บทที่ 934 บุริศ เป็นคนดี

“ตื่นแล้วเหรอ? ทำไมคุณไม่นอนต่ออีกสักหน่อยล่ะ?” บริศ เดินเข้าไปอย่างรวดเร็ว

นรมนเหลือบมองไปที่แพรวา พยักหน้าเล็กน้อยและยิ้มขึ้น จากนั้นก็หันศีรษะไปที่บุริศร์ด้วยสายตาที่เขินอาย

“ฉันคิดถึงคุณ ฉันกลัวว่าถ้าฉันยังไม่ลืมตาขึ้นมาอีก คุณจะ

หายไป”

“ยัยทม?”

บริศร์ก้าวไปข้างหน้าและกอดเธอทันที

นรมน โอบรอบคอของบุริศร์ และทั้งสองก็เข้าไปในห้องนอน แพรวามองไปที่ท่าทางรักใคร่ของพวกเขา และถามด้วยเสียง ต่ำ “บุริศร์ เป็นพี่ชายของลูกเหรอ?”

“ค่ะ”

ธิดาพยักหน้า

หลังจากที่นาวินจัดการที่พักเสร็จเรียบร้อยแล้ว ทั้งสามคนก็ เดินเข้าไปและพูดคุยกัน

หลังจากที่นรมนเข้ามาในห้อง เธอถูกบุริศร์กอดอยู่บนเตียง แต่เธอกลับไม่ยอมปล่อย ทำให้บริศร์ตกใจเล็กน้อย
“เป็นอะไรรึเปล่า?”

“แม่ฉันตายแล้ว”

อารมณ์ของนรมนตกต่ำเป็นพิเศษ และมีน้ำตาไหลลงมาระ หว่างดวงตา

“คุณรู้รึเปล่า? เธอจุดไฟเผาตัวเอง และเผาศพพ่อคุณด้วยที่ กลางทะเลด้วย ฉันยังเอาขี้เถ้าของแม่กลับมาไม่ได้เลย ฉันจะพูด กับคุณตายังไง?”

“คุณตาไม่ตำหนิคุณหรอก!!

บุริศร์รู้เรื่องนี้อยู่ก่อนแล้ว และก็รู้ด้วยว่ามันสะเทือนจิตใจนร มน แต่เขาไม่รู้ว่าจะปลอบเธออย่างไร

นรมนเอาศีรษะของตัวเองซุกเข้าที่อ้อมแขนของเขา และพูด เสียงเบา “ฉันรู้สึกไร้ประโยชน์มาก ฉันคิดมาตลอดว่าจะดูแลแม่ อย่างไร แต่สุดท้ายฉันกลับไม่รู้เลยว่าแม่ของฉันเข้าไปในห้อง ใต้ดินเมื่อไหร่ คุณคิดว่าลูกสาวที่ไร้ประโยชน์อย่างฉันจะไปทำ อะไรได้?”

“อย่าพูดแบบนี้กับตัวเอง คุณทำได้ดีแล้ว เพียงแค่แม่คุณ อาจจะเหนื่อยเกินไป นรมน คิดดูสิ สิ่งที่เธอต้องการที่สุดในชีวิต คือการได้อยู่กับพ่อของคุณ แต่ว่าหลายปีที่ผ่านมานี้เธอไม่เคย ทำสำเร็จเลย ตอนนี้ไม่ว่าจะยังมีชีวิตหรือจากไปแล้ว ในที่สุดเธอ ก็บรรลุสิ่งที่ต้องการและถูกฝังไว้กับพ่อของคุณ นี้อาจเป็นการ ปลดปล่อย สำหรับแม่ของคุณ นี่คือจุดจบและปลายทางที่ดีที่สุด ลูกอย่างพวกเรา ควรดีใจไปกับพวกเขานะ”
“แต่ฉันไม่ดีใจ นั่นคือแม่ของฉัน พ่อของฉันจากไปหลายปีแล้ว

ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาเป็นคนยังไง แต่แม่ของฉันยังมีชีวิตอยู่ เธอ

เคยพูดคุยกับฉัน เธอเคยปลอบใจฉัน เธอทำหลายอย่างให้ฉัน

ด้วย ซึ่งฉันจําได้ในความทรงจำของฉัน เธอมีอยู่จริง แต่ตอนนี้ เธอจากไปอย่างกะทันหันแบบนี้ บุริศร์ ฉันทนไม่ได้จริงๆ นรมนกำลังร้องไห้อยู่ในอ้อมแขนของบุริศร์เหมือนกับเด็กที่ ทําอะไรไม่ถูก

บุริศร์รู้ว่าหัวใจของเธอเจ็บปวดมาก ดังนั้นเขาจึงไม่หยุดเธอ และปล่อยให้เธอร้องไห้ต่อไป

นรมนร้องไห้มาได้สักพัก เสื้อบริเวณหน้าอกของบริศร์ก็เปียก โชก

เธออายเล็กน้อยและพูดว่า “เดี๋ยวฉันซักเสื้อให้คุณเอง”

“ก็แค่เสื้อตัวหนึ่ง อย่าไปสนใจเลย คุณรู้สึกดีขึ้นไหม?”

“ถ้ายัง คุณจะทำให้ฉันร้องไห้ต่อไปไหม?”

นรมนกระพริบตาคู่โตและมองไปที่บุริศร์ บุริศร์ที่เห็นอย่างนั้น หัวใจแทบจะแตกสลาย

“ทำให้คุณรู้สึกไม่ดีอีกแล้ว บางครั้งฉันก็รู้สึกว่าตัวเองไร้ความ สามารถจริงๆ”

“คุณจะพูดอย่างนั้นไม่ได้ เชษฐ์ก็เป็นคนที่ใจลุ่มหลง แต่เขาแค่ใช้ผิดทาง”
นรมนถอนหายใจเบาๆ และพูดเบาๆ ว่า “อชิระอยู่ที่ไหนคะ?” “ไม่รู้ครับ อาจจะยังรออยู่นอกสถานควบคุมตัวผู้ต้องสงสัย” นรมนรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยกับคำพูดของบุริศร์

“หน้าสถานควบคุมตัวผู้ต้องสงสัย?”

“อืม มีคนบอกว่าเธออยู่ที่หน้าสถานควบคุมตัวผู้ต้องสงสัยตั้ง แต่เชษฐ์เข้าไป ใครไปพูดโน้มน้าวเท่าไหร่ก็ไม่ไปไหนเลย ก็ไม่รู้ ว่าต้องทําอย่างไร ตอนนี้เลยไม่มีใครสนใจเธอแล้ว เชษฐ์อธิบาย ทุกอย่างอยู่ข้างใน บอกด้วยว่าทำไมถึงพาคุณกับแม่คุณไปที่นั่น คุณรู้ไหม ผมฟังแล้วสั่นไปทั้งตัว นึกภาพไม่ออกเลย ถ้าผมไปช้า กว่านี้ คุณจะทำอย่างไร? ในตอนนั้นต้องขอบคุณแม่ของคุณ ผม รู้ว่าคุณเป็นห่วงการตายของแม่คุณ แต่ผมเชื่อว่าแม่คุณอยากส่ง สารให้ผมก่อนเธอตาย ไฟไหม้ใหญ่ขนาดนั้นในทะเล ลมก็แรง มาก อีกไม่นานคนต้องเห็นแน่ๆ แม่คุณเป็นฮีโร่ เธอบอก ตำแหน่งของคุณด้วยการตายของเธอ เธอรักคุณนะ เมื่อรู้ว่าเธอ รักคุณแล้ว คุณก็ไม่ต้องเศร้าจนเกินไป เพราะเธอจะอยู่เคียงข้าง คุณตลอดไป”

เมื่อได้ยินคำพูดของบริศร์ นรมนรู้สึกว่าทำให้บริศร์ลำบากใจ จริงๆ

เขาไม่เคยปลอบโยนใครมาก่อน

“ฉันรู้ค่ะ แต่ในใจฉันก็ยังเจ็บปวดอยู่ดี อยู่ครู่หนึ่งคุณฉันไปที่ บ้านคุณตาได้ไหมคะ คุณตาอายุมากแล้ว แต่กลับต้องให้คนผม ขาวส่งคนผมดำ ไม่รู้ว่าจะเสียใจขนาดไหน”
บุริศพยักหน้า

“ครับ ผมจะไปกับคุณ แต่คุณควรพักผ่อนให้เพียงพอ โพนี่ บอกว่าร่างกายคุณอ่อนล้าเกินไป หากคุณยังทำเช่นนี้ เธอไม่ แนะนำให้คุณเก็บเด็กคนนี้ไว้

เมื่อได้ยินคำพูดของบริศ นรมนก็รู้สึกประหม่า

“ฉันรู้แล้วค่ะ คุณไม่ต้องห่วง ฉันจะดูแลตัวเอง เมื่อครู่นี้ฉัน หลับไปสักพักแล้ว คุณก็เห็นแล้วใช่ไหมล่ะ? ตอนนี้พวกเราไป บ้านคุณตากันเถอะค่ะ ไม่รู้ว่าคุณตาข่าวแล้วหรือยัง ตอนนี้จะ เป็นยังไงบ้าง ฉันเป็นห่วงจังเลยค่ะ”

นรมนพูดอย่างกังวล

บริศ ไม่อยากเห็นนรมนเป็นแบบนี้มากที่สุด เขาถอนหายใจ และพูดว่า “โอเคครับ ถ้าคุณอยากไป ผมจะพาคุณไปที่นั่น แต่ เจ้าต้องควบคุมอารมณ์ตัวเองด้วย”

“อืม ค่ะ”

นรมนจัดการตัวเอง และออกจากบ้านใหญ่ตระกูลโตเล็กกับบุ ริศร์ ตรงไปที่บ้านคุณท่านตระกูลพรโสภณ

เมื่อโตบินเห็นนรมนมา เขาก็ก้าวไปหาทันที

“คุณหนู คุณรีบไปดูท่านเถอะครับ เขา……”

“โอเคค่ะ”

นรมนเดินเข้าไปในห้องนอนของคุณท่านตระกูลพรโสภณอย่างรวดเร็ว

คุณท่านตระกูลพรโสภณนั่งอยู่ในห้องนอน ถือรูปถ่ายของคิม ในมือโดยไม่ได้พูดอะไร แต่นรมนรู้สึกเจ็บปวดเมื่อเห็นท่าทางที่ เก็บไว้ในใจแบบนั้น

“คุณตา เป็นอย่างไรบ้างคะ?”

นรมนมาหาเขาข้างหน้า และคุกเข่าลงที่เตียงของเขาอย่างนุ่ม

นวล

คุณท่านตระกูลพรโสภณมองไปที่นรมน และดูเหมือนว่าเขาจะ แก่ขึ้น ในชั่วข้ามคืน

เขาเอื้อมมือออกไปและสัมผัสใบหน้าของนรมนอย่างอ่อนโยน และพูดด้วยเสียงเบาๆ ว่า “หลานต้องเสียใจเหมือนกับตา แน่ๆ??”

“ค่ะ คุณตา หนูเสียใจมาก เป็นความผิดของหนูเอง หนูดูแล แม่ไม่ดี หนูไม่ควรรับแม่ไป หนู…….

“อย่าโทษตัวเอง ตาเข้าใจอารมณ์ของแม่หลาน ไม่มีใครหยุด สิ่งที่เธอยืนกรานจะทำได้ จากวันที่เธอออกจากบ้าน ตารู้ดีว่า ชีวิตนี้อาจจะไม่ได้เจอเธออีกแล้ว แต่คาดไม่ถึงว่าจะเร็วขนาดนี้ แม้ว่าตาจะเสียใจ แต่ก็รู้ว่าแม่ของหลานจากไปอย่างมีความสุข เธอสามารถหาพ่อของหลานจนเจอและยังจากไปพร้อมเขาใน ทะเล ซึ่งถือว่าได้ความปรารถนาของเธอแล้ว ในชีวิตนี้เธอไม่ ค่อยความสุขเท่าไหร่ ในตอนท้าย ก็จากไปแบบนี้ ตาแค่ จู่ๆ ก็ รู้สึกเหงา ตอนนี้ก็ได้อยู่ตัวคนเดียวแล้วจริงๆ”
จมูกของนรมนรู้สึกเจ็บเล็กน้อย เธอกอดคุณท่านตระกูลพร โสภณและพูดว่า “คุณตา คุณตายังมีหนู และเด็กๆ อีก มีอยู่คน หนึ่งตัวในท้องของหนูนี่ไง คุณตาต้องแข็งแรงๆ แล้วต้องมาช่วย หนูเลี้ยงด้วย หนูคิดว่าแม่ก็คงต้องการให้หนูดูแลคุณตาด้วย คุณตาย้ายไปอยู่กับหนูไหมคะ เราอยู่ด้วยกัน?”

คุณท่านตระกูลพรโสภณส่ายหัวและพูดว่า “ตาจะไม่ไปไหน นี่

คือบ้านของตา ตลอดชีวิตของตา ผ่านอะไรมามากมาย ไม่คิด

เลยว่าสุดท้ายคนผมขาวต้องมาส่งคนผมดำ หลานไม่ต้องเป็น

ห่วง ตาจะดูแลตัวเองให้ดี ก็ตายังมีหลาน ใช่ไหม? ตายังต้อง

ดูแลและปกป้องหลานแทนแม่หลานอีก เพราะคนที่เธอเป็นห่วง

มากที่สุดก็คือหลาน”

ดวงตาของนรมนเปียกชื้นอีกครั้ง

“คุณตา”

เธอฟุบบนเข่าของคุณท่านตระกูลพรโสภณเหมือนเด็กๆ และ

ร้องให้เบาๆ

คนสองคนที่สูญเสียคนในครอบครัวรู้สึกอบอุ่นเมื่อด้วยกัน บุริศร์อยู่ข้างนอกไม่ได้เข้าไป เขาถามโตหินเบาๆ ว่า “หลัง จากที่คุณแม่จากไป ท่านได้ทานอะไรรึยัง?”

โตษินส่ายหัวอย่างรวดเร็ว

“คุณท่านมีลูกสาวเพียงคนเดียว แต่กลับจากไปก่อน อย่าพูด ถึงทานอะไรเลยครับ แม้แต่น้ำก็ไม่ได้ดื่ม พวกเราพูดอะไรท่านก็เหมือนได้ยิน”

บริศ ถอนหายใจและกล่าวว่า “ผมจะที่ห้องครัว ดูว่าอะไร ทานบ้าง จะนั่งหรือไม่ ตอนเที่ยงวันเราจะทานอาหารที่นี่

“ผมคนไปเตรียมอาหารให้

โตนและกำลังขึ้น ถูกบุริศร์หยุดไว้

ผมเองหลายที่ผ่านมาไม่ว่านูทานอะไรข้าง นอกบ้าง ตอนนี้กลับบ้านแล้ว ให้ผมทำอาหารให้เธอกินกว่า ครับ และอีกคุณปานก็ไม่ค่อยแข็งแรง ควรกินอะไรเบาๆ ผมทําให้กว่าครับ

หลังจากพูดจบ บุริศร์ถอดคลุมไปที่ห้องครัว

โตษินไม่

ตัวเองไปจัดการเรื่องอื่น

นรมนและครู่หนึ่ง ถึงค่อยเช็ดน้ำตา

คุณท่านตระกูลพรโสภณจับมือนรมนและพูดว่า “หลานนะ

ผอมไปแล้วนะ เดี๋ยวตากำชับกับโตษิน ให้เที่ยงหลานทานกับบุริศร์อยู่นี่ด้วย คงกำลังอยู่ พวกเราออกไปกันเถอะค่ะ”
นรมนรู้ว่าเมื่อเกิดเรื่องแบบนี้ คุณท่านตระกูลพรโสภณคงไม่ ทานอะไรแน่ๆ แม้ว่าเธอจะไม่มีความอยากอาหาร แต่ก็เพื่อคุณ ท่านตระกูลพรโสภณ เพื่อลูก เธอยังอยากให้คุณท่านตระกูลพร โสภณอยู่กับเธอนานๆ

ก็เหมือนกัน คุณท่านตระกูลพรโสภณไม่มีความอยากอาหาร แต่เพื่อของนรมนและเด็กที่อยู่ในท้องของเธอ เขาเดินตามบรมน ออกจากห้องนอนด้วยรอยยิ้มอันแรงกล้า

โตษินมีความสุขมากที่ได้เห็นคุณท่านออกมา

“คุณท่าน ประธานบริศ เตรียมอาหารอยู่ในครัวครับ อีกไม่ นานก็คงเสร็จแล้ว คุณท่านตระกูลพรโสภณพยักหน้า และจับมือนรมนพาไปนั่งที่

โซฟา

ตรงนี้สามารถเห็นบุริศร์ทุกย่างก้าวในห้องครัว

คุณท่านตระกูลพรโสภณพูดเสียงเบาว่า “บุริศร์เป็นคนดี หลานห้ามกลั่นแกล้งเขานะ”

“เข้าใจแล้วค่ะ”

นรมนเห็นด้วย และรู้สึกว่าตอนนี้บริศร์หล่อเกินไปแล้ว

ตอนนี้ทั้งสองคนไม่รู้ว่าจะพูดอะไรอีก ทันใดนั้นทั้งห้องก็เงียบ ลง และก็ได้ยินแม้กระทั่งการหายใจของกันและกันอย่างชัดเจน นรมนรู้สึกหดหู่เล็กน้อย ในขณะที่กำลังจะลุกขึ้น ทันใดนั้นโทรศัพท์ในห้องนั่งเล่นของคุณท่านตระกูลพรโสภณก็ดังขึ้น เสียงนั้นดังแสบหูมาก จนทำให้นรมนตกใจ

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ