บทที่ 1000 ตนเองติดกับดัก

แม่นรมนเทหน้าตักจนหมดแบบนี้เกินความคาดหมายของพร

เธอคิดว่าแม่นรมนจะข่มขู่ตนเองเพื่อบีบบังคับบริศร์ คิดไม่ ถึงว่าหล่อนจะเอาชีวิตของตนเองมาคุกคามเธอ

นรมนอยากหัวเราะ

“คุณอยากตายก็ตายไปเถอะ หรือคุณคิดว่าคุณตายตรงนี้แล้ว ฉันจะยอมคุณ? ตอนที่พวกคุณทำลายความรู้สึกของฉันไม่หยุด ก็น่าจะคิดได้ว่า ฉันไม่มีทางประนีประนอมกับพวกคุณ โดย เฉพาะอย่างยิ่งตอนนี้ฉันเป็นแบบนี้ คุณคิดว่าคุณข่มขู่ฉันแล้วจะ ได้ผลเหรอ? อย่างมากก็แค่พวกเราตายไปพร้อมกัน ไม่ต้องเสีย เวลาให้ลูกสาวสุดที่รักของคุณลงมืออีกครั้ง

คำพูดของนรมนทำให้แม่นรมนตกตะลึงไปชั่วขณะ

จู่ ๆ เธอก็ค้นพบว่าตอนนี้ตนเองไม่รู้จักนรมนจริง ๆ

แต่ก่อนนรมนแค พวกเขามาก ตอนนี้ถึงแม้ว่าเธอจะตายตรง หน้าก็ไม่สนใจเหรอ?

ระหว่างพวกเขากลายเป็นคนแปลกหน้าแบบนี้ตั้งแต่เมื่อ ไหร่?

แม่นรมนจึงพบว่าระหว่างตนเองกับนรมนดูเหมือนจะหาความรู้สึกแบบนั้นระหว่างแม่ลูกไม่เจออีกแล้ว

เธอมองนรมนอย่างชะงักงัน เห็นนมันไม่มีท่าทางแคร์ตนเอง

แม้แต่นิดเดียวจริง ๆ น้ำตาไหลออกมาอย่างห้ามไม่ได้

“นรมน เธอจะมองดูพ่อของเธอตายไปต่อหน้าต่อตาจริง ๆ ใช่

ไหม? เธอต้องการทําอะไรกันแน่?

แม่นรมนหมดอาลัยตายอยากทันที

นรมนเห็นเธอวางเศษแก้วในมือลง จึงกล่าวเสียงเบาว่า ” สิ่ง ที่ฉันต้องการนั้นง่ายมาก ฉันต้องการเนตรา”

“พวกเราก็ไม่รู้ว่าเธออยู่ไหน อย่างมากที่สุดพวกเราจะให้เธอ กล่าวค่าขอโทษดีไหม?

คำพูดของแม่นรมนทำให้นรมนรู้สึกเจ็บปวดหน้าอก

เธอกล่าวด้วยรอยยิ้ม “ฉันจะฟาดเธอด้วยแส้สามที จากนั้น ฉันค่อยกล่าวว่าขอโทษต่อเธอดีไหม?

ถึงแม้เธอจะยิ้ม แต่เป็นรอยยิ้มที่ไปไม่ถึงดวงตา

แม่นรมนตึงเครียดทันที

“จะเป็นไปได้อย่างไร? ”

“แล้วทำไมฉันต้องแบกรับแส้สามที่ของหล่อนด้วย? คุณออก

ไปเถอะ ฉันจะพักผ่อน”

นรมนพูดจบก็เอนตัวลงนอนจริง ๆ
แม่นรมนไม่ยินยอม คิดจะวิ่งมาหานามนตรงหน้าเตียง แต่ ประตูด้านนอกเปิดขึ้นมาอย่างกะทันหัน ไม่รู้ว่าบริศรกลับมา ตั้งแต่เมื่อไหร่ ยืนอยู่นอกประตู มองแม่นรมนอย่างเงียบ ๆ

“คุณคิดจะทําอะไร? ”

แม่นรมนกระสับกระส่ายทันที

เธอไม่ได้เป็นคนโง่ ก่อนหน้านี้นานมาแล้วเกรงกลัวบุริศร์ ถึง แม้นรมนจะมีความจำเป็นเมื่อห้าปีนั้น บุริศร์ก็ดีกับพวกเธอมาก แต่เธอก็เกรงกลัว

วันนี้หลังจากที่เนตราทำร้ายนรมนหลายต่อหลายอย่าง แม่นร มนจึงยิ่งเกรงกลัว

เธอตัวสั่น คิดจะพูดอะไรแต่กลับพูดไม่ออก

“ออกไปซะ? ! ”

บุริศร์พูดคำนี้อย่างไม่มีความเกรงใจ

ถ้าผู้หญิงคนนี้ยังเห็นนรมนเป็นลูกสาว หล่อนจะไม่มีทางพูด แบบนี้กับเธอ น่าเสียดายที่ตอนนี้หล่อนไม่คู่ควร

แม่นรมนสั่นไปทั้งตัว ยังคงคิดจะพูดอะไร แต่หลังจากสัมผัส กับสายตาเยือกเย็นของบุริศร์จู่ ๆ ก็พูดไม่ออกสักคำ

เธอเดินคอตกออกไป

“เป็นบอดี้การ์ดประสาอะไร? ไม่อยากทำแล้วใช่ไหม? ”

บุริศร์โมโห คิดจะเปลี่ยนคนด้านนอก กลับถูกนรมนห้ามเอาไว้

“ฉันจงใจให้เธอเข้ามาเอง

“คุณไม่รู้สภาพของตัวเอง ในตอนนี้เหรอ? ถ้าเธอทำอะไรคุณ ขึ้นมาจะทำอย่างไร? *

บุริศร์ไม่เห็นด้วยอย่างยิ่ง

นรมนกล่าวด้วยรอยยิ้ม “ไม่เป็นไรหรอก ฉันแค่อยากดูว่าพวก เขายังจะมีวิธีอะไรอีก คิดไม่ถึงว่าจะเป็นแบบนี้ไปได้ น่าเบื่อจริง

เธอถอนหายใจ ทําท่าทางเสียดาย แต่บุริศร์รู้ว่า เธอเพียงแค่

ใช้ท่าทางแบบนี้เพื่อปกปิดความหดหู่และความผิดหวังของ ตนเอง บริศร์เดินมาที่หน้าเตียง ดึงเธอมาไว้ในอ้อมแขน กล่าวเสียง

เบาว่า “คุณยังมีผมอยู่นะ และก็ยังมีลูก ๆ อีก มันคงจะโง่เกินไป

ที่จะเสียใจให้กับคนที่ไม่คู่ควร

นโมนเจ็บปวดใจเล็กน้อย น้ำตาแทบจะไหลออกมา แต่เธอ กลั้นเอาไว้

“อืม”

สองมือของเธอโอบเอวบุริศร์ พูดอย่างสะอึกสะอื้น “บุริศร์ กอดฉันหน่อย ฉันหนาว”

บุริศร์กอดเธอแน่น แต่ก็กลัวโดนบาดแผลของเธอ ในขณะที่นรมนกำลังจะพูดอะไรออกมาก็ก้มหน้าลงทันที จูบที่ร้อนแผดเผา ค้างอยู่ที่ริมฝีปากของเธอในชั่วพริบตา

จูบของเขาทั้งอบอุ่นทั้งเร่าร้อน นรมนแทบจะหายใจไม่ออก

แต่เธอชอบความรู้สึกนี้ ความรู้สึกเร่าร้อนที่เกือบจะหยุดหายใจ ดูเหมือนว่าความรักและความผูกพันระหว่างพวกเขา ทั้ง เดือดทั้งร้อนแผดเผา

นรมนตอบรับอย่างเร่าร้อน

บุรีศรีบปล่อยเธอออก แววตาพลุ่งพล่าน

“อย่าจุดไฟสิ”

เขายื่นมือไปบีบจมูกนรมนเบา ๆ

ยัยผู้หญิงตัวเล็กคนนี้ ปลุกไฟในตัวของเขาขึ้นมาแต่กลับไม่ รับผิดชอบดับไฟ เขาจะระเบิดจริง ๆ

นรมนกลับยิ้มอย่างปลิ้นปล้อน

“คุณเป็นคนยั่วฉันก่อนเองนะ”

“เป็นความผิดของผมเอง คุณนายบุริศร์ คุณกินข้าวหรือ

ยัง?

บริศร์จําเป็นต้องเปลี่ยนเรื่องคุย

เขามองเห็นจานชามบนโต๊ะ จึงอดไม่ได้ที่จะถาม “คมทิพย์เอามาให้เหรอ? ”
“ใช่แล้ว เธอทําเองกับมือ

“แล้วเธออยู่ไหนล่ะ?

“ให้พื้นที่สำหรับฉันและแม่นรมน”

นรมนพูดอย่างปกติ แต่บุริศร์รู้ว่า ในใจของเธอยังรับไม่ได้ “ไม่อยากเจอก็ไม่ต้องเจอหรอก”

บริศร์รู้สึกสงสารภรรยาเหลือเกิน

นรมนก็ไม่ได้อยากเจอ แต่ในใจอยากรู้ว่าพ่อแม่ตระกูลธนา ศักดิ์ธนจะไร้ยางอายได้ถึงขนาดไหน

“รู้ไหม? แม่นรมน ให้ฉันพูดโน้มน้าวคนเหล่านั้น ในถอนฟ้อง แถมยังจะให้ฉันออกค่าชดใช้ เธอคิดว่าฉันเป็นคนโง่จริง ๆ เหรอ? ”

นรมนยิ่งคิดยิ่งผิดหวัง

ดวงตาของบุริศร์หรี่ลงเล็กน้อย กล่าวเสียวเบาว่า “ผมไม่สน ว่าคุณจะจัดการพวกเขาอย่างไร แค่อย่าทำร้ายตัวเอง เข้าใจ ไหม? ผมเจ็บปวดใจ

“ฉันนวดให้คุณนะ”

ในขณะที่พูดนรมนก็ยื่นมือไปที่หน้าอกของเขา

บริศร์หยุดการเคลื่อนไหวของเธอได้ทันเวลา

“คุณคิดจะทำอะไร สาวน้อย ทางที่ดีในตอนนี้คุณอย่าปลุกมันขึ้นมาอีกเลย”

“ทำไมเหรอ คุณจะทำอะไรกัน?

นรมนมองบุริศร์อย่างซุกซน

บุริศร์กล่าวด้วยรอยยิ้มหลงใหล มีประโยคหนึ่งที่เรียกว่าคิด บัญชีย้อนหลัง คุณเข้าใจไหม?

สุดท้ายนรมนก็ทําตัวดี

โธ่เอ๊ย เธอคิดจะใช้เรื่องเหล่านี้เพื่อเบี่ยงเบนอารมณ์เศร้าของ เธอแค่นั้นเอง

บุริศร์เห็นเธอเป็นเช่นนี้ จึงอดรู้สึกสงสารไม่ได้

“คุณอยากกินอะไรไหม? ผมจะไปซื้อมาให้คุณ

“คุณจะขุนฉันให้เป็นหมูหรือไง”

นรมนรู้สึกว่าบริศ เองแต่ถามว่าตนเองจะกินอะไร ความจริง แล้วเธอไม่มีความอยากอาหารเลย

บริศ ลูบไล้เส้นผมของเธออย่างเอาใจ กล่าวด้วยรอยยิ้ม “งั้น ต้องทำอย่างไรให้คุณอารมณ์ดีขึ้น? ไม่อย่างนั้นผมจะให้คุณกัด สักที? ”

“ไม่เอา ฟันเสียหมด”

นรมนพูดอย่างรังเกียจ จากนั้นจึงยื่นมือไปหาบุริศร์
“ฉันอยากได้โน๊ตบุ๊ค “ตอนนี้คุณต้องพักผ่อน

บุริศร์ไม่ค่อยเห็นด้วย

นรมนถอนหายใจและกล่าวว่า “ขอร้องล่ะ ประธานบริศร์ ไม่ ว่าอย่างไรก็ตามตอนนี้ฉันเป็นประธาน ภายในบริษัทของฉันมี เรื่องมากมายต้องจัดการ คุณคงไม่คิดว่าพริมาก็พอแล้วจริง ๆ ใช่ไหม? ”

บุริศร์ชะงักไป ดูเหมือนเขาจะลืมไปจริง ๆ ว่าตอนนั้นรมน บริษัทภาพยนตร์เป็นของตนเอง

“ได้ ผมจะให้ชัยยศเอามาให้คุณ เพียงแต่คุณต้องพักผ่อน เยอะ ๆ อย่าทํางานจนลืมฟังผ่อนนะ

“ฉันเข้าใจแล้ว ฝากดูคมทิพย์ให้หน่อย ตั้งนานแล้วทำไมถึง

ยังไม่กลับมาอีก แม่สาวนั้นคงจะไม่เกิดเรื่องอะไรข้างนอกใช้

ไหม? ”

นรมนรู้สึกเป็นห่วงไม่น้อย

บริศร์เห็นจิตใจของนรมนไม่ได้อยู่ที่ตนเอง จึงรู้สึกเหมือนถูก ทอดทิ้ง

“ผมจะไปดูให้คุณนะ”

“ไปเถอะ หนูบุริศร์”

คำพูดของนรมนทำให้บริศร์แทบจะหงายหลัง
เขาเป็นผู้จัดการใหญ่ที่สง่าผ่าเผย คิดไม่ถึงว่าจะถูกเรียกเป็น เด็กน่ารัก?

เพียงแต่เขาไม่ได้พูดอะไร ตราบใดที่นรมนอารมณ์ดีขึ้นได้ก็

พอ

หลังจากบริศ เดินออกไป คมทิพย์ก็กลับมาจากข้างนอกพอดี

“คุณมาแล้ว? ว่าแต่แม่นรมนกลับไปแล้วเหรอ?

คมทิพย์มองเข้าไปข้างใจอย่างกังวล

บริศพยักหน้า กล่าวเสียงเบาว่า “ต่อจากนี้อย่าให้พวกเขา เจอกันเลย นรมนจะได้ไม่ต้องอารมณ์เสีย

“ผ่านช่วงนี้ไป รอให้พ่อแม่ตระกูลธนาศักดิ์ธนทำให้ความรู้สึก ของนรมนหมดไป เธอก็จะไม่เสียใจแล้ว

คมทิพย์รู้การตัดสินใจของนรมน

บางเรื่องถึงแม้จะทำร้ายจิตใจ ก็ต้องลงมือทำด้วยตัวเอง ไม่ อย่างนั้นจะไม่สามารถแก้ปมนี้ได้ตลอดชีวิต

ถึงแม้บริศร์จะรู้ ก็ไม่อาจโต้แย้ง เพียงแต่ยังรู้สึกสงสาร

“อยู่กับเธอให้มาก ๆ ผมจะช่วยสนับสนุนอัลบั้มของคุณเอง

“ขอบคุณนะ”

คมทิพย์ไม่บ่ายเบี่ยงเลยสักนิด

บุริศร์มองคมทิพย์เข้าไปในห้องผู้ป่วย ถึงจะวางใจ
ทางฝั่งชัยยศนาโน้ตบุ๊คกลับมา เมื่อมองเห็นบริศร์ก็นิ่งไปสัก

พักหนึ่ง

“ประธานบริศร์ โน๊ตบุ๊คนี้

“เอาไปให้คุณนาย”

“ครับ”

บริศ ออกมาจากโรงพยาบาล บังเอิญเจอกับซินดี้ผู้ช่วยของ ราเชนที่ประตู

“ประธานบริศร์ ราเชนของพวกเราต้องการคุยกับคุณ

“ที่ไหน? ”

“ร้านกาแฟข้าง ๆ

บริศ เหลือบมอง จึงพยักหน้าและกล่าวว่า “ผมสูบบุหรี่แล้วจะ

ไป”

ซินดี้มองผู้ชายตรงหน้า เขาทำให้คนรู้สึกเย็นชาและห่างเหิน เพียงแค่ยืนอยู่ข้างกายเขาก็รู้สึกเหมือนถูกแช่แข็ง

ผู้ชายแบบนี้คิดไม่ถึงว่าจะทำเพื่อผู้หญิงคนหนึ่งโดยไม่สนใจ ทุกสิ่งทุกอย่าง จนแม้แต่ยอมทิ้งทุกสิ่ง

ความรักแบบนี้ชาติที่แล้วต้องทำบุญมามากแค่ไหน ชีวิตนี้จะ ได้มีบ้างไหมนะ?

ซินดี้อดนึกถึงตนเองกับราเชนขึ้นมาไม่ได้
เขาถอนหายใจเล็กน้อยในใจ ทันตัวเดินจากไปจากประตูโรง พยาบาล

บุริศร์จุดบุหรี่

ควันลอยเป็นเกลียวขึ้นไป ใครก็มองเห็นใบหน้าของเขาไม่ ชัดเจน

บริศร์ ราเชนมาหาตนเองในเวลานี้ อาจเป็นเพราะเรื่องทาง ฝั่ง ประเทศF เริ่มมีวี่แวว

เขาต้องกาหนดชะตากรรมของเนตรา

นึกถึงบาดแผลที่หลังของนรมน ตอนนี้บริศร์อยากจะสับเนตรา ออกเป็นชิ้น ๆ

เขาสูบบุหรี่อย่างรุนแรง จากนั้นจึงดับก้นบุหรี่ เมื่อกำลังจะเดิน ไปร้านกาแฟด้านข้าง กลับพบนักข่าวซ่อนตัวอยู่อย่างระมัดระวัง

หัวคิ้วของบริศ ขมวดเข้าหากัน

เขาหยิบมือถือออกมา โทรหาชัยยศทันที

“ให้คนของพวกเราดูแลให้ดี ไม่อนุญาตให้นักข่าวคนใด เข้าไปรบกวนการพักผ่อนของคุณนาย

“ครับ ประธานบริศร์”

ชัยยศรีบตกปากรับค่า

หลังจากวางสาย บุริศร์เดินเข้าไปในร้านกาแฟด้านข้าง
มีคนอยู่ในร้านกาแฟเยอะมาก ราเชนจองห้องส่วนตัวเอาไว้

บุริศร์หาห้องส่วนตัวของราเชนและเดินเข้าไป แต่กลับไม่พบ ราเชน มองเห็นแค่เพียงซินดี้ฟุบหน้าอยู่บนโต๊ะ ดูเหมือนจะหลับ อยู่

หัวใจของเขากระตุก รีบก้าวขึ้นไปทันที ดึงร่างกายของซินดี้ ขึ้นมา กลับพบว่าซินดี้ไม่หายใจแล้ว

คนที่ยังมีชีวิตอยู่เมื่อสักครู่ แค่เพียงเวลาสั้น ๆ ก็ตายแล้ว? คิ้วของบุริศร์ขมวดเล็กน้อย ทันใดนั้นได้ยินเสียงฝีเท้าดังขึ้น จากด้านนอก ตรงมาทางนี้

บุริศร์รู้ตัวทันทีว่า ตนเองติดกับดักแล้ว

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ