บทที่ 147 กาแฟของวันนี้คงดื่มไม่ได้แล้วค่ะ

“เกรงว่ากาแฟของวันนี้คงดื่มไม่ได้แล้วค่ะ” ถึงแม้นรม นกำลังยิ้มอยู่ แต่รอยยิ้มกลับไม่ถึงดวงตา

คนที่เดินมาตรงหน้าคือคนที่เธอรู้จัก เป็นแม่ของเขมิกา

ชื่อตังเม

ตอนนั้นตอนที่เธอแต่งงานกับบุริศร์ ตั้งเคยหาเรื่องเธอ ตอนนั้นนรมนก็รู้ว่าตั้งเมคนนี้ไม่ใช่บุคคลที่เรียบง่าย ตอนนี้ เขมิกาถูกจับ เธอก็มาถึงที่นี่อีก นรมนรู้แล้วว่าเธอไม่ได้มา

ดีแน่

เจตต์กลับอึ้งไปครู่นึง

“เพราะอะไรครับ? คุณคงไม่ใช่กาแฟแก้วเดียวก็ไม่ยอม เลี้ยงมั้งครับ?”

เขายิ้มอย่างเรียบเฉย กลับพบว่าแววตาของนรมนผิด สังเกต มองไปตามแววตาของนรมน เจตต์เห็นตั้งเมมาทาง นี้ด้วยความโกรธ

เจตต์ขมวดคิ้วเล็กน้อย

ไม่นานตั้งเมก็มาถึงตรงหน้าของนรมน มือคว้ากาแฟที่อยู่ ใกล้มือสาดไปที่นรมน

นรมนมีการเตรียมตัวพร้อมตั้งนานแล้ว เธอได้เอียงตัว โดยตรง กาแฟเฉียวผ่านใบหน้าเธอไป
“นั่งแพศยา!” แววตาของตั้งมาเต็มไปด้วยความเกลียด ความเกลียดชังแบบนั่นเหมือนฝังลึกเข้ากระดูกดำ ทำให้ คนยังไงก็ละเลยไม่ได้

นรมนขมวดคิ้วเล็กน้อย สมองแล่นขึ้นมาอย่างไว

ถ้าพูดตามหลัก หน้าตาของเธอในตอนนี้ไม่มีเค้าโครง หน้าตาของนรมนเลยสักนิด ถึงมาเพื่อเขมิกา ก็ไม่น่ามี ความแค้นที่ฝังลึกเข้ากระดูกดำถึงจะถูก

แต่แววตาของตังเมได้ทำให้นรมนเพิ่มความระมัดระวัง ขึ้นจริงๆ

“คุณผู้หญิงท่านนี้คะ นี่คุณกำลังทำอะไรคะ? เราสองคน ไม่รู้จักกัน คุณมาปุ๊บก็มาหยาบคายใส่ ไม่ค่อยดีมั้งคะ?” นรมนพูดอย่างสงบจิตสงบใจ ตั้งเมกลับโมโหจนตัวสั่น

ห้าปีก่อนนั่งเด็กไม่มีหัวนอนปลายเท้านี้ไม่ได้ตายอยู่ใน ทะเลเพลิง ตอนนี้กลับเปลี่ยนโฉมหน้ามาใหม่ แถมมีความ ใจเย็นและความน่าเกรงขามมากขึ้น ก็แค่อาศัยอำนาจของ บุริศร์

นึกถึงลูกสาวตัวเองใช้มาเวลาห้าปี ก็ยังไม่ได้บัญชี ทั้งหมดของบุริศร์ แม้กระทั่งยังได้คลอดลูกให้กับตระกูล โตเล็ก ตอนนี้กลับเพราะนรมน ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าคนนี้ ทำเอาสูญเปล่ากับสิ่งที่ทำมาหมด ตั้งเมก็แทบอยากจะ ลงมือฆ่านรมนด้วยตัวเองเลย

“ไม่รู้จัก? ใช่หรอ? แต่ว่าฉันรู้จักแกอยู่ ห้าปีก่อนฉันก็รู้จัก แกแล้ว หรือว่าแกจำฉันไม่ได้แล้วหรอ? งานเลี้ยงอลังการของTalmนางานนั้น แกคงกินได้ไม่เลวมัง?” ตั้งเมขี้เกียจ พูดวกวนกับนรมนเลยด้วยซ้ำ

Talmuที่เธอพูดถึงก็คือห้องโถงงานเลี้ยงที่นรมนกับบุรี ศร์มีความสัมพันธ์อะไรกัน ตอนนั้นเรื่องนั้นทำให้สองสามี ภรรยาตระกูลธนาศักดิ์ธนเสียหน้ามาก บุริศร์ก็มีความรับ ผิดชอบดี ไม่นึกเลยว่าจะประกาศว่าจะแต่งงานกับนรมน

ตอนนั้นนรมนถูกคนปกป้องไว้ ตอนที่ไปเข้าห้องน้ำกลับ ถูกหญิงชั้นสูงเหยียดหยาม ส่วนหญิงชั้นสูงคนนั้นก็คือ ตั้งเมที่อยู่ตรงหน้าคนนี้

ตอนนั้นในห้องน้ำมีกันอยู่แค่สองคน ดังนั้นคนที่สามารถ พูดคำนี้ออกมาย่อมรู้ฐานะที่แท้จริงของนรมนอยู่แล้ว

นรมนไม่โง่ เธอรีบคิดเชื่อมโยงได้ทันทีหลังจากตั้งเมรู้ ฐานะของเธอ คาดว่าก็คงได้ตรวจสอบเรื่องของเธอบ้าง แล้ว ถ้าอย่างนั้นคดีถูกลักพาตัวของกานต์ก็ไม่ใช่ลักพาตัว ธรรมดาแล้ว

จู่ๆเธอหรี่ตาไว้

“พวกคุณเป็นคนลักพาตัวกานต์ไป?” มือของนรมนกุม แน่นไว้ด้วยกัน

เมื่อก่อนเธอยังไม่รู้ว่าตัวเองไปขัดใจคนอะไรเข้า ถึงได้ ทำให้กานต์พลอยเดือดร้อนไปด้วย ตอนนี้ดูแล้วคือตั้งเม กับเขมิกาเล่นงานอยู่เบื้องหลังนี่เอง

ก็ใช่

ลูกชายแท้ๆของเขมิกา กิจจา ตอนนี้เป็นผู้รับช่วงต่อของตระกูลโตเล็ก ตอนนี้กานต์กลับมาแล้ว บุริศร์ก็เลือกฐานะ แท้จริงของกานต์ไม่ได้ อยากให้กานต์ได้กลับมาคืนสู่ ตระกูลนับญาติบรรพบุรุษ ถ้าอย่างนั้นคนที่นั่งไม่ติดที่สุดก็ ต้องเป็นเขมิกากับตั้งเมแน่นอน

คิดจุดนี้ได้ นรมนพูดอย่างเย็นชา “คุณรู้มั้ยคะว่าตอนนี้ เขมิกายังไม่ได้พูดอะไรเลยนะ ไม่ตีก็สารภาพเองอย่างคุณ แบบนี้ คือกะว่าจะให้ลูกสาวคุณแบกรับเอาไว้ทุกอย่างเห รอคะ?”

ทันใดนั้นสีหน้าของตั้งเมเปลี่ยนมาแย่มาก

“ถ้าเขมิกาเกิดเรื่องอะไร ฉันกล้ารับประกัน แกกับลูก นอกสมรสของแกต้องตายเป็นเพื่อนลูกสาวฉันแน่! ฉันขอ เตือนแกเลยนะ ดีที่สุดแกให้บุริศร์ปล่อยตัวลูกสาวฉันซะ ไม่งั้นล่ะก็…”

“คุณเห็นผมเป็นคนตายหรอ?”

เจตต์แคะหู ไม่อยากแทรกแซงสงครามระหว่างผู้หญิง จริงๆ แต่ผู้หญิงคนนี้ข่มขู่นรมนต่อหน้าเขา เขารู้สึกศักดิ์ศรี ลูกผู้ชายของตัวเองได้ถูกย่ำยีแล้ว

ถึงแม้เขาไม่ได้ชื่อเสียงโด่งดังเท่าบุริศร์ แต่ยังไงก็เป็น บุคคลมีหน้ามีตาในเมืองชลธี

ตั้งเมเป็นแม่บ้านแม่ศรีเรือนที่พ่ายแพ้ ถึงกับกล้าข่มขู่นร มนต่อหน้าเขา เห็นเขาไม่มีตัวตนจริงๆหรือไง?

ถึงแม้เสียงของเจตต์มีความเกียจคร้านฟุ้งกระจายอยู่ แต่แววตากลับเฉียบคมมาก
ทีนี้ตั้งเมถึงสังเกตเห็นคนที่อยู่ข้างกายของนรมนคือใคร

ยังไงเธอก็คิดไม่ถึงว่าเจตต์จะอยู่กับนรมน เมื่อก็ถูก ความโกรธครอบงำ ยังนึกว่าผู้ชายคนไหนอยู่เสียอีก ตอน นี้ถูกเจตต์ถามแบบนี้ ตั้งเมกลับค่อนข้างกลัวแล้ว

“คุณชายเจตต์ นี่คุณหรอคะเนี่ย ขอโทษค่ะ เมื่อก็ไม่เห็น คุณค่ะ”

“ใช่สิ คุณสายตาสูงขนาดนี้ นอกจากบุริศร์แล้ว ใน สายตาคุณยังมีคนอื่นอยู่มั้ย? ทำไม? ตอนนี้อยู่ตรงหน้าผม อยากหางานทำสักหน่อยเหรอ? พอดีเลย ช่วงนี้ผมว่างมาก สู้ให้ผมมาเล่นเป็นเพื่อนคุณมั้ย?”

คำว่าเล่นของเจตต์ ไม่ใช่สิ่งที่ตั้งเมจะทนรับไหวแน่นอน

ตั้งเมรีบพูด “คุณชายเจตต์ล้อเล่นเกินไปแล้วค่ะ ถ้าดิฉัน รู้ตั้งแต่แรกว่าคุณเจตต์อยู่ที่นี่ ถึงคุณเจตต์ยืมความใจกล้า ให้ดิฉันสิบครั้ง ดิฉันก็ไม่กล้ามาหาเรื่องหรอกค่ะ เอ่อคุณ ชายเจตต์คะ วันนี้ดิฉันเป็นคนเลี้ยงกาแฟนี้เองค่ะ คุณชาย

เจตต์ตามสบายนะคะ” พอพูดจบ ตั้งเมรีบถอยหลังจากไป แต่ว่าก่อนไปยังได้ จ้องนรมนอย่างโหดที่นึง แววตานั้นร้ายกาจจนไม่อาจ เทียบได้

เจตต์ขมวดคิ้วเล็กน้อย จู่ๆเขารู้สึกดูเหมือนผู้หญิงที่อยู่ ตรงหน้าจะมีความลับที่เขาไม่รู้ ส่วนตอนนี้เขายิ่งอยู่ยิ่ง สนใจเธอแล้ว

“มีอะไรอยากพูดกับผมมั้ยครับ? อย่างเช่นเมื่อก็คุณกับตั้งเมมีความแค้นอะไรกันแน? คุณมาเมืองชลธีครั้งแรก ไม่ใช่เหรอครับ? ผมก็เคยเช็คแล้วว่าคุณไม่ใช่คนเมืองชลธี ทำไมถึงมีเรื่องกับแม่หม้ายคนนั้นได้ครับ?”

เจตต์เพ่งมองนรมนไว้ แววตาลึกๆที่สนใจนรมนไม่มีการ ซ่อนเร้นเลยสักนิด

ที่จริงนรมนอยากบอกกับเจตต์อยู่ แต่ว่าตอนนี้มีเรื่อง มากมายยังไม่กระจ่าง เธอก็ไม่รู้ว่าตัวเองควรเริ่มพูดจาก ตรงไหน ได้แต่พูดด้วยรอยยิ้ม “ถ้าฉันบอกคุณ ว่าฉัน คลานออกมาจากกองศพ อีกอย่างห้าปีก่อนเคยมีเรื่อง ผิดใจกับเธอ คุณเชื่อมั้ยคะ?”

“เชื่อ คุณพูดอะไรผมเชื่อหมด ขอแค่คุณยอมพูด” เจตต์เดินมาข้างหน้าก้าวนึง พริบตาเดียวใบหน้าหล่อ เหลานั้นก็ได้ใกล้มาที่ตรงหน้าของนรมน

นรมนไม่มีปฏิกิริยาอะไร เพ่งมองเจตต์ไว้ แววตาคู่นั้นใส จนเห็นกันบึ้ง ไม่มีความขี้ขลาดใดๆเลย

จู่ๆเจตต์ถูกสายตาคู่นี้ดึงดูดเข้าแล้ว

เขาเกิดอยู่ในตระกูลร่ำรวย เห็นผู้หญิงบนสังคมชั้นสูงมา เยอะ ยิ่งไปกว่านั้นเห็นการแก่งแย่งชิงดีต่างๆนาๆของผู้ หญิงมาตั้งแต่เด็ก และการแก่งแย่งกันในที่สว่างและที่ลับ ผู้หญิงแบบไหน เขาแค่ดูแว้บเดียวก็สามารถดูออกอย่าง ซัดเจนแล้ว แต่ว่าตอนนี้นรมนที่อยู่ตรงหน้าก็เหมือนน้ำที่ใส สะอาด แววตาที่ใสสะอาดนั้นไม่มีความคิดอย่างอื่นเลย ทำให้เขามีคลื่นที่พูดไม่ออกแว็บผ่าน
เจตตรีบนั่งตัวตรง เวลาถ้าเขายังพูดคำพูดที่ไร้กำลัง หรือว่าทำเรื่องที่ไร้มารยาทอีก ตัวเขาเองก็ยังรู้สึกว่านี่เป็น ความหยาบคายอย่างนึงเลย

เป็นความรู้สึกที่แปลกมาก แต่กลับเป็นครั้งแรกที่ทำให้ เจตต์ไม่รู้สึกอายกับความไม่สุภาพเรียบร้อยของตัวเอง อย่างสมจริงขนาดนั้น

“ขอโทษนะครับ ผมไม่ความคิดอย่างอื่น ผมก็แค่..”

“ฉันเข้าใจค่ะ พวกเราเป็นเพื่อนกัน ฉันย่อมไม่หลอกคุณ อยู่แล้ว คุณเจตต์ ตอนนี้ฐานะของฉันคือขโมยใช้ฐานะ ของคนอื่น ที่จริงฉันคือ…”

นรมนกำลังอยากจะพูดออกมาว่าตัวเองคือใคร มือถือ เธอก็ได้ดังขึ้น

“ขอโทษค่ะ ฉันขอรับสายก่อนนะคะ”

นรมนดูแล้วเป็นเบอร์โทรของต่างประเทศ ไม่สะดวกรับ สายที่ต่อหน้าเจตต์ พยักหน้าให้เขาเสร็จ จากนั้นก็ได้เดิน ออกไปด้านนอก

ตอนนี้ ในใจของเจตต์เหมือนมีแมวน้อยเกาอยู่

เธอคือใคร?

ขโมยใช้ฐานะของคนอื่น? แล้วคนอื่นที่ว่าคือใคร?

จู่ๆผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าเหมือนมีความลึกลับเพิ่มขึ้นเสี้ยว นึง ทำให้เขามองไม่ทะลุปรุโปร่ง แต่ก็กลับถูกเธอดึงดูดเข้าอย่างจัง

ตอนนี้นรมนไม่มีเวลามาคำนึงว่าเจตต์คิดยังไง เธอเห็น เบอร์ที่คุ้นเคย ก็ได้รับสายอย่างไว ฝ่ายตรงข้ามรีบส่งเสียง ที่คิดถึงออกมา

“หม่ามคะ”

เสียงที่อ่อนแอของกมลดังขึ้น เกี่ยวก้อยหัวใจของนรมน

ไว้

“กมล ทำไมไม่วิดีโอคอลล์กับหม่ามี้แล้วคะ? ทำไมถึงนึก โทรหาล่ะคะ?” นรมนยังไงก็วางใจไม่ลง หลายวันนี้งาน

เยอะเกิน เธอไม่ทันได้วิดีโอคอลล์กับกมลเลย

กมลที่เพิ่งลงมาจากห้องผ่าตัดสีหน้าซีดจนน่ากลัว บนมือ ยิ่งแล้วใหญ่ให้น้ำเกลือไว้นาทีนี้ไม่กล้าวิดีโอคอลล์กับนร มนด้วยซ้ำ แต่กลับพูดอย่างเชื่อฟัง “หนูเพิ่งตื่น ไม่อยากให้ หม่ามเห็นหน้าตาขี้เหร่ของหนูค่ะ แต่ว่ากมลคิดถึงหม่ามี้ ก็ เลยอยากฟังเสียงของหม่ามี้ค่ะ”

ทันใดนั้น นามนรู้สึกทรมานใจขึ้นมาทันที

“ขอโทษนะคะ ลูกรักของหม่ามี้ หม่ามี้จะพยายามจัดการ

เรื่องของทางนี้ให้เสร็จโดยเร็ว จากนั้นก็กลับไปหากมลดี

มั้ยคะ?” “ดีค่ะ พี่ชายบอกกับหนูว่า หม่ามี้กลับมาครั้งนี้จะพาคน พิเศษมาเยี่ยมหนู ใช่อย่างนี้มั้ยคะ? หม่ามี้?”

ที่จริงกมลก็แปลกใจกับเรื่องนี้มาก
ถ้าไม่ใช่เพราะความแปลกใจนี้ เธอไม่รู้ครั้งนี้ตัวเองจะ สลบนานเท่าไหร่ถึงจะสามารถฟื้นขึ้นมาได้

ไม่นานมานี้กานต์ได้โทรหาเธอ บอกว่าอีกไม่นานหม่ามี จะพาคนที่พิเศษมากคนนึง แต่ว่าสำคัญสำหรับพวกเขา มากมาเยี่ยมเธอ

กมลกำลังเดาอยู่ว่าคนๆนี้จะคือใคร? จะเป็นผู้ชายที่ให้กำเนิดเธอกับพี่ชายมั้ย?

ถึงแม้ไม่มีใครเคยบอกกมลเลย ว่านรมนกับกานต์กลับ ประเทศเพราะอะไร แต่ว่าช่วงนี้เข้าออกห้องไอซียูเป็นว่า เล่น คำกระซิบของหมอกับนเรศ กมลทองอยู่ในสายตา หมด

เธอรู้ว่าตัวเองอาจจะทนได้อีกไม่นานแล้ว

หลายปีมานี้ หม่ามี้กับพี่ชายแม้กระทั่งพ่อบุญธรรมล้วน คอยปกป้องเธออย่างระมัดระวัง หม่ามี้ยิ่งแล้วใหญ่ไม่กล้า จากไปแม้แต่ก้าวเดียว แต่ว่าครั้งนี้กลับพาพี่ชายกลับ ประเทศ กมลไม่โง่ เธอรู้ว่าหม่ามื้อาจจะกำลังคิดหาวิธี สุดท้ายแล้ว ไม่งั้นไม่มีทางจากเธอไปหรอก

เธอได้ยินพยาบาลพูดคุยถึงอาการของเธอ นอกจากเป็น ญาติโยมถึงจะสามารถตรวจจับคู่ได้ ญาติโยมทั้งหมดของ เธออยู่ข้างกายหมด นอกจากพ่อที่อยากเจอมาโดยตลอด แต่กลับไม่ได้เจอและไม่กล้าถาม เธอไม่รู้

ถึงแม้หลายปีมานี้นเรศดีกับเธอมาก แต่ท้ายสุดเธอก็ยังมี ความเสียใจเสี้ยวนึง เธออยากเห็นผู้ชายที่ให้กำเนิดชีวิตเธอหน้าตายังไง ทำไมตอนนั้นถึงไม่เอาพวกเธอ?

ตอนนี้คนที่กานต์บอกว่าพิเศษ กมลย่อมตื่นเต้นสุดๆอยู่ แล้ว ยิ่งไม่เป็นห่วงตัวเองฟื้นขึ้นมาก็โทรหานรมนเลย นรมนบีบคั้นหัวใจเพราะคำพูดของกมล

“กมล หนูจะอดทนรอจนกว่าหม่ามี้พาคนๆนั้นกลับไปใช่ มั้ยคะ?”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ