บทที่ 940 เราไม่ต้องการลูกแล้ว

นรมนพบกับเนตราที่นี่

หลังจากเรื่องของเชษฐ์ เธอแทบจะลืมเนตราไปเลย และเธอไม่ ได้คิดเลยว่าที่เนตราถูกเชษฐ์นำตัวไปที่ไหน และเป็นอย่างไรบ้าง ตอนนี้กลับเจอกันในโรงพยาบาล เธอก็เลยสงสัยขึ้นมา

“ทําไมเธอถึงอยู่ที่นี่?”

นรมนไม่ได้หลบเลี่ยง แต่เดินตรงไป

เมื่อเนตราเห็นนรมน ดวงตาของเธอก็เต็มไปด้วยความโกรธ “เธอจัดการคุณอาเชษฐ์ใช่ไหม?”

น้ำเสียงนี้เหมือนกับว่านรมนไปทำอะไรร้ายแรงกับบรรพบุรุษ เธอ เต็มไปด้วยความขุ่นเคือง

นรมนเห็นเธอปกป้องเชษฐ์ ราวกับว่าเธอเป็นลูกสาวแท้ๆ ของ เชษฐ์ และรู้สึกไม่พอใจขึ้นมา

“เขารับผิดเอง เขาไม่ทำร้ายผู้คนก็ดีแค่ไหนแล้ว จะมีฉันหรือ ไม่มีฉันเขาก็ต้องมีวันนี้”

“นรมน เธออย่าได้อวดดีไปหน่อยเลย! ถ้าเธอไปอาศัยบุริศร์ ให้ปกป้องเธอ ตระกูลทวีทรัพย์ธาดาจะทำอะไรเธอได้ไหม? ถ้า

ไม่มีพวกเขา เธอจะไปสู้อะไรได้?”

เนตราพูดอย่างโกรธเคืองว่า “ถ้าเธอเติบโตในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าอย่างฉัน กินอาหารที่เหลือจากคนอื่นและนอนอยู่ใต้ สะพานลอย ฉันก็ไม่เชื่อว่าเธอจะสามารถแสดงศักดิ์ศรีเหมือน อย่างตอนนี้ได้”

หลังจากพูดจบ เนตราก็ตบนรมนอย่างแรง แล้วเดินจากไป

นรมนถูกตบและเกือบจะล้มลง แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร แค่เดินตาม รอยเท้าของเนตราเข้าไปในโรงพยาบาล เนตรามาถึงห้องผู้ป่วย ก็เดินเข้าไป

หัวใจของนรมนกระตุกไปนิดหนึ่ง ก่อนจะเดินตามเข้าไป

เธอเห็นแม่นรมนนอนอยู่บนเตียงมีสายน้ำเกลืออยู่บนตัว เธอ ไอสองสามที ขณะที่พ่อนรมนนั่งอยู่ข้างๆ เขามีผมสีขาวจำนวน มากบน และมีอายุขึ้นไปมาก

“พ่อคะแม่คะ ฉันกลับมาแล้ว”

เนตราเดินเข้ามา หยิบมะม่วงสองลูกจากกระเป๋าแล้วยื่นไปให้ “อยู่ในโรงพยาบาล ซื้อมากไปมันจะเสียง่าย ฉันเลยซื้อให้แม่ สองอัน เพื่อกําจัดความอยากสักหน่อย”

เนตราพูดและส่งมะม่วงทั้งสองลูก ในมือให้แม่นรมน

แม่นรมนพอใจมาก เธอยิ้มแล้วพูดว่า “ขอบใจนะลูก ซื้อ มะม่วงอะไรมาล่ะ ตอนนี้แม่กินอะไรไม่ค่อยลง ลูกกินเถอะ แม่รู้ ว่าลูกชอบกิน”

เธอพูดและนำมะม่วงส่งให้เนตราอีกครั้ง
เนตราส่ายหัวแล้วพูดว่า “ฉันมีเวลากิน และฉันยังเด็กอยู่ดัง นั้น แม่กินเถอะค่ะ รอแม่ให้น้ำเกลือหมดแล้ว พ่อและฉันจะพาไป เดินข้างนอก บ้านของเราประกาศขายบนอินเตอร์เน็ตแล้ว ถ้ามี คนสนใจ คนกลางจะโทรมาหาเราเอง เราไปอยู่เมืองเล็กๆ ก็คง ใช้ชีวิตไม่ลำบากเท่าไหร่ ไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ พวกคุณเป็นพ่อ แม่แท้ๆ ของฉัน แม้ว่าจะทิ้งฉันไปตั้งแต่เด็ก แต่ฉันก็จะดูแลพวก คุณเอง”

เมื่อนรมนได้ยินคำพูดเหล่านี้จากข้างนอก ก็ตกตะลึงในทันที พ่อกับแม่นรมนจะไปจากเมืองชลธี?

ทำไมเธอไม่รู้เรื่องนี้?

และอีกอย่างในช่วงที่เธอถูกเชษฐ์กักขัง พวกเขารู้สถานการณ์ ของไหม?

นรมนขมวดคิ้วเล็กน้อยหลังจากคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ ก่อนจะ เคาะประตูแล้วเดินเข้าไป

“พ่อคะแม่คะ เป็นอย่างไรบ้าง? แม่เข้าโรงพยาบาลทำไมไม่

บอกฉัน?”

การปรากฏตัวอย่างกะทันหันของนรมนทำให้พ่อนรมนและแม่ นรมนประหลาดใจ

“นรมน? ทำไมถึงมาที่นี่ได้?”

สีหน้าของพ่อนรมันค่อนข้างจะหลีกเลี่ยง และแม่นรมนก็หัน หน้าหนี ไม่กล้าสู้หน้านรมน
“แม่คะ แม่ไม่สบายเหรอคะ?”

นรมนอยากก้าวไปข้างหน้า แต่ถูกเนตราหยุดไว้

“เธอมาทำอะไรที่นี่? อย่าคิดว่าเธอมาที่นี่และจะแสร้งว่าทุก อย่างไม่เกี่ยวข้องกับเธอไม่ได้นะ ถ้ามันไม่ใช่ความตั้งใจของเธอ เอง บุริศร์จะทำแบบนี้เหรอ?”

“หมายความว่ายังไง? เกี่ยวอะไรกับบริศร์?”

ใบหน้าของนรมนมึนงง

พ่อนรมนรีบพูด “ไม่เป็นไร พ่อกำลังคุยกับเนตราว่าอยากไป เที่ยวที่เมืองเล็กๆ ชีวิตที่นั่นไม่ต้องรีบร้อน และเหมาะสำหรับผู้สูง อายุ ตอนนี้ลูกมีบุริศรปกป้องแล้ว และมีตระกูลทวีทรัพย์ธาดาอีก เราก็ถือว่าโล่งใจ ที่นี่อาจจะทำให้ลูกรู้สึกอึดอัดใจ มันจะดีกว่า ถ้าเราจากไป”

“พ่อคะ พ่อหมายความว่ายังไง? ฉันทอดทิ้งพวกคุณเมื่อไหร่ กัน? หรือบุริศร์พูดอะไร?”

นรมนได้ยินเสียงผงะของพ่อนรมน

อะไรคือมีบุริศร์ปกป้อง มีตระกูลทวีทรัพย์ธาดาหนุนหลัง ค่า พูดพวกนี้หมายความว่าบุริศร์และตระกูลทวีทรัพย์ธาดากดดัน พวกเขา บังคับให้พวกเขาออกจากเมืองชลธี

แต่ทำไมบุริศร์ถึงทำแบบนั้น?

นโมนไม่เข้าใจ
เนตร พ่นลมหายใจอีกครั้ง และผลักนรมนไปอีกทาง

“เธออย่าแสร้งทำเป็นไม่รู้อะไรที่นี่เลย บุริศร์ให้พวกเราย้าย ออกไป ห้ามปรากฏตัวต่อหน้าพวกเธอ ไม่อย่างนั้นเธอคิดเหรอ ว่าพ่อแม่อายุมากขนาดนี้แล้ว ทำไมพวกเขาถึงต้องออกจากที่นี่ ด้วย? นรมน เธอนี่มันโหดร้ายจริงๆ พ่อแม่เลี้ยงเธอมาขนาดนี้ แต่เธอกลับตอบแทนพวกเขาอย่างนี้เหรอ?”

นรมนเพิกเฉยต่อคำพูดของเนตรา เธอมองไปที่แม่นรมนและ ถามทีละคำ “แม่คะ บุริศร์ไม่ใช่คนไร้เหตุผล แม่ก็รู้ว่าหลายปีที่ ผ่านมานี้ฉันกับเขาแยกจากกันเพราะความเข้าใจผิด ตลอด 5 ปี เขาก็ไม่ได้ไม่ดูแลพวกคุณ? ลูกเขยคนนั้นต้องการให้แม่ออกจาก เมืองชลธีและยังทำลับหลังฉัน ฉันแค่อยากรู้ว่า พวกคุณไปทำ อะไรไม่ดีกับบุริศร์รึเปล่า?”

ทันทีที่คำพูดเหล่านี้ออกมา สีหน้าของแม่นรมนและพ่อนรมน

ซีดเผือด

เนตราลากนรมนออกไปด้วยความโกรธ

“นรมน เธอหมายความว่าอย่างไร? พวกเธอมันทําร้ายคนไม่มี ทางสู้ เราเป็นคนธรรมดา สู้พวกเธอไม่ได้หรอก ยังจะเอาอะไร อีก? แล้วที่เธอมาพูดอย่างนี้ต่อหน้าพ่อแม่เพื่ออะไรกัน? เธอไม่ เพียงแค่โหดร้าย แต่ยังเลือดเย็นอีกต่างหาก ทำไมเหรอ? อยาก กดดันให้พ่อแม่ตายเลยหรือไง?”

“หุบปากเธอซะ! ฉันไม่ได้พูดกับเธอ!” นรมนรู้สึกว่าเนตรายิ่งพูดยิ่งไม่น่าฟังขึ้นเรื่อยๆ แต่ตอนนี้พ่อแม่ของตระกูลธนาศักดิ์ธนกลับไม่พูดอะไรเลย เห็นได้ชัดว่าเห็น ด้วยกับสิ่งที่ เนตรากล่าว

ด้วยความรักมากมายของแม่และลูก การหล่อเลี้ยงดูมาตลอด หลายปี ในขณะนี้มันเหมือนกับมีดที่มองไม่เห็นเจาะหน้าอกของ นรมนอย่างลึกล้ำ และเต็มไปด้วยเลือด

เธอรู้ว่าบริศ ปกป้องเธอมากแค่ไหน และเธอรู้ว่าบริศร์จะไม่ ทำร้ายคนที่เธอห่วงใยได้ง่ายๆ เว้นแต่ว่าคนนั้นจะทำร้ายเธอ ก่อน

ตอนนี้นรมนต้องการรู้ว่าพ่อแม่ของตระกูลธนาศักดิ์ธนทำอะไร

ให้บริศร์ เขาถึงได้ทำแบบนี้ แม่นรมนไม่กล้ามองของนรมนมากไปกว่านี้

พ่อนรมนอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ในที่สุดก็เปิดปากจะ

พูดและปิดมันลง

“พวกคุณพูดมาสิคะ! ฉันยังเป็นลูกสาวของคุณอยู่หรือเปล่า? คุณไม่บอกอะไรฉันเลย ก็จะจากไปแบบนี้เหรอ? ถ้าฉันไม่ได้เจอ วันนี้ คุณจะทิ้งโน้ตให้ฉันเหมือนครั้งที่แล้วไหม? หรือไม่แม้แต่จะ เขียนอะไรบอกเลย?”

เมื่อเผชิญกับความก้าวร้าวของนรมน เนตราก็โกรธขึ้นมา

“เธอกำลังพูดเรื่องอะไร? เธอคิดว่าเธอเป็นใคร? หากเธอมีพ่อ แม่อยู่ในใจจริงๆ เธอจะไม่ปล่อยให้บริศร์มาขับไล่แบบนี้หรอก นรมน ฉันแค่อยากเดินออกจากเมืองชนชั้นสูงอย่างเมืองชลและหาผู้ชายดีๆ สักคน อันนี้เธอเป็นหนี้บุญคุณฉัน ฉันทำอะไร ผิดไปเหรอ? ถึงให้สามีของเธอมาทำกับพ่อแม่แบบนี้?”

“บอกมาว่าเกิดอะไรขึ้น?

นรมนหันศีรษะและมองตรงไปที่ เนตราอย่างมุ่งมั่น ทำให้พ่อ นรมนชะงักไปครู่หนึ่ง

“เอาเถอะๆ เรื่องมันผ่านไปแล้วก็ให้มันผ่านไป ไม่ใช่เรื่อง ใหญ่โตอะไร บุริศร์ก็ไม่ได้จะขับไล่พวกเรา แต่เรารู้สึกอึดอัดใจที่ จะอยู่ที่นี้ และอยากออกไปเท่านั้น

“อึดอัดใจ? พ่อคะ ใครทำให้พ่ออึดอัดใจ? ฉัน? หรือว่าบุรี ศร?”

นรมนแทบจะพูดไม่ออก

อึดอัดใจ?

บุริศร์ดูแลพวกเขาราวกับพ่อแม่ทางสายเลือด ทำไมพวกเขา ถึงรู้สึกอึดอัดใจ?

“นรมน อย่าถามอีกเลย ในเมื่อพ่อของลูกก็พูดทุกอย่างแล้ว ตอนนี้เนตราก็กลับมาแล้ว ระหว่างเรากับลูกก็มีความอึดอัดต่อ กัน ตอนนี้ลูกมีครอบครัวแล้ว และก็มีความสุขดี พ่อกับแม่ก็ไม่ เป็นกังวลอีกต่อไปแล้ว ชีวิตที่เหลือของเราก็ไม่มากแล้ว และพวก เราก็เป็นหนี้เนตรามากเกินไป พวกเราจึงวางแผนที่จะพาเนตรา ออกไปข้างนอกบ้าง ถือว่าเป็นการชดเชย ลูกอย่าได้ถามอีก
ในที่สุดแม่นรมนก็พูดออกมา แต่สิ่งที่เธอพูดกลับทำให้หัวใจ ของนรมนเย็นลง

“พวกคุณจะทิ้งฉันใช่ไหม?

ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกเหมือนถูกทอดทิ้ง

แม้ว่าคิมจะเป็นมารดาโดยกำเนิดของเธอเอง แต่ตลอดหลาย ปีที่ผ่านมาเธอก็คิดเสมอว่าเธอเป็นลูกของตระกูลธนาศักดิ์ และ พวกเขาก็ดีต่อเธอจริงๆ ใครจะคิดว่าหลังจากทุกอย่างถูกเปิด เผย ครอบครัวที่อบอุ่นที่สุดของเธอจะกลายเป็นแบบนี้

และเธอก็ถูกโยนทิ้งไปเหมือนผ้าขี้ริ้ว ความรู้สึกนี้แย่มาก และทำให้ใจของนรมนเจ็บปวด

แม่นรมนไม่กล้าสบตา กัดริมฝีปากล่างแล้วพูดว่า “ใช่ เราไม่ ต้องการลูกแล้ว เวลาตั้งหลายปี ถ้าเรารู้ว่าลูกไม่ใช่ลูกสาวแท้ๆ ของเรา เราคงไม่เลี้ยงดูอย่างดีที่สุด หรือแม้ว่าลูกสาวแท้ๆ ของ เราจากไปแล้วจริงๆ เราก็ต่างยอมรับมัน แต่ตอนนี้เรามีลูกสาว แท้ๆ ของเราแล้ว แต่เนื่องจากเลี้ยงดูลูกด้วยแรงกำลังและ ทรัพยากรทางการเงินทั้งชีวิตไปแล้ว ตอนนี้พอจะทำเพื่อลูกสาว แท้ๆ ของเราเองบ้างก็ไม่อาจทำได้ เดินที่ก็อยากให้ลูกชดเชยให้ เนตราหน่อย แต่ทุกครั้งลูกก็บ่ายเบี่ยงตลอด และไม่ยอมรับเนต รา ตอนนี้ลูกเป็นผู้หญิงร่ำรวยอันดับหนึ่งของเมืองชลธี เราต่อกร ด้วยไม่ไหว และแค่เราหลบเลี่ยงก็ไม่ได้เชียวเหรอ? ถ้าลูกยังเห็น แก่สิ่งที่เราปฏิบัติต่อลูกอย่างดีมาตลอด ลูกก็คงเป็นห่วงว่าเนต ราจะมีชีวิตอย่างไร และคงไม่ทำเป็นมองไม่เห็นว่าเนตราต้องดิ้นรนขนาดไหน แต่แม้เด็กกำพร้าอย่างคมทิพย์ ลูกยังสามารถ ช่วยเหลือได้อย่างไม่เห็นแก่ตัว แต่ลูกเลยทำอะไรให้เนตราบ้าง ไหม? ลูกชดใช้อะไรให้บ้าง? ตอนนี้ถึงวิ่งมาหาเราและถามว่าเรา ยังต้องการลูกไหม นรมน เป็นเพราะลูกไม่ต้องการเราก่อนไม่ใช่ เหรอ?”

นรมนไม่อยากจะเชื่อเลยว่าคำพูดเหล่านี้มาออกมาจากปาก ของแม่นรมน

แม่นรมนที่เคยเป็นห่วงเธอ ค่อยดูแลเธอกลางดึก ในยามที่มี

ไข้เหรอ?

หรือว่าความแตกต่างระหว่างลูกแท้ๆ กับลูกไม่แท้มันต่างกัน ขนาดนี้เลยเหรอ?

เธอละเลยเนตราเมื่อไหร่กัน? แม้ว่าเธอจะไม่ชอบการกระทำ

ของเนตรา แต่เธอก็คิดเผื่อเธอเสมอ นอกจากใช้เธอเพื่อเปลี่ยน

ตัวเนตรากับเชษฐ์ แล้วเธอยังไม่เห็นด้วย เธอยังทำอะไรผิดอีก?

นรมนรู้สึกไม่สบายใจ แต่ก็ตระหนักได้อย่างดี ว่าบางทีอาจ เป็นเพราะเธอไม่ยอมเปลี่ยนตัวเนตรากับเชษฐ์ ทำให้พ่อแม่ของ ตระกูลธนาศักดิ์ธนโกรธมาก

ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกว่าเรื่องราวนี้ตลกมาก น่าตื่นเต้นมาก แต่ กลับเจ็บปวดมาก

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ