บทที่ 1007 คน ต้องมีรากเสมอ

นรมนเคยได้กลิ่นแบบนี้ เหมือนกับเคยได้กลิ่นนี้มาจากบนตัวเนตรา

แต่ตอนนี้เนตราน่าจะอยู่ในกำมือของ ราเชน แล้วกลิ่นจากตัว ของแพรวามาจากไหนกัน?

สมองของนรมนแล่นคิดอย่างเร็ว

“คุณน้า กลิ่นจากตัวคุณน้าหอมจังเลย น้ำหอมใหม่เหรอคะ? แบรนด์อะไร? วันหลัง ฉันจะไปซื้อกลับมาลองใช้เสียหน่อย

นรมนถามด้วยรอยยิ้มจาง ๆ

ดวงตาของแพรวาเป็นประกายแวบหนึ่ง จากนั้นเธอก็ยิ้มและ พูดว่า “น้าอายุปูนนี้แล้ว จะไปฉีดน้ำหอมอะไรเล่า ได้กลิ่นผิด แล้ว”

“เหรอคะ? ถ้าอย่างนั้นจมูกหนูคงทำงานไม่ดีเอง เพิ่งได้รับ บาดเจ็บมา อยู่ในโรงพยาบาลตลอด ตอนนี้เพิ่งออกมา ดมอะไร ก็คงหอมไปหมด”

นรมนยังคงยิ้มอยู่ แต่รอยยิ้มกลับไปไม่ถึงดวงตา

แพรวามองดูเธอด้วยความประหลาดใจ “ได้รับบาดเจ็บ? เกิด อะไรขึ้นเหรอ? รุนแรงไหม?”

นรมนูยิ้มหยันภายในใจ
เธอที่ถูกเนตราทำร้าย ใกล้จะขึ้นเป็นที่หนึ่งในการค้นหาที่ร้อน แรงในWeiboตอนนี้ ถึงแม้จะเธอจะอายุมากแล้ว ไม่ดู Weibo คงฟังมาจากธิดา ยิ่งไปกว่านั้นเรื่องทุกอย่างที่ธิดารู้ทำไมเธอ ถึงไม่รู้?

นรมนไม่คิดมาก่อนว่า แพรวาจะมีปัญหา ไม่คิดว่าหนอนบ่อน ไส้จะปรากฏตัวที่บ้านในวันแรกที่เธอกลับมา

เธอครุ่นคิดในใจแล้วยิ้มออกมาเบาๆ และพูดว่า “ไม่ใช่เรื่อง ใหญ่เลยค่ะ ไม่ใช่เรื่องดีนะ มีบางคนทำทุกอย่างที่ทำได้เพื่อให้ ฉันตาย น่าเสียดายที่ดวงฉันแข็ง ทำอย่างไรได้ละคะ? ฉันยังทำ อะไรไม่ถูกเลย

พูดจบ เธอก็ยักไหลอย่างขี้เล่น แพรวาไอและรีบพูดว่า “นี่จะออกไปไหน?”

“อ้อ ไปเยี่ยมคุณตาค่ะ คุณน้า ตอนเที่ยงไม่ต้องเหลืออาหาร ไว้ให้นะ ฉันจะไปทานข้าวกับคุณตา

นรมนเดินออกจากบ้านไปหลังจากพูดจบ แต่รอยยิ้มบน

ใบหน้าของเธอก็ไม่มีแล้ว

เธอต่อสายหาชัยยศ

“สืบหาให้ฉันหน่อยว่าล่าสุดแพรวาเธอไปไหน ทำอะไร และ ติดต่อกับใคร”

“รับทราบครับ”
ในฐานะที่เป็นคนทำงานดีของนรมนและบริศร์ ชัยยศไม่ถาม อะไรสักคำ และตรงไปสืบทันที

นรมนเปิด โรงรถ และดูรถข้างใน ก่อนจะพบว่าล้อรถของเธอ เปรอะโคลนเล็กน้อย รถของเธอได้รับการทำความสะอาดอย่างดีเสมอก่อนส่งเข้า

มาจอด แถม ในระหว่างนี้เธอไม่ได้อยู่ที่ที่เมืองชลธีและไม่ได้ขับ

เลย มันจะเปื้อนโคลนตมได้อย่างไร?

นรมนมองดู จากนั้นจึงสั่งชัยยศอีกครั้ง

“อ้อ แล้วก็ตรวจดูด้วยว่ารถของฉันเพิ่งไปละเมิดกฎหรือเป ให้ไปที่กองปราบตำรวจจราจรแล้วตรวจดูว่ารถของฉันเข้าออก ที่ไหนบ้างเมื่อไม่นานมานี้

“ครับ คุณนาย”

หลังจากวางสายแล้ว นรมนก็เลือกรถ Land Rover ของบุรี

ศร์ และขับรถออกไป

ป้ายทะเบียนของบุริศร์ยอดเยี่ยมมาก และหากมีสิ่งใดเกิดขึ้น ตอนขับออกไป สามารถรายงานไปยังกองปราบตำรวจจราจรได้ โดยเร็วที่สุด

นรมนยังคำนึงถึงความปลอดภัยของตัวเองด้วย

ก่อนที่จะกลับมา เธอคิดว่าหนอนบ่อนไส้คงไม่ปรากฏตัวขึ้น มาอย่างรวดเร็วแน่ แต่ตอนนี้หนอนบ่อนไส้ตัวแรกปรากฏตัวขึ้น ในบ้านตระกูลโตเล็กแล้ว มันทำให้น่าทุกข์ใจจริงๆ
นโมนขับรถออกจากบ้านตระกูลโตเล็ก ก่อนจะขับตรงไปหา คุณท่านตนวร

เมื่อคุณท่านตนวรรู้ว่านรมนกำลังจะมาหา เขาก็รีบฟื้น ตัวอย่างเร็ว

รีบไปทําเค้กอร่อยๆเถอะ ของโปรดหลานสาวของฉันคือของ หวาน ได้ยินมาว่าเธอเพิ่งจะแท้งลูกไป ตอนนี้ยังได้รับบาดเจ็บอีก ตอนนี้กลับบ้านมาแล้ว อย่างไรฉันก็ต้องทำให้หลานสาวฉันมี ความสุขถึงจะใช่”

พ่อบ้านรีบไปทํางานทันที

คุณท่านตนวรมองไปที่โซฟาในบ้าน ไม่ชอบที่มันอุ่นไม่พอ เขาจึงเดินไปที่ห้องทำงานและดึงเบาะรองนั่งมา ก่อนจะไปที่ โซฟา

นรมนเห็นฉากเหล่านี้เมื่อเดินเข้ามา เบ้าตาอดไม่ได้ที่จะร้อน

ชิ้นขึ้นมา

“คุณตา ทำอะไรอยู่คะ?”

“นรมนกลับมาแล้ว? รีบมานั่งนี่เร็วเข้า! ดูสิ ตาทำเบาะรองนั่ง เฉพาะของหลานไว้ให้ ทั้งอุ่นทั้งนุ่ม ไม่เจ็บสะโพกด้วย

คุณท่านตนวรกล่าวด้วยรอยยิ้ม เวลานี้ดวงตาของเขาเต็มไป ด้วยหยาดน้ำ

“คุณตา!”
นรมนรีบถลาเข้าไปกอดเขา รู้สึกซาบซึ้งเสียจนแสบจมูก

“โธ่ เป็นแม่ของพวกลูกๆแล้วนะ ยังทำตัวเป็นเด็กน้อยในอ้อม กอดของตาอยู่เลย ไม่อายหรือ?”

“หนูไม่สน หนูต้องการกอดจากคุณตา คิดถึงจะตายแล้วค่ะ”

นรมนกอดคุณท่านตนวรราวกับเด็ก และใช้โอกาสนี้เช็ดน้ำตา ด้วยมือของตัวเอง

ได้พบเจอกันคือความปิติยินดี เธอไม่ควรทำให้คุณตาเศร้า สลดใช่ไหม?

“เอาล่ะ ตาแก่คนนี้แทบจะหายใจไม่ออกแล้ว รีบนั่งเถอะ ตา ให้พ่อบ้านไปจัดการทำของอร่อยให้ทานแล้ว เที่ยงนี้ทานข้าวที่นี่ ไหม?”

“ค่ะ หนูอยากกินปลาเปรี้ยวหวาน

นรมนแทบจะไม่เกรงใจเลย

คุณท่านตนวรหัวเราะขึ้นมาทันที

“โอเค ตาจะทำให้ ทำไมเมื่อก่อนไม่รู้นะว่าหลานจะเป็นเด็ก กินเก่งอย่างนี้? ดูท่าว่า กมลจะชอบกินเหมือนหลานนะนี่”

เมื่อได้คุณท่านตนวรพูดถึงลูกสาว นรมนก็อดไม่ได้ที่จะคิดถึง

“กมลชอบกินแล้วมันผิดที่หนูตรงไหนคะ? คุณตา ตอนที่หนูไม่ อยู่ที่นี่ กมลมาที่นี่ไหม?”

“แน่นอน ช่วงนั้นมาทุกวันเลย แต่ช่วงนี้ไม่ได้ออกไปวาดรูปหรือ? กี่วันแล้วที่ไม่ได้เห็นเจ้าเด็กคนนี้ ตาคิดว่า บุริศร์นี้ก็เจตนา ดีนะ ตอนนี้แม่หนูก็ไม่อยู่แล้ว ตาก็เป็นชายชราที่โดดเดี่ยว ที่รอ คอยวันตายอยู่ทุกวัน ต้องขอบคุณเขา ที่ส่งกมลมาอยู่เป็นเพื่อน ตา ตอนแรกเริ่มพวกเราแน่ใจเลยว่าจะต้องยุ่งและงานล้นมือแน่ สาวน้อยคนนี้อารมณ์ร้าย ถ้าไม่ยินยอม ก็จะขว้างปาสิ่งของ ตา เห็นเธอค่อนข้างร่างกายอ่อนแอ ในช่วงเวลานี้เลยสอนทักษะการ ป้องกันตัวเองให้ก็ไม่รู้ว่าเด็กคนนี้ช่วงที่ไม่อยู่ใกล้ตัวตา จะ ฝึกฝนทุกวันหรือเปล่า เด็กผู้หญิง ควรเรียนรู้ทักษะการป้องกันตัว ไว้บ้างก็ดี จะได้ไม่เสียเปรียบ”

เมื่อคุณท่านตนวรพูดถึงกมล เขาก็พูดถึงเธออย่างน้ำไหลไฟ

เมื่อเห็นดวงตาของคุณท่านตนวรมีความสุข ในใจของนรมน ก็รู้สึกโล่งใจอย่างมาก

“ตอนนกมลโตขึ้นแล้วไหมคะ?”

“แน่ละสิ! ใส่กางเกงตัวก่อนไม่ได้แล้ว ตาให้คนไปซื้อมาใหม่ ให้เธอแล้วละ อีกสองเดือนก็จะปีใหม่แล้ว หลานวางแผนจะทำ อะไร?”

เมื่อคุณท่านตนวรถามอย่างนี้ นรมนก็ไม่รู้ว่าจะตอบว่าอย่างไร

เธอรู้ว่าคุณท่านตนวรหมายความว่าอะไร ตระกูลทวีทรัพย์ ธาดานี่เป็นครอบครัวแรกเกิดของเธอ แต่คุณท่านตนวรอายุเยอะ มากแล้ว ผ่านวันปีใหม่คนเดียวคงจะเงียบเหงามาก

นรมนคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วพูดว่า “หรือให้หนูถามพวกอาเล็กกับอารองไหม ให้พวกเขามาฉลองปีใหม่ที่? ไม่รู้คุณตาจะ รังเกียจที่พวกเราค่อนข้างจะวุ่นวายหรือเปล่า”

“ไม่วุ่นวายอะไรกัน? พวกหลานมีกี่คน ยกมาให้หมด ต้อง มานะ

“โอเค

นรมนยิ้มอย่างมีความสุข

พูดตามตรง เมื่อกลับมาหาท่านตนุวรนี่ นรมนค่อย รู้สึก

อาการบาดเจ็บของหลานยังไงบ้างให้ตาไปเรียก

คุณท่านตนวรมองไปใบหน้าที่เหมือนจะลงของนรมน อด

นรมนส่ายและพูดไม่ต้องใหญ่แล้ว ทำอะไรไม่ค่อยสะดวก ให้เธอดูแลลูกขแงเธอเถอะค่ะ“หลาน คิดถึงคนอื่นก่อนเสมอเลยนะ รู้จัก

ดูแลตัวเองเลย

คุณท่านตนวรถอนหายใจ

สาวของเขาแต่เหมือนตายไปแล้วของตัวเองมากกว่า

แม้ว่าเธอเคยได้เรื่องบางเรื่องทำให้ตัวเองยังทิ้งพวกคนชั่วร้ายเกือบจะทำร้ายนรมนไป แต่นี้อาจจะเป็นเพราะอายุที่มากขึ้น คุณท่านตนวรเลยเริ่มที่จะคิดถึง เธอ

คิดถึงเธอเมื่อก่อน ตอนรักกัน และความหอมหวานตอนที่เพิ่ง จะแต่งงาน

คืนวันเวลาเหล่านั้นผ่านพ้นมาหลายปีแล้ว

คุณท่านตนวรอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ

“คุณตา เป็นอะไรหรือเปล่าคะ?”

นรมนไม่ค่อยเห็นคุณท่านตนุวรเป็นแบบนี้ และเธอก็อดไม่ได้ที่ จะรู้สึกกังวลเล็กน้อย

คุณท่านตนวรส่ายหัว และพูดว่า “ช่วงนี้หลานยังติดต่อกับเจต ต์อยู่ไหม?”

นรมนนิ่งไปชั่วครู่

ชื่อของเจตต์ดูเหมือนจะห่างไกลจากเธอไปเล็กน้อย

เธอยังจำตอนที่เพิ่งรู้จักคุณชายเจตต์เจ้าเสน่ห์คนนั้นได้ ราวกับเป็นเพียงเมื่อวาน แต่ตอนนี้มัวแต่ยุ่งกับเรื่องอื่น จนลืมคน คนนี้ไปเสียแล้ว

พูดให้ถูกก็คือ เขาเป็นลูกพี่ลูกน้องของตัวเอง แม้จะไม่ใช่คุณ ตา แต่ก็คือคุณยาย แต่เธอไม่รู้ว่าที่จู่ๆคุณท่านตนวรถามขึ้นมานี่หมายความว่าอะไร
“คุณตาหมายความว่าอะไรคะ?

คุณท่านตนวรคงไม่ไปหาเรื่องเจตต์ใช่ไหม?

เมื่อเห็นนรมนมองมาที่ตัวเองด้วยสีหน้าระมัดระวัง คุณท่าน ตนวรจึงยกมือขึ้น ก่อนจะดีดไปที่หน้าผากของนรมน

“คิดอะไรอยู่? ตาของหลานเป็นพวกผู้ใหญ่ที่รังแกเด็กหรือ

ไง?”

“ไม่ใชค่ะ”

นรมนส่ายหัวอย่างรวดเร็ว แต่ที่มุมปากกลับแต้มรอยยิ้มเล็ก น้อย ทำให้คุณท่านตนวรรู้สึกไม่เข้าตา

“จริงจังหน่อย”

“ค่ะ!”

นรมนตะเบ๊ะแบบทหารทันที

คุณท่านตนวรถึงค่อยรู้สึกพอใจขึ้นมา

“เด็กเจตต์นั่นน่าสงสารเอาการนะ ตอนนี้ก็โดดเดี่ยวอยู่เพียง ลำพังและก็ไม่รู้ว่าจะล่องลอยไปอยู่ที่ไหน เป็นคน ต้องมีรากยึด ไม่อย่างนั้นชีวิตจะมีความหมายอะไร? ตาก็แค่คิด ไม่ว่าจะพูด อย่างไร ตากับยายของหนูก็เป็นสามีภรรยากัน เจตต์เป็นหลาน ชายของเธอ อย่างไรเขาก็เป็นหลานชายของตาด้วย กลับไปก็ ติดต่อเขาหน่อย ว่าให้มาฉลองปีใหม่ที่นี่ ถ้าหากเขายินยอมที่จะ มา ตาจะเป็นคุณตาเขานับจากนี้ไป ตาทั้งรักทั้งเกลียดคุณยายของหลานมาตลอดทั้งชีวิต ตอนนี้อายุปูนนี้แล้ว ส่วนเธอก็ไปสู่สุข คติแล้ว ตาจะทนดูหลานของเธอล่องลอยอยู่คนเดียวได้อย่างไร กัน”

ใจของนรมนรู้สึกเศร้าขึ้นมา

เธอพลันคิดไปถึงท่าทางตอนที่เจตต์มาบอกลาตัวเอง

เขาพูดว่า “นรมน บางทีผมกับคุณคงไม่มีวาสนาต่อกันในชาติ นี้ ผมขอให้คุณมีความสุข”

ไม่รู้ทำไม จู่ๆนรมนก็อยากร้องไห้ขึ้นมามากจนกระทั่งคิดถึง ชายที่ยื่นมือมาช่วยเหลือเธอตอนกลับประเทศมาครั้งแรก ตอนนี้เป็นเหมือนสุนัขจรจัด ไม่รู้ว่าเขาซ่อนตัวอยู่ในมุมไหนของ โลก และกำลังเลียบาดแผลของตัวเองเพียงลำพัง

ความคิดของเธอ ทำให้นรมนเศร้าอย่างมาก

“ขอบคุณค่ะคุณตา ”

นรมนกอดคอของคุณท่านตนวร และทันใดนั้น เธอก็รู้สึก ว่าการได้มีครอบครัวเช่นนี้นับว่าเป็นพรอันประเสริฐที่พระเจ้าได้ ประทานให้เธอจริงๆ

“เอาละ พูดถึงเรื่องในอดีตเสร็จแล้ว เรามาคุยเรื่องธุรกิจกันดี ไหม?”

“คุณตา ตอนนี้คุณตาเกษียณแล้วนี่คะ มีธุรกิจอะไรอีก? ธุรกิจ ของคุณตาคือ มีความสุขไปทุกๆวันไม่ใช่เหรอคะ?”
คำพูดของคุณท่านตนวร ทำให้นรมนนิ่งไปเล็กน้อย

“ตากำลังพูดถึงธุรกิจของหลาน ที่หลานกลับมานี้เพื่อศ

คุณท่านตนพูดราวกับมา

ตัวเองซ่อนความคิดได้แล้ว

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ