บทที่ 981 มันคือบริศร์

นรมนไม่รู้เลยว่าช่วงนี้ตัวเองโชคร้ายอะไร เมื่อเธอกับคุมทิพย์ เดินผ่านซอยเล็ก ก็รู้สึกไม่ค่อยสบายใจอย่างบอกไม่ถูก แต่เธอ ยังไม่ทันพูดอะไร ก็โดนตีจนสลบไปทันที

คมทิพย์เป็นอย่างไรบ้างแล้วเธอก็ไม่รู้

เมื่อนรมนตื่นขึ้นอีกครั้ง ทั้งร่างก็ค่อนข้างสับสน สองมือสอง เท้าถูกมัดไว้กับเก้าอี้ ยิ่งไปกว่านั้นดวงตาถูกปิด มองไม่ชัด

ความมืดเช่นนี้ทำให้เธอค่อนข้างหวาดกลัว แต่นึกถึงคมทิพย์ เธอก็ทําให้จิตใจสงบ

“มีคนไหม?”

นรมนตะโกน ทุกหนทุกแห่งล้วนว่างเปล่า ยิ่งไปกว่านั้นเธอไม่

ได้ยินเสียงของคนทิพย์

จิตใจเธอไม่สบายใจขึ้นมาทันที

ถ้าคมทิพย์ถูกขังไว้กับเธอ นรมนจะรู้สึกดีได้กว่านี้ ตอนนี้มีแต่ ตัวเองคนเดียว เธอก็ไม่รู้ว่าคมทิพย์เกิดเรื่องหรือไม่ ถูกพวกมัน ทำอะไรหรือไม่ ใจคอไม่ดีชั่วขณะหนึ่ง

บุริศร์ก็ไม่รู้กลับมาหรือยัง รู้หรือไม่ว่าตัวเองโดนจับตัวมา

ในเวลานี้ ในหัวสมองนรมนมีไม่กี่คนปรากฏขึ้นมา แต่คิด อย่างละเอียดรอบคอบแล้วคงไม่เสี่ยงอันตรายเพราะเข้าตาจนเพียงเพราะความไม่พอใจเล็กน้อยหรอก

ใครกันแน่ที่อยากลักพาตัวตน

บรมนรอคนมาดูแลตนอยู่ตลอด แต่รอมานานมากก็ไม่มา ใน ทางกลับกันตัวเองก็รอจนหลับไป

แน่นอนว่าทางด้านบริศร์ก็ไม่ได้กลับมา

นรมนูทำงานทั้งวันไม่ให้ข่าวคราวตน เขาก็ไม่รู้สึกอะไร อย่างไรแล้วทุกอย่างก็อยู่ในความควบคุมของเขา เมื่อลูกน้อง บอกเขาว่านรมนและคมทิพย์ไปทานก๋วยเตี๋ยวเนื้อที่ริมถนน เขา ก็ค่อนข้างหดหูเล็กน้อย

ผู้หญิงคนนี้คงไม่ลืมตนจริงๆ ใช่ไหม?

เธอกับคนทิพย์ทานข้าวนอกบ้าน แล้วตนจะทำอย่างไร? มองอาหารบนโต๊ะที่ตัวเองทำไว้ บุริศร์ก็ถอนหายใจเล็กน้อย

ถึงแม้จะเคยสัมผัสอย่างใกล้ชิดกับนรมนสองครั้งแล้ว แต่ สัญชาตญาณเขารู้สึกว่าท่าทีของนรมนที่มีต่อเขาไม่เหมือนแต่ ก่อน

แต่บางเรื่องเขาไม่สามารถพูดได้ ทำได้แค่ค่อยๆ บรรเทา ความสัมพันธ์อย่างช้าๆ เช่นนี้ไปก่อน

เมื่อรอประมาณครึ่งชั่วโมงกว่าแล้ว นรมนยังไม่กลับมา บุริศร์

ก็ค่อนข้างไม่สงบนิ่ง

บอกว่าเดินกลับมาไม่ใช่เหรอ?
ควรใช้เวลาไม่ถึงยี่สิบนาทีสิ

คิดถึงตรงนี้ บุริศร์ก็ไม่คิดมากอีกต่อไป หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา

โทรหานรมินทันที แต่ทางด้านนั้นกลับมีเสียงว่าเปิดเครื่อง

หัวใจบริศ เต้นตึกตักอย่างอดไม่ได้

โทรศัพท์ไม่มีแบตเหรอ? เขามักคิดเสมอว่านรมนไม่ทำพลาดเช่นนี้

บุริศร์รีบถามที่อยู่นรมนจากลูกน้อง น่าเสียดายซอยเล็กนั้นลูก น้องไม่ได้ติดตามไป คิดว่าระยะทางไม่กี่นาทีคงไม่เกิดเรื่อง

ได้ยินถึงตรงนี้ บุริศร์ก็โกรธทันที

“ระยะทางไม่กี่นาทีเหรอ? รีบสืบให้ฉันซะ!”

ลูกน้องถึงพบว่านี่มันคือเรื่องใหญ่

แต่ละคนวิ่งเข้าไปในซอยเล็กทั้งหมด แต่ในนั้นมีเพียงคมทิพย์ นอนหมดสติอยู่ที่พื้นเพียงคนเดียวเท่านั้น

หลังจากพวกเขาส่งคมทิพย์ไปโรงพยาบาล บุริศร์ก็รีบมาทันที

หลังจากคมทิพย์ถูกช่วยเหลือจนฟื้นก็รู้สึกใจลอยเล็กน้อย

“ฉันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?”

“นรมนล่ะ? พวกเธอเจออะไรกันมา?”

บริศ คว้าข้อมือคมทิพย์ไว้
คมทิพย์รู้สึกเจ็บนิดหน่อย แต่ความสนใจอยู่ที่คำถามบุรีศร

“คุณพูดอะไร? เกิดอะไรขึ้นกับนามน “ฉันถามเธอว่ามันเกิดเรื่องอะไรขึ้น?

เมื่อบริศ เห็นแววตาว่างเปล่าของคนทิพย์ก็รู้ว่าตนถามไปก็ ไม่ได้อะไร แต่เขาก็ยังค่อนข้างเพ้อฝัน

บางทีคมทิพย์อาจจะนึกอะไรบางอย่างออก

ศีรษะคนทิพย์เกิดเสียงนิ่งๆ พยายามนึกย้อน ความทรงจํา สุดท้ายคือทั้งสองคนกำลังเดินอยู่ และถูกทำร้ายจนสลบไปอย่าง อธิบายไม่ได้

ส่วนใครเป็นคนทำร้ายเธอ นรมนเป็นอย่างไรบ้าง เธอไม่มี ความทรงจําสักนิด

สีหน้าบุริศร์ย่ำแย่อย่างยิ่ง

“ไล่ทุกคนที่ตามคุณนายวันนี้ออกให้หมด ถ้านรมนไม่เป็น อะไรก็ดี แต่ถ้าเกิดอุบัติเหตุล่ะก็……

คำพูดสุดท้ายบุริศร์ไม่ได้พูด แต่ชัยยศรู้แล้ว

คมทิพย์ก็ฟังความหมายอะไรบางอย่างออกจากคำพูดบุริศร์

“นรมนหายตัวไปเหรอ?”

“อืม ฉันไปให้คนสืบว่านรมนไปที่ไหนก่อนนะ”

บริศ พูดจบก็ออกไป
คมทพ อยากตามไป แต่เมื่อลงจากเตียงก็รู้สึกโลกหมุน

แม่งเอ๊ย!

ไอ้เวรนั่นมันลงมือเหรอ?

เจ็บมากเหลือเกิน!

ข้างกายคมทิพย์ยังมีพยาบาลพิเศษ ไม่ว่าอย่างไร เธอก็เป็น เพื่อนสนิทที่สุดของนรมน ตอนนั้นรมนไม่อยู่ บริศร์ก็ไม่สามารถ ปล่อยให้ผมทิพย์เป็นอะไรได้ แค่เขามีใจเหลือแต่แรงไม่พอจริงๆ

หลังจากบริศร์ออกไปจากห้องผู้ป่วย ก็พูดกับชัยยศทันที “สืบ ให้ฉันหน่อยว่าราเซนอยู่ที่ไหนทำอะไร?”

“ราเชนยังอยู่โรงพยาบาลครับ คนของเราเฝ้าดูมันตลอดเวลา ไม่ได้ทําอะไร แต่ยินดี้ผู้ช่วยของมันเคยไปหาคุณนาย ก่อนที่ คุณนายหายตัวไปไม่นาน

ชัยยศพูดขึ้นด้วยความตั้งใจทำหน้าที่ให้ดีที่สุด

ดวงตาบุริศร์เย็นชาเล็กน้อย

เขาพาชัยยศไปที่ห้องผู้ป่วยของราเชนทันที

ซินดี้กำลังพูดพล่ามถึงความใส่ใจที่ราเชนมีต่อนรมน ก็เห็นบุรี ศเข้ามาแล้ว

เขาแค่รู้สึกว่าชายคนนี้ค่อนข้างคุ้นตา เมื่อยังคิดไม่ออก ก็เห็น บริศร์ก้าวมาข้างหน้าหนึ่งก้าว แล้วดึงราเชนขึ้นมา
บรมนล่ะ? แกพาเธอไปไว้ที่ไหน?”

“เฮๆๆ นายเป็นใครอ่ะ? นายทำอะไร? ฉันเตือนนายไว้นะ นายปล่อยราเชนของเราดีกว่า ไม่งั้นฉันจะแจ้งตำรวจ!

ซินดี้ทํางานกับราเชนมาหลายปี เป็นครั้งแรกที่มีคนทำกับ ราเชนแบบนี้ แต่ไม่รอให้เขาก้าวไปข้างหน้า ก็ตกใจกลัวสายตา เย็นชาของบริศร์

เชีย!

แววตาของชายคนนี้โคตรน่ากลัวเกินไปแล้ว!

“หุบปาก!”

ตอนนี้บริศ ถือว่าเปิดเผยออร่าเต็มที่ ทันใดนั้นก็ทำให้ซินดี้ ตกใจกลัวไม่กล้าพูดแม้แต่คำเดียว

ชัยยศยืนประตูทางเข้าเหมือนเทพเฝ้าประตู ขวางทางเข้าออก ราเซนตื่นตระหนกเล็กน้อยเมื่อถูกบุริศร์ดึง แต่ไม่ได้เพิกเฉย

ข้อความจากปากบริศร์

“นายว่าไงนะ? เกิดอะไรขึ้นกับนรมน?”

“แกล้งสับสน ให้มันน้อยๆ หน่อย! นอกจากแกจะมีใครเอาตัว นรมนไปได้อีก? ราเชนฉันจำได้ฉันเคยเตือนแกว่าห้ามรบกวน ชีวิตนรมนอีก แกหูทวนลมกับคำพูดฉันเหรอ?”

บุริศร์ต่อยหมัดเข้าที่ท้องราเชน
ราเชนเจ็บจนทำเสียงฮึดฮัดอุดอู้ แต่ก็รีบพูดขึ้น “ไม่ใช่ฉัน! ฉัน ไม่ได้เอาตัวเธอไป

“ยังโกหกฉันอีกเหรอ?”

ซินดี้เห็นบุริศร์จะลงมืออีกครั้ง ก็รีบแสร้งทำเป็นกล้าหาญพูด ขึ้น “เขาไม่ได้ทำจริงๆ ราเชนของเราอยู่ที่โรงพยาบาลตลอดสอง วันนี้ อย่างมากที่สุดก็แค่ส่งผลไม้บางอย่างไปให้กองถ่ายพวก เขาด้วยชื่อของนรมน เรื่องนี้ยังไม่เห็นนรมนขอบคุณราเชนเรา เลย ตอนนี้เธอหายตัวไปแล้ว มันเกี่ยวอะไรกับราเซนของเรา? พวกนายมีเหตุผลไหม?”

“ซินดี้ หุบปาก!”

ราเชนรีบดุซินดี้

สีหน้าบุริศ ยิ่งมืดมน

“ส่งผลไม้ที่ให้กองถ่ายด้วยชื่อนรมนเหรอ? เรื่องนี้เดี๋ยวฉัน กลับมาคิดบัญชีกับแก ทางที่ดีแกอย่าโกหกฉัน ถ้าให้ฉันรู้ว่าแก ซ่อนตัวนรมน ฉันจะไม่วางมือเด็ดขาด! คนที่อยู่เบื้องหลังแกฉันก็ ไม่ปล่อยไปแม้แต่คนเดียว! อย่าคิดว่าภูมิหลังแกแข็งแกร่งแล้ว ฉันจะไม่กล้าทำอะไรแกนะ ราเชน ทางที่ดีแกอย่ามาทำลาย ความอดทนของฉัน”

บุริศร์พูดจบก็โยนราเชนแล้วหันตัวเดินออกไป

ราเชนถูก โยนจน โซเซ เกือบล้มลงมาจากเตียง แต่ซินดี้มือไว ประคองเขาให้รอดได้ทัน
“คนคนนี้เป็นใคร ? ราเชน ทําไมคุณ…..

“มันคือบริศ !”

คำพูดราเชนทำให้ซินดี้ตกตะลึงอยู่ไม่กี่วินาที นึกว่าตัวเองฟัง ผิด

*ใคร?”

“บุริศร์แห่งเมืองชลธี ประธานบริษัทACกรุ๊ป เป็นพี่น้องร่วม เป็นร่วมตายกับอรรณพมาเฟียที่ใหญ่ที่สุดในยุโรป นอกจากนี้ มันมีเหมืองเพชรทางแอฟริกาใต้เยอะจนทำให้นายสงสัยเกี่ยว กับชีวิต”

มุมปากราเชนโค้งยิ้มขมขื่น

ซินดี้ทั้งร่างกลายเป็นหินไปแล้ว

เขาติดตามข่าววงการบันเทิงมาตลอด ไม่ค่อยฟังรายงานข่าว การเงิน แต่ชื่อบริศ เขาก็ยังรู้

คนคนนี้เป็นตัวแทนของอะไรแน่นอนว่าเขาก็ชัดเจน

“เขาเป็นอะไรกับนรมนอ่า?”

ซินดี้มองท่าทางประหม่าของบุริศร์ที่มีต่อนรมนออก อดถาม

ไม่ได้

ราเชนพูดเสียงทุ้ม “พวกเขาเป็นสามีภรรยากัน

ซินดี้ตกใจเหมือนถูกสายฟ้าฟาดทันที
ก่อนหน้านี้ไม่นานเขายังไปเยาะเย้ยต่อหน้านามน เขาพูดว่าไง

นะ?

ตอนนี้คิดขึ้นมาแล้ว ซินดี้ก็อยากจะตบปากตัวเองสองสามที่

จริงๆ

ภรรยาของบริศ จะชอบผลไม้ของราเชนเหรอ? เขายังรับเงินหนึ่งแสนหยวนของนรมนมาอย่างหน้าไม่อาย ตอนนี้คิดขึ้นมา ซินดี้ก็พังทลายจนย่ำแย่

“ราเชน คุณควรบอกฉันสิ ในเมื่อเป็นภรรยาของบุริศร์ คุณจะ ไปยุ่งวุ่นวายทำไม? สองสามปีนี้คุณมีการพัฒนาดีมาก คุณตั้งใจ จะออกจากวงการบันเทิงเหรอ? ไม่คิดว่าจะไปยั่วโมโหภรรยาบุรี ศร์จริงๆ?”

ซินดี้รู้สึกว่าสมองราเชนโดนลาเตะ แน่นอนว่าคำพูดนี้เขาไม่ สามารถพูดมันออกไปได้ตรงๆ

ราเชนหัวเราะขมขื่นแล้วพูดขึ้น “ฉันมีเหตุผลที่ต้องยุ่งวุ่นวาย เธอ”

“เหตุผลอะไรสำคัญกว่าคุณโดนบัญชีดำ?”

ซินดี้ไม่รู้จริงๆ ว่าราเชนกำลังคิดอะไรอยู่

ราเชนราวกับคิดอะไรบางอย่างออกทันที ทันใดนั้นก็นั่งขึ้นมา หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา โทรหาบุริศร์ทันที

“ว่ามา!”
เมื่อบริศร์เห็นเบอร์ราเชน ก็เลื่อนปุ่มรับสายทันที

“ฉันคิดว่าฉันเดาได้ว่าใครลักพาตัวนรมนไป

“ใคร?”

เสียงบุริศร์ไม่ดีอย่างมาก

ทางด้านชัยยศได้ข่าวมา ทางด้านครอบครัวราเชนไม่มีใคร ดำเนินการก่อนหน้านี้ไม่นานเขาก็สืบแล้ว ทั้งครอบครัวนอกจาก ราเชนรู้การมีอยู่ของนรมน คนอื่นๆ ก็ไม่แน่ใจ ดังนั้นไม่ใช่คนใน ครอบครัวราเชนที่เป็นคนลงมือ

ถ้าอย่างนั้นจะเป็นใครได้ล่ะ?

ก่อนหน้านี้วริษาที่ขัดแย้งกับนรมนก็ถูกเขาแอบสอดส่องอยู่ ลับๆ คนคนนั้นเป็นแค่พลเมืองธรรมดา ไม่ได้มีภัยคุกคามใดๆ กับนรมน ยิ่งไปกว่านั้นสองสามวันนี้ก็วิ่งเต้นทำมาหากิน

และอันนาเดิมที่เขาต้องการแทรกแซง แต่เห็นนรมนแก้ไข ความสัมพันธ์กับอันนาได้อย่างน่าพอใจแล้ว แน่นอนว่าเขาก็ไม่ ได้ทำอะไร ในขณะนี้อันนาก็เพิ่งผ่าตัดเสร็จ กำลังเช่าบ้านอยู่ไฟ

ดังนั้นมันคือใครกันแน่?

ในตอนนี้ราเชนบอกว่ารู้ว่าใครลักพาตัวนรมนไป ท่าทีของบุรี ศร์ก็ดีกว่าก่อนหน้านี้ขึ้นบ้าง

ราเชนคิดสักพักหนึ่ง แล้วพูดเสียงทุ้ม “ฉันก็เดานะ”

“รีบๆ พูด”
“จอชายชู้ของกันกา

เมื่อราเชนพูดชื่อนี้ออกมา ดวงตาบุริศร์ก็หรี่ลงทันที

กันยกาเหรอ?

กันยกาคนที่ทิ้งรอยลิปสติกไว้บนตัวของตนแล้วถูกนรมน เข้าใจผิด จากนั้นก็โดนจับลงทะเลเหรอ?

ในดวงตาบุริศร์มีความเย็นยะเยือกผ่านไป

“รู้ไหมว่าจะหาผู้ชายคนนี้เจอได้ยังไง?

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ