บทที่ 153 ฉันเป็นปีศาจที่มาจากนรก

“ระวัง!”

ธรณีหัวใจแน่นขึ้นมากะทันหัน แต่เสียดายที่เขาพิการ

เขาไม่เคยตระหนักเลยว่าขาทั้งคู่ของตัวเองที่ไม่สะดวก ต่อการเดินจะเกิดเรื่องอะไรที่ไม่ดี แต่จังหวะนี้เขารู้สึกถึง ความบอบช้ำไร้ประโยชน์

หญิงสาวที่ตัวเองชอบยืนอยู่ตรงหน้า เห็นว่ามีอันตราย แต่เขาไม่สามารถทำอะไรได้เลย แม้แต่แรงที่จะลุกขึ้นมา ลากเธอให้ออกห่างก็ไม่มี

ธรณีทุบขาทั้งคู่ของเขาอย่างรุนแรง มองดูพฤกษ์เตะ นาวินออก แล้วรีบมาบังข้างหน้าของนรมน

ไม่ใช่ว่านรมนไม่กลัว

จังหวะในเมื่อกี้ เธอเห็นความอาฆาตแค้นในสายตาของ นาวินได้อย่างชัดเจน แต่เธอถอยไม่ได้

ข้างหลังเธอยังมีลูกชาย มีลูกสาว มีบุริศร์ ยังมีอีกหลายๆ คนที่ตัวเองอยากปกป้อง

มีคนเคยบอกว่ามีเพียงแค่เวลาที่อยู่คนเดียว คุณถึงจะขึ้ ขลาด จะอ่อนแอได้ แต่ถ้าเมื่อไหร่ที่คุณเป็นภรรยาเป็นแม่ คนแล้วคุณก็จะสูญเสียสิทธิ์นี้ไป เพราะถ้าหากคุณหันหลัง หรือล้มลง คนที่ถูกทำร้ายก็จะเป็นคนที่ใกล้ชิดกับตัวเรา เองมากที่สุด
เมื่อก่อนนรมนไม่รู้มากเกี่ยวกับประโยคนี้ แต่ในตอนนี้ เธอรู้สึกได้ว่า คนใกล้ชิดเหล่านี้จะมอบความกล้าอย่างไร สิ้นสุดให้เธอ เพียงพอที่จะให้เธอเผชิญกับทุกปัญหาและ ความเจ็บปวด

นรมนผลักพฤกษ์ออกเบาๆ มองดูนาวินที่ถูกเตะลงบนพื้น พูดอย่างเย็นชาว่า “นายคิดว่านายฆ่าฉันไป สิ่งที่เคยเกิด ขึ้นในอดีตจะแล้วไปแบบนี้เหรอ? นาวิน นายกำลังทำงาน ให้ใคร? นายคิดดีๆ นายช่วยเธอปกปิดความลับ ยึดมั่นใน ศีลธรรมสุดท้าย คนที่นายรักจะเป็นอย่างไร?”

ดวงตาของนาวินแดงก่ำเล็กน้อย พูดอย่างแค้นว่า “ถ้า เธอกล้าทำร้ายธิดาล่ะก็ ฉันไม่ปล่อยเธอไว้แน่!”

“เหอะๆ เมื่อห้าปีก่อนนายเคยคิดว่าตัวเองจะมีวันนี้บ้าง

ไหม?”

นรมนไม่เกลียดไม่ได้!

ระยะเวลาห้าปี เธอผ่านอะไรมาเยอะ ลูกของเธอผ่าน อะไรมาเยอะ บุริศร์ก็ผ่านอะไรมาเยอะเหมือนกัน และทุก สิ่งทุกอย่างเป็นเพราะคนที่อยู่หน้านี้และเขมิกา

แต่ตอนนี้แม้ว่าจะรู้ว่าพวกเขาอยู่ตรงหน้า แม้จะรู้ว่าเรื่อง ในอดีตพวกเขาเป็นคนทำ แต่ไม่มีหลักฐาน

ถ้าไม่มีหลักฐานทุกอย่างก็เป็นเพียงแค่อากาศอยากจะ ให้พวกเขาถูกดำเนินตามกฎหมายนั้นเป็นไปไม่ได้ แล้วคน เหล่านั้นที่ถูกทำร้ายล่ะ?

ไม่มีความยุติธรรมสักนิดเลยเหรอ?
นรมนไม่ค่อยยึดติดกับอะไร แต่เรื่องนี้เธอจำเป็นต้องได้

รับคำอธิบาย นาวินมองเธออย่างอาฆาตแค้น ราวกับว่าสับสนอะไรบาง สิ่ง ครุ่นคิดอะไรบางอย่าง แต่กลับปิดปากแน่นไม่ยอมพูด

อะไร

นรมนก็รอได้ นั่งอยู่ตรงนั้นอย่างนิ่งเฉย ไม่รีบร้อน ไม่รีบ

เร่ง

ธรณีมองนรมนที่อยู่ตรงหน้า รู้สึกชื่นชมความกล้าหาญ ของเธออยู่บ้าง เหมือนดูออกว่านรมนยังมีคำถามอีกเยอะ แยะมากมายจะถาม ธรณีพูดเสียงต่ำ “คุณนรมน ผมรู้สึก ไม่ค่อยสบาย กลับไปก่อนนะ ถ้าคุณถามเสร็จก็ให้คนของ ผมพาเขากลับไป”

“ขอบคุณนะคะคุณธรณี”

นรมนพยักหน้าใส่ธรณี แต่สายตาไม่ได้มองมาที่เขาเลย รู้อยู่แล้วว่านรมนมีความรู้สึกต่อบุริศร์ รู้อยู่แล้วว่าตัวเอง ไม่มีความหวังเลยสักนิด แต่ก็ยังจะตกหลุมรักเธอ

ธรณียิ้มอย่างเจื่อนๆ และเข็นรถเข็นออกไป

สำหรับการจากไปของธรณี นรมนมาไม่ได้ว่าอะไร ก็แค่ นั่งอยู่ตรงนั้นอย่างนิ่งๆ เหมือนกับว่าเธอมั่นใจว่านาวินจะ ปริปากพูด

เวลาเริ่มผ่านไป บรรยากาศยังคงเหมือนเดิม พฤกษ์เห็นว่านรมนเคาะโต๊ะ ก็ให้คนไปต้มน้ำชามาใหม่ดูท่าทีแล้วคงจะต่อต้านกับนาวินให้ถึงที่สุด

นาวินอดกลั้นไม่ไหวก่อน

เขาไม่ชื่นชมผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าที่ไม่ได้เลย

“คุณเป็นใครกันแน่?”

จริงๆแล้วนาวินพอจะเดาออก แต่เขาไม่กล้าเชื่อ และไม่ อยากเชื่อด้วยซ้ำ

ไฟในตอนนั้นดุเดือดขนาดนั้น และนรมนเป็นแค่ผู้หญิงที่ อ่อนแอจะหนีออกไปได้ยังไง

แต่ดวงตาของผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้านี้ต้องคัดลอกมาจาก คนนั้นแน่ๆ

นาวินรู้สึกไม่สบายใจ และกังวล

นรมนตอบเสียงเย็นชา “นายว่าฉันเป็นใครล่ะ? ฉันเป็น ปีศาจที่มาจากนรก ฉันเป็นคนที่เกิดใหม่ในเหตุไฟไหม้เมื่อ ห้าปีที่แล้ว ทำไม? ไม่น่าเชื่อขนาดนั้นเลยเหรอ?”

“เป็นไปได้ยังไง? คุณยังจะมีชีวิตอยู่ได้อย่างไร?”

แววตาของนาวินแน่นขึ้นมาทันที

ไม่!

มันเป็นไปไม่ได้!

นรมนมองเขา พูดอย่างเย็นชาว่า “นายมองดูหน้านี้ดีๆนะ เพราะนายไงล่ะ นอกจากดวงตาคู่นี้แล้ว ทั้งใบหน้านี้ไม่มี ชิ้นส่วนไหนเป็นของฉันเลย จมูกฉัน ผิวหน้าฉัน แม้แต่ปากฉัน ล้วนปลูกถ่ายมาจากผิวหนังของคนอื่น นายรู้ถึงความ เจ็บปวดที่ถูกไฟแผดเผาไหม? นายรู้ถึงกลิ่นเนื้อหอมที่เกิด จากการเผาของผิวหนังไหม? นาวิน ฉันเป็นปีศาจที่มาจาก นรก นายอย่าท้าทายความอดทนและความเมตตาของฉัน เลย นรมนในอดีตนั้นตายไปนานแล้ว เมื่อผ่านความทุกข์ ทรมาน ฉันจะให้พวกนายชุดใช้สิ่งเหล่านี้หลายเท่า สิ่งที่ ฉันอยากรู้ทางที่ดีนายควรพูด ไม่งั้นล่ะก็ ฉันจะนำสิ่งที่ฉัน เคยผ่านมา ให้ธิดาคนที่รักของนายนั้นผ่านใหม่อีกรอบ ใน ฐานะคนนอก ฉันยินดีที่จะเห็นมันอีกครั้ง”

“ไม่ได้! คุณทำไม่ได้! ธิดาเป็นคนของตระกูลทวีทรัพย์ ธาดา! เธอเป็นลูกหลานของตระกูลทวีทรัพย์ธาดา! คุณ ห้ามแตะต้องเธอ!”

ทันใดนั้นนาวินก็ตะโกน ท่าทีของเขาดูบ้าคลั่งเล็กน้อย

นรมนกลับตอบอย่างเย็นชา “ไม่ให้ฉันแตะต้อง? แล้ว นายจะรู้ว่าฉันแตะต้องได้หรือเปล่า นายบอกว่าเธอเป็นคน ตระกูลทวีทรัพย์ธาดา ตระกูลทวีทรัพย์ธาดายอมรับแล้ว เหรอ? ฉันก็ไม่กลัวที่จะบอกนายนะ นายก็เห็นว่าธรณีดีกับ ฉันมาก ถ้าถึงเวลาที่จำเป็นละก็ฉันก็ไม่แคร์ที่จะทำข้อ ตกลงกับธรณีหรอกนะ ส่วนธิดาจะเป็นคนตระกูลทวีทรัพย์ ธาดาหรือไม่ ฉันเป็นคนตัดสินเอง นายยังคิดว่าฉันยังเป็น หญิงสาวที่ยอมให้นายและเขมิการังแกอยู่เหรอ? หลังจาก ที่ฉันได้เกิดใหม่นั้น ได้สูญเสียความรู้สึกผิดชอบชั่วดีไป นานแล้ว สิ่งที่หลงเหลืออยู่คือความเกลียดแค้น! นอกจาก ความเกลียดแค้น ฉันไม่เหลืออะไรเลย ในอดีตฉันยังท้อง ถึงแม้จะไม่ทำเพื่อตัวเอง ฉันก็ต้องร้องขอความยุติธรรมให้ลูกของฉันคืน! ฉะนั้นตอนนี้นายคิดว่าฉันในตอนนี้ยังจะ เมตตากับพวกคุณอยู่มั้ย? ตลก!”

นรมนพูดจบก็ยิ้มอย่างเย็นชาไปเสียงหนึ่ง จากนั้นก็หยิบ ถ้วยชาขึ้นมารินใส่แก้วแล้วจิบอย่างช้าๆ

ท่าทีของเธอนั้นใจเย็น และสง่า ไม่มีความขี้ขลาด อ่อนแอในตัวนรมนในอดีตแบบนั้นอีกต่อไป

นรมนในตอนนี้เป็นดั่งที่เธอพูด เกิดใหม่อีกครั้งจริงๆ

สิ่งที่เปลี่ยนไปไม่เพียงแต่หน้าตา นิสัยและวิธีที่เฉียบ ขาดไม่ธรรมดาก็เปลี่ยนไปด้วย

นาวินไม่สงสัยเลยสักนิดถ้านรมนจะทำแบบเหมือนใน อดีตกับธิดา

เขาเริ่มกลัว ความสมดุลของจิตใจของเขาก็หวั่นไหวอยู่ ตลอดเวลา

ตอนที่บุริศร์ตื่นมา นรมนไม่ได้อยู่ข้างๆ ในห้องผู้ป่วยนั้น ว่างเปล่า ราวกับกลิ่นไอของนรมนได้หายไป

เขาเริ่มลุกลี้ลุกลน รีบเร่งเล็กน้อย ถึงขั้นมีความหวาด กลัวที่พูดไม่ออก

“นรมน? นรมน!”

บุริศร์เปิดผ้าห่มออกลงเตียงด้วยเท้าเปล่า ไปเปิดประตู ของห้องผู้ป่วย

บอดี้การ์ดที่อยู่ตรงหน้าประตูเห็นบุริศร์รีบพูดว่า “ประธานบุริศร์ คุณนรมนออกไปกับพฤกษ์แล้วครับ ผู้ช่วยพฤกษ์บอกว่าไปเยี่ยมคุณเขมิกาที่สถานีตำรวจ”

บุริศร์ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

เขารู้สึกว่าตัวเองในตอนนี้ชอบรู้สึกวิตกกังวลกับผลได้ และผลเสียของตัวเอง โดยเฉพาะนรมน รู้สึกเหมือนเอาไม่ อยู่

เขาหวังว่าทุกวันที่ลืมตาขึ้นมาก็จะเจอนรมน แม้ว่าดวงตา ที่เย็นชาเธอ เขาก็ไม่สนใจ

บุริศร์รู้สึกว่าตัวเองป่วย ป่วยเป็นโรคไข้ใจ มีเพียงนรมน เท่านั้นที่จะรักษาได้

เขาค่อยๆกลับมาบนเตียงผู้ป่วย ความเย็นที่เท้าทำให้เขา นึกได้ว่าเมื่อกี้ตัวเองรู้สึกรีบร้อนอย่างน่าสมเพชแค่ไหน

ในชีวิตนี้คงมีเพียงแค่นรมนเท่านั้นที่ทำให้เขาเป็นแบบนี้ ได้

ยกแขนขึ้นมาดูเวลา พบว่าตัวเองหลับไปนานขนาดนี้ เขารู้สึกว่าคุณหมอเพิ่มส่วนผสมของยานอนหลับในยาของ เขา เพียงเพราะที่จะให้เขาพักผ่อนเยอะๆ

บุริศร์เปลี่ยนชุดผู้ป่วยออกว่าจะไปหานรมน แต่กลับนึก คำพูดของนรมนได้ก่อนออกจากห้อง

เธอบอกว่า “ตั้งแต่นี้ไปถ้าฉันไม่ได้อนุญาต นายห้ามไป จากห้องผู้ป่วยแม้แต่ก้าวเดียว นายต้องดูแลสุขภาพของ ตัวเองให้ดี”

คำพูดนี้ราวกับคำสาปที่วนเวียนอยู่ข้างหูของบุริศร์
น้อยมากที่เขาจะฟังความคิดเห็นของคนอื่น ชอบทำตาม อำเภอใจตัวเอง แต่ตอนนี้เขากลับกลัวที่จะเห็นแววตาอัน ผิดหวังของนรมนคู่นั้น

สุดท้ายบุริศร์ก็กลับเข้ามา แล้วขึ้นบนเตียงผู้ป่วย เปลี่ยน ชุดผู้ป่วยใหม่ นอนบนเตียงผู้ป่วย หวังว่าอาการบาดเจ็บ ตรงหน้าอกจะรีบหาย

แต่เขาก็กังวล และไม่รู้ว่าทางสถานีตำรวจเกิดอะไรขึ้น บ้าง ท้ายที่สุดก็ไม่สามารถทนต่อความทรมานในใจได้ บุริ ศร์โทรหาพฤกษ์

“สถานการณ์ทางนู้นตอนนี้เป็นไงบ้าง?” บุริศร์ถามตรงๆ พฤกษ์ก็เข้าใจแล้ว

เขาถือโทรศัพท์เดินไปข้างๆ พูดเสียงเบา “เขมิกาบ้าไป แล้ว คุณหญิงมาเยี่ยมดู จากนั้นก็มาที่ตระกูลทวีทรัพย์ ธาดา ตอนนี้กำลังสอบสวนนาวินอยู่ครับ”

“เปิดโทรศัพท์ ฉันจะฟังคำสารภาพของนาวินทั้งหมด” บุริศร์พูดอย่างเย็นชา ในน้ำเสียงแฝงไปด้วยความ อาฆาต

เดิมทีเรื่องพวกนี้เขาจะเป็นคนจัดการ แต่ตอนนี้นรมน อยากจะมาจัดการด้วยตัวเอง งั้นเขาก็ปล่อยให้เธอจัดการ ขอแค่เธอสบายใจ เขาก็สุขใจ

พฤกษ์เปิดลำโพงบนโทรศัพท์ กลับมาข้างๆของนรมน นรมนมองเขาไปที่หนึ่ง พฤกษ์ก็เข้าใจ และพยักหน้าตามหลัง

ในขณะนี้ นรมนรู้สึกอบอุ่นหัวใจ

ผู้ชายที่เคยคิดว่าไร้ความปราณีคนนั้น ตอนนี้เชื่อฟังเธอ มาก ไม่ให้เขาออกจากห้องผู้ป่วย เขาก็ไม่ออกจริงด้วย

บุริศร์ที่เชื่อฟังแบบนี้ทำให้รู้สึกไม่ค่อยชิน แต่นรมนก็ รู้สึกซึ้งอย่างมาก

ผู้ชายคนนี้คงจะรักเธอมากจริงๆ?

ราวกับตัวเองในห้าปีก่อน ไม่สนใจอะไรทั้งนั้น พยายาม แบบนั้น เพียงเพราะแค่หวังรอยยิ้มและคำชมของอีกฝ่าย

สีหน้าของนรมนอ่อนโยนขึ้นเยอะ

นาวินแอบสังเกตนรมน พูดเสียงต่ำ “ฉันสามารถบอกทุก สิ่งที่คุณอยากรู้ ถึงขั้นบอกทุกอย่างที่ฉันรู้ให้คุณ แต่ฉันมี เงื่อนไขข้อหนึ่ง”

“นายมีสิทธิ์อะไรมาต่อรองกับฉัน?”

สีหน้าของนรมนนิ่งขึ้นมาอีกครั้ง

นาวินทำท่าทีไม่กลัวตาย พูดอย่างเย็นชา “ถ้าเธอไม่ ตกลงเงื่อนไขนี้ของฉัน ฉันจะไม่บอกอะไรกับคุณ ฉันรู้ว่า ตอนนี้คุณอย่างน้อยก็รู้ความจริงบ้างแล้ว แต่คุณมีหลัก ฐานไหม? ถ้าไม่มีหลักฐานคุณจะทำอะไรฉันได้? จะทำ อะไรเขมิกาได้? คุณยังคงเป็นคุณหญิงน้อยตระกูลโตเล็ก ที่หนีไปกับผู้ชายแล้วตายในกองไฟคนนั้น! ทั้งชีวิตนี้คุณ อย่าหวังที่จะพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของคุณ!”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ