้ เขาต้องคิดหาวิธีให้คนส่งโทรศัพท์มาให้

เมียบอกเขาแล้ว ว่าต้องส่ง อรุณสวัสดิ์และราตรีสวัสดิ์มาให้ เธอทุกวัน

บุริศร์คิดอย่างนั้น ก่อนจะได้ยินนรมนพูดว่า “ใกล้จะถึงวันเกิด คุณแล้ว ฉันหวังว่าเราจะได้ไปทะเลในวันนั้น
คำพูดของเธอ ทำให้บริศร์ซะงักไปนิด

เขาจําวันเกิดตัวเองไม่ได้ แต่เมื่อนับดูแล้ว ก็ใกล้จะถึงแล้วไม่ กี่วันเอง

ความหมายของนรมนชัดเจนมาก หวังว่าในอีกไม่กี่วันนี้จะ จัดการกับสิ่งต่างๆ ได้ดี จากนั้นจึงจะได้ไปทะเลด้วยกันราวกับ

อยู่ในโลกกันเพียงสองคน

บุริศร์ตั้งตารอ

“อืม ผมจะพยายาม

“โอเค วางสายเถอะ รักนะที่รัก”

นรมนจูบบุริศร์ผ่านทางโทรศัพท์

บุริศร์หน้าแดงขึ้นมาทันที

“โอ้ ประธานบริศร์ ไร้ดียงสาเสียจริง

ป้องแซวบุริศร์ บุริศร์เลยโยนโทรศัพท์ไปให้เขา

รักษาโรคประสาทของฉันให้หายสักทีได้ไหม? นี่แกเป็นหมอ กำมะลอหรือเปล่า?”

มุมปากของป้องกระตุกเล็กน้อย

“นี่ ลูกพี่ ต้องเข้าใจให้ชัดนะครับ นี่คือโรคประสาท มันเป็น โรคที่รักษายาก โอเคไหม? ตอนนี้ฉันไม่มีทางเลือกอื่นนอกจาก พึ่งยาเพื่อรักษาประคองอาการ อีกอย่างแกก็อย่าเครียดเกินไป พักผ่อนให้มาก แต่ว่าทำไมแกไม่ให้ยมราชมิลินมาดูแกหน่อยละ? กิจจากออกไปสักพักแล้วไหม? ควรให้เขากลับมาแล้วไหม? ให้ลูกไปเติบโตอยู่ข้างนอกเป็นเวลานานเกินไป จะทำให้แกกับ เขาเป็นคนแปลกหน้ากันนะ”

คำพูดของป้องทำให้บริศร์ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง

“ฉันจะจัดการ”

แต่หลังจากที่นรมนวางสาย เธอก็รู้สึกดีขึ้น

แน่นอนว่าสามีเป็นยาของเธอ

นรมนเก็บโทรศัพท์ ก่อนจะหันไปพูดกับสมจิตและชัยยศ “กลับกันเถอะ กลับไปทานข้าว คุณตาน่าจะรอจนร้อนใจแล้ว หลังจากพูดจบ เธอถึงเพิ่งพบว่าสมจิตและชัยยศไม่อยู่แล้ว

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ